wanneer wisten jullie dat je transsekseel was?

[Lisa met een S]

27 jaar weet ik bewust dat ik geen travestiet ben en dat er voor mensen als mij een oplossing bestaat.

Vandaag ben ik een kruitvat en dan hebben we het niet over de winkelketen. Dit gevoel wens ik niemand toe !

Waarom ik er niets aan gedaan heb ? Mijn ouders..., mijn echtgenote...., mijn schoonouders...., mijn kinderen....., mijn werk......, de hond.....

Enkel mijn echtgenote weet wat ik diep van binnen wil en daardoor kan ik vandaag meer dan regelmatig leven als vrouw gekleed en ook dit is maar een halve oplossing.

Het is altijd de vraag of de oplossing inderdaad een oplossing blijkt. Je krijgt er veel voor terug, maar soms moet je ook een hoge prijs voor betalen.

Voor de een zal het de prijs zeker waard zijn, voor een ander zal het te hoog uitvallen.

Lisa

[joyke]

Voor mij is het meer het tijdstip dat ik ervoor mezelf uit was en het zelf accepteerde dat het zo was. 2005. Daarvoor wist ik wel dat mijn gevoel niet goed was als man, maar hoe plaatst je dat.

[Janiek_]

Voor mij is het meer het tijdstip dat ik ervoor mezelf uit was en het zelf accepteerde dat het zo was. 2005. Daarvoor wist ik wel dat mijn gevoel niet goed was als man, maar hoe plaatst je dat.

Dat kan inderdaad een hele tijd duren, voor je weet te duiden wat er aan de hand is. En dan kun je het nog eerst niet willen. En tenslotte kun je er nog een half mensenleven over blijven tobben of het wel de oplossing is en wie je er allemaal verdriet mee zult doen en, ja, verzin eens wat. Ik vond die hond van denise_leasen wel een goeie....

Ognuno sta solo sul cuor della terra
trasfisso da un raggio di sole
ed è subito sera.

(Iedereen staat helemaal alleen op het middelpunt van de aarde, vastgenageld door een zonnestraal en dan is het zomaar opeens avond.)

Ja, dat kun je jezelf ook nog voorhouden: waar zul je meer spijt van hebben, van wat je gedaan hebt of van wat je niet gedaan hebt? Maar sommigen moeten toch gewoon doen wat zij moeten doen, ongeacht de vraag of zij er gelukkiger van worden of dat het de oplossing is. Gewoon omdat verder leven zoals je dat tot nu toe deed niet meer gaat.

[carla]

vanaf mijn 7 daarna is het voor mij altijd en strijd geweest dit heeft er zelfs toe geleid dat mijn ouders al en brief krijgen over mijn gedrag dit is zo door gegaan tot ik op mijn zestiende met mijn ouders bij de psychiater belanden door mijn genderdysfore dit was in 1970 ik was toen zestien jaar daarnaar werd mijn strijd nog harden ik vond pas in 1977 de weg naar de instantie ik was toen al 22 jaar in dit allenmaal achter de rug om van mijn ouders dit had en reden

carla

[Kim Le Clerque]

Hallo,

Jullie reacties lezend, (bedankt daarvoor !) denk ik terug aan toen ik 10 jaar geleden had besloten uit te zoeken hoe het nu bij mij zit. Na een paar T&T bezoeken, seksuologe, terechtgekomen bij GGZ. Hier werd me het volgende verteld : "ik zie niets vrouwelijks in je. Ik geloof je niet, kom zeg nou zelf. Je bent zelfs een beetje macho..." Daar zat ik dan, een hoopje ellende, ik durfde niet eens geluid te maken in die tijd, omdat mijn stem zo "zwaar" is. Ik had relatieproblemen, ik was zoo ontzettend jaloers op mijn vriendin, vooral in bed. Toen kwamen ze met het afzichtelijke idee dat ik vrouwenhaat had, en er niet tegen kon dat een vrouw van seks genieten kan. Toegegeven, jaloezie maakt je niet erg royaal en lief. Maar volgens mij lossen mannen hun "vrouwenhaat" juist op door keihard te... Bovendien uitte het zich niet met verwijten, maar werd ik gewoon intens verdrietig, en barstte in huilen uit als zij begon klaar te komen. Dit gaf haar weer een schuldgevoel, en mij, daarover, ook.

