Heel veel sterkte vandaag en ik weet zeker dat het goed gaat komen. Liefs Vicky
alarm The Bitch gaat onder het mes.
Moderator: Moderators
--> 
.17 november.
Ik vraag mezelf af of alles goed is gegaan, er hangen wit/grijze smurrie rond me vagina.
Ik weet niet wat het is of waar het voor dient het enige wat ik weet is dat het stinkt, en dat doet het niet zo zuinig ook dat stinken.
Joca weet het ook niet meer wat het ben en hoe het komt, ik zie best wel twijfel in haar ogen staan.
Ik ben weer klaar waker en nog gestrest ook, ik snap het niet meer wat er met mij aan de hand is.
Deze dagen dacht ik en hoopte dat alles goed zou gaan, het is moeilijk te begrijpen want ik weinig last van alles.
Het enige waar ik last van heb is de steken en prikkend gevoel die ik af en toe heb als ik zit en op bed lig, en vooral de rechter kant is erg gevoelig af en toe een shock door me heen als er op een plek druk word uitgeoefend.
Dit soort gein houd me waker en dan twijfel ik of het goed gaat met mij, volgens Joca hoef ik nergens bang voor te wezen.
Waarom hoef ik niet bang te zijn, omdat de grote deel er mooi uitziet.
Ik denk dat ik weer slecht slaapt deze nacht.
Weer iets verder en wat meer info over het hoe of wat, Joca heeft het VU gebeld en daar werd gezegd hoe of wat.
Het schijnt normaal te zijn dat er smurrie loskomt en het stinkt, het schijnt een afweer te zijn van het lichaam.
Het is een soort herstel procedure van het lichaam zelf, het zet me toch aan het denken waarom gelijk niet goede info van hun kant af.
Wat staat me nog meer te wachten rond dit gegeven, het is af wachten tot morgen.
Ik voel me wat meer gerust, zelfs op het forum van transcommunity krijg ik wat meer info van Wendy hier voor mijn dank.
Ik denk dat het forum hier voor een goede startpunt kan zijn voor meer mensen op hun gemak te krijgen en te laten weten wat ze moeten doen en wat niet, en wat er voorkom na de operatie.
Tijdens het droog maken van de vagina krijg ik af en toe een prikkeling dat lijkt op een elektra shock, ik weet dat het de zenuwen zijn die dit veroorzaken.
Of ik hier aan kan wennen weet ik dus niet, ook het gevoel in de clitoris is niet zonder onaangename gevoel.
Al met al ik voel me niet onprettig daar, het word wennen aan het gevoel wat soms los komt bij het schoonmaken en spoelen.
Me voorhoofd voelt warm aan ben ik ziek of wat dan ook, ik voel me voor de rest prima.
Wat ik wel jammer vind ik kan niet kroelen met de katten, op schoot zou ik ze wel willen maar dan krijg ik last van hun gewicht.
Ik probeer wel zo veel tegen ze te praten en als ze binnen hand bereik zijn toch even te kroelen.
Dit kom ook nog wel goed ik weet het maar dat weten de katten niet, Joca mijn meisje ik ben erg blij met je helpt me erg veel.
Aan je steun heb ik wat ik weet dat je klaar staat als ik je roep, maar ik vind zelf als ik je waker moet maken dat je nacht rust slecht word.
Ik hoop dat de dames voor thuis ook hulp hebben of krijgen het is niet niks zonder de hulp van een ander, men heeft het echt nodig vooral de steun om sterk te zijn.
18 november.
Het is misgegaan met mij de huid rotte weg deze wilde niet aanslaan, mijn angst kwam dus uit.
Ik ben echt bang en dit is gegrond, ik ben bang dat het nog een keer fout gaat, wat kan nu weer mis gaan.
Het is jammer maar het zei ik leg dus nu weer in het ziekenhuis door spoedopname, hoelang ik nu blijf geen idee.
Krijg ik weer vloeibaar weer water en thee en bouillon, vanmiddag ben ik weer onder het mes geweest.
Ik voel me rot ben erg moe ik ben bang, ik vraag mezelf af hoe nu verder.
19 november.
Ik heb redelijk geslapen val af en toe in slaap, rond kwart over 11 hebben ze bij mij gaasjes er uit gehaald en nieuwe naar binnen gepropt.
Dit was geen goed gevoel het deed pijn, morgen hetzelfde maandag word er gekeken hoe of wat.
Als ik het goed begrepen heb dan blijf ik hier nog wel een week of zo, misschien huid van me been of buik wat men gaan gebruiken voor de nieuwe vagina huid.
Wat kan er nu nog fout gaan ik weet het niet meer, elke dag leven is er een, elke keer een stukje dichter bij.
Ik ben moe en erg bang ik weet niet wat ik nog verwachten kan, hoe lang blijf ik op de been ik weet het niet.
Ik weet het niet meer ben bang dat mijn droom kapot is, ik ga maar weer slapen wie weet morgen een betere dag.
20 november.
Ik heb redelijk geslapen ben nog steeds moe, ik zit nog aan de vloeibaar ik zwak echt af.
Men heeft een andere bed bestelt voor tegen het doorliggen, wat nu verder ik weet het niet meer.
Tijdens het bezoek van joca val ik af en toe weg, dit komt door de uitputting en vermoeidheid van me lichaam.
Ik krijg een luchtbed lekker misschien lig ik dan beter, ik heb nog steeds een leeg gevoel.
Nu is het afwachten tot morgen ben best nog wel bang al valt het mee, twee weken terug zacht het er goed uit waarom ligt ik dan hier.
Kendra is geweest samen met Wilma en de kids en hebben Joca opgepikt was even gezellig hier, de kinderen hadden wat moeite er mee.
Michelle en Rita zijn ook nog geweest en namen Joca mee naar huis, maar goed ook ze is moe nu hoef ik me niet druk te maken om haar.
21 november.
Ik heb een vrij slechte nacht achter me weinig geslapen, dit komt door dat een persoon vannacht heeft liggen te gillen.
Ik ga er vanuit dat ik weer de rest van de dag wel zal slapen.
Na 8 uur is bij mij de gaasverband weer verschoond ik had er nu wel last van, men weet nu nog niet wat ze willen doen afwachten dus.
Als zij het niet weten dan heb ik wel een idee, deze houdt in dat ik me diepte opoffer voor een gezonde vagina.
Ik ben best bezorgd dat als een huidtransplantatie gedaan wordt dat dit weer fout gaat, dan moet ik weer onder het mes.
Dus in mijn ogen blijft inkorten van de diepte als een goed idee, wat is het beste en wat is wijsheid.
Ik hoop dat ik hier een goede en wijs antwoord op krijg, het is een vraag en een idee van mij.
Ben ik nu soms weer te ver aan het denken, of ben ik nu niet echt vol bij me verstand wie zal het zeggen.
De vagina diepte van 15 cm kan ik door het hele gebeuren wel schudden, geeft niet als ik maar gezond iets voor terug krijg.
Ben ik te overhaastig of ben ik te realisties, ik weet het niet maar ik ben wel bij de tijd.
Wat een pech ik weet niet wat ik moet doen, het is wel duidelijk dat ik weinig opties heb maar welke is de verstandigste en het slimste om te doen.
Optie 1 is nieuwe huidtransplantatie.
Optie 2 is in korte van de vagina.
Optie 3 is het laten dicht groeien.
Men wil toch proberen met huidtransplantatie, in me hart hoop ik toch dat het dan nu wel goed komt.
Ik wacht af wat bauman te zeggen heeft en wat hij beter vindt en verstandig lijkt, ik wacht af wat hij zegt.
Vandaag me eerste koffie op zonder melk maar met suiker, smaakte wel niet maar het is beter dan water.
Ik begin weer te wennen aan een lege maag, het is nu ruim 5 dagen terug dat ik heb gegeten macaroni met gehakt en wat groenten.
Ik kreeg een foontje van Joca die gaat boodschapjes doen, ze komt rond 4 uur ze vertelde me wat Laura heeft gedaan.
Laura heeft op een sinter klaas site iets geschreven, dat lieve kind wenst dat tante Anna weer snel beter wordt.
