Travestie.org

Dit is best wel een oud draadje maar ik zie dat er toch nog op gereageerd wordt. 2 vragen dus, wanneer wist je dat je TG/TS was en wanneer besloot je tot lichamelijke aanpassingen.

1982 : artikel over TG/TS tijdens mijn studie Psychologie, een soort van "eye-opener".
1987-1997 : steeds sterker wordende gevoelens verborgen voor of onder druk van mijn omgeving. kluizenaar, veilige wereld, wel suïcidale neigingen.
1998 : eerste pc met internet, nog geen google of youtube, wel nieuwsgroepen; op zoek naar alle informatie die ik maar kon vinden.
1999 - 2000 : nu alle youtube "transition videos" bekeken, destijds alle "transition diaries" gelezen.
2001 : gesprek met mezelf, besluit tot transitie genomen, stappenplan gemaakt.
2002 : onzalige pad van fyto-estrogenen gekozen.
2003 : creditcard, bestellen hormonen, definitief ontharen.
2004 - 2008 : kleden als vrouw in de weinige privé tijd die ik had, alles in het verborgene, hormoonbehandelingen dan weer moeten stoppen (financiële onzekerheid), dan weer opnieuw opgestart.
2009 : weer tussentijds moeten beëindigen, serieus gesprek met mezelf, besloten om door te gaan en all-the-way, maar eerst financiële buffer.
2011 : eind september weer begonnen, werken aan lichaam, gezicht, haren en stem; definitief ontharen (gezicht), make-up lessen, kleden als vrouw.
2012 - : eindelijk alles verteld aan huisarts, afspraak maken VUmc, doel drieledig, geen zelf-medicatie meer, alles officieel en coaching bij coming-out naar familie en werk. Heb nog een heel lange weg te gaan.

groetjes, Romy

Toen ik 6 - 7 - 8 ... jaar , speelde ik al lustig mee met het speelgoed van men beide zusters .
Op men 12 jaar begon ik stiekem de klederen van men zusters aan te doen , tot ...... men moeder me betrapte , ik was toen 15 , en dacht , hooooo wat heb ik nu gedaan .
men moeder met me naar een pshychiator , 2 maand testen en proeven door medewerkers van die dokter , en uiteindelijk kwam ik oog in oog te staan met die dokter , hij was overigens een heel leuke , lieve man , vond ik , hij vroeg me met zo van die doordringende maar toch vriendelijke blikken , hoe voel je U ?? en ik , ha heel goed dokter , neen zei hij , dat bedoel ik niet , voel je U nu meer jongen of meer meisje ? ik enorm verschoten , maar het is me altijd bij gebleven , en heb er tot rond de jaren 2000 niks van begrepen wat die dokter juist meende .
In die tijd werd er over genderdysfore mensen weing of niet gesproken , je was geboren met een piemel , en ja , je was jongen en je moest je dan maar zo gedragen .
tussen men 15 jaar en men 54 jaar is er natuurlijk ook heel wat gebeurd , maar heb nooit de link gelegd dat ik wel eens transsexueel zou kunnen zijn , tot , in het jaar 2000 , ik had toen al een pc en internet , ik toevallig op een website kwam over transsexualiteit en genderdysforie .
ik vergeleek , en ja , veel dingen klopte bij me , maar ik wou het niet aanvaarden , toen is het gevecht begonnen .
Ik wou niet meer gaan kijken naar die website , want dat kwam me voor de waarheid te zetten , maar , nog geen 3 dagen later terug erop , en andere en meer websites , en hoe meer ik er keek , hoe zekerder ik werd , maar , hoe heviger ik me ertegen verzette .
Om meer mannelijk voor te komen , want ik was slank en had een fijn gezichtje , liet ik men baard groeien , begon een eigen zaak , deed aan sport , veel zwemmen en karate , kocht een boot om te vissen , kortom , liet niets aan het toeval over om men mannelijkheid te laten zien .
Maar de vrouw in me bleef maar komen , terwijl ik dacht , zo zal ik die gedachten wel weg krijgen , maar neen , het werd erger en erger , ik had men eerste huwelijk al opgeblazen , men tweede relatie was ook gedaan , en kwam alleen te zitten in oktober 2009 .
Soms voelde ik me zo ongelukkig in al die jaren dat ik 5 keer zelfmoord heb willen plegen ???????
Toen had ik tijd om nog meer over mezelf te gaan denken , ik had tot dan toe nog met niemand over men gevoelens gepraat , tot een goeie vriend van me , een dokter me kwam opzoeken , en toen heb ik voor de eerste keer naar buiten gekomen met men probleem , hij luisterde aandachtig en zei me , maar laat u dan eens ernstig onderzoeken bv. bij ANTHE in kontich bij antwerpen .
Heb ik daar verleden jaar , einde augustus een afspraak gemaakt met een pschycholoog ( koen baeten ) in de vaste overtuiging dat deze me wetenschappelijk ging zeggen dat ik absoluut geen transsexueel zou zijn , zat ik voor die man , en maar uitleggen over men leven , zoals hij vroeg te doen , na nog geen half uur , zei die me , stop maar al ik weet genoeg ? ik dacht nu ga ik horen dat ik geen ben , maaaaaaaar .... hij zei me = zo te horen kan ik nu al zeggen dat je 100% transsexueel bent ???
zo , dat wisten we dan he , naderhand nog met 2 pschychiators gepraat , en 2 maand later naar UZ gent , waar ik nu einde february zal mogen starten met hormonen enz....
ik ben nu blij dat ik eindelijk weet en gekozen heb voor de vrouw me , vind het wel spijtig dat ik daar meer dan 50 jaar heb moeten overdoen , want ik ben nu al 65 jaar .
Ze hebben me wel belooft in UZ gent , gezien men leeftijd , dat alles , SRS erbij , achter de rug zou moeten zijn binnen 2 jaar .
ik zwijg nu niet meer over men toestand , en ja , 4 op 5 van familie en praktisch alle vrienden hebben me gewoon laten vallen .
Ik moet dus nu praktisch van nul terug herbeginnen , en woon dan nog steeds in bretagne-frankrijk .
ik begrijp eigenlijk niet waar ik nu de moed vandaan haal , maar echt , ik praat er nu met iedereen over , kleed me geheel nu als vrouw , leef als vrouw en denk als vrouw , kortom , laat me gaan nu .

