Passabiliteit

[lief dinnetje]

Hoi Frederique,

Even mijn kleine % bijdrage :

Eerst even zeggen dat ik me dus helemaal kan vinden in Janiek, Lisa, Mara en Chantal hun mening.

Verder :

1) Ik kan nauwelijks geloven dat , indien jij 100% zeker bent dat je hormonen wil dat ze je nog eens 17 maanden gaan laten wachten.
Ofwel is er duidelijke twijfel bij jou of bij hen over waar je nu juist naartoe wil.
Enfin in het kort.
Ik heb zelf maar 6 maand moeten wachten voor het starten met Androcur en exact 1 jaar om te mogen starten met vrouwelijke hormonen.
Uiteraard was dat dan wel bij het genderteam in België.
Maar dat geeft maar aan dat ze bij een genderteam ook wel naar de specifieke situatie van een patiënt kunnen kijken.
Dus ik geloof je niet meteen en ik denk dat je gewoon in het proces moet stappen en kijken hoe het loopt, in plaats van al je kostbare energie te steken in : What If analyses en in het ventileren van je frustratie omdat je moet leren omgaan met 'authoriteit' in je leven.
Go with the flow .....

2) Je doet me in je strijd heel veel denken aan iemand in België, die je wel kent.
Het gaat om iemand die zoveel tijd steekt in een persoonlijke strijd met de VDAB (werk bemiddeling in Vlaanderen) dat ze uiteindelijk al 2 jaar niet aan werken toe komt.
Het is niet goed om 'rondjes' te blijven draaien, je moet vroeg of laat uit die 'loop' geraken en je geest ontspannen ..... je wordt anders gewoon totaal gek als je zo verder doet.

3) Hormonen zijn geen oplossing voor een bepaald probleem, dat zijn ze nooit.
Het is een hulpmiddel in een proces.
Ze maken deel uit van een project zeg maar.
Ontharingen , logopedie, kleefborsten ........ hebben geen rechtstreekse invloed op je stofwisseling en je emoties. Hormonen hebben dat wel.
En kunnen inderdaad ook wel medische risico's inhouden mits foutief gebruik.

4) Het is pijnlijk aan het worden.
Je bent je leven aan het vergooien .... vergeet niet dat je de verloren tijd niet meer kan inhalen.

Groeten,

Melina

[Babette]

Hoi hoi,

Het is pijnlijk aan het worden.
Je bent je leven aan het vergooien .... vergeet niet dat je de verloren tijd niet meer kan inhalen.

ik ben van mening dat een ieder, dus ook Frederique, recht heeft op haar eigen leerprocessen èn ook nog eens in haar eigen tempo. Als ik Frederique's schrijven zo bekijk, is ze heel goed in staat om zelf te beoordelen wat ze wil, en ik denk dat ze ook bereid is de consequenties daarvan te dragen.

Wat betreft het omgaan met autoriteiten: ik heb ook met enige regelmaat aanvaringen gehad met autoriteiten, en mijns inziens gaat het "go with the flow" principe niet op. Autoriteiten, in dit geval zorginstellingen, houden er van om hun ding te doen, en houden zeker niet van kritiek en al helemaal niet van veranderingen, terwijl dat toch aan de orde van de dag is. Dat laatste is overigens mens-eigen. Conservatief tot op het bot. Ik moet er niet aan denken hoe de wereld er uit zou zien als iedereen maar met de "flow zou go-en"(pardon my French ). Dodelijk saai en helemaal niet leuk. Ik heb het al eerder benoemd, maar in de opleidingen voor zorgverleners staat zorg dragen voor de zorgvrager voorop, en niet het in stand houden van rigide protocolletjes.

Groetjes en liefs,

Babette.

[mina]

Zal ik ze maar voor zijn dan? Je bent geen trans en hormonen zijn vergif.

als jij er zo over denkt waarom ben je er dan zelf mee begonnen?
Lijkt me vrij rottig dat vergif dieet dat je nu volgt dan...

en je kunt ook trans-gender zijn hoor;)

Liefs,
Mina

[lief dinnetje]

Babette schreef :

ik ben van mening dat een ieder, dus ook Frederique, recht heeft op haar eigen leerprocessen èn ook nog eens in haar eigen tempo. Als ik Frederique's schrijven zo bekijk, is ze heel goed in staat om zelf te beoordelen wat ze wil, en ik denk dat ze ook bereid is de consequenties daarvan te dragen.

