Travestie.org

Hoi Edith,
Wat jammer dat het zo moet gaan, nu juist in de tijd dat je alle steun nodig hebt!
Ik hoop echt voor je dat je snel iets anders hebt gevonden, en je weer wat meer kunt genieten van het vrouw zijn.
Het is eigenlijk ongelooflijk dat er nog steeds mensen zijn die niet beseffen dat het al moeilijk genoeg is om je innerlijk aan de buitenwereld te laten zien, en nog steeds denken dat dit een keuze is, terwijl je gewoon jezelf probeert te zijn in een maatschappij waarvan je zou verwachten dat men met dit soort materie wat tolleranter om zou gaan.
Het gaat dikwijls gelukkig goed, maar helaas ben jij een voorbeeld waarin het wat minder gaat, maar er komt voor jou ook zeker een tijd waarop je met een goed gevoel terug denkt aan deze periode, omdat dit soort ervaringen helaas ook erbij kunnen horen, en je toch weer sterker verder kunt gaan, want gelukkig is dit soort kortzichtige mensen toch aan het afnemen, maar helaas zullen ze altijd blijven bestaan!

sterkte en succes meid

Steeds vaker begin ik te beseffen dat ik het enorm heb getroffen op mijn werk, op het akkevietje met mijn vader na dan. Dat is nu ook opgelost.

Edith, namens mij veel sterkte toegewenst en dat je maar gauw maar weer leuk werk kan vinden!

Liefs en kusjes,

Kitty.

Hoi Edith

Jammer dat het zo moet lopen. Maar jek unt beter een fijne werkplek hebben waar je helemaal wordt geaccepteerd dan blijven waar je zit en er langzaam door je manager uitgewerkt te worden.
Want uiteindelijk kun jij je daar niet tegen verweren.
Ik wens je veel sterkte en succes, en laat je niet gek maken. Het ligt niet aan jou!!!!!

Hi iedereen

Ook ik had een poos terug problemen op de werkplek, ze vonden het allemaal niks, maar kort geleden zijn ze echt als een blad aan de boom omgeslagen, beetje verrassend, of misschien hebben ze het allemaal wel nageplozen, dat er echt probs kunnen ontstaan als ze me tegen gaan werken.
En zeker toen afgelopen 1 juni , toen ik het groen licht kreeg waren ze helemaal superaardig, zo kunnen we zien dat het soms allemaal best wel meevalt .
Maar er blijven uitzonderingen , gezien de negatieve kanten van de verhalen hier , beetje jammer in anno 2006
Nog een fijn weekend allemaal
antoinette

"Bij een nieuw leven hoort een nieuwe baan", en: "Mensen die gaan scheiden gaan vaak ergens anders een nieuw leven opbouwen"

Meid, wat een gruwelijke onzin, alsof iedereen die gaat scheiden ook maar meteen een nieuwe baan moet gaan zoeken, jij begint helemaal geen ander leven, tenminste, niet in de zin van een andere richting, alleen je uiterlijke verschijning verandert maar dat verandert niks aan jou als persoon toch? Dus wat een onzin met zijn 'nieuw leven'.

Het lijkt me gewoon duidelijk dat hij niks met jou als transsexueel te maken wil hebben en dat het geheel nogal schokkend op hem overkomt? Heb je al eens geprobeerd om een echt goed gesprek met hem te beginnen waarin je e.e.a. uitlegt? Hoe het is om transseksueel te zijn bijv.? Misschien is hij gewend aan hoe jij als man was en nu het feit dat je in een vrouw gaat veranderen, dat gaat er bij velen niet in. Ik hoop in ieder geval dat julie eruit zullen komen, want je transitie zal toch niet ten koste gaan van je werkcapaciteiten lijkt me?