Ik had toen nog geen internet, en veel schaamte. Wist niets, had enkel wat engelse boeken over seksualiteit uit een 2e handswinkel. Ik kreeg er het beeld van dat transseksuele vrouwen, van nature al heel vrouwelijk zijn. Als vrouwen met een penis, zeg maar.

Is dat nou (deels) waar ? Waren jullie/was jij, altijd al een vrouwelijk uitziende man, qua uitstraling, elegantie, etc. ? Of kun je ook een typisch manlijk uiterlijk etc. hebben, en toch de overtuiging dat je vrouw bent, of zoals ik het altijd denk, 'had moeten zijn'. Toen ze mij die vraag nl. stelden dacht ik, daar zittende, dat als ik zou zeggen dat ik een vrouw was, dat ze me dan onmiddelijk schizofreen hadden genoemd. Dus zei ik "ik wil graag een vrouw zijn", en toen kwamen ze met de vergelijking van een jongetje die astronaut wil worden, maar dat niet alle jongens in aanmerking komen daarvoor. Ik moest mijn wens bijstellen.

Mijn lichaam is van nature zwaar behaard, maar ook mijn houding, mijn bewegingen, etc. zijn .....aargh. Als ik een paspoort aanvraag dan zegt de baliemedewerkster altijd al uit zichzelf dat ik "duidelijk een man ben". Ik bedoel, ik krijg niet eens de gelegenheid om mijn geslacht aan te geven.
Ook houd ik van bijv. motorrijden en wildkamperen. Vroeger speelde ik niet met poppen. Is dat een teken dat ik een 'ander' probleem heb ?
Herkend iemand dit ?

Overigens weet ik wel dat het eigenlijke antwoord vanzelf komt als ik me ga verdiepen in vrouw zijn, ga ontwikkelen, dus. Maar dit heb ik nooit gedurfd, en stuit dan ook op angst en weerstand, wat me meer de hoek van sexy&seks indrukt, glitter&glamour, terwijl ik best wel introvert ben, maar het is zoveel makkelijker voor me om een vrouw in de spiegel te zien, als ik me kleed in de meest sexy outfits. En ja, als ik mezelf dan zie, dan wordt ik onmiddelijk opgewonden. En nergens zie ik tot nu toe, dat daar over geschreven wordt op internet. Het lijkt alsof opwinding door omkleding, erop zou wijzen dat je hetero man bent, die geilt op zichzelf ofzo.
Toen ik klein was heb ik juist door de angst alle gedachten aan transseksualiteit weggedrukt, door tegen mezelf te zeggen dat ik het alleen mocht om opgewonden te raken. Zo hoefde ik er niet mee bezig.

herkenbaar ?

Door de "hulp" die ik kreeg ben ik nu wars van iedere bemoeienis, nu ik dit schrijf besef ik pas hoe boos ik erover ben, en hoe verdrietig. Alleen, ook nog geen steek verder. Ik ga volgende week beginnen met def. ontharing. Ik probeer gewoon stapjes te zetten, maar (probeer) de wens geen eis te laten worden, anders wordt de druk gewoon veel te hoog, en schakel ik terug naar (alleen) mijn copingsgedrag.

liefs, Kim

[Frederique_]

Een paar opmerkingen:

* De opmerking van je GGZ is echt ontzettend bot. De persoon die je trof weet echt niets van trans-wat-dan-ook...
* Wat jij op seksueel gebied hebt meegemaakt herken ik niet (ik ben vrijgezel, was in mijn mannentijd ook A-seksueel; oftewel: had geen enkele behoefte aan seks met mannen en vrouwen, hoewel het technisch daar beneden allemaal wel goed werkte). Anderen ongetwijfeld wel, want je bent zeker niet de enige die een relatie hebt, daar ook seks beleefd hebt met allerlei dubbele gevoelens van dien.
* Uiterlijk en trans-wat-dan-ook staan los van elkaar. Ik ben meerdere transen tegengekomen met een baard, waarbij iemand in 1 geval uitgekotst werd door de op die bijeenkomst aanwezige transvrouwen die al verder waren. Verschrikkelijk vond ik dat, want die transvrouw had gewoon (goede) redenen waarom die op haar punt in haar proces zich niet geschoren had. Ik ken ook transvrouwen die de broek aanhebben en die ik er van verdacht dat ze ondanks dat ze soms hormonen gebruikten wel (veel) te veel testosteron hadden. Ik vermoed daardoor dat het een erg persoonlijk verhaal is, net als bij vrouwen onderling misschien?
* Schizofrenie is echt iets anders
* Opwinding bij fetische kleding is normaal (ik heb er ooit het boek van Paul Vennix: Travestie in Nederland en Vlaanderen over gelezen, daar stond dat veel trans-whatevers die hun leven in een mannenlichaam begonnen dit soort kleding dragen omdat ze het aan-trekkelijk vinden. Vond ik wel een mooie term). Ik heb zelf ook wel fetishe kleding gehad en aangetrokken. Sinds ik (sinds 2006) full-time als vrouw leef heb ik het al minder aangehad. Nog wel eens handig gebruikt voor een soort reunie van trans-whatevers. Over opwinding: Vennix schreef er ook over dat dit vooral gebeurt als je de grens tussen man en vrouw overgaat. Dus als je dat vaker doet in die kleding zul je merken dat die kleding minder erotisch wordt. In mijn geval vond ik dat voor de meeste vrouwenkleding wel prettig. Ook nu nog heb ik een hoogst enkele keer dat (in zichzelf niet-fetische) kleding erotisch voor mij is, zodra ik het 5 minuten draag is dat weg en is de kleding voor mij normaal geworden.

Het uitgangspunt dat alles mag en niets moet is een heel goed uitgangspunt. Probeer dat (in combinatie dat alles op z'n tijd mag) zolang mogelijk vast te houden, dan kom je het verst...

Succes en groetjes,

Frederique

[Mara]

Hmmm, als ik van mij uitga....

...ik was wel altijd een jongen, waar mensen direct vraagtekens bij hadden...op ouwe foto's zegt men nogal, oh je had al wel heel wat vrouwelijks....al had ik heel duidelijk een mannenlichaam....die dan wel erg vroeg puberde, maar toch pas midden in de 20ers vermannelijkte....hormoontechnisch deed ik daar dan wel met 27 het eerste keer iets wat aan....

....hmmm ja, ik kon zo niet verder, dus....nu ben ik al wat langer geopereerd en dat vind ik fijn....maar ja, het heeft me wel de relatie van mun leven gekost, maar dat moest ik ervoor betalen....die andere optie was heftiger geweest, maar zo ben ik tenminste nog in leven....

....sekstechnisch was ik vroeger als man zeer actief, buiten verhouding zelfs, om het zo te zien...maar nooit echt gelukkig....nu is het iets anders, ben minder aktiv, heb un LAT-relatie met een lieve schat van man, een echte knuffelbeer....we zien ons nie zo heel vaak, maar als, gaat het me echt goed....hij hoort nu in mijn leven en ik wil hem nooit meer missen, ook val ik nie zo op mannen....

....ik leef nu in mijn omgeving als diegene, waar mensen nog steeds vraagtekens hebben, maar dit maakt me verder niet zo veel uit....ik ben toch bij mun kennissen en collega's graag gezien....ik hoor vaak, dat mensen respect voor mijn levenskeuzes hebben.....

....al met al kan ik zeggen, dat ik een vet knagend gevoel kwijt ben, een gevoel wat voor mij psychisch levensbedreigend was, tegenwoordig sta ik heel positief in het leven en vind, dat het allemaal zo moest gebeuren....ik heb echt geen twijfels daaraan....

