Frederique_ schreef:14 maanden zinloos onderzoek is niet het lijden verminderen. Dat is het lijden verlengen.
Frederique, ben je eigenlijk net zo pissig op jezelf net zo als op het VU, ik bedoel, je zat zich zelf toch veel langer in de weg, met name 36 jaar.......het is dan wel straf dat je dit ook hebt volgehouden zonder middelenmisbruik, zware depressies, zelfmoordpogingen en ga zo maar door.......op werkvloer ging ook niks mis....integendeel........
En ja we gunnen het je van harte, dat je geholpen wordt, het lijden moet toch nou eindelijk us verlicht worden......
Zo trug naar het thema van de draad.....hoelang ben je eigenlijk al lid van de LKG en wat konden ze je in jou geval al voor jou betekenen
Babette schreef:de samenleving of omgeving heeft niets te eisen. Jij bepaalt in jouw leven wat er gebeurt en zeker niet die samenleving of je omgeving! Ik denk dat dat een onvoorstelbare valkuil is, waar heel veel mensen in tuinen: het zich willen aanpassen, aardig gevonden worden, en je proberen te schikken naar de verwachtingspatronen van anderen. Het enigste wat je daarmee bereikt is dat je over het algemeen jezelf schromelijk te kort doet, en dat is een ongezonde bezigheid, dat kan leiden tot een negatief zelfbeeld: niet doen!
Helemaal off topic, maar toch: het leidt niet alleen tot een negatief zelfbeeld, maar ook tot een negatief beeld van de samenleving. Terwijl toch geen enkel mens zonder kan. Zo wordt de valkuil een spiraalvormige glijbaan naar beneden.
Sommige mensen zien er een uitweg uit door de boel om te keren: de samenleving een heel andere rol in je leven toebedelen, haar zien als een mogelijkheid tot positieve betrokkenheid. Dat leidt uiteindelijk tot een positief zelfbeeld én een positief gevoel over de samenleving.
En om het dan weer on topic te brengen: je hebt grote verschillen in voorkeuren en belevingen, zelfs binnen zo'n eng wereldje als het onze. Gelukkig kun je kiezen uit allerlei verenigingen, collectieven, werkgroepen etc. waar je tot je recht kunt komen.
Ik ging er vanuit dat ik deze maand nog hormonen krijg vs dat ik 14 maanden geleden, zonder psychologisch onderzoek, hormonen had gekregen. In het ene geval 14 + 7 = 21 maanden hormonen = (redelijk) volgroeide borsten, in het andere geval 6-7 maanden hormonen = vrijwel niets.
Ik ben het hier met Morbide/Petra volledig eens ....er is geen enkele garantie dat hormonen op jouw leeftijd nog voor 'redelijk volgroeide borsten' gaan zorgen.
Als je pech hebt dan kom je nooit verder dan een A-cup en een A-cup op een 'mannelijk lichaam' (lichaam dat werd ontwikkeld onder invloed van Testo) dat zie je nauwelijks of niet.
Even melden dat ik tot aan mijn borstvergroting steeds gebruik ben blijven maken van inlegborsten , gewoon omdat de borstgroei onder invloed van hormonen niet voldoende was.
Hormonen gaan inderdaad de borstgroei op gang brengen, maar onze borstkas is toch anders dan bij een bio-vrouw en verder is vaak ook ons vetpercentage en vetverdeling anders dan bij vrouwen.
Hormonen zorgen bij een trans op latere leeftijd inderdaad wel voor een verschuiving, maar helemaal hetzelfde effect als bij een bio-vrouw bekomen we niet meer.
Mijn psychologe geloofde daar niet in, zij verwees hierbij enkele keren naar Bailey ("verliefd op eigen uiterlijk als vrouw"). Ik heb een paar keer verteld dat ik me daar niet in herken...
Wel ik zie niet meteen wat er fout mee zou kunnen zijn .....
Zelf was ik wel verliefd op mij creatie als travestie ....het is ook die 'verliefdheid' die me de kracht heeft gegeven om heel de weg af te leggen. (Ondertussen 5 Narcoses in 20 maanden)......
