Seksuoloog

[tonia]

Heeft iemand van jullie wel eens gesproken met een seksuoloog over jullie situatie, en zo ja hoe was jullie ervaring?

Zou dit graag willen weten, overweeg zelf om een seksuoloog te bezoeken.

Alvast bedankt, groetjes, Tonia.

[kelsey]

Ik heb er verschillende gesproken...maar hier moet je gelijk afrekenen. Leg het hele verhaal uit aan je huisarts en vraag een verwijzing naar een praktijk ondersteuner. Deze wordt door de zorg betaald.
Ik ga iedere 2/3 maanden bij haar langs en gewoon zonder schaamte je verhaal kunnen doen....daar gaat het vooral om.
Succes en kusjes Kelsey

[tonia]

Lieve Kelsey (wat een mooie naam),

bedankt voor je berichtje. Ik heb met mijn therapeut gesproken over mijn situatie, hij weet hier al een aantal jaren van en accepteert dit van mij, maar tot een echt gesprek hierover is het pas verleden week gekomen. Toen ik zei dat ik hierover met hem wilde praten, zei hij eerst dat ik misschien beter met een seksuoloog zou kunnen praten. Maar ik zei dat die behoefte bij mij niet bestond, omdat ik dacht dat hij mij in deze ook wel zou kunnen helpen.

Eerst heb ik mijn verhaal globaal verteld; wanneer en hoe het begon, hoe ik er mee omging en wat mijn gevoel is als ik mij hul in dameskleding. Uit wat hij mij hierna vertelde maakte ik op dat hij dacht dat het te maken had met mijn psychische aandoening, ben namelijk jaren geleden gediagnostiseerd als zijnde bi - polair, of zoals dat voorheen heette manisch - depressief. Een diagnose waarbij ik altijd mijn vraagtekens heb gezet, ik ben namelijk zelden of nooit depressief en van manisch zijn kun je al helemaal niet spreken. Zelfs in een stresssituatie ben ik de rust zelve.

Tijdens dit gesprek kwam hij met voorbeelden van andere mannen die dit ook deden, maar ik kon mij hierin niet vinden. Mijn gevoel zei mij dat hij wel accepteerde dat ik die behoefte had, maar niet echt begreep waarom ik dit deed. Hij is een echte hetero-man, je weet wel; vrouw, kinderen.

Na dit gesprek heb ik overwogen om hier eens met een seksuoloog (liefst een vrouw) over te praten, maar heb hier nog twijfels over. Daarom heb ik deze vraag op dit forum gesteld, om jullie ervaringen hiermee te kunnen lezen, en daarop mijn volgende stappen te baseren.

Groetjes en kusjes, Tonia.

[kelsey]

Allereerst Succes met het zoeken naar het juiste luisterende oor. De naam Kelsey heb ik al 25 jaar geleden gepikt/geleend vaan een achter nichtje van mij die hier uiteraard niets van weet. Gelukkig woont ze ook in Nieuw Zeeland....

Verder naar je uitleg te lezen.. Heb je inderdaad een goede, vrouwelijke, psychische therapeut...seksuoloog nodig.
Hier in kan ik je niet helpen....
In ieder geval heel veel sterkte met je problemen. En succes met zoeken en je verhaal vertellen

[tonia]

Ik heb het idee dat een mannelijke seksuoloog zal zeggen dat iedereen weleens gevoelens heeft omtrent je seksualiteit, maar dat je je gewoon als man moet gedragen en dat deze gevoelens dan wel vanzelf zullen verdwijnen.

[Gerdi]

Ik heb het idee dat een mannelijke seksuoloog zal zeggen dat iedereen weleens gevoelens heeft omtrent je seksualiteit, maar dat je je gewoon als man moet gedragen en dat deze gevoelens dan wel vanzelf zullen verdwijnen.

Je zou verwachten dat een seksuoloog een en ander van transgenders, travestie en crossdressen af weet. Tenminste dat is te hopen.
De praktijk kan soms wat weerbarstiger zijn.
Succes.
Groetje Roos.

[tonia]

Dat is precies waar ik bang voor ben.

Groetje, Tonia.

[JooskeBalder]

Ongeacht onze ervaring, zou ik in jouw situatie met een seksuoloog praten over je probleem. Als je partner het ermee eens is, kan dat samen. Toen mijn partner een erectie had, kregen we Kamagra nl voorgeschreven en we bespraken dit met zowel een uroloog als een seksuoloog. Uiteindelijk versterkte dit alleen onze relatie en het vertrouwen dat we in elkaar hebben.

[tonia]

Ik heb vandaag met mijn therapeut gesproken over het bezoeken van een seksuoloog.
Hij vertelde mij dat er sowieso een lange wachtlijst is. En daarentegen vergoedt mijn zorgverzekering slechts 1 therapeut.

