Klein stapje

ik ben hier niet meer

Ik zie alles buiten mezelf als buitenwereld in dit geval.....

Monica Dreamgirl · Bericht door **Monica Dreamgirl** » zo nov 23, 2008 21:10

Hoi,

Joy schreef:

waarom die goedkeuring zoeken bij buitenwereld

Inderdaad, waarom? Wat kan het jou schelen wat 'de buitenwereld' denkt? Zolang je je daar door gevangen laat houden kom je nooit ergens. Ik heb de angst voor wat 'de buitenwereld' zou denken ook heel lang m'n leven en m'n 'stapjes' laten bepalen, en pas toen ik die angst liet varen volgde de bevrijding van het echt mezelf kunnen zijn.

En wat betreft die kleine stapjes, ik verbaas me al heel lang over dat motto van Irene. Op zich is elke stap toe te juichen, begrijp me niet verkeerd, en ik wil Irene's feestje niet bederven, maar met kleine stapjes loop je wel het risico dat je nooit de finish haalt. Neem eens een sprong.

groetjes,

Monica

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » zo nov 23, 2008 21:16

Nannette schreef:Als ik nu zeg, het is een gevecht met jezelf waar de buitenwereld zich mee wil bemoeien, zeg ik dan iets vreemd?

Nee, ik beleef het net zo.

Vaak doet de buitenwereld dat met de beste bedoelingen, maar even zo vaak snapt de buitenwereld niet dat die inmenging lang niet altijd gewenst is. Of dat men met hun inmenging meer bezig is hun eigen angsten te bezweren dan dat het iets met mij te maken heeft...

@Monica: ik heb (op een ander forum) wel gezien wat (te) grote stappen met iemand kunnen doen: maandenlange angst voor de buitenwereld + bijbehorende depressies. En dan, na die maandenlange absolute stilstand, toch verder moeten gaan. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik altijd kleine stapjes heb gedaan. Ik kan het iedereen aanraden...

Groetjes,

Frederique

Irene · Bericht door **Irene** » zo nov 23, 2008 21:24

Ik heb me nooit zoveel van de buitenwereld aangetrokken, maar houd wel rekening met mijn omgeving, ik zie dat als iets volkomen anders.
Ik voel me wel bij kleine stapjes, dus dat is mijn manier, ik zou me bij een sprong niet happy voelen.
Het halen van de finish is geen doel op zichzelf, misschien is de finish zelfs wel een doembeeld.

Irene

Monica Dreamgirl · Bericht door **Monica Dreamgirl** » zo nov 23, 2008 21:33

Hoi Irene,

je schreef:

misschien is de finish zelfs wel een doembeeld.

Dat begrijp ik niet. Kun je dat uitleggen?

Monica

Irene · Bericht door **Irene** » zo nov 23, 2008 21:42

Natuurlijk kan ik dat uitleggen: het liefst was ik gewoon de happy travestiet gebleven, die ik jarenlang geweest ben, alleen lukt me dat niet meer altijd. Ik wil niet transformeren, maar ik moet en hoe langzamer ik dat doe hoe groter de kans dat mijn leven niet al te veel op zijn kop wordt gezet. Vandaar ook die kleine stapjes.
En je bederft mijn feestje echt niet hoor

Irene

Monica Dreamgirl · Bericht door **Monica Dreamgirl** » zo nov 23, 2008 21:56

Maar dan is dus niet de finish het doembeeld, maar wat er onderweg allemaal kan gebeuren. En dan vraag ik me toch af of je jezelf niet nodeloos ongelukkig maakt, of houdt, door alles zo ontzettend met de handrem erop te doen. Maar goed, ik sta niet in jouw pumps, dus ik kan er verder ook niet over oordelen.

groetjes,

Monica

Irene · Bericht door **Irene** » zo nov 23, 2008 21:59

Ik probeer juist niet nodeloos ongelukkig te worden, door onverantwoorde stappen te zetten, waarvan ik de consequenties niet kan overzien. Het klinkt misschien zakelijk, maar het is een afweging tussen kosten en baten.