leonie1 schreef:Toen ik 6 - 7 - 8 ... jaar , speelde ik al lustig mee met het speelgoed van men beide zusters .
Op men 12 jaar begon ik stiekem de klederen van men zusters aan te doen , tot ...... men moeder me betrapte , ik was toen 15 , en dacht , hooooo wat heb ik nu gedaan .
men moeder met me naar een pshychiator , 2 maand testen en proeven door medewerkers van die dokter , en uiteindelijk kwam ik oog in oog te staan met die dokter , hij was overigens een heel leuke , lieve man , vond ik , hij vroeg me met zo van die doordringende maar toch vriendelijke blikken , hoe voel je U ?? en ik , ha heel goed dokter , neen zei hij , dat bedoel ik niet , voel je U nu meer jongen of meer meisje ? ik enorm verschoten , maar het is me altijd bij gebleven , en heb er tot rond de jaren 2000 niks van begrepen wat die dokter juist meende .
In die tijd werd er over genderdysfore mensen weing of niet gesproken , je was geboren met een piemel , en ja , je was jongen en je moest je dan maar zo gedragen .
tussen men 15 jaar en men 54 jaar is er natuurlijk ook heel wat gebeurd , maar heb nooit de link gelegd dat ik wel eens transsexueel zou kunnen zijn , tot , in het jaar 2000 , ik had toen al een pc en internet , ik toevallig op een website kwam over transsexualiteit en genderdysforie .
ik vergeleek , en ja , veel dingen klopte bij me , maar ik wou het niet aanvaarden , toen is het gevecht begonnen .
Ik wou niet meer gaan kijken naar die website , want dat kwam me voor de waarheid te zetten , maar , nog geen 3 dagen later terug erop , en andere en meer websites , en hoe meer ik er keek , hoe zekerder ik werd , maar , hoe heviger ik me ertegen verzette .
Om meer mannelijk voor te komen , want ik was slank en had een fijn gezichtje , liet ik men baard groeien , begon een eigen zaak , deed aan sport , veel zwemmen en karate , kocht een boot om te vissen , kortom , liet niets aan het toeval over om men mannelijkheid te laten zien .
Maar de vrouw in me bleef maar komen , terwijl ik dacht , zo zal ik die gedachten wel weg krijgen , maar neen , het werd erger en erger , ik had men eerste huwelijk al opgeblazen , men tweede relatie was ook gedaan , en kwam alleen te zitten in oktober 2009 .
Soms voelde ik me zo ongelukkig in al die jaren dat ik 5 keer zelfmoord heb willen plegen ???????
Toen had ik tijd om nog meer over mezelf te gaan denken , ik had tot dan toe nog met niemand over men gevoelens gepraat , tot een goeie vriend van me , een dokter me kwam opzoeken , en toen heb ik voor de eerste keer naar buiten gekomen met men probleem , hij luisterde aandachtig en zei me , maar laat u dan eens ernstig onderzoeken bv. bij ANTHE in kontich bij antwerpen .
Heb ik daar verleden jaar , einde augustus een afspraak gemaakt met een pschycholoog ( koen baeten ) in de vaste overtuiging dat deze me wetenschappelijk ging zeggen dat ik absoluut geen transsexueel zou zijn , zat ik voor die man , en maar uitleggen over men leven , zoals hij vroeg te doen , na nog geen half uur , zei die me , stop maar al ik weet genoeg ? ik dacht nu ga ik horen dat ik geen ben , maaaaaaaar .... hij zei me = zo te horen kan ik nu al zeggen dat je 100% transsexueel bent ???
zo , dat wisten we dan he , naderhand nog met 2 pschychiators gepraat , en 2 maand later naar UZ gent , waar ik nu einde february zal mogen starten met hormonen enz....
ik ben nu blij dat ik eindelijk weet en gekozen heb voor de vrouw me , vind het wel spijtig dat ik daar meer dan 50 jaar heb moeten overdoen , want ik ben nu al 65 jaar .
Ze hebben me wel belooft in UZ gent , gezien men leeftijd , dat alles , SRS erbij , achter de rug zou moeten zijn binnen 2 jaar .
ik zwijg nu niet meer over men toestand , en ja , 4 op 5 van familie en praktisch alle vrienden hebben me gewoon laten vallen .
Ik moet dus nu praktisch van nul terug herbeginnen , en woon dan nog steeds in bretagne-frankrijk .
ik begrijp eigenlijk niet waar ik nu de moed vandaan haal , maar echt , ik praat er nu met iedereen over , kleed me geheel nu als vrouw , leef als vrouw en denk als vrouw , kortom , laat me gaan nu .

