Hoi,
Het lijkt wel een standaard onderwerp te worden. Evenals Kendra Lee lijkt ik het volgende slachtoffer te worden van het gemak waarmee een werkgever iemand die niet aan het standaard patroon van man of vrouw voldoet er zonder meer uitwerkt. Ik heb een aantal maande geleden mijn gevoelens kenbaar gemaakt op het bedrijf waar ik werk. Mijn directeur vond het wel een probleem maar zag toch licht. Zijn vader ook zijdelings in het bedrijf, maar niet de officiële eigenaar, wou het absoluut niet hebben dat er een andersdenkende binnen het bedrijf werkte. Afgelopen week had ik weer een onderhoud met mijn directeur. Vandaag gaf hij aan dat het in de toekomst zeer moeilijk zou worden en dat de kans groot is dat het einde oefening zal worden. Inmiddels heb ik de juridische afdeling van de vakbond op de hoogte gebracht voor het geval dat….
Het leek de laatste tijd allemaal goed te gaan. Nu dit. Ik weet het niet meer. Mijn familie (broer en zus ben ik al kwijt) nu mijn baan nog, wat volgt???? Ik zie het niet meer zitten. Mijn baan, mijn levensgeluk, mijn leven???
Laura.
Is dit een houding anno 2003?
Moderator: Moderators
-
Miss Laura
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 187
- Lid geworden op: vr aug 08, 2003 10:37
- Locatie: Borne
Is dit een houding anno 2003?
Op 1-2-2008 is de rups een prachtige (meisjes)vlinder geworden
Hoi Laura,
Ik snap gerust dat je nu donkere wolken ziet opkomen je hebt heel wat mee gemaakt afgelopen tijd.
Maar die baas van jou heeft volgens mij geen poot om op te staan ze kunnen je er niet zomaar uitwerken.
Ik zal als ik jou was je eigen maar goed laten voorlichten voordat je mischien verkeerde beslissingen neemt waar je later spijt van krijgt.
Er zijn genoeg transen die hier ervaring mee hebben of hebben gehad vraag hun is?
Je hebt nu al stappen (juridisch )ondernomen dat is al heel goed van je zij kunnen je precies vertellen wat je wel en niet zou moeten doen als het goed is.
Maar weet wel dat mocht je dit winnen de arbeidsverhouding mischien gestoort zou zijn en de manier van prettig werken wellicht verdwenen.
Ik wens je hier heel veel sterkte bij.
en probeer positief te blijven zodat ze je daar niet op afkunnen rekenen.
Ik snap gerust dat je nu donkere wolken ziet opkomen je hebt heel wat mee gemaakt afgelopen tijd.
Maar die baas van jou heeft volgens mij geen poot om op te staan ze kunnen je er niet zomaar uitwerken.
Ik zal als ik jou was je eigen maar goed laten voorlichten voordat je mischien verkeerde beslissingen neemt waar je later spijt van krijgt.
Er zijn genoeg transen die hier ervaring mee hebben of hebben gehad vraag hun is?
Je hebt nu al stappen (juridisch )ondernomen dat is al heel goed van je zij kunnen je precies vertellen wat je wel en niet zou moeten doen als het goed is.
Maar weet wel dat mocht je dit winnen de arbeidsverhouding mischien gestoort zou zijn en de manier van prettig werken wellicht verdwenen.
Ik wens je hier heel veel sterkte bij.
en probeer positief te blijven zodat ze je daar niet op afkunnen rekenen.
-
Irena
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 108
- Lid geworden op: wo feb 19, 2003 23:29
- Locatie: Belgisch Limburg
hoi Laura,
ik kan je enkel virtueel steunen, het zou niet mogen dat er zo gereageerd word door de werkgever, maar dat is het genen waar velen schrik voor hebben en in de kast blijven zitten . Toch vind ik het moedig van je om zo naar buiten te komen, ook ik werk aan mijn outing , maar of het ooit zover komt dat ik mijn werkgever ga inlichten over mijn transgender zijn, dat weet ik nog niet.....
maar toch wens ik je alle sterkte toe, want je zult het nodig hebben, blijf maar van je afschrijven hier, het zal je goed doen.
