NRC: Hollands Dagboek - Thomas Wormgoor

[Frederique_]

Thomas Wormgoor (51) is coördinator van de werkgroep Transseksualiteit en Genderdysforie van Humanitas. Hij is initiatiefnemer van het Transfusion Festival morgen in Amsterdam. Wormgoor is een homoseksuele transman en zoekt met zijn partner Wynand naar een huis om samen te gaan wonen.

'Ach, Sarkozy ook al?'

Vrijdag 2 november
Van huis gegaan zonder mijn mobiel. Verstrooidheid die ik ken van eerdere drukke periodes. Op Humanitas staat de telefoon roodgloeiend, de hele dag. Een moeder van een beginnende transvrouw met een verstandelijke handicap die wil bespreken aan welke programmaonderdelen haar kind het meest zal hebben. Een journalist van een blad die vrijkaarten wil om een artikel te schrijven. Dat doen we dus niet. Het wordt een dag van en voor ons zelf. Niet-transgenders zijn welkom, maar dan wel vanuit een persoonlijke betrokkenheid. Ik beloof de journalist na het festival mee te denken over het artikel.

Tussen de middag lunch ik met Minus, hoofd preventie van de Schorerstichting. Wat de Schorerstichting al jaren doet voor het verbeteren van welzijn van en hulp aan homoseksuelen, proberen wij te doen voor transgenders en transseksuelen in Nederland. Allebei doen we dit werk met inzet van veel vrijwilligers. De werkgroep heeft hiervoor een zeer beperkt financieel kader. Wilna, één van onze vrijwilligsters, helpt de hele dag mee om kaarten te versturen. De stroom bestellingen is nu echt goed op gang gekomen. We zijn nog op zoek naar een ploeg mensen die hand- en spandiensten willen verrichten. Het worden de Amerikaanse studenten van de School for International Training die een curriculum over 'sex en gender' volgen.

Ik heb beloofd om deze avond voor Wynand te koken en blijk het nog te kunnen. Deze week kom ik te weinig bij de groenteboer en te veel bij de horeca...

Zaterdag
Meestal zing ik in de douche, nu is het de ideale plek om toneelteksten te repeteren. Nooit ook maar enige ambitie gehad om te acteren, maar het idee van Alex om het toneelstuk 'De transseksuele dialogen' te maken, gebaseerd op onze eigen vrolijke en tragische levensverhalen vond ik onweerstaanbaar. Ik ben trots op het script dat hij gemaakt heeft, heel blij met onze regiseur Wil van der Meer en kan alleen maar hopen dat ik het zondag weet over te brengen. Enfin, ik roep tegen de douchewand: "Jij wilt terug naar een plek waar je nooit bent geweest!"

Jaren geleden heb ik besloten om openlijk een transseksuele man te zijn. Dat betekent niet dat iedereen het weet, maar door de recente publiciteit verandert dit. Ik schrik toch even als mijn buurtkapper mij op straat aanspreekt omdat hij mij in de Linda heeft zien staan. "Mooi", zegt hij met een brede grijns, "goed uitgelegd ook." Vanochtend naar Humanitas. Mischa en ik beginnen een nieuwe gespreksgroep. We voeren een kennismakingsgesprek met een deelnemer, die zeer opgelucht is om eindelijk over lang weggestopte gevoelens te mogen praten, zonder alles uit te hoeven leggen. Dat blijft me ontroeren.

De middag is goed om een aantal vrienden die ik dreig te verwaarlozen te bellen. 's Avonds naar een optreden van Vocaal ensamble Photonen in de kapel van het OLVG. Zowel door de muziek als niveau van het koor aangenaam verrast.

Zondag
Jochem is laat naar bed gegaan. Om 1.15 vanacht heeft hij het programmaboekje gemaild. Jochem is al weken onstuitbaar bezig met het festival; de website, de bestellingen, allerhande vragen en problemen en nu het boekje. Alles zonder chagrijn of klacht. Net zoals de rest van ons buitengewone team, allemaal mensen met ook nog banen en privélevens. De zondag lijkt de rustigste werkdag. Behalve dat het hele team ook achter de computer zit, gezien de mails die heen en weer vliegen. Van Carolien krijgen we nieuwe spreadsheets over alle logistieke zaken. Zij regelt alles rond de locatie en faciliteiten én is onze talkshowhostess, wat ook veel voorbereiding vergt.

Ik bereid ons laatste teamoverleg voor het festival zo goed mogelijk voor. We mogen nu niets meer over het hoofd zien. 's Avonds repeteren we ons toneelstuk zonder regisseur. Een confronterende, maar nuttige ervaring.

Maandag
Vandaag thuis gewerkt. Werkzaamheden voor mijn eigen bureau, doorspekt met telefoons en mails over het festival. Toch al met al een rustige dag. Zou dit de stilte voor de storm zijn? Ik regel de bloemen voor de gasten in de talkshow en voor enkele mensen die zich buitengewoon voor het festival hebben ingezet. Helaas niet voor iedereen die belangeloos meehelpt... Dat zijn er bijna 150. Workshopleiders, gastheren en gastvrouwen, sjouwers, deskundigen, masseurs, begeleiders van gehandicapte bezoekers, schrijvers etc. Het enthousiastme is ongekend, ook van mensen die zelf geen transgenderachtergrond hebben. We hebben daardoor vrijwel al onze plannen kunnen realiseren. Het moeilijkste was het om de nodige financiën bijeen te brengen. Sinds april hebben we farmaceutische bedrijven benaderd en diverse fondsen en organisaties voor goede doelen. Steeds kregen we te horen dat het 'niet paste'. We zijn er desondanks in blijven geloven en hebben nu een sluitende begroting dankzij drie fondsen en enkele particuliere sponsors.

