hoi joanne en adriana
die hapklare brokken ervan maken ja dat weet ik mijn MW heeft het me zo ook uitgelegt en dat probeer ik ook hoor, ik wist dat het ging komen dus heb bijvoorbeeld al kleinere dingetjes aangepakt ,zoals abonnementen en dergelijke gewoon al die dingen die ik niet echt nodig had alvast op te zeggen,scheelt niet veel natuurlijk maar toch het is een begin.
dat van mijn werk en inkomen dat heeft me absoluut heel erg bezig gehouden tot op punt van obsesie toe eerlijk gezegt,ik wist van mijzelf ik kan niet niet terug daarheen ik kan dat niet meer aan en dat heb ik meerdere malen aangegeven aan zowel MW als arboarts,het is tegenstrijdig maar terwijl ik wist ik kan niet terug was er ook een stemmetje aanwezig die zij als je morgen de zaak belt met mededeling ik kom weer,dan had en hoefde ik me daar geen zorgen over te maken ,financieel dan,op dat moment besefte ikzelf ook best dat het uiteindelijk een keer op het punt zou komen dat ik dat gewoon los zou moeten laten,maar dat kon ik toen nog niet ,en hoewel het nu eigenlijk al een feit is ,kan ik het nog niet echt loslaten, en zoals ik zelf ook al aangaf denk dat de grootste angst van mezelf momenteel gewoon is het onbekende,hoe moet ik het aanpakken hoe kan ik dingen eventueel oplossen,dat zijn dingen die weet ik echt niet,heb er nog nooit mee te maken gehad ook,ik heb me hele leven tot nu toe nooit dat soort dingen het hoofd hoeven te bieden.
en zeker voor mijzelf is de situatie waarin ik nu verkeer toch erg belangrijk,want zeker wat betreft financiele zekerheid betreft ook naar de toekomst toe was toch alles gebasseerd op me huidige inkomen,en dat raak ik of nee dat ben ik nu kwijt.
weet ook best dat ik mettertijd weer een cursus of een opleiding kan gaan volgen,en dat ik daarbij ook nog hulp kan en zal krijgen van uitkerings instantie,of ik in toekomst weer een baan kan en zal vinden tja dat is iets ben ik toch wat minder positief over zelf,ik weet gewoon uit ervaring,in de praktijk ben ik een persoon die gewoon steeds minder kans heeft om ergens opnieuw te beginnen,want ook al heb ik later papieren of een opleiding achter de rug , krijg ik toch te maken met minimaal 2 dingen die zwaar in mijn nadeel wegen, namelijk u is te oud en heeft geen ervaring,en ook al zou dat in theorie niet voor mogen komen, in de praktijk is het helaas gewoon een feit waar ik terdege rekening mee moet houden.
Dit is een van de zaken waar mijn psych bij het VU mij regelmatig mee confronteerd, n.l. het trans zijn met zich mee kan brengen verlies van inkomen en evntueel familie/vrienden
dit was en is iets waar ik me altijd terdege bewust van was,en is ook altijd een van mijn grootste problemen of misschien beter zorgen geweest ,ik was altijd als de dood dat als het bekent zou worden dat ik alles en iedereen kwijt zou raken,en dat was iets dat wilde ik niet en iets dat kon ik ook niet laten gebeuren,zo keek ik er ook tegen aan tot ongeveer een anderhalf jaar terug.
maar om voorbeeldje te geven met me werk.
het begon met,werd sòchtends wakker en dacht dan van zo over 8 uurtjes ben ik weer thuis en kan ik mezelf zijn,dat werd langzaam maar zeker van verdomme moet weer 8 uur die rol spelen.
laatste jaren gebeurde het regelmatig dat ik me ziek melde,omdat ik gewoon bang was als ik naar de zaak ging dat iedereen dwars door me heen keek,dus de eene keer had ik last van rug dan weer een hoofdpijntje etc etc ,meestal was ik dan wel weer een weekje of 2 weken thuis en kon gewoon mezelf zijn in in het begin kon ik dan wel weer een paar weken redelijk funtioneren op de zaak na een tijdje thuis te zijn geweest,alleen die ziekmeldingen kwamen steeds vaker voor en sneller achter elkaar,dat is ook punt geweest dat ikzelf langzaam erachter kwam,dit kan zo niet langer,of ik krijg ontslag of ik ga er zelf gewoon onderdoor op het eind.
ook al was ik al aanwezig op de zaak,ik was gewoon een zombie zegde geen woord,als er wel eens iets gebeurde,iemand tegen me aanstoote ofzo dan ging ik door het lint of snauwde iedereen af tot agressief worden toe.
tijdens de pauze`s ging ik ergens alleen zitten zonderde me af zodat niemand in de buurt was en iets vreemds aan me kon zien mischien.
als het wel eens voorkwam dat we eind van de dag 10 minuten moesten overwerken omdat een machine ofzo tijdelijk was uitgevallen werd ik gek ,snauwde de chef af en verdomde het ook om te blijven omdat bij elke seconde die ik langer moest blijven de kans bestond dat ik door de mand viel.
