Van kwaad naar erger............

[Janiek_]

Gender identity disorders are included as formal diagnoses in both the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders and the International Classification of Diseases. The fact that gender identity disorders are classified as mental disorders is increasingly being contested, with some critics arguing for removal (drawing a parallel with the removal of homosexuality as a mental disorder from the DSM in 1974) and others for reform. At the heart of the argument are concerns about a mental health diagnosis pathologizing gender variance and perpetuating the attached social stigma. Some critics argue for coding gender identity concerns requiring medical intervention as physical conditions rather than mental disorders; after all, they argue, hormonal and surgical sex reassignment aim to adapt the body to match the patient's gender identity. However, as of yet, gender dysphoria cannot be detected by any physical anomaly justifying a physical rather than a mental health diagnosis. Even though recent research points toward the role of biology via sexual differentiation of the brain, the etiology of gender dysphoria remains unknown. On the other hand, research justifying the current diagnostic criteria of mental disorder is also limited. This article summarizes the diagnostic criteria and reviews the empirical evidence and scientific debate surrounding these diagnoses, concluding with recommendations for revision of the Standards of Care for Gender Identity Disorders set forth by the World Professional Association for Transgender Health and directions for future research.

Dit was het enige wat ik zonder te betalen kon bemachtigen. Het geeft alleen weer dat er discussie is.

Hier wordt ook het woord "gender variance" genoemd. En het lijkt te gaan om het sociale stigma wat daaraan verbonden is. Naar mijn idee is voor het variëren op het thema gender heel ander emancipatiewegen dan een GAB. De mensen die daarvoor pleiten, zoals jij o.a., doen dat meestal door tegelijk de GAB te devalueren.

Ik zou liever zien dat die groep hun eigen emancipatie bevordert zonder de verworvenheden van anderen, waar ze niets mee te maken hebben, te grabbel te gooien.

[Frederique_]

In mijn geval heb ik nergens MEER stigmatisering meegemaakt dan bij de psychologe van het VU-genderteam. JUIST die leek op geen enkele manier te snappen dat er meer is dan puur-man en puur-vrouw.

Oh ja: voor de medische behandeling maakt 't niet uit: zoals eerder aangegeven is het voor een endocrinoloog volslagen onzin om onderscheid te maken tussen een "klassieke vrouw-in-mannenlichaam" en iemand die zich hoe-dan-ook-anders-voelt. Het enige dat relevant is is de vraag of iemand wel-of-niet zonder hormonen kan. Voor een plastisch chirurg maakt 't ook niet uit of iemand zich nu 100% vrouw voelt of 80%. Of meer-vrouw-dan-man. Of misschien wel minder-vrouw-dan-man, maar wel met-noodzaak-voor-plastische-chirurgie. Alleen dat laatste is bij een plastisch chirurgische behandeling relevant.

En dan kom ik terug op mijn eerdere stelling: de enige die weet of het wel-of-niet zonder hormoon- of SRS-behandeling gaat is de patiënt. En dat is ONafhankelijk van of je je nu klassiek-transseksueel of anders voelt en NIET vast te stellen door psychologen of andere grote ego's die denken dat zij dat wel kunnen. Ook daarom is het belangrijk om één groot vakje te krijgen, anders houd je een ongewenste tweedeling in de zorg (en houd je de huidige leugens-om-bestwil bij mensen die zich tussen man en vrouw in voelen en toch hormonen en/of SRS nodig hebben).

Groetjes,

Frederique
N.B: ik heb volgens mij nergens de GAB gedevalueerd. Alsof de GAB meer waard wordt als iemand die dat niet kan vaststellen roept dat jij een GAB nodig hebt... Het enige dat ik devalueer (tot vrijwel waardeloos) is de verplichting om een VU-psycholoog af te nemen binnen de behandeling. Als die er niet meer zou zijn zou dit ook in klassiek-transseksuelen hun belang zijn (omdat ze minder lang moeten wachten op voor hun noodzakelijke medicijnen en behandelingen dan dat ze nu moeten doen en omdat dit ook hen minder ergernis oplevert). In die zin zijn onze belangen gelijker dan jij veronderstelt.