Irene

dhiamara · Bericht door **dhiamara** » ma nov 24, 2008 10:12

Kleine stapjes, grote stappen? Beide ervaren. Mijn grote stap was om voor het eerst in de tuin mij te vertonen terwijl de achterburen volledig zicht hadden. Het heeft veel problemen en gesprekken opgeleverd en ook afkeuring. Dus was er regelmatig de afweging van doe ik het wel of doe ik het niet. Toen ik naar hier verhuisd ben heb ik direct besloten om mij in huis en in de tuin als vrouw te kunnen bewegen. De achterburen en de naaste buur hebben mij wel zien rondlopen via de slaapkamer ramen en weten er dus van. Toch is er in mijn mening minder contact dan als ik gewoon vrij als man rondliep. In feite loop ik alleen naar het werk en wat aangepast als ik winkel of in het dorp in een mannelijke vorm rond. Resultaat van dit alles? In feite de meerderheid van mijn oude kennissen kwijt geraakt vanwege dit feit. Kunnen er niet mee omgaan en hadden toen ook al problemen. Via een goede kameraad die er nog woont deze opmerking gehoord toen hij vroeg waarom ze niet meer bij mij kwamen: "Nu hoef ik niet meer geconfronteerd te worden met iets waar ik problemen mee heb en nu ik weet dat hij er dagelijks in rondloop hoef ik dat niet te zien".

Had ik hier, in deze nieuwe woonplaats , direct als vrouw door het dorp moeten gaan rondlopen.? Misschien wel maar dit is toch een vrij conservatief dorpje en bij mij is er toch de angst om niet geaccepteerd te worden.
In wezen heb ik er nog moeite mee om de deur te openen

Wacht meestal tot er vaker gebeld word want dan verwacht ik meestal dat het een kennis is. Dus collecteurs blijven meestal voor een gesloten deur staan.

In mijn vorige woonplaats liep ik s' avonds nog wel eens met de hond maar nam dan een andere route dan de dagelijkse. Hier is dat haast niet mogelijk want de honden uitlaat route is haast voor iedereen het zelfde dus de kans om iemand tegen te komen is groot.

Toch heb ik het gevoel dat ik hier overheen zal stappen maar het gaat ook in mijn geval in kleine stapjes.

AM_ber_79 · Bericht door **AM_ber_79** » zo dec 14, 2008 22:09

Monica Dreamgirl schreef:Op zich is elke stap toe te juichen, begrijp me niet verkeerd, en ik wil Irene's feestje niet bederven, maar met kleine stapjes loop je wel het risico dat je nooit de finish haalt. Neem eens een sprong.

Het mooiste wat je kan verliezen ben je zelf. Je kan daarom maar beter rustig aan en in je eigen tempo verder gaan dan jezelf voorbij lopen en jezelf uit t oog verliezen. Buiten dat:nooit de finish halen? Wat is dan je finish? Wie bepaald dat? Een finish is eindig. Eerlijk gezegd denk ik dat er nooit n einde zal zijn in je zelf ontdekken en ontplooien.

Monica Dreamgirl · Bericht door **Monica Dreamgirl** » zo dec 14, 2008 23:28

Hoi Amber,

De kans bestaat altijd dat je vrienden verliest, maar dat waren dan toch geen echte vrienden, dus soi. Maar jezelf verliezen? Hoezo?

Verder ligt 'je eigen tempo' vaak hoger dan je zelf denkt. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die een stap nam, of een besluit, en daar later spijt van kreeg. Altijd was de verzuchting "wat een bevrijding, had ik het maar eerder gedaan." Ik begrijp Irene wel, daar niet van, en ik zal daar verder ook niet over discussiëren, want alleen zij weet wat goed voor haar is. Maar soms kunnen mensen wel een duwtje gebruiken. Als ik lees dat Dhiamara nu al schrijft dat ze het gevoel heeft dat dat rondje 'en femme' met de hond er wel zal komen dan denk ik "waarom stel je het dan uit?" Doe het dan gewoon morgenavond, en niet pas over twee jaar, want over twee jaar denkt ze "had ik dit maar eerder gedaan". Sterker nog, dat denkt ze morgenavond ook als ze het zou doen.

De finish bepaal je zelf en verleg je als het goed is elke keer. Ooit was mijn finish "in vrouwelijke kleding de deur uit". De volgende etappeplaats werd 'overdag de deur uit', en daarna volgden onder meer 'winkelen' en 'stappen' en nog een heleboel anderen. Natuurlijk blijf je jezelf ontwikkelen, dat is maar goed ook, maar hoe langer je er over doet hoe groter de kans dat je later met spijt terugkijkt en denkt "had ik het maar sneller gedaan".

groetjes,

Monica

Irene · Bericht door **Irene** » zo dec 14, 2008 23:35

Monica schreef:

De finish bepaal je zelf en verleg je als het goed is elke keer. Ooit was mijn finish "in vrouwelijke kleding de deur uit". De volgende etappeplaats werd 'overdag de deur uit', en daarna volgden onder meer 'winkelen' en 'stappen' en nog een heleboel anderen. Natuurlijk blijf je jezelf ontwikkelen, dat is maar goed ook, maar hoe langer je er over doet hoe groter de kans dat je later met spijt terugkijkt en denkt "had ik het maar sneller gedaan".

