Profiel Rania

[Frederique_]

Volgens mij weet je na 1 gesprekje prima waar iemand in zijn/haar proces staat. Vraag mensen maar eens naar wat ze in hun proces hebben meegemaakt: komt men dan alleen met positieve dingen of ook met negatieve voorvallen? Hoe is men met de negatieve omgegaan? Hoe heeft men de al gedane stappen ervaren? Waar staat men in het proces: leeft men al 24/7 of nog niet? Hoe praat men over het proces? Rustig? Zenuwachtig? Kwaad? Wat verwacht men van de hormonen/SRS? Zijn die verwachtingen reëel? Houdt men zelf rekening met de kans dat men een inschattingsfout maakt? Zo ja, hoe kijkt men daar tegen aan? Heeft men een vastgevroren beeld van hoe men er als vrouw uit gaat zien of kan het nog meerdere kanten op? Hoe ziet men dit?

Als je dit soort vragen stelt ben je na 1 gesprek prima in staat af te wegen of iemand genoeg veerkracht en realiteit heeft om zonder verdere gedwongen psychische controles/hulp verder te kunnen.

Groetjes,

Frederique

[adriana]

Frederique schreef:

Volgens mij weet je na 1 gesprekje prima waar iemand in zijn/haar proces staat. Vraag mensen maar eens naar wat ze in hun proces hebben meegemaakt: komt men dan alleen met positieve dingen of ook met negatieve voorvallen? Hoe is men met de negatieve omgegaan? Hoe heeft men de al gedane stappen ervaren? Waar staat men in het proces: leeft men al 24/7 of nog niet? Hoe praat men over het proces? Rustig? Zenuwachtig

De diversiteit van mensen met transgender gevoelens en hun levens invulling is zo groot (vanaf de enkeling zonder werk/eigen familie tot de vader met gezin en goede baan/zakenman en alles wat daar tussen zit)
Je kan niet in 1 gesprek een 10 tot 40 jaar van iemands leven goed in beeld brengen, de periode waarin transgender gevoelens niet herkend werden en of onderdrukt vaak door: gegeven omstandigheden/houden van/plichtsbesef gegeven de situatie van het moment.

De meesten hebben meer te vertellen over hun zijn/leven wat niet met een uurtje praten is afgedaan.
Ik ben "Jan" maar eigenlijk "Ann" doe er snel wat "an", lijkt mij te simpel.

Maar 14 maanden diagnose door het VU is absurd.

Je hebt gelijk het kan ook veel sneller, ik weet uit gespreks ervaring met een Amerikaanse psychologe, dat het in Amerika mogelijk is met een diagnose van max 3 maanden, gesprekken min. 2x per maand, dan RLE plus hormonen 1 jaar (min. volgens SOC) en als je het goed vantevoren regelt kan je dus in feite:..... na 3 maanden plus 1 jaar en 1 dag.... je SRS ondergaan.
Nadeel je moet wel alles zelf betalen, reken maar op alles bij elkaar (zonder garderobe) een 20.000 dollar.

Ja, ik denk dat een zeer ervaren psychologe (in dit geval) weet na 1 of 2 gesprekken al ofdat iemand "echte" transgender gevoelens heeft. Blijft om de intensiteit hiervan vast te stellen en de beste oplossing in overleg te vinden vaak gebaseerd op diverse faktoren die deel uitmaken van iemands leven.

Dus een TS die begind bij het VU is misschien nog in gesprek, nog geen groen, en de Amerikaanse zuster is haar leven nu ook lichamelijk kompleet als vrouw begonnen. Wel ben je wat lichter op je bankrekening.

Het verschil zit hem er volgens mij in dat men teveel tijd verliest met graven in het verleden (neem een familie lid mee) hoe en wat en testjes terwijl de moderne gender psychologe uitgaat van "existentialisme", wil zeggen het gaat erom hoe ben je nu en dit is ons startpunt , wil wel iets weten van je verleden maar daar besteden we niet veel tijd aan.

Ik ben een deskundige begeleidster met al mijn kennis zal ik je helpen, het gaat om jou, om jouw TS zijn. Maar ook duidelijk maken als ik van mening ben , gebaseerd op jouw feiten en mijn ervaring dat een andere oplossing beter voor je is.

De verantwoording voor je stappen ligt bij jou en we gaan geen tijd verliezen aan bijzaken die niets temaken hebben met je TS gevoelens.
Overigens werk, familie sociale kontakten zijn wel van wezenlijk belang.