Ik ben het 100% met je eens dat iedereen recht heeft op zijn eigen leerproces ..... maar op een bepaald punt ben je niet echt meer aan het leren.

Ik volg Frederique haar verhaal al een tijdje, naar mijn gevoel had ze nu op dit ogenblik al zonder teveel zorgen 12 maand van de wachttijd achter de rug kunnen hebben.
Het is volgens mij juist de bedoeling van het genderteam dat ze voor een stuk meegaan in je zoektocht .....en dan op het juiste ogenblik 'groen licht' geven.
Frederique heeft inderdaad een heel proces doorgemaakt en dat bovendien ook duidelijk beschreven op verschillende internetsites .... het enige probleem is dat ze het genderteam veel te laat ik gaan betrekken in die persoonlijke ervaringen.
Indien ze nu zelf heel zeker is dat ze aan de hormonen wil, dan is het nu ook haar verantwoordelijkheid om het team te overtuigen dat ze er klaar voor is.

Je kan naar mijn gevoel het genderteam niet verwijten dat Frederique al een heel deel van de reis zelf heeft gemaakt.........
Ik had dat namelijk zelf ook gedaan, want ik ben (of beter was) al even individualistisch ingesteld als Frederique.
Maar op het ogenblik dat ik dan bij het genderteam ben binnengestapt stond ik er wel als als 'vrouw' (weliswaar met nog veel travestie hulpmiddelen) en met een duidelijk project en met een duidelijk einddoel.

Groeten,

Melina

[Morbide]

als jij er zo over denkt waarom ben je er dan zelf mee begonnen?
Lijkt me vrij rottig dat vergif dieet dat je nu volgt dan...

en je kunt ook trans-gender zijn hoor;)

Omdat ik moest. Ik ben gewoon mezelf en ik gebruik geen hormonen.

[Frederique_]

Weten jullie wat het is - jullie reageren sterk alles-of-niets. Je kunt naar de VU en dan moet je je direkt aanpassen aan ALLES wat ze daar doen, anders wordt het NIETS en dan moet je ergens anders naar toe. De mogelijkheid die ik nu volg, aangeven wat ik denk dat er niet klopt, aangeven dat de methode van werken die ze nu hebben mijns inziens erg patiëntonvriendelijk is met het verzoek er nog eens over na te denken, is geen alles-of-niets methode.

Natuurlijk snap ik wel waar jullie reacties vandaan komen. Ik schreef het al eerder in deze thread: soms ben ik psychisch aan het braken. Kan ik er even niet meer tegen - en dan moet ik dat ook kwijt. En dat leidt bij mij tot sterk taalgebruik waarbij je je inderdaad kunt afvragen van "goh, als ze in deze toon tegen het genderteam aanpraat dan komt ze inderdaad geen centimeter verder". Ik snap dat zelf heel goed, het was voor mij de reden om me pas in oktober 2006 (en niet veel eerder) aan te melden bij de VU. Niet dat ik nu niet af-en-toe de gordijnen instuiter, maar voor oktober 2006 was dat nog veel erger geweest. De toon die ik hier aansla is bij lange na niet de toon die ik daar gebruik!

Het gesprek dat ik in mei voerde was een heftig gesprek. De inzet voor mij is hoog. Het is voor mij niet zo-maar-eventjes-hormonen. Ja, Janiek heeft gelijk: er zit ook een autoriteitsprobleem achter. Het voelt voor mij ook wel als "voor mijn probleem weglopen" als ik zonder het gevecht aan te gaan weg ga. Als ik wegga wil ik niet dat dat vanwege autoriteitsproblemen is. En omgekeerd ook: ik wil er als patiënt netjes behandeld worden en zolang dat niet kan dan zal ik ook de strijd aan blijven gaan. Voor mij is die strijd een leer-strijd. Een strijd om mijzelf beter te leren kennen, een strijd om mijzelf daar ter plekke in bedwang te houden en er dan toch -samen- uit te willen komen en ja, samen er ook uit te komen. Ik heb het vertrouwen dat dat zal lukken. Is het het vertrouwen van Don Quichotte? Misschien. De tijd zal het leren...

