Seksuoloog

[laura.sparkle]

Hallo Tony.
Alles gaat zoals het gaat. Een dooddoener. Ik weet het, maar toch is het vaak wel zo.
We plannen, bedenken en willen, en dan komt dat universum welke alles anders in de planning heeft en loopt en voelt het allemaal anders.
Ik herken je verhaal over de dip. Gek genoeg heb ik dat ook.
Ik heb me de afgelopen maand maar één keer en femme gekleed. Geen zin in maar ook niet goed wetend wat ik met mezelf aan moet.
Soms wil ik "all the way" en soms helemaal niet.
Ik had dat totaal niet verwacht. Was erg blij met de afspraken die ik met vrouwlief had gemaakt, maar kon het gewoon even niet opbrengen allemaal.
Ik hoop dat je er uit komt en weer balans vind want dat is zo belangrijk.
Liefs Roos

Hoi Roos,

Ja inderdaad alles gaat zoals het gaat. Misschien een dooddoener, maar soms vergeet ik het en dan is het toch fijn om te lezen. Soms gaat het niet zoals het moet en dan moet het maar zoals het gaat.

Rottig die dip, dat je niet weet wat je moet doen, dat je dat niet verwacht, dat je het soms niet kan opbrengen. Ik vind dat allemaal wel dingen hoor, ik heb dat namelijk ook regelmatig, maar ik weet niet zo goed hoe dat komt en wat ik er aan moet doen.

Wil je er misschien iets meer over vertellen? Misschien helpt dat, en ik luister graag.

Doe ik het ook: want een paar dingen weet ik wel. Omdat ik tussen man thuis en Laura in een ander stadje nogal wat hordes moet nemen is bij mij de drempel heel groot. Soms zie ik daar zooo tegenop. Maar dan weet ik dat ik het uiteindelijk wel fijn vind hoewel het vooraf helemaal niet zo voelt en dan wil ik het niet meer. En iets anders is dat ik niet veel dagen Laura kan zijn, dus dan plan ik een vaste dag vooruit, maar op de dag zelf heb ik soms geen zin en dan doe ik het niet. Maar dan heb ik later toch behoefte en heb ik spijt, en moet ik lang wachten op de volgende kans.

Liefs, Laura.

[Gerdi]

Hallo Laura.
Ik herken je verhaal wel enigszins. Soms wil ik overdag wel en leg ik vast alles klaar.
Maar als het dan zover is dat ik tijd heb wil ik niet meer.
Soms wil ik totaal "en femme" en soms loop ik met een stoppelbaard van een paar dagen rond en voel ik me helemaal man, wat dat dan ook mag zijn.
Dat heen en weer geslingerd worden tussen die gevoelens vind ik het ergste.
Het kost veel energie en ik kan het niet altijd een plekje geven.
Dan voel je je leeg van al dat geworstel in jezelf en wil je dat het weggaat.
Mar als ik me dan om heb gekleed en Roos ben, dan voel ik me compleet, gelukkig en slaap ik ook nog eens beter.
En ik kan me gelukkig vrij gemakkelijk transformeren/omkleden, want mijn vrouw is er ok mee en dat maakt het een stuk makkelijker.
Ik ben ook in therapie want dat was nodig maar ik heb een therapeute die er begrip voor heeft en goed kan luisteren.
Het komt goed.
En er is geen Roos zonder doornen zullen we maar zeggen.
Groetjes Roos

[laura.sparkle]

Hoi Roos,

Dankjewel voor jouw toelichting. Ja inderdaad, ik zie ook veel parallellen.

Ik denk dat travestie sowieso niet eenvoudig is. Net als die roos met doornen, mooie beeldspraak!

Fijn dat we samen zo goed kunnen babbelen. Ik ben er niet somber van hoor. Komt goed. Sterkte bij de therapie. Komt ook goed.

Liefs, Laura.