Ik zou het zelf niet hebben gedaan, indien ik mezelf na de transitie niet meer in de spiegel zou willen zien.
Dat neemt niet weg dat ondanks alle theoriën ik toch als trans-vrouw ben opgeschoven van a-seksuele travestie (met verliefdheid op eigen beeld als vrouw) naar een hetero-seksuele trans-vrouw die best van een man kan houden en nu ook ongeremd verliefd kan worden op een man.
Uiterlijk blijft echter wel nog steeds een belangrijke rol spelen, zowel voor mezelf als voor een eventueel mannelijke partner.
Maar wat is er mis met fysieke aantrekkingskracht ?
Ok Frederique, ik geef het op. Sterker nog, ik heb besloten, nav jouw postings, dat ik ook een GAB moet gaan doen. Want, eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik leid onder een overduidelijk geval van genderdysforie. Want, hoewel ik met een mannenlijf bent geboren, ontbreekt er een fysieke eigenschap van het man-zijn, en dat zorgt voor zoveel hinder, dat een GAB de enige oplossing is.
Mijn lengte ligt ver beneden de gemiddelde voor een man in Nederland. Het ligt zelfs onder de gemiddelde voor een vrouw, maar dan is het net eronder. En, doordat ik zo klein ben, wordt ik sterk belemmerd in alle maatschappelijke opzichten.
Zoals vele studies hebben laten blijken, hebben langere mensen meer overtuigingskracht in gesprekken. Een lange verkoper verkoopt makkelijker dan een kleine. Een lange sollicitant wordt eerder bekwam gevonden voor een functie, dan een kleinere. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar in het algemeen is het zo.
Maar niet alleen zakelijk heb ik er last van. In mijn zoektocht naar een partner, vallen de meeste vrouwen af, want de meesten willen een man die een stuk langer is dan zij, dus word ik niet als potentieel partner gezien.
Ook in sociale opzichten hindert mijn lengte mij. Als ik met iemand staan te praten, moeten zij altijd naar beneden kijken. En bovendien, als ik met iemand staan te praten, wordt ik letterlijk over het hoofd gezien; ik val niet zo op, zodat iemand anders sluit gewoon aan en begint te praten, omdat het ze niet opviel dat ik er was. Deelnemen dan aan een 3- of 4-mans gesprek is ook lastig, want iedereen kunnen elkaar recht in de ogen kijken, maar voor mij moeten ze naar beneden kijken.
En dat is niet alles. In een menigte, kan ik nooit goed zien wat er gebeurt, want ik ben te klein.
Ik vind dit een onaanvaardbare situatie. Ik heb het met mijn coach erover gehad. Een oplossing zou zijn, om te emigreren naar een land aan de middelandse zee. In Italie, Spanje, Griekenland ligt de gemiddelde lengte van een man dichter bij mijn lengte. Maar het zou erg moeilijk zijn om mij aan te passen aan een totaal andere cultuur en taal.
Er zit voor mij niks anders op, dan een GAB aan te gaan. Hiermee los ik alle problemen op. Als vrouw ben ik niet bijzonder klein. En, zolang een vrouw verzorgd eruitziet, is een kleine postuur geen handicap voor een vrouw -- dat in tegenstelling tot een erg lange lengte. In gesprekken met mannen is het feit dat de mannen naar beneden moeten kijken, zelfs ook een voordeel, want dat vinden ze natuurlijker, want vrouwen zijn in het algemeen kleiner dan mannen.
En, natuurlijk in menigtes, zou het vrouw-zijn ook voordelen opleveren. Ten eerste, kan ik met hoge hakken dan toch wat langer worden zodat ik beter kunt zien. En, ten tweede, kan je als vrouw glimlachend vragen of je aub naar voren mag, iets wat als man meestal niet zou worden geaccepteerd.
Leren leven met dit handicap is geen oplossing. Dit zijn praktische problemen, en het leren accepteren dat ze er zijn, zou toch geen verbetering opleveren. Dus zit er voor mij niks anders op, dan naar de VU te stappen, en te zeggen dat ik vrouw moet worden, omdat mijn leven als man ondragelijk is. Psychologische testen, onderzoeken en gesprekken heb ik niks aan. Ze zullen mijn probleem niet oplossen. En het is ook nog eens een duidelijke fysieke handicap, dus, vind ik, hoort mijn ziektekostenverzekering de kosten te dragen.
melina_r schreef:Ik ben het hier met Morbide/Petra volledig eens ....er is geen enkele garantie dat hormonen op jouw leeftijd nog voor 'redelijk volgroeide borsten' gaan zorgen.