[Janiek_]

Het enige dat ik devalueer (tot vrijwel waardeloos) is de verplichting om een VU-psycholoog af te nemen binnen de behandeling.

Een ziekenhuis is geen tattooshop. Er zal altijd gekeken moeten worden hoe degene met de hulpvraag in elkaar steekt om te bepalen wat in het specifieke geval de juiste behandelmethode is.

Dat jij niet het vertrouwen hebt dat je daar met een psycholoog uit komt lijkt me geen reden om de handelwijze daar op de schop te nemen.

[ik ben hier niet meer]

@Anna: De VU pretendeert dat tegenwoordig wel. Een citaat uit het antwoord van Luc Gijs op mijn klachtenbrief: "Naar ons oordeel blijft een voldoende lange diagnostische periode nodig om de aard, intensiviteit en stabiliteit van genderdysforie adequaat vast te kunnen stellen. Een zestal gesprekken gespreid over een periode van ongeveer zes maanden blijft daarvoor ons inziens een minimale vereiste."

En geen kostenvergoeding vanuit zelfdiagnose? Da's een kwestie van de discussie daarover aangaan. En eerlijke psychologen hebben die in tegenstelling tot Luc Gijs stoppen met net te doen alsof zij genderdysforie kunnen vaststellen.

Je maakt het wel heel persoonlijk richting Luc Gijs. Ik weet dat hij gewoon het standpunt van het genderteam in dat soort zaken moet vertegenwoordigen. Er staat ook niet voor niets ons.
Ik ken Luc Gijs redelijk goed, heb heel wat uurtjes met hem gepraat de afgelopen 7 jaar. Hij staat zelf best open voor veranderingen. Ik heb geen flauw idee wat er op de achtergrond allemaal mede de regels bepaald. Ik weet wel dat er op een gegeven moment sprake van is geweest dat mensen die depressief waren geen groen licht meer konden krijgen, en dat alle psychologen hebben gezegd dat ze dan op zouden stappen. Dus ja, wie bepaalt wat ? Wie het zeker weet mag het zeggen.

diagnostische periode nodig om de aard, intensiviteit en stabiliteit van genderdysforie adequaat vast te kunnen stellen.

een diagnostische periode is iets anders dan een diagnose stellen Frederique. Indertijd werd het ook een diagnostische periode genoemd, met als doel vast te stellen dat het gevoel van in het verkeerde lichaam te leven onverdringbaar is.
Je kunt teksten altijd uitleggen zoals je zelf wil.
En noem maar eens iets wat nu vergoed wordt met alleen een zelfdiagnose, ik denk dat ook bv ethische commissies etc naar zullen gaan kijken.
Het gesprek aan gaan kan altijd, maar het zal niet zo zijn dat dat zonder slag of stoot zomaar allemaal zal gaan gebeuren, gaat verwacht ik minimaal een decennium overheen van uitleggen, praten etc.

[Frederique_]

Ik heb toch al aangegeven dat dit iets is waar over gepraat moet worden? 't Is niet vanzelfsprekend, maar dat maakt 't toch niet per-definitie onmogelijk? 't Is wel de richting waarin het MOET gaan...