[Berdine]

Hoi Roos en Laura,
Ik zat net te denken aan wat jullie hebben gedeeld, en het voelt alsof we allemaal op een bepaald moment dezelfde worstelingen tegenkomen. Het is zo bijzonder om te merken dat, hoewel onze ervaringen verschillen, we toch die onderliggende gevoelens delen. Hoe gaan jullie eigenlijk om met die momenten van twijfel of terugtrekking? Hebben jullie manieren gevonden om jezelf door die dipjes heen te helpen, of proberen jullie het gewoon uit te zitten?
Zelf merk ik dat het helpt om mezelf eraan te herinneren waarom ik dit allemaal doe en waarom het zo belangrijk voor me is om trouw te blijven aan Berdine, ook op de dagen dat het zwaar is. Ik probeer dan bewust even stil te staan bij de momenten waarop ik me wel compleet en in balans voelde. Misschien kunnen we elkaar wat tips geven over hoe we beter met die schommelingen kunnen omgaan?
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit ervaren. Misschien helpt het ons allemaal om daar wat dieper op in te gaan!
Liefs,
Berdine

[laura.sparkle]

Hallo Berdine, en ook Roos en Tony, eigenlijk allemaal, haha,

Ja echt he? Fijn dat we het er over kunnen hebben en dat er parallellen zijn.

Eigenlijk heb ik vooraf heel vaak (bijna altijd?) een twijfel. Ik moet mezelf er heel erg doorheen slepen. Dan vind ik mezelf raar, denk ik dat mijn kleding niet leuk is, mijn makeup mislukt, dat mensen me uitlachen, dat jongens mijn pruik aftrekken, dat ik spijt krijg van waar ik naar toe ben gegaan, dat ik weer naar huis wil, allemaal oordelen oordelen.

Gek genoeg verdwijnt dat allemaal vanzelf, als ik maar doorga. Dus dat is wat ik doe. Doorgaan.

Tijdens het omkleden gaan de twijfels al een beetje weg. Op het station zijn ze er al bijna niet meer. Meestal krijg ik juist complimenten over mijn kleding en makeup en zijn mensen aardig en geïnteresseerd. Uiteindelijk wil ik helemaal niet naar huis omdat ik dan weer man moet zijn.

Om door te gaan kies ik (een week of zo) van te voren een dag uit en daar hou ik dan aan vast. Eigenlijk heb ik elke week "zin" dus dat komt vanzelf goed.

Soms spreek ik af met een (vrouwelijke) vriendin en die moedigt mij ook aan. Ik was een keer afgehaakt en toen was ze teleurgesteld. Of het aan haar lag, haha. Nee hoor, het lag aan mijn getwijfel, volgende keer doe ik het weer, zei ik toen.

Benieuwd naar jullie verhalen, twijfels en tips !!

Liefs, Laura.

[Berdine]