Heel veel sterkte,
Zohra

Hallo allemaal,

Het voorstel van de maatschappelijk werkster van het UMCG om de ziektewet heb ik aangenomen en opgevolgd. Ik had mijn eerste ziektedag niet beter kunnen plannen. Tijdens deze eerste ziektedag had de afdeling het maandelijkse werkoverleg. Het werkoverleg is behoorlijk uit de hand gelopen. In plaats van één uur werkoverleg, duurde het werkoverleg nu meer dan twee uur waarbij mijn plotselinge ziektemelding een "Hot-item" was. Mijn collega's hebben het ontzettend goed voor me opgenomen. Mijn manager (die sinds juli 2005 bij ons in dienst is en nauwelijks een oordeel over mij kan geven) heeft behoorlijk onder vuur gelegen door mijn collega's. Sommige collega's kennen mij al 10 jaar en weten precies wat ze aan mij hebben. 's Avonds werd ik meteen al gebeld door mijn groepsleider. Hij verzocht mij om toch zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan omdat anders tijdens een veel langere ziekteperiode het alleen maar moeilijker wordt om weer te gaan werken. Al zou het ook maar voor halve dagen zijn met aangepast werk.

Op dit moment ga ik voor halve dagen aan het werk. Mijn manager is zichtbaar veranderd tegenover mij. Hij weet niet goed hoe hij zich moet gedragen. Tijdens een gesprek met mijn manager heeft hij ontelbare keren tegen mij gezegd van: "Jij hoeft niet weg!" Hij heeft mij zelfs gevraagd om een artikel over transseksualiteit te schrijven in het personeelsblad. Of ik dat ook werkelijk ga doen weet ik op dit moment nog niet. Ik heb mijn manager duidelijk laten weten dat ik vanaf nu op een normale manier mijn werk wil doen in een omgeving waarin ik gewoon mezelf kan zijn.

Langzaamaan gaat het weer iets beter met mij. De al 8 maanden aanhoudende situatie heeft achteraf een behoorlijke invloed op mij gehad. Gelukkig ben ik weer gestopt met roken en heb ik niet de nagels tot het einde eraf gebeten. Soms kom ik nog wat dromerig over en wordt het mij teveel als ik te complexe dingen moet doen. Wat wel heel opmerkelijk is, is dat de huid van mijn onderkin en hals niet meer rood en droog zijn (zie het artikel Droge huid door de Androcur.). In eerste instantie dacht ik dat dit van de Androcur kwam. Maar nu ga ik meer en meer denken dat dit wel eens door de spanningen op m'n werk gekomen kan zijn.

Op dit moment ben ik voorzichtig positief over de situatie op m'n werk. Maar ik ben mijn collega's wel ontzettend dankbaar dat ze het zo goed voor me hebben opgenomen.


