Profiel Rania

[snoopy]

Ik ken niet een TS-post up, die van mening is dat dit (diverse gesprekken met een psych) overbodig was , wel dat het te lang duurt soms, wat dit (overbodig) betreft ben je echt een uitzondering.

Toch niet helemaal. De diagnose zoals het nu is, is echt ontoereikend. Het is niet alleen onzorgvuldig maar ook nog pretentieus. Er vanuitgaan dat 1% spijtoptanten een bewijs is van een goede werkwijze is ongegrond. Er zijn mensen die bij de VU afgewezen worden en via Tanja van Hengel perfect gelukkige transjes worden. Andersom ken ik ook verhalen bij de VU van een trans die uiteindelijk na 8 maanden hormonen ontdekte toch homo te zijn. Dat zoiets uberhaupt al mogelijk is bij de VU geeft toch te denken.
Daarnaast is het "wetenschappelijke" onderzoek waar de VU een beroep op doet echt niet toereikend voor diagnose transseksualiteit.
Verder vind ik dat Frederique een aantal zeer sterkte punten heeft. Hoe vaak worden transen door de VU onterecht een behandeling geweigerd? Zijn hier cijfers van? En waar zijn de cijfers van de chirurgen? Hoe vaak gaat het goed? Hoe tevreden zijn de patienten. Hoe transparant is de VU?

Ik zet er toch mn vraagtekens bij.

[Frederique_]

1% spijtoptant met 33% uitval uit de diagnostiek wil alleen maar zeggen dat de VU de transseksuele markt afroomt. Iedereen die gemakkelijk te diagnoseren of te behandelen valt wordt door de VU behandelt, de rest (waaronder mensen waarvan de VU al-dan-niet terecht denkt dat er een wat groter risico op spijtoptant worden is) wordt doorverwezen.

En dan die 1% en die 33% gebruiken als reden dat diagnostiek nuttig is - tsja, da's een kwestie van de boel bedonderen. Als er 0,5% spijtoptanten zouden zijn en 75% uitval bij de diagnostiek, zou dat dan betekenen dat er ineens meer psychisch zieken zijn? En zou de diagnostiek zich hebben verbeterd of juist verslechterd?

Stel dat het percentage spijtoptanten 2% zou zijn en de uitval uit de diagnostiek zou veranderen naar 10%. Zou de VU het dan beter of slechter doen in onze ogen? Zou de diagnostiek dan beter of slechter zijn?

In mijn ogen zeggen dit soort percentages niets. Ik zou graag een onderzoek zien, zowel bij aanmelding als plm. 1 jaar na afloop van de diagnostiek. Ik zou dan graag van patiënten willen weten of de diagnostiek in hun ogen nuttig/nodig is/was. Ik zou daarna graag analyseren welke patiënten juist voorspelden dat diagnostiek voor hen onnodig was. En of je van te voren kenmerken kunt vinden (bijv. mensen die al 24/7 als vrouw leven -en- die diagnostiek afwijzen) waarbij je in 99,99% wel groen licht gaat geven maar die je toch 14 maanden in de weg zit. En daarna de afweging maken of die 0,01% uitval uit de diagnostiek dan rechtvaardigt dat je 99,99% van de mensen zich kapot laat ergeren binnen de diagnostiek.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

En hoe lang heb je jezelf in de weg gezeten voor je je bij het VU aanmeldde Frederique ? Nee, lange wachtlijsten is niet goed te praten, maar om er maar er eeuwig over door te blijven gaan verander je er ook niks aan, voor jezelf in de 1e plaatst niet, want het blijft zeer doen.
Ik heb ook genoeg problemen gehad in mijn leven, zoals denk ik de meeste hier op dit forum wel, maar er over door blijven gaan ? Op een gegeven moment gaat het meer tegen je werken dan voor, en je blijft jezelf continue kwetsen, terwijl dat niet nodig is als je leert accepteren achteraf als iets voorbij is, dat het zo was. Ja, het mag nog pijn doen, maar veranderen kun je het verleden echt niet, hoe vaak je het ook schrijft of wat dan ook.

[Frederique_]

Het verleden niet.
De toekomst voor mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden als ik toen wel.