Hallo lieve Dames
Ik herken mezelf er ook in, vooral in die twijfels en innerlijke strijd die voorafgaan aan het moment dat je je verkleedt. Zoals je weet, kleed ik me alleen binnenshuis als Berdine, zonder make-up, pruik of sieraden, maar puur voor het gevoel van vrijheid in de kleding zelf. Die extravagante outfits die ik het liefst draag geven me toch een vorm van expressie die ik in mijn dagelijkse leven als man niet heb.
Het is bijzonder hoe je beschrijft dat die twijfels vooraf vaak zo aanwezig zijn, maar dat ze verdwijnen zodra je begint. Dat ervaar ik ook! Maar voor mij voelt het nog niet veilig genoeg om als Berdine naar buiten te gaan. Ik voel die innerlijke strijd, terwijl jij, Laura, juist volledig als vrouw naar buiten durft te gaan. Je bent daarin zoveel moediger dan ik. Misschien is dat waarom ik tegen je opkijk.
Hoewel ik ook de wens heb om ooit als vrouw over straat te gaan, ben ik er nog niet klaar voor. Maar ik probeer nu voorzichtig te experimenteren. Soms draag ik vrouwenkleding die niet opvalt, zoals een vrouwenbroek, een bh met een kleine cup, nylonkousen, of een string. Zo voel ik toch een beetje die connectie met Berdine, zelfs buiten de deur, zonder dat ik bang hoef te zijn voor de reacties van anderen. Het is voor mij een manier om stapje voor stapje te wennen aan mijn vrouwelijke kant.
Wat mooi dat jjij Laura voor jezelf een ritme hebt gevonden door een dag van tevoren te kiezen en daar naar uit te kijken. Dat geeft structuur en helpt je om door die twijfels heen te komen. Ik herken dat wel, die behoefte om jezelf te dwingen om door te zetten. Jij lijkt daar echt goed in te zijn, en ik bewonder dat.
Ook bijzonder dat je een vriendin hebt die je aanmoedigt. Steun van anderen maakt zoveel verschil. Bij mij is dat net zo. Het helpt echt om die bevestiging te krijgen dat het oké is om Berdine te zijn, ook al is het voor nu alleen binnenshuis.
Hoe ervaar je die momenten van onzekerheid, en hoe je ze probeerd te overwinnen. Heb je misschien tips voor me? Hoe zorg jij ervoor dat je door die eerste twijfels heen komt? En zijn er momenten dat jij je net als ik liever wat subtieler kleedt, of ben jij altijd helemaal vrouw als je naar buiten gaat? Heb jij misschien nog suggesties voor onopvallende kledingstukken die ik zou kunnen dragen buiten de deur, zoals nylons, strings, broeken of tops? Wat kan ik dragen dat toch vrouwelijk aanvoelt, maar niet te veel opvalt?
Benieuwd naar jullie verhalen, twijfels en tips!
Hoe gaan jullie om met die momenten van onzekerheid voordat je je verkleedt? Hebben jullie specifieke technieken of rituelen die jullie helpen om die eerste stappen te zetten? Wat zijn jullie ervaringen met het dragen van onopvallende vrouwenkleding? En zijn er dingen die jullie hebben geleerd over jezelf tijdens deze reis? Ik hoor graag van jullie!

Liefs,
Berdine

[laura.sparkle]

Hallo lieve Dames
Ik herken mezelf er ook in, vooral in die twijfels en innerlijke strijd die voorafgaan aan het moment dat je je verkleedt. Zoals je weet, kleed ik me alleen binnenshuis als Berdine, zonder make-up, pruik of sieraden, maar puur voor het gevoel van vrijheid in de kleding zelf. Die extravagante outfits die ik het liefst draag geven me toch een vorm van expressie die ik in mijn dagelijkse leven als man niet heb.
Het is bijzonder hoe je beschrijft dat die twijfels vooraf vaak zo aanwezig zijn, maar dat ze verdwijnen zodra je begint. Dat ervaar ik ook! Maar voor mij voelt het nog niet veilig genoeg om als Berdine naar buiten te gaan. Ik voel die innerlijke strijd, terwijl jij, Laura, juist volledig als vrouw naar buiten durft te gaan. Je bent daarin zoveel moediger dan ik. Misschien is dat waarom ik tegen je opkijk.
[...]
Benieuwd naar jullie verhalen, twijfels en tips!
Hoe gaan jullie om met die momenten van onzekerheid voordat je je verkleedt? Hebben jullie specifieke technieken of rituelen die jullie helpen om die eerste stappen te zetten? Wat zijn jullie ervaringen met het dragen van onopvallende vrouwenkleding? En zijn er dingen die jullie hebben geleerd over jezelf tijdens deze reis? Ik hoor graag van jullie!

Liefs,
Berdine

Hallo Berdine,

Ik vind travestieten allemaal moedig, binnen- of buitenshuis, haha. Dus jij bent ook moedig Berdine!

Naar buiten gaan doe ik in stappen, ik vertrek als man, dus niemand in mijn straat ziet het. Dan ga ik met mijn auto naar een geheim plekje en kleed ik me om. Daarna rij ik naar een station met een P+R net buiten een leuk stadje waar men mij niet kent. Tenslotte neem ik dan 1 of 2 haltes de trein. Ik durf het dus nog niet in mijn eigen woonplaats.

