Anders zijn

[Babette]

Ha mooi! Er komen toch steeds meer reacties binnen. Ze zijn in het algemeen toch iets rooskleuriger dan ik dacht. Het lijkt toch of voor de meesten het "anderszijn" of het "gevoel anders te zijn" niet voor zoveel gevoelens van onveiligheid en/of vervreemding heeft gezorgd als 't dat bij mij persoonlijk heeft gedaan. Of laten sommigen dat aspect van "anderszijn" uit zelfbescherming ongenoemd?

Weet je, Janiek, ik ervaar de wereld waarin wij leven best wel vaak als vervreemdend, maar dat heeft mijns inziens niets met m'n gender te maken: het zinloze geweld in de wereld, de graaicultuur en hebberigheid van de Westerse samenleving, het schijnbaar ongebreidelde consumentisme, het staat me allemaal ontzettend tegen.

Ik heb zo heel voorzichtigjes dat "gevoel anders te zijn" wel een beetje kunnen balanceren, alhoewel het een dun draadje blijft, met pieken en dalen. Het is eigenlijk een doorlopend proces, en waar ik uit kom, weet ik niet. Ik prijs mij dan ook heel gelukkig dat ik een partner heb, met wie ik dat samen kan delen en uitzoeken.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Janiek_]

Weet je, Janiek, ik ervaar de wereld waarin wij leven best wel vaak als vervreemdend, maar dat heeft mijns inziens niets met m'n gender te maken: het zinloze geweld in de wereld, de graaicultuur en hebberigheid van de Westerse samenleving, het schijnbaar ongebreidelde consumentisme, het staat me allemaal ontzettend tegen.

Ik heb zo heel voorzichtigjes dat "gevoel anders te zijn" wel een beetje kunnen balanceren, alhoewel het een dun draadje blijft, met pieken en dalen. Het is eigenlijk een doorlopend proces, en waar ik uit kom, weet ik niet. Ik prijs mij dan ook heel gelukkig dat ik een partner heb, met wie ik dat samen kan delen en uitzoeken.

Groetjes en liefs,

Babette.

Van dat lijden onder of je ergeren aan alles wat er mis is in de wereld en de gevoelens van machteloosheid die dat kan oproepen, daar herken ik wel iets van. Voor mijzelf had ik lang het gevoel dat dat ook een soort legitiem kanaal was, waardoor veel diepere gevoelens van onvrede een weg naar buiten konden vinden. Want ik zag een verschil tussen mijzelf en anderen, die weliswaar ook niet blij waren met waar wij mensen allemaal toe in staat zijn, maar die het minder als een soort aanslag op hun persoon leken te voelen.
Het dichter bij de bron van mijn onvrede bezig te zijn, heeft bij mij het effect gehad dat de dingen die jij hierboven opnoemt me minder op de schouders liggen dan voorheen.

[Babette]

Hoi hoi,

nou, het is ook niet zo dat ik de ellende van de hele wereld op m'n schouders neem, hoor, maar als je een nieuwsgierig iemand bent, en dat ben ik, lees je de krant en kijk je toch tenminste één keer per dag naar het Journaal: het houdt niet echt over, als je het mij vraagt, en vrolijk word ik er ook niet van.

Ik vond dat je met "het legitieme kanaal voor het uiten van je onvrede" het eigenlijk perfect beschreef: dat ken ik ook wel maar ook voor mij is dat ook wel een gepasseerd station. Ik heb, net als jij, ook de bron van mijn onvrede gevonden, en ik ben daar ook mee bezig.

Desalniettemin blijven er fases van grote ergernis over hoe bot en dom wij mensjes eigenlijk met onze planeet omspringen....

Groetjes en liefs,

Babette.

http://www.sustainablefootprint.org/nl/ ... itemId=279
http://www.voetenbank.nl/home.htm

[Janiek_]

Hoi,

Ik herkende, en herken nog steeds, niet of een vrouw me leuk vindt, wat dat betreft zie ik wel overeenkomsten met wat Arike en Babette schreven. Dat mannen me zien zitten heb ik meteen door, maar het gebeurt maar zelden dat dat wederzijds is.

Bijna zonde om uit zo'n mooi stukje iets uit te knippen . Maar dit vind ik wel heel herkenbaar: ik heb van dat hele spel met signaaltjes en zo eigenlijk nooit zo veel begrepen. Bijna "ik ben een mens, maar hoe moet dat eigenlijk?". Het is mij met beide seksen gebeurd dat de ander al heel ver was in mij te benaderen, zonder dat ik ook maar iets in de gaten had.

Dan voel je je ook wel een beetje vreemd....