De wereld veranderen begint met het doorgeven van het besef dat er iets ernstig mis is met de manier waarop het nu geregeld is.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Vanuit die visie denk je dat je het schrijft Frederique, maar dat doe je niet, ik merk het aan de manier waarop je schrijft ook. Je weet dat ik ook vind dat wat er nu gebeurd en hoe dat gaat absoluut niet klopt. Nee, we zien het niet helemaal eens met elkaar, maar dat hoeft ook niet. Maar op een of andere manier 'stralen' de berichtjes van jou over wachttijden nog een stuk pijn uit, begrijpelijk, maar probeer een stukje afstand te nemen, hoe moeilijk ook,

groetjes en liefs, Nannette

[Frederique_]

't Is en-en. Ik pleit er namelijk niet voor niets voor. Diagnostiek heeft bij mij veel kapotgemaakt. Ik zou psychisch, lichamelijk EN qua werk beter af zijn als er geen diagnostiek door mijn strot geduwd zou zijn - en ja, dat DOET pijn.

Die pijn zorgt er ook voor dat ik HEEL gemotiveerd ben om mensen die alleen maar naar die psychische zielepietjes kijken en vanuit de voorlichting van de VU de aanname doen dat de 33% uitval allemaal psychische patiënten zijn die zonder uitzondering terecht geen hormonen/SRS krijgen er graag op wijs dat dit een aanname is die niet klopt. Er zit een andere, hardere en medogenlozer, kant aan de diagnostiek dan alleen die liefdevolle kant. Een andere kant dan "je kunt probleemloos iedereen tot diagnostiek verplichten want daar wordt een patiënt toch niet minder van". Het is mijn kant: de kant bij patiënten waarbij er geen duidelijke voordelen aan diagnostiek zit en wel ENORME nadelen, zelfs als ze wel hormonen/SRS krijgen. En dat de VU ook daar iets mee moet (meer in ieder geval dan zuchten en zeggen dat "het niet anders kan", want zowel in de SoC als op het internationale WPATH-forum staan ideëen waaruit blijkt dat het -echt- wel anders kan en collega's van de VU bewijzen het dagelijks).

Er zijn groepen patiënten (ik denk met name aan de groep die al 24/7 als vrouw leeft) waarbij het mij om eerder genoemde redenen uitgesproken zinloos lijkt om diagnostiek te verplichten. Cijfers over dit soort zaken zullen we wel nooit krijgen (past niet in de PR van de VU, die 1% en 33% wel).

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Het is weer voor de zoveelste keer dat een draad die oorspronkelijk over iets heel anders ging ("Profiel Rania") wordt gekaapt om weer over een van de vele stokpaardjes van mensen te hebben, dit keer van Frederique. En alweer worden dezelfde argumenten herhaald. Wij weten het inmiddels wel: Frederique vindt een psychologisch diagnose vooraf aan het toedienen van hormonen onnodig, en bijna alle anderen schrijfsters zijn daar niet mee eens.

Dat de diagnostische fase van Frederique beduidend langer heeft geduurd dan normaal wordt voorgeschreven, zou ook misschien gedeeltelijk te maken kunnen hebben met haar opstelling bij de psychologe, maar hoe dan ook is wel iedereen ermee eens dat het anders had gemoet, alleen vinden ze niet, zoals Frederique, dat het moet worden afgeschaft.

Ik kan, net zoals Claudia, niet als ervaringsdeskundige hierin iets zeggen, maar ik wil wel aan de discussie toevoegen, dat ik op een bepaalde moment in mijn leven overtuigd was dat ik transseksueel was, en dat, als ik geen vrouw en kinderen had gehad, mij wel bij de VU had aangemeld. De psychologische fase had mij waarschijnlijk voor een ramp behoed, maar was het niet verplicht dan had ik zeker geen gebruik van gemaakt, want net zoals de meesten die zich aanmelden, had ik zo snel mogelijk 'naar overkant willen varen', bij wijze van spreken.

Zoals ik nu in het leven sta, zou dat een grote vergissing zijn geweest.

Preventieve zorg is ook een taak van de Gezondheidszorg. M.i., valt een gedegen psychologische onderzoek vooraf aan het toelaten tot het traject bij de VU daaronder. Ik kan niet beoordelen of datgene wat bij de VU gebeurt gedegen is of niet, maar geen onderzoek of hoogstens een gesprek voldoet naar mijn bescheiden mening zeker niet aan de definitie daarvan.

