Ontdekken wie ik ben.

[Janiek_]

Milatant is mijn geuzennaam en ik ben seriewoordenares

[Mara]

Je kunt dat niet menen Frederique......ik kan haast niet geloven, dat het je geen reet uitmaakt, dat de mensen zich nogaal vergissen in wat ze zien en hoe jij zich op die moment voelt......

.....ik vind het bvb erg vervelend, als ik gemeneerd werd....waar ligt dat wel aan??? Omdat ik teveel mannelijke lichamelijke trekken heb, mensen twijfelen en dat maakt me niet vrolijk.....pas als ik corrigeer gaat het z'n gewone gang verder met *mevrouw*......ik haat deze situaties en laat me dus verder verbouwen....niet uit angst.....nee gewoon omdat ik op eerste gezicht als dat gezien wil worden, wat ik ben.....tis toch meer dan logisch!

Dat ik verder best mannelijke dingen doe en best stoer ben wil ik nie afleggen, hoezo ook.....ik ben immers geen meisje-meisje

En daar ben ik al heel lang, ik heb enkel maar nog een weg te gaan.....en die is naar de chireug, mun direkte omgeving heeft dat altijd bevestigt!

Jij klinkt alsof het bij jou geestelijk is op te lossen......nou dan op naar de volgende 30 jaar en neem alvast zolang afscheid van het genderteam

Mara

[Guest]

Ja Frederique, toch vind ik het een rare aanname dat ik of andere transmeisjes angst hebben voor het mannelijke.[/b]

transvrouw vindt je geen leuke benaming, maar transmeisje dus wel

Hoor je me niet zeggen.. maar je weet watik bedoel als ik het heb over transmeisje of transvrouw.

[Guest]

Verder zijn er ook vrouwen die alle genoemde dingen van nature niet mee krijgen en dus ook niet ongesteld worden en geen kinderen kunnen krijgen... bijv intersexueel of AOS. Zowel biologisch/genetisch, als lichamelijk en emotioneel (vrouw van binnen uit) denk ik dat een post-op jong transmeisje toch veel gelijkenissen heeft met bijv. een AOS-meisje en juist veel minder met het beeld wat men van een 'transvrouw' heeft

Dus als iemand je er toch naar vraagt ga je zeggen dat je intersexueel bent of AOS hebt, maar niet dat je een transmeisje bent?
En genderdysfoor vind ik ook een vreemd woord om te gebruiken als je iemand wilt uitleggen wat je precies bent of als iemand er naar vraagt.

Ligt eraan wie ik het uit ga leggen... Als ik na mijn SRS een vriendje krijg wil ik het wel gewoon vertellen. Maar als ik voor de rest dingen uit zou moeten leggen omdat het gaat over ongesteldheid of kinderen krijgen gaat in bijvoorbeeld toekomstige werkkringen ga ik het denk ik uitleggen als AOS of intersexueel... En misschien sommige goede vriendinnen en collega's, die wel het hele verhaal t ehoren krijgen. Maar dat hoeft echt niet iedereen te weten en het woord 'trans' daar kleeft toch nog een heleboel stigma aan, dus ik wil gewoon dat mensen mij straks na mijn SRS in toekomstige kringen ook niet zien als trans maar gewoon primair als meisje/vrouw.

[in-sanne-ty]

Er blijft iedere dag een groot deel van de dag een soort hunkering bestaan naar het vrouw zijn! Ik kan geen etalge met luxe dames kleding voorbij lopen of ik krijg helemaal een week gevoel in mijn buik. Als of er een sirene afgaat die van binnen keihard begint te roepen: was ik maar een vrouw, ik wil een vrouw zijn enz enz. Wie komt dit bekend voor?

