Travestie.org

Amber, ik ben er van overtuigd dat jij het wel goed gaat doen, maar of de boodschap ook aankomt en de reactie je althans enige voldoening zal geven heb je niet helemaal zelf in de hand, daar heb je al genoeg voor verteld.
En mocht het helemaal uit de hand lopen en je hebt iemand nodig weet je waar je me kunt vinden en bereiken
Succes, Sterkte, Zet m op
Claudia Zomer

Frederique_ schreef:
Veel succes gewenst!
Tip: probeer mild te blijven als ze toch (nog?) niet mee kunnen, hoe lastig dit ook is...

Groetjes,

Frederique

De tijd dat ik mild ben loopt ten einde. Om een voorbeeld te geven: zij hebben me enige jaren terug al het verzoek gegeven om niet als Amber bij hun langs te komen ivm de praatjes in hun buurt. Daar heb ik tot nu toe altijd braaf gehoor aan gegeven. Aan mijn verzoek om minder de nadruk op het man-zijn te leggen niet, integendeel. Ik heb ze nu al enkele jaren de tijd gegeven, maar in plaats van toenadering, verharden ze alleen maar. Ander voorbeeld: mijn moeder zei letterlijk over de psych van het VU: "die lust ik rauw, die acht ik toch niet hoog." Mild voor ze zijn is, wat mij betreft, dus ten einde.

Hertog Jan, Lisa, Claudia: bedankt voor jullie lieve woorden en jullie warme vriendschap!

Nannette: als je in een situatie geen voordelen ziet, moet je t ook niet doen lijkt mij. In dit geval wil ik ook niet meer terug.

Van mijn ouders verwacht ik feitelijk gezien helemaal niks. Dar hebben ze met hun houding, woorden en daden de laatste jaren meer dan genoeg reden voor gegeven. Het is ook geen vraag om steun of acceptatie vanb hun kant, maar meer hoe zij hun rol zien in mijn toekomst als vrouw en hun dochter.

En als ze zeggen "geen"?

Uiteindelijk kun je maar één ding doen: gaan leven zoals jou dat goed dunkt. En daar de consequenties uit trekken, zoals bijvoorbeeld dat je ze voor het blok stelt: of je accepteert dat ik als vrouw bij jullie kom, of ik kom nooit meer bij jullie.

Wat me wel slim lijkt is om ze de keuze te laten houden om je te accepteren als vrouw of niet. Zoals zij jou niet kunnen dwingen om je man te voelen kun jij hen niet dwingen om het vreemd of voor-de-buurt-onacceptabel te vinden waar jij mee bezig bent.

Groetjes,

Frederique

lastig

maar als je toch al niets meer van ze verwacht

waarom dan nog deze stap?

Frederique_ schreef:En als ze zeggen "geen"?

Dat is dan hun beslissing en hun keuze. Meer kan ik er niet van maken. De bal zal nu bij hun liggen. Wat zij er mee doen, moeten zij weten. Ik ga door met mijn leven te leven, zij mogen beslissen of zij dar nog deel van willen uitmaken. En als ze dat niet willen, dan geef ik ze een hand, wens ze t allerbeste en gaan we als vrienden uit elkaar. Misschien hard, misschien moeilijk, maar iemand die zegt dat het leven makkelijk is, leeft niet.

niemand heeft zijn/haar ouders voor het kiezen

maar je krijgt ze ook maar 1 keer, en je hebt er maar 2

Joyy schreef:lastig

maar als je toch al niets meer van ze verwacht

waarom dan nog deze stap?

Misschien tegen beter weten in? Altijd al gelooft in een betere toekomst (niet alleen naar mn ouders toe). Aan de andere kant is het ook een beetje mezelf indekken: ik blijf open en eerlijk. Ze kunnen me dan dus later niet verwijten dat ik hun er niet bij wilde betrekken of dat ik ze niet op de hoogte heb gehouden.

even zonder alle gekheid, ik hoop dat jou ouders naar je willen luisteren en dat ze er voor open willen staan. Geloof niet dat ze direct de vlag uitsteken. Het zal bij hun ook moeten groeien en geef hen daar wel de tijd voor. Maar blijf zelf welstandvastig, dat je vanaf dat moment alleen nog maar als vrouw door het leven zal gaan. En als ze jou nog willen zien dan alleen als vrouw.
Veel sterkte daarvoor in het weekend. Bea.