De verkoopster die je een rok verkoopt, de schoonheidspecialiste die je een laserbehandeling geeft, de toiletjuffrouw, de juwelier die gaatjes in je oor prikt, handelen niet met als doelstelling het verlichten van lijden. Dat doet alleen een arts. Maar naast zijn verplichting om het lijden te verlichten staat ook een verplichting om geen schade aan de patient toe te brengen. Dat hebben de anderen ook niet. Soms lukt het niet om een, of beide, verplichtingen na te komen, en dat lijkt bij Frederique wel het geval te zijn. Maar om daaruit de conclusie te trekken dat het psychologische onderzoek afgeschaft moet worden, lijkt mij te ver doorschieten.

Groetjes,
Lisa

[Frederique_]

Dat de diagnostische fase van Frederique beduidend langer heeft geduurd dan normaal wordt voorgeschreven, zou ook misschien gedeeltelijk te maken kunnen hebben met haar opstelling bij de psychologe, maar hoe dan ook is wel iedereen ermee eens dat het anders had gemoet, alleen vinden ze niet, zoals Frederique, dat het moet worden afgeschaft.

Zucht...

Beste Lisa, mijn diagnostiek bestond uit 7 maanden wachttijd, 1 vakantiemaand en daarna de (door de VU minimaal gehanteerde) 6 gesprekken met een minimum tussen 2 gesprekken van 4 weken (soms ook 6, want het WPATH-congres in de VS zat er ook nog tussen). Reken zelf maar uit: dat geeft een doorlooptijd van 14 maanden. Met "mijn opstelling bij de psychologe" had het niets te maken.

En via De Ronde weet ik dat ik absoluut niet alleen sta in mijn mening dat ONS proces ook echt ONS proces is en dat het niet past om een psychologe of een arts de beslissing te laten nemen of wij ONS lichaam wel aan ONZE psyche mogen aanpassen. Hij trok zijn schouders er over op. Hij had het recht om mij een psycholoog in de mik te duwen en hij stond in het recht om mij op een gegeven moment zelfs helemaal geen hormonen voor te schrijven omdat hij van mening was dat mijn diabetes te slecht was voor een geslachtsoperatie - en omdat hij daar een duidelijke link met hormonen zag deed hij het gewoon niet. Of ik leed of niet leed maakte niet uit - hij vond dat zo. En hoewel hij toegaf dat een slechte diabetes geen hoger risico gaf bij hormoongebruik vond hij het toch niet nodig mij die hormonen voor te schrijven. Pas na ingrijpen van mijn psychologe is het later alsnog doorgegaan...

Het verhaal dat artsen en psychologen UITSLUITEND bezig zijn ons uit ons lijden te verlichten klopt bij de VU dus maar heel beperkt. Het hele probleem is dat we ze nodig hebben voor medische ondersteuning en dat ze hun taak veel te zwaar oppakken. Veel zwaarder dan ik bij de diabeteszorg ervaar waar ik -veel- meer vrijheid heb om de behandeling aan te passen aan wat goed bij mij past. Het probleem van de psychologen is dat ze de hand op de hormoonkraan hebben liggen. Dankzij de angst van de endocrinoloog om verantwoordelijkheid te lopen kunnen de medisch psychologen doen alsof ze gek zijn en dat doen ze dan ook.

Maar ik zal het wel weer verkeerd zien.

De verkoopster die je een rok verkoopt, de schoonheidspecialiste die je een laserbehandeling geeft, de toiletjuffrouw, de juwelier die gaatjes in je oor prikt, handelen niet met als doelstelling het verlichten van lijden. Dat doet alleen een arts.

Ik leed zwaar en ze deden niets om dat lijden te verlichten. Meerdere maanden lang niet. Ze zijn me zowel op dat moment, als in 2008, als bij het beantwoorden van mijn klachtenbrief in 2009, nooit ook maar iets tegemoet gekomen. Wie nu met pijnsteken naar de VU gaat, gaat net zo lijden als ik in 2007 gedaan heb. Volslagen zinloos, 't leven wordt zwaar en onleefbaar - maar dat ligt natuurlijk niet aan de VU en de VU had natuurlijk ook niet moeten ingrijpen. Want oh-die-arme-psychische-patiënten-die-tegen-zichzelf-beschermd-moeten-worden. Of mensen zoals ik daar nu onder vallen of niet is niet zo belangrijk. Het zou-toch-kunnen tenslotte?