Heb ik ook... maar ik kan geen vrouwenkleding aandoen of ik krijg er een vreemd gevoel bij..
In vrouwenkleding voel ik me een beetje een mormel en "nep". Mijn lichaam is niet gemaakt voor die kleding (en andersom ook niet )

Ik hoor heel veel transseksuelen praten over wat ze van vroeger als jongetje nog allemaal weten hoe ongelukkig ze waren en dat ze al wisten dat ze liever een meisje waren, ik heb dat soort dingen helemaal niet. Ik zat vroeger op voetbal en ik was daar best goed in. Heel fanatiek, fel en hard. Ik was niet bang voor stevig fysiek contact, al speelde ik vaak wel eerlijk. wat dat betreft zat er weinig meisjes achtigs in.

Ik speelde veel en vaak met lego en autootjes en vond het ontzettend leuk. Maar ook winkeltje/doktertje en met barbies of een poppenhuis spelen vond ik leuk.
Ik ben altijd al een ontzettend zacht en vredelievend persoon geweest. Ik had en heb echt helemaal NIETS met stoerdoenerij.

Wat ik wel goed weet over mijn vroege jaren is dat ik altijd met een soort ontzag en fascinatie naar meisjes kamer keek, het had wel een soort aantrekkingskracht. Al dat roze en die barbies, dat was toch wel iets wat me aantrok. Maar ik heb er nooit echt iets mee gedaan.

Heb ik ook! Maar de reden dat ik er niks mee gedaan heb is eigenlijk meer omdat ik ontzettend goed wist dat het niet "normaal" was...
Ik ben wel altijd blijven dat ik eens zou wakker worden als meisje of in de puberteit zou veranderen... maar helaas...

Ik voel me ook totaal geen homo. Ik val ook meer op vrouwen dan op mannen. Als ik naar een vrouw kijk dan kan ik daar wel opgewonden van worden. Maar.... ook hier gaat weer die sirene af die zegt, was jij dat maar. Als ik me helemaal heb opgetut dan heb ik juist het idee dat ik veel meer naar mannen zou neigen. Ik lijk dan ineens te veranderen in een stom trutje, ik heb zelf het idee dat de rem er af mag en dat ik me vrij kan bewegen.

Ik voel me ook totaal geen homo. Het gekke is wel dat ik tot op heden nooit een vriendin heb gehad (ben nu 23), méér jongens achter me aan heb gehad dan meiden. En de meiden waar ik het goed mee kon vinden lesbisch waren.
Ook herinner ik me nog wat een meisje tegen me in de kroeg zei. Normaal gesproken viel ze op meiden, maar ze voelde zich op de ene of ander rare manier ook tot mij aangetrokken...

Niet zozeer wanneer ik opgetut ben, (doe ik haast nooit) maar wanneer er niemand om me heen is of ik diep in gedachten verzonken ben en totaal niet bezig ben met de rest van de wereld ben ik echt ontzettend vrouwelijk..
Dan gaan inderdaad de remmen los en voel ik me vrij...

Die gedachte van "was ik dat maar" heb ik ongeveer ieder uur van iedere dag. Toch vraag ik me ook niet af of het niet gewoon een verkapte hunkering is naar een vriendin.
Van de andere kant had ik dat gevoel ook al toen ik totaal nog niet bezig was met seks/relaties met vrouwen .

omdat ik zo onzeker ben en omdat ik een beetje een eenling ben.

Join the club...

Dat is dus het probleem, ik blijk totaal niet instaat te zijn om een fatsoenlijk leven op te bouwen als man. Ik leer redelijk makkelijk mensen kennen, maar na een tijdje ga ik afstand creeeren.
En dan is echte vrienden maken moeilijk. Dus echt een groot sociaal leven heb ik niet. Doorgaan met mijn huidige leven lijkt zo zinloos!

Dat heb ik ook. Ik maak ontzettend makkelijk vrienden omdat ik altijd aardig en meegaand ben, erg open en me goed aan kan passen, wat je door de jaren heen wel leert.
Ik ben zelf alleen ontzettend slecht in het onderhouden van contacten, maar vaak ook omdat de interesses van diegenen waar ik mee bevriend ben zo anders zijn.
Ook zal ik zelf nooit iemand bellen omdat ik niet het gevoel heb dat überhaupt iemand op mijn gezelschap zit te wachten...