Het verschil in "behandel tijd" is terug tevoeren waarschijnlijk ook op economische redenen, als de zorgverzekeraar het vergoed dan hoe vreemd ook, speelt tijd een minder grote rol dan wannneer het uit eigen zak komt, zoals in Amerika, "time is your own money" in dit geval.

Plus de ziekenhuizen hebben voor alles wachtlijsten(jes), men is gewend zo tewerken en het past in hun instelling. Het is niet de schuld van de zorgverzekeraars zij moeten betalen voor de erkende behandeling en hoe en wanneer dit gebeurd bepalen zij niet.

Heb begrepen dat als 6 of 7 mensen dezelfde soort klacht neerleggen over hetzelfde feit/ervaring bij een en dezelfde zorgverzekeraar over de behandelwijze door een ziekenhuis of specialist, dan wordt dit serieus opgevolgd door die zorgverzekeraar door kontakt optenemen met de zorgverstrekker, hierover.

groetjes.

Frederique, net zoals bescheven dat in dit geval een psychologe uitgaat, voor een goede en snelle oplossing voor iemands transgender gevoelens, van het heden, het verleden is niet te veranderen, je kan ervan leren - was een ervaring al of niet gewenst, maar het moet je heden niet belasten, anders wordt het veel groter dan ooit eigenlijk was.
Het is ook zoveel verspilde energie.
mijn 2 cents

[Petra v]

Hoe worden nieuwe collega's voor een baan behandeld, allemaal als uitvallers of als nieuwe collega's? Binnen de proef termijn zal toch blijken of je wel / niet door mag gaan.

Wat ons betreft; Van horen zeggen en gelezen en volgens het beeld dat menigeen voor staat die het traject nog in moet of pas begonnen is;
( ik sta zelf aan het begin )
De waarheid zal pas na afloop bekend zijn.

Wie onderweg het één of ander blijkt te hebben waardoor er van voortzetting afgezien moet worden of een nabeschouwing nodig heeft, kan dat ondergaan, terwijl anderen mooi door gaan. Wij zijn elk een individu, en hebben niets met een ander van doen, maken geen integraal deel uit van een productie lijn.

Is het nu werkelijk niet mogelijk om binnen enkele sessies, desnoods van meerdere uren per keer... om voldoende beeld te verkrijgen om groen licht te ontvangen en met alle daaraan verbonden behandelingen te starten? En waarom is er niet een opvolging van een week ipv.... weken, misschien maanden tussen de gesprekken? Gebrek aan personeel? Dat is bewust zo ingepland, waarom zo veel tussentijd? Je zou denken dat een goede manager order op zaken kon stellen. Ieder aangemelde is er een unieke persoon. Behandel dan ieder als SRS patiënt en niet ieder als psycho nog wat met heel andere problemen.

Dit hele topic dat steeds weer overal opduikt zou niet eens bestaan als er efficiënt en snel gewerkt werd, iets wat niet zo lijkt te zijn, in het VU, en Groningen is nog een onbekende. Een gevoel van machteloosheid maakt zo van je meester. En een gevoel van oneigenlijk behandeling, dat daarmee weer bevestigt dat ook hier discriminatie voelbaar is, dan wel in de zin van voor ons onaanvaardbare behandeling dat voorkomen had kunnen en moet worden. Het mag falende ( in onze ogen dan ) organisatie wel degelijk kwalijk genomen worden dat daar door de patiënt / klant de dupe daar van is.

Er zal echter niets verbeteren eer dat iemand het lijden van zo vele mensen ( volgens overlevering ) ziet en daar een oplossing voor zoekt en aanbiedt terwijl er aan de oorzaak van het probleem ( vanuit ons gezien ) aangepakt wordt.

Hier blijkt ook weer dat er blijkbaar geen normen zijn waar aan het hele SRS / gender verhaal gebonden is, gericht op de patiënt, en bij problemen op aangesproken / ingegrepen kan worden. En natuurlijk waar de patiënt / klant vervolgens aanspraak op kan doen.

Als iemand verbeteringen constateert, of een vlotte efficiënte traject verloop heeft, meld dat dan vooral.

Wie is er eigenlijk aanspreekpunt / verantwoordelijke voor het in goede banen brengen / houden van en in het belang van de patiënt totale behandeling aangaande het SRS gebeuren, ongeacht waar in Nederland?

