Moderator: Moderators
Omdat juist die mensen gedwongen worden om over zichzelf en over andersvoelenden na te denken.Janiek: Verder ben ik wel gewend dat de meest hardnekkige vormen van non-acceptatie leven in de hoek van mensen die zelf een of andere genderissue of seksuele oriëntatie issue hebben
Tijdens het surfen over ts gerelateerde onderwerpen kwam ik in 'what the papers say' een interview met jou(?) tegen...waaruit blijft dat je pre en post op ook niet zo lekker in je vel bleek te zitten?Anna. schreef: Ik ben benieuwd of je zo ook nog denkt als je bv 5 jaar post-op bent. Het is toch wat je persoonlijke instelling is, en gelukkig mag iedereen zelf weten wat ie voelt. Ik ben een vrouw, ik ben lichamelijk van geslacht veranderd, niet psychisch, niet qua persoonlijkheid. Ik ben nog steeds wie ik was, alleen het schilletje is veranderd.
Emke trok zich niks van mij aan, had geen belangstelling voor me. De dag dat ik te horen zou krijgen of ik met hormonen mocht beginnen, belde ze me niet op. Ze vroeg er niet naar toen ze thuis kwam. Er gebeurde zoveel in mijn leven, maar het leek niemand wat te kunnen schelen. Dat was zwaar. Te zwaar. In april '98 ben ik opgenomen omdat ik een overdosis medicijnen had geslikt. Ik wilde niet dood, ik wilde rust. Ik vreesde dat de operatie uitgesteld zou worden vanwege de zelfmoordpoging, maar de artsen verzekerden me dat dat niet zou gebeuren.
En als dat interview inderdaad van jou is, vind ik het heel anders klinken allemaal dan je hier doet voorkomen. Dat is geen vloeiend verloop van een ts in transitie die nader tot zichzelf komt en gelukkig(er) wordt. Het klinkt eerder als een besef hoe de realiteit tot je doordrong, hoe de buitenwereld je zag, en dat was niet als vrouw dus.En toen was de operatie achter de rug en ik een vrouw en begon het allemaal pas. Ik moest leren inhoud te geven aan mijn vrouwelijke identiteit. Ik moest opnieuw mijn houding en mijn zelfbeeld bepalen. Ik werd geconfronteerd met mensen die mij niet accepteerden. Ze zeiden van wel maar uit alles bleek dat ze het niet meenden. Ik vond het uitermate moeilijk om verschillende malen bij sollicitaties te worden afgewezen vanwege mijn geslachtsverandering. Dat kwam allemaal op me af. En werd me teveel. Ik heb een aantal suïcidepogingen gedaan. Achteraf denk ik dat het allemaal te snel gegaan is. Alles bij elkaar heeft het hele proces, van die ene beslissende vakantie tot aan de operatie, nauwelijks twee jaar geduurd.
Welke maatregelen heb je daarvoor moeten nemen? Zoiets?Anna. schreef:Mijn oudste zoon ziet mij zelfs als zijn moeder (26 jaar).
Het belangrijkste is wel dat je van binnen een overtuiging hebt dat je vrouw bent, en dat heb jij niet lees ik zo tussen de regels door.
Zoals wel vaker maak je er alles-of-niets van.ik ben hier niet meer schreef:Maar waarom is SRS dan belangrijk ? Als je toch altijd man blijft, dan kun je ook zonder. Je wordt niet geaccepteerd, je blijft altijd man. Mijn zegen heb je, maar als je het zo bekijkt kun je beter geen SRS doen, want dan maakt dat ook geen verschil uit. Einde nutteloze Q&A voor mij.natashya schreef:Ik vind niet dat transseksualiteit net zoiets is als travestie. Ik vind alleen dat het doel is dat je gelukkiger wordt, of dat via travestie kan of transseksualiteit maakt niet uit. Maar in alle gevallen ben je geboren als een biologische man, en dat is waar allen mee zullen moeten leren leven, je bent TS en/of TV. Dat is de realiteit.
Ookal zou in de basis het vrouwgevoel hetzelfde zijn, de vrouw ervaring is dat niet en zal het ook nooit zijn. Omdat het lichaam nu eenmaal niet klopt en je daardoor een TS bent en zult blijven voor de rest van je verdere leven. We leven nl niet op een onbewoond eiland. Je hebt met andere mensen te maken. Bovendien zullen die andere mensen jou volledig moeten accepteren. En dat is in ons geval niet alleen als vrouw maar ook als TS.Frederique_ schreef:
Weet je, ik heb deze discussie vaak gevoerd, ook met jou. Ik ben er van overtuigd dat het een FEIT is dat je je minder vrouw KUNT voelen dan iemand die als vrouw geboren is. Dat komt door je mannelijke verleden (dat je niet weg kunt poetsen, hoe graag je dat misschien ook wilt) en je net-iets-andere-lichaam (dat ook altijd anders zal blijven dan dat van iemand die als vrouw geboren is, hoeveel je je ook laat opereren).