Wat hiervoor noodzakelijk is is eerlijkheid, en laat ons eerlijk zijn: het formele standpunt zoals Luc Gijs dat in zijn antwoord stelt is NIET eerlijk omdat het suggereert dat hij kan vaststellen wat de aard, intensiteit en stabiliteit van MIJN genderdysforie is. Naar mijn stellige overtuiging weet geen enkele VU-medewerker wat de aard, intensiteit en stabiliteit van mijn genderdysforie is en is het vanuit medisch oogpunt ongepast om net te doen alsof ze dat wel weten. Als psychologen eerlijk zouden zeggen "sorrie, maar bij gendervariantie is er sprake van een verschil tussen wat mensen voelen en wat mensen hun lichaam is - en alleen het laatste is objectief vast te stellen omdat wij niet kunnen voelen wat de patiënt voelt" dan is dat de basis om daarna te zeggen "omdat wij psychologen niet kunnen vaststellen wat de patiënt voelt kunnen alleen patiënten zelf vaststellen of er verschil met hun lichaam bestaat en kunnen ook alleen patiënten zelf aangeven of een hormoon- en SRS-behandeling onontkoombaar is". Maar goed, die uitspraak kost hen wel inkomsten (11 verplichte gesprekken per patiënt minder is toch een paar honderd euro's minder inkomsten).

Overigens was dit de 2e keer dat Luc Gijs het inlevingsvermogen van staalbeton had, de eerste keer was toen ik hem in de pauze van een voorlichtingsbijeenkomst aansprak en hij me op geen enkel punt begreep en op elk punt wat ik maakte tegensprak (in tegenstelling tot Emilia Peeters die op de achtergrond nonverbaal aangaf dat ze me heel goed begreep). Ook in die zin ben ik geen fan van Luc Gijs.

Groetjes,

Frederique

[Frederique_]

Een ziekenhuis is geen tattooshop. Er zal altijd gekeken moeten worden hoe degene met de hulpvraag in elkaar steekt om te bepalen wat in het specifieke geval de juiste behandelmethode is.

Waarmee jij WEER impliet suggereert dat iemand anders dan een patiënt dat zowieso op een zinnige manier KAN....

Dat jij niet het vertrouwen hebt dat je daar met een psycholoog uit komt lijkt me geen reden om de handelwijze daar op de schop te nemen.

Dat ik zelfstandig, zonder hulp van de VU-psycholoog, 24/7 in het door mijzelf gekozen uiterlijk (bepaald niet genderdichotoom) kan leven vind ik al voldoende bewijs dat ik het ook aankan om hormonen te gebruiken en dat ik het ook aankan om zelfstandig te beslissen of ik wel-of-geen SRS nodig heb.

Dat de psycholoog zichzelf dan nog onmisbaar vindt omdat zij allerlei belangen loopt te behartigen (waaronder haar eigen belangen) die niet de mijne zijn en dat ik daardoor onnodig zwaar geleden heb (zowel op korte als op langere termijn) neem ik die gasten ZWAAR kwalijk en lijkt me in combinatie met de klachtenbrief die ik hierover opgestuurd heb ook genoeg reden om de huidige handelswijze WEL op de schop te nemen.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Frederique, je blijft hangen in de slachtofferrol. En ook in wat het oplevert voor de psychologen. Naar wat ik begrepen heb zijn er max. 5 psychologen in dienst bij het genderteam normaal. Denk je nu echt dat die geen werk hebben zonder genderteam. Er is een groot tekort aan psychologen, en bovendien moesten ze in het verleden psychologe en seksuologe zijn ook. En Luc Gijs krijg je echt als je hem niet kent van een standpunt af, of het nu exact het zijne is of niet.
En ik ben blij dat ik indertijd een psychologe had, want toen er iets niet goed ging stonden ze wel voor me klaar.
Je hebt het genderteam altijd alleen maar als je vijand gezien, en dat doe je nog in grote mate, daar heb je echt alleen jezelf mee. En ja, degene na jou komen hebben daar ook niets aan,

groetjes, Anna

ps. ik leefde ook fulltime als vrouw voordat ik en diagnostische fase kwam, maar wat wil dat zeggen.....

