geloof
Moderator: Moderators
Hoi Violet,
Het heeft bovendien geen zin stil te blijven staan bij dingen die je toch niet kunt veranderen. Je maakt jezelf daar alleen maar ongelukkig mee. Het is beter de positieve dingen vast te houden en in het heden te leven. Daarbij hoort ook dat je voor jezelf de lat niet te hoog legt en gelukkig bent met de dingen die haalbaar zijn.
Als je boos bent op je schepper omdat hij je als trans gemaakt heeft ben je in feite boos op jezelf en accepteer je jezelf ten diepste niet zoals je werkelijk bent. Dat is de reden waarom we ons lichaam laten aanpassen. Maar wat moet je daarna nog? Kun je na de aanpassing niet accepteren dat je het maximaal haalbare hebt gedaan om je levenskwaliteit te verbeteren?
Liefs,
Jolanda
Inderdaad ben ik God dankbaar. Waarom? Omdat ik mag zijn zoals ik ben. Het transitietraject is voor mij wel zwaar geweest, maar draaglijk. Het is voor mij een soort nieuwe puberteit geweest waarin ik veel over mezelf geleerd heb. Het was goed om mee te maken omdat ik nu op een andere manier in het leven sta dan daarvoor. Inderdaad waren er verdrietige dingen: ik ben dingen en mensen kwijtgeraakt, maar ik heb ook veel nieuwe dingen en nieuwe mensen op mijn weg gekregen waar ik blij mee ben. Wie ter wereld maakt een tweede puberteit mee? Wij transen zijn daarin uniek denk ik.Je gelooft dat god je geschapen heeft als trans waardoor je een zwaar traject moest doorlopen, waarbij je veel kwijtgeraakt bent en je bent hem er dankbaar voor? Als ik door een god geschapen ben, wat ik ten zeerste betwijfel, dan heeft ie me een behoorlijke rotstreek geleverd.
Het heeft bovendien geen zin stil te blijven staan bij dingen die je toch niet kunt veranderen. Je maakt jezelf daar alleen maar ongelukkig mee. Het is beter de positieve dingen vast te houden en in het heden te leven. Daarbij hoort ook dat je voor jezelf de lat niet te hoog legt en gelukkig bent met de dingen die haalbaar zijn.
Als je boos bent op je schepper omdat hij je als trans gemaakt heeft ben je in feite boos op jezelf en accepteer je jezelf ten diepste niet zoals je werkelijk bent. Dat is de reden waarom we ons lichaam laten aanpassen. Maar wat moet je daarna nog? Kun je na de aanpassing niet accepteren dat je het maximaal haalbare hebt gedaan om je levenskwaliteit te verbeteren?
Liefs,
Jolanda
Je kunt het leven slechts vieren wanneer je het als een geschenk aanvaardt
Hoi Elfje,
Liefs,
Jolanda
Maar daar kun je je toch niet bij neerleggen? Wat heb je gedaan om het ze aan hun verstand te peuteren? Waarom kunnen ze je niet accepteren? Hoe kan een moeder ooit haar kind op deze manier aan de kant zetten!Jolanda, ze hebben me al begraven, mij en mijn kinderen.
Tijdje geleden heb ik met mijn moeder gebeld. Ze sprak in het verleden, ze willen me onthouden zoals ik vroeger was.........
Liefs,
Jolanda
Je kunt het leven slechts vieren wanneer je het als een geschenk aanvaardt
Het is onbespreekbaar.JolandaM schreef:Hoi Elfje,
Maar daar kun je je toch niet bij neerleggen? Wat heb je gedaan om het ze aan hun verstand te peuteren? Waarom kunnen ze je niet accepteren? Hoe kan een moeder ooit haar kind op deze manier aan de kant zetten!Jolanda, ze hebben me al begraven, mij en mijn kinderen.
Tijdje geleden heb ik met mijn moeder gebeld. Ze sprak in het verleden, ze willen me onthouden zoals ik vroeger was.........