Ja, ook Lisa heeft gelijk, er zijn vele factoren die ik van te voren al wist. Sommige vallen tegen (de houding en het gepruts op het secretariaat, de smoesjes die ik er tegenkom, ...), andere waren te verwachten (weinig openheid), weer andere vallen zelfs mee (het feit dat men accepteert dat mijn SRS misschien wel (veel) later dan volgens de wachtlijst uitgevoerd gaat worden valt me echt mee - hoewel men er ook de verkeerde reden voor gebruikt (mijn diabetes) om het toe te staan). Maar ook veel factoren die toen golden om me aan te melden gelden nu nog steeds gelden om te blijven. Het is voor mij niet triviaal om een eventuele SRS in Brussel of Duitsland uit te laten voeren. Het is een pokke-end extra weg. Ik ben afhankelijk van het openbaar vervoer (letterlijk: uren reistijd), of moet telkens een taxi nemen om er te komen ("geld speelt geen rol" moet je ook weer niet overdrijven). Natuurlijk: dat geldt misschien ook voor anderen die hier voor kiezen. Maar dat maakt het voor mij geen gemakkelijker keuze. Het ontkoppelt ook de diabetesbehandeling met het hormoon/SRS-traject - en da's voor mij toch ook belangrijk. Het voelt als erg definitief om de VU gedag te zeggen...

Melina, sommige dingen leer je snel, andere dingen langzaam. Ik weet niet of je ooit een autoriteitsconflict gehad hebt, maar ik heb er al jaren last van. Op het werk tegenwoordig zeer zelden meer. Ik ken mijzelf intussen een beetje (en men kent mij een beetje) en stel me anders op en heb er dan ook echt minder last van dan een paar jaar geleden. Aan de andere kant is het nog niet helemaal weg - en dat lees je duidelijk. Het verschil tussen mijn werk, waar dit duidelijk voorbij gaat en hier, waar ik er soms nog steeds net zo stevig inzit als rond 2004/2005 zit hem -net als bij de persoon op het andere forum- in het feit dat het hier wel om zeer ingrijpende beslissing gaat. Het gaat, voor mijn gevoel, om de rest van mijn leven(!). Da's niet zo maar iets. Als een instituut dan ook nog de autoritaire houding van mijn vader combineert met de over-bezorgdheid/betutteling van mijn moeder dan heb je twee ingrediënten die het voor mij dubbel moeilijk maken om eruit te komen.

Ja, ik heb het al uitvoerig geanaliseerd.
Ja, ik weet echt wel waar ik tegenaan schop.
Ja, het zorgt voor een erg scherpe toon, soms.

Maar dat maakt mijn kritiek inhoudelijk niet minder waar of waardevol!

En vandaar dat ik ook regelmatig wel iets heb van "waarom gaat niemand nu in op de kritiek die ik hier uit en waarom gaat iedereen alleen maar in op de toon van mijn kritiek?". V.w.b. het tijd weggooien: misschien gooi ik nu tijd weg. Ik merk alleen wel dat iedere keer dat ik na hoop VU-irritatie zit merkbaar rustiger in mijn vel zit dan daarvoor. Het heeft z'n functie en ja, ik leer en word er beter van...

