Droom en daad

[Anja Kok]

Het kunnen leven naar mijn emotie is de droom, de daad is dat ik altijd moet passen en meten met mezelf in relatie tot anderen.

Hoe is bij jullie het verschil tussen droom en daad van het vrouw zijn? En kun je daar mee leven in harmonie met je omgeving?

[Anja Kok]

Het dilemma tussen droom en daad voor mij.

Onafhankelijkheid betekent dat je volledig vrij bent van dit soort dingen, geen enkele bevestiging nodig het van anderen en autonoom vervult bent binnen je eigen zijn. Anja is dat niet, ik hunker wel degenlijk naar erkenning en begrip, en ben ook niet a- sexueel. Mijn sexuele behoefte richt ik op mijn partner en niemand anders, toch is mijn gevoelsstandpunt of evenwicht daarbinnen ook vrouwelijk, althans als je het legt langs de lat van de conventie of verwachting.
Misschien ben ik wel een man met een vrouwelijke geest. De praktische uiting van dit gevoel komt door de frustratie en de muur van onbegrip en Anja is een poging en een behoefte om dit zichtbaar uit te drukken. Daardoor wordt de interactie duidelijker naar anderen sociaal en voor mezelf voor dat onbegrepen deel. Het onbegrepen deel van waar ik het gevoel heb dat het niet erkend en herkend wordt. Ik heb het gevoel dat mensen mij ten dele begrijpen en mijn gevoel zoals het is in mij ten dele tot iets anders maken dan het is, ook mijn partner tot nu toe voor een deel.

Maar nu komt het probleem als gehuwde transgender.
De transgender bevindt zich qua sekse identiteit halfslachtig, ertussen in. Hij ambivaleert, zit net op de grens en beweegt van de ene naar de andere al naargelang zijn gevoel van de dag. Dan is hij een zij en dat is zij weer een hij, soms wisselt dit binnen de minuut, soms is het beiden tegelijk. Hij/zij leeft als een windvaan. Feitelijk is het qua identiteit een tussenvorm, een soort hermafrodiet in de geest. Hij is man en vrouw en ook niet, het is een transgender.
Sommige transgenders raken zo uitgeput van dit getol dat ze transseksueel worden voor de rust.
Om te kunnen leven als transgender in een relatie moet je bewust zijn maken over je evenwicht en over jezelf en dat delen in oprechte zin met je partner. Want je bent geen volkomen man, en kunt daardoor ook niet de bescherming bieden van een gewone genderman. Als je dit wel doet wordt het teveel een creatie en verlies je het contact met jezelf nog veel meer. Bewustwording van evenwicht is alles.
Als je partner al langer lief en leed met je deelt dan kent ze je emotioneel zoals je bent, maar rationeel niet. Ze accepteert je in emotie, deelt in emotie, maar kan het niet in reeele zin. Haar manbeeld van jou is belangrijk voor haar. Ongeacht je emotie moet je een man zijn, dat is zichtbaar en moet ook zo blijven.
Je vrouwelijke kant is er wel, fijn zelfs, je bent een moderne geëmancipeerde man. de man waar alle damesbladen van spreken, met jou kun je wel praten, jij bent geen marsmannetje.
Maar jij komt niet van mars alleen en ook niet van Venus, jij woont ertussen in en reist op en neer. Dat mag niet!!
Dat kan niet, je bent het een of het ander. Een reiziger tussen deze twee is voor hen bijna niet te bevatten. Je bent een derde soort, een transgender!! Maar voor je vrouw en de mijn zijn er maar twee, man OF vrouw, daarna is de wereld plat. Maar emotioneel kent ze je al, nu nog in wereldbeeld. Dat vraagt veel, want het is een aardverschuiving. De kool en de geit kun je niet sparen, niet voor altijd.
Er is dus een tekort schieten en angst voor verlies die ook terecht is. Want de partner is vrij om jouw wereldbeeld als zijnde transgender af te wijzen en het bestaan van zoiets te ontkennen. Want jij kunt niet geen transgender meer zijn omdat het voor de relatie en haar nodig is.
Je kunt bewuster van je evenwicht worden, minder in spanning leven, maar je transgender zijn kun je niet ontkennen, net zo min als een transseksueel zijn identiteit kan ontkennen.