Liefs,
Jolanda
Ik heb wel pogingen gedaan om dit bespreekbaar te maken.
Maar zij kunnnen er niet mee leven.
Ze hebben mij voor de keuze gesteld, het 1 of ander, stoppen met transitie of de wegen scheiden.
Dit gaat zelfs zo ver dat ze mijn dochters ook uitbannen.
Hoe ze dit kunnen? Door onmacht, angst, onbegrip.
hetelfje
x
Hou je de deur wel op een kiertje? Ik verwacht dat ze ooit wel bij zullen draaien namelijk. Voor een ouder is er niets ergers dan het verliezen van een kind.~~*Elfje*~~ schreef:
Het is onbespreekbaar.
Ik heb wel pogingen gedaan om dit bespreekbaar te maken.
Maar zij kunnnen er niet mee leven.
Ze hebben mij voor de keuze gesteld, het 1 of ander, stoppen met transitie of de wegen scheiden.
Dit gaat zelfs zo ver dat ze mijn dochters ook uitbannen.
Hoe ze dit kunnen? Door onmacht, angst, onbegrip.
Alles giet foarby en giet foar ivich
En alles wat oerbliuwt
Is leaf, mar om op te libjen
Net genôch.
En alles wat oerbliuwt
Is leaf, mar om op te libjen
Net genôch.
Dit is wel heel erg. Ik hoop dat je voldoende mensen om je heen hebt die je wel de steun kunnen geven die je nodig hebt. En verder sluit ik me bij Violet aan: het kan haast niet anders of ze draaien op een gegeven moment bij. Je geeft zelf trouwens aan dat jij wél begrip voor hen hebt, omdat je weet wat zij in zichzelf te overwinnen hebben: angst en onmacht.~~*Elfje*~~ schreef: Het is onbespreekbaar.
Ik heb wel pogingen gedaan om dit bespreekbaar te maken.
Maar zij kunnnen er niet mee leven.
Ze hebben mij voor de keuze gesteld, het 1 of ander, stoppen met transitie of de wegen scheiden.
Dit gaat zelfs zo ver dat ze mijn dochters ook uitbannen.
Hoe ze dit kunnen? Door onmacht, angst, onbegrip.
hetelfje
x
Liefs, Jeanet
Er is een gedicht over God en hoe die ons "schept" dat mij persoonlijk veel goed gedaan heeft. Misschien, als ik het hier citeer, dat nog iemand er iets aan heeft. Ik weet niet hoeveel onder jullie hier Duits lezen, maar als daar behoefte aan s, wil ik ook wel proberen er een vertaling van te maken.
Gott spricht zu jedem nur, eh er ihn macht,
dann geht er schweigend mit ihm aus der Nacht.
Aber die Worte, eh jeder beginnt,
diese wolkigen Worte, sind:
Von deinen Sinnen hinausgesandt,
geh bis an deiner Sehnsucht Rand;
gib mir Gewand.
Hinter den Dingen wachse als Brand,
dass ihre Schatten, ausgespannt,
immer mich ganz bedecken.
Lass dir Alles geschehn: Schönheit und Schrecken.
Man muss nur gehn: Kein Gefühl ist das fernste.
Lass dich von mir nicht trennen.
Nah ist das Land,
das sie das Leben nennen.
Du wirst es erkennen
an seinem Ernste.
Gib mir die Hand.
Rainer Maria Rilke
Groetjes, Jeanet
Gott spricht zu jedem nur, eh er ihn macht,
dann geht er schweigend mit ihm aus der Nacht.
Aber die Worte, eh jeder beginnt,
diese wolkigen Worte, sind:
Von deinen Sinnen hinausgesandt,
geh bis an deiner Sehnsucht Rand;
gib mir Gewand.
Hinter den Dingen wachse als Brand,
dass ihre Schatten, ausgespannt,
immer mich ganz bedecken.
Lass dir Alles geschehn: Schönheit und Schrecken.