Als je pech hebt dan kom je nooit verder dan een A-cup en een A-cup op een 'mannelijk lichaam' (lichaam dat werd ontwikkeld onder invloed van Testo) dat zie je nauwelijks of niet.
Even melden dat ik tot aan mijn borstvergroting steeds gebruik ben blijven maken van inlegborsten , gewoon omdat de borstgroei onder invloed van hormonen niet voldoende was.
Hormonen gaan inderdaad de borstgroei op gang brengen, maar onze borstkas is toch anders dan bij een bio-vrouw en verder is vaak ook ons vetpercentage en vetverdeling anders dan bij vrouwen.
Hormonen zorgen bij een trans op latere leeftijd inderdaad wel voor een verschuiving, maar helemaal hetzelfde effect als bij een bio-vrouw bekomen we niet meer.
Ik wil hier enkele kanttekeningen bij plaatsen, en wel dat dit in het algemeen het geval is, en niet bij iedereen. Ik heb een compleet vrouwelijke vetverdeling, heupen net zo breed als schouders, een behoorlijk grote achterkant, en ik had een kleine b-cup na 1 jaar hormonen (androcur en estradiol).
Mij is altijd verteld dat oa omdat je op latere leeftijd borstgroei krijgt (je lichaam is al vermanlijkt) je gemiddelde borstgroei 1 cupmaat kleiner wordt dan het gemiddelde van je zussen en moeder. Bij mij klopt dit redelijk.
Er zijn altijd uitzonderingen in alles, en misschien is Frederique wel zo'n uitzondering ?
Ik ben er verrast over dat mijn lengte zelfs virtueel nog overtuigingskracht oplevert
Serieus: ik ga niet over de redenen waarom een ander wel-of-niet tot een GAB besluit. Ik heb daar ook geen mening over. Als jij om welke reden dan ook tot een GAB besluit wens ik je veel sterkte in het proces om daar te komen want het is niet niets. En als je niet tot een GAB besluit heb ik evenveel respect voor je, want levenslang wisselen tussen man en vrouw lijkt me ook niet altijd even gemakkelijk.
Ik heb hier al eens eerder geschreven dat ik van mening ben dat in de ideale situatie ieder mens die een GAB wil 3 gesprekken met een psycholoog zou moeten hebben. Die 3 gesprekken zouden niet gericht moeten zijn op diagnose, wel op hulp. Als een psycholoog na 3 gesprekken zijn/haar meerwaarde niet kan aantonen zal het hem/haar nooit lukken - en dan vind ik dat een hormoonbehandelaar gewoon moet gaan doen waar die voor aangenomen is, namelijk behandelen met hormonen. De huidige situatie waarbij een diagnosefase verplicht is, een ander mens over mijn lichaam beslist en er 14 maanden over doet om tot zo'n beslissing te komen blijf ik buitensporig en de omgekeerde wereld vinden.
Lisa met een S schreef:Maar niet alleen zakelijk heb ik er last van. In mijn zoektocht naar een partner, vallen de meeste vrouwen af, want de meesten willen een man die een stuk langer is dan zij, dus word ik niet als potentieel partner gezien.
Er bestaan ook lotgenotenverenigingen (om het maar even on topic te houden) voor "short people", waar kleine mannen en kleine vrouwen elkaar vinden om samen nog lang en gelukkig te leven.....
Hoef je je geen zorgen te maken over je ziektenkostenverzekering ook .
Frederique, er zal altijd een soort van diagnostisering plaats moeten vinden, doe je dat niet, gaat het percentage actieve spijtoptanten echt omhoog van 1% naar misschien wel 5-10%, en dan breng je de hele hulpverlening in gevaar. Het is niet voor niets dat echt niet iedereen die zich aanmeld bij het VU ook daadwerkelijk (ooit) aan een geslachtsverandering begint, er kunnen heel andere problemen een rol spelen die lijken alsof een geslachtsverandering DE oplossing voor je is, terwijl er veel betere en makkelijkere oplossingen zijn.
