Ik heb er wel ervaring mee, ik heb het geprobeerd weg te stoppen.
Ik heb het 7 jaar vol gehouden, maar langer is het me niet gelukt. het was alsof je dorst hebt maar niet mag drinken.
De eerste keer na die 7 jaar dat ik me verklede was een overweldigende ervaring,
Ik weet zeker dat ik het niet weer doe. Nu zijn de zomer vakantie's al lang genoeg, om te moeten overbruggen.
Geprobeerd te stoppen vanwege je partner, lukte dat???
Moderator: Moderators
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Zoals Renate schrijft, zo was het bij mij. Ik probeerde omwille van mijn partner om het niet te doen, maar inderdaad ging ik bijna kapot daaronder. De behoefte werd alleen maar groter. Maar nu dat ze het heeft geaccepteerd, kan er soms maanden overheen gaan zonder dat Lisa tevoorschijn 'moet'.
Lisa
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Zelf was ik nog niet achter mijn gevoelens toen ik nog getrouwd was. De neiging tot omkleden was er wel maar ik kon hier niets mee.
Na de scheiding heb ik veel over het onderwerp gelezen en ben er achter gekomen dat je de neiging wel kunt onderdrukken maar het blijft terugkomen, daarom probeer ik ook niet het helemaal weg te zetten.
liefs Petra
Na de scheiding heb ik veel over het onderwerp gelezen en ben er achter gekomen dat je de neiging wel kunt onderdrukken maar het blijft terugkomen, daarom probeer ik ook niet het helemaal weg te zetten.
liefs Petra
wees niet man of vrouw, maar wees een mens
Ik heb geprobeerd te stoppen toen ze toevallig achter mijn 2e ik kwam.
Ik had de geschiedenis niet verwijderd uit de pc en kwam een keer met vrouwenkleding in een tas thuis, terwijl ik dacht dat ze weg was...
Ze stelde me toen voor een vreselijke keuze... eruit of met alles stoppen.
Omdat ik heel veel van haar en de kids hou ben heb ik toen gezegd dat ik stopte, maar ik kan het niet.
Vanaf mijn jeugd wist ik al dat ik een vrouw wilde zijn.
Toen ik 22 was ontmoette ik haar en was dolverliefd en dacht dat het vrouwzijn wel over zou gaan.
Dit lukte me ong. twee jaar, maar het verlangen kwam als een moker terug. Ik zweerde mezelf dat ik voor mijn 30e mijn srs zou hebben en dat
ik haar moest verlaten. Nu ben ik 36 en er is nog helemaal niks veranderd. Ik ben nog steeds "HIJ" maar ik merk wel dat ik er geestelijk erg onder lijd.
Er zijn weleens dagen dat het voor mij zo niet langer hoeft, maar dan zie ik die twee kids weer en dan gaat het wel weer.
Ik denk dat ik te zwak ben om de stap te zetten, al heb ik het in mijn hoofd al 300 keer gedaan.
Ik geniet niet meer, niet van de gemeenschap met haar en niet meer van de mooie dingen die het leven toch biedt.
Al met al ben ik een soort loser die zijn gelukkige leven, wat ik zeker als vrouw zal hebben, in de steek laat om mijn gezin niet te kwetsen.
Ik had de geschiedenis niet verwijderd uit de pc en kwam een keer met vrouwenkleding in een tas thuis, terwijl ik dacht dat ze weg was...
Ze stelde me toen voor een vreselijke keuze... eruit of met alles stoppen.
Omdat ik heel veel van haar en de kids hou ben heb ik toen gezegd dat ik stopte, maar ik kan het niet.
Vanaf mijn jeugd wist ik al dat ik een vrouw wilde zijn.
Toen ik 22 was ontmoette ik haar en was dolverliefd en dacht dat het vrouwzijn wel over zou gaan.
Dit lukte me ong. twee jaar, maar het verlangen kwam als een moker terug. Ik zweerde mezelf dat ik voor mijn 30e mijn srs zou hebben en dat
ik haar moest verlaten. Nu ben ik 36 en er is nog helemaal niks veranderd. Ik ben nog steeds "HIJ" maar ik merk wel dat ik er geestelijk erg onder lijd.