liefs en de groetjes van
Irena
ik kan je enkel virtueel steunen, het zou niet mogen dat er zo gereageerd word door de werkgever, maar dat is het genen waar velen schrik voor hebben en in de kast blijven zitten . Toch vind ik het moedig van je om zo naar buiten te komen, ook ik werk aan mijn outing , maar of het ooit zover komt dat ik mijn werkgever ga inlichten over mijn transgender zijn, dat weet ik nog niet.....
maar toch wens ik je alle sterkte toe, want je zult het nodig hebben, blijf maar van je afschrijven hier, het zal je goed doen.
liefs en de groetjes van
Irena
ik denk veel aan de toekomst , want het is daar dat ik de rest van mijn leven zal doorbrengen
Hoi Laura
Tsja ik kan je geen advies geven omdat ik zelf niet in de situatie heb gezeten waarin ik ontslagen ben omwille van mijn TS gevoelens. Ik ken echter wel veel mensen die dat wel hebben meegemaakt en als een baas een stok wil vinden om te slaan hij die ook vaak vind. Een verstoorde werkrelatie waar het meestal op gegooid wordt is moeilijk aan te vechten en helaas wint de baas dan vaak. Het zit er dus dik in dat dit nu ook gaat gebeuren maar laat je er niet door van de wijs brengen hoewel dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Juridische bijstand van de bond is altijd verstandig maar helpt niet altijd en de vraag is of je uberhaupt wil blijven werken op een plek waar je niet geaccepteerd wordt. Soms is een totaal nieuw begin vanaf de bodem ook niet onverstandig. Ik hoop voor je dat alles mee gaat vallen maar zo niet zorg dan in ieder geval dat je genoeg compensatie krijgt in de vorm van doorbetaald salaris van een maan of twee of iets dergelijks. Ook dit kun je met de bond overleggen. Daarnaast wil ik je vertellen dat ik inmiddels bijna vier jaar thuis zit met een uitkering omdat ik gewoonweg niet kon werken tijdens mijn transitie. Het is best pittig mijn hoofd financieel boven water te houden maar het is me tot nu toe wel gelukt. Nu hoef ik nog maar een half jaartje omdat mijn reintegratieopleiding bijna is voltooid en mijn stage dan achter de rug. ik kan dan opnieuw gaan solliciteren met nieuwe papieren (zowel diploma's als identiteitspapieren) en is er niemand die me dan nog een haarbreed in de weg gaat leggen. Ik hoop van harte dat jij dat punt ook bereikt. het lijkt nu best ver weg en dat is het ook maar het is echt te doen. Hou vol meid en laat je problemen niet boven het hoofd groeien . De beste manier om de dingen aan te pakken is door ze in hapklare brokken te verdelen in plaats van tegen die berg aan te staren en de moed te verliezen.
Succes en je kan het, vele zusters zijn je voorgegaan en hebben het ook gered.
Tsja ik kan je geen advies geven omdat ik zelf niet in de situatie heb gezeten waarin ik ontslagen ben omwille van mijn TS gevoelens. Ik ken echter wel veel mensen die dat wel hebben meegemaakt en als een baas een stok wil vinden om te slaan hij die ook vaak vind. Een verstoorde werkrelatie waar het meestal op gegooid wordt is moeilijk aan te vechten en helaas wint de baas dan vaak. Het zit er dus dik in dat dit nu ook gaat gebeuren maar laat je er niet door van de wijs brengen hoewel dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Juridische bijstand van de bond is altijd verstandig maar helpt niet altijd en de vraag is of je uberhaupt wil blijven werken op een plek waar je niet geaccepteerd wordt. Soms is een totaal nieuw begin vanaf de bodem ook niet onverstandig. Ik hoop voor je dat alles mee gaat vallen maar zo niet zorg dan in ieder geval dat je genoeg compensatie krijgt in de vorm van doorbetaald salaris van een maan of twee of iets dergelijks. Ook dit kun je met de bond overleggen. Daarnaast wil ik je vertellen dat ik inmiddels bijna vier jaar thuis zit met een uitkering omdat ik gewoonweg niet kon werken tijdens mijn transitie. Het is best pittig mijn hoofd financieel boven water te houden maar het is me tot nu toe wel gelukt. Nu hoef ik nog maar een half jaartje omdat mijn reintegratieopleiding bijna is voltooid en mijn stage dan achter de rug. ik kan dan opnieuw gaan solliciteren met nieuwe papieren (zowel diploma's als identiteitspapieren) en is er niemand die me dan nog een haarbreed in de weg gaat leggen. Ik hoop van harte dat jij dat punt ook bereikt. het lijkt nu best ver weg en dat is het ook maar het is echt te doen. Hou vol meid en laat je problemen niet boven het hoofd groeien . De beste manier om de dingen aan te pakken is door ze in hapklare brokken te verdelen in plaats van tegen die berg aan te staren en de moed te verliezen.