hoi Leonie best een heftig verhaal ik heb ook zo verhaal allen ik wist gewoon dat ik een meisjes was en daar door de strijd was aan gegaan met mijn ouders school dit heeft er zelfs toe geleid dat ik daar door maar het bijzonder onderwijs werd gestuurd

groetjes carla snijder

Hallo allemaal. Hier nog niet zoveel aanwezig geweest, maar na het lezen van dit forum toch wel een aantal vragen.
Misschien is dit wel het verkeerde deel van het forum voor deze vraag, maar ik lees hier dat een hoop mensen, logisch genoeg, erg lang bezig zijn geweest met het uitzoeken, maar dat eigenlijk vrijwel iedereen uiteindelijk heeft gekozen voor de volledige behandeling. Mijn vraag is eigenlijk; zijn er ook mensen gaandeweg achtergekomen dat ze juist niet transseksueel zijn, maar dat iets anders aan de hand was, bijvoorbeeld alleen travestie. Daarmee bedoel ik dan dus mensen die transseksueel dachten te zijn, maar uiteindelijk hierop terug kwamen?

Ben overigens zelf vrij kort geleden begonnen met uitzoeken wie ik nou werkelijk ben. Ik ga volgende week naar folleterre (france, radical fairies) met het idee om in een veilige setting een week lang mij te laten gaan en te doen wat fijn voelt, zonder negatieve reacties van buiten af, zodat ik meer inzicht kan krijgen wat ik nu echt zelf fijn vind en ontdek dat ik maatschappelijke acceptatie zo fijn vind.