Er zijn weleens dagen dat het voor mij zo niet langer hoeft, maar dan zie ik die twee kids weer en dan gaat het wel weer.
Ik denk dat ik te zwak ben om de stap te zetten, al heb ik het in mijn hoofd al 300 keer gedaan.
Ik geniet niet meer, niet van de gemeenschap met haar en niet meer van de mooie dingen die het leven toch biedt.
Al met al ben ik een soort loser die zijn gelukkige leven, wat ik zeker als vrouw zal hebben, in de steek laat om mijn gezin niet te kwetsen.
Dat is heel erg Natasja, lijkt me een onmogelijke zaak. Je wilt je vrouw en je kinderen niet kwetsen zeg je. maar om je gevoelens zo te onderdrukken zal je enorme stress geven. Merkt je vrouw dan niet dat jij ongelukkig bent ?? Misschien doe je er verstandiger aan om het toch bespreekbaar te maken, gooi het open en maak een keuze. Ik wil geen bemoeial zijn, maar schrik ervan zoals jij jouw leven beschrijft en beleeft.
groet elsa
groet elsa
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi,
Ik kan me niet voorstellen dat als je dit aan je partner vertelt zoals je het hier opschrijft, dat ze dan niet vindt dat je niet (al is het maar -iets-) mee moet gaan doen... Als partner kan het je toch niet koud laten als je wederhelft lijdt?!
Groetjes,
Frederique
Ik kan me niet voorstellen dat als je dit aan je partner vertelt zoals je het hier opschrijft, dat ze dan niet vindt dat je niet (al is het maar -iets-) mee moet gaan doen... Als partner kan het je toch niet koud laten als je wederhelft lijdt?!
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
mireille
- Eredivisie
- Berichten: 845
- Lid geworden op: do feb 26, 2004 23:10
- Locatie: Schrödingers kast
Stereotiep, misschien een beetje overacted (gezien de ts in kwestie door een bio wordt gespeeld) maar daarom niet minder illustratief wat betreft de reactie van haar ex-vrouw (vandaar de link).. denk ik
http://youtube.com/watch?v=67sqZoCnnR0
http://youtube.com/watch?v=67sqZoCnnR0
Still hacking my gender anyway ¯\_(ツ)_/¯ Ried mai blåg!
-
Anne-Claire
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 84
- Lid geworden op: wo feb 06, 2002 1:00
- Locatie: Groningen
Ik tut vanaf mijn 14e. Bekend verhaal...
Toen ik mijn ex ontmoette vond ze het in het begin ok. Maar toen ze me voor een andere man inruilde heeft ze ,heel slim, maar ooooo zo laaaag, een foto van mij als Claire gebruikt in de rechtbank tegen mij. Dusss dames, laat je fotos niet slingeren....
Ondanks dit zzeer warte dieptepunt ben ik niet gestopt met tutten. Het zit in je. Net als je hart, je nieren etc. Die haal je ook niet weg.Na een tijdje beleefde ik er weer plezier aan.
Gelukkig heb ik alle ruimte bij mijn 2e echtgenote
Groetjes,
Claire
Toen ik mijn ex ontmoette vond ze het in het begin ok. Maar toen ze me voor een andere man inruilde heeft ze ,heel slim, maar ooooo zo laaaag, een foto van mij als Claire gebruikt in de rechtbank tegen mij. Dusss dames, laat je fotos niet slingeren....
Ondanks dit zzeer warte dieptepunt ben ik niet gestopt met tutten. Het zit in je. Net als je hart, je nieren etc. Die haal je ook niet weg.Na een tijdje beleefde ik er weer plezier aan.
Gelukkig heb ik alle ruimte bij mijn 2e echtgenote
Groetjes,
Claire
...uit Groningen. Daar waar de lucht de horizon nog raakt....