Deze gedachte van me nichtje/oppaskind doet me veel goed, de tranen lopen over me wangen van ontroering.
Ik heb bezoek gehad van LUC Gijns we hebben een zwaar gesprek gehad, over de dingen die me dwars zitten ook hij zal kijken wat hij kan doen.
Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen ben best wel erg moe, ik kom echt energie te kort ik kan dit niet aanvullen door te eten mag dat nog niet.
Ik ben benieuwd hoe ver ik kom zonder eten, misschien een week uithouden voor ik mag eten of langer.
Wat ik zelf nu nog kan doen is geduld hebben, ik weet niet hoever ik in staat ben om mezelf weer groot te houden.
Ik kreeg goed nieuws mag weer vastvoedsel ik ben even erg blij wat plakjes brood lekker kaas en boterhamworst er bij, dat heb gesmaakt ik heb het gevoel kan er weer tegenaan.
Nu weet ik ook waarom ik vloeibaar mocht eten, men was bang dat de darm en vagina geperforeerd waren.
Door dat dit niet het geval is geweest mocht ik dus weer vastvoedsel.
Nu is het de vraag of de rest goed gaat ik hoop en bid van wel, hoewel ik niet gelovig meer ben gooi ik zo nu en dan een schietgebed van me af.
Ik hoop op een normaal leven wat me toekomt, ik hoop met me hart en ziel dat alles goed komt.
Joca is geweest zoals elke dag heerlijk als ze er is, ze heeft me gezien hoe ik genoot van me broodjes.
22 november.
Ik heb een keer goed geslapen, zo goed zelfs dat ik niet eens heb gemerkt dat men mijn temperatuur heeft genomen.
Ik merk de eene fout na de andere ik hoor dingen die ik niet eens wist, dilateeren wat ik eigenlijk al moest doen.
Medicatie wat ik eigenlijk moest mee krijgen naar huis wat ik niet had, de lijst van benodigdheden die ik nooit heb gezien.
Dus rijst mij de vragen op waarom weet ik niks, wie is er dom geweest ik of het personeel.
Er is een fout gemaakt door wie maakt niet uit, die fout is gemaakt.
Voor ik naar huis ga wil ik nog wat dingen bespreken, wat ik mag en wat niet ik wil minder risico nemen.
Maar het ligt er aan wat ik te horen krijgt van een arts, tot nu toe worden de dingen anders gedaan dan ik dacht en begrepen heb.
Voor na dat ik naar huis ga wil ik echt alles hebben wat ik nodig heb.
Ik krijg het idee dat er een verschil is tussen spoelen en spoelen, over de wond heen en van binnen uit, het laatste lijkt beter door dat je alle troep uit de vagina dan spoel.
Als ik vandaag weer een arts zie dan wil ik toch met hem praten, ik vind het belangrijk meer te weten.
De kamer waar ik op lig krijgt weer meer mensen dus kan het gezellig worden, lang leven het leven.
Dokter Bouman en Trotsenburg zijn vanmiddag nog langs geweest, Dokter Bouman heeft aan Trotsenburg verteld wat hij heeft gedaan.
En ik heb hem gevraagd hoe of wat verder gewoon spoelen en dilateren hoe het geneest is afwachten gaat het goed dan wil hij niks doen gaat het slecht dan wil hij toch weer huidtransplantatie doen.
Kom eigenlijk nu te horen over dilateren en met welke diktes, kon ik dat niet eerder horen dan had ik die dingen al gekocht maar het zal het VU niet zijn als je het later pas hoor.
Ziet het er goed uit dan mag ik morgen misschien naar huis, ergens hoop ik dat het goed gaat maar aan de andere kant hoop ik toch iets anders.
Waarom anders gewoon ik wil gezond naar huis en echt zeker weten dat het goed gaat, ik vind het belangrijk dat ik naar huis kan zonder problemen.
Ik vind het moeilijk om dingen te om schrijven hoe ik me voel, soms is het makkelijk om het te doen.
Er zijn nu twee dames bij me op de kamer gekomen beide TS, het zij leuke dames de jongste kan ik goed mee praten over een onderwerp wat ik hier niet doe.
Ik heb net weer gespoeld gevoel van blijheid dat er schoon water er uitkomt, er zit een gaasje in de vagina als deze er uitgehaald wordt voel ik het trekken.
Het is toch nog bloedig heel erg eng vind ik het maar ja het is noodzakelijk dat het gedaan wordt, ik hoop dat ik morgen goed nieuws krijg maar ik weet de kans is klein.
De angst die ik had is wel minder maar die blijft wel bestaan, er blijft een kans voor een derde opname.
23 november.
Het is jammer voor het personeel er zitten lieve en aardige mensen tussen maar soms denk ik er anders over, ik kan niet slapen met al dat licht in de gang aan het lijkt net of de zon opkomt.
Ik ben straks weer gebroken door slecht slapen, jammer maar het zei zo ik heb ook geen zin om de knop hier voor in te drukken.
Het is rond 5 over 7 de eerst van de twee dames is voorbereid om richting O.K. te gaan, ik hoop voor haar dat het goed gaat.
Ik ben weer wat gespannen ik weet niet wat er op me af komt vandaag, ik wil graag weer lopen en even naar beneden.
Die stomme katheter heb ik af en toe flink last van, ik hoop eigenlijk op goed nieuws maar ja ik kan zo veel willen.
Ik mis Joca en de katten, ik weet dat ik weer snel bij hen terug ben.
Vandaag weer voor het eerst gelopen naar een badkamer en terug met hulp van een verpleegster, ik ben erg duizelig deze keer zwaarder dan de eerste keer.
Zo vreemd is dit ook weer niet door dat mijn lichaam nu twee keer zwaar gepakt is door de operatie en het liggen op me rug, is het ook geen wonder dat de duizeligheid wat zwaarder en langer is.
Waar ik van schrok was dat ik toch wel bloed zag en niet echt veel maar toch, ik ben wel van plan om dit door te geven CQ te vragen aan Dokter Bouman of dit normaal is.
En wat ik zag in de spiegel met het spoelen was even slikken, ik vond het niet mooi er uit zien en ik heb het gevoel dat de derde opname er duidelijk wel in zit.
Ik ben best wel wat bang voor die opname maar die kan noodzakelijk zijn ik weet het, ik zit er eigenlijk niet op te wachten dat ik nog voor een derde keer het VUMC in moet.
Wie had het gedacht 21 dagen terug dat dit zou gebeuren met mij, na de dingen die ik al had mee gemaakt.
Ik voel me suf en in twee strijd moet ik nu huilen of gewoon sterk blijven, ik laat af en toe toch even een paar tranen lopen.
Ik weet het huilen is geen vorm van zwakheid het lucht even op met huilen, waarom hou ik het dan vaak tegen geen idee waarom ik dat doe.
Inwendig ben ik op ik bedoel gewoon moe van alles en nog wat, wat ik wil zeggen is gewoon dit het geheel gaat nu tol eisen.
Ik eet goed en slaap redelijk tot nu toe, ik wacht af wat er gaat gebeuren.
Nu ben ik gewoon even in een dip, ik probeer gewoon weer iets te doen.
Ik mag uit bed maar waarom blijf ik liggen misschien omdat ik geen duster heb, zal een goede smoes zijn van mij ik heb toch ook een rok.
Ik zal blij zijn als de katheter er uit is dan kan ik weer wat lopen, het in en uit bed stappen is best gevoelig door de katheter deze beweegt in de blaas.
Wat ik kan en wat ik mag wereld van verschil, Luc Gijs was er net even om door te geven dat hij wat later komt.
Ik kreeg net een foontje met helena ze wilde me even steun en ook haar verhaal kwam dicht bij die van mij, ze vond het vreemd dat ik weinig info kreeg voor de operatie.
Ik vraag mezelf af of alles goed is gegaan, er hangen wit/grijze smurrie rond me vagina.
Ik weet niet wat het is of waar het voor dient het enige wat ik weet is dat het stinkt, en dat doet het niet zo zuinig ook dat stinken.
Joca weet het ook niet meer wat het ben en hoe het komt, ik zie best wel twijfel in haar ogen staan.