Op de vergadering is de hele ploeg moe, druk en opgetogen. Ik begin met mijn enorme waardering uit te spreken voor ieders werk en voor onze samenwerking. Daarna werken we de laatste punten af. Hernieuwde discussie over het al dan niet toestaan van foto's. Enerzijds moet ieders privacy op het festival gewaarborgd zijn. Anderzijds willen we de dag vastleggen, en willen we ook graag als groep zichtbaarder worden. We besluiten alsnog een huisfotograaf aan te stellen. Het is één van die dingen waarbij de praktijk zal leren of we te voorzichtig geweest zijn of juist te snel vooruit zijn gerend.

Dinsdag
Een bijna gewone Humanitasdag. Telefoontjes, mail en gesprekken. Met vrijwilligers en met mensen die van ons steun of advies verwachten. Bijvoorbeeld een transseksuele vrouw uit een ander EU-land. Ze staat op een camping, kent niemand en ontdekt dat ze hier niet zomaar aan het werk kan. Zij is niet de eerste die haar eigen land ontvlucht is met hoop op begrip en tolerantie in Nederland, ze zal ook niet de laatste zijn. Ik luister, geef praktische tips en regel een afspraak bij mijn collega Laura.

Een moeder wier dochter in het OLVG ligt voor haar geslachtsaanpassende operatie, vraagt ons er voor te zorgen dat daar ook folders van de werkgroep liggen. Zelf heeft ze veel gehad aan de bijeenkomsten voor naasten, die wij organiseren. En het festival? Afspraken maken over de opnames voor EénVandaag, morgen, een kritische blik slaan op de offerte van Licht en Geluid, bestellingen verwerken. Ook stuur ik een mail aan de Humanitascollega's om hen te bedanken voor de medewerking en belangstelling.

's Avonds gewoon naar koorrepetitie. Erg ontspannend.

Woensdag
Belachelijk vroeg sta ik op het Amstelstation te wachten op de trein naar Utrecht. Waarschijnlijk ligt het daar aan dat ik een krantenkop zó lees: 'Kleine transman groot leider in VS'. Ach, Sarkozy ook al? In Utrecht ben ik een paar uren met heel andere zaken bezig. Heel gezond. Als ik eindelijk mijn fiets terug heb gevonden in de zee van rekken achter het Amstelstation rijd ik nog even langs Humanitas om mails en telefoons te beantwoorden. Onder andere van een jongere die bezig is met transitie en precies zondag 18 wordt. De verjaardag zal op het festival gevierd worden! Dan snel naar de opnames voor EénVandaag. Vier jaar terug heb ik ook meegewerkt aan een item voor dit programma. Ik was toen 'een patiënt van het genderteam van de VU'. Dit keer ben ik veel minder gespannen. Waarschijnlijk ook omdat ik nu mag vertellen over wat ik doe (werk en festival) en niet alleen over wie ik ben. Dat voelt goed.

In de vooravond zijn Laura en ik samen te gast in het radioprogramma van Dolly Bellefleur. Laura en ik hebben minstens veertig keer samen voorlichting gegeven. We blijken ook in deze setting blindelings op elkaar te kunnen vertrouwen.

Daarna door naar de toneelrepetitie. Het gaat vanavond lekker, vinden we allemaal. We blijven absoluut amateurs, maar de teksten zitten er nu in. Ik vind het een fascinerend proces om steeds meer in de teksten te ontdekken. Je gaat er van houden om precies díe woorden uit te spreken en dan is het mogelijk ze echt tot leven te brengen. Ik heb nog steeds het nachtmarrievisioen dat ik vijf minuten voor de voorstelling heigend naar binnenkom en niet meer weet waar het over gaat. Met ons vijven na afloop naar het café. Ik voel een grote verbondenheid. Wij zitten er samen in. In het toneelstuk diepen we onze wederzijdse taboes en vooroordelen uit. Maar we kunnen dit alleen maar doen vanuit saamhorigheid. Heel apart.

Donderdag 8 oktober
Een dag die zonnig begint. Met de fotograaf in het Vondelpark, daarna onder de warme handen van Paul, de ademtherapeut. De middag breng ik door op Humanitas. Als de berg te verzenden kaarten en onbeantwoorde mails me overvalt, bel ik Wynand die zijn werk onderbreekt om een paar uur te komen helpen. Ook Laura en Bastiaan komen nog werken. Zo ontstaat er weer een bedrijvig actiecentrum. Als ik de deur dichttrek besef ik dat Bastiaan waarschijnlijk nog uren bezig zal zijn. Niet voor de eerste keer deze weken...

Naar huis, waar mijn eigen kantoor wacht. Om 21.15 staat Alet voor de deur, mijn dierbare vriendin sinds meer dan een half leven. De eerste logé voor het festival.

[Chantal C.]

Een moeder wier dochter in het OLVG ligt voor haar geslachtsaanpassende operatie, vraagt ons er voor te zorgen dat daar ook folders van de werkgroep liggen. Zelf heeft ze veel gehad aan de bijeenkomsten voor naasten, die wij organiseren.

Mijn mammie!

[betteke]

Een moeder wier dochter in het OLVG ligt voor haar geslachtsaanpassende operatie, vraagt ons er voor te zorgen dat daar ook folders van de werkgroep liggen. Zelf heeft ze veel gehad aan de bijeenkomsten voor naasten, die wij organiseren.

Mijn mammie!

ik wist het wel!