[Frederique_]

Niet mee eens: ik denk dat als patiënten zich assertiever opstellen dat dan blijkt dat we ook prima zonder die psychologen kunnen. Dit is nadelig voor de psychologen zelf, want die zullen zelf weer op zoek moeten naar patiënten in plaats dat die zich in rijen van 3 opstellen. Maar zolang patiënten de huidige werkwijze accepteren als "onvermijdelijk" of zelfs "goed", tsja, dan zullen mensen die tijdens de diagnostiek felle pijnsteken ervaren rustig blijven kreperen. Dan zullen mensen gedwongen blijven worden om gevechten te voeren om hun ouders/familieleden/partners niet mee te hoeven nemen naar de VU (terwijl het een patiëntenrecht is zelf te beslissen over wie wel-of-niet de spreekkamer mee in gaat). Dan zal de VU blijven doen alsof ze gek zijn, om op die manier hun verantwoordelijkheid te kunnen blijven ontduiken. Want dat is tenslotte een van de doelen van de diagnostiek (waarbij dit ook is aangegeven door het hoofd van het genderteam).

En ja, ik stel me als slachtoffer op OMDAT IK SLACHTOFFER BEN! Ik heb expliciet en herhaaldelijk aangegeven geen VU-psycholoog te willen (ik had al een coach) en ben gedwongen er wel een te krijgen, met alle negatieve gevolgen (voor mij) en positieve gevolgen (voor de psychologen) van dien.

Groetjes,

Frederique
N.B: wie 24/7 als vrouw leeft gaat in normale omstandigheden niet meer terug. Daar is minimaal 6 gesprekken gedurende 6 maanden om daarna verbaasd te concluderen "gut, is deze mens toch genderdysfoor? Dat hadden we nu nooit verwacht!" absolute waanzin.
N.B-2: ik gun iedereen een psycholoog waar die zich goed bij voelt (zelfs als het om Luc Gijs gaat ), maar dan wel ALLEEN op vrijwillige basis.

[denise_leasen]

Ik ben me aan het specialiseren in het stellen van domme vragen.

Als je de nood hebt om je te transformeren als vrouw en dit sinds jaren 24/7 en zelfs zou overwegen je chirurgisch te laten aanpassen naar een lichaam dat met je geest overeenstemt, dan moet je een hormonen behandeling ondergaan.

Ik voel me vandaag vrouw, maar ben een man.
Medicijnen, hormonen beïnvloeden je lichaam, maar ook je geestelijke toestand. Je lage stem gaat hierdoor niet verhogen, lichaamsdelen vallen er niet af en andere groeien maar beperkt.
Psychologen maken er zoals ik lees een potje van en werken meer tegen dan mee.

Ik kan me niet inbeelden dat ik me nog meer vrouw zou gaan voelen door medicijnen in te nemen.

Als je zoals mij ook nog een angsthaas bent en een witte jassen fobie hebt dan is de kans dat ik ook een aanpassing naar mijn geestelijk beeld zal ondergaan vrees ik helaas zeer klein zijn.

Het is een somber gedachte.........

[Frederique_]

Begrijp ik je goed als je zegt dat je wel een geslachtsoperatie maar geen hormonen/psychologen wilt?

De enige manier waarop dit kan is in het buitenland (met name: Azië/Thailand). Ofschoon de wetgeving in Thailand kortgeleden ook is aangepast waardoor sommige artsen daar wel gesprekken met een psycholoog vereisen. Ik ken iemand die in Thailand als man geopereerd is (mv-trans) en die pas later, terug in Europa, begonnen is met het leven als vrouw (maar heeft wel uren gepraat met een psycholoog ter plekke).

In Europa en de VS houdt men zich aan de Standards of Care (Engelstalig, zie hier), daar staat in dat een geslachtsoperatie zonder hormonen en een geslachtsoperatie zonder dat je "als vrouw leeft" niet toegestaan is.

Sterkte,

Frederique

[Janiek_]

Ik kan me niet inbeelden dat ik me nog meer vrouw zou gaan voelen door medicijnen in te nemen.

Je loopt die kans wel als mensen je stelselmatig als vrouw gaan benaderen. En de kans dat dat gebeurt wordt weer groter door die medicijnen...

[denise_leasen]

Ik kan me niet inbeelden dat ik me nog meer vrouw zou gaan voelen door medicijnen in te nemen.

