Passabiliteit

Algemeen

Moderator: Moderators

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Frederique_
Forum Junkie
Berichten: 4825
Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
Contacteer:

Passabiliteit

Bericht door Frederique_ »

Op veler verzoek een nieuwe uitleg over passabiliteit. Liefst in combinatie met het woord "angst", want dat woord van mij is bij velen van jullie blijven hangen. Daarom leg ik het graag nog een keer uit. 't Is wel wat lang geworden, excuses daarvoor.

Allereerst: 100% passabel worden lukt niet veel mensen. Zelfs Mila geeft aan dat ze soms gespot wordt. Geloof me: ik heb Mila gezien, toen ik haar zag bedacht ik me dat ze rustig 20x langs me heen had kunnen lopen - en dan nog had ik niet geweten dat Mila ooit man geweest was. Mila is daarin een uitzondering, want bij de meeste MTF's zie je het bij een paar keer langslopen echt wel: qua gezicht, qua houding/manier van lopen en vooral qua stem heb je veel "weggevertjes", zeker voor mensen die wel eens vaker met TS'en gepraat hebben.

Hoeveel procent lukt dan wel? Tja, 't hangt sterk van je lichaam af. Ik ben 1:97m, met vrij hoog opgetrokken schouders. Dat zijn zaken die je niet met operaties weg kunt werken. Je zult er echt mee moeten leven. Voor mij geen probleem: mijn lichaamsbeeld is al als kind dat ik langer ben dan gemiddeld, ik vind niet dat mijn schouders mij typisch niet-mij maken. Ik ken ook mensen die hun handen vreselijk vinden. Die mensen zullen zich goed moeten realiseren dat daar de komende 30 jaar vermoedelijk geen enkele oplossing voor is. Mensen die kleiner zijn hebben hier een voordeel.

Dan de vraag of het gewenst is om te streven naar 100% passabiliteit. En ja, dan kom ik direkt met "angst". Toen ik net begon had ik het gevoel dat als ik maar goed afweek van hoe ik er als man uitzag (met pruik, met make-up, met rok, met borsten) en ik zou niet meer als man herkenbaar zijn, dat dat dan voor mij de beste oplossing zou zijn. Ik geef het ruiterlijk toe: ANGST. Angst, die veroorzaakt werd doordat ik mijzelf niet erkende zoals ik was. Want als ik mijzelf wel had erkend zoals ik was, dan had ik er wel mee kunnen leven dat iemand mij herkende vanuit mijn oude uiterlijk.

Er zijn mensen die geluk hebben dat hun mannelijke uiterlijk vrijwel gelijk is aan hun gewenste vrouwelijke uiterlijk. Zij kunnen 100% passabel worden en doen dat dan vaak ook. Ik bedenk me dan altijd het volgende: stel, iemand is 100% passabel. Je bent dan vrouw onder de vrouwen. Je doet mee met alles waar een bio-vrouw ook aan mee doet. Dat gaat goed, totdat... iemand erachter komt dat je ooit man geweest bent. En dan? Dan slaat de stemming om: die vrouwen hadden dat nooit gedacht! Voelen zich bedonderd door die persoon die doet alsof'ie een vrouw is, maar in werkelijkheid als man geboren is! (En ja, ik gebruik hier bewust 'ie, want vrouwen zien je op dat moment ook als een 'ie, zeker niet meer als "een van hen").

Er zijn mensen die in dat geval kiezen om van omgeving te veranderen. En dan? Dan zijn er nieuwe mensen. Leuk, vrouw onder de vrouwen. Totdat... De geschiedenis herhaalt zich. Een moeilijke, uitzichtsloze geschiedenis. Want er zal altijd iemand jouw geschiedenis achterhalen. Je verspreekt je een keer, een ander verspreekt zich een keer, iemand "weet nog een leuk verhaal over jou"... 100% passabel bestaat in die zin niet. Vroeg of laat zal men het weten. En dan?

Ik denk dat het soms gemakkelijker is om niet 100% passabel te zijn. Zodat mensen aan je kunnen zien wat je graag bent (vrouw) en tegelijkertijd ook kunnen zien wat je geweest bent (man). Dat is (vaak) even wennen voor die ander, maar omdat jij sterk in je vel zit kun je dit aan. En omdat het daarna voor iedereen duidelijk is wat je bent (iemand die als man geboren is en dolgraag als vrouw geaccepteerd wil worden) zul je daar net zo min problemen mee krijgen als dat je 100% passabel bent. En leef je minder angstig dat iemand ooit achter je geheim zal komen...

