Ik ben wel kapot van dit te lezen zeg*.
In 2000 had ik een hele mooie ontmoeting met Henriette
in het café van of naast kunst...dinges "Stroom" in Den haag.
Ze zag er heel mooi uit en vond me ook mooi
en we hadden het over relaties en over hoe het is om eigenlijk 'elfje' zijn.
Een faunachtig androgyn, een niet man noch vrouw-wezen te zijn.
ik voel me zelf ook heel verweven met het elvenrijk...
en mijn ervaring tot dusver dat de aarde te hard is om op te leven.
Maar kijk, zij straalde geen negativiteit uit en ik bewonderde dat zij
zo over straat kon en inderdaad toen geen negatieve ervaringen op straat opdeed,
terwijl ik zelf weet dat ik bij me zelf nog wel een soort woede of negativiteit voel(de), waarbij ik weet dat dat samen met onzekerheid
de onzekerheid en agressie bij bepaalde groepen jongeren triggert,
(nu ook meiden) .
Dus eens te meer is het een schok dat juist zo'n vredelievend iemand
als zij het moet bekopen. (Uiteraard moet niemand het moeten hoeven bekopen met klappen of de dood om diens bestaan)
Het voelt nou wel,... of lijkt alsof:
Pas als men œcemenisch de Tempelberg samen zal willen betreden;
elkaar en alle schepselen het licht in de ogen kan gunnen,
zal er licht zijn.
We zijn allen toch een "Eenheid in Verscheidenheid",
Variaties als de schakeringen van een diamant, die ook een en dezelfde diamant is.
Ja, verder wordt het te persoonlijk...
(*Ik ben een hele tijd niet lekker geweest lichamelijk (ziekte van Crohn) en suïcidaal, combinatie van en TG onzekerheden...behoefte gehad de plug er uit te trekken en heb een tijd ook niet meer op dit forum of tv gekeken, dus daarom dat ik nu pas opeens reageer op het bericht over Henriette en de schok nu krijg)
Heel veel liefs iedereen,
Sanne
Ik droom, dus ik ben.