[ik ben hier niet meer]

Het genderteam van het VU stelt d'r eigen protocol vast. In mijn optiek is dit veel te strak. Na intakegesprek (wat binnen 1 maand zou moeten) en 1e gesprek psycholoog van bv 1-2 uur (binnen 3 maanden na intake max.) weet je wat voor iemand je voor je hebt, en dan plan je bv 3-6 gesprekken binnen een 6 weken of 6 maanden. En blijkt gedurende die 6 weken dat het eerst gevolgde beeld niet klopt, kun je alsnog naar maandelijkse afspraken gaan. Zo'n protocol lijkt mij (als ze dan toch vinden dat 6 gesprekken tegenwoordig noodzakelijk zijn ipv vroeger 3) wat realistischer dan zoals het er nu aan toe gaat. Het is een kwestie van vroegtijdig splitsen in groepen, en de problemen of juist vragen van iemand onderkennen. Zit al in kleine nuances, van bv ik weet niet of ik ts ben of ik weet dat ik in het verkeerde lichaam geboren ben. Ja, dan maar een splitsing als het echt niet anders kan, want nu moeten degene bij wie het zeker is lijden vanwege het feit dat er ook een grote groep mensen zich melden die op een of andere manier twijfelen.

[Petra v]

In de tweede wereld oorlog werd in konvooi gevaren en werd de tempo bepaald door het langzaamst schip. Dat moest wel, want het was één geheel, al waren het wel allemaal individuele schepen.

Er wordt zo lijkt het in Konvooi gevaren in ieder geval bij het VU, al zijn het stuk voor stuk individuele gevallen, die niets met de andere te maken heeft. De snelste heeft niets met de langzaamst maar moet zo lijkt het wel daar aan zijn /haar vaar plan op afstellen.

Opmerking: Als alles een keer volgens "planning" zou verlopen in ieder geval bij het VU, zou het misschien "redelijk" verlopen. .... .
Maar als er van alles in het honderd loopt, misschien een grotere toename van aanmeldingen dan verwacht, ja dan loopt het in onze ogen helemaal uit de hand. Dat is nooit acceptabel. Wat ergernis bij mij althans opwekt is dat dan in dat geval je niet op adequaat ingrijpen van verantwoordelijken aan kan. Waardoor de last op de SRS aanvrager komt te liggen om er zelf achteraan te gaan, al is dat puur emotioneel, het traject is tenslotte niet zomaar iets, wat een onbegonnen werk is, en waar je helemaal niet op zit te wachten.

Dat is volgens mij wat er nu speelt. Niet alleen het gevoel dat het veel te lang duurt dan menselijkerwijs zou moeten zijn, en dat zo lijkt het de enigen wie het wat aangaat de aanvragers zelf zijn.

Ik denk, dan, geen wonder dat oa Frederique als één van de vele er zo'n moeite heeft met de verwerking, als het alsmaar lijkt alsof niemand er daadwerkelijk wat aan doet, waardoor je zelf de emotionele last, betrokkenheid niet van je af kunt laten zakken, in de armen van de ander die er wel verantwoording voor heeft. Ik herken dat maar al te goed van mijzelf.

[Frederique_]

De diversiteit van mensen met transgender gevoelens en hun levens invulling is zo groot (vanaf de enkeling zonder werk/eigen familie tot de vader met gezin en goede baan/zakenman en alles wat daar tussen zit)
Je kan niet in 1 gesprek een 10 tot 40 jaar van iemands leven goed in beeld brengen, de periode waarin transgender gevoelens niet herkend werden en of onderdrukt vaak door: gegeven omstandigheden/houden van/plichtsbesef gegeven de situatie van het moment.

't Is een aanname dat een medisch psycholoog dat MOET doen voordat er hormonen verstrekt worden.
Ik heb het hier (gefrustreerd) wel eens eerder geschreven:
1.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, voor het eerst als man een rok/jurk kopen
2.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, voor het eerst buitenshuis een rok/jurk dragen.
3.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, je familie, vrienden, kennissen, collega's informeren dat je je vrouw voelt (of meer vrouw dan man, of een man met een vrouwelijke kant, of een travestiet, of whatever)
4.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, een damestoilet bezoeken als je als man geboren bent.
5.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, met epilatie beginnen
6.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, met logopedie beginnen
7.) Je hebt de volledige vrijheid om wel-of-niet, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, psychische hulp te zoeken bij de coach, counselor, gids, psycholoog of psychiater van jouw keuze. Met of zonder kennis van genderidentiteitsprocessen, ook naar jouw keuze.
8.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, make-up gebruiken als je als man geboren bent. Of oorbellen dragen.
9.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, in vrouwenkleren naar de sport of naar het werk gaan en 24/7 gaan leven in het uiterlijk waarvan JIJ vindt dat dat het beste bij je past.
10.) Je mag, zonder gedwongen hulp of toestemming van een medisch psycholoog, meerdere jaren probleemloos als vrouw (of als tussen-in) geleefd hebben.
11.) Zelfs als je punt 1 t/m 10 succesvol zonder medisch psycholoog hebt afgerond mag je NIET zonder hulp of toestemming van een medisch psycholoog aan de hormonen of aan een geslachtsoperatie beginnen. Waarom niet? Omdat die medisch psycholoog zich echt zorgen over je maakt. Je zou psychisch in de war kunnen zijn (de kans is net zo groot of klein dat je slager of je bakker psychisch in de war is). Of je zou INEENS tot inkeer kunnen komen en tot de conclusie komen dat je toch maar beter wel als man zou kunnen leven.