Gelukkig kan ik nog een duit in het zakje doen (hoop ik althans 
)
In het begin heb ik bewust geprobeerd niets aan T* te doen. Mijn vrouw wist het maar zei er niets van, i.e. volgens mij vond ze het maar niets. Maar ik kon op een gegeven moment niet anders, kleedde me dan toch weer om.
Soms als we werkzaamheden in huis hadden (zeg maar verbouwingen) dan was ik echt het mannetje, werkhandschoenen aan, baard van drie dagen en lekker de macho uithangen. Tijdens zulke periodes kleedde ik me niet meer om. Ik heb het vorig jaar serieus geprobeerd te stoppen maar ja dat liep op niets uit.
Mijn partner maakt het me niet moeilijk hoor. Nu ga ik gewoon mijn gang en juist omdat ik alles kan/mag doen heb ik minder vaak behoefte aan omkleden. Het is ook meer gewoon geworden nu, er is niet echt meer sprake van omkleden. Ik denk wat Claire zegt dat het waar is, in welke vorm dan ook: het zit in je als je hart en je nieren (mooie uitspraak trouwens
)
Leanne
) In het begin heb ik bewust geprobeerd niets aan T* te doen. Mijn vrouw wist het maar zei er niets van, i.e. volgens mij vond ze het maar niets. Maar ik kon op een gegeven moment niet anders, kleedde me dan toch weer om.
Soms als we werkzaamheden in huis hadden (zeg maar verbouwingen) dan was ik echt het mannetje, werkhandschoenen aan, baard van drie dagen en lekker de macho uithangen. Tijdens zulke periodes kleedde ik me niet meer om. Ik heb het vorig jaar serieus geprobeerd te stoppen maar ja dat liep op niets uit.
Mijn partner maakt het me niet moeilijk hoor. Nu ga ik gewoon mijn gang en juist omdat ik alles kan/mag doen heb ik minder vaak behoefte aan omkleden. Het is ook meer gewoon geworden nu, er is niet echt meer sprake van omkleden. Ik denk wat Claire zegt dat het waar is, in welke vorm dan ook: het zit in je als je hart en je nieren (mooie uitspraak trouwens
)Leanne
bij mij ook nooit gelukt na een paar keer ooit alles te hebben weggedaan maar de dag nadien was ik weer aan het shoppen omdat ik mezelf niet meer was .
het neemt je eigen ik weg en daar staat dan alleen nog een leeg lichaam die zo niet verder kan .
het was zo erg dat ik er een relatie van 5 jaar en 3 kinderen door liet kapot gaan omdat ik niet zonder kon
en rara mn kinderen hebben liever hun papa als kimmy dan hun papa als man
voor het internet bestond en de forums daaromtrent was het onbekend voor mij en dacht ik dat ik de enige was die die (ziekte) had maar nu weet ik wel beter hoor
groetjes kimmy
het neemt je eigen ik weg en daar staat dan alleen nog een leeg lichaam die zo niet verder kan .
het was zo erg dat ik er een relatie van 5 jaar en 3 kinderen door liet kapot gaan omdat ik niet zonder kon
en rara mn kinderen hebben liever hun papa als kimmy dan hun papa als man
voor het internet bestond en de forums daaromtrent was het onbekend voor mij en dacht ik dat ik de enige was die die (ziekte) had maar nu weet ik wel beter hoor
groetjes kimmy
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Ik heb dit draadje al heel vaak gelezen en weet eigenlijk niet of ik er nu goed aandoe om mijn verhaal in dit verband te vertellen of niet.
Ik heb twee keer geprobeerd te stoppen. Beide keren lukten dus tenslotte niet. Tot zover dus het bekende verhaal.
Daarna heb ik die travestiebehoefte van mezelf maar geaccepteerd. Weer een aantal jaren later vond ik die travestie zo normaal dat ik openlijk en heel herkenbaar naar buiten ben gegaan. Ongeveer met het idee: Wat is er mis? Ik zie er toch goed uit?