Heel veel liefs,
Edith

Hallo allemaal,

Nu ik bijna een half jaar als vrouw naar m'n werk ga, zijn de problemen nog steeds niet opgelost. Leek het tussen mij en het management de laatste weken iets beter te gaan, nu is het weer helemaal mis. Afgelopen maandag is de maatschappelijk werkster van het genderteam bij mijn werkgever op bezoek geweest. Iets dat zij niet zo maar doet en het heeft haar ook heel veel moeite gekost om het UMCG tijdens werktijd te mogen verlaten. Tijdens haar bezoek heb ik eerst even alleen met haar gesproken en haar gewaarschuwd dat de kans groot is dat ik door mijn manager zwart gemaakt zou worden. Het gesprek heeft zo'n anderhalf uur geduurd. Mijn manager en mijn groepsleider zaten aan de ene zijde van de tafel. De maatschappelijk werkster en ik zaten aan de andere zijde van de tafel. Het was een pittig gesprek. En ook ik kwam weer verassingen te staan. Ook kreeg ik te horen dat er vrouwelijke collega's problemen mee hebben dat ik naar het damestoilet ga. Ook kreeg ik te horen dat ik teveel met mijn (vrouwelijke) collega's sta te praten. Gelukkig heeft de maatschappelijk werkster het prima voor me opgenomen. Mijn groepsleider (die mij vele malen beter en langer kent) heeft tijdens het hele gesprek niks gezegd. Ook nu heeft mijn manager laten weten dat hij niet van mij af wil. Maar door zijn houding heb ik geen plezier meer in m'n werk. Iedere maand heb ik een functioneringsgesprek met hem. Het lijkt er dus op dat ik vanwege mijn transseksualiteit mijn werk niet meer naar behoren kan doen. Er tijdens zo'n gesprek is er altijd wel wat. Ik weet niet wat ik van zijn houding moet denken. Stemmingmakerij? Proberen om me weg te pesten? Het bijzondere is dat hij het niet op prijs stelt als collega's mijn verhaal lezen. Wel wil hij graag dat ik tijdens een engineeringsbijeenkomst iets ga vertellen over mezelf. Ook wil hij graag dat ik een stukje ga schrijven voor het personeelsblad. Inmiddels heb ik hier vanaf gezien. Op het moment dat ik terug was op mijn afdeling zei mijn groepsleider: "Wat een aardige mevrouw is de maatschappelijk werkster". Een typische reactie van iemand die op zo'n moment niet weet wat hij moet zeggen. Vanochtend stond ik toch even weer met mijn vrouwelijke collega's te kletsen. Ze waren nogal verbaasd over de uitspraken van mijn manager. En volgens hun is er niemand die problemen heeft dat ik naar het damestoilet ga en word ik volledig door mijn vrouwelijke collega's geaccepteerd. En ben nu iemand van hen.

Sinds november is er sprake van een outplacementtraject dat als vangnet zou dienen. In juli heb ik zelf het initiatief genomen om het outplacementtraject op te starten. Ik heb gekozen om het outplacementtraject in te gaan na m'n SRS. Want om nog langer bij zo'n werkgever met zo'n manager te moeten werken zie ik niet zitten.

En de maatschappelijk werkster? Zij ontvangt een dikke bos bloemen met een bedankkaartje van mij. Ik vind het heel erg moedig van haar om een gesprek met mijn manager aan te gaan en zich zo goed voor mij in te spannen ondanks het heel erg moeilijk is voor haar om het UMCG tijdens werktijd te verlaten.

Edith

Edith schreef:Hallo allemaal,

Ook kreeg ik te horen dat er vrouwelijke collega's problemen mee hebben dat ik naar het damestoilet ga. Ook kreeg ik te horen dat ik teveel met mijn (vrouwelijke) collega's sta te praten.

Meid,

Die twee dingetjes herken ik wel zeker, en heb er ook mee te maken gehad. Omdat het bedrijf waaraan ik uitbesteed ben multicultureel is (letterlijk alles loopt er rond: homosexuelen, lesbiennes, mensen met een handicap, mensen van buitenlandse afkomst en andere culturen) ben ik vreselijk voorzichtig geweest met bijvoorbeeld het bezoeken van het damestoilet. De reden is simpel: zijn kennen mijn achtergrond allemaal en ik kan me voorstellen dat andere mensen / culturen moeite hebben met transseksualiteit. Ik heb dat ook in m'n dagboek gezet welke maandelijks in het personeelsblad staat, en dat werd goed ontvangen. Ik ben biologisch nog gewoon man, en maak tot aan m'n SRS nog even gebruik van de "andere deur". Vind ik dat erg? Nee, niet op m'n werk. Er hangt teveel vanaf, ben erg voorzichtig want ik wil er na mijn SRS wel blijven.

In het begin babbelde ik ook veel met collega's. Niet zo gek, voor allemaal ben ik de eerst trans in hun leven. Ik hield zelf wel in de gaten dat dat niet de spuigaten utliep, en heb daar nooit wat over gehoord van de directie uit. Nu zijn we een jaar verder en ik hoef nu ook niet meer zoveel uit te leggen, immers alles staat in het personeelsblad.

Edith schreef: Ook wil hij graag dat ik een stukje ga schrijven voor het personeelsblad. Inmiddels heb ik hier vanaf gezien.