V.w.b. de invloed van hormonen op stofwisseling en emoties: misschien heb je gelijk en onderschat ik dit. Maar ook de andere kant moet je niet onderschatten. De andere kant van: mensen die zich graag zeer autoritair opstellen omdat zij vinden dat zij beter dan jij kunt inschatten of je het aan hormonen toe hebt. Zorg kan beter: samen bepalen of je er aan toe bent voelt gewoon beter dan een autoritair en log instituut dat het voor jou bepaalt. Ik heb de hoop niet opgegeven dat ik dat kan bereiken. Als iemand het kan dan ben ik het ook: ik heb het binnen de diabetesbehandeling ook bereikt en daar lukt het ook goed. En ja, ik ben er erg kritisch op dat ik niet te snel ga. Minimaal 17 maanden onzekerheid vind ik echt te lang - maar aan de andere kant heb ik v.w.b. mijzelf ook echt wel helder op het netvlies staan dat als ik na minimaal 17 maanden hormonen mag gebruiken dat niet in 1x pats-boem ga doen. En ook dat is de andere kant: de kant dat ik ook daar ga vragen om geleidelijkheid. Om zo weinig mogelijk in 1x en langzame hormoonschema's. Om regelmatige controles. In die zin zit het binnenin mij inderdaad wel dubbel (dag, Mara): het gaat mij aan de ene kant om zo-snel-mogelijk-borsten, aan de andere kant zit er ook iets in mij dat mij afremt: wel geleidelijk, wel langzaam-aan, niet mezelf voorbij willen rennen... Ook dat heeft te maken met de periode voordat bij mij de bel ging.

Zo, 't is wel lang genoeg geworden. Ik hoop dat iemand dit nog leest . 't Is wel zoals ik het voel.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Maar dat maakt mijn kritiek inhoudelijk niet minder waar of waardevol!

Nog maar een keer, dan: ik denk dat je je voor de volle 100% vastbijt in dit probleem en dat je daar niet gelukkig van wordt. Zelfs niet als het er toe zou leiden dat je je zin krijgt. Soms lossen problemen zich op door ze los te laten, of er in elk geval niet de volle 100% van je aandacht aan te besteden. Dàt zou ik je mee willen geven. Ook voor een transgender zonder borsten (ik ben er ook één en red me -godbeterehet- zelfs zonder plakborsten) valt er heel veel moois in het leven te ervaren. Allemaal dingen die je het wachten lichter kunnen maken en je misschien zelfs kunnen verzoenen met een gemis waarvan je nu nog denkt dat het ondraaglijk is. Aan deze hele "theoretische rimram" ga je over een poosje kapot en ik geloof dat je meer waard bent dan dat. Je bent vast wel meer dan de som van je opvattingen.

[Janiek_]

Omdat ik moest. Ik ben gewoon mezelf en ik gebruik geen hormonen.

Ik liep vandaag over een rotonde bij mij in de buurt en herinnerde me een regel uit een gedicht dat ik zo'n 4 jaar geleden heb geschreven: "de wereld is een labyrinth vol spiegels".

De zon scheen bleekjes door het blad van de platanen. De aarde draaide onder me door, het verkeer cirkelde om me heen, ikzelf liep, weliswaar met een doel voor ogen, maar niets lag vast. Alles was in beweging. En opeens wist elke druppel bloed binnen mijn vel het: je bent uit dat labyrinth.

Jij bent misschien wel nooit in zo'n labyrinth geweest; dat je er buiten bent, is me wel duidelijk. Jammer dat er geen andere woorden voor zijn dan zo'n Viva-motto, want je bedoelt wel iets anders, volgens mij.

[Babette]

Hoi hoi,

Ik ben het 100% met je eens dat iedereen recht heeft op zijn eigen leerproces ..... maar op een bepaald punt ben je niet echt meer aan het leren.

je houdt niet op met leren tot het moment dat je omkiepert....

Groetjes en liefs,

Babette.

die nu eventjes buiten van het naderende onweer op haar veranda gaat genieten... Mother Earth is making love to Father Sky.....

[Dorine]

hoi Frederique, ik heb het weer gelezen hoor en ik wens je de mooiste borsten van de wereld meid, en als het niet linksom kan dan maar rechtsom zou ik denken, het is gewoon voor mij niet goed te begrijpen dat je je gevoelens gaandeweg zo ontdekt, het heeft wel iets vloeiends, iets moois, maar kan je nog terug als je ' ergens' aankomt waar je niet wilt zijn neem je je TGman/vrouwzijn dan mee of ga je er afstand van nemen of moet iedereen maar genders afschaffen? word je een levend labyrinth, ja een mooi thema Janiek, ik ben er ook uit hoor

[Maruscha]

En vandaar dat ik ook regelmatig wel iets heb van "waarom gaat niemand nu in op de kritiek die ik hier uit en waarom gaat iedereen alleen maar in op de toon van mijn kritiek?"