[Sticky]

Wel grappig dat het in de 2 levende draadjes zo over hetzelfde gaat...
Primair/secundair, ex-ho of ex-he, het komt steeds weer terug.

Lastig om mezelf te plaatsen.
Genoeg uit mijn kindertijd wat primair is, daarna veel aanpassing en veel relaties en obsessies met vrouwen.
Secundair qua uitvoeringsfase, dat zeker.
En qua naar mijn gevoel gaan luisteren en leven.

Als je echt heel secundair bent, kun je misschien pre-transigheid een aardig gezond ego opbouwen. Dat zou kunnen. Voor mij weegt het niet op tegen het gevoel van acceptatie wat ik heb sinds ik open over mijn vervrouwelijking ben, overal. Voel ik me toch wat minder buitenbeentje, want duidelijker dan ooit.

[Janiek_]

Lastig om mezelf te plaatsen.

Misschien ook niet eens zo nodig?

Zijn de echte gezonde ego's, altijd passabel geweest als man en dus (?) op hun gemak met hun mannelijkheid nu in de meerderheid of niet ?

Mijn idee is toch dat, hoe groot de verschillen soms ook mogen zijn, een leven met een geheim ook niet gezond voor je ego is.

[Sticky]

leven met een geheim ook niet gezond voor je ego is.

Iets geheim houden voor jezelf, da's pas slopend.
Niks is lang de moeite waard, je doet maar wat.
En genderdysforie is een identiteitsstoornis.
Voor mij althans.
Dat maakt het lastig om je gevoel nog te vertrouwen.


Tot je eindelijk eens gaat voelen, dan gaat er heel wat open.

[Sticky]

Laat ik het zo zeggen, dat ik met mijn vorige berichtje bedoelde, dat je beter anders kunt zijn, dan dat je jezelf niet bent.
Zou dat het secundaire transenleven extra verzwaren?
Heb ik Mila's stelling nou omgedraaid?
Waar is Mila eigenlijk?

[Monica Dreamgirl]

Hoi allemaal,

Sticky schreef:

Laat ik het zo zeggen, (...) dat je beter anders kunt zijn, dan dat je jezelf niet bent.

Dat vind ik nou eens mooi gezegd.

Janiek schreef:

Bijna zonde om uit zo'n mooi stukje iets uit te knippen

Dank je!

Janiek, voor mij zat de vervreemding in m'n jeugd veel meer in de discrepantie tussen mij en m'n omgeving: tiener in een kak-milieu maar zelf dat niet echt zijn, omdat ik al die kouwe kak zo makkelijk doorprikte. Daarna student in een geitewollensokken stad en daar ook niet echt op m'n plaats zijn, omdat ik daar te bekakt werd gevonden. Pas later kwam de vervreemding van een leven leven en langzaamaan het gevoel krijgen dat dat niet het juiste leven was.

Onveilig voelde ik me pas toen ik midden in de nacht m'n eerste stapjes en femme buiten de deur zette, en dat bleek vooral een ongefundeerde angst, want er gebeurde uiteindelijk nooit wat. Nou ja, die paar dat ik iemand tegenkwam werd ik uitgelachen. En terecht, ik zag er uit als een vogelverschrikker.

Maar inmiddels voel ik me behoorlijk thuis in onze samenleving. Er zijn nog wel momenten van vervreemding, zoals die keer dat ik op Schiphol liep en ineens vertwijfeld dacht 'wat doe ik hier en waarom doe ik het als vrouw?' Daar heb ik eerder over geschreven. Maar die momenten zijn gelukkig schaars.

groetjes,

Monica

[Janiek_]

Janiek, voor mij zat de vervreemding in m'n jeugd veel meer in de discrepantie tussen mij en m'n omgeving

Dat heeft dan natuurlijk niks met T* zijn te maken, maar wel grappig dat je dat noemt. Ik kom uit een arbeidersgezin op een dorp en heb uiteindelijk een universitaire studie in de grote stad afgerond. Dat vond ik ook heel vervreemdend, die enorme verschillen in de manier van met elkaar omgaan en de dingen die men vanzelfsprekend vindt, terwijl ze dat voor mij niet zijn.

Wat ook vervreemdend kan zijn (en voor mij was) is je moeten handhaven in een groep van alleen maar mannen. Dat heb ik ook een aantal keren in mijn leven meegemaakt en daar voelde ik me uitermate slecht bij op mijn gemak. Nu in een groep vrouwen heb ik dat niet, dat gaat me natuurlijker af en nu heb ik niet die angst dat ontdekt zal worden dat ik er niet echt bij hoor, want ik schaam me niet meer voor wie ik ben. En bij een groep mannen val ik er nu echt buiten en dat maakt het ook weer ontspannener, want geen schijn op te houden.

