Graag een vrouw willen zijn , maar...

[Cynthia]

Layla,

Ik pik even twee citaten uit je antwoord.

In de eerste plaats de belofte die ik - als man - deed toen we trouwden, ik voel me daaraan gehouden.

en

Wel zou ik graag een open relatie willen met iemand die net als ik ook sterk transgender voelend is om dit samen te delen.

Volgens mij zijn deze twee met elkaar in tegenspraak, of zie ik dat verkeerd?

[layla_trans]

Hallo Cynthia,
Beide uitspraken zouden inderdaad strijdig kunnen zijn als een dergelijke
relatie : 1e. buiten medeweten van je partner om zou gaan, 2e. niet de instemming van je partner zou hebben, 3e. een gevaar zou vormen voor de relatie met je partner.

[Cynthia]

Layla

Houdt dat in dat dit bij jullie anders ligt? Heeft je vrouw daar geen moeite mee dan?

[layla_trans]

Lieve Cynthia,
Mijn vrouw weet van mijn gevoelens. We hebben beide moeten leren om er mee om te gaan. Dat is niet altijd even gemakkelijk, maar er zijn wel meer dingen waarbij je moet geven en nemen. Maar als je samen oog hebt, ook voor elkaars gevoelens en verlangens, kun je erg ver komen en wil je elkaar daarin tegemoet komen. Zo kun je samen een weg vinden in een open en eerlijke relatie zonder allerlei dingen stiekem te doen.
Liefs,
Layla.

[Martiene]

Layla,
Misschien kan je een contact of relatie zelfs een aanvulling voor je huwelijk zien.
Tis ook maar net hoe jij en je partner er tegenover staan.

Net het deel dat je misschien mist kan je dan toch krijgen, en als dat met instemming gaat is het toch geen probleem.
Hooguit is het een probleem voor de buitenwereld die toch al een oordeel klaar heeft zonder dat ze de achtergrond kennen.

Helaas, ik ken het gevoel.

[layla_trans]

Hallo Martiene,
Ik denk dat je het helemaal bij het rechte eind hebt, dat je een dergelijk contact of relatie als een aanvulling voor je huwelijk moet zien. In mijn geval heb ik, omdat ik sterk transgender ben, een sterke behoefte aan zo'n relatie, maar ook voor mijn vrouw zal dit een aanvulling zijn omdat ik, door mijn sterke transgender zijn, haar te kort doe.
En als dat met wederzijds respect en instemming gaat moet het inderdaad geen probleem zijn. Ik denk niet dat de buitenwereld daar iets van zal merken, maar je hebt wel gelijk dat ze toch al een oordeel klaar heeft zonder dat ze de achtergrond kennen.
Liefs,
Layla.

[Frederique_]

Lieve Cynthia,
Mijn vrouw weet van mijn gevoelens. We hebben beide moeten leren om er mee om te gaan. Dat is niet altijd even gemakkelijk, maar er zijn wel meer dingen waarbij je moet geven en nemen. Maar als je samen oog hebt, ook voor elkaars gevoelens en verlangens, kun je erg ver komen en wil je elkaar daarin tegemoet komen. Zo kun je samen een weg vinden in een open en eerlijke relatie zonder allerlei dingen stiekem te doen.

Ik kan je aanraden het boek "Stephanie" van Stephany Anne Lloyd te lezen (ik heb 'm zelf via de bibliotheek gelezen). Daarin wordt een soortgelijke relatie beschreven (die helaas niet goed afloopt). Niet om je af te schrikken, wel omdat het (denk ik) helpen kan om vooraf te zien hoe het niet moet.

Groetjes,

Annegreet

[layla_trans]

Hallo Annegreet,
Bedankt voor je bezorgdheid, meeleven en aanbevelingen. Toch ben ik er van overtuigd dat het bij ons echt niet uit de hand zal lopen hoor. Wij kennen elkaar daarvoor te lang en weten wat we aan elkaar hebben. We zijn erg open en eerlijk naar elkaar en nemen daarom weloverwogen beslissingen en zijn er tot dus ver erg content mee. En een boek is maar een boek !
Layla

[Maruscha]

Ik vind het wel grappig dat de meeste mensen er zo van overtuigd zijn dat zulke relaties geen stand kunnen houden (heb het nu niet specifiek over mensen hier, hoewel die er zeker tussen zullen zitten).

Voor mij persoonlijk zou het niets zijn, maar heb in mijn leven al diverse koppels ontmoet bij wie een open relatie echt prima werkte. Dus Layla: gewoon doen (alsof mijn mening je iets zal interesseren, maar okay ..)