Wie houdt wie nu voor de gek?

De enige reden dat je een medisch psycholoog MOET gebruiken is, dat een endocrinoloog en een plastisch chirurg het niet aandurven om mensen zonder psychologisch rapport te behandelen. Waarom eigenlijk niet? Waarom durft een logopedist, een epilatiebehandelaar dat wel? Waarom durft de epilatiebehandelaar mij wel een papier te laten ondertekenen waar in staat dat IK verantwoordelijk ben en waarom durft een endocrinoloog/plastisch chirurg dat niet?

Scheiterigheid en gebrek aan visie over wie de verantwoordelijkheid zou moeten hebben in gender identeits processen. Da's de reden dat mensen die voor zichzelf geen heil zien in diagnostiek toch (minstens) 14 maanden in de weg gezeten worden door een medisch psycholoog.

Groetjes,

Frederique

[adriana]

Frederique met alle respekt voor het feit dat je pleit voor meer persoonlijke verantwoording, maar je stelling gaat naar mijn mening niet op.

Laat ik eerst zeggen dat de hele procedure bij het VU veel te lang duurd daar hebben ook anderen hier, het een en ander overgezegd.
Over het hoe en waarom daar ben ik in een vorig postje op ingegaan.

Vanwege het argument en om het simpel te houden laten we zeggen dat je punten 1-10 in feite vrijblijvend zijn, in die zin dat het visueel geen lichamelijke veranderingen tot gevolg heeft en men op ieder moment kan stoppen , het was maar een fase en heeft geen blijvende gevolgen (heb het niet over emotionele of andere geestelijke ervaringen die soms wel blijvend zijn). Voor de meesten hier is het geen voorbij gaande fase, een blijvend iets, maar lichamelijk veranderd er meestal niets.

Een psychologisch rapport is een noodzaak alleen al vanwege het feit dat er diverse gradaties zijn van TS en niet in alle gevallen een SRS de juiste oplossing is. Er zijn voorbeelden waarbij later iemand zei ik wou dat ik meer gewezen was, op andere alternatieven dan SRS alleen, hoewel men zelf van mening was dat het meest extreme SRS, de oplossing was..

De endocrinoloog en de chirurg die hebben wel degelijk een beroeps verantwoordelijkheid die een ander (TS patient/klant) nooit kan overnemen. Die verantwoordelijkheid is vanwege hun vak als arts en ofdat het nu om hart, lever of wat dan ook gaat ze kunnen pas een ingreep doen als ze weten wat er precies aan de hand is.

In geval van TS is er niets zichtbaar (in vergelijking met een lichamelijke kwaal-moet men afgaan op wat een TS zegd , je kan het niet meten/toetsen) dus hebben ze hulp nodig van een deskundige, o.a. psycholoog, die voor hun de diagnose steld die ze in alle andere medische gevallen zelf zouden stellen, ze zijn dus afhankelijk.

Aan de hand daarvan kan een o.a. chirurg pas over gaan tot een ingreep
op een verantwoorde manier.

Dat de diagnose fase vaak te lang duurd is juist maar dit doet niets af aan het nut ervan.

Wat ik ervan weet valt bij het VU ongeveer 50% na de intake en gedurende de diagnostische fase voor groen af, een enkeling komt nog terug voor een 2de keer. Ik denk dat de meesten na de intake dachten dat ze TS waren, gelukkig voor hun bleek dat later niet helemaal zo te zijn en "slechts" een mildere vorm van gender dysforie (ongenoegen met het eigen geslacht), of homoseksueel of soms schizofeen (de laatsten volgens Wikipedia bron).

Kan ook zijn dat als men wat verder in het leven dat TS wel de juiste diagnose is, omdat TS een proces is waar geen datum voor staat en sterk afhankelijk kan zijn van iemands levens omstandigheden. (o.a gezin/werk/sociale kontakten) alvorens het niet meer draagbaar is en vraagd om een oplossing.

