DubbelLeven

[Vivian_van_Reijmersdal]

De titel van mijn eerste officiële blog is op twee manieren uit te leggen. Ik ben op deze titel gekomen omdat beide mij de afgelopen jaren heel erg veel hebben bezig gehouden. Bijna een obsessie.

Laat ik beginnen met de eerste vorm van mijn dubbelleven. In figuurlijke zin ben ik echt man, daar hoef ik niet over te twijfelen. De kenmerken zijn zichtbaar en in het dagelijkse leven ook mijn grootste uitingsvorm. Emotioneel gezien lijd ik echter dagelijks een dubbelleven. In mijn gedachten en gevoel ben ik man en vrouw. Lastig. De man in mij is nodig om voor mijn gezin te zorgen, liefde te geven aan mijn vrouw en kinderen, leiding te geven aan mijn onderneming, maatschappelijk bezig zijn binnen onze stad en zo zijn er nog heel veel zaken op te noemen die de verantwoordelijkheid zijn van mijn mannelijke kant. Dat neemt niet weg dat de vrouw in mij binnen deze dingen schreeuwt om aandacht. Je gevoel wordt steeds van de ene hersenhelft naar de andere geslingerd. Dit veroorzaakt storm in je hoofd. Dat je hier soms moe van wordt hoef ik niet uit te leggen. Moet er mee om leren gaan. Tijdens de echte vrouwelijke momenten als ik Vivian zichtbaar maak valt alles, maar dan ook alles van mij af. Het vreemde is dan ook dat alle mannelijke interesses en behoeftes verdwijnen en plaats maken voor een serene vrouwelijke rust. Je wilt dit dan vast houden, maar op een gegeven moment moet Ik Vivian weer opbergen. Altijd een lastig moment. De herinnering van deze bijzondere rust blijft soms te lang hangen wat weer resulteert in het plannen en zoeken naar Vivian momenten. De balans hierin vinden is heel erg moeilijk.

Ik zou een trilogie kunnen schrijven hoe de ontwikkeling is geweest tot de persoon wie ik nu ben. Een hele leuke sociale man met een steeds sterker wordende vrouwelijke kant. Dagelijks is Vivian aanwezig in mijn gedachten en gevoel. De mannelijke kant lijd daaronder. Ik kan er niks mee. Mijzelf zo af en toe een schop onder kont geven, en Vivian naar achteren drukken. Moeilijk. Maar dit is wel de realiteit. Uiteindelijk heb ik de mannelijke kant nodig om Vivian te kunnen laten bestaan. Het leven dat ik nu leid is plezierig, mooi, interessant, oftewel ik zou het voor geen goud willen missen. Als ik mijn leven als Vivian permanent zou inrichten zullen veel zekerheden wegvallen en ik zou veel mensen pijn doen. Dit wil ik pertinent niet. Daarvoor is de mannelijke kant net iets te strek. Of is het compromis met de vrouwelijke kant ? Ook denk ik dat Vivian dood ongelukkig zou zijn. Heb ik dat er voor over ?

Het voelt als een dubbelleven in de diepste binnenkant van mijn ziel. Emotioneel is dat soms heel erg moeilijk. Gelukkig heb ik een vrouw die Vivian begrijpt en moeite doet om haar te begrijpen, en met al haar liefde probeert te steunen. Hoe moeilijk dat ook is. Tijdens mijn comming-out van een paar maanden terug kreeg ik die zelfde week een prachtig kaartje van haar:

IK ZAL JE ALTIJD.. Ik zal je altijd het beste van mijzelf geven, en nooit meer van jou vragen dan jij mij kunt geven. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent. Ik ben van je gaan houden om je eigenschappen en de manier waarop je met het leven omgaat. Ik zal er alles aan doen om van onze relatie iets heel bijzonders te maken, waarin we elkaar kunnen steunen en troosten, genieten en plezier hebben. Ik zal altijd van je houden en op de enige manier die ik ken. Helemaal en voor Altijd.

Door dit kaartje heb ik het gevoel gekregen dat Vivian niet alleen is, en dit geeft rust. Ook heb ik gemerkt dat de persoonlijke contacten die ik met sommigen van jullie heb Vivian sterker hebben gemaakt. Ze kan haar twee kanten nu makkelijker ventileren. Eindelijk heb ik mezelf geaccepteerd. Dat geeft een enorme berg rust. Niet in mijn gevoel maar in mijn hele mannelijke ik. Ben niet alleen en heb gemerkt dat mijn worsteling door velen van jullie wordt gevoerd. Ieder op zijn eigen manier. Toch is het heel bijzonder hoe wij in elkaar zitten. Wetenschappers hebben zich door de jaren heen gebogen over onze materie, maar ze komen er gewoonweg niet uit. Bijzonder en apart. Op zeer veel vragen heeft de wetenschap een antwoord gevonden, maar de vraag die wij steeds stellen hebben ze nog niet kunnen beantwoorden. Ons lot of zijn we echt zo bijzonder ?