Angst heeft vele vormen, maar de meeste mensen worden bij het hebben van angst heel extreem. Ze vinden het -of- FANTASTISCH en zien geen enkel nadeel, -of- ze vinden het HELEMAAL NIETS en zien geen enkel voordeel. Het is vanuit onze natuurlijke achtergrond ook heel nuttig dat dit zo werkt: als je gevaar ziet omdat er een grote beer aan komt (angst) wil je vluchten. Maar niet eens rustig afwachten om te kijken of de beer misschien net gegeten heeft, het dus geen probleem is om even te blijven staan en dus wachten tot het beest naast je staat en dan eens lekker in de vacht wroeten om te onderzoeken hoe zacht die vacht is. Extremen in je angst zijn nuttig. Omgekeerd ook: niet-extremen zijn nuttig in de periode dat je geen angst hebt. Het zorgt er vanuit de oer-tijd voor dat je leven kleur heeft. Als je geen niet-extremen zou hebben zou je elke dag alleen je favouriete kostje eten. En dat zou er voor zorgen dat je te eenzijdig eet en dus een grotere kans op ziekten hebt. Of dat je in een periode dat je favouriete kostje niet groeit doodhongert. Compromissen maken, niet altijd voor het uiterste gaan is onderdeel van het leven...

Wie op een angstige manier reageert op man/vrouw-zijn zal snel van zichzelf vinden dat hij/zij 100% passabel moet zijn, omdat het leven anders geen zin heeft. De enig juiste vraag is dan: waarom heeft het leven geen zin als je niet 100% passabel bent? Voor wie moet je er zo mooi uitzien: voor jezelf, of voor je omgeving? Als het voor jezelf is, waarom accepteer je bepaalde dingen van jezelf dan niet? Als het voor je omgeving is, denk je dan echt dat die omgeving niet kan wennen aan iemand die tussen de genders leeft? Ik ken mensen die het aandurven en die het doen. Die mensen ervaren er geen problemen mee. Ook ik ervaar er geen problemen mee, terwijl je ook aan mij best duidelijk kunt zien dat ik als man geboren ben. 't Is meer hoe je je t.o.v. je omgeving opstelt (hoe je "bent") dan hoe je er uitziet wat bepaalt of je door je omgeving geaccepteerd wordt.

Als ik mensen tegenkom die uitgaan van het doel van 100% passabel, dan hoor en zie ik heel vaak angst. Met name angst om niet geaccepteerd te worden. Deze angst herken ik zelf ook: ik ben er zelf mee omgegaan door mijzelf meer te accepteren. De angst voor gebrek aan acceptatie ging toen heel sterk weg.

Als mensen zeggen dat ze geen angst hebben, terwijl ze wel in extremen schrijven en terwijl ze ook streven naar 100% passabiliteit, dan geloof ik die mensen niet. Er bestaat een spreekwoord dat alleen dwazen geen angst kennen. En dat klopt. Wie geen angst kent wordt niet oud. Die heeft geen last van hoogtevrees en springt dus zo van de 4e verdieping naar beneden. Zoiets overleef je niet. Angst heeft een functie. Een belangrijke functie, om goed naar te luisteren. Wie zegt dat die geen angst heeft toont vaak aan dat die wel angst heeft. Namelijk: de angst om afgewezen te worden als hij/zij zegt dat hij/zij angst heeft. En daarom lees je het hier nauwelijks. Alleen mensen die goed met hun angst omgaan zullen zeggen dat ze soms bang zijn.

En dan de hamvraag: als ik zeg dat je goed met jezelf moet leren leven, zonder angst, zeg ik dan dat elke transitie waardeloos is omdat je beter had kunnen leren leven als man? Nee. Allereerst omdat die vraag zeer extreem gesteld wordt :wink: en dus veroorzaakt vanuit angst :lol: . Ik ben van mening dat als je leeft met minder angst, dat je dan beter goed gefundeerde keuzes kunt maken over welke operaties/behandelingen nu echt nodig zijn en welke operaties/behandelingen veroorzaakt worden omdat je bang bent voor je omgeving. Je weet dan beter welke lichaamsdelen bij je passen en welke niet, en durft het dichotome man/vrouw-denken (extremen, dus angst, denk ik dan maar) los te laten. Het is dan ineens geen probleem meer om een man-met-borsten, of een vrouw-met-piemel, of een vrouw-met-een-adamsappel te zijn. Wie zo leeft kan zich een hoop een hoop operaties en behandelingen, een hoop kosten, en dus ook een hoop pijn besparen.