Dit stelt mij voor een zeer emotionele keuze; aan de ene kant denk ik veel baat te hebben bij het spreken met een seksuoloog, maar aan de andere kant wil ik het contact met mijn huidige therapeut niet verliezen, daar hij mij in het verleden (en nu nog steeds) goed geholpen heeft.

Misschien moet ik nog eens goed nadenken over mijn volgende stap in dezen. Per slot van rekening is mijn huidige therapeut al jaren mijn steun en toeverlaat in mijn dagelijkse beslommeringen.

Groetjes, Tony.

[tonia]

Beste dames,

hierbij een update over mijn situatie.

Helaas wordt binnenkort het kantoor waar mijn therapeut werkt gesloten wegens personeelstekort, hierdoor wordt ook het contact met mijn therapeut beëindigd, daar hij dan in een andere plaats gaat werken en het onmogelijk is zijn cliënt te blijven. Toen hij mij dit vertelde moest ik weer terugdenken aan ons eerdere gesprek over het bezoeken van een seksuoloog, waarbij hij mij vertelde dat de zorgverzekering slechts één therapeut vergoedt. Dus nu denk ik dat ik hem zal vragen mij naar een seksuoloog te verwijzen.

Ongeveer 8 jaar geleden was ik zo psychologisch in de war geraakt door alle problemen die ik ervoer vanwege mijn travestie, dat ik een poos opgenomen moest worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Met mijn behandelaars daar heb ik toen niet gesproken over waardoor ik zo in de war was, onder andere omdat zij dachten dat het met mijn, volgens hun diagnose, bipolaire stoornis te maken had. En daarbij voelde ik mij ook niet op mijn gemak om het hier met hen over te hebben.

Een van de medepatiënten was een vrouw van ongeveer 35 jaar oud, met wie ik een heel goed contact opbouwde. Om de een of andere reden voelde ik mij bij haar zo veilig, dat ik haar vertelde over mijn voorliefde voor het dragen van dameskleding, en dat dit zelfs zover ging dat ik enkel en alleen nog maar lingerie onder mijn mannenkleding droeg. Na mijn ontboezeming verwachte ik dat zij hier afwijzend op zou reageren, maar was blij verrast dat zij dit zomaar van mij accepteerde en mij zelfs interessanter vond. Als cadeau kreeg ik van haar zelfs een flesje parfum, want: "Ik moest dan ook wel geuren naar de vrouw die in mij zat".

Enkele weken na ons eerste gesprek hierover zei ze tegen mij dat ze mij weleens zou willen zien, gehuld in dameskleding. Het was alsof er een nieuwe wereld voor mij openging, een vrouw die mij niet alleen maar accepteerde zoals ik wilde zijn, maar die ook nog mijn wens om mij aan haar te mogen vertonen in mijn vrouwelijke gedaante wilde vervullen. Wij gingen, ik toch nog een beetje zenuwachtig over wat er zou gaan gebeuren, naar mijn kamer, alwaar ik mij ontdeed van mijn mannenkleding en mooie dameskleding aantrok, dit alles terwijl zij op mijn bed zat en naar mij keek tijdens het omkleden, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Door deze ervaring met een vrouw, waarin ik niet romantisch geïnteresseerd was, denk ik dat een gesprek met een vrouwelijke seksuoloog mij goed zou doen. Alleen zit ik wel met een issue, ik hoop dat deze therapeute mij dan ook wil ontvangen gekleed in dameskleding. Ik weet niet of het mogelijk is dat ik mij daar, op het toilet of zo kan/mag omkleden, daar ik mij dan beter op mijn gemak zou voelen om over mijn travestiegevoelens met haar te praten.

Heeft een van jullie dames hier ervaring mee? Dan hoor ik dat graag.

Liefs, Tony.

[tonia]

Beste dames,

nog even voor alle duidelijkheid:

Mijn problemen liggen niet op het seksuele vlak en hebben zeker niets te maken met impotentie, maar op het vlak van het waarom, intimiteit en hoe om te gaan met mijn gevoelens aangaande mijn travestie. Het dragen van dameskleding komt voort uit de behoefte mijn zachtere kant naar voren te brengen, en hieruit kracht te putten waardoor ik het dagelijkse mannenleven aankan.

Ik ben tevreden met mijn mannelijk lichaam, maar misschien komen de therapeute en ik er tijdens onze gesprekken achter, dat er meer schuilgaat achter mijn travestiegevoelens dan ik nu denk. In het verleden heb ik ook weleens gedacht, dat ik misschien gelukkiger zou zijn geweest als vrouw. Dit was in de tijd dat ik nog geen informatie omtrent deze materie had ingewonnen. Wie weet wat ik gedaan zou hebben als ik toen had geweten wat ik nu weet?