Succes en je kan het, vele zusters zijn je voorgegaan en hebben het ook gered.
-
Veronique
- ff weer wat posten
- Berichten: 37
- Lid geworden op: vr mar 15, 2002 1:00
- Locatie: Brabant / Limburg (Belgie)
- Contacteer:
Wens je alvast veel sterkte toe Laura en probeer uit de brand te slepen wat enigszins mogelijk ..... centen bedoel ik dan.
Zoals Irena aangeeft vele T*s blijven in de kast steken vanwege het risico op jobverlies en als dusdanig een hoop ellende om financieel rond te komen .... ikzelf blijf om die reden ook in de kast zitten .... de tolerantie inschatten omtrent de aanvaarding door werkgevers of zakenpartners is zo onzeker .... je weet nooit waar je uitkomt.
Zoals jezelf schrijft Laura...."is dit de houding anno 2003" .... in de meeste gevallen denk ik wel dat het daarop uitdraait jammer genoeg .... we hebben nog een hele lange lijdensweg te gaan.
Sterkte en liefs Véronique
Zoals Irena aangeeft vele T*s blijven in de kast steken vanwege het risico op jobverlies en als dusdanig een hoop ellende om financieel rond te komen .... ikzelf blijf om die reden ook in de kast zitten .... de tolerantie inschatten omtrent de aanvaarding door werkgevers of zakenpartners is zo onzeker .... je weet nooit waar je uitkomt.
Zoals jezelf schrijft Laura...."is dit de houding anno 2003" .... in de meeste gevallen denk ik wel dat het daarop uitdraait jammer genoeg .... we hebben nog een hele lange lijdensweg te gaan.
Sterkte en liefs Véronique
Alles heeft een moraal, als je die maar kan vinden!
Hmm ik ga toch even in op die houding van 2003. Ik denk eerlijk gezegd dat het best meevalt met die houding. Uiteindelijk blijkt het vaak dat na een transitie er weer gewoon werk gevonden kan worden. Dus niet TE negatief denken alstublieft. En wat Veronique betreft jammer dat je besluit in die kast te blijven. Om een nieuw begin te maken moet je soms ook dingen opofferen. Het vervelende is dat je pas achteraf kunt zien of het de moeite waard was. Mijn mening is, als ik naar je foto kijk, dat jij geen probleem zou moeten hebben volledig te kunnen reintegreren na je transitie. Zonde dat je jezelf op die manier een stukje geluk ontneemt. Maar dat is je eigen keus en als jij denkt het zo het beste te doen dan kunnen we dat alleen maar respecteren. Vraag me af wat nu dapperder is er niet aan toegeven of er wel aan toegeven.
-
Veronique
- ff weer wat posten
- Berichten: 37
- Lid geworden op: vr mar 15, 2002 1:00
- Locatie: Brabant / Limburg (Belgie)
- Contacteer:
Hey Joanne,
Nou helemaal in de kast blijven zitten doe ik ook wel niet, zou ik trouwens niet kunnen want dan heeft het leven nog weinig zin voor me en mogen ze me gelijk komen halen.