Als ik dan toch bezig ben, misschien meteen wat meer vraagjes.
Soms, of eigenlijk met meer regelmaat dan ik fijn vind stoor ik mij aan mijn penis. Eigenlijk is het niet eens zo dat ik mij aan mijn penis stoor, meer aan het ontbreken van een vagina, maar ik kan niet zeggen dat ik totaal geen libido heb, of dat ik ook niet fantaseer over de mannelijke rol tijdends sex. Nu heeft de ervaring mij natuurlijk ook wel geleerd dat het lichamelijk erg fijn voelt om sex te hebben, maar zoals al eerder door een ander beschreven is ik ook mijn relatie uitgegaan vanwege het "ongezonde" sex leven. Met andere woorden, de frequentie was voor haar niet hoog genoeg. Nu moet ik hier misschien bijvertellen dat tijdens de relatie ik op een gegeven moment uit de kast ben gekomen als travestie, maar dat dit op een goed moment niet gewaardeerd werd. Ik weet niet zo goed of de frequentie beter was geweest als ik meer van mijzelf had kunnen laten zien, want de libido was toch echt wel aanwezig. Ik kan mij dan ook erg vinden in het commentaar dat bij transgenders de T op nul wordt gebracht erg stom is, immers had mijn ex dus blijkbaar ook duidelijk een gezonde portie testosteron.

Anyways, nu is inmiddels de situatie al wat nijpender geworden. Eigenlijk zou ik mijzelf ook op mijn werk vaker als vrouw willen kleden, maar dit brengt nogal wat problemen met zich mee. Ik sta ingeschreven bij het VU en eigenlijk is het plan om als ik daar eenmaal in gesprek ben ook op mijn werk meer mijzelf te laten zien, maar dan op "medische indicatie", zodat ik niet zo gemakkelijk ontslagen kan worden. Bovendien lijken mijn gevoelens ook veel te maken te hebben met sex; nu heb ik al aangegeven dat vrouwen ook een gezonde behoefte aan sex hebben, maar soms voelt het meer als een seksuele obsessie, want na de ontlading verminderd het gevoel ook vaak. (hoewel ik mijzelf ook wel betrap op de gedachtenm zo nu die kleren weer uit en weer "normaal"doen.)

Eigenljk wil ik niet zo lang wachten/zoeken als wat ik hier soms lees. Ik vind dat het tijd wordt om meer actie te ondernemen en echt uit tezoeken waar ik nou gelukkig van wordt, of dit nou transseksueel of als travestiet regelmatig in het openbaar is maakt mij niet uit, maar er mag meer gaan gebeuren.

Hebben jullie nog advies voor iemand als ik?

sommistica schreef:Mijn vraag is eigenlijk; zijn er ook mensen gaandeweg achtergekomen dat ze juist niet transseksueel zijn, maar dat iets anders aan de hand was, bijvoorbeeld alleen travestie. Daarmee bedoel ik dan dus mensen die transseksueel dachten te zijn, maar uiteindelijk hierop terug kwamen?

Ik heb heel lang getwijfeld of er niet meer aan de hand was met mij dan alleen travestie. En uiteindelijk weet ik het nog steeds niet. Ik weet alleen dat ik niet dezelfde gevoelens heb als alle transseksuelen met wie ik ooit hierover heb gesproken.

En ik ben dus eigenlijk heel blij dat ik mij niet genoodzakt voel om een transitie aan te gaan. Niet alleen voor mijzelf, maar misschien meer zo voor iedereen die ik lief heb.

Pipa schreef :

Over ongemakken gesproken...

Ben zelf 5 jaar post-op transseksueel en zit dagelijks met heel veel lichamelijk ongemak door die SRS. Ik heb een hele vervelende permanente druk op m'n onderbuik/blaas gekregen door die SRS. M'n onderbuik voelt gewoon op een vervelende manier BESCHADIGD. Volgens mij zit je als post-op transseksueel automatisch ook met een urologisch probleem. Ik hoor bijna nooit over andere post-op transseksuelen die ook zulke problemen van de SRS hebben. Als ik geweten had dat ik er zo'n klap aan m'n lichaam van had gekregen, dan had ik het niet gedaan.

5 jaar post-op ?
Waar ben je dan geweest voor je SRS ?
Ik ben nu zelf 6 jaar post-op (UZ-GENT) en ik kan het door jou beschreven probleem echt niet bevestigen.
Wel heb ik 2 jaar na de SRS een kleine correctie moeten laten uitvoeren.

haaii

ja ik ben er 2 jaar geleden echt mee begonnen ik had vroeger al heel erg van ik vraag me af hoe het zou zijn en ik voelde me ook zo. Toen ik 15 werd ging ik met de make up van me moeder uitproberen, maar al snel dacht ik dat ik alles voor me zelf moest doen dus dus heb ik op me 15 en een half of zo me eerste jurkje en make up gekocht. Nu dat ik 16 ben loop ik met veel vragen van wat ik nu wil etc en vooral of ik openbaar wil ik doe nu nog thuis en niemand op 2 vriendinnen na weten het dus vind het nog lastig.

