Outing tegenover de dokter

[Frederique_]

Hoi Arike,

Dank je wel!

En over dat tarief: natuurlijk is het een smak geld. Aan de andere kant: wat kost een avondje uit? Hoeveel avondjes uit moet je laten gaan als je die gesprekken gaat volgen? En waar kun je beter in investeren dan in je eigen "ik"?

Ik heb zelf nooit fijner en zelfstandiger geleefd als sinds ik (psychische) coachingsgesprekken volg, ik kan het iedereen aanraden om dit ook te gaan doen.

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

nou zo duur is onze kerstfeest al lang niet en dat is inclusief alle eten en drinken dat je wil

Lisa

[gast]

.....Ik had toen wel graag wat gehoord over andere opties, maar als mij toen verteld was dat een sessie van een uurtje bij en gespecialiseerde therapeut wel 87,50 euro kon kosten (en dat was nog in het guldentijdperk, dus reken maar terug ) dan was ik vast en zeker stijl achter over geslagen. Als ik mij goed herinner dan was dat ongeveer een halve maand stufi. Als student (toen) was dat dus ook geen optie.

Tanja van Hengel kost 92,50 Euro per drie kwartier. 180 Euro voor 1,5 uur, wat altijd uitloopt Dat is veel, ja. Het wordt echter wel vergoed, al moet je het eerst voorschieten. Je hebt dan wel een verwijzing nodig van je huisarts. Ben je student of je hebt een uitkering, dan bestaat de mogelijkheid om van een regeling te profiteren: een sessie kost dan 25 Euro per drie kwartier.

Kitty.

[gast]

Ik heb zelf nooit fijner en zelfstandiger geleefd als sinds ik (psychische) coachingsgesprekken volg, ik kan het iedereen aanraden om dit ook te gaan doen.

De ene mens heeft daar behoefte aan en heeft er ook baat bij, de ander staat stevig op eigen benen en regelt alles zelf. Bezoeken aan m'n psych is alleen maar nodig voor m'n papieren en om mijn einddoel te halen, niet als ondersteuning.

Kitty.

[Deedee]

Ook ik ben via de huisarts bij Tanja van Hengel terecht gekomen, en gelukkig had mijn huisarts al eens een transseksueel in de praktijk gehad, en stond er daarom ook niet raar tegenover.
Ik had van tevoren al de nodige informatie verzameld, en hij was hier erg blij mee, en vroeg of hij het mocht behouden.
Het nadeel bij Tanja is dat je het inderdaad moet voorschieten, en bij mijn zorgverzekeraar word het maar tot €500,00 vergoed. Daar zit je natuurlijk zo aan. Daarna gaat het via de AWBZ en hoef je nog maar €25,00 per consult te betalen, en sturen hun de rekening op.
In januari gaat het dan weer van voren af aan, maar wat het ook kost, ik ben blij dat ik de stap genomen heb en dan heb ik het er graag voor over.


Deedee
___________________________
Het lot leid ons, zonder rekening met ons te houden.

[Irene]

Mij wordt door deze en gene ook regelmatig ingefluisterd dat het zinvol kan zijn om met een genderthrapeut te gaan praten. Ik zie er om verschillende redenen tegen op.

1. De stap, en de mogelijke uitkomst met alle consequenties van dien
2. De stap naar de huisarts (is net ff te close)
3. De kosten, die dan aan het gezinsbudget worden onttrokken (schuldgevoel)


Irene

[Deedee]

1. De stap, en de mogelijke uitkomst met alle consequenties van dien
2. De stap naar de huisarts (is net ff te close)
3. De kosten, die dan aan het gezinsbudget worden onttrokken (schuldgevoel)



Dit zijn inderdaad 3 redenaties waar ik ook over getwijfeld heb.

1. De mogelijk uitkomst, kan wel alle twijfel bij je wegnemen waar je al jaren mee worstelt, en wil je inderdaad verder, je keus wat makkelijker maken lijkt mij.

2. Voor velen is de huisarts de vertrouwenspersoon van het hele gezin, en dat maakt het vaak moeilijker om daar naar toe te gaan.

3. Het kostenplaatje maakt het inderdaad niet gemakkelijk, vooral voor die gene die er zonder mede weten van hun partner er naar toe gaan.
Maar ook met instemming van de partner zoals bij mij, is 180 euro voor 2 sessies een behoorlijke aanslag op het maandinkomen, ook al krijg je ze later terug.

Deedee
__________________________________________
Het lot leid ons, zonder rekening met ons te houden

[Ciska Lacomte]

Nu heb ikzelf uiteindelijk toch maar de moeilijke stap gezet. Ik heb gekozen voor de afstandelijke benadering: Schriftelijk. Ik heb de brief wel persoonlijk aan de assistente gegeven.

Voor mij speelt mee dat ik een paar jaar geleden met een serieuze burn-out heb gezeten. Het heeft wat tijd en zelfoverwinning gekost, maar ik moet nu toch toegeven dat mijn geslachtsverwarring heel bepalend is voor alles wat er in m'n leven 'fout' is gelopen.