Goed geoliede PR-verhalen, dat zijn het.

Als men nu eens eerlijk zou onderzoeken hoe weinig psychische ziektes nu werkelijk voorkomen bij mensen die 24/7 als vrouw leven (jij valt in je hypothetische voorbeeld dan ook niet meer onder de redenen van "mogelijkheid voor geen-diagnostiek" - dus weer een probleem opgelost) dan zouden we een stap verder zijn. Ik geloof de man/vrouw in Rusland die zei dat het net zo weinig voorkwam als bij de gemiddelde niet-genderdysfore mens. Maar omdat de endocrinoloog dan verantwoordelijk wordt en dat ten koste van ongeveer alles voorkomen moet worden zal dit plan het wel weer niet halen.

Groetjes,

Frederique

[fenna69]

Frederique,

een vraagje aan jou ...
Hoeveel tijd en energie heb je de laatste jaren gespendeerd aan klagen over het VUmc? en had die energie niet beter wat constructiever kunnen worden gebruikt?

Het komt op mij wat triest over hoe je lijkt te blijven hangen in je klaagzang.

groetjes, Fenna

[Irene]

Ik heb gepoogd, helaas zonder succes, me buiten deze discussie te houden, maar als je het echt voor de toekomst en voor anderen doet, kan jer er echt beter mee ophouden Frederique, want drammen en zuchten werkt averechts. Het is niet zo dat als je iet maar vaak genoeg herhaalt, dat de mensen gaan denken, ze zal wel gelijk hebben, maar daar heb je haar weer.

Irene

[Petra v]

Het lijkt mij een verhaal van de kip en het ei.
Je bent kip, ( transseksueel ) en je bent bevrucht ( een behandeling dat onnodig lang duurt en tov de trans verkeert uitpakt.
Je moet een ei leggen, als gevolg daarvan. ( Door alle toestanden ben jij met de ei opgezadeld, met onverwerkte gevoelens, het gevoel enorme onrecht te zijn aangedaan, en wil dat maar al te graag kwijt )

Maar de nest waar je de ei in kwijt moet is er niet. ( je krijgt geen gehoor van diegene die in jou optiek er verantwoording voor hebben, en er is geen zicht op verandering, aanpassing om zulke toestanden in de toekomst te voorkomen. Daarmee kun je de last niet van je af laten vallen. )

De kippen boer zorgt niet voor zijn kippen. ( Ook hier schiet blijkbaar het VU of verantwoordelijken ernstig tekort in het helpen verwerken van ontstane emotionele problemen van mensen die het traject ingaan / gevolgd hebben. Ik lees althans daar niets over van Frederique. )

Dus kakel je alsmaar met de andere kippen dat je een ei hebt dat je dwars zit. Zij zijn tenslotte ook kippen. ( Je toch je verhaal kwijt wil, ter informatie aan de anderen en ter verwerking. )

Door ogenschijnlijk op de manier te werken zoals wij een beeld krijgen, het zal je maar ook overkomen, doen "ze" meer kwaad dan goed.

Vaak als er gedegen oprechte redenen zijn waardoor er vertragingen, misverstanden, vergissingen gebeuren, en die erkend en besproken worden, evt met oprechte excuses, dan is de ontvanger veelal bereid dat als een menselijk fout te erkennen, niet blij, maar dat kan gebeuren. Echter wanneer er blijkbaar geen of ruim onvoldoende communicatie en openheid er is, wordt de persoon in kwestie achter gelaten met een on te verwerken last. Dat kan die dan niet kwijt want daar heb je de andere partij bij nodig.

Als ik ernaast zit zeg het dan.
Ik ben zelf geen psychiater, maar ik zie het wel als boven geschreven.
En waarom alsmaar herhalen? Omdat ze het gevoel heeft dat ze niet begrepen wordt. Volgens mij.

Dus ipv richting Frederique te roepen, help haar door in te stemmen dat er met haar iets fout gegaan is, en misschien met velen meer, en dat daar in ieder geval bij het vu er een diepgaand onderzoek naar zou moeten plaats vinden. Zij is vast niet de enige. En daar mee help je leed te verwerken, of het Frederique is of een ander.

"Was het allemaal maar zo easy".