Groetjes,

Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
adriana
Eredivisie
Berichten: 502
Lid geworden op: zo nov 18, 2001 1:00
Locatie: zuidholland

Bericht door adriana »

Frederique
Je schrijft over passabiliteit en angst, ik denk dat passabiliteit ook angst inhoud. Omdat passabiliteit niet door jezelf wordt bepaald maar door je omgeving/anderen, je bent in feite aan anderen overgeleverd en dit is een angstig gevoel.

En hoe die omgeving/anderen op je reageren is niet altijd voorspelbaar zelfs al gaat het lange tijd prima, je zit toch ergens te wachten op dat ene moment waar die omgeving/anderen laten merken dat je niet zo passabel was als je dacht.

Is dit erg, ik denk dat dit weer afhangt van hoeveel realiteitszin je bezit waardoor je vantevoren weet dat dit zal gebeuren en je hebt kunnen nadenken hoe je hierop zal reageren.

Een stapje verder, zoals je schrijft is dat als je accepteerd dat je niet geheel passabel bent maar dat je vanuit je eigen ervaring hier mee kunt leven, dan speelt de angst geen rol meer en kan je die anders negatieve energie gebruiken voor een positieve levenshouding.

Ofdat angst in relatie tot passibiliteit ooit helemaal weg zal zijn, ik denk van niet omdat "wij" nu eenmaal het gevoel willen hebben als volwaardige (wat dit ook mag inhouden) mensen te worden gezien en aanvaard door anderen.
Met het onderhuidse gevoel dat nooit weg zal gaan, hoe ziet men mij. :roll:

groetejs, Adriana
Guest
ForumFan
Berichten: 251
Lid geworden op: di jan 16, 2007 12:27
Locatie: antarctica

Bericht door Guest »

Hallo Frederique,

Ik denk dat iedereen verschillend is, en ik waardeer jouw verhaal en je eerlijkheid. Wat me wel opvalt is dat je tientallen keren het woord angst neemt. Ik weet van mezelf dat ik gewoon passabel ben (al zullen er vast wel eens mensen zijn die het zien ofzo, dat weet ik niet). Als je 10 x om mij heen was gelopen op straat, was je niets aan mij opgevallen zijn... behalve dat ik vrij lang ben (nog wel een kop kleiner dan jouw ;). Om het over mijn ervaring te hebben: Ik heb geen angst over mijn uiterlijk of een bepaalde angst dat ik 100% vrouw moet zijn, want ik heb simpelweg een andere start gemaakt. Ookal heb ik nu een vrouwelijk figuur, stem en gezicht... toch ben ik anders, vanwege mijn andere start. Sommige mensen in mijn omgeving weten dat, anderen niet. Degene die ik het zelf vertel hadden het niet verwacht en mijn vriendinnen die het weten zeggen gewoon 'Je doet als een meisje en je ziet er ook zo uit. Je bent gewoon een van ons.' Mijn ervaring is dus niet zo dat als mensen het eenmaal weten dat je dan niet meer mee kunt als meisjes onder elkaar. Maar ik kan me voorstellen dat mensen die volledig stealth en passabel zijn wel leven in een bepaalde angst, bang dat anderen 'het' ooit te weten komen (om dan toch even het woord angst te gebruiken).

Ik ben nu nog te jong denk ik om definitief een keuze te maken over hoe ik later wil leven. Vriendjes vertel ik het wel, maar als ik later een baan krijg ga ik het echt niet vertellen... mss wel als ik goed contact heb eenmaal met bepaalde collega's.

Ik weet niet beter dan dat ik Laura ben, meisje van 20 jaar met het uiterlijk wat ik nu heb... ik kan mij niet voorstellen hoe het is om er tussein te leven zonder echt duidelijk als vrouw geaccepteerd te worden. Mijn ervaringen zijn gewoon niet zo en mijn uiterlijk heeft die dubbelzinnigheid niet... ik zou dat ook niet willen... En dat staat los van angst... Ik weet nou eenmaal niet beter :)


