Moderator: Moderators
Sterkte!tijgertje schreef:ze willen er allebei schijnbaar zo weinig mogelijk van weten
maar voor jou een periode waar je hoe dan ook ff doorheen moet!
Als mijn geheugen mij niet bedriegd (zal wel niet) was ik al vanaf zo 6/7 al meidenachtig. Mee het spelen met touwtje springen en zo. Ook begon ik al spullen van mun zus en later zusje te "pikken".betteke schreef:Meisje toch......als ik dit zo allemaal lees, dan denk ik terug aan mijn eigen beginperiode, lijkt erg veel op die van jouw!
Mijn vader wilde me ook niet als meisje erkennen, en bleef me met m'n oude naam aanspreken, totdat ik geopereerd was, want toen sloeg hij om als een blad aan een boom!
Gelukkig stond mijn moeder helemaal achter me, en dat gaf me veel steun.Omdat er toen nog zo weinig over transseksualiteit bekend was ('k wist zelf nog maar nauwelijks dat het zo heette!) is er toen op mijn eigen verzoek een maatschappelijk werkster met hen wezen praten, en dat was heel prettig.Misschien is dit voor jou ook wel een idee!Je zou ze ook een keertje kunnen meenemen naar je psycholoog of zo, als je die hebt tenminste.
En ik maar denken dat ik gewoon te vroeg geboren was, en dat alles tegenwoordig veel makkelijker was geworden.....helaas voor jullie is er eigenlijk nog niet veel veranderd, het enige verschil is dat er veel meer bekendheid over is, en je veel meer informatie op o.a. internet hierover kunt opdoen.(en hier natuurlijk!!)
Veel sterkte meisje, en laat de moed niet zakken hoor, want als ik het zo lees, mag je nog niet klagen!
Dus zit ik het meest van de tijd op mijn kamer. Ik zit er zeer hard over te denken een kamer te gaan zoeken. Als ze het dan nog niet accepteren ligt ik de familie per brief in. Draaien ze dan nog niet bij zal het in een breuk eindigen
) Dit is mischien een idee. Ik zou voorzichtig mijn petetante kunnen inlichten. Ik heb het altijd goed met haar kunnen vindenbetteke schreef: Het is misschien ook helemaal niet zo gek om misschien een familielid die jou wel accepteerd, in te lichten over de huoding van je ouders, en misschien kunnen jullie samen proberen je ouders duidelijk te maken dat ze met hun houding van nu jou doodongelukkig maken!
Denk dat zij het wel goed zal oppakken
Ik moet binnenkort nog met mijn mentor en de decaan praten ivm het afschermen van mijn gegevens. Dit is zodat mijn klasgenoten er niet achter kunnen komen.Kim_E schreef:Het is ook heel moeilijk om dat in je eentje te trekken. Maar heb je op jouw opleiding niet iets van een studentenpsychologe met wie je er vertrouwelijk over zou kunnen praten, wat je zou kunnen doen?
Veel sterkte in ieder geval!
Ik zit op de hogeschool Zuyd in HeerlenFlorieke19 schreef:Hey Tijgertje (lang niet op MSN gesproken trouwens)
Ik weet niet op welke school je zit? Maar ik ga naar een ROC en daar kent (nog) niemand mij. En ik kon heel makkelijk door 1 telefoontje mijn naam 'Jeroen' in 'Florieke' veranderen.
Het is natuurlijk niet officieel, dus op mijn raporten ect. zal gewoon Jeroen blijven staan.
Verder vervelend dat je ouders je niet willen steunen, maar je probeert het wel zo te lezen.
Sterkte in iedergeval. x
Ik merk nu echt dat ik de steun van mijn moeder mis bij dingen als huidverzorging en make-upMja, ik heb nooit iets gevraagt ofzo over makeup aan vriendinnen of mijn moeder. Ik ben gewoon een beetje gaan knoeien (halfjaar terug) En nu is het allemaal heel normaal, alles lukte bij mij ook direct de eerste keer.Ik probeer het zeker. Mijn vriendinnen worden ondertussen gek van me omdat ik vanalles ben het vragen. Dingen die hun automatisch doen moet ik nog leren