Janiek2 schreef:
Er bestaan ook lotgenotenverenigingen (om het maar even on topic te houden) voor "short people", waar kleine mannen en kleine vrouwen elkaar vinden om samen nog lang en gelukkig te leven.....
Die hebben een tijd terug hun maximum lengte bijgesteld wegens gebrek en leden en toen viel Fief ineens binnen de doelgroep. Daar was mijn kaboutertje niet zo blij mee.
Echt een specifieke reden voor het onderwerp "travestie" hebben we niet. Maar onderwerpen als tienerzwangerschap, anorexia, HIV/aids, ... enz. waren al te vaak aanbod gekomen en die mochten we niet meer kiezen.
Nannette schreef:Frederique, er zal altijd een soort van diagnostisering plaats moeten vinden, doe je dat niet, gaat het percentage actieve spijtoptanten echt omhoog van 1% naar misschien wel 5-10%, en dan breng je de hele hulpverlening in gevaar. Het is niet voor niets dat echt niet iedereen die zich aanmeld bij het VU ook daadwerkelijk (ooit) aan een geslachtsverandering begint, er kunnen heel andere problemen een rol spelen die lijken alsof een geslachtsverandering DE oplossing voor je is, terwijl er veel betere en makkelijkere oplossingen zijn.
Nannette,
Zelfs als je gelijk hebt. Wat er nu gebeurt is gewoon net zo absurd. We zijn geboren met 1 lichaam en 1 geest. Toch zijn er geesten die van mening zijn dat zij verantwoordelijk zijn voor meerdere andere geesten. Soms zijn ze door die andere geesten gekozen, zoals in een democratie. In die gevallen is er niets op tegen. Soms hebben ze zichzelf het recht gegeven op het beschikken over andermans lichaam en geest, zoals in de medische wereld. Waarom accepteren we dat zo gemakkelijk?
"Omdat die mensen je tegen jezelf beschermen"? Onzin. Die mensen -kunnen- je niet tegen jezelf beschermen, alleen jij kunt jezelf tegen jezelf en anderen beschermen. Door kritisch te blijven. Op anderen, op jezelf.
"Omdat die ander meer weet dan jij"? Onzin. Genderdysforie is geen kwestie van weten. Genderdysforie is een kwestie van voelen. Wie zichzelf rustig en zelfstandig genoeg voelt om een beslissing te nemen zou die beslissing gewoon moeten kunnen nemen. Wie hulp wenst bij die beslissing zou die hulp moeten kunnen krijgen. Vrijwillig. Niet, zoals nu, verplicht door de strot geduwd.
"Omdat het aantal spijtoptanten dan stijgt"? Is dat werkelijk het ALLERBELANGRIJKSTE in de behandeling? Dat het aantal spijtoptanten niet stijgt? Stop dan met de hele behandeling en zorg dat er niemand meer door de diagnosefase komt. Dan heb je zeker ook geen spijtoptanten! Het aantal spijtoptanten is mijns inziens nu zo laag doordat men de markt afroomt. Men zorgt voor een lange diagnosefase waardoor mensen vanzelf afhaken en eventueel een andere behandelaar zoeken. Men stuurt te snel door naar GG's, GD's, Humanitas. Dat men mensen daarmee onnodig kwelt? Niet belangrijk. Spijtoptanten, die zijn belangrijk. Want daar wordt je als genderteam op afgerekend. Je wordt niet afgerekend op het aantal mensen dat je onterecht NIET behandeld... Maar dat die mensen MINSTENS zoveel leed ervaren als mensen die spijtoptant worden wordt uit het oog verloren. We weten niet eens hoeveel procent van de 25-33% uitvallers nooit hormonen/SRS krijgt en wel die behoefte blijft voelen. Er wordt geen onderzoek naar gedaan, "om ethische redenen". Woest word ik er van. Want doordat er geen onderzoek naar gedaan wordt blijven foutieve negatieve diagnoses buiten het zichtveld.... Men helpt conservatief ingestelde mensen met een gevoelsmatige weerstand tegen SRS'en door altijd de nadruk te blijven leggen op spijtoptanten. Zelden ligt de nadruk op het leed van mensen met genderdysforie. Op het leed van een zinloos lange diagnosefase met bijbehorende onzekerheid of het genderteam je zowieso wil helpen. Op het leed om onterecht afgewezen te worden. Op het leed van de lange doorlooptijd voordat je een SRS krijgt. Op het leed dat men je half voorlicht waardoor je verkeerde keuzes gemaakt hebt. Ja, 't komt nu allemaal voor. Maar er is geen aandacht voor. Want oh-die-arme-spijtoptanten...