[florence12]

Ik denk dat het grootste dilemma van een transgender in een huwelijk is, dat de vrouw waar je het meest van houdt in je zelf zit en niet de vrouw is waarmee je gehuwd bent, dit voelt als niet juist zijn en verraad aan je partner dit schept in je geest een grote verwarring omdat je eigenlijk wilt dat je vrouw op de eerste plaats komt.

[Anja Kok]

Ik denk niet dat ik meer van de vrouw houd in mijzelf dan van haar. Die vraag heeft ze mij wel ooit gesteld en ook vaak verweten. Maar na lang zoeken kwamen ik en zij in dit dilemma jaren geleden tot de conclusie dat zij uiteindelijk belangrijker was dan de vrouw in mij , dat ik oprecht meer van haar hield dan de vrouw in mijzelf. We zijn juist die vraag samen aangegaan. Ik twijfelde toen heel erg tussen Transseksualiteit en haar en legde dit ook zo neer.
De conclusie dat ik meer van haar hield dan de vrouw in mijzelf, had andere grote consequenties.
Mijn gevoel was veranderd, transseksualiteit, operatie hormonen en dergelijke was door die conclusie geen optie meer. Maar de vrouw in mij en de fysieke acceptatie, etc was daarmee niet opgelost. Alles werd er wel door gerelativeerd en ik werd wat minder panisch over mijn gevoel.
Zij zag het opgeven van operatie en hormonen als een overwinning, maar zo simpel lag het niet kwam zij en ook ik met vallen en opstaan achter. Je zelfgevoel en zelfbeleving zijn nogal fundamenteel voor je functioneren. Door de jaren heen kan ik me verenigen met een zekere mannelijkheid, zij het soms met moeite van beiden. Want ook haar belang in mij is groter dan alleen haar eigenbelang. Het zoeken naar een goed evenwicht als transgender in samenzijn is dan ook een heel gevecht met onze beide normen en waarden en verwachtingen en rolpatronen geworden en er is geen ontsnappen, behalve je geliefde opgeven. Niets wat tussen man en vrouw normaal vanzelfsprekend is, is dat bij ons.Een bijkomend voordeel is wel dat er na dertig jaar huwelijk geen enkele sprake van sleur is, maar nog vaak maakt het verschil tussen het gezamenlijk belang en persoonlijk belang dat het bootje soms flink schommelt, maar aan mijn liefde voor haar twijfelt ze niet meer en ik niet aan de hare. Dat is de winst van jaren oprecht zoeken naar die liefde. Het vrouw zijn is een deel van mijzelf, ondeelbaar, netals mijn partner.

[florence12]

Misschien is het houden van te sterk uitgedrukt, maar in gedachten is de vrouw in jezelf meer aanwezig (voortdurend) dan de gedachten aan je partner. Maar dit kan bij een verdraagzame relatie waar alles bespreekbaar is goed samen gaan. zodat je beide gelukkig bent.

[Anja Kok]

DAGELIJKS
Natuurlijk is het vrouwzijn dagelijks aanwezig. In mijn gevoelsevenwicht voel ik me vrouw met ook een mannelijke kant en niet andersom, dat is nooit veranderd. Mijn genderindentiteit is overwegend vrouwelijk, dat is uitgebreid getest en onderzocht. De mate waarin ik dat uit is in overleg met mijn partner. Het is dus altijd zoeken naar balans tussen haar en mijn behoefte. Zij vind mij vaak te vrouwelijk in energie en mist dan de man in mij. Soms wil zij meer dan ik kan en voelt zij zich teveel in de mannelijke rol gedrukt en andersom is dit ook zo. Los daarvan zijn we allebei mens en vullen we elkaar goed aan in veel dingen. Het geluk is niet iets wat vanzelf gaat, je moet het dagelijks willen en ervoor vechten.
Tussen twee mensen zijn er altijd beperkingen. Niemand is de hele dag het perfecte antwoord voor de realiteit en behoeftes van de ander. Samenzijn gaat om wederzijds respect voor elkaars bevinden en de momenten waarin je elkaar ontmoet en herkend zijn de momenten van geluk.

GELUK EN ONGELUK Er is altijd een dualiteit in het leven, geen dualiteit is niet van deze wereld. Dag, nacht, lachen, huilen, mannelijk en vrouwelijk, ying en yang, geluk en ongeluk. Juist door het contrast bepalen wij onze plaats. Een wereld zonder dualiteit is een droom. Een vrouw is niet minder kwetsbaar of minder verantwoordelijk voor haar leven dan een man.