Ik heb me ook wel is afgevraagd of ik niet gewoon een persoonlijkheids stoornis heb. Ik weet het gewoon niet.

Dat heb ik me ook vaak afgevraagd en ook ik weet het niet...

Weetje, ik denk veel te veel. Ik probeer een oorzaak gevolg relatie te zoeken, en die is er misschien helemaal niet. Ik kan me niet identificeren met mannen, en mijn gevoel kan ik niet uiten. Ik ben anders, en ik kan daar niet mee omgaan. En of dat dan een gender probleem is, ik weet het niet, misschien staat het er wel helemaal los van of misschien niet.

zooo herkenbaar....

Ik voel me op zo'n dag ook fantasties. Ik ben dan veel mondiger en vrolijker dan normaal. Ik heb dan, denk ik, meer aansluiting heb met die meiden, wat mij weer een goed gevoel geeft. Ik kan in iedergeval meer mezelf zijn dan normaal.

Heerlijk inderdaad. Maar sporten over het algemeen geeft een goed gevoel hoor. En ook 't feit dat je gewoon lekker alleen kunt zijn en met niks anders bezig bent dan balanceren en bochtjes maken op je plankje is heerlijk.

En aansluiting met de meiden vind ik inderdaad ook snel. Alleen vind ik het ontzettend jammer dat er vaak meteen weer raar wordt gedacht als je wat makkelijker bent in de omgang met vrouwen. Ik moet me vaak inhouden om niet te enthousiast te zijn met aanrakingen omdat vrouwen dan meteen denken dat ik iets van hen wil, terwijl dat totaal niet zo is...
Daarom klikt het ook zo goed met lesbiennes, omdat die er totaal niks achter zoeken...

maar ik begin me al vrij snel te ergeren aan die pruik en aan die nep borsten, daar kan ik soms weer helemaal down van worden.

Heb ik ook en daarom doe ik 't ook ontzettend weinig..
Bij het aantrekken van dat spul voel ik me nep, en ik ook na bijv. een transitie zal ik me minderwaardig blijven voelen denk ik. Wat overigens raar is omdat ik bij anderen eigenlijk alle soorten afwijkingen volkomen accepteer en mensen met respect behandel.
De enige waarbij ik 't niet doe ben ik zelf...

-----

Eigenlijk zou ik er minder over na moeten denken en gewoon m'n remmen los moeten gooien...

Ik denk er ook te veel en te diep over na, en het enige wat ik eraan overhoud is het gevoel dat ik 't liefst m'n eigen hersenen in zou slaan en stoppen met denken en "zijn"..
Op dat moment zou ik de wereld het liefst door een achterdeurtje willen verlaten, zonder dat iemand 't merkt en dat niemand nog weet dat ik ooit heb bestaan...

Niet dat ik dood wil. Integendeel.. ik wil leven, maar het leven stelt je soms voor keuzes die je niet wilt of kunt maken, waarbij alle compromissen even goed of slecht lijken te zijn...
Die momenten kunnen me echt tot wanhoop drijven...

Je bent in ieder geval niet de enige die momenteel "clueless" in het leven staat...

[mina]

Dat heb ik ook. Ik maak ontzettend makkelijk vrienden omdat ik altijd aardig en meegaand ben, erg open en me goed aan kan passen, wat je door de jaren heen wel leert. Ik ben zelf alleen ontzettend slecht in het onderhouden van contacten, maar vaak ook omdat de interesses van diegenen waar ik mee bevriend ben zo anders zijn.
Ook zal ik zelf nooit iemand bellen omdat ik niet het gevoel heb dat überhaupt iemand op mijn gezelschap zit te wachten...

Jeetje...dit is ontzettend herkenbaar
griezelig gewoon...

Het is nu gelukkig wel wat minder, doordat ik mezelf meer accepteer...maar ik ken dit gevoel - het is/was heel sterk.