Ik ben weer klaar waker en nog gestrest ook, ik snap het niet meer wat er met mij aan de hand is.
Deze dagen dacht ik en hoopte dat alles goed zou gaan, het is moeilijk te begrijpen want ik weinig last van alles.
Het enige waar ik last van heb is de steken en prikkend gevoel die ik af en toe heb als ik zit en op bed lig, en vooral de rechter kant is erg gevoelig af en toe een shock door me heen als er op een plek druk word uitgeoefend.
Dit soort gein houd me waker en dan twijfel ik of het goed gaat met mij, volgens Joca hoef ik nergens bang voor te wezen.
Waarom hoef ik niet bang te zijn, omdat de grote deel er mooi uitziet.
Ik denk dat ik weer slecht slaapt deze nacht.
Weer iets verder en wat meer info over het hoe of wat, Joca heeft het VU gebeld en daar werd gezegd hoe of wat.
Het schijnt normaal te zijn dat er smurrie loskomt en het stinkt, het schijnt een afweer te zijn van het lichaam.
Het is een soort herstel procedure van het lichaam zelf, het zet me toch aan het denken waarom gelijk niet goede info van hun kant af.
Wat staat me nog meer te wachten rond dit gegeven, het is af wachten tot morgen.
Ik voel me wat meer gerust, zelfs op het forum van transcommunity krijg ik wat meer info van Wendy hier voor mijn dank.
Ik denk dat het forum hier voor een goede startpunt kan zijn voor meer mensen op hun gemak te krijgen en te laten weten wat ze moeten doen en wat niet, en wat er voorkom na de operatie.
Tijdens het droog maken van de vagina krijg ik af en toe een prikkeling dat lijkt op een elektra shock, ik weet dat het de zenuwen zijn die dit veroorzaken.
Of ik hier aan kan wennen weet ik dus niet, ook het gevoel in de clitoris is niet zonder onaangename gevoel.
Al met al ik voel me niet onprettig daar, het word wennen aan het gevoel wat soms los komt bij het schoonmaken en spoelen.
Me voorhoofd voelt warm aan ben ik ziek of wat dan ook, ik voel me voor de rest prima.
Wat ik wel jammer vind ik kan niet kroelen met de katten, op schoot zou ik ze wel willen maar dan krijg ik last van hun gewicht.
Ik probeer wel zo veel tegen ze te praten en als ze binnen hand bereik zijn toch even te kroelen.
Dit kom ook nog wel goed ik weet het maar dat weten de katten niet, Joca mijn meisje ik ben erg blij met je helpt me erg veel.
Aan je steun heb ik wat ik weet dat je klaar staat als ik je roep, maar ik vind zelf als ik je waker moet maken dat je nacht rust slecht word.
Ik hoop dat de dames voor thuis ook hulp hebben of krijgen het is niet niks zonder de hulp van een ander, men heeft het echt nodig vooral de steun om sterk te zijn.
18 november.
Het is misgegaan met mij de huid rotte weg deze wilde niet aanslaan, mijn angst kwam dus uit.
Ik ben echt bang en dit is gegrond, ik ben bang dat het nog een keer fout gaat, wat kan nu weer mis gaan.
Het is jammer maar het zei ik leg dus nu weer in het ziekenhuis door spoedopname, hoelang ik nu blijf geen idee.
Krijg ik weer vloeibaar weer water en thee en bouillon, vanmiddag ben ik weer onder het mes geweest.
Ik voel me rot ben erg moe ik ben bang, ik vraag mezelf af hoe nu verder.
19 november.
Ik heb redelijk geslapen val af en toe in slaap, rond kwart over 11 hebben ze bij mij gaasjes er uit gehaald en nieuwe naar binnen gepropt.
Dit was geen goed gevoel het deed pijn, morgen hetzelfde maandag word er gekeken hoe of wat.
Als ik het goed begrepen heb dan blijf ik hier nog wel een week of zo, misschien huid van me been of buik wat men gaan gebruiken voor de nieuwe vagina huid.
Wat kan er nu nog fout gaan ik weet het niet meer, elke dag leven is er een, elke keer een stukje dichter bij.
Ik ben moe en erg bang ik weet niet wat ik nog verwachten kan, hoe lang blijf ik op de been ik weet het niet.
Ik weet het niet meer ben bang dat mijn droom kapot is, ik ga maar weer slapen wie weet morgen een betere dag.
20 november.
Ik heb redelijk geslapen ben nog steeds moe, ik zit nog aan de vloeibaar ik zwak echt af.
Men heeft een andere bed bestelt voor tegen het doorliggen, wat nu verder ik weet het niet meer.
Tijdens het bezoek van joca val ik af en toe weg, dit komt door de uitputting en vermoeidheid van me lichaam.
Ik krijg een luchtbed lekker misschien lig ik dan beter, ik heb nog steeds een leeg gevoel.
Nu is het afwachten tot morgen ben best nog wel bang al valt het mee, twee weken terug zacht het er goed uit waarom ligt ik dan hier.
Kendra is geweest samen met Wilma en de kids en hebben Joca opgepikt was even gezellig hier, de kinderen hadden wat moeite er mee.
Michelle en Rita zijn ook nog geweest en namen Joca mee naar huis, maar goed ook ze is moe nu hoef ik me niet druk te maken om haar.
21 november.
Ik heb een vrij slechte nacht achter me weinig geslapen, dit komt door dat een persoon vannacht heeft liggen te gillen.
Ik ga er vanuit dat ik weer de rest van de dag wel zal slapen.
Na 8 uur is bij mij de gaasverband weer verschoond ik had er nu wel last van, men weet nu nog niet wat ze willen doen afwachten dus.
Als zij het niet weten dan heb ik wel een idee, deze houdt in dat ik me diepte opoffer voor een gezonde vagina.
Ik ben best bezorgd dat als een huidtransplantatie gedaan wordt dat dit weer fout gaat, dan moet ik weer onder het mes.
Dus in mijn ogen blijft inkorten van de diepte als een goed idee, wat is het beste en wat is wijsheid.
Ik hoop dat ik hier een goede en wijs antwoord op krijg, het is een vraag en een idee van mij.
Ben ik nu soms weer te ver aan het denken, of ben ik nu niet echt vol bij me verstand wie zal het zeggen.
De vagina diepte van 15 cm kan ik door het hele gebeuren wel schudden, geeft niet als ik maar gezond iets voor terug krijg.
Ben ik te overhaastig of ben ik te realisties, ik weet het niet maar ik ben wel bij de tijd.
Wat een pech ik weet niet wat ik moet doen, het is wel duidelijk dat ik weinig opties heb maar welke is de verstandigste en het slimste om te doen.
Optie 1 is nieuwe huidtransplantatie.
Optie 2 is in korte van de vagina.
Optie 3 is het laten dicht groeien.
Men wil toch proberen met huidtransplantatie, in me hart hoop ik toch dat het dan nu wel goed komt.
Ik wacht af wat bauman te zeggen heeft en wat hij beter vindt en verstandig lijkt, ik wacht af wat hij zegt.
Vandaag me eerste koffie op zonder melk maar met suiker, smaakte wel niet maar het is beter dan water.
Ik begin weer te wennen aan een lege maag, het is nu ruim 5 dagen terug dat ik heb gegeten macaroni met gehakt en wat groenten.
Ik kreeg een foontje van Joca die gaat boodschapjes doen, ze komt rond 4 uur ze vertelde me wat Laura heeft gedaan.
Laura heeft op een sinter klaas site iets geschreven, dat lieve kind wenst dat tante Anna weer snel beter wordt.
Deze gedachte van me nichtje/oppaskind doet me veel goed, de tranen lopen over me wangen van ontroering.
Ik heb bezoek gehad van LUC Gijns we hebben een zwaar gesprek gehad, over de dingen die me dwars zitten ook hij zal kijken wat hij kan doen.
Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen ben best wel erg moe, ik kom echt energie te kort ik kan dit niet aanvullen door te eten mag dat nog niet.
Ik ben benieuwd hoe ver ik kom zonder eten, misschien een week uithouden voor ik mag eten of langer.
Wat ik zelf nu nog kan doen is geduld hebben, ik weet niet hoever ik in staat ben om mezelf weer groot te houden.