Nou dit was mijn verhaal

sommistica schreef:ik lees hier dat een hoop mensen, logisch genoeg, erg lang bezig zijn geweest met het uitzoeken, maar dat eigenlijk vrijwel iedereen uiteindelijk heeft gekozen voor de volledige behandeling. Mijn vraag is eigenlijk; zijn er ook mensen gaandeweg achtergekomen dat ze juist niet transseksueel zijn, maar dat iets anders aan de hand was, bijvoorbeeld alleen travestie. Daarmee bedoel ik dan dus mensen die transseksueel dachten te zijn, maar uiteindelijk hierop terug kwamen?

Die mensen ken ik niet. Maar ik zou het ook niet willen uitsluiten...

Ik ken wel iemand die eerst transseksueel dacht te zijn en er later achter kwam dat ze daarmee haar mannelijke kant aan het ontkennen was. Die persoon leeft tegenwoordig qua uiterlijk tussen man en vrouw in.

sommistica schreef:Ben overigens zelf vrij kort geleden begonnen met uitzoeken wie ik nou werkelijk ben. Ik ga volgende week naar folleterre (france, radical fairies) met het idee om in een veilige setting een week lang mij te laten gaan en te doen wat fijn voelt, zonder negatieve reacties van buiten af, zodat ik meer inzicht kan krijgen wat ik nu echt zelf fijn vind en ontdek dat ik maatschappelijke acceptatie zo fijn vind.

Dit is erg verstandig. Doe maar rustig aan...

sommistica schreef:Ik sta ingeschreven bij het VU en eigenlijk is het plan om als ik daar eenmaal in gesprek ben ook op mijn werk meer mijzelf te laten zien, maar dan op "medische indicatie", zodat ik niet zo gemakkelijk ontslagen kan worden.

Het inschrijven bij de VU en het gemak waarmee je wel-of-niet ontslagen kunt worden staat volledig los van elkaar. Als je niet bevalt zal men zal altijd een goede reden kunnen vinden om je te ontslaan. Omgekeerd geldt ook: als jij goed werk oplevert en geen problemen veroorzaakt zal men je graag willen houden als werknemer, ook als je transgender bent...

sommistica schreef:Hebben jullie nog advies voor iemand als ik?

Doe rustig aan, een proces als dit is niet gemakkelijk. Neem de tijd om je gevoelens te ontdekken, om je angst te erkennen en om te kijken of het -echt- nodig is om full-time als vrouw te gaan leven. Als je dan besluit om ervoor te gaan en het -zou- mis gaan weet je voor jezelf dat het echt niet anders kon...

Groetjes,

Frederique

Je kunt ook googlen naar "transseksuele spijtoptanten".

Ik kan mij erg vinden in wat Irene zegt. Veel processen die sommige beschrijven wat voor hen de definitieve doorslag gaf ken ik wel degelijk, jaloezie op vrouwen, pijn en ziek worden daarvan, jaloezie op partner en sexuele problemen met de mannelijke rol, zelfhaat van het geboren lichaam, nachtmerries daarover, obsessief zijn op al je mannelijke kenmerken en die bij aanraking en in de spiegel corrigeren, je willen castreren,dwangmatig omkleden en je buiten vertonen, kleding verbranden, begraven, ontkenning tot in het gekmakende , en weten dat jouw evenwicht zodanig verschilt met anderen dat je geen seks wilt en kunt. Jezelf niet kunnen bevredigen als gewone man, rukken. Erecties verafschuwen, je eigen naaktheid niet aankan en daarom je zo snel mogelijk uitkleedt, elke haar als een monster beschouwen. Altijd dubbele gevoelens sociaal, emotioneel, je aangesproken voelen tegelijkertijd als vrouw en man. Vanaf mijn eerste herinneringen denken dat ik eigenlijk een meisje was, eenzaamheid, isolement, dag en nachtleven, enzovoort.
Allemaal gevoelens die ik ken en ook waarvan ik vele achter me gelaten heb en verwerkt en sommige niet. Ik ben rustiger nu, niet meer zo obsessief, ik begrijp mijn balans beter en besef dat ik meer vrouwelijk dan mannelijk ben in energie en heb daar vrede mee. En vraag me soms af of hormonen en operatie nog meer kunnen geven of meer wegnemen van de liefdesrelaties die ik ondanks alles toch ben aangegaan. De verbinding met van wie ik houd is mijn leven, maar mijn zelfliefde en fysieke acceptatie ook. Het een kan niet zonder het ander, er is soms geen keuze, soms moet je gewoon zijn wat is in deze realiteit. Het moment en het leven nemen zoals het zich voor jou ontspint.
Misschien ben ik wel een vrouw geboren in een mannelijk lichaam, maar dan ben ik dat. En nooit zal ik iets anders worden dan precies dat, wat ik ook aan cosmetische of chirurgische ingrepen doe. Een vrouw geboren in een vrouwelijk lichaam zal ik nooit zijn, dat is een fantasie. Voor mij is dat een kernpunt binnen transseksualiteit, ik ben een vrouw geboren in een mannelijk lichaam, en dat is iets waarmee je vrede moet sluiten. Hoe je daar vrede mee sluit moet ieder voor zichzelf beantwoorden, want dat is zo persoonlijk als een vingerafdruk.

