Even cliché: maar hoe wil je je verdere volwassen leven inrichten: Aanmodderen en alleen voor de anderen zijn. Tussenin als androgyn persoon of toch het geslacht wat er van binnen zit? En hoe wil je sterven? Hoe wil je op de rouw- of bruiloftskaart staan? Lijkt banaal, maar wezenlijk. Het gaat om kiezen, om kleur bekennen.
Ben je gelukkig met wat je nu bent? En zo nee, wat wil jij er aan doen om op korte én ook lange termijn meer levensgeluk te krijgen?
Het gaat om jullie, om jezelf. Anderen kunnen dit niet inrichten. En het is een waarheid als een koe dat een transitietraject niet automatisch geluk brengt. Het kan wél een belangrijke steunfactor zijn, om zo lichaam en geest beter in evenwicht te brengen. En voor Joy en Leonie: hoe frequent leven jullie als vrouw, man of hoe frequent als androgyn persoon?
En die feestjes, is het ook niet dat je dan niet jezelf kan zijn dat je daardoor niet graag er na toe gaat?
Blijf schrijven, blijf erover spreken, met elkaar en deskundigen.
Tenslotte: mocht er over hokjes worden gesproken, dan hiervoor mijn excuses. Sommige personen kunnen niet in een geslacht worden gestopt. Erken dat en richt je leven zodanig in dat je jezelf bent.
Liefs, Joost
Transseksualiteit & persoonlijkheids stoornissen.
Moderator: Moderators
Het voor mij altijd hetzelfde geweest mbt feestjes en vriendjes. Ja ik had ze wel (en dan praat ik over lagere en middelbare school) maar in hele beperkte mate. Ik heb tegen feestje en vrienden nooit bezwaar gemaakt omdat het ook iets was wat ik wel wilde ... alleen ter plekke aangekomen of in de omgaan met was er altijd dat gevoel dat het niet klopte. Ik kon zomaar stil vallen en even in mezelf zijn. Het was niet dat ik zoiets had van "oho, ik wil hier nu als meisje zijn". Het was niet zoiets bewust maar het was kennelijk wel af te lezen aan me dat ik mij niet helemaal kon laten gaan met als gevolg dat mensen afstand van me namen omdat ze me niet konden peilen (de stille). Dus is het nooit echt uitgebreid geweest, geen wilde discotheekfeesten of wat dan ook.
Nu mis ik dit een beetje omdat ik toen redelijk teruggetrokken leefde (en ik mij stortte op lezen en sporten), is het aantal sociale kontakten wat ik heb laag waardoor het moeilijk is om daar weer uit te komen. Want ik heb het gevoel dat ik uit dat dalletje wil kruipen omdat het me opfleurt om mensen om me heen te hebben en iets mee te doen. Ik leer namelijk meer en meer niet bang te zijn voor wat er in me opborrelt (en het niet weg te stoppen) en ik zie dat mensen op mijn open blik positief op reargeren dus ik ben minder bang voor om kontakt te zoeken.
Nu mis ik dit een beetje omdat ik toen redelijk teruggetrokken leefde (en ik mij stortte op lezen en sporten), is het aantal sociale kontakten wat ik heb laag waardoor het moeilijk is om daar weer uit te komen. Want ik heb het gevoel dat ik uit dat dalletje wil kruipen omdat het me opfleurt om mensen om me heen te hebben en iets mee te doen. Ik leer namelijk meer en meer niet bang te zijn voor wat er in me opborrelt (en het niet weg te stoppen) en ik zie dat mensen op mijn open blik positief op reargeren dus ik ben minder bang voor om kontakt te zoeken.
Hoi allemaal.
Ik herken hier echt alles in wat ik zelf allemaal heb meegemaakt (en nog steeds meemaak): het stille, het op de vlakte houden, jeelf niet blootgeven.
Op de vragen van Joost moet ik het antwoord eigenlijk schuldig blijven.
Als ik me afcraag wat ik wil, dan is het eigenlijk maar 1 ding : vrouw zijn en als vrouw geaccepteerd worden.
maar gezien mijn leeftijd (50), mijn dochtertje van 6 waar ik veel voor zorg, mijn persoonlijke situatie (scheiding), met een ex die dreigt mijn dochter bij me weg te houden, etc, ben ik bang om aan mijn diepste verlangen toe te geven en zal ik altijd blijven denken "had ik maar .....".