Spijtoptanten zijn mensen die net als iedere transseksueel een kans gevraagd hebben en een kans gekregen hebben om hun lichaam aan te passen aan hun gevoel. Door allerlei omstandigheden hebben ze die kans niet gegrepen. Soms door reden vanuit zichzelf, soms door redenen vanuit hun omgeving, soms door onvoorziene omstandigheden. Maar ze hebben allemaal een kans gehad. Dit in tegenstelling tot mensen die door het genderteam afgewezen worden. 100% van de mensen die door het genderteam afgewezen worden krijgt GEEN kans om hun lichaam aan te passen op hun gevoel. De aanname dat al die mensen "lang en gelukkig verder leven in hun geboortegeslacht" vind ik een veel-te-gemakkelijke-aanname...
Stel dat nu 5% afgewezen wordt in de diagnosefase en dat de rest om andere redenen de diagnosefase verlaat. Stel dat de helft daarvan onterecht is en de helft terecht. Stel dat je daarna zou besluiten geen diagnosefase meer te hanteren. Dan zou het aantal spijtoptanten stijgen naar 3,5% en het aantal ten onrechte afgewezen mensen zou nihil zijn. Heeft iedereen een kans om het eigen lichaam aan de eigen geest aan te passen - waarbij de helft van de mensen die anders afgewezen zou worden die kans nu wel zou krijgen EN ook zou grijpen. 't Lijkt mij het proberen waard, want men zou meer mensen helpen om gelukkig te worden dan men nu doet!
En nogmaals: ik pleit voor 3 verplichte HULP-gesprekken met een psycholoog om zo de meerwaarde van een psycholoog duidelijk te kunnen maken. Wie die meerwaarde niet ziet heeft niets aan een psycholoog en die moet je ook niet met zo'n psycholoog in de weg blijven zitten...
Ik blijf erbij, wanneer je gebruik wilt maken van gemeenschapsgeld en/of gemeenschapsvoorzieningen, dan heeft het gemeenschap recht om te verifieren op een door hun bepaalde manier dat het geld en/of voorzieningen goed worden besteed.
Je bent een egoïst, Frederique. Het zal je worst zijn als het genderteam in de problemen komt, zolang jij je hormonen maar krijgt. Dat siert je niet.
Echt een specifieke reden voor het onderwerp "travestie" hebben we niet. Maar onderwerpen als tienerzwangerschap, anorexia, HIV/aids, ... enz. waren al te vaak aanbod gekomen en die mochten we niet meer kiezen.
Ik blijf erbij dat een ziekenhuis geen verlengstuk mag zijn van een zorgverzekeraar. Een ziekenhuis dient zorg te bieden dat zo goed mogelijk aansluit bij de wensen en noden van de patiënt, geen zorg die zo goed mogelijk aansluit bij het budget en regeltjes van een zorgverzekeraar...
En bij TG/TS kan de patiënt zelf beter aangeven wat zijn/haar wensen en noden zijn dan een "formele diagnose" dat ooit kan...
Zolang er ziektes zijn die mensen het gevoel geven in het verkeerde lichaam te zitten terwijl dat niet zo is, en ze dus ook geen genderdysforie hebben (!!), maar er heel andere problemen zijn, vind ik dat er een diagnose verplicht is, want een geslachtsverandering haalt wel heel je leven overhoop, en kan NIET terug gedraaid worden.
Ik heb indertijd ook gebaald van alle regeltjes die er waren, maar ze zijn er niet voor niets.......
--> 