Automatische kom ik nu op de tweede uitleg van mijn dubbelleven. Sinds mijn ontdekking in mijn pubertijd van mijn vrouwelijke gevoelens heb ik een bubbelleven geleid. Niemand maar dan ook niemand heb ik ooit iets verteld. Schaamte en het ontbreken van zelfacceptatie. Ik heb echt alle fases doorlopen, vele fantasieën voorgesteld, gedroomd, gevoeld, geproefd, en uiteindelijke mijn weg in het vrouw voelen en zijn gevonden. Het was een lange weg met openstaande bruggen, opgebroken straten, doodlopende wegen, tot ik uiteindelijk door een aantal van jullie een ‘plattegrond’ heb gekregen.

Ik heb altijd Vivian binnen een perfectionistisch kader verborgen gehouden. Het was een sport om maar niets te laten merken. Vivian momenten werden als zakelijke bezigheden afgeschilderd thuis. Liegen en bedriegen richting mijn vrouw werden de gewoonste zaak van de wereld. Deed mij niks, Vivian stond voorop. Alles moest hier voor wijken. Zag op een gegeven moment de liefde van mijn vrouw zelfs niet meer. Kon niet meer van mijn gezin genieten.

Na een bepaalde gebeurtenis binnen Vivian haar leven kreeg ik heel veel emotionele gevoelens van schaamte richting mijn vrouw. Durfde haar niet onder ogen te komen. De muur om mij heen werd steeds dikker, steeds opnieuw stortte ik vrachtwagens beton om mij heen. Kompleet ingemetseld probeerde ik binnen mijn gezin mee te draaien. Maar met zoveel beton lukt dat gewoon niet. Geestelijke en lichamelijke klachten slopen binnen, mijn vrouw merkte dat. Heel veel keren stuurde ze aan op een gesprek, steeds durfde ik de confrontatie niet aan. Bang om alles te verliezen. Alle dingen die mij als man zo gelukkig maakten. Tot de bewuste avond. Ze heeft het uit me getrokken, met veel emotioneel geweld en bouwgereedschap heeft ze de muur in één nacht afgebroken. Vivian kwam te voorschijn. Ook mijn vrouw heeft haar verborgen gedachten gedeeld die nacht. Ze was al jaren bang dat ik homo gevoelens had, bang om niet te kunnen vechten voor onze relatie. De muur van mij was te dik waardoor ook mijn vrouw niet durfde te praten. Deze nacht is een ommekeer in onze relatie geweest. Zeventien jaar huwelijk werden in één nacht omgebouwd tot een prachtige toekomst. We zijn er nog niet, maar beiden merken dat er meer openheid is. Het gevoel is anders, beter, gelukkiger. Alles is bespreekbaar geworden en we gaan niks meer uit de weg. De spreekwoordelijke emmer staat nu in de schuur. Heb er een gat in gemaakt zodat hij niet meer over kan overstromen.

Elke dag komt het wel op één of andere manier ter sprake. Vivian is onderdeel van onze relatie geworden. Dit resulteert wel in meer Vivian behoefte, maar weet nu dat ik dit delen kan met de liefde van mijn leven.

Als laatste wil ik afsluiten met het advies voor diegene die zich in mijn verhaal erkennen met betrekking tot het tweede dubbelleven. Als je partner nog niet op de hoogte is, ga het delen. Ik heb gemerkt dat het niet de moeite waard is om het voor jezelf te houden. Vertellen ? Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat voelt en is. Maar het heeft mij gelukkiger gemaakt, mijn relatie versterkt. Het is leuker geworden, interessanter, dieper, gevoeliger, en bovenal we zijn gelukkiger. Wacht niet, stel niet uit. Je gevoel wordt alleen maar in een neerwaartse spiraal getrokken met alle gevolgen van dien. Waar twee in liefde kunnen leven is ook plaats voor drie.

[hennie]

De titel van mijn eerste officiële blog is op twee manieren uit te leggen. Ik ben op deze titel gekomen omdat beide mij de afgelopen jaren heel erg veel hebben bezig gehouden. Bijna een obsessie.