Ik kreeg goed nieuws mag weer vastvoedsel ik ben even erg blij wat plakjes brood lekker kaas en boterhamworst er bij, dat heb gesmaakt ik heb het gevoel kan er weer tegenaan.
Nu weet ik ook waarom ik vloeibaar mocht eten, men was bang dat de darm en vagina geperforeerd waren.
Door dat dit niet het geval is geweest mocht ik dus weer vastvoedsel.
Nu is het de vraag of de rest goed gaat ik hoop en bid van wel, hoewel ik niet gelovig meer ben gooi ik zo nu en dan een schietgebed van me af.
Ik hoop op een normaal leven wat me toekomt, ik hoop met me hart en ziel dat alles goed komt.
Joca is geweest zoals elke dag heerlijk als ze er is, ze heeft me gezien hoe ik genoot van me broodjes.
22 november.
Ik heb een keer goed geslapen, zo goed zelfs dat ik niet eens heb gemerkt dat men mijn temperatuur heeft genomen.
Ik merk de eene fout na de andere ik hoor dingen die ik niet eens wist, dilateeren wat ik eigenlijk al moest doen.
Medicatie wat ik eigenlijk moest mee krijgen naar huis wat ik niet had, de lijst van benodigdheden die ik nooit heb gezien.
Dus rijst mij de vragen op waarom weet ik niks, wie is er dom geweest ik of het personeel.
Er is een fout gemaakt door wie maakt niet uit, die fout is gemaakt.
Voor ik naar huis ga wil ik nog wat dingen bespreken, wat ik mag en wat niet ik wil minder risico nemen.
Maar het ligt er aan wat ik te horen krijgt van een arts, tot nu toe worden de dingen anders gedaan dan ik dacht en begrepen heb.
Voor na dat ik naar huis ga wil ik echt alles hebben wat ik nodig heb.
Ik krijg het idee dat er een verschil is tussen spoelen en spoelen, over de wond heen en van binnen uit, het laatste lijkt beter door dat je alle troep uit de vagina dan spoel.
Als ik vandaag weer een arts zie dan wil ik toch met hem praten, ik vind het belangrijk meer te weten.
De kamer waar ik op lig krijgt weer meer mensen dus kan het gezellig worden, lang leven het leven.
Dokter Bouman en Trotsenburg zijn vanmiddag nog langs geweest, Dokter Bouman heeft aan Trotsenburg verteld wat hij heeft gedaan.
En ik heb hem gevraagd hoe of wat verder gewoon spoelen en dilateren hoe het geneest is afwachten gaat het goed dan wil hij niks doen gaat het slecht dan wil hij toch weer huidtransplantatie doen.
Kom eigenlijk nu te horen over dilateren en met welke diktes, kon ik dat niet eerder horen dan had ik die dingen al gekocht maar het zal het VU niet zijn als je het later pas hoor.
Ziet het er goed uit dan mag ik morgen misschien naar huis, ergens hoop ik dat het goed gaat maar aan de andere kant hoop ik toch iets anders.
Waarom anders gewoon ik wil gezond naar huis en echt zeker weten dat het goed gaat, ik vind het belangrijk dat ik naar huis kan zonder problemen.
Ik vind het moeilijk om dingen te om schrijven hoe ik me voel, soms is het makkelijk om het te doen.
Er zijn nu twee dames bij me op de kamer gekomen beide TS, het zij leuke dames de jongste kan ik goed mee praten over een onderwerp wat ik hier niet doe.
Ik heb net weer gespoeld gevoel van blijheid dat er schoon water er uitkomt, er zit een gaasje in de vagina als deze er uitgehaald wordt voel ik het trekken.
Het is toch nog bloedig heel erg eng vind ik het maar ja het is noodzakelijk dat het gedaan wordt, ik hoop dat ik morgen goed nieuws krijg maar ik weet de kans is klein.
De angst die ik had is wel minder maar die blijft wel bestaan, er blijft een kans voor een derde opname.
23 november.
Het is jammer voor het personeel er zitten lieve en aardige mensen tussen maar soms denk ik er anders over, ik kan niet slapen met al dat licht in de gang aan het lijkt net of de zon opkomt.
Ik ben straks weer gebroken door slecht slapen, jammer maar het zei zo ik heb ook geen zin om de knop hier voor in te drukken.
Het is rond 5 over 7 de eerst van de twee dames is voorbereid om richting O.K. te gaan, ik hoop voor haar dat het goed gaat.
Ik ben weer wat gespannen ik weet niet wat er op me af komt vandaag, ik wil graag weer lopen en even naar beneden.
Die stomme katheter heb ik af en toe flink last van, ik hoop eigenlijk op goed nieuws maar ja ik kan zo veel willen.
Ik mis Joca en de katten, ik weet dat ik weer snel bij hen terug ben.
Vandaag weer voor het eerst gelopen naar een badkamer en terug met hulp van een verpleegster, ik ben erg duizelig deze keer zwaarder dan de eerste keer.
Zo vreemd is dit ook weer niet door dat mijn lichaam nu twee keer zwaar gepakt is door de operatie en het liggen op me rug, is het ook geen wonder dat de duizeligheid wat zwaarder en langer is.
Waar ik van schrok was dat ik toch wel bloed zag en niet echt veel maar toch, ik ben wel van plan om dit door te geven CQ te vragen aan Dokter Bouman of dit normaal is.
En wat ik zag in de spiegel met het spoelen was even slikken, ik vond het niet mooi er uit zien en ik heb het gevoel dat de derde opname er duidelijk wel in zit.
Ik ben best wel wat bang voor die opname maar die kan noodzakelijk zijn ik weet het, ik zit er eigenlijk niet op te wachten dat ik nog voor een derde keer het VUMC in moet.
Wie had het gedacht 21 dagen terug dat dit zou gebeuren met mij, na de dingen die ik al had mee gemaakt.
Ik voel me suf en in twee strijd moet ik nu huilen of gewoon sterk blijven, ik laat af en toe toch even een paar tranen lopen.
Ik weet het huilen is geen vorm van zwakheid het lucht even op met huilen, waarom hou ik het dan vaak tegen geen idee waarom ik dat doe.
Inwendig ben ik op ik bedoel gewoon moe van alles en nog wat, wat ik wil zeggen is gewoon dit het geheel gaat nu tol eisen.
Ik eet goed en slaap redelijk tot nu toe, ik wacht af wat er gaat gebeuren.
Nu ben ik gewoon even in een dip, ik probeer gewoon weer iets te doen.
Ik mag uit bed maar waarom blijf ik liggen misschien omdat ik geen duster heb, zal een goede smoes zijn van mij ik heb toch ook een rok.
Ik zal blij zijn als de katheter er uit is dan kan ik weer wat lopen, het in en uit bed stappen is best gevoelig door de katheter deze beweegt in de blaas.
Wat ik kan en wat ik mag wereld van verschil, Luc Gijs was er net even om door te geven dat hij wat later komt.
Ik kreeg net een foontje met helena ze wilde me even steun en ook haar verhaal kwam dicht bij die van mij, ze vond het vreemd dat ik weinig info kreeg voor de operatie.
23 november.
Supplement
.
Ik kreeg goed nieuws als vanavond/vannacht en morgen alles goed gaat en ik geplast heb mag ik naar huis toe.
De katheter is er uitgehaald ikke blij, lopen gaat nu wat beter zonder dat ding.
Ik probeer wat te lopen en dat een tijd vol te houden, een praatje maken aan de balie en met me kamer genootjes aan bed.
Ik vol me wel wat zweven en wat druk in me maar dat is normaal, het is een goed gevoel dat ik weer kan lopen.
Voor ik het vergeet anna je moet even na denken over het idee van bezoek aan het bed, voor steun aan de dames die later komen misschien in de toekomst dit te doen.
Zo komt er een eind van een verhaal en begint een nieuwe boek met een mooier kaft.
Ik had gehoopt voor mezelf een nieuw begin en een mooi begin, dat dit er niet in zat is jammer maar nu moet ik weer verder met leven.