@ Frederique: Ik denk dat het toch wat anders ligt. Als ouders zijnde blijft je kind toch je kind. En was wat zij altijd dachten dat hun zoon was al een heel poosje eigenlijk hun dochter, voordat zij er zelfs rechtstreeks mee werden geconfronteerd. Maar zullen ze ongetwijfeld, als het tenminste echte liefhebbende ouders zijn, hebben gesignaleerd dat hun kind met een probleem zat. En het lijkt mij nog steeds dat ouders, die dus zelf voor dat kind hebben gekozen, dat kind ook onvoorwaardelijk lief zoucen moeten hebben, ook al hebben ze het wel eens moeilijk met de keuzes van hun kind. In ieder geval steun zouden moeten bieden aan de pogingen van het kind, ook al is het volwassen, om in dit leven zo gelukkig mogelijk te worden. Dat is toch heel wat anders als je laten leiden door "wat de buurt er wel van zal vinden" of "wat de kerk er misschien wel van zegt". Want dat is je laten leiden door derden, buitenstaanders, en je eigen gevoelens niet toe laten. Ik hoop van harte dat ze Amber's moedige poging om te redden wat er te redden valt op de juiste waarde weten in te schatten.
Claudia Zomer

Amber79 schreef:

Joyy schreef:lastig

maar als je toch al niets meer van ze verwacht

waarom dan nog deze stap?

Misschien tegen beter weten in? Altijd al gelooft in een betere toekomst (niet alleen naar mn ouders toe). Aan de andere kant is het ook een beetje mezelf indekken: ik blijf open en eerlijk. Ze kunnen me dan dus later niet verwijten dat ik hun er niet bij wilde betrekken of dat ik ze niet op de hoogte heb gehouden.

dat is preccies de houding hoe ik mijn ouders benader

@Claudia: niet iedereen heeft zo'n krachtige psyche dat ze jouw uitspraken kunnen volgen (als ze het al willen en het niet afdoen als "onzin").

Ook daarom mijn oproep voor mededogen: ik heb -veel- mensen (zowel transen als in mijn eigen omgeving) zien worstelen met transgevoelens. 't Zijn geen gemakkelijke processen en er is niet één heilige waarheid hoe je hier mee om moet gaan. Mensen verschillen, situaties verschillen...

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:Mensen verschillen, situaties verschillen...

Groetjes,

Frederique

Mijn ouders hebben alle contact verbroken nadat ik het ze had verteld.

"Als ouders zijnde blijft je kind toch je kind"

Ik hoor het ze trouwens nog zo zelf zeggen, "wacht maar tot je zelf kinderen hebt, daar doe je alles voor."

huh huh...

P.S. Het is Frederique haar schuld dat ik weer post hier.

Amber, veel succes zaterdag! Ik hoop dat het wat goeds brengt, ondanks dat het niet op eigen grond is. In ieder geval heb je zelf het initiatief genomen, en dat is ook zeker wel wat waard!

Saartje schreef:

P.S. Het is Frederique haar schuld dat ik weer post hier.

Dank je wel Frederique

Irene

Ik vind het een moeilijk onderwerp, als T* èn ouder.

Ik geloof niet dat ik een gender change (bij het kind dan) mij het contact met mijn kind zou laten beroven en ik geloof ook niet dat mijn liefde er minder om zou worden. Misschien zou ik wel wat treurig zijn omdat de maatschappelijke mogelijkheden nu eenmaal wat beperkter worden (volgens mij is dat nu eenmaal zo als T*) en voor je kind wil je nu eenmaal alles.

Maar voor ouders die niet bekend zijn met het T* wereldje, ligt het ongetwijfeld heel anders...