DROOM
Veel transen beleven het vrouw zijn als een droom, als een zeker ontslag van verantwoording, ze voelen zich beschermd, etc. Maar in mijn beleving is dit niet het vrouwzijn, maar de maatschappelijke vrouwrol waaraan men behoefte heeft, Dat gaat om droom en het ontsnappen aan plichten en verantwoordelijkheden bij de genderrol. De opluchting komt dan door het ontslag in gevoel van de verwachtingdruk van je genderrol. Het kan ook via de sexuele energie lopen, dat is in mijn ogen een verregaande staat van travestie. Daar is verder niks mis mee, maar wel dat veel mensen verward raken in de vrouwelijke symboliek en dit gaan aanzien voor vrouw ZIJN!

YING OF YANG
Het vrouw zijn zelf komt voort uit de innerlijke energie en de vrouwrol is maatschappelijk gestuurd. Een transgender vind ik iemand wiens identiteit vrouwelijk is door energie, de behoefte aan genderbevestiging vloeit daar uit voort.

[Anja Kok]

DAGELIJKS
Natuurlijk is het vrouwzijn dagelijks aanwezig. In mijn gevoelsevenwicht voel ik me vrouw met ook een mannelijke kant en niet andersom, dat is nooit veranderd. Mijn genderindentiteit is overwegend vrouwelijk, dat is uitgebreid getest en onderzocht. De mate waarin ik dat uit is in overleg met mijn partner. Het is dus altijd zoeken naar balans tussen haar en mijn behoefte. Zij vind mij vaak te vrouwelijk in energie en mist dan de man in mij. Soms wil zij meer dan ik kan en voelt zij zich teveel in de mannelijke rol gedrukt en andersom is dit ook zo. Los daarvan zijn we allebei mens en vullen we elkaar goed aan in veel dingen. Het geluk is niet iets wat vanzelf gaat, je moet het dagelijks willen en ervoor vechten.
Tussen twee mensen zijn er altijd beperkingen. Niemand is de hele dag het perfecte antwoord voor de realiteit en behoeftes van de ander. Samenzijn gaat om wederzijds respect voor elkaars bevinden en de momenten waarin je elkaar ontmoet en herkend zijn de momenten van geluk.

GELUK EN ONGELUK Er is altijd een dualiteit in het leven, geen dualiteit is niet van deze wereld. Dag, nacht, lachen, huilen, mannelijk en vrouwelijk, ying en yang, geluk en ongeluk. Juist door het contrast bepalen wij onze plaats. Een wereld zonder dualiteit is een droom. Een vrouw is niet minder kwetsbaar of minder verantwoordelijk voor haar leven dan een man.

DROOM
Veel transen beleven het vrouw zijn als een droom, als een zeker ontslag van verantwoording, ze voelen zich beschermd, etc. Maar in mijn beleving is dit niet het vrouwzijn, maar de maatschappelijke vrouwrol waaraan men behoefte heeft, Dat gaat om droom en het ontsnappen aan plichten en verantwoordelijkheden bij de genderrol. De opluchting komt dan door het ontslag in gevoel van de verwachtingdruk van je genderrol. Het kan ook via de sexuele energie lopen, dat is in mijn ogen een verregaande staat van travestie. Daar is verder niks mis mee, maar wel dat veel mensen verward raken in de vrouwelijke symboliek en dit gaan aanzien voor vrouw ZIJN!

YING OF YANG
Het vrouw zijn zelf komt voort uit de innerlijke energie en de vrouwrol is maatschappelijk gestuurd. Een transgender vind ik iemand wiens identiteit vrouwelijk is door energie, de behoefte aan genderbevestiging vloeit daar uit voort.

[Elize_cd]