Als je het hebt over keuzes met operaties: Ik wil geen borstoperatie, geen adamsappeloperatie, FFS staat ook niet op de planning... Ik wil alleen een SRS, en ook daar moet ik nog een jaartje op wachten. Vannacht had ik er toevallig over gedroomd, dat ik wakker werd in het ziekenhuis na een SRS... alles voelde zo compleet, zo echt en zo van mij in mijn droom. Het plaatje klopte gewoon! Ik wil in dat opzicht gewoon niet anders zijn als mijn vriendinnen... als wij naar het strand gaan kan ik niet in mijn bikini, ik kan niet vrijen met mijn vriendje, ik kan niet zwemmen... ik moet dagelijks dat ding wegwerken... Het klopt gewoon niet als ik onder de douche sta: een vrouwelijk figuur, heupen en dijen met dat 'ding' er tussen... Elke keer als ik naar de WC ga heb ik er wel last van, of bij het aan en uitkleden en bij het aangaan van nieuwe contacten voelt het soms alsof ik iets moet verbergen, eigenlijk dus mijn piemel omdat mensen nu eenmaal denken dat er daarbeneden een vagina zit (immers ben ik een meisje in hun ogen). Wat niet wil zeggen dat mijn wens om een SRS voort komt uit mijn omgeving of het idee dat hun hebben van mij... ik wil het zelf, want dat ding past gewoon niet in mijn zelfbeeld.

In iedergeval bedankt voor je bijdrage, het heeft me veel geleerd over jouw ideeen en ik begin jouw en andere 'mensen tussen de genders' wel beter te begrijpen. Al identificeer ik me er niet mee...

Groetjes Laura
Gebruikersavatar
Monica Dreamgirl
ForumFan
Berichten: 447
Lid geworden op: wo apr 30, 2003 20:12
Locatie: Rotterdam

Bericht door Monica Dreamgirl »

Hoi Frederique,

Goed verhaal. Lang geleden dat ik zo'n verstandig stuk hier gelezen heb.

groetjes,

Monica
Ik ben mezelf.
Dorine
Eredivisie
Berichten: 634
Lid geworden op: zo jan 07, 2007 21:31

Bericht door Dorine »

nou mooi uitgelegd Laura daar denk ik ook zo over, niks aan toe te voegen maar dan vanuit een niet zo passabel perspectief vanwege leeftijd :-) maar wij moeten er toch het beste van maken? En uiteindelijk ziet men wel wie je bent..van binnen

ik leer ook veel van mensen die 'bewust ertussen in' leven, maar bij Frederique zie ik steeds verschuivingen volgens mij door een groter wordend gevoel? Dus zou mij niet verbazen als ze gewoon helemaal richting vrouw gaat uiteindelijk, of niet ik weet het niet zij zelf ook niet denk ik? Dat lijkt me verwarrend

en is het toeval dat je je nu zo met het onderwerp bezighoudt terwijl het iets zou zijn wat je dus NIET wilt passabiliteit als tg, immers dan ben je eenduidig, gewoon vrouw... Kijk er is een verschil tussen wat je diepste verlangen en wat realistisch is, het gaat natuurlijk om dat verlangen...
cijfer je dat verlangen dan weg omdat het onmogelijk is? de ratio verslaat het gevoel?

ik weet dat mijn verlangen heel ver van mij is maar misschien komt het wat dichterbij door medische behandelingen, en ondanks wat lang en groot zijn wel blij zijn met wie ik ben

of ben je dan altijd onderweg, in transit, een pelgrim, een ideaal?
Maruscha
Eredivisie
Berichten: 777
Lid geworden op: vr mei 17, 2002 20:32
Contacteer:

Bericht door Maruscha »

Passability is in the eye of the beholder.
Echte gender-outlaws dragen panty's over hun hoofd.
Gebruikersavatar
Irene
ForumDiva 3000
Berichten: 3151
Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
Locatie: Breda
Contacteer:

Bericht door Irene »

Goed verhaal Frederique,

Ik sluit mer er helemaal bij aan en heb het met plezier gelezen.

al had ik bij de titel het gevoel van niet vweer he.

Irene
Kleine stapjes
Gebruikersavatar
mina
Eredivisie
Berichten: 1000
Lid geworden op: ma dec 18, 2006 13:50

Bericht door mina »

Frederique

wat jij zegt is eigenlijk dat je vermoed dat er transjes zijn die passabel willen zijn voor de buitenwereld...een SRS o.a. soms ondergaan voor de buitenwereld ...maar dat ben ik niet met je eens...