Adriana

[Frederique_]

Weet je, we zijn het niet eens. Jij legt -heel- veel verantwoordelijkheid bij de medische wereld. Ik vind dat onterecht, omdat ik een gender identiteits proces in de eerste plaats een vorm van persoonlijke ontwikkeling vind en pas in de tweede plaats een lichamelijk veranderingsproces. Zoals de epilatie voor mij een logisch gevolg van mijn genderidentiteitsproces is zie ik ook mijn hormoonbehandeling als een logisch gevolg van mijn genderidentiteitsproces. En mijn genderidentiteitsproces ging niet alleen maar over uiterlijkheden. Sterker nog: er is bij mij GEEN ENKEL moment geweest waarbij uiterlijkheden meer dan 33% van het totale genderidentiteitsproces uitgemaakt hebben.

Een genderidentiteitsproces zie ik als persoonlijke ontwikkeling. Ik doe MIJN proces op MIJN manier in MIJN volgorde en met MIJN prioriteiten met door MIJ gekozen behandelaars. Een arts is uitvoerder, niet verantwoordelijke voor MIJN beslissing. Is dus wel (mede-)verantwoordelijk voor uitvoeringskeuzes (welke soort anti-testosteron medicijnen, welke soort oestrogenen, welke hoeveelheid), maar ik BLIJF verantwoordelijk voor MIJN beslissing om die lichamelijke verandering aan te gaan.

Natuurlijk is het goed als mensen zich goed laten voorlichten. Er dient ook veel informatie voor handen te zijn voor mensen die naar informatie zoeken. Maar omgekeerd stellen dat je ALTIJD een psycholoog moet zien omdat die het PER DEFINITIE beter weet gaat me veel te ver: psychologen hebben de neiging om aan de veilige kant te gaan zitten en je -dus- te gaan verbieden als man-met-borsten of vrouw-met-een-baard te gaan leven, enkel en alleen omdat zij met de vingers aan de hormoonkraan zitten en zij zich, als het fout gaat, verantwoordelijk voelen. Dit soort zaken gebeurt bij de VU en het gaat me VEEL te ver. Psychologen doen ook net alsof ze voelen wat jij voelt, als je ze dan een beetje prikkelt met niet-steriotype opmerkingen over je gevoel vliegen ze een halve meter de gordijnen in. Ze weten het niet. Echt niet.

Ik heb er de ontzettende schurft in dat ik gedwongen werd hulp af te nemen die ik onnodig en onwenselijk vond (en vind). Ik word gedwongen na te denken over wel/geen SRS terwijl het in mijn genderontwikkeling op dit moment totaal geen issue is (ik heb op korte termijn geen SRS nodig en op lange termijn zie ik het wel). Dat men van non-issues issues maakt gaat me veel te ver. Ze zijn zo verblind door hun eigen weten, eigen (gevoel voor, of ontduiken van) verantwoordelijkheden dat wat er met de patiënt gebeurt gewoon niet meer uit maakt: laat maar rustig 14 maanden gaar sudderen in de eigen genderdysforie: zolang de arts maar goed ingedekt is voor als er ooit problemen komen. Voor de medische wereld is diagnostiek een proces waarin zij er van overtuigd willen raken dat er voor mij geen andere optie is dan hormonen/geslachtsoperatie. Da's natuurlijk precies de omgekeerde wereld van wat het zou moeten zijn (een steun voor mensen die een second opinion willen hebben, of mensen die het willen gebruiken als methode om te kijken of ze voor hun gevoel hopenlijk echt niet genderdysfoor zijn): patiënten komen nu opdraven voor de belangen en interesses van de medische wereld in plaats dat de medische wereld er voor de patiënt is.

Ik zou wensen dat geen enkele arts en geen enkele psycholoog zich verantwoordelijk had gevoeld voor mijn beslissing voor hormonen en dat men zich uitsluitend ondersteunend (ipv beslissend, betuttelend) opstelt. Mijn leven zou er dan een stuk beter uit zien...