Voor mijzelf gesproken: door het constant uit de stal halen van je stokpaardjes, en bepaalde zaken zo niet zwart/wit te blijven zien dan wel ze i.i.g. zo voor te doen doen, kom je op mij over als een .. eh .. enorme zeurpiet. En dat maakt dat je boodschap mij niet meer bereikt omdat de verpakking me verschrikkelijk irriteert.

Ik vind het fijn voor je dat je braakpartijen je goed doen, maar wij als lezers zitten voortdurend in je kots. En dat is, zachtjes gezegd, niet zo heel netjes. Natuurlijk, je mag schrijven wat je wilt (en dat doe je dan ook), maar wordt dan ook niet pissig als je geen sympathie krijgt. Die had ik ook niet voor de vaste buurtzwerver die regelmatig mijn portiek onderkotste toen ik nog in de Pijp woonde

[Mara]

Zo, 't is wel lang genoeg geworden. Ik hoop dat iemand dit nog leest . 't Is wel zoals ik het voel.

Nou, daar kan ik me ook volledig indenken, wat dacht je van die strijt die ik jarenlang had gevochten met het k*t VUmc......en ja, had ik het anders aangepakt was ik misschien ook vroeger geholpen.......begrijp nou ook, dat sommige van ons al veel achter de rug hebben en het dus al uit een andere hoek zien en geloof me ondanks de voor jou wel irritante toon van onder anderen mij, is het echt wel alleen maar goed bedoelt......wat zal het anders ook.....

Mara

[Gast]

soms ben ik psychisch aan het braken. Kan ik er even niet meer tegen - en dan moet ik dat ook kwijt.

Hoi Frederique,

Ik ga je voordragen als vrouw van het jaar!
Wij snappen er niks van, jij wel.
Als jij eens een keertje wil klagen, staan we hier met z'n twintigen klaar met oplossingen. Alsof jij daarom gevraagd hebt.
Dat ritueel herhalen we ongeveer wekelijks, het leidt niet tot begrip bij 'ons' of bij jou.
Je bent Rosie Perez die in White men can't jump 's nachts zegt dat ze dorst heeft. Waarna ze kwaad wordt op Woody Harrelson die een glaasje water voor haar haalt. Wat Woody niet begrijpt.

Redden helpt niet, maar door te luisteren voel je je misschien wel gehoord.
Meid, als jij gewoon af en toe je hart wil luchten over het VU-GT, dan mag dat toch?

Je bent een vrouw die klaagt over een slechte relatie, zonder die te willen opgeven. Soms kom je dan vriendinnen tegen die zeggen, meid, ga toch weg bij die vent. Goed bedoeld, maar het blijft jouw relatie.

Je gevoel volgen is heel goed. Soms moet je ook rationeel zijn, soms moet je beslissingen nemen die tegen je gevoel in lijken te gaan. Dat is bij voorbeeld als het pijn doet om iemand te verlaten, maar je toch voor jezelf moet kiezen.

Liefs en succes,

Francis

[Frederique_]

Hoi Franscis,

Een treffende vergelijking.

Jullie willen dat ik een relatie opgeef die nog niet begonnen is. Waar nog geen serieuze poging gedaan is om de problemen die er zijn uit te praten. Jullie luisteren naar één van de twee partners, die gewoon behoefte heeft om af-en-toe wat irritaties kwijt te raken. Maar hoewel er een hoop onvrede bij mij is vind ik het niet netjes om problemen niet eerst te proberen uit te praten voor ik de deur achter mij dichttrek.

Waar ik uitkom weet ik niet. Mijn relatie met de VU is niet in beton gegoten. Aan de andere kant is de deur achter mij dicht knallen ook niet mijn stijl.

Groetjes,

Frederique

[fenna69]

* komt weer s ff kijken bij deze thread en schrikt van het aanhoudende gekijf en gevit .....*

bouw bruggen!!!!!!! brand elkaar niet af....

Fenna