Kijk als je je vrouw voelt wil je er in de meeste gevallen ook gewoon als vrouw uitzien...
Natuurlijk is zelfacceptatie belangrijk maar je vergeet 1 ding...
als je een vrouw bent en je ziet een man in de spiegel wil je dat het liefst corrigeren...als dat mogenlijk is en het is zo belangrijk voor je dat je het ervoor over hebt heel veel geld uit te geven aan cosmetische operaties heeft dat niet met angst te maken maar met een verlangen eruit te zien zoals het bij je past...

daar ga ik vanuit in elk geval...angst lijkt me in deze een heel slechte raadgever en ik vermoed dat dat meestal ook niet het geval is wanneer je spreekt over genderdysforie...het doel is die mannelijkheid weg te halen en tegelijkertijd mooier te worden lijkt me...aantrekkelijker als vrouw...je doet het niet alleen voor jezelf...soms ook voor een ander...je wilt soms mooi zijn voor een ander, lijkt me niks mis mee...
het is ook belangrijk om een relatie te krijgen, uiterlijk speelt best een rol...
dat de ander ziet wie je bent...een vrouw...en geen man in vrouwenkleding...*want* grote kans dat je dan een man treft die je leuk vindt vanwege je mannelijke voorkomen en daar zit je echt niet op te wachten hoor...dat de ander liefheeft wat jij aan jezelf verafschuwd...

met andere woorden...
ik vind het een leuk berichtje wat je plaatst maar ik denk toch wel dat je een paar belangrijke dingen overslaat...
nl het als vrouw gezien worden en mogenlijk aantrekkelijk gevonden worden door een ander die de vrouw in jou ziet en aantrekkelijk vind...
daarnaast is het voor het dagelijks functioneren hel handig...want als je je een vrouw voelt schaam je je op een gegeven moment gewoon voor die mannelijkheid...want dat ben je niet...

lijkt me allemaal niet zo moeilijk te begrijpen
als zelfacceptatie zo makkelijk was als jij hierboven schetst...bestond er ook geen genderdysforie lijkt me


Mina
Gebruikersavatar
Arike
Eredivisie
Berichten: 525
Lid geworden op: wo jul 12, 2006 22:44
Locatie: omg. Utrecht
Contacteer:

Bericht door Arike »

Dank je voor je uitleg Frederique!
levert voor mij ook weer stof tot nadenken op en inspiratie bij het plannen van mijn eigen route ;-) :-)
groetjes,
Arike

"But life is too short
Better listen to yourself"
Janiek_
ForumDiva 2000
Berichten: 2171
Lid geworden op: zo mar 04, 2007 14:34

Bericht door Janiek_ »

Soms ben ik wel eens "bang" dat je niet helemaal goed onderscheidt wat jouw verhaal is en wat dat van anderen, maar je hebt sowieso een mooi en authentiek verhaal geschreven.

Ik geniet er vaak erg van, dat ik zomaar als vrouw gezien en benaderd word, terwijl ik me nog altijd van mijn mannelijke geschiedenis en lichaam bewust ben. Heerlijk, geen vervelende aandacht of blikken. Maar er zit een keerzijde aan: ik zou nog liever een wereld hebben, waarin het volkomen vanzelfsprekend is dat ik een vrouw ben en net zo vanzelfsprekend dat ik met een vrouw getrouwd ben en de vader van mijn eigen kinderen ben. Dan zou ik ook net als iedereen over mijn levenssituatie kunnen praten, zonder dat meteen voor sommige andren de wereld op z'n kop staat.

Er is ergens een "shoppinglist of transsexual shame":
Riki Anne Wilchins schreef:When someone says they wouldn't have guessed we were transexual, we're complimented.
When someone says they knew we were transexual, we're dismayed.
When nontransexual women discuss their periods or pregnancies, we keep silent.
We never discuss dilating, hormones or surgery with them.
We feel more legitimate when we have a lover.
We feel inferior when we don't.
We feel bad for putting our mothers through this.
We agree not to dress for family functions.
We agree not to discuss it when we go home.
We agree not to tell our grandmother, our niece, our son.
When we answer the phone, we raise our voice pitch.
If someone calls us "Sir," we feel humiliated.
After surgery we grade our cunts by how nontransexual they look.
We show lots of bosom when we go out, to make sure we pass.
We avoid being seen with other transexuals.
We reason that lots of nontransexual women have deep voices, large hands, and broad gestures, so they should accept us as okay.
We don't reason that compared to us, lots of nontransexual women have high voices, tiny hands and feet, and minuscule gestures, so we should accept them as okay.
We make sure to get our implants a size too large.
We avoid discussing our dicks.
We convince ourselves after surgery that we no longer have one.
When we see nontransexual women who are pregnant, we feel defective.
We're willing to settle for sex, when we really want intimacy.
We wonder if we'll ever have a lover.
We eat when we're unhappy.
We tell ourselves it's not that bad.
We spend so much energy responding to the voices outside and the old tapes inside, we never see our creativity, courage and beauty.
Nog een citaat:
Tony Zandvliet schreef:Transseksuelen die al hun energie op het passen richten, alten zich te veel door angst leiden. Hoe hard je ook je best doet, je hebt nooit de garantie dat je niet als transseksueel zult worden herkend. Beter is het om je zelfvertrouwen en weerbaarheid te vergroten en je thuis te voelen in wie je bent, ongeacht wat anderen daarvan denken.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Gebruikersavatar
Arike
Eredivisie
Berichten: 525
Lid geworden op: wo jul 12, 2006 22:44
Locatie: omg. Utrecht
Contacteer:

Bericht door Arike »

mina schreef:..
nl het als vrouw gezien worden en mogenlijk aantrekkelijk gevonden worden door een ander die de vrouw in jou ziet en aantrekkelijk vind...
...
Toch weer terug bij de grote vraag p-factor of x-factor? ;-)
Of p-factor = x-factor :-? ;-)
groetjes,
Arike

"But life is too short
Better listen to yourself"
Guest
ForumFan
Berichten: 251
Lid geworden op: di jan 16, 2007 12:27
Locatie: antarctica

Bericht door Guest »

@ Janiek..
In mijn maanden van verkenning, nog voor dat ik omging... (wat is dat inmiddels al weer lang geleden:P) kwam ik het zelfde lijstje in het boek van Renate Stoute - Een oude jas vol stenen.

Vanaf pagina 265:

WINKELEN MET RIKI ANNE

Een boodschappenlijst van transseksuele schaamte

1 ‘Als iemand tegen ons zegt “ik zou nooit geraden hebben dat je transseksueel bent”, voelen wij ons gecomplimenteerd.’
2 ‘Als iemand zegt “ik zag meteen dat je transseksueel bent”, zijn wij uit het lood geslagen.’
3 ‘Als niet-transseksuele vrouwen over hun menstruatie en zwangerschappen praten, houden wij ons stil.’
4 ‘Wij praten nooit met hen over vaginale douches, hormonen of operaties.’
5 ‘Wij voelen ons “legitiemer” als we een geliefde hebben.’
6 ‘Wij voelen ons inferieur als dit niet het geval is.’
7 ‘Wij voelen ons schuldig over wat wij onze moeders hiermee aandoen.’
8 ‘Wij passen ons uiterlijk aan in familieverband.’
9 ‘Wij hebben toegestemd er nooit over te zullen praten als we op familiebezoek gaan.’
10 ‘Wij zien in dat het beter is niets te vertellen aan onze oma, ons nichtje en onze zoon.’
11 ‘Als wij de telefoon aannemen, gaan we op een hogere toon praten.’
12 ‘Als iemand ons “meneer” noemt, voelen wij ons vernederd.’
13 ‘Na de operatie beoordelen wij onze vagina’s naargelang hun
niet-transseksuele voorkomen.’
14 ‘Wij overtuigen ons ervan dat onze borsten goed uitkomen als we naar buiten gaan, om er zeker van te zijn dat we als vrouwen worden gezien.’
15 ‘Wij vermijden het gezelschap van andere transseksuelen.’
16 ‘Wij houden onszelf voor dat er genoeg niet-transseksuele vrouwen bestaan die een zware stem hebben en grote handen en een breed voorkomen, en dat zij ons daarom als oké zouden moeten accepteren.’
17 ‘Wij houden onszelf niet voor dat, vergeleken bij ons, heel veel
niet-transseksuele vrouwen met een hoge stem praten, kleine handen en voeten hebben en zich elegant bewegen, en dat wij hen daarom als oké zouden moeten accepteren.’
18 ‘Wij nemen voor de zekerheid onze borstprothesen steevast een maat te groot.’
19 ‘Wij vermijden discussies over onze piemels.’
20 ‘Wij overtuigen onszelf ervan dat wij na de operatie geen piemel meer hebben.’
21 ‘Als wij een zwangere vrouw zien, voelen wij ons onvolledig.’
22 ‘Wij nemen genoegen met seks, terwijl wij eigenlijk intimiteit willen.’
23 ‘Wij vragen ons af of wij ooit een geliefde zullen hebben.’
24 ‘Wij eten als wij ongelukkig zijn.’
25 ‘Wij zeggen tegen onszelf dat het allemaal niet zo erg is.’
26 ‘Wij besteden zo veel energie aan het reageren op de buitenwereld en de deuntjes van vroeger die nog in ons klinken, dat wij nooit oog hebben voor onze creativiteit, moed en schoonheid.’