Hey Anja, ik wil je gewoon even laten weten dat ook ik met diezelfde gevoelens worstel. Voor mezelf ben ook ik een vrouw met een mannelijk kantje, ook al ben ik als man geboren. En mijn vrouw, die van alles op de hoogte was nog voor er zelfs sprake was van een relatie blijft worstelen met datzelfde als jij beschrijft. Voor haar ben ik een man, met een vrouwelijk kantje, de man die in alle bladen als de ideale man omschreven wordt. Zelf laat ze me wel toe dat ik als Elize door het huis loop, zelfs buiten kom maar mijn gevoelens over vrouw zijn en niet man die zij ziet, kan ze echt niet plaatsen.
Elke dag opnieuw is het voor mij een geworstel, ik hou zielsveel van haar en zou alles doen voor haar. Ik heb zelfs al geprobeerd om gedurende lange tijd mijn ware gevoelens te onderdrukken maar daar kwamen alleen brokken van. Ik was sneller kwaad, razend soms, voor de kleinste dingen, ik kon niet meer lachen, genieten...
Uiteindelijk zijn we terug bij af, ik transformeer me als ik daar zin in heb. Soms heeft ze het er nog moeilijk mee als het volgens haar te vaak is, maar niet meer zoals vroeger. Ergens accepteert ze het stilaan meer, maar er blijven zaken die echt enorm moeilijk liggen terwijl ik net als haar gewoon mezelf wil zijn.

[Elize_cd]

Ik denk niet dat ik meer van de vrouw houd in mijzelf dan van haar. Die vraag heeft ze mij wel ooit gesteld en ook vaak verweten. Maar na lang zoeken kwamen ik en zij in dit dilemma jaren geleden tot de conclusie dat zij uiteindelijk belangrijker was dan de vrouw in mij , dat ik oprecht meer van haar hield dan de vrouw in mijzelf. We zijn juist die vraag samen aangegaan. Ik twijfelde toen heel erg tussen Transseksualiteit en haar en legde dit ook zo neer.
De conclusie dat ik meer van haar hield dan de vrouw in mijzelf, had andere grote consequenties.
Mijn gevoel was veranderd, transseksualiteit, operatie hormonen en dergelijke was door die conclusie geen optie meer. Maar de vrouw in mij en de fysieke acceptatie, etc was daarmee niet opgelost. Alles werd er wel door gerelativeerd en ik werd wat minder panisch over mijn gevoel.
Zij zag het opgeven van operatie en hormonen als een overwinning, maar zo simpel lag het niet kwam zij en ook ik met vallen en opstaan achter. Je zelfgevoel en zelfbeleving zijn nogal fundamenteel voor je functioneren. Door de jaren heen kan ik me verenigen met een zekere mannelijkheid, zij het soms met moeite van beiden. Want ook haar belang in mij is groter dan alleen haar eigenbelang. Het zoeken naar een goed evenwicht als transgender in samenzijn is dan ook een heel gevecht met onze beide normen en waarden en verwachtingen en rolpatronen geworden en er is geen ontsnappen, behalve je geliefde opgeven. Niets wat tussen man en vrouw normaal vanzelfsprekend is, is dat bij ons.Een bijkomend voordeel is wel dat er na dertig jaar huwelijk geen enkele sprake van sleur is, maar nog vaak maakt het verschil tussen het gezamenlijk belang en persoonlijk belang dat het bootje soms flink schommelt, maar aan mijn liefde voor haar twijfelt ze niet meer en ik niet aan de hare. Dat is de winst van jaren oprecht zoeken naar die liefde. Het vrouw zijn is een deel van mijzelf, ondeelbaar, netals mijn partner.

En zo is het ook bij ons. Ben echt blij dat mijn partner en ik niet het enige koppel met deze problematiek en oplossingen zijn.

[Elsa]

Ik heb mee gelezen en als partner van kan ik heel goed begrijpen dat dit een moeilijk dilemma moet zijn. Ook ik zat met de vraag, van wie hou jij nu eigelijk? Een soort van jalozie tegen iemand waarvan ik nooit zou kunnen winnen. Uiteindlijk leer je dat het niets met jou als vrouw te maken heeft.Ik hoop dat jullie partners daar eens over willen praten op de partner site. Misschien een idee?
groetjes Elsa,

[Anja Kok]

Het is geen probleem met de liefde Elsa, maar een probleem met beider verwachtingen en voorwaarden. Ieder mens heeft die en we kunnen niet altijd maar alles loslaten voor de ander. Ieder heeft ook voor zichzelf bepaalde zekerheden nodig om niet te labiel te worden en goed te kunnen fuctioneren, door de liefde kun je loslaten en overstappen.
Maar niet alles en in dat proces hebben we meer nodig dan alleen houden van. Op sommige punten zal er altijd iets blijven knagen en hoe belangrijk is dat iets voor jezelf en je stabiliteit, want een normaal huwelijk wordt het nooit. Want je man is geen gewone man en misschien niet eens een man. Is een relatie of partnerschap met een transgender, hetzelfde als een huwelijk tussen man en vrouw?