Mijn negativisme gaat meer uit vanwege mijn leeftijd omdat ik mijn mooiste tijd heb moeten doorbrengen in een lichaam en uitstraling naar buitenuit die totaal tegenstrijdig zijn met mijn gevoelens ..... in die tijd was internet ongeboren ..... aanvaarding en informatie waren ook al niet zo relevant ..... bij deze dan toch een zekere jaloersheid naar diegenen die nu meer kansen krijgen.
Als je 27 jaar meedraait in een bekrompen zakencircuit is het naderhand niet zo evident deze mensen te overtuigen dat je eigenlijk al die jaren komedie hebt gespeeld ..... het is wel zo ..... maar de kans van aanvaarding lijkt me in dit opzicht minimaal.
Ik denk dat het inderdaad na een transitie ietsje anders ligt en je ook met een andere ingesteldheid terug de wijde wereld intrekt ..... je kan je dan ook anders profileren omdat geest en lichaam één zijn.
Als je zoals ik 50 jaar bent, de transitie doorlopen en dan opnieuw integreren in de maatschappij ..... denk dat het daarvoor wel grillig te laat is ..... geboren in het verkeerde tijdperk hé ..... jammer want het zit me danig dwars.
Mijn ultieme levenswens "was" .... houden van een man om samen liefde en geluk te delen en een huisgezinnetje op te bouwen met een aantal kindertjes ..... kortom het alledaagse vrouwtje dat zorg draagt voor haar kroost .... dat is het intense gevoel dat ik reeds vanaf mijn jeugdjaren in me "meesleep" en me nog alle dagen heel veel verdriet bezorgd.
Nu leef ik in een compromis met mezelf ..... niet dat dit me het nodige geluk verschaft ..... het zalft de pijn en houd me enigszins op de wereld.
Laat me de klok 20 jaar terugdraaien ...... met het gegeven van deze tijd
...... was ik allang richting TS gegaan, elk tijdperk heeft zo zijn mogelijkheden en tekortkomingen en daar valt weinig aan te veranderen.
Liefs Véronique
Nou helemaal in de kast blijven zitten doe ik ook wel niet, zou ik trouwens niet kunnen want dan heeft het leven nog weinig zin voor me en mogen ze me gelijk komen halen.
Mijn negativisme gaat meer uit vanwege mijn leeftijd omdat ik mijn mooiste tijd heb moeten doorbrengen in een lichaam en uitstraling naar buitenuit die totaal tegenstrijdig zijn met mijn gevoelens ..... in die tijd was internet ongeboren ..... aanvaarding en informatie waren ook al niet zo relevant ..... bij deze dan toch een zekere jaloersheid naar diegenen die nu meer kansen krijgen.
Als je 27 jaar meedraait in een bekrompen zakencircuit is het naderhand niet zo evident deze mensen te overtuigen dat je eigenlijk al die jaren komedie hebt gespeeld ..... het is wel zo ..... maar de kans van aanvaarding lijkt me in dit opzicht minimaal.
Ik denk dat het inderdaad na een transitie ietsje anders ligt en je ook met een andere ingesteldheid terug de wijde wereld intrekt ..... je kan je dan ook anders profileren omdat geest en lichaam één zijn.
Als je zoals ik 50 jaar bent, de transitie doorlopen en dan opnieuw integreren in de maatschappij ..... denk dat het daarvoor wel grillig te laat is ..... geboren in het verkeerde tijdperk hé ..... jammer want het zit me danig dwars.
Mijn ultieme levenswens "was" .... houden van een man om samen liefde en geluk te delen en een huisgezinnetje op te bouwen met een aantal kindertjes ..... kortom het alledaagse vrouwtje dat zorg draagt voor haar kroost .... dat is het intense gevoel dat ik reeds vanaf mijn jeugdjaren in me "meesleep" en me nog alle dagen heel veel verdriet bezorgd.
Nu leef ik in een compromis met mezelf ..... niet dat dit me het nodige geluk verschaft ..... het zalft de pijn en houd me enigszins op de wereld.
Laat me de klok 20 jaar terugdraaien ...... met het gegeven van deze tijd
...... was ik allang richting TS gegaan, elk tijdperk heeft zo zijn mogelijkheden en tekortkomingen en daar valt weinig aan te veranderen.
Liefs Véronique
Alles heeft een moraal, als je die maar kan vinden!