Riki Anne Wilchins
A Shopping List of Transsexual Shame
Gebruikersavatar
mina
Eredivisie
Berichten: 1000
Lid geworden op: ma dec 18, 2006 13:50

Bericht door mina »

Arike schreef: Of p-factor = x-factor :-? ;-)
exactly :) ;)
lijkt mij hoor..als je identiteit zo is...
dat je het wel of niet doet hangt volgens mij af van de haalbaarheid, fysieke gesteldheid, geld (die mag wel op nr1), omgeving...relatie, enz enz...

ik heb gekozen voor X factor omdat ik mijzelf niet als echte vrouw beschouw (meer als een soort variant...vind dat ik mezelf ook tekort doe als ik mezelf alleen als meisje zou zien....daar is mn ontwikkeling te anders voor geweest...en ookal voel ik me af en toe zo...echt een meisje worden...I doubt it), dus dan mag de ander dat ook wel zien..maar dat lijkt me dus anders voor iemand met een duidelijk vrouwelijke identiteit.

en dan heb ik het niet over dingen als angst....maar om als meisje zelfverzekerd te kunnen zijn over je uiterlijk...want voldoende vrouwelijk dat het niet meer aan je geboortegeslacht doet herinneren, je valt immers "als vrouw" op een man of vrouw...niet als androgyn mensje of transgender...maar iemand die zich 100% vrouw voelt en als het even kan...zou je graag die mannelijke gebreken wegpoetsen...hoe meer je kan wegpoesten hoe beter je kunt ervaren hoe het is om vrouw te zijn in de maatschappij...en ook binnen relatie's.

groetjes
Mina
Gebruikersavatar
Frederique_
Forum Junkie
Berichten: 4825
Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
Contacteer:

Bericht door Frederique_ »

Dorine schreef:ik leer ook veel van mensen die 'bewust ertussen in' leven, maar bij Frederique zie ik steeds verschuivingen volgens mij door een groter wordend gevoel? Dus zou mij niet verbazen als ze gewoon helemaal richting vrouw gaat uiteindelijk, of niet ik weet het niet zij zelf ook niet denk ik? Dat lijkt me verwarrend
Dat is het voor mij niet, hoor... In elke stap van mijn transitie heb ik het gevoel gehad dat ik op dat moment qua lichaam/uiterlijk zo dicht mogelijk bij mijn geest zat, ook als ik op dat moment nog wel wat te wensen had. En ook als ik op sommige gebieden (nog steeds) niet weet waar ik uitkom. Waar ik uitkom is voor mij niet belangrijk: het is niet de uitkomst over x jaar, het is mijn huidige leven van vandaag waar het om gaat.

Mijn verwarring over het VU-genderteam is in die zin veel groter dan mijn verwarring over mijn gender. Bij het VU-genderteam zie ik soms dingen waardoor ik denk "ik moet hier zo snel mogelijk weg", op andere momenten relativeer ik die en denk "ze kunnen ook een goede reden hebben om zo te handelen en misschien hoort het wel bij de diagnose". Juist hun gebrek aan openheid en transparantie maakt het lastig om keuzes te maken. Binnen mijn gender is het gemakkelijker: ik voel wanneer ik er aan toe ben om een bepaalde stap te zetten. En als ik dat gevoel heb dan twijfel ik ook niet, want met dat gevoel kom ik tot dusver altijd wel goed uit.
Dorine schreef:en is het toeval dat je je nu zo met het onderwerp bezighoudt terwijl het iets zou zijn wat je dus NIET wilt passabiliteit als tg, immers dan ben je eenduidig, gewoon vrouw... Kijk er is een verschil tussen wat je diepste verlangen en wat realistisch is, het gaat natuurlijk om dat verlangen...
Ik verlang niet naar een kleiner lichaam, of naar kleinere handen, ik verlang maar hoogst zelden naar een lichaam zonder penis of naar een lichaam met een vagina. "Gewoon vrouw" is in mijn beleving (dank je, Janiek) een extreem. "Gewoon vrouw" is mijns inziens een beeld dat je schept - een beeld waarvan je het gevoel hebt dat die door de buitenwereld geaccepteerd wordt. Een ideaalplaatje dat je qua lichaam probeert na te streven, of -nog erger- een ideaalplaatje dat je probeert te leven. En mijns inziens zul je je daar eerst van los moeten maken. Eerst teruggaan naar de kern: als ik een vrouw zie lopen en ik voel jaloezie, waar ben ik dan jaloers op. Op die vrouw haar leven? Wat doet ze dan wat ook bij mij zou passen en wat ik nu niet doe? En vervolgens voelen: is dit nu meer mijzelf? Of is het meer-nep en leef ik nu het beeld van een ander? Ben ik jaloers op haar lichaam? Wat in haar lichaam "raakt" mij dan? Haar heupen? Borsten? Handen? Haar?