Er is voor mij geen echte keuze meer.
Daarom moeten andere (jongere) lotgenoten zich realiseren, dat je de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders word je net als ik.
En hoewel ik niet echt ongelukkig ben, en verschillende leuke dingen doe, blijft het altijd aan mij vreten, en gaat er geen dag voorbij (bijna geen uur) of het TS zijn dringt zich aan mij op.
Cynthia.
Ik herken hier echt alles in wat ik zelf allemaal heb meegemaakt (en nog steeds meemaak): het stille, het op de vlakte houden, jeelf niet blootgeven.
Op de vragen van Joost moet ik het antwoord eigenlijk schuldig blijven.
Als ik me afcraag wat ik wil, dan is het eigenlijk maar 1 ding : vrouw zijn en als vrouw geaccepteerd worden.
maar gezien mijn leeftijd (50), mijn dochtertje van 6 waar ik veel voor zorg, mijn persoonlijke situatie (scheiding), met een ex die dreigt mijn dochter bij me weg te houden, etc, ben ik bang om aan mijn diepste verlangen toe te geven en zal ik altijd blijven denken "had ik maar .....".
Er is voor mij geen echte keuze meer.
Daarom moeten andere (jongere) lotgenoten zich realiseren, dat je de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders word je net als ik.
En hoewel ik niet echt ongelukkig ben, en verschillende leuke dingen doe, blijft het altijd aan mij vreten, en gaat er geen dag voorbij (bijna geen uur) of het TS zijn dringt zich aan mij op.
Cynthia.
Ja maar cynthia, wat is er mis mee zoals jij er mee leeft.
Het is moeilijk, maar als je een transitie hebt doorlopen dan is de hemel ook niet op aarde.
Goed, je genderconflikt is dan ws opgelost, maar ik hoor/ lees ook vaak dat een ex ts ook nog veel problemen ervaart.
De nederlandse samenleving is keihard naar afwijkende mensen, en volgens mij kun je nooit helemaal je voordoen als een biologische vrouw.
Je houdt je maat voeten, je handen blijven zoals ze zijn, je gezicht blijft toch wel zijn mannelijke contouren houden, vergeet je lengte niet, ben je bijna 2 meter....nou een stuk van je benen afzagen....doen ze niet..kunnen ze niet
.
Volgens mij heeft het wel zijn beperkingen, hoor....als ik het mis heb dan hoor ik het wel.
En...jij hebt de mogelijkheid om in volledige privacy Cynthia te zijn, een avondje stappen naar een t&t avond, of lekker thuis.
En daarnaast leef je andere leven, als man, vader, wat ook zijn goede dingen bied. En je houd iets dierbaars, je kind.
Nee, ik ben er niet mee eens dat jezelf als een voorbeeld kunt stellen dat het je slecht kunt vergaan, een soort doemscenario.
Hoe jij er mee omgaat is ook een manier, een moeilijke, maar ook met zijn voordelen. Ja toch?
Veel liefs,
het elfje
Het is moeilijk, maar als je een transitie hebt doorlopen dan is de hemel ook niet op aarde.
Goed, je genderconflikt is dan ws opgelost, maar ik hoor/ lees ook vaak dat een ex ts ook nog veel problemen ervaart.
De nederlandse samenleving is keihard naar afwijkende mensen, en volgens mij kun je nooit helemaal je voordoen als een biologische vrouw.
Je houdt je maat voeten, je handen blijven zoals ze zijn, je gezicht blijft toch wel zijn mannelijke contouren houden, vergeet je lengte niet, ben je bijna 2 meter....nou een stuk van je benen afzagen....doen ze niet..kunnen ze niet
.Volgens mij heeft het wel zijn beperkingen, hoor....als ik het mis heb dan hoor ik het wel.
En...jij hebt de mogelijkheid om in volledige privacy Cynthia te zijn, een avondje stappen naar een t&t avond, of lekker thuis.