Hoi Veronique
Ja ik kan me je standpunt heel goed begrijpen. Is best ironisch de dingen die mij tegenhielden uit de mond te horen van iemand anders. De acceptatie van derden, het gevoel mijn beste jaren al gehad te hebben in een hoedanigheid die me niet paste. Het gevoel jarenlang comedie te hebben gespeeld en het gemis van een liefdesrelatie met kinderen. Het houdt me nog dagelijks bezig maar heb het geluk wel die twintig jaar jonger te zijn en een behoorlijke passabiliteit te hebben bereikt. Maar er zijn een aantal dingen die ik toch even wil aanstippen. Ten eerste ik heb geleerd niet meer voor anderen te denken en mijn geluk niet van anderen af te laten hangen. Daarbij heb ik gebruik gemaakt van een boek geschreven door Annemarie Postma. Het heet: "Ik hou van mij" en gaat over Eigenwaarde en Zelfrespect. Ik ben er nog steeds in aan het lezen omdat het best confronterend is en ik het gewoonweg niet in één keer uit kan lezen. Het is een boek wat ik van een mede ts en vriendin gekregen heb en gaat erover dat je eigen geluk niet hoeft af te hangen van externe factoren. In een situatie als de jouwe kan ik het van harte aanbevelen en zoiezo aan een ieder hier. Ik hoop dat je je geluk ook kunt vinden zonder vrouw zijn en zonder die man en die kinderen. Veel succes en sterkte en gelukkig heb je nu wel een plek waar je informatie kunt vinden en dingen van je af kunt schrijven. En by the way er zijn genoeg TS van jouw leeftijd die ook nog de stap wagen en er een stuk gelukkiger van zijn geworden. Anyway respect voor je beslissing en ik hoop dat je wat aan dat boek hebt.
Ja ik kan me je standpunt heel goed begrijpen. Is best ironisch de dingen die mij tegenhielden uit de mond te horen van iemand anders. De acceptatie van derden, het gevoel mijn beste jaren al gehad te hebben in een hoedanigheid die me niet paste. Het gevoel jarenlang comedie te hebben gespeeld en het gemis van een liefdesrelatie met kinderen. Het houdt me nog dagelijks bezig maar heb het geluk wel die twintig jaar jonger te zijn en een behoorlijke passabiliteit te hebben bereikt. Maar er zijn een aantal dingen die ik toch even wil aanstippen. Ten eerste ik heb geleerd niet meer voor anderen te denken en mijn geluk niet van anderen af te laten hangen. Daarbij heb ik gebruik gemaakt van een boek geschreven door Annemarie Postma. Het heet: "Ik hou van mij" en gaat over Eigenwaarde en Zelfrespect. Ik ben er nog steeds in aan het lezen omdat het best confronterend is en ik het gewoonweg niet in één keer uit kan lezen. Het is een boek wat ik van een mede ts en vriendin gekregen heb en gaat erover dat je eigen geluk niet hoeft af te hangen van externe factoren. In een situatie als de jouwe kan ik het van harte aanbevelen en zoiezo aan een ieder hier. Ik hoop dat je je geluk ook kunt vinden zonder vrouw zijn en zonder die man en die kinderen. Veel succes en sterkte en gelukkig heb je nu wel een plek waar je informatie kunt vinden en dingen van je af kunt schrijven. En by the way er zijn genoeg TS van jouw leeftijd die ook nog de stap wagen en er een stuk gelukkiger van zijn geworden. Anyway respect voor je beslissing en ik hoop dat je wat aan dat boek hebt.
-
Miss Laura
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 187
- Lid geworden op: vr aug 08, 2003 10:37
- Locatie: Borne
Hoi lieve meiden,
Jullie hebben wel gelijk. Ik moet wel kiezen voor links om of recht om. Het geluk wil dat het oordeel nog niet hard is uitgesproken. Als ik alles eens op een rijtje zet lijkt het mij meer op een typische reactie hier uit het oosten. Alle ontwikkelingen lopen hier achter. Het is volgens mij de onbekendheid met de materie. Het heeft bij mij ook lang geduurd voordat ik er vooruit ben gekomen. De periode van af het moment dat ik er voor uit ben gekomen tot nu is voor mij een tijd van veel ups en downs, maar al met al voel ik mij nu beter in mijn vel dan voor die tijd. ik begin nu pas echt lekker te leven. Dan nog maar een poosje proberen te rekken op het werk, het kan misschien nog wel goedkomen. Het is immers voor de mensen in je omgeving wel een hele verandering.