Ik ga gewoon verder waar ik ben gebleven, misschien begin ik ook te begrijpen wat sommige tegen me zeiden van kom op anna je bent sterker dan je denkt.
Misschien komt de kracht uit de personen waar ik hou en waar ik om geef, en het geen waar voor ik sta en om andere te kunnen helpen.
De bron van mijn kracht om door te gaan is voor mij een raadsel, laat ik dat zo maar laten ik overwin dit ook wel zo niet is er altijd een oplossing voor later.
Nu kijk ik uit naar morgen hoe laat ik weg kan of wel hoe laat joca bij mijn is, dit moge ze hier niet vergeten dat het tijd kost om hier te komen.
Ik heb met een van de verpleegsters een open gesprek gehad over een aantal dingen omtrent de afdeling plastische chirurgie dat er binnen deze afdeling communicatie problemen zijn tussen artsen en personeel en de mensen op bed, de enne zeg dit de ander zeg dat.
Een mooi voorbeeld is toen ik uit de VU was ontslagen en een dag later Dokter Trotsenburg vroeg waar is mevrouw ruyer, en het personeel zei die is naar huis ze is ontslagen dat hij dat niet wist.
Ging eigenlijk net zo met medicatie die zegt dit die zegt dat niemand weet wat, eigenlijk vreemd dat dit voorkomt in een ziekenhuis.
Maar ik ben te horen gekomen dat een van het personeel met de rest rond de tafel wil om dit soort gein te verkomen, ik vind dit een goede zaak dat een personeels lid dit gaat doen respect voor deze dame.
We hebben het ook met Luc Gijs er over gehad Joca en ik dus, hij vond het ook vreemd dat dit voor kwam en gaat het toch in de vergadering gooien.
Dat er schoonheid foutjes gemaakt worden kan ik me wel ik komen, maar dat er soms langs elkaar heen word gewerkt in een ziekenhuis dat gaat te ver.
Voor mij is het te laat dat dit gedaan word maar het is wel belangrijk dat het voor die na mij komen beter word geregeld, als ik besluit om officieel een klacht in te dienen dan komt er een lijst met dingen.
Ik zou eerder met alle om de tafel gaan zitten en dit op een betere manier oplossen, deze dag is bijna ten einden ik ga zo proberen te dromen van me liefje en die twee op vier pootjes.
24 november.
Hopelijk de laatste keer dat ik in het ziekenhuis een loge hoef te maken, over een paar uur zeg ik dag tegen me kamer genoten.
Ik heb me gewassen nu wachten op vervoer, ik hoop voor de twee dames die er nu zijn dat ze vannacht beter slapen zonder pijn of wat dan ook.
Half 11 en daar is me liefje Joca heeft de auto van hans te leen, ik heb afscheid genomen van de twee Dames en hun een snel herstel toe gewenst.
We zijn om 12 uur thuis gekomen ik heb eerst nog even op de bank gezeten en een kop koffie gedronken, even op internet rond gekeken en een dank je op de forums gezet nog even gechat en even een uurtje geslapen ik ben erg moe.
Na 17 uur ben ik weer uit bed gekomen en even op de bank gezeten en wat gegeten, heb nog wat gechat met een lieve vriendin.
Ik ben nog steeds moe val bijna in slaap, nog wat druifjes gegeten en een film samen gekeken met Joca.
Nu ik dit schrijf lig ik op bed ik heb gespoeld, ik hoop dat deze nacht een nacht van rust is ook voor de twee Dames op kamer 66 in het VUMC.
Wat ik heb gemerkt bij thuis komst en de avond door is dat ik erg emotioneel ben, de tranen vloeien hier ook snel Joca steun me hier in.
Ik zou graag eens voor Joca willen schrijven hoe zij der voelt en wat ze denkt, helaas kan ik dit niet dat is aan haar om dit te doen.
Het is jammer maar helaas vindt Joca het niet nodig om te schrijven, ze vindt het moeilijk om diep in te gaan op haar gevoelens.
25 november.
Ik heb tot ruim een uur of 1 met Joca liggen praten, over hoe zij der voel en ik de afgelopen dagen zijn voor ons zeker niet licht geweest.
Ik heb vannacht redelijk tot goed geslapen, ben wat misselijk en heb gebraakt ik ben ieder geval niet meer zo moe als gisteren.
Ik heb weer gespoeld en er kwam wat rommel naar buiten, ik hoop nu het geen wat er uit moet komen pus en zo.
Vanmiddag voor het eerst spelen met een vibrator, ik ben benieuwd hoe dit gaat ik ril nu al bij de gedachte.
Ik ga proberen iets te zeggen over hoe Joca der voelt en haar emoties.
Joca heeft afgelopen vrijdag net als ik een behoorlijke klap gehad, haar emoties heeft ze tot aan huis verborgen om het mij niet moeilijker te maken dan ik het al had.
Ze is thuis in gestort en heeft veel gehuild heeft ze me verteld, het verbaast me niks want wat er is gebeurd is ook niet niks geweest.
Ze is in slaap gevallen op de bank en werd de volgende dag weer waker, na wat ik begrijp is ze behoorlijk moe en emotioneel geweest.
Nu is ze rustig en blij dat ik weer thuis ben, vannacht heeft ze wat tranen van geluk laten rollen, ze voelt der zelf wat moe in elke opzicht die er is voor een mens.
Een ding is zeker ze zegt dat ik sterk ben maar ik wil dit over mijn lieverd zeggen dat zij niks onder doet aan kracht aan mij, ze sleept mij uit de put wanneer het nodig is dat is mijn lieverd Joca ik ben je hier voor er dankbaar dat je ook laat zien op jou manier hoe veel kracht en door zetting die jij bezit.
Nog wat op internet gehangen wat reacties geplaatst, even wat tv gekeken en wat erg veel gepraat met Joca, hoe ik me voel en wat ik mis aan begeleiding nu ik thuis ben.
Joca steun me zoveel als ze kan maar daar is dan ook alles mee gezegd, ze weet ook niet alles dit vind ze zelf ook wel jammer.
Ik voel me op dit moment best wel goed en lekker, eerlijk gezegd beter dan gisteren.
Joca vindt me beter er uit zien dan na de eerste keer dat ik uit het ziekenhuis kwam, me hele houding is anders en ik loop beter dan toen.
Misschien heeft er wat plaats gevonden toen ik die spoed opname kreeg ik weet het niet wat er anders is gebeurd, maar inderdaad ik voel mezelf beter hoe het ook zei we vermoeden dat ik toch ziek thuis ben gekomen de eerste keer.
Ik ga vanavond beginnen met het kleine speeltje die ik heb wat ik kan doen, al weet ik niet hoe maar ga het proberen.
Het is gezellig thuis de katten liggen in de buurt en slapen, ik heb net even geknuffeld met Joca ik heb dit een tijd gemist, ik voel me goed maar de tranen staan in me ogen.
Ik weet niet wat er aan de hand ik voel me moe en niet echt lekker het lijkt wel of ik koorts heb, ik denk dat ik straks even de temperatuur opneem ik wil nu zeker voor het onzeker hebben.
Nu vooral na dat het fout is gegaan ben ik toch wat banger dan normaal, dit is nu even moeilijke periode voor mij en Joca.
Ik zit emotioneel redelijk aan de grond, waarom voel het verrot de hele dag lekker in me vel en nu dit weer.
Jammer dat ik nu weer even in een dipje zit ik vraag me af of ik dit verlopig blijf houden of niet, het zou nu een zwaarder klap worden als ik nu ziek word ik hoop van niet.
Wat een dagboek is dit aan het worden ik sta versteld van wat er me dwars zit, en hoe veel ik ook schrijf het blijft mijn dagboek.
Joca heeft veel vertrouwen in het geen hoe alles er voor staat, voor mij is het haar steun die me helpt om overeind te blijven en niet in te storten.
Joca zie iets wat haar niet beval het is een kleur dat ik gisteren niet had maar voor afgelopen vrijdag wel toen ik met spoed werd opgenomen, ik word bang als ik dit zo hoor moet ik dan weer het VUMC in met dwang ik hoop het niet.
De haren staan nu wel even omhoog bij mij ik ben nu even echt bang aan het worden, is mijn weg gedoemd om te falen of wat dan ook ik voel me niet op me gemak.
