mijn partner

[natasja]

Hoi allemaal,

Ik had jullie al verteld dat mijn partner er via een verdwaald mailtje was achtergekomen. (mijn ts gevoel)
Maar nu heb ik het helemaal verbruid bij haar!!!
Ik kwam verleden week op vrijdag middag thuis uit mijn werk en had nog bij mijn vorige baas een zak met kleding mee genomen. Deze zak stond in mijn prive kast aldaar.
Nietsvermoedend stapte ik uit mijn auto, pakte die zak en liep naar de voordeur.
Tot mijn grote schrik stond daar opeens mijn partner in de deuropening (normaal met de kleine op zwemles)
Ze vroeg mij onmiddelijk wat er in die tas zat en ik begon te trillen als een rietje
Ik moest het haar wel laten zien en haar reactie daarop laat weinig te wensen over
Ze begon met alles te gooien en ze vertelde dat ik weg kon gaan en dat ik mijn kinderen nooit meer zou zien.
Hierop smeet ze de deur voor me dicht en ik kon gaan.
Na ong. 3 uur belde ze me op, op mijn mobieltje en vertelde dat ik thuis moest komen.
Ik weer naar huis en al huilend deed ik de deur achter me dicht.
Na ongeveer een gesprek van 2 1/2 uur stelde ze mij voor de keus.
Of hiermee door gaan en alles voor altijd kwijt raken, zoals mijn kids of stoppen en me laten behandelen door een psych.
In mijn emotionele bui besloot ik bij haar te blijven
Maar mijn lichaam en geest zegt dat ik niet meer terug kan en door moet zetten waar ik mee bezig ben.
Ik ben toch al redelijk opgeschoten. Mijn moeder, zus en partner weten het~!!
Maar de angst om mijn kinderen kwijt te raken, daar kan ik gewoon niet mee leven.

Dus wat moet ik nou? doorgaan met partner en me altijd ongelukkig voelen of er een einde aan maken.
Dit onderwerp is absoluut onbespreekbaar met haar!!!!!!

Groetjes,
Natasja

[Franciska]

Hoi Natasja,

Heel vervelend de situatie waar je nu in zit.
Een defitief einde maken aan alles betekend ook dat jij je kinderen nooit zal zien opgroeien. Dan bereik je dus hetzelfde wanneer jij je eigen gevoelens zou volgen. Echter heb je wanneer jij je eigen gevoelens volgt nog een minimale kans dat je ooit je kinderen nog zal kunnen zien. Er is niemand in deze wereld die jou kan vertellen wat jij moet doen het is en blijft ten alle tijde jouw keuze. Een terhapeut is mischien zo'n slegt idee niet maar zoek er dan wel een die ervaring heeft met transeksualiteit.
Je leven beeindigen is geen oplossing het is een definitief einde zonder de mogelijkheid spijt te krijgen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Groetjes,
Franciska.

[adriana]

Hi Natasja,

ik denk dat je een periode van rust moet inbouwen, de schok voor je partner is enorm, ze heeft tijd nodig om dit te verwerken.

Voor jezelf ik denk dat je inderdaad haar duidelijk moet maken dat je tegenover haar eerlijk zult zijn over je gevoelens en de stappen die je wilt ondernemen om te proberen ofdat TS niet onontkoombaar is, het vetrouwen is enstig geschaad omdat zij er achter is gekomen en je er niet zelf bent meegekomen. Begrijp me goed ik verwijt je niets, wie ben ik, maar het is wel een gegeven om rekening mee te houden.

Als zij het vraagt om met een psych te gaan praten dan moet ze wel beseffen dat een psych met een onpartijdige analyse zal komen waarvan ze dan de uitkomst ook zal moeten accepteren.

Bij b.v. Humanitas in Amsterdam en Rotterdam zijn ook gender therapeuten waarbij ook zij van harte welkom zal zijn. Je kan ook een intake bij het VU doen maar voordat je dan de diagnostische fase in gaat met gesprekken ben je 6 maanden verder, misschien niet zo een slecht idee omdat je dan voor je gevoel bezig bent met je TS gevoelens en inhet gezin weer rust is en je vrouw meer tijd heeft om het te verwerken.

Pas op als je het over het VU heb beperk in gesprekken op dit moment alleen tot het feit van de intake en diagnostische fase, wat juist is want je weet op dit moment niet hoe ook dit zal aflopen.

sterke en hou het hoofd koel

Adriana

[Cynthia]

Hoi Natasja.

Adriana heeft gelijk. Je zult een poosje rustig asan moeten doen om je partner de gelegenheid te geven ermee om te leren gaan (op wat voor manier dan ook).

Zij weet van TS natuurlijk alleen de sensatieverhalen uit de publiciteit en het zal tijd kosten om haar bij te praten.
Ook zal ze moeten leren dat er niet een echte keuze voor jou is.
Ik kan dat weten, want ik dacht ook dat je het kon wegdrukken. Alleen hou je dat maar een bepaalde tijd vol en word de relatie er na verloop van tijd niet echt harmonieuzer op.

Maar hoe het ook uitpakt; je partner kan nooit je kinderen helemaal bj je weghouden. Uiteindelijk is er altijd nog zoiets als een omgangsrecht. En hoe minimaal dat ook is; 1x in de twee weken zal ze toch minstens toe moeten staan lijkt mij.

Maar het idee om gezamenlijk naar een therapeut te gaan is zo gek nog niet. Hou je ons op de hoogte?

[Veronique]

Natasja schreef :
Maar de angst om mijn kinderen kwijt te raken, daar kan ik gewoon niet mee leven.


Lieve Natasja ..... weet wat je momenteel voelt .... ik heb mijn twee dochters nu respektievelijk 22 en 24 jaar oud al 8 jaar niet meer gezien of gehoord .... hun ??? "hoe zal ik mezelf noemen " is onbestaande ... gestoord .... goed voor psychiatrische instelling.
Het is héél hard om je kinderen te missen ..... ik probeer ze uit mijn leventje te bannen maar na al die jaren wil dit steeds nog niet lukken .... de herinneringen aan blijven me achtervolgen .... je hebt het zelf niet altijd in de hand .... ex-en kunnen soms heksen zijn en dan maak je weinig kans om je gelijk te halen.
Jezelf aan de kant zetten terwille van je kinderen .... vergeet het maar .... het is onhoudbaar ..... de innerlijke druk laat je géén kansen om te functioneren met twee maten en gewichten.
Het is kiezen of delen .... zal je gerust stellen ..... over het algemeen wordt er gekozen in jouw plaats .... de partner die de beslissing neemt dat je eruit ligt .... amen en uit. Harde realiteit .... maar zo is het.
Jammer dat ik dit schrijven moet .... het is enkel mijn ervaring en die van zovele anderen.
Sterkte ..... Véronqiue