Mijn huisarts zei, toen ik hem samen met mijn vader bezocht, het volgende: Jij bent je ongeving vele jaren vooruit en je loopt hard zonder moei te worden, want je weet welke kant je uit wilt. Jouw omgeving probeert wel bij je te komen, maar ze liggen te ver achter en kunnen het tempo niet aan. Ga af en toe even rusten, zodat ze bij je kunnen komen. Dit zijn wel wijze woorden. Ik denk dat ik af en toe te snel ga, even de omgeving laten bijkomen lijkt mij ook het beste.
Ik dank jullie hartelijk voor jullie medeleven. Ik zal jullie nog wel op de hoogte houden van mijn grote reis maar het geluk die langs diepe ravijnen loopt.
Groetjes,
Jullie hebben wel gelijk. Ik moet wel kiezen voor links om of recht om. Het geluk wil dat het oordeel nog niet hard is uitgesproken. Als ik alles eens op een rijtje zet lijkt het mij meer op een typische reactie hier uit het oosten. Alle ontwikkelingen lopen hier achter. Het is volgens mij de onbekendheid met de materie. Het heeft bij mij ook lang geduurd voordat ik er vooruit ben gekomen. De periode van af het moment dat ik er voor uit ben gekomen tot nu is voor mij een tijd van veel ups en downs, maar al met al voel ik mij nu beter in mijn vel dan voor die tijd. ik begin nu pas echt lekker te leven. Dan nog maar een poosje proberen te rekken op het werk, het kan misschien nog wel goedkomen. Het is immers voor de mensen in je omgeving wel een hele verandering.
Mijn huisarts zei, toen ik hem samen met mijn vader bezocht, het volgende: Jij bent je ongeving vele jaren vooruit en je loopt hard zonder moei te worden, want je weet welke kant je uit wilt. Jouw omgeving probeert wel bij je te komen, maar ze liggen te ver achter en kunnen het tempo niet aan. Ga af en toe even rusten, zodat ze bij je kunnen komen. Dit zijn wel wijze woorden. Ik denk dat ik af en toe te snel ga, even de omgeving laten bijkomen lijkt mij ook het beste.
Ik dank jullie hartelijk voor jullie medeleven. Ik zal jullie nog wel op de hoogte houden van mijn grote reis maar het geluk die langs diepe ravijnen loopt.
Groetjes,
Op 1-2-2008 is de rups een prachtige (meisjes)vlinder geworden
Hoi Laura,
Het is echt geen uitzondering wat jou nu overkomt. Ik durf zelfs stellen dat in 75% van de gevallen werkgevers zo'n beslissing nemen. Op zo'n moment denkt zo iemand enkel aan de goede werking van zijn bedrijf, zoals vaak is de werknemer maar een 'onderdeeltje' dat vervangen kan worden. Een transseksuele werknemer wordt dan gewoon gezien als een verkeerde schakel in de ketting en wordt er van tussen uitgevist. Het is jammer, maar zo werkt het nu meestal. Ik denk dat wanneer ik met mijn gevoelens naar buiten zou komen op mijn bedrijf het ook zo zou aflopen.
Dat je juridische stappen wil ondernemen is een goede zaak op het gebied van 'nog te grijpen wat je krijgen kunt'. Mocht je als winnaar uit de strijd komen dan ga je toch werken in een bedrijf waar de sfeer tussen jou en directie toch al verpest is. Dus, meid, haal er nog uit wat je toekomt en zoek een nieuwe baan. Gelukkig ben je ook nog visagiste, dus helemaal zonder werk val je niet.