Ik herken de verschillende stappen allemaal, maar heb nog nooit het gevoel gehad: had ik het maar eerder gedaan, alles op zijn tijd, het moet vooral goed voelen. Zolang het niet goed voelt is het voor mij nog altijd een no go.

Irene

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » ma dec 15, 2008 19:45

Monica schreef: Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die een stap nam, of een besluit, en daar later spijt van kreeg.

Ik heb op een ander forum wel verhalen gelezen van mensen die sterk gepushed zijn door een ander en daardoor stappen gezet hebben waar ze op dat moment niet aan toe waren. Die mensen zijn in een depressie gekomen, waar ze pas weken later (erg onzeker) uit gekomen zijn. Het levert erg veel weerstand op om dan diezelfde stap nog een keer te durven zetten.

Ik herken het, in veel lichtere vorm, ook wel bij mijzelf. Ik heb ooit op een mooie zomerse dag besloten om ondanks mijn (felle) angst toch in een rok een ritje met het OV naar Nijmegen te maken op een moment dat ik daar eigenlijk niet aan toe was. God, wat heb ik een angsten uitgestaan... Nee, er is niets ergs gebeurd. Maar weken later durfde ik in het weekeind nog steeds niet mijn huis uit - en toen ik wel durfde moest ik weer bij 0 beginnen: niet te lang, eerst dicht bij huis, dan kort ritje OV en pas -dan- weer op het punt staan waar je eerder stond.

Ik ben het dan ook meer met Irene dan met jou eens: doe wat je gevoel je ingeeft en bij twijfel liever te langzaam dan te snel...

Groetjes,

Frederique

Joyy · Bericht door **Joyy** » ma dec 15, 2008 20:45

wat is wijsheid, de te zetten stappen zijn voor iedereen anders, de grootte daarvan ook

het kan geen kwaad eens goed op je muil te gaan, je leert ervan,en dood ga je er iig niet van

zelf prefereer ik - ook na enkele te grote stappen, op me muil dus - kleine stapjes en dat bevalt me goed, soms heb ik een schop onder mijn gat nodig en geef mezelf die, wat een ander doet en laat, kan alleen een ander beoordelen wat daarin het best is

dus, wat is wijsheid

AM_ber_79 · Bericht door **AM_ber_79** » di dec 16, 2008 13:11

Monica Dreamgirl schreef:Hoi Amber,

De kans bestaat altijd dat je vrienden verliest, maar dat waren dan toch geen echte vrienden, dus soi. Maar jezelf verliezen? Hoezo?

Ik heb t, zo ver ik weet, niet eens over vrienden gehad. Laat staan over vrienden verliezen. En of mensen die je verliest, omdat jouw stappen en jouw leven in strijd is met hun waarden en normen, geen echte vrienden zijn weet ik niet. Dar ga ik geen uitspraken over doen.

Monica Dreamgirl schreef: Verder ligt 'je eigen tempo' vaak hoger dan je zelf denkt. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die een stap nam, of een besluit, en daar later spijt van kreeg. Altijd was de verzuchting "wat een bevrijding, had ik het maar eerder gedaan."

Vaak ligt het tempo dat anderen voor jou voor ogen hebt hoger. Je voelt zelf beter aan hoe of je eigen tempo te snel is of niet. Mensen geven niet graag hun eigen fouten toe, dus zal je ook niet snel iemand tegen komen die een stap nam of een besluit nam en daar toch later spijt van kreeg. Ik kan je echter wel (algemene) voorbeelden geven. Men noemt ze ook wel spijtoptanten. Dus ze zijn er wel degelijk.

De verzuchting "wat een bevrijding, had ik het maar eerder gedaan" hoor je vaker. Wat nog niet wil zeggen dat ze net zo tevreden en gelukkig waren als ze dat ook daadwerkelijk eerder hadden gedaan. Zie bv het stukje van Frederique hier over.