Als artsen en psychologen NU een verantwoordelijkheid hebben die niet overdraagbaar is naar de patiënt dan wordt het tijd om dat SNEL te veranderen. Ik wil mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn eigen lichaam kunnen nemen. Ook als een arts of medisch psycholoog er tegen zou zijn. Autonomie voor patiënten is voor mij belangrijker dan doorgeslagen "zorgvuldigheid" of "wegduiken van verantwoordelijkheid" - wat het nu is.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Frederique,

je kijkt alleen maar wat voor jou wenselijk was/is. Maar dat is niet voor iedereen zo, en ik heb al eerder een alternatief geschetst. Zonder psychische beoordeling MAG zelfs niet, zou het genderteam de standards of care overtreden, dus ik denk dat je dan beter kunt zorgen dat je deel gaat uitmaken van die groep mensen.
Waarom gaat 50% niet door van die zich aanmelden ? Zijn heus niet allemaal afwijzingen, zijn ook genoeg mensen die zelf beseffen dat de hele weg gaan voor hun niet e oplossing is.
Het duurt veel te lang bij het genderteam, daar zal bijna iedereen het wel mee eens zijn. Voor de rest is het wel een heel ingrijpend iets, en als je daar spijt van krijgt is het moeilijk 'eigen schuld dikke bult' te zeggen....

groetjes, Nannette

[Mara]

omdat ik een gender identiteits proces in de eerste plaats een vorm van persoonlijke ontwikkeling vind en pas in de tweede plaats een lichamelijk veranderingsproces.

Op het risico heen dat je het weer negatief oppakt....wil ik toch iets kwijt.....

....een persoonlijke ontwikkeling zeg jij....maarja, je gaat natuurlijk van uit, dat deze ontwikkeling de goeie kant opgaat.....maar wat, als dit niet het geval is.....als iemand een psychische afwijking heeft, die hem laat geloven, dat die vrouw is.....psychiatrische inrichtingen barsten van mensen, die zich bvb Napolion wanen......of iemand anders.....er zijn heel veel mensen met psychiatrische ziektes, het is niet meer dan logisch, dat als de overheid moet opdraaien voor een behandeling, dat daar een diagnose voorafgaat......

.....wil je geen diagnose....goed....dan laat je elders helpen op eigen rekening en draag de consequenties zelf.....simple as pie, zou je denken....maar zo simple is het niet.....gaat dat namelijk mis, moet weer de overheid opdraaien om de gevolgen financieel te dragen.....maarja, zo ver denk jij blijkbaar niet.

Het VU is voor iemand als jij....zoiemand als mij....en voor vele anderen de denkbaar slechtste plek voor een GAB....da's duidelijk.....maar we zijn er uit verschillende redenen toch heen gegaan, hebben veel ellende meegemaakt, zijn er klaar mee en gaan gewoon verder in ons leven.....

.....wanneer lukt jou dat....???

Wil je eindigen als verbidderde eenzame strijder....???

Ik zal zeggen, dat je je 10 vragen die je hebt opgesomd gaat uitprinten en het volgende keer bij een van de voorlichtingsavonden gaat voorleggen aan Jos & Co. Dat brand je toch sowieso onder de nagels dit te doen....toch....

....in afwachting van je verhaal daarop....en zo voort....

Voor de rest ben ik het met Adriana en Nannette eens.....

Mara

[Frederique_]

Frederique,

je kijkt alleen maar wat voor jou wenselijk was/is. Maar dat is niet voor iedereen zo, en ik heb al eerder een alternatief geschetst. Zonder psychische beoordeling MAG zelfs niet, zou het genderteam de standards of care overtreden, dus ik denk dat je dan beter kunt zorgen dat je deel gaat uitmaken van die groep mensen.

In de Standards of Care staat nergens beschreven hoe men tot conclusies komen moet. In 1 gesprek de conclusie trekken dat iemand GID-Adult of GID-NOS is kan volgens SoC.

Waarom gaat 50% niet door van die zich aanmelden ? Zijn heus niet allemaal afwijzingen, zijn ook genoeg mensen die zelf beseffen dat de hele weg gaan voor hun niet e oplossing is.

Dit is -de- hamvraag van de VU. De VU suggereert dat dit om mensen gaat met psychische ziektes en mensen die hopen dat ze sociaal/maatschappelijk een beter leven krijgen na een genderverandering. Persoonlijk vind ik 50 mensen van de 150 (= 33%) dan nog wel heel erg veel. Ik vermoed dat er ook mensen meegeteld worden die de hele route veel te lang vinden duren en die voortijdig de route Van Hengel (of internet, of ...) volgen. En mensen die toch nog aan zichzelf twijfelen en daarna niet meer komen opdagen op vervolggesprekken. Ik weet dat er bij die 50 mensen ook mensen zijn waarvan de VU er van overtuigd is dat ze GID hebben, maar waarvan de VU tegelijkertijd ook overtuigd is dat hun draagkracht te laag/hun draaglast te hoog is. Het totaal niet behandelen van deze groep mensen is mijns inziens onmenselijk (men zou langzamer moeten opbouwen, of beter begeleiden en tegelijkertijd wel moeten gaan behandelen).