Ik zou, als ik jou was, nu echt tijd gaan vrijmaken voor je geslachtsaanpassing. Wanneer die hindernis genomen is, ligt de wereld weer voor je open. Door je visagiste opleiding heb je bovendien een enorme troef in handen om een nieuwe baan te vinden, deze keer als vrouw. Kop op meid, er is licht aan het einde van de tunnel!
Het is echt geen uitzondering wat jou nu overkomt. Ik durf zelfs stellen dat in 75% van de gevallen werkgevers zo'n beslissing nemen. Op zo'n moment denkt zo iemand enkel aan de goede werking van zijn bedrijf, zoals vaak is de werknemer maar een 'onderdeeltje' dat vervangen kan worden. Een transseksuele werknemer wordt dan gewoon gezien als een verkeerde schakel in de ketting en wordt er van tussen uitgevist. Het is jammer, maar zo werkt het nu meestal. Ik denk dat wanneer ik met mijn gevoelens naar buiten zou komen op mijn bedrijf het ook zo zou aflopen.
Dat je juridische stappen wil ondernemen is een goede zaak op het gebied van 'nog te grijpen wat je krijgen kunt'. Mocht je als winnaar uit de strijd komen dan ga je toch werken in een bedrijf waar de sfeer tussen jou en directie toch al verpest is. Dus, meid, haal er nog uit wat je toekomt en zoek een nieuwe baan. Gelukkig ben je ook nog visagiste, dus helemaal zonder werk val je niet.
Ik zou, als ik jou was, nu echt tijd gaan vrijmaken voor je geslachtsaanpassing. Wanneer die hindernis genomen is, ligt de wereld weer voor je open. Door je visagiste opleiding heb je bovendien een enorme troef in handen om een nieuwe baan te vinden, deze keer als vrouw. Kop op meid, er is licht aan het einde van de tunnel!
Liefs, Kathleen
Come una ragazza! Per sempre!
Come una ragazza! Per sempre!
Hoi meiden.
Ik wil ook graag wat duiten in het zakje doen.
Zoals bekend ben ik ook voorzichtig het GTS-pad opgegaan.
En ook ik ben al 50, veronique. Maar op een gegeven moment hou je het toneelspelen niet meer vol, knapt er iets en MOET je uitzoeken wat er nog voor je mogelijk is. Ook al heb ik dan de mooiste jaren gemist, er kunnen best nog wel een aantal mooie volgen.
En Laura, voorlopig lekker blijven werken en zorgen dat je ze geen aanleiding geeft voor vervelende acties. Maar als een werkgever perse wilt, krijght hij je altijd weg. Het enige dat je dan nog kunt doen is er zoveel mogelijk uitslepen. Heb ik 2 jaar geleden meegemaakt. Uiteindelijk heb ik 6 maanden doorbetaald gekregen, en een afscheidsbonus van bijna 2 jaarsalarissen (vanwege 17 dienstjaren).
En binnen die 6 maanden had ik al een andere baan en achteraf bevalt die me veel beter, ook al betaalt die wat minder.
Maar op termijn wilde jij toch fulltime in je eigen salon ? Dan is een zak met geld natuurljk een leuke aanloop!
Wordt vervolgd???
Liefs van Cynthia
Ik wil ook graag wat duiten in het zakje doen.
Zoals bekend ben ik ook voorzichtig het GTS-pad opgegaan.
En ook ik ben al 50, veronique. Maar op een gegeven moment hou je het toneelspelen niet meer vol, knapt er iets en MOET je uitzoeken wat er nog voor je mogelijk is. Ook al heb ik dan de mooiste jaren gemist, er kunnen best nog wel een aantal mooie volgen.
En Laura, voorlopig lekker blijven werken en zorgen dat je ze geen aanleiding geeft voor vervelende acties. Maar als een werkgever perse wilt, krijght hij je altijd weg. Het enige dat je dan nog kunt doen is er zoveel mogelijk uitslepen. Heb ik 2 jaar geleden meegemaakt. Uiteindelijk heb ik 6 maanden doorbetaald gekregen, en een afscheidsbonus van bijna 2 jaarsalarissen (vanwege 17 dienstjaren).
En binnen die 6 maanden had ik al een andere baan en achteraf bevalt die me veel beter, ook al betaalt die wat minder.