26 november.
Na een zwaar gesprek op bed met Joca heb ik toch goed geslapen, het dilateren ging gisteren moeizaam.
Joca ziet er vandaag zelfs beter uit dan gisteren, de prikkelingen die ik voel is soms best wel pijnlijk.
Ondanks de tegen slag die ik heb gehad voel ik me toch redelijk op me gemak en zelfs rustig, hoe dit kan weet ik niet en ga me daar ook niet verder in verdiepen.
Hoe ik nu verder moet is onduidelijk, ik denk verlopig maar weer van dag tot dag leven.
We hebben een kerst cd opstaan en het kost me moeite om tranen te bedwingen, dit is zeker me eerste kerst is in aantocht waar ik deze ook moge vieren.
Ik vier deze als vrouw ik voel mezelf blij hoe dan ook, samen met Joca kijk ik naar de kerst dagen die ons te gemoed komen.
Ik ben best wel gestrest vooral wat de toekomst zal brengen, ik heb hier geen greep meer op ik zou graag dat terug willen hebben.
Maar ik droom maar weer eens wat waarom zou ik niet moge dromen, ik droom graag over mooie dingen en toekomst.
Ik hoop nog steeds dat het met de twee Dames op kamer 66 goed gaat en dat ze nu minder pijn en beter kunnen slapen.
Supplement
.
Ik kreeg goed nieuws als vanavond/vannacht en morgen alles goed gaat en ik geplast heb mag ik naar huis toe.
De katheter is er uitgehaald ikke blij, lopen gaat nu wat beter zonder dat ding.
Ik probeer wat te lopen en dat een tijd vol te houden, een praatje maken aan de balie en met me kamer genootjes aan bed.
Ik vol me wel wat zweven en wat druk in me maar dat is normaal, het is een goed gevoel dat ik weer kan lopen.
Voor ik het vergeet anna je moet even na denken over het idee van bezoek aan het bed, voor steun aan de dames die later komen misschien in de toekomst dit te doen.
Zo komt er een eind van een verhaal en begint een nieuwe boek met een mooier kaft.
Ik had gehoopt voor mezelf een nieuw begin en een mooi begin, dat dit er niet in zat is jammer maar nu moet ik weer verder met leven.
Ik ga gewoon verder waar ik ben gebleven, misschien begin ik ook te begrijpen wat sommige tegen me zeiden van kom op anna je bent sterker dan je denkt.
Misschien komt de kracht uit de personen waar ik hou en waar ik om geef, en het geen waar voor ik sta en om andere te kunnen helpen.
De bron van mijn kracht om door te gaan is voor mij een raadsel, laat ik dat zo maar laten ik overwin dit ook wel zo niet is er altijd een oplossing voor later.
Nu kijk ik uit naar morgen hoe laat ik weg kan of wel hoe laat joca bij mijn is, dit moge ze hier niet vergeten dat het tijd kost om hier te komen.
Ik heb met een van de verpleegsters een open gesprek gehad over een aantal dingen omtrent de afdeling plastische chirurgie dat er binnen deze afdeling communicatie problemen zijn tussen artsen en personeel en de mensen op bed, de enne zeg dit de ander zeg dat.
Een mooi voorbeeld is toen ik uit de VU was ontslagen en een dag later Dokter Trotsenburg vroeg waar is mevrouw ruyer, en het personeel zei die is naar huis ze is ontslagen dat hij dat niet wist.
Ging eigenlijk net zo met medicatie die zegt dit die zegt dat niemand weet wat, eigenlijk vreemd dat dit voorkomt in een ziekenhuis.
Maar ik ben te horen gekomen dat een van het personeel met de rest rond de tafel wil om dit soort gein te verkomen, ik vind dit een goede zaak dat een personeels lid dit gaat doen respect voor deze dame.
We hebben het ook met Luc Gijs er over gehad Joca en ik dus, hij vond het ook vreemd dat dit voor kwam en gaat het toch in de vergadering gooien.
Dat er schoonheid foutjes gemaakt worden kan ik me wel ik komen, maar dat er soms langs elkaar heen word gewerkt in een ziekenhuis dat gaat te ver.
Voor mij is het te laat dat dit gedaan word maar het is wel belangrijk dat het voor die na mij komen beter word geregeld, als ik besluit om officieel een klacht in te dienen dan komt er een lijst met dingen.
Ik zou eerder met alle om de tafel gaan zitten en dit op een betere manier oplossen, deze dag is bijna ten einden ik ga zo proberen te dromen van me liefje en die twee op vier pootjes.
24 november.
Hopelijk de laatste keer dat ik in het ziekenhuis een loge hoef te maken, over een paar uur zeg ik dag tegen me kamer genoten.
Ik heb me gewassen nu wachten op vervoer, ik hoop voor de twee dames die er nu zijn dat ze vannacht beter slapen zonder pijn of wat dan ook.
Half 11 en daar is me liefje Joca heeft de auto van hans te leen, ik heb afscheid genomen van de twee Dames en hun een snel herstel toe gewenst.
We zijn om 12 uur thuis gekomen ik heb eerst nog even op de bank gezeten en een kop koffie gedronken, even op internet rond gekeken en een dank je op de forums gezet nog even gechat en even een uurtje geslapen ik ben erg moe.
Na 17 uur ben ik weer uit bed gekomen en even op de bank gezeten en wat gegeten, heb nog wat gechat met een lieve vriendin.
Ik ben nog steeds moe val bijna in slaap, nog wat druifjes gegeten en een film samen gekeken met Joca.
Nu ik dit schrijf lig ik op bed ik heb gespoeld, ik hoop dat deze nacht een nacht van rust is ook voor de twee Dames op kamer 66 in het VUMC.
Wat ik heb gemerkt bij thuis komst en de avond door is dat ik erg emotioneel ben, de tranen vloeien hier ook snel Joca steun me hier in.
Ik zou graag eens voor Joca willen schrijven hoe zij der voelt en wat ze denkt, helaas kan ik dit niet dat is aan haar om dit te doen.
Het is jammer maar helaas vindt Joca het niet nodig om te schrijven, ze vindt het moeilijk om diep in te gaan op haar gevoelens.
25 november.
Ik heb tot ruim een uur of 1 met Joca liggen praten, over hoe zij der voel en ik de afgelopen dagen zijn voor ons zeker niet licht geweest.
Ik heb vannacht redelijk tot goed geslapen, ben wat misselijk en heb gebraakt ik ben ieder geval niet meer zo moe als gisteren.
Ik heb weer gespoeld en er kwam wat rommel naar buiten, ik hoop nu het geen wat er uit moet komen pus en zo.
Vanmiddag voor het eerst spelen met een vibrator, ik ben benieuwd hoe dit gaat ik ril nu al bij de gedachte.
Ik ga proberen iets te zeggen over hoe Joca der voelt en haar emoties.
Joca heeft afgelopen vrijdag net als ik een behoorlijke klap gehad, haar emoties heeft ze tot aan huis verborgen om het mij niet moeilijker te maken dan ik het al had.
Ze is thuis in gestort en heeft veel gehuild heeft ze me verteld, het verbaast me niks want wat er is gebeurd is ook niet niks geweest.
Ze is in slaap gevallen op de bank en werd de volgende dag weer waker, na wat ik begrijp is ze behoorlijk moe en emotioneel geweest.
Nu is ze rustig en blij dat ik weer thuis ben, vannacht heeft ze wat tranen van geluk laten rollen, ze voelt der zelf wat moe in elke opzicht die er is voor een mens.
Een ding is zeker ze zegt dat ik sterk ben maar ik wil dit over mijn lieverd zeggen dat zij niks onder doet aan kracht aan mij, ze sleept mij uit de put wanneer het nodig is dat is mijn lieverd Joca ik ben je hier voor er dankbaar dat je ook laat zien op jou manier hoe veel kracht en door zetting die jij bezit.
Nog wat op internet gehangen wat reacties geplaatst, even wat tv gekeken en wat erg veel gepraat met Joca, hoe ik me voel en wat ik mis aan begeleiding nu ik thuis ben.