Ik ben net nieuw op dit forum. Ik heb het met een zoekmachine gevonden. Hier komt mijn verhaal:

Als kind werd ik vaak door mijn broer uitgescholden voor "halve meid". Niet omdat ik met poppen speelde (want dat deed ik niet) maar omdat ik evenmin typische jongensspelletjes deed, zoals cowboy en indiaan. Ook hield ik absuluut niet van vechten.

Als tiener dacht ik er niet bij na dat als ik pornoblaadjes bekeek, dat ik vanuit een heel andere gedachte naar de plaatjes keek: ik raakte opgewonden bij het idee "dat ik er zelf zo zou uitzien"; het was daarom dat de modellen voor mij alleen voldeden als ze er alleen op stonden, dus niet samen met een man. Pas véél later realiseerde ik me dat.

Ik ben de tel kwijtgeraakt als ik naga hoe vaak ik gedroomd heb dat ik een vrouw was, waarna ik in hevige "opwinding" wakker werd.

Toch heb ik de grote stap nog steeds niet gezet. Tot rond de eeuwwisseling was ik financieel niet in staat om zo'n operatie te doorstaan, en daarna gebeurde er iets onverwachts: ik leerde een vrouw kennen waarmee ik getrouwd ben. Ook als ik met haar seks bedrijf, zie ik haar als een soort spiegel (zie tienertijd). Ik heb haar al eens gezegd wat er door me heen gaat, maar hoewel ze erg begripvol is, probeert ze me op andere gedachten te brengen...

Inmiddels ben ik financieel enorm erop vooruitgegaan, en ik ben zeker van plan om de operatie een keer te laten uitvoeren. Mijn vrouw heeft een erg zwakke gezondheid en ik zal haar hoogstwaarschijnlijk nog hoogstens een jaar of 5 bij me hebben. Ik denk erover om meteen daarna te beginnen met de definitieve aanpassing.

Maar... ik vrees voor de reacties van de mensen die me kennen. Daarom had ik gedacht: als ik nou de operatie onder de gordel laat doen, maar slechts met hormonen de borsten een beetje laat groeien tot de kleinste bh-maat, dan kan ik overdag de rol van man blijven spelen, maar thuis kan ik dan zijn wie ik ben.

Noot: ik ben al in de 50, dus ik heb al behoorlijk lang met mijn gevoelens geworsteld.

Anja en KF, ik herken een hele hoop.
Met dien verstande dat ik voor 'the whole road' ga.
Wat anderen van mij denken zal mijn een zorg zijn, je doet het toch nooit goed.