Het duurt veel te lang bij het genderteam, daar zal bijna iedereen het wel mee eens zijn. Voor de rest is het wel een heel ingrijpend iets, en als je daar spijt van krijgt is het moeilijk 'eigen schuld dikke bult' te zeggen....

Je wekt de suggestie dat de psychologe beter kan inschatten of hormonen/SRS voor iemand goed is dan iemand dat zelf kan. Ik denk dat een psychologe dat niet beter, wel minder goed kan. In die zin zal het bij iedere spijtoptant inderdaad een kwestie zijn van "door de patiënt zelf verkeerd ingeschat" (wat iets anders is dan "eigen schuld dikke bult"). Wat het hele verhaal -heel- schrijnend maakt is dat psychologen blijven suggereren dat ze -wel- kunnen vaststellen of iemand GID heeft. En dat ze -wel- kunnen inschatten dat mensen er beter van worden als ze hormonen/SRS gaan doen. Het is -juist- die suggestie die spijtoptanten veroorzaakt.

Door niet open en eerlijk te zeggen wat ze wel/niet kunnen zorgen ze voor meer problemen dan nodig is. Uiteindelijk blijft de patiënt verantwoordelijk voor wat die patiënt aan zijn/haar/zaar lichaam laat fröbelen. Dat is in de hele medische wereld zo (als ik binnen de diabetesbehandeling besluit een insulinepomp te nemen in plaats van 4x per dag met een pen te prikken is dat ook mijn besluit en niet die van de arts, hoewel die wel een voorstel tot verandering van mijn situatie kan doen - de gevolgen, zowel in dagelijks gebruiksgemak als in complicaties die het mogelijk wel/niet veroorzaakt zijn ook voor mij en niet voor de arts), dus ook hier. Het idee dat je een arts/psycholoog verantwoordelijk kunt of moet stellen voor de beslissing voor hormonen/SRS is voor mij nog steeds een onbegrijpelijke en zeer ongewenste gedachte.

Ach, en in deze tijd naar Mexico naar vakantie gaan is ook heel verregaand. Of de hoogste berg ter wereld beklimmen. Of een tophypotheek op basis van een aandelenhypotheek. Of beleggen van geleend geld. Of bungy-jumpen met een zwakke rug. Toch is in dit soort situaties geen medisch psycholoog nodig om je tegen jezelf te beschermen. Bij ons wel. Nog steeds geen idee waarom men denkt dat zo'n psycholoog per definitie toegevoegde waarde heeft. Bij mij heeft ze meer kapot gemaakt dan ze ooit kon toevoegen. Maar goed, dat telt natuurlijk niet. Het gaat om het voorkomen van verkeerde beslissingen. Dat diagnostiek in zichzelf ook een verkeerde beslissing kan zijn en dat er (ook) verkeerde beslissingen in de diagnostiek genomen worden wordt door -veel- te weinig mensen erkend.

Groetjes,

Frederique

[snoopy]

Ik had me een tijdje geleden aangemeld omdat ik wilde reageren op de Byron Katie discussie op het algemene forum, maar het duurde even voordat ik erop kon, zodat ik niet meer weet wat ik precies wilde schrijven.

Maar ik kwam toevallig deze discussie hier tegen vandaag, ik denk zoals met veel dingen, de waarheid vast ergens in het midden zal liggen.
Helemaal zonder psychologische keuring/begeleiding kan niet, aan de andere kant vind ik ook dat de VU te weinig duidelijk maakt wat ze wel en wat ze niet kunnen.

Ze kunnen geen diagnose stellen voor wat betreft transseksualiteit,
maar doen inderdaad wel alsof ze dat wel kunnen.

Het zou handig zijn als ze gewoon gelijk duidelijk zouden maken wat ze wel en wat ze niet kunnen betekenen voor patienten. Dat ze direct zeggen: wij verwachten dat je aan deze eisen voldoet, als je dan verder geestelijk gezond bent, heb je grote kans dat je groen krijgt.

Zo leg je een belangrijk deel van de verantwoordelijkheid daar waar hij echt thuishoort (en uiteindelijk toch komt te liggen), de patient zelf.

[Frederique_]

Het kan prima zonder psychologische keuring/begeleiding. Lees de SoC maar eens goed: bij de criteria voor het verkrijgen van hormonen staat een methode om zonder psycholoog toch hormonen voorgeschreven te krijgen.

Dat het in Nederland niet kan komt vooral door de angsten van de artsen, het heeft NIETS met een optimale behandeling voor patiënten te maken...

