Tcha innerlijk of uiterlijk, ik had het wel gelezen, dat je het over een mooi mens had en zo had ik het ook begrepen
Maar Babette, over die dualiteit, nou dat is toch al lang bekent, dat ieder mens de twee kanten heeft, dus een mannelijke en een vrouwelijke, die twee snij je niet weg.....je blijft immers toch de zelfde mens.....misschien lijken de eersten jaren op een achtbaanrit, maar dat normaliseert zich weer en je beseft, dat eigenlijk helemaal niks is verandert binnenin, ik zeg maar de vaste schijf, beetje werkt het systeem anders en die hardware is verandert.....maar je bent uiteindelijk ergens nog steeds dezelfde.....
Het blijft een avontuur en en ontdekkingsreis, en waar het allemaal toe leidt, weet ik niet. Het houdt me in ieder geval wel bezig. Bovendien vind ik het leuk om te ontdekken hoe de anderen hier er over denken, voelen en hoe ze het mee maken. Het geeft je altijd weer andere inzichten, en wellicht een andere kijk op bepaalde aspecten van het leventje.
Babette schreef:Tot slot zou ik Edith willen vragen waarom het zo belangrijk voor haar is om op een dergelijke wijze te willen categoriseren en dat onderscheid te willen maken. Dat is mij uit deze schrijverijtjes niet geheel duidelijk geworden en daar was ik toch wel heel benieuwd naar.
Tja, het leek mij leuk en interessant hoe anderen naar een bepaalde stelling kijken. Anders zou je de meeste onderwerpen op dit forum kunnen schrappen. Want wie is er nu geïnteresseerd in schoenmaten voor travestieten? Of wie is er nu geïnteresseerd wat we met de kerst gaan doen? En eigenlijk is dit ook weer een vorm van iemand in een hokje plaatsen. Een hokje voor wie kalkoen eet tijdens de kerst en een hokje voor diegene die iets anders gaan doen tijdens de kerstdagen. De stelling is blijkbaar bij bepaalde bezoekers in het verkeerde keelgat geschoten. Waren de eerste bezoekers open en duidelijk over de stelling, de latere bezoekers hadden zoiets van: "Waar bemoei je je eigenlijk mee! Dit zijn mijn zaken!" Het lijkt me ook niet zinvol om deze stelling voort te zetten. Alleen ik blijf er in geloven dat een geslachtsverandering bij de ene vele malen noodzakelijker is dan bij de andere.
Babette schreef:Het blijft een avontuur en en ontdekkingsreis, en waar het allemaal toe leidt, weet ik niet. Het houdt me in ieder geval wel bezig. Bovendien vind ik het leuk om te ontdekken hoe de anderen hier er over denken, voelen en hoe ze het mee maken. Het geeft je altijd weer andere inzichten, en wellicht een andere kijk op bepaalde aspecten van het leventje.
Liefs,
Babette.
Ik zie het zeker niet als een avontuur en ontdekkingsreis. Ik zie het als een verlossing van mijn lijden. Ik realiseer me nu dat ik 30 jaar lang in gevangenschap heb moeten leven. En tijdens deze gevangenschap ben ik onherstelbaar beschadigd. Zo heb ik nooit de normale ontwikkeling als meisje mee mogen maken en heb ik nooit een opleiding kunnen volgen die bij mij paste. Nu wordt de gesloten, verlegen en teruggetrokken persoon een assertieve vrouw. Een vrouw die voor haar menig uit durft te komen. En diegene die zegt dat ik een vrouw wordt heeft het helemaal mis. Het is net of ik altijd al zo geleefd heb. Mijn "vorige leven" is al heel ver weg.
Het is heel gemakkelijk (en soms ook verhelderend) om mensen in hokjes te stoppen, daar is opzich niets op tegen zolang er geen waarde oordeel aan wordt opgehangen, want dan begint het op een vorm van discriminatie te lijken.
Het probleem dat zich ook nog voordoet bij de (generaliserende) hokjesindeling is dat er altijd mensen zijn die zich niet thuisvoelen in het hen aangewezen hokje, of mensen die zich thuis voelen in meerdere hokjes.
Je kan de wereld bijvoorbeeld indelen in mensen met bruine ogen en mensen met andere kleur ogen. Er zullen altijd mensen zijn die bijvoorbeeld geen ogen hebben of juist een bruin en een blauw oog die niet in de tweedeling passen. Zolang er geen waarde oordeel aan opgehangen wordt is er niets aan de hand, maar wanneer mensen met bruine ogen privileges krijgen heb je de poppen aan het dansen.
Hier op dit forum (niet specifiek dit sub-forum) zou iedereen die zich aan de T-wereld verwant voelt geaccepteerd moeten worden, maar dat is zeker niet altijd het geval.
Dit komt de toegankelijkheid niet ten goede. Zeker voor de beginnende (onzekere) T kan het best wel eens even schrikken zijn.
Volgens mij is juist daarom het verzet tegen de hokjes vaak zo heftig
Babette schreef:Het blijft een avontuur en en ontdekkingsreis, en waar het allemaal toe leidt, weet ik niet. Het houdt me in ieder geval wel bezig..
Ik weet niet of ik het als een ontdekkingsreis moet zien, maar zeker geen avontuur. Het is voor mij een compromis - weliswaar de beste die op dit moment voorhanden is. Gelukkig heb ik in mijn voorgaande tijd niet echt geleden; ik heb mij als androgyn toch min of meer kunnen uiten en niet mij echt in het beknellende harnas van het "man-zijn" hoeven wurmen.