Helemaal zeker van dat laatste was ik eerst niet, want vrijwel alle travestieten denken altijd van zichzelf dat ze er goed uitzien. Maar ik kreeg inderdaad eigenlijk alleen maar positieve reacties.
Dit heeft een tijd geduurd, maar geleidelijk aan veranderde er iets. Ik begon dat verkleden en opmaken (te) veel werk te vinden. Dat ik daarna positieve reacties kreeg, wist ik ondertussen wel, maar wat moest ik daarmee?
Mannen vonden het prachtig, maar zodra je een wat langduriger vriendschap (geen seks) wilde, waren ze bang voor homo uitgemaakt te worden en haakten ze af. In deze periode ben ik geleidelijk aan een soort mannenhaatster geworden. Veel vrouwen vonden het ook mooi of leuk en die vonden dat je in feite man was, helemaal geen probleem, maar juist wel leuk. Maar omdat ik al heel lang een fijne vrouw/vriendin heb die ondanks mijn gekkigheid toch nog steeds gek op me is (en ik op haar) was dat vooral flirten en ijdelheid.
Tegelijkertijd heeft die openlijke travestie ook veel ellende opgeleverd, maar het ergste was misschien wel dat door dat publiek gaan, de travestie voor mij een heel andere betekenis heeft gekregen. Daarvoor was het leuk en spannend. Daarna was het veel werk en veel gedoe en uiteindelijk vooral veel ellende en gezeur.
Die travestiedrang is dus bij mij tenslotte helemaal verdwenen. Als het door sociale verplichtingen moet (T&T en dergelijks), doe ik het wel, maar zuchtend. Alleen vrouwenkleren dragen, dus zonder de rest, vind ik nog wel op te brengen. Maar het is dus al lang niet meer zo dat ik een soort innerlijke drang heb om me echt als vrouw te verkleden. Ik vind er gewoon niets meer aan en het is wel veel werk.
Ik ben dus kennelijk door dat openlijk naar buiten gaan en er verder niet meer moeilijk over te doen die 'beruchte' drang kwijt geraakt, maar tegelijkertijd stond mijn leven in die overgangsperiode als het ware op haar fundering te schudden.
Travestie was en is iets dat altijd bij me zal horen. Maar in feite is het opeens verdwenen en bleef ik met een gigantische leegte achter. Ik denk dat dat de beste omschrijving is: een gigantische leegte en eenzaamheid.
Achteraf heb ik het idee dat er 2 vrouwen waren in mijn leven: mijn vrouwelijke ik en mijn vrouw. Mijn vrouw was vooral mijn vriendin en die bleef gelukkig. Mijn vrouwelijke ik was een soort stoeipoes: sexy en opwindend. En als het kon, maar de omstandigheden lieten dat lang niet altijd toe, troffen stoeipoes en ik elkaar.
Maar doordat ik openlijk naar buiten ging, ging ik stoeipoes anders zien. Ik vond haar niet langer echt opwindend. Ik bekeek haar nu met andere ogen, met een koele blik zonder hartstocht om te kijken wat er beter kon. Tenslotte werd dat het einde van onze jarenlange relatie.
Daarvoor was het een verboden liefde, daarna was het een mooie vrouw die veel tijd en aandacht vroeg, maar me niets nieuws te melden had en die ook mijn hartstocht niet meer kon wekken. Ik ben als het ware een sexy vriendin kwijtgeraakt. Zo verklaar ik die leegte en eenzaamheid.
Gelukkig vullen leegtes zich na verloop van tijd wel weer, maar ik heb die periode wel heel zwaar gevonden. Belangrijk is ook geweest, dat mijn vrouw toen ze merkte dat ik in zwaar weer terecht was gekomen, me fantastisch heeft opgevangen. Ik denk nu dat travestie een soort verboden vrucht is en moet zijn. Op het moment dat je het openlijk doet, verdwijnt geleidelijk aan de opwinding en het bijzondere en blijft er vooral veel gedoe en ellende over.
Gedane zaken nemen geen keer en ik heb nu mijn draai wel weer gevonden. Ik heb er ook geen spijt van dat het zo gelopen is: ik denk dat ik uiteindelijk nu beter in het leven sta dan daarvoor, maar heftig was het wel.