Joca steun me zoveel als ze kan maar daar is dan ook alles mee gezegd, ze weet ook niet alles dit vind ze zelf ook wel jammer.
Ik voel me op dit moment best wel goed en lekker, eerlijk gezegd beter dan gisteren.
Joca vindt me beter er uit zien dan na de eerste keer dat ik uit het ziekenhuis kwam, me hele houding is anders en ik loop beter dan toen.
Misschien heeft er wat plaats gevonden toen ik die spoed opname kreeg ik weet het niet wat er anders is gebeurd, maar inderdaad ik voel mezelf beter hoe het ook zei we vermoeden dat ik toch ziek thuis ben gekomen de eerste keer.
Ik ga vanavond beginnen met het kleine speeltje die ik heb wat ik kan doen, al weet ik niet hoe maar ga het proberen.
Het is gezellig thuis de katten liggen in de buurt en slapen, ik heb net even geknuffeld met Joca ik heb dit een tijd gemist, ik voel me goed maar de tranen staan in me ogen.
Ik weet niet wat er aan de hand ik voel me moe en niet echt lekker het lijkt wel of ik koorts heb, ik denk dat ik straks even de temperatuur opneem ik wil nu zeker voor het onzeker hebben.
Nu vooral na dat het fout is gegaan ben ik toch wat banger dan normaal, dit is nu even moeilijke periode voor mij en Joca.
Ik zit emotioneel redelijk aan de grond, waarom voel het verrot de hele dag lekker in me vel en nu dit weer.
Jammer dat ik nu weer even in een dipje zit ik vraag me af of ik dit verlopig blijf houden of niet, het zou nu een zwaarder klap worden als ik nu ziek word ik hoop van niet.
Wat een dagboek is dit aan het worden ik sta versteld van wat er me dwars zit, en hoe veel ik ook schrijf het blijft mijn dagboek.
Joca heeft veel vertrouwen in het geen hoe alles er voor staat, voor mij is het haar steun die me helpt om overeind te blijven en niet in te storten.
Joca zie iets wat haar niet beval het is een kleur dat ik gisteren niet had maar voor afgelopen vrijdag wel toen ik met spoed werd opgenomen, ik word bang als ik dit zo hoor moet ik dan weer het VUMC in met dwang ik hoop het niet.
De haren staan nu wel even omhoog bij mij ik ben nu even echt bang aan het worden, is mijn weg gedoemd om te falen of wat dan ook ik voel me niet op me gemak.
26 november.
Na een zwaar gesprek op bed met Joca heb ik toch goed geslapen, het dilateren ging gisteren moeizaam.
Joca ziet er vandaag zelfs beter uit dan gisteren, de prikkelingen die ik voel is soms best wel pijnlijk.
Ondanks de tegen slag die ik heb gehad voel ik me toch redelijk op me gemak en zelfs rustig, hoe dit kan weet ik niet en ga me daar ook niet verder in verdiepen.
Hoe ik nu verder moet is onduidelijk, ik denk verlopig maar weer van dag tot dag leven.
We hebben een kerst cd opstaan en het kost me moeite om tranen te bedwingen, dit is zeker me eerste kerst is in aantocht waar ik deze ook moge vieren.
Ik vier deze als vrouw ik voel mezelf blij hoe dan ook, samen met Joca kijk ik naar de kerst dagen die ons te gemoed komen.
Ik ben best wel gestrest vooral wat de toekomst zal brengen, ik heb hier geen greep meer op ik zou graag dat terug willen hebben.
Maar ik droom maar weer eens wat waarom zou ik niet moge dromen, ik droom graag over mooie dingen en toekomst.
Ik hoop nog steeds dat het met de twee Dames op kamer 66 goed gaat en dat ze nu minder pijn en beter kunnen slapen.
-
I.G.Norance
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 124
- Lid geworden op: za dec 04, 2004 20:11
The Bitsch
Hoi Anna
Ik heb jou verslag van jou srs gelezen.Ik wil jou maar ook jou vriendin Joca heel veel sterkte toewensen bij jou genezingsproces Anna want wat jij hebt ondergaan dat is echt niet niks vooral met die complicaties erbij.Je bent samen met Joca een sterk stel en ik hoop van harte dat jullie deze moeilijke periode weer overwinnen.Groetjes en knuffffffff Rianne
Ik heb jou verslag van jou srs gelezen.Ik wil jou maar ook jou vriendin Joca heel veel sterkte toewensen bij jou genezingsproces Anna want wat jij hebt ondergaan dat is echt niet niks vooral met die complicaties erbij.Je bent samen met Joca een sterk stel en ik hoop van harte dat jullie deze moeilijke periode weer overwinnen.Groetjes en knuffffffff Rianne
Wow Anna wat een verhaal. En allereerst bedankt namens volgens mij alle dames hier die midden in het proces zitten of er zelfs nog aan moeten beginnen. Bedankt voor je openhartige, ontroerende en soms zelfs wat beklemmende verhaal. Het neemt mij mee terug naar de tijd van mijn eigen SRS en de vragen, twijfels en angsten die ik had en doorgemaakt heb die eerste tijd na die operatie. Ook boosheid omdat het weer eens zo is dat er gebrek aan begeleiding en informatie is naar de patient toe. Ik ben zelf nogal direct en op de man af en als ik gewond of ziek ben gaat er een knop om en kom ik in survival mode zodat ik alles vraag waar ik denk recht op te hebben en wat ik denk nodig te hebben om te genezen. Zelfs al voor dat de verpleging er aan denkt. Daarbij was ik 32 en in goede conditie zodat ik gelukkig niet heb hoeven doormaken wat jij nu allemaal hebt doorgemaakt Anna. Mijn hart gaat dan ook uit naar Jou en mijn respect naar Joca voor de steun die ze je biedt terwijl dit toch ook allemaal erg confronterend moet zijn voor haar. Blijdschap ook omdat er nu weer wat schot in zit bij jou en omdat je de moed niet opgegeven hebt. Dat is namelijk zo belangrijk en dat onderscheidt ons transeksuelen ook van andere mensen. Om te doen wat wij doen en te moeten ondergaan wat wij moeten ondergaan heb je een ijzersterk doorzettingsvermogen nodig. Ook een relativeringsvermogen en een vorm van schijt aan bepaalde dingen. Er is hier ook vaak gediscussieerd over de "volgens sommige volkomen onterechte" hoera stemming in de groep pre-ops die we hier en op andere groepen kennen. En in mijn pre-op tijd kon ik me daar altijd vreselijk kwaad over maken. Maar wat ik nu bijna vier jaar na mijn SRS daarover denk is heel anders als toen. Het ondergaan van een totale GAB en daaruit volgend, de nodige operaties, medicatie en al die andere bijkomende shit is een bloedserieuze zaak en zou best eens met het nodige respect bekeken mogen worden. De kans dat er dingen fout gaan in dit soort medische ingrepen is absoluut aanwezig en kan een enorme aanslag op je geestelijke en lichamelijke gezondheid zijn als er dan ook echt iets fout gaat. Als je door die operaties ziek en zwak bent en daarnaast ook nog eens door dat enorm zware geestelijke proces heen moet tegelijkertijd dan heb je het moeilijk. Daar kom je dus ook inderdaad alleen maar doorheen met de nodige steun van familie en/of achterban. In dat geval zou je dus als je de boel realistisch bekijkt die hoera stemming best misplaatst kunnen vinden. Vandaar dat ik het ook fijn vind Anna dat je dit met ons wil delen. Het vertelt namelijk een beter verhaal over de eventuele mogelijk complicaties en dus de serieusheid van dit hele proces dan het verhaal van mij bijvoorbeeld waar alles volgens het boekje is gegaan.
Het is overigens absoluut niet mijn bedoeling tegen zere schenen aan te schoppen. Ik wil alleen zeggen dat ik waardering heb voor het feit dat je zo open bent geweest. Ook over dingen die niet goed gingen en de gevoelens die daar bij kwamen kijken. Jammergenoeg zijn er veel mensen die na een SRS ineens uit de T-scene verdwijnen en daarmee verdwijnt ook een stuk informatie die absoluut noodzakelijk is voor lotgenoten die het anders helemaal zelf moeten gaan ondervinden. Die door gebrek aan informatie verkeerde keuzes maken en daar later niets meer aan kunnen doen met alle gevolgen van dien.