Alle argumenten om deze stap níet te zetten zijn volkomen rationeel, en dus aanvechtbaar.
De reden om de stap wel te zetten ligt volkomen in lijn met mijn gevoel en is dus onmiskenbaar.

Natuurlijk heb ik lopen draaikonten en boot-afhouden in de laatste maanden, vandaar ook dat ik deze draad weer heb opgepakt: Zoeken naar argumenten.
De optie van volledige geslachtsaanpassing doet nog steeds heel onwerkelijk aan: Kan dat dan werkelijk......

Vandaar ook mijn stelling eerder in deze draad: Zal ik met mijn twee meter en andere typisch-mannelijke lichaamskenmerken ooit door 'de mensen' erkend en herkend worden als vrouw, 100% vrouw, of zullen velen me blijven zien als....

Cynthia, jij hebt 't over een gevoel van thuiskomen? Op een wonderlijke manier heb ik daze week een voorproefje gehad, maar jouw duiding geeft maar een fractie weer van wat er door me heen ging.

Ik ben er niet 'klaar voor', want ik weet niet wat er nu zal gaan gebeuren.
Het is veel omvangrijker: Ik kan nu eindelijk aanvaarden dat 'Transsexueel zijn' tijdelijk is. Wil je er vanaf, dan moet er wat gebeuren.
Reken maar dat ik er vanaf wil...

Carla.

[Frederique_]

Hoi Carla,

Ik zou er zeker (met een psycholoog of psychiater of hoe zoiemand zich ook noemt) aan werken dat die je sterker maakt. Ik heb inmiddels (net geen) 40 psychologische gesprekken met mijn coach gehad. Afgelopen week gebeurde het volgende:

Toen ik donderdag 's avonds terugreisde ben ik in het stationstoilet van Groningen naar het toilet gegaan. Toen ik binnenkwam sprak de toiletmevrouw mij al aan: "het mannentoilet is daar, hoor!". Met make-up en in een rok is het schijnbaar nog niet altijd duidelijk wat ik wil... "Ja, maar ik ga bij de vrouwen naar het toilet", antwoord ik vriendelijk, terwijl ik gewoon doorwandel. "Oh, da's goed" antwoord ze veel zachter, best wel wat verbouwereerd. Toen ik terugliep wenste ze me vriendelijk een goedenavond, ze had de situatie duidelijk geaccepteerd.

Hoe anders ging dat vrijdagavond, toen ik in het stationstoilet van Amsterdam Centraal naar het toilet ging. Ik was nog niet binnen of iemand bulderde "Meneer!!!!" naar mij. Op die autoritaire manier wenste ik niet aangesproken te worden: niet met mevrouw en zeker niet met meneer. Dus ik wandelde (in een broek, met make-up) gewoon door. Dat schoot de man duidelijk in het verkeerde keelgat: hij kwam achter mij aan, en terwijl ik de deur van het toilet dicht probeerde te trekken duwde hij de deur open.
"Meneer, dat gaat zo niet!!!!" zei hij streng en met een hard volume. Ik deed de rits van mijn jas wat verder open zodat het profiel van mijn borsten wat duidelijker zou zijn, draaide me om en zei rustig:
"Ben ik volgens u een man of een vrouw?". Hij keek mij aan van teen tot top en liet de deur los. Toen hij na een paar secondes geen antwoord gaf, vervolgde ik net zo rustig:
"Ik zie er uit als een vrouw, daarom ga ik naar het vrouwentoilet".
En omdat de deur inmiddels dicht kon en ik hem niet meer zag (hij liep terug naar de ingang), deed ik op een rustige manier de deur dicht.
"Hmppfffff!!!" snoof hij toen hij hoorde dat ik mijzelf er als een vrouw uit vond zien - hij zag dat duidelijk anders.
"Een travestiet!!!!" zei hij een paar seconden later hard, toen de situatie echt tot hem doordrong. En toen ik daar niet op reageerde, een paar seconden later weer:
"Een travestiet!!!!".
Toen ik even later mijn handen wastte keek de man strak voor zich uit over het perron: hij koos er zichtbaar voor om mij niet te zien. Ook toen ik even later het toilet verliet keek hij een andere kant op en zei hij niets meer.

Ik kon inwendig wel juichen: een toiletdiscussie die ik op een volwassen manier, op een normale toon, benaderd had. En met positief gevolg: ik deed mijn behoefte op de plek waar mij dat het beste leek. Ik had duidelijk goed voor mijzelf gezorgd.

Ik was in mijn nopjes: niet alleen dat ik mijn zin had gekregen, maar vooral dat ik rustig gebleven was en er geen "gevecht" ontstaan was. Ik voelde me er ook niet vervelend onder, had meer iets van YES, ik kan het!!!