Groet,
Kim
Ik heb twee keer geprobeerd te stoppen. Beide keren lukten dus tenslotte niet. Tot zover dus het bekende verhaal.
Daarna heb ik die travestiebehoefte van mezelf maar geaccepteerd. Weer een aantal jaren later vond ik die travestie zo normaal dat ik openlijk en heel herkenbaar naar buiten ben gegaan. Ongeveer met het idee: Wat is er mis? Ik zie er toch goed uit?
Helemaal zeker van dat laatste was ik eerst niet, want vrijwel alle travestieten denken altijd van zichzelf dat ze er goed uitzien. Maar ik kreeg inderdaad eigenlijk alleen maar positieve reacties.
Dit heeft een tijd geduurd, maar geleidelijk aan veranderde er iets. Ik begon dat verkleden en opmaken (te) veel werk te vinden. Dat ik daarna positieve reacties kreeg, wist ik ondertussen wel, maar wat moest ik daarmee?
Mannen vonden het prachtig, maar zodra je een wat langduriger vriendschap (geen seks) wilde, waren ze bang voor homo uitgemaakt te worden en haakten ze af. In deze periode ben ik geleidelijk aan een soort mannenhaatster geworden. Veel vrouwen vonden het ook mooi of leuk en die vonden dat je in feite man was, helemaal geen probleem, maar juist wel leuk. Maar omdat ik al heel lang een fijne vrouw/vriendin heb die ondanks mijn gekkigheid toch nog steeds gek op me is (en ik op haar) was dat vooral flirten en ijdelheid.
Tegelijkertijd heeft die openlijke travestie ook veel ellende opgeleverd, maar het ergste was misschien wel dat door dat publiek gaan, de travestie voor mij een heel andere betekenis heeft gekregen. Daarvoor was het leuk en spannend. Daarna was het veel werk en veel gedoe en uiteindelijk vooral veel ellende en gezeur.
Die travestiedrang is dus bij mij tenslotte helemaal verdwenen. Als het door sociale verplichtingen moet (T&T en dergelijks), doe ik het wel, maar zuchtend. Alleen vrouwenkleren dragen, dus zonder de rest, vind ik nog wel op te brengen. Maar het is dus al lang niet meer zo dat ik een soort innerlijke drang heb om me echt als vrouw te verkleden. Ik vind er gewoon niets meer aan en het is wel veel werk.
Ik ben dus kennelijk door dat openlijk naar buiten gaan en er verder niet meer moeilijk over te doen die 'beruchte' drang kwijt geraakt, maar tegelijkertijd stond mijn leven in die overgangsperiode als het ware op haar fundering te schudden.
Travestie was en is iets dat altijd bij me zal horen. Maar in feite is het opeens verdwenen en bleef ik met een gigantische leegte achter. Ik denk dat dat de beste omschrijving is: een gigantische leegte en eenzaamheid.
Achteraf heb ik het idee dat er 2 vrouwen waren in mijn leven: mijn vrouwelijke ik en mijn vrouw. Mijn vrouw was vooral mijn vriendin en die bleef gelukkig. Mijn vrouwelijke ik was een soort stoeipoes: sexy en opwindend. En als het kon, maar de omstandigheden lieten dat lang niet altijd toe, troffen stoeipoes en ik elkaar.
Maar doordat ik openlijk naar buiten ging, ging ik stoeipoes anders zien. Ik vond haar niet langer echt opwindend. Ik bekeek haar nu met andere ogen, met een koele blik zonder hartstocht om te kijken wat er beter kon. Tenslotte werd dat het einde van onze jarenlange relatie.
Daarvoor was het een verboden liefde, daarna was het een mooie vrouw die veel tijd en aandacht vroeg, maar me niets nieuws te melden had en die ook mijn hartstocht niet meer kon wekken. Ik ben als het ware een sexy vriendin kwijtgeraakt. Zo verklaar ik die leegte en eenzaamheid.