Laat ik beginnen met de eerste vorm van mijn dubbelleven. In figuurlijke zin ben ik echt man, daar hoef ik niet over te twijfelen. De kenmerken zijn zichtbaar en in het dagelijkse leven ook mijn grootste uitingsvorm. Emotioneel gezien lijd ik echter dagelijks een dubbelleven. In mijn gedachten en gevoel ben ik man en vrouw. Lastig. De man in mij is nodig om voor mijn gezin te zorgen, liefde te geven aan mijn vrouw en kinderen, leiding te geven aan mijn onderneming, maatschappelijk bezig zijn binnen onze stad en zo zijn er nog heel veel zaken op te noemen die de verantwoordelijkheid zijn van mijn mannelijke kant. Dat neemt niet weg dat de vrouw in mij binnen deze dingen schreeuwt om aandacht. Je gevoel wordt steeds van de ene hersenhelft naar de andere geslingerd. Dit veroorzaakt storm in je hoofd. Dat je hier soms moe van wordt hoef ik niet uit te leggen. Moet er mee om leren gaan. Tijdens de echte vrouwelijke momenten als ik Vivian zichtbaar maak valt alles, maar dan ook alles van mij af. Het vreemde is dan ook dat alle mannelijke interesses en behoeftes verdwijnen en plaats maken voor een serene vrouwelijke rust. Je wilt dit dan vast houden, maar op een gegeven moment moet Ik Vivian weer opbergen. Altijd een lastig moment. De herinnering van deze bijzondere rust blijft soms te lang hangen wat weer resulteert in het plannen en zoeken naar Vivian momenten. De balans hierin vinden is heel erg moeilijk.

Ik zou een trilogie kunnen schrijven hoe de ontwikkeling is geweest tot de persoon wie ik nu ben. Een hele leuke sociale man met een steeds sterker wordende vrouwelijke kant. Dagelijks is Vivian aanwezig in mijn gedachten en gevoel. De mannelijke kant lijd daaronder. Ik kan er niks mee. Mijzelf zo af en toe een schop onder kont geven, en Vivian naar achteren drukken. Moeilijk. Maar dit is wel de realiteit. Uiteindelijk heb ik de mannelijke kant nodig om Vivian te kunnen laten bestaan. Het leven dat ik nu leid is plezierig, mooi, interessant, oftewel ik zou het voor geen goud willen missen. Als ik mijn leven als Vivian permanent zou inrichten zullen veel zekerheden wegvallen en ik zou veel mensen pijn doen. Dit wil ik pertinent niet. Daarvoor is de mannelijke kant net iets te strek. Of is het compromis met de vrouwelijke kant ? Ook denk ik dat Vivian dood ongelukkig zou zijn. Heb ik dat er voor over ?

Het voelt als een dubbelleven in de diepste binnenkant van mijn ziel. Emotioneel is dat soms heel erg moeilijk. Gelukkig heb ik een vrouw die Vivian begrijpt en moeite doet om haar te begrijpen, en met al haar liefde probeert te steunen. Hoe moeilijk dat ook is. Tijdens mijn comming-out van een paar maanden terug kreeg ik die zelfde week een prachtig kaartje van haar:

IK ZAL JE ALTIJD.. Ik zal je altijd het beste van mijzelf geven, en nooit meer van jou vragen dan jij mij kunt geven. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent. Ik ben van je gaan houden om je eigenschappen en de manier waarop je met het leven omgaat. Ik zal er alles aan doen om van onze relatie iets heel bijzonders te maken, waarin we elkaar kunnen steunen en troosten, genieten en plezier hebben. Ik zal altijd van je houden en op de enige manier die ik ken. Helemaal en voor Altijd.

Door dit kaartje heb ik het gevoel gekregen dat Vivian niet alleen is, en dit geeft rust. Ook heb ik gemerkt dat de persoonlijke contacten die ik met sommigen van jullie heb Vivian sterker hebben gemaakt. Ze kan haar twee kanten nu makkelijker ventileren. Eindelijk heb ik mezelf geaccepteerd. Dat geeft een enorme berg rust. Niet in mijn gevoel maar in mijn hele mannelijke ik. Ben niet alleen en heb gemerkt dat mijn worsteling door velen van jullie wordt gevoerd. Ieder op zijn eigen manier. Toch is het heel bijzonder hoe wij in elkaar zitten. Wetenschappers hebben zich door de jaren heen gebogen over onze materie, maar ze komen er gewoonweg niet uit. Bijzonder en apart. Op zeer veel vragen heeft de wetenschap een antwoord gevonden, maar de vraag die wij steeds stellen hebben ze nog niet kunnen beantwoorden. Ons lot of zijn we echt zo bijzonder ?

Automatische kom ik nu op de tweede uitleg van mijn dubbelleven. Sinds mijn ontdekking in mijn pubertijd van mijn vrouwelijke gevoelens heb ik een bubbelleven geleid. Niemand maar dan ook niemand heb ik ooit iets verteld. Schaamte en het ontbreken van zelfacceptatie. Ik heb echt alle fases doorlopen, vele fantasieën voorgesteld, gedroomd, gevoeld, geproefd, en uiteindelijke mijn weg in het vrouw voelen en zijn gevonden. Het was een lange weg met openstaande bruggen, opgebroken straten, doodlopende wegen, tot ik uiteindelijk door een aantal van jullie een ‘plattegrond’ heb gekregen.