Jouw experiment met kleding die niet zo opvalt is een goed idee. Misschien kan ik dat zelf ook wel gebruiken voor in mijn eigen woonplaats. Dankjewel. Tips heb ik nog niet, want dat idee is nieuw voor mij. Er zijn wel veel dingen die je als man kan aantrekken zonder dat je een vrouw bent, dat is misschien ook een idee. Ringetjes, 1 oorbel (of zelfs 2), kettinkjes, nagellak op 1 vinger, roze trui of t-shirt. Dat soort dingen kan ook.

Het hielp mij wel om de eerste paar keer niet alleen naar buiten te gaan. Dus met een vriendin afspreken? Misschien helpt dat jou ook. Meestal maak ik me druk om niks en een vriendin kan dat tegen je zeggen, zodat je het ook gelooft.

Ik ga ook altijd iets doen. Bijvoorbeeld shoppen of lunchen of fietsen of naar een theater of concert. Dat helpt ook, want dan ben je bezig. Is ook heel grappig want dan maak je het leven van een vrouw nog meer mee. Het uiterlijk, de kleding en makeup, worden dan relatief. In de rij staan voor de paskamers. Wat je allemaal hoort in een paskamer. Hoe lastig het is om iets te passen terwijl je net oorbellen in hebt. Naar de wc gaan. Laatst vroeg een vrouw mij of iets haar leuk stond. Dan kan je als vrouw en als man tips geven, haha. Een nieuwe dimensie. Vond ze heel leuk. Ze dacht dat ik daar werkte, haha.

Ja hoe overwin je die dip? Ik weet het niet zo goed. Proberen mindful te zijn. Snel de pruik op doen (ik vind het vreselijk als ik vrouwenkleren aan heb zonder pruik, ben ook best kaal aan het worden). Niet te veel of te lang voor de spiegel staan. Ja inderdaad een ritueel. Ik doe alles in een bepaalde volgorde. Realiseer ik me nu pas. Ik kies mijn kleding de dag er voor en dan doe ik echt alleen iets aan waar ik me 100% goed in voel.

Liefs, Laura.

[Gerdi]

Hallo allemaal.
Wat herkenbaar allemaal. De twijfels, de angsten, de praktische dingen die je "en femme" tegen komt ( met een lange jurk aan naar het toilet bv. ) en de dagen dat je niet wil en bijna een hekel krijgt aan jezelf, tenminste ik dan.
Ik dacht dat ik de enige was die elke keer deze worsteling door maakte, maar dat is dus niet zo.
Ik heb wel eens tegen vrouwlief gezegd "ik ga me vanavond omkleden" want zo noemen we het, maar dan had ik alles klaar gelegd, gedoucht en zo en dan stond ik voor de kleding en sloeg de twijfel zo erg toe dat ik gauw een joggingbroek aanschoot en naar beneden ging. Dan kon en/of wilde ik het ineens niet. Zo raar.
En 's nachts lag ik te huilen in bed, zo emotioneel was ik dan.
Die twijfel, die worsteling put je soms helemaal uit.
Soms wil ik "en femme" de straat op en helemaal vrouw zijn, en soms vind ik mezelf dan vreselijk en staat het me tegen.
En hoewel vrouwlief het tolereert wil ze er niet over in gesprek met me. Dat is dan waarschijnlijk te confronterend voor haar, maar ze merkt niet dat ik soms vreselijk met mezelf in de knoei zit.
Soms ben ik ook boos en gefrustreerd. Waarom mag ik niet in vrouwenkleding lopen als man, terwijl vrouwen in mannenkleding er wel mee weg komen.
Travestie maakt eenzaam, maar het geeft ook innerlijke rust als ik me eenmaal heb omgekleed.
Ja, we beschrijven het allemaal op onze eigen manier maar het is allemaal heel herkenbaar.
Soms is het Roos die bloeit, en soms prik ik me aan de doornen...
Groetjes Roos

[Berdine]

Lieve Roos,

Ik wil beginnen met te zeggen dat ik je verhaal enorm herkenbaar vind. De twijfels en angsten die je beschrijft, zijn iets waar velen van ons mee worstelen. Het is frustrerend om soms de moed te verliezen op het moment dat je je wilt omkleden, Het laat zien hoe diep de strijd om zelfacceptatie gaat en hoe die ons emotioneel kan uitputten.