[Lisa met een S]

Volgens mij is iedereen erover eens dat in Frederique's geval, de diagnostische fase veel te lang heeft geduurd, en dat het anders had gemoet, en hebben ze dat al gezegd.

Echter zijn ze niet eens met de stelling van Frederique dat een diagnostische fase voor haar of wie dan ook had kunnen worden overgeslagen.

Lisa

[ik ben hier niet meer]

Ik vond ook dat de diagnostische fase bij mij te lang duurde, heeft mij ook mijn werk gekost toen. Als het VU adequaat vanaf aanmelden hulp en begeleiding had gegeven WAS het misschien anders gegaan. De schuld geven vind ik echter veel te ver gaan. Mijn psychologe erkende in het 1e gesprek al dat ik vrouw was (ze had me 4 dagen daarvoor in een talkshow ongeveer 20 minuten in beeld en gesprek kunnen zien). Toch gingen de niets inhoudende gesprekken voort. Heb ik daar wrok over gehouden, nee. Zelfs het feit dat ik een infectie heb gehad die te laat onderkend is, met als gevolg dat ik de rest van mijn leven chronische pijn zal hebben kan ik niet het genderteam kwalijk nemen. Soms moet je zaken accepteren zoals ze zijn, zeker als ze voorbij zijn, doorgaan met leven, en er het beste van zien te maken. En mensen die mij wat beter kennen weten dat dat voor mij echt niet meevalt, maar ik probeer het wel.

[Frederique_]

Dingen gewoon laten doorgaan terwijl ze jou pijn/verdriet hebben opgeleverd en dat niet nodig was vind ik niet goed.
Als er versnelling van diagnostiek mogelijk is, sterker nog: als dit binnen 1 gesprek kan - dan moet dat serieus onderzocht worden en niet onder het tapijt geschoven worden. Volgens mij moet dat kunnen, juist omdat je ook mensen hun eigen vooronderzoek, hun huidige manier van leven EN hun afkeer/instemming/verzoek om diagnostiek mee kunt nemen in de beoordeling of verdere diagnostiek nu nodig is - of niet. Diagnostiek begint niet bij de VU. Diagnostiek begint bij jezelf. En soms is die al afgerond op het moment dat je bij de VU komt.

Het kan anders, de enige manier om het anders te laten gebeuren is om er actief op te blijven wijzen. Wie zich dan stil houdt is medeverantwoordelijk voor de situatie die nu nog steeds bestaat.

De belangen van mensen die psychisch ziek zijn en -dus- tegen zichzelf beschermd moeten worden zijn belangrijk, maar niet belangrijkER dan de belangen van mensen die nu tegen hun zin en voor hun gevoel zinloos diagnostisch onderzocht worden. Er is ongetwijfeld een vorm te vinden waarbij je beide groepen goed kunt helpen en waarbij de laatste groep niet zinloos blijft lijden onder de aanwezigheid van de eerste groep.

Groetjes,

Frederique

[Mara]

Ze kunnen geen diagnose stellen voor wat betreft transseksualiteit,
maar doen inderdaad wel alsof ze dat wel kunnen.

Snoopy, laat ze het dan anders noemen....bvb transseksualiteit bevestigen omdat je dan iets zwart op wit hebt om bij de instanties en op de endocrinologische en chireugische afdeling de juiste hulp te krijgen.....

.....ik vind het in ieder geval beter klinken....maar in feite niks anders dan nu....alleen, het duurt nu gvd veelste lang....un doorlooptijd van 2 jaar tot aan de SRS vind ik aanvaardbaar.....en zou moeten kunnen....als je het un beetje spreidt in Nederland, zeg maar meer mensen, die je zogezegt de transseksualiteit kunnen bevestigen verdeeld over het hele land, dan heb je dat niet, dat de wachttijden oplopen.....bloedtests en receptjes zal je ook van je huisarts kunnen krijgen, mits je ook nog een endo in handbereik hebt....of af en toe bezoekt om de uitslagen te bespreken.....

....in Duitsland hebben ze het zo en daar heb je nauwelijks file voor de deur van de behandelaars.....wel bij sommige populaire chireugen, maar als je op tijd op de wachtlijsten laat zetten, is dat ook geen probleem.....en er zijn ook goeie operateuren, die nauwelijks wachttijden hebben.....

Ik vraag me echt af, waarom dit nie ook allemaal in Nederland kan.....raar he.....

Mara