Liefs, Tony.

[Gerdi]

Dat verwarrende "als" . Het komt steeds terug bij veel mensen. Maar het is nu eenmaal zo dat je niet terug kunt naar je verleden om dingen te veranderen. "Als", is dan als een rugzak vol stenen die je nog steeds meesleept, terwijl je hem helemaal niet nodig hebt. Filosoferen is interessant maar brengt je in mijn optiek niks verder. Het verleden moet geen last blijven maar een leerschool worden.
Je leeft nu, hier, in dit moment, en al de momenten daarvoor hebben je tot hier gebracht.
En het waarom heb je zelf al beantwoord lijkt me.
" Het dragen van dameskleding komt voort uit de behoefte mijn zachtere kant naar voren te brengen, en hieruit kracht te putten waardoor ik het dagelijkse mannenleven aankan." lees ik tenminste in je vorige post.
Ik vind dat trouwens heel mooi beschreven, omdat dat voor mij ook een reden is om me om te kleden, dus dat raakte me wel even.
Je weet dus al zo'n beetje waarom, in je hoofd, maar nu moet je gevoel dit ook nog accepteren. Beredeneren is één ding, maar voelen is ook heel belangrijk. Wat voel je en kun je die gevoelens accepteren?
Kun je voor jezelf accepteren dat je je voor een belangrijk deel "vrouw" voelt, wat dat dan ook is voor jou? en is het een escape of is het meer?
Dat lijken me heel belangrijke vragen.
Ik hoop dat je antwoorden vind.
Groetjes en heel veel succes op je zoektocht.
Roos

[tonia]

Hoi Roos,

wellicht heb ik niet goed uitgelegd wat ik bedoelde met het woord 'waarom' in mijn vorige post.

Ik ben opgegroeid in een cultuur waarin een man een mán moest zijn, hij moest een macho zijn die niet met zijn gevoelens te koop liep. Hierdoor heb ik de gewoonte ontwikkeld om humor te gebruiken, om zo maar zo weinig als mogelijk te laten merken hoe ik mij op dat moment werkelijk voelde. Je zou het kunnen vergelijken met een clown die zijn make-up gebruikt om zijn verdriet te verbergen. Door dit te doen kon ik, zelfs tijdens de rotste periodes, mijn leven draaglijker maken, en de personen in mijn omgeving vonden mij zo een aangenaam persoon.

Voordat ik met travestie begon dacht ik dat ik hierdoor ook mijzelf gelukkiger maakte, maar ik kwam erachter dat dit niet zo was. Het gaf mij niet het gevoel dat ik had toen ik mij als 15 jarige jongen voor het eerst had gehuld in dameskleding. Toen ik mij zo rond mijn 35ste dit gevoel weer herinnerde, meende ik hierin de oplossing gevonden te hebben, om aldus mijn onderdrukte gevoelens naar voren te laten komen. Dit was ook zo, ik voelde mij gelukkiger als ik dameskleding aanhad, maar voor de buitenwereld maakte (en maak) ik nog steeds gebruik van humor om mijn ware gevoelens te verbergen.

Net zoals ik van humor gebruik maak om op de buitenwereld vrolijk over te komen dan ik eigenlijk ben, maak ik nu gebruik van het dragen van dameskleding om mijzelf beter te laten voelen. Gebruik ik beide als een soort rookgordijn, om anderen en mezelf wijs te maken dat het goed met mij gaat? Of ben ik in het laatste geval vrouwelijker dan ik denk en zou ik dan hier iets mee moeten doen? De waarom vraag is dan ook deze; Waarom zegt mijn gevoel mij dat ik dameskleding nodig heb, terwijl mijn hersenen mij vertellen dat deze misschien alleen maar een hulpmiddel zijn, om mij te beschermen tegen mijn echte gevoelens?

Liefs, Tony.

[Berdine]

Hi Tony
Succes in je zoektocht

[Gerdi]

Wat voel je en kun je die gevoelens accepteren?
Kun je voor jezelf accepteren dat je je voor een belangrijk deel "vrouw" voelt, wat dat dan ook is voor jou? en is het een escape of is het meer?
Dat lijken me heel belangrijke vragen.

Ik geloof dat we op dezelfde golflengte zitten Tony. Je bent dus al bezig die gevoelens te verkennen. Dat is erg persoonlijk en niet gemakkelijk.
En wat die conservatieve opgroei omgeving betreft kunnen we elkaar wel een hand geven, al was de mijne streng protestant en niet Katholiek.
Heel veel succes op je verdere zoektocht.
Groetjes Roos