[Irene_y]

Ze zijn in het algemeen toch iets rooskleuriger dan ik dacht. Het lijkt toch of voor de meesten het "anderszijn" of het "gevoel anders te zijn" niet voor zoveel gevoelens van onveiligheid en/of vervreemding heeft gezorgd als 't dat bij mij persoonlijk heeft gedaan. Of laten sommigen dat aspect van "anderszijn" uit zelfbescherming ongenoemd?

Het wat 'anderszijn' was voor mij tot op heden niet onveilig. Heb ook nooit een hekel aan me zelf gehad. Ik was gewoon te ontwetend en daarnaast heb ik altijd graag met mezelf gespeeld. Ik ervaar de intensiteit waarmee mijn vrouwelijkheid nu de ruimte krijgt als een hele verrijking en 't maakt me echt gelukkig. Het gaat zeker wel ten koste van mijn mannelijke (schijn)zekerheid. Maar er komt zoveel meer voor terug. Groetjes yoelle

[Arike]

... Pas later kwam de vervreemding van een leven leven en langzaamaan het gevoel krijgen dat dat niet het juiste leven was....

Weer een duidelijk momentje van herkenning!

Onveilig voelde ik me pas toen ik midden in de nacht m'n eerste stapjes en femme buiten de deur zette, en dat bleek vooral een ongefundeerde angst, want er gebeurde uiteindelijk nooit wat.

Ik voelde me daar ook nooit onveilig bij. Maar ik ben o zo blij dat dat niet meer hoef te doen. Niet er bij mij iets gebeurde... ik zag 's nachts ook nooit iemand... Maar toen ik later las dat ze vlak in de buurt van mijn toenmalige woning een vrouw hadden opgegraven uit de groenstrook, dacht ik wel heel erg van brrrrrr.....

Tegenwoordig heb ik nog wel een gevoel van onveiligheid bij groepjes hangjongeren, maar die kwam ik 's nachts nooit tegen...

[mina]

ehm het gaat er niet om of iets zwaarder is als het andere...

primair secundair bla bla...
ik ben NIET primair (ik weet niet eens wat het betekent)...als ik dat was...was ik eerder omgegaan...zoals Laura bijv...of misschien weet ik het nog niet...

in elk geval rammelt er ook iets aan mij, ergens, het "waarom"
en het "hoe zit dat dan..."

het speelt bij mij, omdat het mijn verhaal is... daarom niet zwaarder dan dat van een ander ofzo...
maar toch mijn verhaal.

Ik herken me het meest in verhalen van bijv Mila en ook Mara, Laura kan ik wel invoelen...maar staat zover van me af, in die zin dat ze al zo goed weet dat ze een meisje is, waar ik minder overtuigd ben (en mezelf daar misschien wel geweld mee aandoe)..

maar gelukkig denk, voel, en kijk ik ruim, kijk voorbij het mannelijke en vrouwelijke, zodat dat de pijn en de problemen verzacht, en dat is misschien wel mijn kracht en ook de reden waarom ik nooit voor het een of het ander gekozen heb.

[mina]

je beter anders kunt zijn, dan dat je jezelf niet bent.
Zou dat het secundaire transenleven extra verzwaren?
Heb ik Mila's stelling nou omgedraaid?
Waar is Mila eigenlijk?

Platen van corry konings aan het inslaan denk ik omdat ik zo dom was om bijna in je grapje te trappen...(jij loeder!)

haha kus! x

mooi gezegd van dat anders zijn..... idd jezelf zijn, het allerbelangrijkst...
en er staan "legioenen" (mooi bijbels woord) klaar om je te verguisen (maar toch eigenlijk om uitgedreven te worden) want KOM NOU, het zijn de ego's van andere mensen die afkeuren, waar jij gewoon perfect en goed jezelf laat zien daan de wereld...in alle eerlijkheid en liefde...

en misschien krijgen sommige mensen ook wel het gevoel...van...hey wacht... misschien moet ik ook eens gaan proberen mezelf te worden/zijn..

[Janiek_]

en er staan "legioenen" (mooi bijbels woord) klaar om je te verguisen (maar toch eigenlijk om uitgedreven te worden) want KOM NOU, het zijn de ego's van andere mensen die afkeuren, waar jij gewoon perfect en goed jezelf laat zien daan de wereld...in alle eerlijkheid en liefde...

In het begin heb ik die angst ook wel gehad, maar die bleek niet reëel: ik kom ze niet tegen die het lef hebben om mij openlijk te verguizen. Misschien lopen ze met een grote boog om me heen. Of zijn grote mensen onder elkaar toch wat minder direct en repressief dan kinderen en pubers?