toen is echt de realisatie gekomen bij mezelf,van of ik het nu vertel of gewoon zo doorgaat,uiteindelijk loopt het fout af,of ikzelf ga er letterlijk onderdoor,of ik krijg gewoon ontslag,dus ja wat ik ook zou doen maakte niet meer uit.
dit is het moment geweest dat ik dus eindelijk voor mezelf durfte te kiezen,of misschien beter en zoals ik hetzelf zie en voel,joca eindelijk uit die gevangenis was gebroken waarin john haar al die tijd had gevangen gehouden.
en ik ook eindelijk bereid was welke prijs dan ook er voor te betalen om mezelf te kunnen zijn.
ik heb het toen op de zaak en iedereen die ik kende ook familie gezegt van mensen,luister even dit en dit is er eigenlijk aan de hand.
en wonder boven wonder bleek helemaal niet zo erg te zijn als ik dacht altijd,en eerste paar weken daarna was echt een heerlijke tijd hoefde niets meer te verbergen kon mezelf zijn en voor merendeel ging dat nog goed ook.
echter nu joca eenmaal defintief vrij was,kwamen er andere problemen,en ben een paar weken later ook in de diepste put gevallen van me hele leven, want ook al wisten ze het nu ik (joca)kon niet meer met hun samenwerken,of zelfs maar in hun buurt zijn,ik kon dat werk niet meer aan.
waarom in een put vallen terwijl eigenlijk alles goed ging ineens,of tenminste goed leek te gaan zou je zeggen,dat heeft me MW en psych ook gevraagt,en hoewel ik het voor mijn gevoel niet echt onder woorden kon en kan brengen heb ik het als volgend uitgelegt.
joca heeft wel zo`n hekel en afkeer van haast alles wat john ooit heeft gedaan dat ze daar absoluut niets meer mee te maken wil en kan hebben alles wat (de man) john was en deed herinnerd (de vrouw)joca eraan dat ze zich nooit heeft kunnen ontplooien.
want haast alles wat john ooit heeft gedaan is gericht op 1 ding namelijk joca gevangen te houden.
de keuze alleen te blijven,want hoe minder mensen in de buurt des te kleiner de kans dat joca werd ondekt.
het werk wat hij heeft gekozen,werk in een mannenwereldje waar hij letterlijk dagelijks moest vechten voor zijn plekje en alleen overeind kon blijven door puur mannelijk gedrag,dat gaf hem net dat beetje extra kracht ook joca onder controle te houden.
de contacten die hij heeft gelegt met anderen en de reactie`s van die anderen tegenover john,ook dit was alleen maar om joca gevangen te houden zodat ze maar niet ondekt werd,enzo zou ik eindeloos door kunnen gaan.
bijkomend probleem was nu dus alles waar joca een hekel en afkeer aan heeft ,is ook het enigste wat joca kent en heeft.
tuurlijk zijn er ook bij john altijd delen van joca aanwezig geweest dat zie ik terug in me liefde voor dieren mijn 2 katten die maakt het niet uit bij wie ze op schoot liggen john of joca is voor hun gelijk,mijn hobby`s ik puzzel graag lees veel verzamel barbie`s zijn allemaal dingen waarbij john geen gevaar liep controle over joca te verliezen.
volgens me psych was dit alles,opzich en vrij normale reactie in deze periode, tegelijk zij die ook dat dit wel eens een veel groter probleem zou kunnen gaan worden,als ik geen manier kon vinden beide te verenigen,dit is momenteel in meeste gesprekken ook een terugkomend onderwerp.
Als dit inleveren (financien/familie/sociale contacten) je kapot zou maken en je bent daardoor nog ongelukkiger dan nu, dan moet je erg voorzichtig zijn over hoe verder want er is meer dan een oplossing als je met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm kan leven.
met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm verder leven, nee dat kan ik niet meer,ik was ben en zal altijd een vrouw zijn,en vrouw zijn in zowel geest als lichaam voor zover mogelijk is nu enigste wat telt voor me.
de keuze is nu bewust genomen joca eindelijk de vrijheid te geven om te ondekken wat en te doen wat ze wil,dit geeft mijn tegelijkertijd een ongeloofelijk angstig en onzeker gevoel,omdat juist nu joca de kans heeft dingen te ondekken en te doen die ze wil en om zich eindelijk te kunnen ontplooien,ze daar misschien de middelen niet meer voor heeft of krijgen kan in de toekomst,maakt dit me ongelukkiger hmm weet ik echt (nog) niet,heb grote angst dat dat het geval zou kunnen zijn ja dat absoluut zeker.
ben ik nu bereid de gok te nemen dat dit zou kunnen gebeuren,en ben ik nu bereid het pad te volgen,en de eventuele conseqenties die daar aan vast zitten te accepteren,en eventueel dingen ervoor op te geven,het antwoord daarop is een steeds verdergaand en overtuigender ja.
groetjes joca