....tsjaaa, en mun leven aan zich....hmmm, ik heb un stoere beroep, doe heel wat stoere dingen...motorrijden bvb, loop echter in heel wat stoere kledij rond, legerkisten en zo, maak me hooguit op gothic-party's eens op en trek bijpassende kleren aan, loop wel altijd met opvallende haarkleuren rond, maar heb mijn haar verder gewoon lang, niet meer altijd in stijl zoals 10-20-25 jaar geleden....de gothic-stijl heb ik wel behouden het laatste kwart eeuw en daar gaat ook niks aan veranderen....alleen is het nu veel minder extreem....

groetjes van ver weg

Mara

[Kim Le Clerque]

* GGZ was iid. heel bot. Toen ik erover schreef was ik dat stukje aan het verwerken, maar ben natuurlijk ook verder gaan denken. Uiteindelijk kwam ik toendertijd op een punt waarop me nog maar 1 ding restte, en dat was als vrouw de straat op gaan. Ik woonde in een hippiegemeenschap-achtige toestand. Hier kende men mij wel met jurkjes en rokjes, maar men zag een man in een jurkje (het staat me goed). De drempel om als vrouw echt de wereld in te wandelen bleek te hoog. GGZ of niet, uiteindelijk was ik zelf zo "niet overtuigd" door mijn verschijning dat ik vond dat de kortste weg zou zijn om als man-ego door te leven. De kortste weg, maar waarnaartoe ? Momenteel ben ik ook aan het worstelen met mn verschijning. Een paar dagen geleden heb ik een collega, die ook mn nieuwe buurvrouw is ingelicht, voordat ze er per ongeluk achter zou komen. Toen kreeg ik weer (na de vraag of ik dan op mannen of op vrouwen val) de verbazing erover, jij ? transseksueel ? ... En hopsa, daar is mijn onmacht weer. Gelukkig is ze wel zo tof dat ze me serieus neemt, en met me mee leeft.
* Seks was idd. dubbel, en dwars. Behoefte aan seks heb ik niet an zich. Wel aan intimiteit, en dat leidt dan via het woud der verwachtingen naar een heerlijke vorm van seks, nl. vrijen. Heb jij daar dan ook nooit behoefte aan gehad, Frederique ? Vervolgens wond me dat wel op, en ging het zaakje wel voelbaar worden. Alleen in mijn hoofd kreeg ik steeds kortsluiting. Als ik alleen ben is het makkelijker, dan vecht ik er niet tegen, ik bedoel, dan kan ik in mijn fantasie vrijen en..., ...in de rol en het lijf wat erbij hoort. Zo kon ik ook mezelf ook nog overtuigen dat man-zijn oke is, leven om te masturberen, zeg maar.... In de loop der jaren is daar een hele poppenkast bij gekomen, om de fantasie "vol te houden", en de onrust bij me weg te houden van het "niet mezelf kunnen zijn". Eigenlijk lijkt het alsof ik travestie gebruikt heb om mezelf te bevestigen als man, en de behoefte te uiten om vrouw te zijn. Misschien dat deze info de GGZ richting schizofrenie heeft doen denken, mijzelf wel eens. Het holt verschrikkelijk uit. Verlangen naar het verlangen...
*Het knagende gevoel dat je beschrijft, Mara, ken ik ook, en ook dat het levensbedreigend is. Vanaf mn 12e werd het dat, liever de dood, dan man.
Het kwam elke 2 jaar terug, en resulteerde in een reeks akelige drama's. Gelukkig heb ik manieren gevonden (o.a. meditatie + afleiding) om het op afstand te houden, en nu ik er klaar voor ben echte stappen te zetten, en het ook doe, heb ik het sekscircus niet meer zo nodig. Ik probeer het idd. niet weg te drukken, omdat frustratie er al genoeg is. Maar erachter verschuilen... Liever niet meer. Alles mag/niets moet.
*Toen ik 10 jaar geleden ging uitzoeken wat ik nou was, heeft me dat ook een fijne relatie gekost, (hihi, ik zie het nu pas, wel vrijen, maar in 3 jaar misschien 10 keer "echt seks" met haar gehad) Maar het was wel een relatie waarin ik het gevoel had zelf niet helemaal aanwezig te zijn, gezien te worden. Het was een kwestie van ik eruit, of mn garderobe... dat werd na 3 jaar "zij eruit". Hoe goed is zo'n rel.eigenlijk ? Ik dank G. op mn knieeen (voorzover...) dat ik nooit getrouwd ben en kinderen heb. Sindsdien heb ik iedere relatie, maar ook vriendschap geweigerd, waarin geen ruimte/respect was voor mijn identiteit, ook al ziet niet iedereen mij als vrouw. Want als er geen respect is voor een van de meest essentiele menselijke gevoelens, ...
*Wauw Mara, Trucky, las ik elders... Het is een echte eyeopener om dat te lezen. Dan is mijn oude gedachte dat transvrouwen alleen ultraklassiekvrouwelijke bezigheden doen, libelles lezen, e.d., toch weer ontzenuwd als onzekerheid over de kritische buitenwereld. Ik zie mezelf best wel als een jongensachtige meid, maar vind het wel moeilijk te combineren met het oog van bvb mijn nieuwe buurvrouw (jij ?, trans ?). Dat geeft zo'n vervelende druk om iets te willen bewijzen, terwijl dit hele proces erop gericht is dat niet meer te hoeven doen.