En daarnaast leef je andere leven, als man, vader, wat ook zijn goede dingen bied. En je houd iets dierbaars, je kind.
Nee, ik ben er niet mee eens dat jezelf als een voorbeeld kunt stellen dat het je slecht kunt vergaan, een soort doemscenario.
Hoe jij er mee omgaat is ook een manier, een moeilijke, maar ook met zijn voordelen. Ja toch?
Veel liefs,
het elfje
Hi Cynthia,
Dit laatste is een veel groter "obstakel" dan de leeftijd als je een volledige transitie wil aangaan, het ouder zijn brengt met zich mee een familie (in jouw situatie) waar je niet maar even zo overheen stapt, ze zijn een deel van je leven en erg belangrijk en vaak te waardevol om te verliezen (alhoewel dit nog niet bewezen is).
Iemand, een postup al 4 jaar, zei tegen mij als er ergens nog wat geluk is in de mannelijke rol...ruil die nooit in voor transeksualiteit.
Weet wel is makkelijker gezegd dan wat je iedere dag ieder uur ervaart, ik ken ook dit gevoel, maar wel de moeite waard van het overdenken en dan eventueel zoeken naar een alternatief, alhoewel dit altijd surogaat zal zijn.
Het had ik maar zal blijven, misschien moet je toch nog wat meer stappen ondernemen, praten met een gender therapeut of met andere transseksuelen en misschien dat het beeld misschien minder rossig uitvalt dan gedacht en dat geeft dan ook meer rust.
groetjes Adriana, die had ik maar aan het invullen is en een goed beeld heeft gekregen over het trans zijn, maar nog niet zeker is over het eind resultaat van alles, een ding weet ik zeker rust zal het op het eind wel geven of in de een of in de andere gender "rol".
om bij het begin te begin, leeftijd speelt geen rol wel gezondheid en je levens omstandigheden, waaronder familie situatie.Op de vragen van Joost moet ik het antwoord eigenlijk schuldig blijven.
Als ik me afcraag wat ik wil, dan is het eigenlijk maar 1 ding : vrouw zijn en als vrouw geaccepteerd worden.
maar gezien mijn leeftijd (50), mijn dochtertje van 6 waar ik veel voor zorg, mijn persoonlijke situatie (scheiding), met een ex die dreigt mijn dochter bij me weg te houden, etc, ben ik bang om aan mijn diepste verlangen toe te geven en zal ik altijd blijven denken "had ik maar .....".
Er is voor mij geen echte keuze meer.
Daarom moeten andere (jongere) lotgenoten zich realiseren, dat je de confrontatie niet uit de weg moet gaan. Anders word je net als ik.
En hoewel ik niet echt ongelukkig ben, en verschillende leuke dingen doe, blijft het altijd aan mij vreten, en gaat er geen dag voorbij (bijna geen uur) of het TS zijn dringt zich aan mij op.
Cynthia.
Dit laatste is een veel groter "obstakel" dan de leeftijd als je een volledige transitie wil aangaan, het ouder zijn brengt met zich mee een familie (in jouw situatie) waar je niet maar even zo overheen stapt, ze zijn een deel van je leven en erg belangrijk en vaak te waardevol om te verliezen (alhoewel dit nog niet bewezen is).
Iemand, een postup al 4 jaar, zei tegen mij als er ergens nog wat geluk is in de mannelijke rol...ruil die nooit in voor transeksualiteit.
Weet wel is makkelijker gezegd dan wat je iedere dag ieder uur ervaart, ik ken ook dit gevoel, maar wel de moeite waard van het overdenken en dan eventueel zoeken naar een alternatief, alhoewel dit altijd surogaat zal zijn.
Het had ik maar zal blijven, misschien moet je toch nog wat meer stappen ondernemen, praten met een gender therapeut of met andere transseksuelen en misschien dat het beeld misschien minder rossig uitvalt dan gedacht en dat geeft dan ook meer rust.
groetjes Adriana, die had ik maar aan het invullen is en een goed beeld heeft gekregen over het trans zijn, maar nog niet zeker is over het eind resultaat van alles, een ding weet ik zeker rust zal het op het eind wel geven of in de een of in de andere gender "rol".