Wie hier "Alles" roept (extreem! angst?), zou zichzelf eens moeten vragen of er ook delen van die vrouw zijn waar je niet jaloers op bent. De pukkel op haar gezicht? Een pigmentvlek aan haar benen? Haar schelle stem? Een bekrompen mening? Vreselijk naief? Motorisch gezien een stuntel? Een dikkertje terwijl dun beter bij jou past? Een dunne terwijl dik beter bij je past? Zit nog op school terwijl je blij bent dat je die periode achter je gelaten hebt? Mijns inziens zou je bij iedere vrouw zowel dingen moeten vinden die je aanspreken als dingen waarvan je denkt "goh, 'k ben blij dat ik dat niet heb".

Groetjes,

Frederique
N.B: @Mina: lees de laatste paragraaf uit mijn eerste bericht en je hebt mijn antwoord :wink:
Kijk ook eens op de genderkalender !
Guest
ForumFan
Berichten: 251
Lid geworden op: di jan 16, 2007 12:27
Locatie: antarctica

Bericht door Guest »

Mijns inziens zou je bij iedere vrouw zowel dingen moeten vinden die je aanspreken als dingen waarvan je denkt "goh, 'k ben blij dat ik dat niet heb".
Dat heb ik ook wel hoor Frederique :roll:... ik vergelijk mezelf best vaak met andere meisjes, zowel mesijes die knapper zijn als lelijker zijn. Ik had een tijd dat ik mezelf vergeleek met zowat elk meisje dat ik kende... en moeite had mezelf te waarderen en vertrouwen te hebben in mezelf. Dit alles had niets met passabel zijn te maken maar met een bepaalde onzekerheid die veel meisjes wel hebben, maar dan komen we terug op het onderwerp 'schoonheidsideaal'. Mijn psych zegt dat het bij mijn leeftijd hoort, dus dat zal wel zo zijn ;)
Wie hier "Alles" roept (extreem! angst?), zou zichzelf eens moeten vragen of er ook delen van die vrouw zijn waar je niet jaloers op bent.

Ik ben een meisje geworden omdat het voelde alsof ik van binnen een meisje was. Toen ik nog een jongetje was zeiden mensen in mijn omgeving ook al, op het moment dat ik ging veranderen 'Altijd al gedacht dat je of homo was, of gewoon een meisje - en kijk nu eens :)'
Als jongetje zou ik op die door jouw gestelde vraag wel "Alles" kunnen roepen, een meisje had toen alles aan de buitenkant wat ik niet had, maar wat wel bij mij hoorde. Gelukkig zijn die pillen op mijn leeftijd echt magisch dus ik hoef nu niet meer te klagen ;)

Hoe dan ook, ik vind dat je mooie stukjes schrijft, waaruit blijkt hoe goed je erover nadenkt en hoe veel je er mee bezig bent. Maar ik weet zeker dat iedereen heel anders met het 'gendergebeuren' omgaat, en het is lang niet op iedereen van toepassing. BIj sommige duurt de hele verandering slechts een paar jaar en daarna gaan ze gewoon verder met hun leven als onderdeel van de maatschappij, maar dan als meisje/vrouw. Bij de (jongens-naar-)meisjes van mijn leeftijd waar ik mee om ga, zie ik veel minder dubbelzinnigheid; ze zien eruit als meisje en zien zichzelf ook gewoon zo. Maar bij de 'late starters' zal het zo wel niet werken... dan moet je soms inderdaad leren leven met een 'ergens-tussen-in' uiterlijk. Het is enorm knap van je hoe jij dat in jezelf aanvaard, veel gelijkgestemden zullen moeite hebben om daar zover in te gaan, denk ik. Ik heb ook ooit met een TS uit amerika gesproken van 42 en bij haar was (aan de foto te zien) zo'n beetje alles verbouwt wat er maar verbouwt kon worden. Dat is dus weer het andere uiteinde - m.a.w. iedereen gaat er heel anders mee op. De manier waarop je leefde als 'jongetje' of 'man', de leeftijd dat je bent begonnen, het (on)geluk wat je hebt met je uiterlijk op het moment dat je begon, de manier van reageren van de buitenwereld op je uiterlijk als meisje/vrouw en je eigen vermogen tot rolwisseling en zelfacceptatie - hebben er allemaal invloed op.
Plaats reactie