Op dat moment zou ik de wereld het liefst door een achterdeurtje willen verlaten, zonder dat iemand 't merkt en dat niemand nog weet dat ik ooit heb bestaan...

en dit...
ik ben er nu bijna van af, dat gevoel - maar ik was me vroeger van binnen ook altijd aan het verontschuldigen van mijn bestaan... ik wist dat het niet klopte en was geneigd de afkeurende reactie's van anderen heel serieus te nemen. Dat is heel pijnlijk. Ik ben daarna ook lange tijd echt depressief en zelf destructief geworden...

Ik leer nu mijn identiteit en mijn gevoelens accepteren, en dat zorgt ervoor dat ik me veel beter voel over mezelf...

liefs,
Mina

[mila]

<Het vet gedrukte gedeelte wordt door mij gezien als angst. Ik denk namelijk (oprecht) dat het geen ene knal uitmaakt voor de manier waarop men op je reageert of je m, m+v of v bent.>

Ik geloof dat hier iemand spreekt die aan een realiteitsstoornis lijdt, en iedereen die wel in de realiteit leeft voor 'angstig' uitmaakt.

Dat woord 'angst' mbt anderen en van alles en nog wat heb ik nu zo ontzettend vaak gelezen.......dat ik het idee krijg dat er iets mis met je is.

Mila.

[Leonie]

<Het vet gedrukte gedeelte wordt door mij gezien als angst. Ik denk namelijk (oprecht) dat het geen ene knal uitmaakt voor de manier waarop men op je reageert of je m, m+v of v bent.>

Mila.

Welk vet gedrukte gedeelte?

[Janiek_]

Ik geloof dat hier iemand spreekt die aan een realiteitsstoornis lijdt, en iedereen die wel in de realiteit leeft voor 'angstig' uitmaakt.

Dat woord 'angst' mbt anderen en van alles en nog wat heb ik nu zo ontzettend vaak gelezen.......dat ik het idee krijg dat er iets mis met je is.

Mila.

Ik geloof dat hier iemand spreekt die teveel boekjes over psychiatrie heeft gelezen en graag diagnoses stelt over anderen. Dat heb ik je inmiddels zo vaak zien doen, dat je me een beetje doet denken aan die fotograaf, die zei: "Ik sta altijd zo beroerd op foto's, dat ik op een gegeven moment maar achter de camera ben gaan staan." Maar die maakte wel leuke foto's...

[Guest0]

Ik ben het voledig met laura_girl19 eens.

Als je aan mij zou kunnen zien dat ik een mtf transsexueel zou zijn dan zouden mensen anders met me omgaan.

Sinds ik om ben ben ik nog nooit aangesproken als meneer, niet op mijn uiterelijk en ook niet op mijn stem.

In de toekomst verwacht ik al helemaal geen problemen, als ik ook nog is een C cup heb over 15 nachtjes dan zal er helemaal geen kip meer zijn waarbij einige twijfel zou ontstaan.

My 2 cents.

[Dorine]

ja zoals Lauwtje, Kimmy en Melina zou ik ook wel (uiterlijk) willen zijn, diep in mijn hart denk ik ook dat veel van de frustraties die hier verschijnen hun oorzaak vinden in 'dat mensen het zien'

Dat geldt zeker voor mij en ja dat is eigenlijk heel zwak want je bent dan niet zo sterk innerlijk zoals Frederique die haar eigen werkelijkheid maakt, er komen tijden in je leven dat zon kracht je erdoor heen sleept

Maar van mij hoeft niemand te zien dat ik ooit als jongetje ben geboren, ik vind dat niet iets dat een plek heeft in mijn leven, maarja de een heeft meer geluk hiermee dan de ander

[lief dinnetje]

Dorine schreef :

Dat geldt zeker voor mij en ja dat is eigenlijk heel zwak want je bent dan niet zo sterk innerlijk zoals Frederique die haar eigen werkelijkheid maakt, er komen tijden in je leven dat zon kracht je erdoor heen sleept

Ik ben het hier niet mee eens.
Het één sluit het andere niet uit.
Ik ben innerlijk juist heel sterk vind ik.......
Een hele transitie doen in combinatie met een full-time job en dan nog een uitgebreid sociaal leven en een passie voor sport ........
neem daar dan nog een redelijk extreem verlangen naar perfectie bij als vrouw ....neen het is soms best zwaar hoor (zowel fysiek als mentaal).