[Aris]

zal het nog eens op mijn gemak morgen doorlezen, maar je hebt wel dingen mooi en goed opgeschreven Anja
wou dat ik dat eens kon

[Kristina]

Er bestaat niet zoiets als gewone man en een man kan zijn een vrouw inside.
Volgende probleem is een acteur spel. Een vrouw kan spelen mannelijke rol heel goed, in het bijzonder, met mannelijk lichaam.
Dan ...
Het enige verschil is het begrijpen van dezelfde situatie. De situatie verandert niet veel.
Een man, een vrouw zijn alleen etiketten.

Mijn vrouw vertelde me dat ik zal altijd een man blijven voor haar. Na de operatie, na wijzigingen in documenten.
Een man in het huwelijk is een positie.

[Anja Kok]

Ja, dat klopt nou helemaal wat je daar zegt Kristina. Een man in een huwelijk is een positie en wat betekent het dan als je vrouw, zoals in jouw geval, roept dat je ondanks elke denkbare stap in transformatie, ze je nooit erkent als vrouw?
Antwoord; Dat zij haar grenzen van haar realiteit daarmee aangeeft en geen werkelijkheid kan en wil accepteren van zwevende genders. You are Tarzan and me Jane.
Als Tarzan ook Jane is, of een mix daarvan, wie is zij dan, waar blijft zij?

Eigenlijk is het haar wanhoop en vraag om hulp, als ze dat verwijtend uit. Ze is gekwetst in haar vrouwelijkheid, in haar ijdelheid, in haar zorg en haar liefde, haar hele opvoeding en verwachting zet jij onder druk en op losse schroeven. Ze is bang, bang voor het instorten van de haar bekende wereld.

Dat is een proces wat jezelf goed kent, dat wat je ziet, niet hetzelfde is wat je voelt. Jouw zelfacceptatie en begrip zal ook niet zonder slag of stoot zijn verlopen en bij jou was er ook nog een eigenbelang van binnen uit. Daarom heb je al je wijsheid en begrip en vooral liefde nodig, om haar te helpen herinneren waarom zij voor jou kiest, zich in jou herkent en erkend voelt als mens en als persoon. Die band, een liefdesband is de dragende kracht voor elke relatie op de lange duur.

Het heeft niets te maken met de maatschappij, of positie, status, sekse, of de perfecte lippenstift. En in welke mate je zo'n liefdesband hebt, of dat het toch meer op een basis is van al die andere zaken, die het leven duidelijker en makkelijker maken is een vraag die beide partners in een relatie met een trans directer en harder wordt gesteld.
Kies je voor de liefde, of voor rust en zekerheid en bevestiging in het bestaan, waar ligt voor jullie de grens en hoever kun je daar echt over heen. Dat is de vraag aan beiden, steeds weer en weer, liefde of eigenbelang. Als je samen bent en wilt zijn is evenwicht hierbinnen iets van twee. Je maakt en draagt elkaar in dat proces en kunt elkaar ook breken.

Probeer dus verdraagzaam en mild met haar te zijn. Begrijp haar angst vanuit je eigen ervaring, ander druk je elkaar beiden over de grens en val je in een afgrond vol gekwetst ego. Vooruit, vraagt soms een stap terug of opzij om de schade te beperken. Geef elkaar die hand. Boosheid, drama, paniek, huilbuien, bitterheid, verwijten, betekent grens bereikt, overload. Het is in andere woorden angst, voor verlies van de eigen identiteit en beiden gaan daar doorheen en moeten inderdaad ook veel dingen opgeven.

Maar als je dat doet, krijg je er veel voor terug.
Transen en hun partner die hun relatie een leven lang laten bloeien en delen door alles heen zijn er weinig. Maar die er zijn, transformeren elkaar tot bijzondere mensen met een hart voor alles en iedereen. Ongeacht de vorm, zien ze de inhoud.

Ik vind het de moeite waard in ieder geval om hiervoor te vechten en elkaars hand niet los te laten onderweg, dat lijkt me toch wel een stevige basis voor een levenslange verbintenis?

[Anja Kok]

Dank Elize voor je begrip en je herkenning. En ik ben altijd blij als iemand ook nog eens wat heeft aan mijn gedachten in dit proces, Aris. Dus bedankt voor je vriendelijke woorden. Twee weten meer dan een en des te meer zielen zichzelf accepteren des te meer vreugd, denk ik altijd maar.

Anja