Je loopt die kans wel als mensen je stelselmatig als vrouw gaan benaderen.

De laatste jaren spreken meer en meer mensen me aan met mevrouw en de verbazing is van hun gezicht te lezen als ik antwoord, niet dat ik domme dingen zeg maar de toonaard ligt een beetje laag.......

[Janiek_]

Ik kan me niet inbeelden dat ik me nog meer vrouw zou gaan voelen door medicijnen in te nemen.

Je loopt die kans wel als mensen je stelselmatig als vrouw gaan benaderen.

De laatste jaren spreken meer en meer mensen me aan met mevrouw en de verbazing is van hun gezicht te lezen als ik antwoord, niet dat ik domme dingen zeg maar de toonaard ligt een beetje laag.......

En hoe vind jij dat? Ten eerste dat ze je met mevrouw aanspreken en daarna dat ze verbaasd zijn?

[denise_leasen]

[quote="Frederique_"]Begrijp ik je goed als je zegt dat je wel een geslachtsoperatie maar geen hormonen/psychologen wilt?[/quote

Als je na 42 jaar evolueren moet vast stellen dat ik me nooit meer vrouw ga voelen dan wanneer ik dagen na elkaar als vrouw leef en dat het terug kleden als man een tegennatuurlijk gevoel geeft, dan is de schrik voor medicatie niet meer dan normaal.

Ga ik me dan super vrouw voelen ?

Of zou ik ook door het nemen van mannelijke hormonen van dit gevoel kunnen verlost worden ?

[Frederique_]

Schrik voor medicatie is heel normaal. Ik denk dat de meeste mensen dat wel hebben en ik ben er zelf ook een tijdlang huiverig voor geweest.

Toen ik zelf hormonen begon te nemen voelde ik me (buiten wat je kunt verwachten: lichamelijk minder sterk en sneller moe, onmogelijkheid tot masturberen en weinig/geen seksuele fantasiën meer (YES!), veel emotioneler worden en na een paar weken het ontstaan van beperkte borstvorming) niet echt vrouwelijker oid. Super vrouw voelen als gevolg van de hormonen is niet iets wat ik herken. Ik herken wel wat Janiek schrijft: toen ik er dankzij de hormonen vrouwelijker uit begon te zien werd ik door anderen ook vrouwelijker behandeld - en dat heeft wel (wat) gevolg gehad voor mijn vrouwgevoel. Toch voel ik me ondanks het hormoongebruik niet 100% vrouw (ik zie er voor mijn gevoel ook niet uit als 100% vrouw).

Als ik je zo lees, dan leef je nog niet 24/7 als vrouw. Persoonlijk zou ik daar eerst mee beginnen voor je met hormonen begint: de ziekenhuizen zullen je zowieso verplichten om binnen 3 maanden na de start van het hormoongebruik je verhaal aan je familie, kennissen, collega's te vertellen en als vrouw te leven. Je kunt de volgorde mijns inziens beter omdraaien omdat je dan (beter) weet waar je aan begint.

Mannelijke hormonen gebruiken terwijl je genoeg testosteron in je lichaam hebt (je kunt dit laten testen bij de huisarts of bij een hormoondeskundige) is af te raden omdat uit onderzoeken in het verleden bleek dat dit niets opleverde. Je vrouwelijke(r) gevoelens gaan er niet van weg.

Oh ja: er is prima hulp in Nederland te vinden om je vooruit te helpen, ook buiten de genderteams. Ik hoor bijvoorbeeld goede verhalen over Tony Zandvliet (Amsterdam) of Tanja Van Hengel (Schoonhoven/Woerden) die zich min-of-meer op gender gespecialiseerd hebben. Zelf heb ik ervaring met Ellie Vrolijk in Hengstdijk (Zeeuws-Vlaanderen, omgeving van Hulst), hoewel ze formeel geen kennis over gender heeft heeft ze me wel prima geholpen.

Groetjes,

Frederique