Hallo,
Ik wist al vroeg dat er mij iets loos was. Mijn ouders wisten dat ook..... dus ik heb erg veel psychiaters gehad tot mijn 18e jaar.
Helaas was de diagnose steeds transsexualiteit, dwz mijn vader ging daar niet mee akkoord en zei dan maar dat de psychiater het niet bij het goede eind had. Dus toen moest ik weer naar iemand anders toe. Ik ging al op een vroege leeftijd stunten met kleding en make-up. Ongeveer vanaf een jaartje of 5 a 6. Daarvoor wilde ik niet met vriendjes spelen vertelde mijn moeder ooit.....alleen met vriendinnetjes. Op de een of andere manier was ik wel bewust van wat er om mij heen speelde. Daarna ben ik in mij zelf gekeerd. Niet goed maar ik kon niet anders. Ik ben geboren in het noorden van groningen en mijn eerste beste buur was 2 a 3 km verder op. De kinderen van de lagere school begrepen mij niet echt... met t gevolg dat ik elke dag werd geplaagd.... En als ik weer alleen was dan kon ik weer "mezelf" zijn.
Dat was t zo even.....ongeveer tot mijn 14e toen ik dus logischer wijs mijn hoofd niet bij school kon houden en toen naar een jongensinternaat werd geschopt. Mijn leven is nog steeds een puinhoop. Ik dacht dan maar als ik niet t leven kan leiden dat ik graag wil, wat moet ik er dan mee.....???
Dus vanaf mijn 19e ben ik aan de heroine geraakt.... gelukkig ben ik daar nu vanaf. Dwz ik gebruikte t alleen als het te vol werdt in mijn hoofd... emotioneel dusss. Nu, tja.... ik draag gewoon in het dagelijks leven skinny broeken en bijpassende bovenkleding.
Hmmm dit was t voor nu. de waarheid is hard, vooral als t op papier staat.
Kimmy (kimonline)

Hoe ik er achter kwam is een zeer lang verhaal met vele stappen en met soms heel lange pauzes. Dat is terug te vinden in de biografie die Noor Sonderen in een heel prettige samenwerking met mij heeft gemaakt in : http://www.tijd-voor-t.nl/portretten/po ... ter-horst/" onclick="window.open(this.href);return false; . Dat begon met mijn ervaring na het vinden op mijn 4e levensjaar van enkele jurkjes van een meisje die een tijdje bij ons had gelogeerd, via jaloersheid tegenover meisjes die in hun hartstikke leuke zomerjurken naar school mochten gaan, een uiterst fenomenale belevenis in de rol van de prinses in een jubileum toneelstuk op mijn jongensschool, tot zeer verregaande afkeergevoelens tegen mijn nadere puberteit met de te verwachten lichamelijke veranderingen. Maar ik zal er nooit en te nimmer ooit nog achter komen hoe mijn verdere leven er uit zou hebben gezien, als er rond 1955 al puberteitsremmers zouden zijn geweest en men toen het transgender fenomeen al op eenzelfde wijze zou hebben behandeld als nu in 2013.

Lange tijd heb ik mij in mijn lot kunnen schikken en heb ik een fantastisch mooie baan en ook nog een huwelijk opgebouwd. Mijn huidige ex nam in 1969 reeds voor het huwelijk voor zeker aan, dat mijn vrouwelijke gevoelens in een huwelijk over zouden gaan. Toen die gevoelens na 12 jaar kinderloos huwelijk juist erger werden, heeft zij een LAT relatie aangeknoopt en ben ik in een soort midlife crisis mijn werkelijke identiteit gaan onderzoeken. Daarin heb ik mijzelf vervolgens in een periode van acht jaar door pure eigen ervaringen echt volledig kunnen overtuigen dat een heel nieuw leven als vrouw voor mij de enige aangewezen weg was. Vervolgens vond ik eind 1986 nota bene (zelf in vrouwelijke hoedanigheid) mijn nieuwe huidige vrouwelijke levenspartner, die dat experiment in 1990 echt met mij aan wilde gaan en mij als haar nieuwe vriendin aan haar hele sociale omgeving durfde voor te stellen. Hopelijk leven wij samen in onze sociale omgeving ook na nu nog lang en gelukkig. Mijn werk in een zeer internationale typische mannenwereld liet zo’n overschakeling niet toe. Maar ik had het vooruitzicht, dat ik na een hybride leven met twee pitstop per werkdag, over 5 jaar met een zeer gunstige regeling die baan zou kunnen verlaten. Dat werd alleen helaas 8 jaar, waarna ik pas mijn officiële voornaam en pasfoto kon wijzigen en echt full time als vrouw kon gaan leven.