Nogmaals hartelijk dank en ook heel erg hartelijk gefeliciteerd met je herstel tot nu toe. En ik hoop dat het snel allemaal een vervagende herinnering voor je zal worden. En ook Joca heel veel sterkte toegewenst.
PS misschien is het handig hier op deze site eens wat dingen neer te planten waar je mee geconfronteerd gaat worden voor tijdens en na je SRS. Onder andere de smurrie die uit je Vagina gaat komen bij je herstel. Het spoelen wat je de eerste paar weken vrij frequent moet doen. En dan ook inderdaad met een vaginaal catheter van binnenuit spoelen in plaats van alleen maar de buitenkant. Een soort FAQ voor de SRS waar iedere post-op die daar zin in heeft de punten neerplant waar zij het meest last van heeft gehad en de evt oplossing daarvoor. Met de huidige communicatie technologien kun je zelf van een hele hoop zaken op de hoogte raken. Als je dat zelf allemaal van te voren in je kop hebt zitten help je daar ook meteen het verplegend personeel een beetje mee. Die doen het namelijk volgens mij niet expres maar hebben het soms gewoon te druk om al die extra dingen te regelen. En wij als post-ops kunnen daarin een hoop voor pre-ops betekenen en voorkomen dat mensen dit soort zaken overkomt. En als er vanuit de VU dan ook eens wat geregeld wordt dan zou dat helemaal mooi zijn. Misschien is dat iets wat eens met Jos Megens besproken moet worden. Er zijn volgens mij transen genoeg die de SRS patienten wel zouden willen begeleiden. Misschien zelfs wel op vrijwillige basis.
Anywa Anna en Joca Sterkte meiden. Jullie komen er wel met zijn tweeen.
Het is overigens absoluut niet mijn bedoeling tegen zere schenen aan te schoppen. Ik wil alleen zeggen dat ik waardering heb voor het feit dat je zo open bent geweest. Ook over dingen die niet goed gingen en de gevoelens die daar bij kwamen kijken. Jammergenoeg zijn er veel mensen die na een SRS ineens uit de T-scene verdwijnen en daarmee verdwijnt ook een stuk informatie die absoluut noodzakelijk is voor lotgenoten die het anders helemaal zelf moeten gaan ondervinden. Die door gebrek aan informatie verkeerde keuzes maken en daar later niets meer aan kunnen doen met alle gevolgen van dien.
Nogmaals hartelijk dank en ook heel erg hartelijk gefeliciteerd met je herstel tot nu toe. En ik hoop dat het snel allemaal een vervagende herinnering voor je zal worden. En ook Joca heel veel sterkte toegewenst.
PS misschien is het handig hier op deze site eens wat dingen neer te planten waar je mee geconfronteerd gaat worden voor tijdens en na je SRS. Onder andere de smurrie die uit je Vagina gaat komen bij je herstel. Het spoelen wat je de eerste paar weken vrij frequent moet doen. En dan ook inderdaad met een vaginaal catheter van binnenuit spoelen in plaats van alleen maar de buitenkant. Een soort FAQ voor de SRS waar iedere post-op die daar zin in heeft de punten neerplant waar zij het meest last van heeft gehad en de evt oplossing daarvoor. Met de huidige communicatie technologien kun je zelf van een hele hoop zaken op de hoogte raken. Als je dat zelf allemaal van te voren in je kop hebt zitten help je daar ook meteen het verplegend personeel een beetje mee. Die doen het namelijk volgens mij niet expres maar hebben het soms gewoon te druk om al die extra dingen te regelen. En wij als post-ops kunnen daarin een hoop voor pre-ops betekenen en voorkomen dat mensen dit soort zaken overkomt. En als er vanuit de VU dan ook eens wat geregeld wordt dan zou dat helemaal mooi zijn. Misschien is dat iets wat eens met Jos Megens besproken moet worden. Er zijn volgens mij transen genoeg die de SRS patienten wel zouden willen begeleiden. Misschien zelfs wel op vrijwillige basis.
Anywa Anna en Joca Sterkte meiden. Jullie komen er wel met zijn tweeen.
thanks dames voor de reacties 
.
Joanne ik zit even hier met een mond vol tanden, voor de compliment die je mij richting toelaat komen.
Ik schrijf veel maar ook niks, en dat er een hoop hier gebruik van maken is altijd meegenomen
.
ik ben zeker blij met de compliment Joanne dat is een ding wat zeker is, maar aan de andere kant van het geen wat geschreven is dat er toch dames bang worden, deze kant is minder maar het is de bedoeling ook om mensen waker te maken.
nogmaals thanks Lady`s voor de berichten en steun.
.Joanne ik zit even hier met een mond vol tanden, voor de compliment die je mij richting toelaat komen.
Ik schrijf veel maar ook niks, en dat er een hoop hier gebruik van maken is altijd meegenomen
.ik ben zeker blij met de compliment Joanne dat is een ding wat zeker is, maar aan de andere kant van het geen wat geschreven is dat er toch dames bang worden, deze kant is minder maar het is de bedoeling ook om mensen waker te maken.
nogmaals thanks Lady`s voor de berichten en steun.
Ik vind dat er soms ook kritisch naar het hele proces gekeken mag worden en dan met name de kans op complicaties. Veel mensen zijn er wel van op de hoogte maar denken niet na over de gevolgen die het kan hebben voor je herstel en of je verdere leven als vrouw. Feitelijk maak je een ingrijpende verandering mee en krijg je wel je lang verwachtte vrouwelijke genitalien maar het zal altijd een kunstmatig gefabriceers orgaan blijven met al zijn tekortkomingen en daarboven op nog eens complicaties die de boel kunnen verergeren. Dat mensen bang zouden kunnen worden van deze berichten maakt alleen maar dat ze er nog eens goed over na gaan denken. Ik ben namelijk van mening dat als je nog enige mogelijkheid hebt om als je geboorte geslacht te blijven leven dat nog altijd te prefereren is dan zo'n aanslag op je lijf. Daarom vind ik het ook zo dapper dat je het allemaal opgegschreven hebt. En niet vanuit een rationalisatie maar vanuit je gevoel en dat is iets heel byzonders. Als ik mijn eigen verslag er naast leg mis ik dat gevoel wat jij er wel in weet te leggen. Daarin ben je al een heel stap in de richting om ook geestelijk te gaan helen en inderdaad een succesvol leven te gaan leiden als vrouw. En verder is het gewoon dat ik me zo goed kan voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben dat ik er gewoon stil van werd. Damn wat moet dat eng geweest zijn. Ik had ook smurrie uit mijn doos de eerste weken en werd al panisch daardoor. Heb toen meteen een afspraak gemaakt bij van Onselen en bleek niets te zijn. Ik opgelucht maar stel nu dat ik wel een complicatie of een ontsteking had gekregen dan weet ik nog niet hoe ik me daarin gehouden zou hebben. Anyway veel geluk en ik hoor graag het verloop van je herstel. Het is namelijk ook nog eens zo dat je nu ook verteld dat ondanks een complicatie je toch ook weer snel op de been kunt zijn. Dat maakt die angst bij de dames hier weer wat minder 
Joanne nogmaals dankje meis.
ik heb nogal een vreemde reputatie hier als persoon, maar met wat ik doe en schrijft probeer ik mensen na te laten denken.
ik blijf gewoon door schrijven hoe alles gaat en welke voor uitgang ik maak, zo vervalt een dagboek naar iets meer dan een dagboek.
ik hoop dat er dames zijn die hier door beter nadenken, Dames sluit niet uit dat het ook goed kan gaan net als met Joanne.
ik heb nogal een vreemde reputatie hier als persoon, maar met wat ik doe en schrijft probeer ik mensen na te laten denken.
ik blijf gewoon door schrijven hoe alles gaat en welke voor uitgang ik maak, zo vervalt een dagboek naar iets meer dan een dagboek.
ik hoop dat er dames zijn die hier door beter nadenken, Dames sluit niet uit dat het ook goed kan gaan net als met Joanne.