angelique150 schreef:dat is ook weer waar irene
een excuus is pas nodig als ze je dom aan gaan staren en dan met een domme vraag komen .
maar een gewaarschuwd vrouw is altijd een stap verder dus als je een passend antwoord klaar hebt is het leed zo geleden
angelique150
Dat is zo waar... Waarom een excuus? Ooit had ik mijn zwarte laarzen met een 7 cm hoge hak aan om te gaan werken. Nu moet je weten ik werk op een bureau, met zo'n 30 collega's, dus het moest opvallen. Na een tijdje vroeg een van mijn collega's me allerlei vragen, waar ik normaal op antwoorde, tot hij vroeg of ik gedronken had toen ik ze kocht... Als een echte vrouw had ik natuurlijk een antwoord klaar: "Had jij ook gedronken toen je die trui kocht?" Sindsdien draag ik diezelfde laarzen geregeld om te gaan werken, en niemand nog die er iets om geeft. Maar mijn antwoord is blijven hangen.
Wat ik wil zeggen is: je doet wat je zelf wilt. Kan iemand er niet mee leven, dan is dat zijn of haar probleem. Je bent een vrij mens, met evenveel rechten als eenieder ander.
Ik hoop dat je me kan aanvaarden voor wie ik ben: niet hem, niet haar, maar mezelf.
Ik deed het scheren van mijn benen voor het eerst toen ik vijftien was. Ik wachtte tot het grote vakantie was, omdat je op school verplichte gymlessen en sport had. In de zomer ontdekte een vriendje dat en jouwde me daarom uit. Ik gaf geen excuus, reageerde er gewoon niet op. Later deed ik het vaker, maar daarna nooit meer reacties als die eerste keer gehad. The first step to coming out is fearfull, but it is the only way to become fearless.
gewoon doen en niet te druk over maken.Wat van mijn ervaringen met kale benen als man:
afgelopen zomer heb ik mijn benen geschoren/geëpileerd, eerst zoals de meeste bang voor reacties. Maar nu eigenlijk niet meer. Mensen vragen er zelden naar. M'n moeder heeft een keer een opmerking gemaakt waarop ik antwoorde: ik houd gewoon niet van haar. Ze vond het wat "gay." Niet dat ze dat erg vind, ze snapt me niet helemaal. Overigens mijn eigen schuld, ik moet haar natuurlijk vertellen over hoe ik in elkaar steek maar dat is een ander verhaal.
back on topic met andere ervaringen met kale beenen:
Van een (inmiddels oud-)huisgenootte gehoord dat ze beenhaar wel sexy en aaibaar vond, naar aanleiding van mijn kale benen. Verder geen probleem.
Een medestudent was wel opgevallen dat ik weinig tot geen haar op m'n benen had. Ze zei er niets over totdat ik er zelf iets over zei.
afsluitend: leef je leven niet in angst, wees alsjeblieft wie je wil zijn. Althans, daar streef ik naar.