Gelukkig vullen leegtes zich na verloop van tijd wel weer, maar ik heb die periode wel heel zwaar gevonden. Belangrijk is ook geweest, dat mijn vrouw toen ze merkte dat ik in zwaar weer terecht was gekomen, me fantastisch heeft opgevangen. Ik denk nu dat travestie een soort verboden vrucht is en moet zijn. Op het moment dat je het openlijk doet, verdwijnt geleidelijk aan de opwinding en het bijzondere en blijft er vooral veel gedoe en ellende over.
Gedane zaken nemen geen keer en ik heb nu mijn draai wel weer gevonden. Ik heb er ook geen spijt van dat het zo gelopen is: ik denk dat ik uiteindelijk nu beter in het leven sta dan daarvoor, maar heftig was het wel.
Groet,
Kim
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
waaw kim,
dit verhaal brengt een hoop emoties naar boven.
of je er goed aan doet kun je eigenlijk enkel zelf over oordelen. maar als je hier je verhaal niet kwijt zou kunnen waar dan wel?
ik krijg het gevoel uit je verhaal dat je op een ontdekkingstocht bent of bent geweest. en het is goed dat je nu een soort van innerlijke rust gevonden hebt. alhoewel dat ik het vermoeden heb dat je toch nog niet aan het einde van die ontdekkingstocht bent. er komt misschien nog een tijd dat je toch terug die opwinding vindt die nu je blijkbaar verlaten heeft en toch heel belangrijk blijkt. elk beleeft zijn of haar t* zijn op eigen wijze.
het is zeer zeker tof dat je een vriendin/partner hebt die je daar de ruimte toe geeft om te ontdekken.Velen zouden er bij wijze van spreken een arm en een been voor over hebben. maar ik kan me niet echt van het idee ontdoen dat dit nu net het gene is dat je stoort. de spanning om het stiekem te doen. misschien worstel je met de gedachte dit hoort eigenlijk niet en toch aanvaard "iedereen" het. Ik denk dat er velen zijn die graag de aanvaarding zouden hebben die jij ,als ik zo vrij mag zijn om dit te zeggen, wat verwerpt. ik heb het gevoel dat je een uitlaatklep kwijt bent door de aanvaarding en ik kan me ergens wel wat voorstellen bij het gevoel dat het een leegte en eenzaamheid achterlaat.
ik hoop dat je de leegte kunt terug opvullen
Groetjes Samantha
dit verhaal brengt een hoop emoties naar boven.
of je er goed aan doet kun je eigenlijk enkel zelf over oordelen. maar als je hier je verhaal niet kwijt zou kunnen waar dan wel?
ik krijg het gevoel uit je verhaal dat je op een ontdekkingstocht bent of bent geweest. en het is goed dat je nu een soort van innerlijke rust gevonden hebt. alhoewel dat ik het vermoeden heb dat je toch nog niet aan het einde van die ontdekkingstocht bent. er komt misschien nog een tijd dat je toch terug die opwinding vindt die nu je blijkbaar verlaten heeft en toch heel belangrijk blijkt. elk beleeft zijn of haar t* zijn op eigen wijze.
het is zeer zeker tof dat je een vriendin/partner hebt die je daar de ruimte toe geeft om te ontdekken.Velen zouden er bij wijze van spreken een arm en een been voor over hebben. maar ik kan me niet echt van het idee ontdoen dat dit nu net het gene is dat je stoort. de spanning om het stiekem te doen. misschien worstel je met de gedachte dit hoort eigenlijk niet en toch aanvaard "iedereen" het. Ik denk dat er velen zijn die graag de aanvaarding zouden hebben die jij ,als ik zo vrij mag zijn om dit te zeggen, wat verwerpt. ik heb het gevoel dat je een uitlaatklep kwijt bent door de aanvaarding en ik kan me ergens wel wat voorstellen bij het gevoel dat het een leegte en eenzaamheid achterlaat.
ik hoop dat je de leegte kunt terug opvullen
Groetjes Samantha