Als je daar kunt komen (en met psychologische ondersteuning is dat heel goed mogelijk) dan ben je er ook...

Groetjes,

Frederique

[Cynthia]

Mij wordt door deze en gene ook regelmatig ingefluisterd dat het zinvol kan zijn om met een genderthrapeut te gaan praten. Ik zie er om verschillende redenen tegen op.

1. De stap, en de mogelijke uitkomst met alle consequenties van dien
2. De stap naar de huisarts (is net ff te close)
3. De kosten, die dan aan het gezinsbudget worden onttrokken (schuldgevoel)

Elke uitkomst heeft consequenties. En wanneer je kunt blijven leven als man (met af en toe een uitstapje naar de vrouwelijke zijde) is dat verre te prefereren boven een ingtrijpend traject als TS.

Maar uiteindelijk moet je een keer een beslissing nemen, en daar ook de consequenties uit trekken. En als bijv. optie 3 het zwaarste mocht wegen, moet je ook ophouden te blijven dromen van ..........

[Irene]

Natuurlijk staat punt drie niet voor niets op de derde plaats, schuldgevoel is het minst belangrijke in het rijtje en punt 1 met afstand de belangrijkste Cynthia.

Cynthia schreef:

Elke uitkomst heeft consequenties. En wanneer je kunt blijven leven als man (met af en toe een uitstapje naar de vrouwelijke zijde) is dat verre te prefereren boven een ingtrijpend traject als TS.

Daar ben ik me terdege van bewust Cynthia, vandaar dat punt 1 zo zwaar voor me weegt, ik ben gewoon huiverig dat ik door de gesprekken te beginnen een drempel over ga die me in een stroomversnelling doet belanden.

Irene

[Arike]

En wanneer je kunt blijven leven als man (met af en toe een uitstapje naar de vrouwelijke zijde) is dat verre te prefereren boven een ingtrijpend traject als TS.

Dat is ook wel het punt waar ik erg mee worstel. Want hoe weet je nu zeker of je kan blijven leven in mannelijke gedaante en daarbij ook nog gelukkig kan worden??? Ik zou dolgraag van iemand de bevestiging krijgen dat dat voor mij geldt. Maar in de toekomst kijken is buitengewoon moeilijk, zo niet onmogelijk.
Maar in ieder geval is dat voor mij de reden om niet naar de VU te stappen, maar andere deskundigheid proberen te vinden.

...
1. De stap, en de mogelijke uitkomst met alle consequenties van dien
2. ...

Maar uiteindelijk moet je een keer een beslissing nemen, en daar ook de consequenties uit trekken. En als bijv. optie 3 het zwaarste mocht wegen, moet je ook ophouden te blijven dromen van ..........

Aan de ene kant heb ik het gevoel, uiteindelijk ben je er altijd nog zelf bij en heeft een mogelijke uitkomst niet automatisch alle mogelijke consequenties.
Aan de andere kant kan ik natuurlijk ook niet uit ervaring spreken en durf ik niet te zeggen wat ik zou doen als ik uiteindelijk zou moeten accepteren dat ik wel degelijk voor die keus zou staan...
En dat veroorzaakt bij mij inderdaad ook wel de nodige onzekerheid. En wellicht weerhoudt mij dat er ook wel van om te accepteren wat ik van mijzelf beter zou kunnen accepteren

[Joyce_]

1. De stap, en de mogelijke uitkomst met alle consequenties van dien

Irene, de mogelijke uitkomst ligt eigenlijk al vast in jouw persoon, hoe je nu bent en leeft, met al je dromen en verlangens. Ik heb mezelf me het recht gegeven om daar achter te komen. Ik heb daar soms wel schuldgevoelens over, maar weet ook dat dat eigenlijk onzin is. Ik heb er ook niet voor gekozen om zo te zijn als ik ben.

Wat ik met die uitkomst ga doen, de consequenties, dat is aan mij. Mijn 1e opzet was om er helemaal niets mee te gaan doen, omdat ik andere geen verdriet wil doen. Maar misschien is zo'n opstelling niet te handhaven, ik weet het niet. Maar eerst maar probereren die duidelijkheid te krijgen ...

Joyce

[Frederique_]

De gedachte van "anderen geen verdriet te willen doen" herken ik wel: die heb ik ook jaren wel gehad. Maar toch, terugkijkend, is dat wel een gedachte geweest waarbij ik mijzelf te lang ontkend heb. En nu ik het een keer gedaan heb blijken "die anderen" het best wel goed te kunnen accepteren.

Natuurlijk is het goed om alle mogelijkheden af te wegen (en dus ook het aller-verschrikkelijkste te bedenken dat kan gebeuren als je een stap zet). Soms moet je ook zeggen "ik ga nu voor mijzelf - wat er ook gebeurt". De keus is aan jou...

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Frederique --

Wanneer "de anderen" vrouw en kinderen zijn zijn de afwegingen van een heel andere aarde dan wie-dan-ook

Lisa