Wat me ook raakt, is je ervaring met je vrouw. Het is goed om te horen dat ze je travestie accepteert, maar het is moeilijk voor je als ze er niet over wil praten. Die stilte kan je isoleren en ervoor zorgen dat je je gevoelens nog meer in twijfel trekt. Open communicatie is cruciaal in relaties, en het lijkt erop dat dit een punt van spanning voor jullie is.
De eenzaamheid die je voelt door je ervaringen met travestie is herkenbaar,heb ik ook en het is triest dat het zo'n zware last kan zijn. Maar ik vind het ook mooi dat je aangeeft dat je innerlijke rust kunt vinden wanneer je je omkleedt. Dit laat zien dat, ondanks de strijd, er momenten van bevrijding zijn. Het is goed om te weten dat je ook een plek kunt vinden waar je jezelf kunt zijn, zelfs als dat omringd is door twijfels.

We willen allemaal onszelf kunnen zijn, maar de realiteit is dat de buitenwereld soms hard kan zijn. De maatschappij heeft vaak nog steeds een beperkte kijk op genderexpressie, en dat maakt het moeilijk voor ons om ons vrijelijk te uiten zonder angst voor oordeel. Je frustratie over het feit dat vrouwen zich in mannenkleding kunnen kleden zonder dat er iets over gezegd wordt, is terecht. Waarom kunnen wij, als mannen in vrouwenkleding, die vrijheid niet ook ervaren?

Ik waardeer je openheid en moed om je verhaal te delen. Het is belangrijk dat we elkaar steunen in deze reis. Misschien kun je overwegen om contact te leggen met anderen die vergelijkbare ervaringen hebben, om de eenzaamheid te verlichten en steun te vinden in hun verhalen. Je staat er niet alleen voor, ook al kan het soms zo voelen.

Hou moed, Roos. De weg naar zelfacceptatie en het vinden van je plek in deze wereld is vaak krom en vol hobbels, maar elke stap die je zet is er een in de richting van wie je werkelijk bent.

Liefs,
Berdine

[Gerdi]

Hallo Berdine.
Dank je voor je lieve, bemoedigende en wijze woorden.
Het is vooral de eenzaamheid die ik erg vind.
Misschien toch eens met gelijkgestemden een keer samen komen.
Ik denk er over na.
Groetjes Roos.

[tonia]

Lieve Roos, Laura, Berdine, Kelsey en alle anderen die gereageerd hebben op dit onderwerp,

allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie reacties.

Na jullie ervaringen gelezen te hebben besef ik dat ik niet alleen sta in mijn strijd met de tegenstrijdige gevoelens omtrent mijn kleedgedrag. De vragen: 'Hoe ga je om met deze gevoelens van onzekerheid,' en, 'Hoe ga je om met momenten van twijfel of terugtrekking,' werden gesteld. Zelfs degenen onder jullie met een begrijpende en accepterende partner ontkomen niet aan deze gevoelens.

Een jaar of 15 geleden was ik nog niet zo bezig met mijn gevoelens omtrent deze materie zoals heden ten dage, natuurlijk voelde ik me prettiger, gekleed in dameskleding, maar langzaamaan merkte ik dat ik uit balans begon te raken. Totdat ik een aantal maanden geleden het gevoel kreeg dat ik aan het verdrinken was in mijn gevoelens. Nog nooit had ik zulke sterke gevoelens ervaren, en ik werd doodsbang. Normaal ben ik voor de duvel niet bang, maar nu brak mij het angstzweet uit.

Deze laatste dip voelde aan alsof ik op de rand van een ravijn stond waar ik elk moment in zou kunnen vallen, om verzwolgen te worden door de aarde, de vergetelheid tegemoet. Ik was bang geworden voor mijn eigen gevoelens, ik had niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk pijn. Voor het eerst in mijn leven zocht ik hulp bij iemand anders, dít kon ik niet alleen oplossen. Als ik in het verleden te kampen had met problemen, wist ik deze altijd zelf op te lossen of van me af te zetten, dit lukte me deze keer echter niet. Na er met mij therapeut over gesproken te hebben, voelde ik mij een stuk beter, maar ik bleef met een rot gevoel zitten.