Nou, een hele lap is het geworden, groetjes, bedankt voor jullie input, heeft me echt goed gedaan !

groetjes, Kim

[Mara]

Dan is mijn oude gedachte dat transvrouwen alleen ultraklassiekvrouwelijke bezigheden doen, libelles lezen, e.d., toch weer ontzenuwd als onzekerheid over de kritische buitenwereld.

Als dat zo is, dan is het toch goed....stel, dat wij maar allemaal in klassieke rolpatronen moeten blijven hangen....tis toch niet gezond....

Gister nog stond ik samen in Milano bij een grote globale vervoerder om te lossen...daar stond ook een meneer, die nog een beetje in de kast zat....pas later in het gesprek, zei hij, dat hij ook bij het VU liep....hij zat met het 8de gesprek of zo....

....ik weet nie echt, of ik voor hem ook een eyeopener was...zal wel...maar ik waarschuwde hem, mij nou niet echt als bvb te nemen, want iedereen heeft dan wel zijn of haar eigen verhaal....ik heb dan wel mijn draai in het leven gevonden...iedereen moet dat dan maar wel weer op zijn manier doen....

groetjes

Mara

[Kim Le Clerque]

hoi Mara,

dat klopt, iedereen moet zijn eigen draai vinden. Maarre...

Een eyeopener is toch niet hetzelfde als een voorbeeld nemen aan iemand, maar een stukje herkennen dat er al is, maar wat niet in het eigen verwachtingspatroon past. Ik heb vroeger vaak de conclusie getrokken dat ik geen transseksueel kon zijn, omdat ik geen interesse heb voor de libelle (bij wijze van spreken), en daarmee was de kous af. Ook nadat mijn buurvrouw uitriep "jij ?", heb ik weer even gedacht "wat zeg ik nou eigenlijk, is het niet een grote belachelijke waan ?" Ik heb een vriend, die erg vrouwelijk is, als hij zou zeggen dat ie transseksueel was, zou niemand raar staan te kijken. En daar sta ik dan naast, en zeg dat ik transseksueel ben. (Wel handig trouwens met kleding uitzoeken, hij weet er alles van, en heeft er veel meer gevoel voor dan ik):lol:

Het antwoord op de vraag kan ik pas echt geven als ik als vrouw ga leven, niet omdat dan er een goddelijk inzicht komt, maar omdat ik dan kan ervaren of het me een heler mens maakt. En zelfs dat zal niet iedere dag zo voelen, lijkt me. Jij kunt me het antwoord ook niet geven, maar mede dankzij de dingetjes die ik van je gelezen heb, is er weer een klein stukje ongeloof, een stukje contra- argument ontzenuwd. Daarom ben ik toch wel heel blij dat je bestaat....