Het is gewoon een keuze omdat ik absoluut geen zin heb om systematisch als 'weirdo' aanzien te worden door de maatschappij.
Als je de keuze hebt, waarom zou je dan het jezelf moeilijk moeten maken op dat vlak ?
Ok het is ergens wel hard werken om te bereiken wat je voor ogen hebt.
Je moet ook veel geduld hebben, maar ergens krijg je die 'investering' dan wel ergens in het proces terug.

Groeten,

Melina

[mina]

Er zit een wezenlijk verschil in, en the world is groter dan alleen je werkkring of vriendenkring.......

In wat voor pijnlijk gekrompen wereld leef jij dan, als je wereldje alleen bestaat uit HOLEBI mensen en collega's? Vraag ik me zo af? Verder geen dagelijks leven, uitgaan, boodschappen doen, enzenzenzenz?

Mila.

Zeg kan het even wat minder?
Moet dat horen, twee meiden die er altijd al heel vrouwelijk uitzagen...
en het hoogste woord voeren...
Weten jullie soms hoe het is om Frederique te zijn?

beetje meer respect lijkt me wel gepast...

Mina

[mina]

Het is gewoon een keuze omdat ik absoluut geen zin heb om systematisch als 'weirdo' aanzien te worden door de maatschappij.
Als je de keuze hebt, waarom zou je dan het jezelf moeilijk moeten maken op dat vlak ?
Ok het is ergens wel hard werken om te bereiken wat je voor ogen hebt.
Je moet ook veel geduld hebben, maar ergens krijg je die 'investering' dan wel ergens in het proces terug.

Groeten,

Melina

hmmm
Wat bedoel je hier nu precies mee. dat je een weirdo bent maar er niet zo wilt overkomen, of dat iemand die voor een man/vrouw leven kiest in jouw ogen een weirdo is (of zo overkomt) en anders dan jij? dat laatste denk ik?

Ik denk uiteindelijk dat een leven tussen de genders in je meer energie zal kosten dan een transitie ondergaan naar een passabele vrouw...

En zowel je identiteit als je uiterlijke kenmerken kun je niet kiezen maar wel proberen er het beste van te maken,...(en zoals het bij je past)

dat je zegt "het is gewoon een keuze" is vreemd ...het is helemaal niet voor iedereen "gewoon een keuze" om van man naar passabele vrouw te transformeren.

groetjes,
Mina

[Janiek_]

Het is gewoon een keuze omdat ik absoluut geen zin heb om systematisch als 'weirdo' aanzien te worden door de maatschappij.

Je bedoelt dat het niet jouw ding is om zichtbaar af te wijken van de gendernormen, neem ik aan? Dat je altijd door sommige mensen als weirdo gezien zult worden, zodra ze weten waar je vandaan komt, lijkt me niet iets om veel energie in te steken. Dan kun je beter gewoon aan je gevoel voor eigenwaarde voortbouwen.

Mijn eigen broer kent een trans met wie hij op de middelbare school gezeten heeft. Die ziet hij zo: "Ik wil hem graag tegemoet komen en hem als vrouw behandelen en "zij" zeggen waar anderen bij zijn, maar als het erop aan komt, blijft het voor mij een jongen die aan zichzelf heeft laten sleutelen."
Ik werd even stil aan de andere kant van de telefoon, omdat ik nu ook wist wat mijn kansen voor acceptatie zijn. Dat ik als vrouw leef is voor hem geen probleem, maar mij ook echt als vrouw zien, ligt niet binnen zijn mogelijkheden. En hij is niet de enige die er zo over denkt. Daar moeten mensen als wij mee kunnen leven, anders hebben we echt een realiteitsstoornis.