Helaas kreeg ik het slechte nieuws dat hij vanaf volgend jaar in een andere stad gaat werken, waardoor ik niet meer zijn cliënt kan zijn, en is de wachttijd voor een seksuoloog 36 maanden. Ik wist dat ik het niet zou kunnen volhouden om hierop te wachten, als ik mijn zinnen niet kon verzetten, en telkens weer met deze problemen geconfronteerd zou worden. Daarom besloot ik terug te grijpen op een oude passie van mij, namelijk het schrijven van verhalen. Niet enkel en alleen verhalen die gebaseerd zijn op mijn eigen leven en ervaringen, maar ook fictieve verhalen, met name erotische verhalen, die ik op een website plaats.

Dit is voor mij een vorm van meditatie, urenlang kan ik voor het beeldscherm van mijn computer zitten om mijn verhalen op te schrijven. Het voelt dan alsof mij hoofd leegstroomt, en het is dan alsof al mijn problemen vervagen. Ik laat mij meevoeren door mijn woorden naar een wereld waar ik gelukkig kan zijn. Een utopische wereld, waarin niets of niemand mij nog kan deren. Waar ik mag zijn wie ik ben, met al mijn makken.

Zonder deze verhalen weet ik zeker dat ik de strijd met mijn gevoelens allang verloren had, en er voor gekozen zou hebben om op te geven, zoals velen vóór mij gedaan hebben, die met deze gevoelens gekampt hebben. Ik zal in de nabije toekomst niet meer vaak op deze site te vinden zijn, omdat de berichten hier, mij confronteren met mijn eigen gevoelens, en de pijn die ik daardoor ervaar.

Liefs, Tony.

[Gerdi]

Hallo Toni.
Schrijven is een prima middel om gevoelens die niet in spraak te vangen zijn, toch te kunnen benoemen en te ordenen. Ik doe het ook al jaren, mede omdat er anders een niet meer te beheersen chaos ontstaat in mijn hoofd.
Verhalen publiceer ik soms en de dagboeken versnipper ik als ze vol zijn.
Dit werkt prima voor mij en hopelijk geeft het schrijven jou ook ordening en verlichting.
Hoewel ik je niet persoonlijk ken vind ik het wel heel jammer dat je minder gaat verschijnen, maar ik respecteer en accepteer dat natuurlijk.
Ik heb veel aan je berichten gehad, mede omdat we ongeveer in hetzelfde schuitje leken te zitten.
Ik wens je heel veel sterkte in je verdere zoektocht naar jezelf en veel succes met je verhalen.
Groetjes Roos.

[laura.sparkle]

Hee beste Tony,

Rottig als je het gevoel hebt dat dit forum te confronterend is! Dat begrijp ik wel hoor. Druk jij tot nader orde gerust maar op de pauze-toets. Fijn dat je het nog even aan ons laat weten.

De Chinezen zeggen: “Een nieuw pad ontstaat door het te bewandelen”.

Veel sterkte op het jouwe!

Liefs, Laura.

[Berdine]

Hi Tony,

Na het lezen van jouw berichten en de reacties van Roos en Laura, wilde ik je ook graag iets meegeven. Ik herken veel van wat je beschrijft, en ik begrijp heel goed hoe confronterend het kan zijn om je gevoelens onder ogen te moeten zien, vooral op een plek die je zou moeten helpen. Soms voelt het alsof je vastzit tussen twee werelden, en dat kan ontzettend zwaar zijn.

Voor mij was het omarmen van mijn vrouwelijke kant via mijn alter ego, Berdine, een manier om mijn balans te vinden. Het is een reis van zelfontdekking die ik niet zonder vallen en opstaan heb doorgemaakt. Ook ik heb momenten van twijfel en confrontatie, maar schrijven heeft mij, net als jou, altijd geholpen om die emoties een plek te geven. Net zoals jij dat doet met jouw verhalen, heb ik mijn gevoelens en worstelingen op papier gezet, en dat bracht me zoveel verlichting.

