[Dit is een vervolg op mijn eerdere berichten in deze thread, zie
hier].
Afgelopen vrijdag ben ik met mijn zus naar een cabaretvoorstelling geweest. Gister ben ik met haar naar mijn ouders gegaan. Ik heb haar vorige week gebeld en heb haar verteld dat ik twijfel had over mijn presentatie. Ze gaf aan dat ze liever niet wou dat ik in rok kwam. Toen ik vroeg hoe ze er tegenover zou staan als ik borsten droeg (in een broek, met wijde trui) was ze lang stil, daarna gaf ze aan dat ze ook daar nog niet klaar voor was. Ik kon me dat aan de ene kant goed voorstellen: de voorstelling speelt in haar eigen dorp, wie weet welke bekenden we tegen gaan komen. En het is natuurlijk ook weer niet niets om je broer ineens als half-broer-half-zus te zien. Ik besloot dat ik dit eerst maar zou respecteren en dat ik later alsnog kan zien hoe zich dit ontwikkelde. Het was in ieder geval al iets dat ze het overweegt en het niet bij voorbaat afwees. Voorlopig had moeder (die daar wel zeer geinteresseerd in was) dus even pech. En ik ook: nu zou het ruim anderhalve dag zonder borsten leven worden.
Vrijdagmorgen kreeg ik goed nieuws in mijn mailbox: mijn zus schreef (donderdagavond 9:00) dat ik mij toch maar zo moest kleden als waar ik me lekker in voelde, eventueel ook incl. borsten. Ik heb er nog even over nagedacht: gaat 't toch niet te snel? Is het verstandig? Maar aan de andere kant ook: als zij nu aangeeft dat dat nu kan, waarom mijzelf dan meer kwellen dan nodig is?
Ik heb wat kleren bij elkaar gezocht (buiten mijn borsten niets uitgesproken vrouwelijks, redelijk androgyn), me nog eenmaal goed in de spiegel bekeken en toen de knoop doorgehakt: ik ga in mijn eigen ik-vorm! Het werd een prachtige avond: ze reageerde heel normaal, als ze het er moeilijk mee had liet ze dat niet merken. 's Avonds zijn we naar een caberetvoorstelling geweest (aanrader: de groep heet "schudden", het programma "klam", het was zo'n voorstelling waarbij mijn kaken binnen een minuut in de lachstand stonden en daar anderhalf uur later pas uitkwamen). 's Nachts droomde ik van een groep mensen die elkaar grappen zaten te vertellen. Het was heel gezellig en in mijn droom had ik dikke pret. Wel dacht ik nog: "het programma van het caberet was wel iets hoogstaander dan de grappen die ik nu hoor". Het mocht de pret niet drukken...
Op zaterdagmorgen gingen we naar mijn ouders. Zekerheidshalve had ik de opbergdozen voor mijn borsten meegenomen: ik wist tot op zaterdagmorgen niet in welke presentatievorm ik naar mijn ouders zou gaan. Maar omdat het vrijdagavond zo goed ging durfde ik het aan om ook op zaterdag in mijn ik-vorm naar mijn ouders te vertrekken. Ook zij pakten het heel goed op: ook bij hen heb ik geen afkeuring of andere emoties gemerkt. Tijdens het eten ging het nog even over de transgenderconferentie: ze wilden duidelijk meer informatie over het onderwerp. Ik hoop dat de samenvatting van die conferentie snel verschijnt, ik zal voor hen dan ook een boekje kopen.
We gingen op bezoek bij een vakantiehuisje. Hun huisje kijkt uit op een waterplas, er speelden kinderen van een jaar of 4. Twee jongens, en één meisje. Aan hun gedrag was geen verschil te zien: het meisje schepte en emmerde rustig met de jongens mee en ook toen er ruzie gemaakt werd wist ze haar vrouwtje te staan en stond ze de jongens driftig met een schep om de oren te slaan. Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik er achter kom dat er nauwelijks verschil in gedrag is tussen mannen en vrouwen. Bij ieder voorbeeld van "typisch mannelijk gedrag" is er wel een voorbeeld te vinden van een vrouw met hetzelfde gedrag. Omgekeerd klopt ook: bij ieder voorbeeld van "typisch vrouwelijk gedrag" weet ik ook wel een voorbeeld te vinden van een man met hetzelfde gedrag. Deze gedachten sterken mij in de gedachte dat het verschil tussen mannen en vrouwen helemaal niet zo groot is als dat ik ooit wel dacht. De enige verschillen die overblijven zijn culturele verschillen: het meisje droeg twee vlechtjes en had een spijkerrokje aan, de jongens (uiteraard) niet. Als die uiterlijke zaken het enige verschil vormen, waar praten we dan nog over? Waarom zou ik dan niet durven te kiezen voor een presentatievorm die bij mij past?
soms is best lastig indd.