Zou ik maar wel doen! Echt, dat werkt prima en wordt over het algemeen goed ontvangen. En je bent alle roddels voor. Ik doe dat al meer dan een jaar op deze manier, elke maand weer. Ik dwing respect af van anderen, en omdat het blad ook via chauffeurs naar andere collega's gaat ben ik er al "beroemd" mee geworden. Elke keer wordt de redactie gebeld wanneer het blad uitkomt, want Kitty staat erin...

Liefs en sterkte,

Kitty.

Kitty Mermaid schreef:

Edith schreef: Ook wil hij graag dat ik een stukje ga schrijven voor het personeelsblad. Inmiddels heb ik hier vanaf gezien.

Zou ik maar wel doen! Echt, dat werkt prima en wordt over het algemeen goed ontvangen. En je bent alle roddels voor. Ik doe dat al meer dan een jaar op deze manier, elke maand weer. Ik dwing respect af van anderen, en omdat het blad ook via chauffeurs naar andere collega's gaat ben ik er al "beroemd" mee geworden. Elke keer wordt de redactie gebeld wanneer het blad uitkomt, want Kitty staat erin...

Gewoon doen! Ben het met Kitty eens... Informeren is de enige manier om mensen te vertellen hoe of wat. Je kan het niet vaak genoeg doen.

Laat ze maar weten dat ze je altijd kunnen benaderen. Als ze het niet face-to-face durven, dan maar via mail.

hey edith,

Mijn ervaring hierrond is vergelijkbaar.
Toen ik nog midden in mijn transitie zat, maar wel bezig was met mij RLE, nam ik het besluit om terug te gaan studeren.
Ik ben gaan studeren voor verpleegster, ik kwam in een school terecht met een populatie van 712 mensen (leeraars en leerlingen samen)
Na enkele lange en vermoeiende gesprekken met de directie, heb ik het uiteindelijk klaar gekregen om enkele lezingen te mogen geven in school over de problemathiek transexualiteit, en mijn plaats hierin.

Op dat moment zat ik reeds 3 maanden op school, en was tot dan de attraktie in school, iedereen moest eens komen kijken hoe ik eruit zag, wie ik was enz. De roddels en achterklap bleven natuurlijk ook niet uit.

Na de lezingen 12 in het totaal, had ik ongeveer 95% van de schoolpopulatie in de zaal gehad als toehoorder.
En geloof mij vrij, de reacties zijn ongeloofelijk positief geweest.
Ik heb daarna mijn tijd op de schoolbanken zonder de enige vorm van problemen, roddels, achterklap kunnen volbrengen.

Het is opmerkelijk hoe je de mensen 180° in hun denken en handelen ziet draaien als ze eindelijk eens deftig uitgelegd krijgen wat ons probleem eigenlijk inhoud.
Wees je er bewust van dat mensen het gegeven transexualiteit niet kennen, en het aan allerlei rare zaken koppelen.
Ik heb zelfs van een hele grote groep hulp en bewondering mogen ervaren.

Ik zou zeggen, schrijf dat artikel, leg het gegeven transexualiteit uit.
Als ik je nog één advies mag meegeven (en dit uit eigen ervaring) ga in dat artikel dat je schrijft, niet te diep in op uw eigen gevoelens, eigen ervaringen. Geef gewoon aan waar jij nu staat in het proces, maar hou de rest echt op correcte en relevante informatie, zodat ze een beetje inzicht krijgen in het gebeuren.
Als je teveel eigen ervaringen, gevoelens, tegenslagen, verlangens en dergelijke gaat neerschrijven, gaat dit zich tegen je keren, je gaat diverse gevoelens opwekken, zoals medelij vragen, indruk geven dat je in de belangstelling wil staan, enz

als besluit zou ik zeker adviseren om dit artikel te schrijven, maar sensureer je artikel op een goede manier, en je zal zeker de vruchten ervan plukken

succes

linda