[layla_trans]

Hallo lieve Maruscha70,
Bedankt voor je reactie. Ik ben het volkomen met je eens. Het is niet alleen zo dat een open relatie echt prima kan werken, maar het geeft bovendien aan ons beiden iets extra's of, je zou ook kunnen zeggen, het vult onze tekorten t.o.v. elkaar aan. Voor ons geldt wel dat we beide met
dezelfde persoon een (langdurige) relatie willen, zodat we dat ook samen kunnen delen. Hij zal dus echt een bisexuele travo moeten zijn en open moeten staan voor een langdurige relatie. Bedankt voor je aanmoediging : "dus Layla: gewoon doen".
Layla_x@msn.com

[ria]

Een tijdje lang ben ik steeds "vrouwelijker" geworden thuis: nagellak op, mascara, panties, hempjes, eyeliner.
Mijn vrouw had er niet zo'n probleem mee (wist ook dat ik die gevoelens had toen we trouweden, maar niet dat ze zo sterk zouden zijn) maar voor de kinderen was het toch niet goed vond zij. Alhoewel het mij grote moeite kostte om dit weer los te laten begreep ik dat ze gelijk had: de kinderen hebben een vader nodig voor hun eigen "identiteit". In de puberteit
Ik vind het wel jammer dat ik dus pas over 15 jaar of zo als ik 50 + ben, echt vrouw zal kunnen worden.

[capt haok]

de kinderen hebben een vader nodig voor hun eigen "identiteit". In de puberteit
Ik vind het wel jammer dat ik dus pas over 15 jaar of zo als ik 50 + ben, echt vrouw zal kunnen worden.

Vertel eens wat zou er allemaal mis kunnen gaan als je kinderen het van je weten ?

Anouk
x

[Kimmy B]

hoikes

Antwoord op Ria :
Ik heb het vorig jaar aan mn kids verteld (2ling van 7) en begrijpen wel wat het is maar nog niet voor 100%.zal ooit wel komen hoor.
maar het belangrijkste is ,is dat ze me nog altijd als papa zien ook ben ik binnenkort misschien hun 2 de mama.
Eerlijk gezegd ,was het mn eerste dochter die zelf zei tegen mij dat ik
meisjesachtige trekjes en handelingen had.
Ik stond er wel versteld van dat ze daar iets aan merkten hoor .
Toen heb ik die stap gezet om het hen te vertellen hoor en ik heb er geen spijt van ,integendeel nu ze dat weten is de verstandhouding veel opener.
En praten we veel gemakkelijker over alles en nog wat op (meisjes)gebied.
Daar zal ik niets aan kunnen veranderen hoe hun gedrag zal zijn dan later.
1 ding weet ik zeker ,dat mn ex der alles zal aan doen om dat te verhinderen maar daar trek ik me niets van aan .
ik weet dat mn kids me graag zien en graag bij mij komen en dat is het enigste wat telt voor mij.

liefs
Kimmy

[Cynthia]

Kimmy,

Hier herken ik mijn eigen verhaal in.
Ook mijn ex probeert het dwars te zitten; haar methode is om het zoveel mogelijk in het belachelijke te trekken.

Terwijl mijn dochter (ook 7) tegen mij zegt "als jij graag een meisje wilt zijn, vind ik dat goed hoor". Maar op andere momenten benadrukt ze weer dat ze blij is dat ik haar papa ben (m.a.w. .......).

Het is voor kinderen inderdaad moeilijk te bevatten en ook om ermee om te gaan.

[Martiene]

Nog niet zo lang geleden stond in het Nieuwsblad van het Noorden een 3 delig stuk over de transformatie van "Klaas naar Laura".
Een geweldig openhartig stuk over een stel met een kind. Uiteindelijk blijven ze bij elkaar.
Er staat ook de mening van hun kind, (11 jaar) wat erop neer komt dat ze in het begin er best wel moeite mee had, maar het meer en meer ging begrijpen. Ook dat ze wel eens gepest werd maar door de confrontatie aan te gaan en die personen uit te leggen wat het nu eigenlijk is, heeft ze veel begrip gekregen.
Uiteindelijk is haar mening (van het kind dus) "mijn vader is een vrouw, punt"
Dat vind ik heel mooi gezegt. Uiteindelijk blijft het toch haar natuurlijke vader, maar die is nu eenmaal een vrouw........ ook lichamelijk trouwens.

Ik weet niet of dit stuk ergens op internet is te vinden voor wie het nog eens wil lezen. Ik had in elk geval weer eens de tranen in de ogen.