Maar op termijn wilde jij toch fulltime in je eigen salon ? Dan is een zak met geld natuurljk een leuke aanloop!
Wordt vervolgd???
Liefs van Cynthia
Cyn.
Hi 50+,
en ook alle anderen natuurlijk, ik begin met 50+ want ik ben verbaasd dat het er zoveel zijn, ken enkelen hier maar ook enkelen persoonlijk, de leeftijd negatief of positief, het is hoe je het bekijkt en ervaart.
Natuurlijk we hebben allemaal de gemeenschappelijke deler, het gaat ver terug in de jeugd een jeugd waarin er geen enkele info was waar je iets mee kon doen behalve je eigen ervaring met de konklusie dat dit abnormaal was zulke gevoelens en dan maar weer gauw over tot de orde van de dag en doen wat ervan je verwacht werd, trouwen, vader enz.
Ik mijn geval ben ik toch bijzonder dankbaar dat het zo gelopen is in het leven, leuk werk,groot gezin met veel liefde en warmte, dit is positief, negatief dat je soms een dubbel leven heb geleid wat je met niemand kon delen, stiekum dus als een volwassene met een schuld gevoel van hier tot Tokyo eigenlijk een zielige situatie, voor een volwassene.
Ofdat je nu in deze wereld alles op zijn kop moet zetten, rationeel is het duidelijk, natuurlijk niet, wie je nu bent en wat je hebt bereikt daar heb je een leven over gedaan.
Maar rationeel daar hoort ook bij het gevoel dat iets anders zegd n.l. het wordt tijd om jezelf te zijn.
Ik merk zelf hierin sterke schommelingen, dan is rationeel nr. 1 dan het gevoel van ik ben wie ik ben en dat wil en laat ik merken.
Denk ook vaak nou op deze leeftijd moet dit nu, heb al zolang zo geleefd, hier heb ik nog geen definitief antwoord op maar er wordt aangewerkt en ik ben er zeker van wie ik ben dat zal duidelijk worden wat ik er dan mee doe zal de toekomst uitwijzen maar het positieve hiervan is dat ik mijzelf heb durven zijn.
groetjes, Adriana
en ook alle anderen natuurlijk, ik begin met 50+ want ik ben verbaasd dat het er zoveel zijn, ken enkelen hier maar ook enkelen persoonlijk, de leeftijd negatief of positief, het is hoe je het bekijkt en ervaart.
Natuurlijk we hebben allemaal de gemeenschappelijke deler, het gaat ver terug in de jeugd een jeugd waarin er geen enkele info was waar je iets mee kon doen behalve je eigen ervaring met de konklusie dat dit abnormaal was zulke gevoelens en dan maar weer gauw over tot de orde van de dag en doen wat ervan je verwacht werd, trouwen, vader enz.
Ik mijn geval ben ik toch bijzonder dankbaar dat het zo gelopen is in het leven, leuk werk,groot gezin met veel liefde en warmte, dit is positief, negatief dat je soms een dubbel leven heb geleid wat je met niemand kon delen, stiekum dus als een volwassene met een schuld gevoel van hier tot Tokyo eigenlijk een zielige situatie, voor een volwassene.
Ofdat je nu in deze wereld alles op zijn kop moet zetten, rationeel is het duidelijk, natuurlijk niet, wie je nu bent en wat je hebt bereikt daar heb je een leven over gedaan.
Maar rationeel daar hoort ook bij het gevoel dat iets anders zegd n.l. het wordt tijd om jezelf te zijn.
Ik merk zelf hierin sterke schommelingen, dan is rationeel nr. 1 dan het gevoel van ik ben wie ik ben en dat wil en laat ik merken.
Denk ook vaak nou op deze leeftijd moet dit nu, heb al zolang zo geleefd, hier heb ik nog geen definitief antwoord op maar er wordt aangewerkt en ik ben er zeker van wie ik ben dat zal duidelijk worden wat ik er dan mee doe zal de toekomst uitwijzen maar het positieve hiervan is dat ik mijzelf heb durven zijn.
groetjes, Adriana