Tijdens dat hele proces heb ik nooit de wens op voelen komen om zware medische ingrepen op mijn zeer gezonde lichaam uit te laten voeren. Maar natuurlijk heb ik uiterst luid en duidelijk gesignaleerd, dat voor heel veel andere transgenders dit gevoelsaspect heel anders kan liggen. Maar ook zonder hormonen blijk ik mij al voldoende passabel als vrouw te kunnen presenteren. Ik heb nu al vele jaren mijn nieuwe levenspartner, zal nooit meer douchen of naar een sauna gaan in gemeenschappelijke ruimten en kan, met een speciaal badpakje zelfs zonder SRS en met mijn externe borstprothesen, naar het strand of naar een zwembad. Bovendien heb ik een zeer sterke aversie tegen zware medische ingrepen op mijn zeer gezonde eigen lichaam. Ik heb wel 500 uren elektrische epilatie ondergaan, maar dat is geen medische ingreep. Maar waarom zou je nu jouw gezonde lichaam een SRS en mogelijke levenslange hormoonbehandelingen aandoen, als je zonder die ingrepen ook door je sociale omgeving als vrouw wordt geaccepteerd ? En volledig stealth leven lijkt natuurlijk een prachtig ideaal. Maar op je 50e kun je natuurlijk niet in een volledig nieuwe sociale omgeving als vrouw zonder verleden uit de lucht komen vallen. Mijn huidige sociale omgeving heeft mij nooit als man gezien en kent zelfs mijn toenmalige voornaam niet eens, maar velen weten wel dat ik er vroeger anders moet hebben uitgezien en natuurlijk ook niet op een nonnenschool heb gezeten. In het gewone dagelijkse sociale verkeer speelt dat echter volgens mij na enige tijd geen enkele rol meer en bén ik voor hen allemaal gewoon helemaal puur en uitsluitend nog de Sabrina, die ik mij voel. Maar als mensen met huwelijks of scheidingsproblemen bij mijn partner én/of mijzelf aankomen, dan is het toch wel heel zinvol, dat je hen mogelijk toch ook kunt helpen met hoe ikzelf die problemen rond mijn ex in die mannenperiode in mijn leven zo bevredigend heb kunnen oplossen.

Het is mij overduidelijk geworden, dat binnen de Transgender wereld de gevoelsmatige verschillen en interpretaties minstens zo groot of zelfs nog groter zijn dan in onze Maatschappelijke Wereld. Wij kennen in onze maatschappij mensen, die het gevoelsmatig als het hoogste ideaal beschouwen, om helemaal alleen in een hutje in de hei tussen een schaapskudde hun leven door te brengen. Maar mensen als Bill Gates en Steve Jobs vinden geen rust alvorens zij, vanuit de garage naast hun woonhuis, een gigantisch wereldimperium hadden opgebouwd. En gelukkig gaat de herziene wet BW 1:28 over de geslachtswijziging nu , naast aan mensen die zondermeer medische aanpassingen wensen, ook ruimte bieden aan mensen, voor wie het puur sociale aspect, om als vrouw in onze samenleving erkent en geaccepteerd te worden, primair is.

Ik herhaal nogmaals, dat ik absoluut geen enkel idee heb, hoe mijn leven zou zijn verlopen als ik al met de hedendaagse tolerante transgender benadering in 1955 met puberteitsremmers mijn puberteit zou zijn ingedoken. Maar nu werd ik dus pas rond mijn 49e geconfronteerd met mogelijke medische behandelingen, die helaas het meest fundamentele kenmerk van het man of vrouw zijn, te weten de mogelijkheid om kinderen te verwekken of te baren, absoluut niet omvat. Bovendien kon men helemaal niets verhelpen aan het uiterst in het oog springende secundaire mannelijke seks kenmerk : kaalheid in de hoofdbeharing. Die kun je uitsluitend verhelpen met een haarprothese. Ongewenst haar op gezicht en lichaam is uitsluitend via elektrische Blend epilatie of nu ook via laserbehandeling te verwijderen. Maar waarom zou je dan de veel makkelijker te verbergen externe borstprothesen niet ook gebruiken, in plaats van een borstontwikkeling via hormonen met tevens een hogere kans op borstkanker ? Zeker op mijn leeftijd is de minst zichtbare verandering voor mijn sociale omgeving, die mij nu reeds volledig als vrouw accepteert, een SRS. Dit soort overwegingen zijn natuurlijk helemaal uiterst strikt persoonlijk en moet iedereen natuurlijk volstrekt uitsluitend voor zichzelf uitmaken. Maar daarbij zijn hatelijke opmerkingen als : “loop jij maar lekker door met die slungel tussen je benen”, natuurlijk absoluut niet gepast in een omgeving, waarin wij tolerantie van onze omgeving nastreven.