Wat Edith al zegt: ik wordt geen vrouw, dat ben ik al. Alleen heeft het even geduurd eer dat zij naar buiten is gekomen...
Ik zie het zeker niet als een avontuur en ontdekkingsreis. Ik zie het als een verlossing van mijn lijden. Ik realiseer me nu dat ik 30 jaar lang in gevangenschap heb moeten leven. En tijdens deze gevangenschap ben ik onherstelbaar beschadigd. Zo heb ik nooit de normale ontwikkeling als meisje mee mogen maken en heb ik nooit een opleiding kunnen volgen die bij mij paste. Nu wordt de gesloten, verlegen en teruggetrokken persoon een assertieve vrouw. Een vrouw die voor haar menig uit durft te komen. En diegene die zegt dat ik een vrouw wordt heeft het helemaal mis. Het is net of ik altijd al zo geleefd heb. Mijn "vorige leven" is al heel ver weg.
Ha, Edith hier herken ik mezelf in. Ik ben eigenlijk boos op mijzelf dat ik zo laat de juiste stappen heb ondernomen. Ik heb gewacht tot ik psychisch tegen de afgrond aan zat, niet de juiste manier. Vanaf het begin dat ik me als vrouw in de maatschappij begaf, ging werken, socializen etc. ben ik me alleen maar sterker gaan voelen. En zelfs nu nog zes jaar nadat ik bij het genderteam binnenstapte ben ik nog steeds aan het groeien en ontwikkelen als persoon. Je hebt gelijk dat je geen vrouw wordt, maar altijd al was. Maar je zal merken dat je iedere dag wat meer vrouw wordt door de ervaringen die je opdoet in het dagelijkse leven. Ik heb heel wat meer gehad aan contacten met biologische vrouwen dan aan de relaties met mannen die ik heb gehad.
Ik zou zeggen ga door met het plaatsen van dit soort topics, het maakt wat los bij de bezoeksters van deze site.
Ik zie het zeker niet als een avontuur en ontdekkingsreis. Ik zie het als een verlossing van mijn lijden. Ik realiseer me nu dat ik 30 jaar lang in gevangenschap heb moeten leven. En tijdens deze gevangenschap ben ik onherstelbaar beschadigd. Zo heb ik nooit de normale ontwikkeling als meisje mee mogen maken en heb ik nooit een opleiding kunnen volgen die bij mij paste. Nu wordt de gesloten, verlegen en teruggetrokken persoon een assertieve vrouw. Een vrouw die voor haar menig uit durft te komen. En diegene die zegt dat ik een vrouw wordt heeft het helemaal mis. Het is net of ik altijd al zo geleefd heb. Mijn "vorige leven" is al heel ver weg.
Ha, Edith hier herken ik mezelf in. Ik ben eigenlijk boos op mijzelf dat ik zo laat de juiste stappen heb ondernomen. Ik heb gewacht tot ik psychisch tegen de afgrond aan zat, niet de juiste manier. Vanaf het begin dat ik me als vrouw in de maatschappij begaf, ging werken, socializen etc. ben ik me alleen maar sterker gaan voelen. En zelfs nu nog zes jaar nadat ik bij het genderteam binnenstapte ben ik nog steeds aan het groeien en ontwikkelen als persoon. Je hebt gelijk dat je geen vrouw wordt, maar altijd al was. Maar je zal merken dat je iedere dag wat meer vrouw wordt door de ervaringen die je opdoet in het dagelijkse leven. Ik heb heel wat meer gehad aan contacten met biologische vrouwen dan aan de relaties met mannen die ik heb gehad.
Ik zou zeggen ga door met het plaatsen van dit soort topics, het maakt wat los bij de bezoeksters van deze site.
Babette? Ik heet sinds jaar en dag Edith hoor! Mooie naam hè? Het betekent strijdster.
Geri schreef:Ha, Edith hier herken ik mezelf in. ...
Nou begrijp ik er niks meer van. Hier stond zojuist toch Babette? Ik heb net mijn Androcur pilletje ingenomen maar van zulke bijwerkingen heb ik nog nooit last gehad. Ik moet de bijsluiters nog maar eens doorlezen.
voor mij is het leven wèl een ontdekkingsreis en ook een groot avontuur. Al die dingen die je mee maakt in je groeiproces, je mens-zijn; het is bijna net zoiets als een wereldreis: het leren omgaan met allerlei verschillende omstandigheden en culturen. Natuurlijk zijn er ook buitengewoon pijnlijke momenten en moeilijke tijden, maar ik probeer daar zo veel mogelijk van te leren en ze uiteindelijk te relativeren. "Never a dull moment", zal ik maar zeggen.
"Loesje" ( van de kaarten ) schreef ooit: "Leven is het meervoud van lef" en "Het leven is een feest en jij bent uitgenodigd". Die staan bij ons thuis op een prominente plek. Mijn partner en ik proberen zoveel mogelijk blij, optimistisch en lichtvoetig door het leven te gaan.
Overigens heb ik, nadat wij gisteren op een braderie bij een kermiskoers (=wielrennen ) op een terrasje zaten, het idee gekregen dat er van z'n lang zal z'n leven niet genoeg hokjes zijn om iedereen te kunnen plaatsen: wat een verscheidenheid aan mensen!
Jaap Fisher zong ooit: "Gods kinderen zijn rare peren" en dat lijkt me de meest plausibele verklaring. Uiteraard ben ik daar zelf eentje van....
Liefs,
Babette.
De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.
--> 