Man muss nur gehn: Kein Gefühl ist das fernste.
Lass dich von mir nicht trennen.
Nah ist das Land,
das sie das Leben nennen.
Du wirst es erkennen
an seinem Ernste.
Gib mir die Hand.
Rainer Maria Rilke
Groetjes, Jeanet
Jeanet, gelukkig heb ik mensen om me heen die me steunen die van me houden.Jeanet schreef:Dit is wel heel erg. Ik hoop dat je voldoende mensen om je heen hebt die je wel de steun kunnen geven die je nodig hebt. En verder sluit ik me bij Violet aan: het kan haast niet anders of ze draaien op een gegeven moment bij. Je geeft zelf trouwens aan dat jij wél begrip voor hen hebt, omdat je weet wat zij in zichzelf te overwinnen hebben: angst en onmacht.~~*Elfje*~~ schreef: Het is onbespreekbaar.
Ik heb wel pogingen gedaan om dit bespreekbaar te maken.
Maar zij kunnnen er niet mee leven.
Ze hebben mij voor de keuze gesteld, het 1 of ander, stoppen met transitie of de wegen scheiden.
Dit gaat zelfs zo ver dat ze mijn dochters ook uitbannen.
Hoe ze dit kunnen? Door onmacht, angst, onbegrip.
hetelfje
x
Liefs, Jeanet
Ik heb geen begrip voor hen, ik zou nooit mijn kind verstoten
hetelfje
x
- Chantal C.
- Forumdiva
- Berichten: 1759
- Lid geworden op: vr okt 03, 2003 12:27
- Locatie: Hellevoetsluis
Wat heb ik dan toch een mazzel met mijn ouders als ik dit lees. Hun reactie: "Je bent en blijft ons kind, wat of wie je ook bent!"
Ook ik was bang dat mijn ouders me niet zouden steunen. Het was een enorme stap om het hun te vertellen. Achteraf gezien had ik het al jaren geleden moeten doen. Maarja gedane zaken nemen geen keer.
Ook ik was bang dat mijn ouders me niet zouden steunen. Het was een enorme stap om het hun te vertellen. Achteraf gezien had ik het al jaren geleden moeten doen. Maarja gedane zaken nemen geen keer.
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
-
- ff weer wat posten
- Berichten: 52
- Lid geworden op: di jul 06, 2004 14:50
- Locatie: Wachtebeke, O-Vl, België
Mijn ouders zeiden ook "je bent en blijft ons kind"
Maar dat wil zeker niet zeggen dat ze er blij of
gelukkig mee zijn.
Men moeder zei onlangs nog dat ze vermoedt
dat de dood van een kind makkelijker te verwerken
valt, Persoonlijk twijfel ik hier wel over, ze zijn
hun kind niet kwijt.
Maar het is wel een uitspraak die je eventjes kwetst en
jammer genoeg blijft hangen.
Maar dat wil zeker niet zeggen dat ze er blij of
gelukkig mee zijn.
Men moeder zei onlangs nog dat ze vermoedt
dat de dood van een kind makkelijker te verwerken
valt, Persoonlijk twijfel ik hier wel over, ze zijn
hun kind niet kwijt.
Maar het is wel een uitspraak die je eventjes kwetst en
jammer genoeg blijft hangen.
- Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Mijn ouders hebben mij nog nooit geaccepteerd, en nu pas helemaal niet meer, kom uit een heel groot gezin, maar ik moet ze allemaal niet hebben, ik was in hun ogen altijd schuld aan alles, hoe kon ik ook voornamelijk in zwart rondlopen en mijn haren kleuren, is echt erger als of je iemand neersteekt in hun ogen, bekrompen volk, de hele meute, dus ik leef voor me zelf, ze kunnen zich nu een ander zwart schaap zoeken, als ze dat toch zooooo nodig hebben!!!
Mara
Mara
Geen Seks Met Nazis --> hier niet op klikken <--