Groetjes,

Frederique

[adriana]

Frederique,

uit je schrijven lees ik maar 1 ding, je bent ontzettend gefrusteerd over de behandelwijze/ervaring die je bij het VU hebt opgedaan en waarschijnlijk terecht.

Maar om te stellen dat je zonder diagnose of 1 gesprek kan is onzin, ik ben via een paar gesprekken Humanitas doorverwezen naar het VU, intake en een aantal gesprekken met de psych, zoals zovelen anderen.

Toen ik bij de psych (VU) kwam wist ik heel weinig over TS en speciaal de gevolgen die TS in mijn leven zouden kunnen hebben, ik heb de TIJD gedurende de diagnose ook nodig gehad, niet alleen voor gesprekken met de psych maar belangrijker ....... om te onderkennen in te schatten en ervaring op te doen wat mij zou staan te wachten in een eventueel vrouwelijk leven, het is nogal niets zo een omschakeling voor de rest van je leven naar onbekend en volkomen tegengesteld terrein.

Ik denk juist dat het percentage van rond 1% spijtoptanten juist is vanwege de zorgvuldigheid waarmee gedurende de diagnostische fase men omgaat met de mensen die dit ondergaan. Hierbij het bewijs dat diagnose geen overbodige luxe is.

Ik ken niet een TS-post up, die van mening is dat dit (diverse gesprekken met een psych) overbodig was , wel dat het te lang duurt soms, wat dit (overbodig) betreft ben je echt een uitzondering.

En om beeldend te blijven, je begint een goede komplete maaltijd (TS reis) toch eerst met een voorgerecht (diagnose) als dit goed verteerd is het hoofd gerecht (RLE+hormonen) en dan als je tevreden bent en al bijna vol zit (Je bent er als vrouw bijna)) het nagerecht, wat door enkelen is afgedaan als het toetje (SRS), "the cream on the pudding".

Het is mogelijk, zoals ik pas in een gesprek met Dr Anne Vitale (post-up 30 jaar en zeer bekende psychologe) in California te horen kreeg dat met de "juiste persoon" gesprekken gedurende 3 maanden en min. 2x per maand het mogelijk is om RLE+Hormonnen te beginnen na het einde van die 3 maanden. Ik denk dat je dit bedoeld als norm.

Dus diagnose ja, maar kort voor diegenen die duidelijk er klaar voor zijn, en voor anderen is het beter om meer tijd te nemen om het leven voor te bereiden op de grote stap.
Het probleem is dat dit (diagnose in 3 mnd)in Nederland niet haalbaar is wel buiten het VU om kan het sneller gaan, maar dit weten we al langer dan vandaag.

En dit is het laatste wat ik erover zeg want ik ga mijzelf herhalen en niets vervelender dan dat.
Adriana

[Frederique_]

Het idee dat je per-se een psycholoog nodig hebt is als een geloof: sommige mensen geloven er heilig in - en zijn er niet van af te brengen. Dat diagnostiek in mijn geval HEEL erg veel kapot gemaakt heeft en HEEL slecht geweest is - dat zal niemand doen twijfelen in zijn/haar geloof dat een psycholoog IN ALLE GEVALLEN echt nodig is.

Ik gun iedereen die een psycholoog wenst een psycholoog en iedereen die in diagnostiek gelooft zijn/haar/zaar diagnostiek. Maar doe mij de lol en gun (mensen zoals) mij een traject waarbij je iets dat voor (mensen zoals) mij echt NIET nodig is ook NIET gebeurt.

Ik ben voorstander van 1 verplicht gesprek met de psycholoog. Daarin kan de psycholoog aangeven wat zijn/haar/zaar toegevoegde waarde binnen ons traject is. De patiënt kan vervolgens kiezen of die dat wel-of-niet wil. Zo krijgt ieder in zijn/haar/zaar traject datgene wat het beste bij hem/haar/haam past. Van one-size-fits-all is nog nooit iemand wijzer geworden. Ik hoef geen driegangenmenu als ik aan een frietje met een hamburger voldoende heb. Maar ik wil het wel bij iemand die weet hoe je friet moet bakken, want dat weet ik niet.

Dat psychologen er van overtuigd zijn dat zij onmisbaar zijn - tjsa. Als het mijn broodwinning was had ik het ook gezegd, al zat ik nog zoveel patiënten in de weg. En iedere patiënt die ze "redden van de hormonen" is voor hen genoeg reden om het helemaal niet erg te vinden als ze 10 andere patiënten zinloos (en soms tegen hun wil in) zitten te onderzoeken. Vraaggericht werken - het is iets dat niet aan medisch psychologen besteed is.

Groetjes,

Frederique