Ik heb altijd Vivian binnen een perfectionistisch kader verborgen gehouden. Het was een sport om maar niets te laten merken. Vivian momenten werden als zakelijke bezigheden afgeschilderd thuis. Liegen en bedriegen richting mijn vrouw werden de gewoonste zaak van de wereld. Deed mij niks, Vivian stond voorop. Alles moest hier voor wijken. Zag op een gegeven moment de liefde van mijn vrouw zelfs niet meer. Kon niet meer van mijn gezin genieten.

Na een bepaalde gebeurtenis binnen Vivian haar leven kreeg ik heel veel emotionele gevoelens van schaamte richting mijn vrouw. Durfde haar niet onder ogen te komen. De muur om mij heen werd steeds dikker, steeds opnieuw stortte ik vrachtwagens beton om mij heen. Kompleet ingemetseld probeerde ik binnen mijn gezin mee te draaien. Maar met zoveel beton lukt dat gewoon niet. Geestelijke en lichamelijke klachten slopen binnen, mijn vrouw merkte dat. Heel veel keren stuurde ze aan op een gesprek, steeds durfde ik de confrontatie niet aan. Bang om alles te verliezen. Alle dingen die mij als man zo gelukkig maakten. Tot de bewuste avond. Ze heeft het uit me getrokken, met veel emotioneel geweld en bouwgereedschap heeft ze de muur in één nacht afgebroken. Vivian kwam te voorschijn. Ook mijn vrouw heeft haar verborgen gedachten gedeeld die nacht. Ze was al jaren bang dat ik homo gevoelens had, bang om niet te kunnen vechten voor onze relatie. De muur van mij was te dik waardoor ook mijn vrouw niet durfde te praten. Deze nacht is een ommekeer in onze relatie geweest. Zeventien jaar huwelijk werden in één nacht omgebouwd tot een prachtige toekomst. We zijn er nog niet, maar beiden merken dat er meer openheid is. Het gevoel is anders, beter, gelukkiger. Alles is bespreekbaar geworden en we gaan niks meer uit de weg. De spreekwoordelijke emmer staat nu in de schuur. Heb er een gat in gemaakt zodat hij niet meer over kan overstromen.

Elke dag komt het wel op één of andere manier ter sprake. Vivian is onderdeel van onze relatie geworden. Dit resulteert wel in meer Vivian behoefte, maar weet nu dat ik dit delen kan met de liefde van mijn leven.

Als laatste wil ik afsluiten met het advies voor diegene die zich in mijn verhaal erkennen met betrekking tot het tweede dubbelleven. Als je partner nog niet op de hoogte is, ga het delen. Ik heb gemerkt dat het niet de moeite waard is om het voor jezelf te houden. Vertellen ? Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat voelt en is. Maar het heeft mij gelukkiger gemaakt, mijn relatie versterkt. Het is leuker geworden, interessanter, dieper, gevoeliger, en bovenal we zijn gelukkiger. Wacht niet, stel niet uit. Je gevoel wordt alleen maar in een neerwaartse spiraal getrokken met alle gevolgen van dien. Waar twee in liefde kunnen leven is ook plaats voor drie.

Met interesse je onderwerp gelezen.

Zelf ben ik er nu dus achtergekomen dat ik me eigenlijk wel heel goed voel in een dubbelleven als zowel man als vrouw.
O.a door mijn ex-partner .
Mijn toenmalige vriendin gaf aan transgender gevoelens te hebben met de wil om volledig om te schakelen naar een man zijn.
Onze relatie is toen verbroken (ook omdat ik niet voor een relatie met een man koos) maar naar een korte periode zijn we toch weer met elkaar in gesprek gekomen.
Hieruit is een waardevolle kameraadschap ontstaan.
Door ook kritisch naar mezelf te zijn durfde ik op een gegeven moment aan om het onderzoek naar mijn vrouwelijke kant te beginnen ondanks dat ik die kant van mezelf voor die tijd steeds onderdrukt had.
In onze vriendschap hebben we nu ook een waardevolle uitwisseling wat betreft gevoelens ,maar ook kunnen we elkaar steunen met kleine dingen als "hoe te kleden, make-up e.d. Mijn kameraad ontkend zijn vroegere vrouw zijn n.l niet maar gebruikt het .
Hierdoor hebben we we toch een waardevolle band met een betere kwaliteit als toen onze relatie op het einde bijna "doodgebloed"was.
Een verrijking voor ons alletwee ook al wonen we niet meer samen.

Liefs Hennie