Accepteren is voor mij: het gevoel dat ze me net zo benaderen als in de tijd dat ik er als een man bijliep. In die situatie sprak ze mij wel eens op de gang aan, maar ik heb in die tijd altijd afstand gehouden. In die tijd heeft mijn buurvrouw mij eens iets over mijn computer gevraagd - en toen heb ik haar geholpen. Nu vraagt ze me weer iets over haar computer. Toen ik bij haar kwam hebben we gezellig bijgepraat - net als dat ze dat de eerste keer dat ik bij haar kwam deed. Er was niets in dat gesprek dat mij het gevoel gaf dat ze wat ik deed afwees. Ze vond het mijn zaak hoe ik er bij liep - ze vond mijn rode jasje "apart" - en daarmee was het voor haar klaar.kim dietrich schreef:Wat bedoel je hier precies met 'accepteert'? Dat je ouders en familie het accepteren is heel mooi. Maar hoeveel mensen bij je in de buurt accepteren je echt? Je buurvrouw had een computerprobleem. In zulke omstandigheden zal het je worst zijn of iemand een jurk draagt of niet.
Ik verwacht niet dat ze me daarvoor spontaan gaan uitnodigen. Juist ook omdat ik de boot sterk afgehouden heb in de tijd dat ik als man leefde. Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat, als ik zoiets wil, ik zelf de eerste stap zet. En wat er dan gebeurt - dat zien we wel. Overigens heb ik nog steeds niet heel erg veel behoefte aan regelmatige koffiebezoekjes aan de buren (en omgekeerd).kim dietrich schreef:Maar draai nu eens de situatie om. Jij hebt een probleem en je vraagt hun om hulp. Hoe enthousiast reageren ze dan? En zoeken ze uit zichzelf contact met je? Word je uitgenodigd voor feestjes? Komen ze bij je koffie drinken? Vragen ze je voor het buurtcomite? Etc.?
Groetjes,
Frederique