Ik loop door een tunnel van gedachten die me leiden, met allemaal kleine donkere deurtjes waar ik haast ingetrokken zou worden, zou ik niet mijn hart blijven volgen die voor mij de belangrijkste leidraad blijft om me aan vast te kunnen klampen. Zij zorgt voor liefde, voor steun en begrip, voor een weg vol leven voor anderen. Het is een gevaarlijke weg, maar anders wil ik niet. De donkere deurtjes blijven zich openen en demonstreren mij gangen die leiden tot niets, tot iets, tot het ongrijpbare, tot wat ik nog nooit gezien heb. Ik ben er bang voor, net als zo velen. Ik verlang ernaar, zoals zo velen. Maar ook het verlangen maakt me bang. De tunnel maakt me bang. Toch maar zo’n gangetje in? Toch maar alle liefde verlaten en mezelf geven aan het onverkende? Neen, ik mag het niet, ik doe het niet, ik wil het niet. Ik volg mijn hart en heb jullie lief. Daar leef ik ook voor.
Je hart volgen, dat is anderen helpen. Helpen brengt vreugde en liefde, dankbaarheid en genegenheid, helpen brengt mij het geluk. Zo zou het moeten zijn.
Je hart volgen, het is me wat. Ik heb het gedaan en ik blijf het doen. Ik wil jullie helpen. Ik wil achter elk deurtje een peertje monteren om alles weer fijn te maken. Ik wil ernaar toe, of jullie komen naar mij. Ik weet niet wat er achter elk deurtje te vinden is. Alsof elk deurtje mijn laatste zou kunnen zijn. Alsof ik voortaan alle liefde moet vermijden.
Maar we hebben allemaal liefde nodig en achter deze deurtjes zal ik jullie vinden. Ik zit in een oase van geluk of ben ik al op het einde aanbeland? En zou ik dan teleurgesteld moeten zijn?
Of is er geen tunnel die mij de juiste weg zal wijzen? Zijn gedachten een vijver of een geordende stroming? Kan ik daar wel wijs uit? En zou ik daar wel wijs uit moeten kunnen? Zou ik dat wel willen kunnen? Nee ik wil.
Je hart volgen? Ik weet het goed gemaakt. Ik volg mijn hart en luister naar Toon Hermans. Het gaat weer over en mijn liefde zal zegevieren. En zij? Ik zal haar helpen, zoals ik om haar geef wat ik kan. Voorlopig voel ik me machteloos en daar baal ik van, dat spijt me ontzettend. Ik zal haar geven wat ik kan. Zodat er ooit een deurtje is waar al een peertje brandt. Ze heeft me al als vriendin, ze verdient me, ze heeft me behouden en ik hou van haar als vriendin.
Wat moet ik toch doen? Wat kan ik doen?
Gevangene van onaflatende pijn en chaos in mijn kop.
En ik ... ik vind nu even nergens een noodknop.
Voel me rot nu
--> 
werk iig nie voor mij maar is wat ze me altijd voorhouden. En gewoon er zijn doet ook veel.