(ik ga trouwens echt niet gezien worden in kistjes... ) .......groetjes, Kim

[Mara]

Het antwoord op de vraag kan ik pas echt geven als ik als vrouw ga leven

Kim, dat is juist....

....hetgeen, wat voor mij dan het grote verschil was, was gewoon, dat ik het diep knagende gevoel kwijt was....voor de rest verandert niet zo heel veel....je blijft verder leven met alle gemakken en ongemakken van het leven...sommige gemakken worden ongemakken, sommige ongemakken worden makkelijker....maar globaal gezien, ben jezelf nog steeds precies die persoon, die je altijd was met de kans, dat jezelf beter thuis voelt in je eigen vel....en je moet er tegen kunnen, dat je geen wonderen moet verwachten, als je niet al voor of tijdens je puberteit aan de hormonale rem hebt getrokken...als je later namelijk met een vet mannelijke habitus begint aan deze reis, blijf je straks de eeuwige transseksueel....voor sommigen kan dat juist heel onaangenaam zijn....maar er zijn ook sommigen, die deze compromis niks uitmaakt en dat als meer leefbaarder ondervinden dan gewoon man te blijven....

....en neen, een antwoord erop, wat je moet doen, kan je van buiten af niemand geven, dat kun je alleen zelf....geef de vraag ruimte en tijd alvorens jij aan het antwoorden begint....langzaamaan, want het is geen makkelijke weg....en probeer je niet te egoïstisch op te stellen, je omgeving gaat jouw verandering ook immers meemaken, tis tijdens het trajekt voor hun ook niet altijd even gemakkelijk....en geloof me, transseksuelen zijn tijdens hun trajekt superegoïstisch en zien altijd alleen maar zich zelf....niks anderes is nog zo zeer van belang....

groetjes

Mara

[pipa]

Over ongemakken gesproken...

Ben zelf 5 jaar post-op transseksueel en zit dagelijks met heel veel lichamelijk ongemak door die SRS. Ik heb een hele vervelende permanente druk op m'n onderbuik/blaas gekregen door die SRS. M'n onderbuik voelt gewoon op een vervelende manier BESCHADIGD. Volgens mij zit je als post-op transseksueel automatisch ook met een urologisch probleem. Ik hoor bijna nooit over andere post-op transseksuelen die ook zulke problemen van de SRS hebben. Als ik geweten had dat ik er zo'n klap aan m'n lichaam van had gekregen, dan had ik het niet gedaan.

[tijgertje]

Volgens mij zit je als post-op transseksueel automatisch ook met een urologisch probleem.

Nou... Bij mij is het juist beter geworden. Echter heb ik een beschadiging aan mijn rug waardoor een deel van de bekkenbodemspieren niet goed werken. Door de SRS is mijn lijf gedwongen andere spieren te gebruiken die het nog wel doen.

Maar je lijf moet wel compleet omschakelen qua urine inderdaad. Dat is niet gemakkelijk

[LauraTG]

ik weet het al jaren maar probeerde het te onderdrukken om mijn omgeving niet ongelukkig te maken

[Frederique_]

Volgens mij zit je als post-op transseksueel automatisch ook met een urologisch probleem. Ik hoor bijna nooit over andere post-op transseksuelen die ook zulke problemen van de SRS hebben. Als ik geweten had dat ik er zo'n klap aan m'n lichaam van had gekregen, dan had ik het niet gedaan.

Ben altijd bang voor dit soort complicaties geweest, heb het desondanks wel gedaan omdat het leven met een piemel voor mij ondragelijker was...

Volgens mij heb ik geen urologische problemen, ben me er in ieder geval niet van bewust. Wel merk ik dat het wondherstel erg lang duurt (inmiddels ongeveer een jaar). Zal ongetwijfeld iets met de diabetes te maken hebben...

Groetjes,

Frederique