Het is begrijpelijk dat je wat afstand van het forum wilt nemen om je eigen weg te vinden, en ik respecteer die keuze. Toch wil ik je laten weten dat je niet alleen bent in deze zoektocht. Je hebt ons hier, en zelfs als je niet vaak aanwezig bent, blijf je een belangrijk deel van deze gemeenschap. Ik hoop dat het schrijven je blijft helpen en je de ruimte geeft om jezelf beter te begrijpen.

Ik wens je heel veel kracht en moed op dit nieuwe pad, Tony. Vergeet niet dat je gesteund wordt, hoe je deze weg ook bewandelt. Neem de tijd die je nodig hebt, en weet dat we hier voor je zijn als je dat wilt.

Veel liefs en steun,
Berdine

[tonia]

Hallo dames,

hier ben ik weer even om jullie even te laten weten hoe het nu met mij gaat. Mijn negatieve gevoelens omtrent het dragen van dameskleding zijn langzamerhand naar de achtergrond aan het verdwijnen. Dit mede dankzij het schrijven van mijn verhalen, en hopelijk kunnen gesprekken met een seksuoloog deze gevoelens helemaal doen verdwijnen. Van één ding ben ik echter overtuigd en dat is, dat ik niet kan leven zonder mijn damesgarderobe. Deze kleding wegdoen voelt aan als het wegcijferen van een groot deel van mijzelf, het is alsof ik dan afscheid moet nemen van een geliefde.

Maar, om verhalen te kunnen schrijven heb je inspiratie nodig en ongeveer een maand geleden was mijn inspiratie ver te zoeken. Daarom besloot ik om verder te gaan met het opschrijven van mijn memoires. Ik beschik over een fotografisch geheugen, waardoor ik op elk gewenst moment dingen die ik heb meegemaakt als het ware uit mijn privébibliotheek naar voren kan halen. Leuke en minder leuke gebeurtenissen, die mijn leven tot nu toe hebben bepaald. Zo'n geheugen is heel fijn, maar niet selectief. Dingen vergeten is niet mogelijk, ook al zou je dat heel graag willen. Doordat ik alle gebeurtenissen in mijn leven zo eerlijk mogelijk wil opschrijven en niet alleen de leuke dingen wil vermelden, ontkom ik er dan ook niet aan te schrijven over de dingen die mijn leven in negatieve zin hebben beïnvloed. Zaken zoals seksueel misbruik, ongewild zijn of een zeer dominante moeder die mij in alles dwarszat.

Door het naar voren halen van deze dingen werd ik afgelopen maand overspoeld door mijn jeugdtrauma's. Toen ik voor het eerst contact had met mijn therapeut vroeg deze of ik ooit aan zelfdoding dacht. Ik verzekerde hem dat ik daar nooit aan dacht, ik was daar namelijk te laf voor. Maar toen ik weer geconfronteerd werd met mijn jeugdtrauma's, had het leven voor mij geen zin meer, het enige dat ik op dat moment wilde was dat de pijn die ik voelde zou stoppen. Hoe dan ook, en als ik dan uit het leven zou moeten stappen om de pijn weg te halen vond ik het prima. Gelukkig kon ik bij mijn therapeut aankloppen voor hulp en hielp deze mij door lange gesprekken met mij te voeren. De pijn is nog niet helemaal weggezakt, maar ik voel me nu toch al wat beter.

Van veel schrijvers is bekend dat zij inspiratie putten uit hun eigen ellende, en ik merk dat dit bij mij ook het geval is. Ik ben nu even gestopt met mijn memoires en schrijf weer fictieve verhalen. Hierin kan ik al mijn emoties kwijt, hoe moeilijk ik het ook vindt om hierover te schrijven zonder dat ik weer teruggeworpen wordt naar mijn eigen moeilijke momenten.

Om jullie gerust te stellen kan ik jullie verzekeren dat ik nog niet van plan ben deze aardkloot binnen afzienbare tijd te verlaten, daar vindt ik het leven nog veel te mooi voor.


Liefs, Tony.