Travestie.org

En ik duim mee!
Gelukkig heb ik grote duimen, dus dat komt wel goed met je.

José

Ik heb ook zo'n website waarop ik erg veel van mezelf laat zien. Maar mijn transitie is dan ook geen verleden, ik sta er middenin! Ik weet niet, hoe ik er over een paar jaar over zal denken, maar ik heb erg veel gehad aan het lezen van websites van anderen. Dat gun ik de mensen die 'na mij' komen ook. En ik hoop, dat mensen die zelf helemaal niet trans zijn hierdoor iets meer van ons zullen begrijpen.

Ik denk dan ook niet, dat ik die intieme gegevens snel zal verwijderen, ook niet als mijn eigen transitie 'achter de rug' is. (Ik denk niet echt, dat hij ooit achter de rug zal zijn; vandaar de quotes...)

Ik kom dan toevallig hier en op msn heb ik dan wat transsekuele meiden staan. Maar voor de rest hou ik me helemaal niet bezig met het onderwerp. Wil gewoon met de stroom meegaan en niet constant stilstaan bij het feit dat ik transseksueel ben.

Valissia_ schreef:Ik kom dan toevallig hier en op msn heb ik dan wat transsekuele meiden staan. Maar voor de rest hou ik me helemaal niet bezig met het onderwerp. Wil gewoon met de stroom meegaan en niet constant stilstaan bij het feit dat ik transseksueel ben.

Mijn idee.

Valissia,

Jij hebt gelijk. Als ik en-femme ben (en dat is het allergrootste deel van de tijd) vergeet ik dat ik 'verkleed' ben, Dan ben ik gewoon wie ik ben: José. Niets meer, maar ook niet minder.
Dan kan je bijna zeggen dat het leven als man zijn bijna nooit bestaan heeft, alhoewel ik mijn mannelijke helft niet onder een laag beton stop.

Maar ik merk wel dat het t-zijn (trav,ts of tg) voor velen iets bijzonders is wat gekoesterd moet worden.
Deze woorden geven niet erg goed mijn gevoelens weer maar ik weet niet hoe ik het anders moet neerpennen.

Ik probeer ts/tg-zijn niet een deel van mijn dagelijkse gedachten te laten zijn.
Als man ben ik een man,punt. En als vrouw ben ik een vrouw.
Enne.... Als V voel ik mij beter in mijn vel zitten, beter functioneren.
Dat vinden anderen ook van mij.

Ik hoop dat je een beetje kan aanvoelen wat ik bedoel.

groetjes

José

wat ik nooit goed begrepen heb is : dan ben je man dan ben je vrouw

ik ben naar men gevoel altijd mezelf en men kleding is al jaren dezelfde,
velen noemden het een verwijfde man, enkel klopt men plaats in maatschappij niet echt, maar dat verandert vrij snel.

ik sta er ook niet bij stil dat ik ts ben, ik doe men eigen ding , en
tsja het genderteam helpt erbij .

Verleden laten rusten!!!

Ik kan er niet aan ontkomen aan de indruk, dat ik mijn verleden kan laten rusten.

Mijn dochter zal ongetwijfeld in haar leven geconfronteerd worden met het feit dat haar vader van geslacht is veranderd. Neem nou alleen al het invullen van officiële formulieren zoals bijvoorbeeld studiefinanciering. Ze moeten de namen van hun vader en moeder invullen. Hoe moeten ze dan de bureaucratische overheid duidelijk maken dat haar vader nu een meisjes naam heeft?
Juridisch blijft de vader altijd de vader, want op het tijdstip van hun geboorte was dat ook zo. Mijn dochter zal er op den duur hopelijk niet dagelijks mee bezig zijn, toch is haar leven ook veranderd.

Tegenover mijn ouders zou het ook niet rechtvaardig zijn om te zeggen: Zo ik ben nu een vrouw en ik wil niet meer met mijn verleden geconfronteerd worden. . Ik denk ook dat er meer aandacht moet zijn voor de opvang en begeleiding van familieleden van transseksuelen. Deze vallen u nog vaak tussen wal en schip: de algemene hulpverlening weet weinig tot niets van transseksualiteit, en de specifieke hulpverlening aan transseksuelen heeft aan de familieleden geen boodschap, zoals helaas regelmatig valt te constateren. Het is prijzenswaard dat de genderteams in Nederland en o.a. België ook aan de familieleden meer aandacht moet gaan besteden, zodat aan deze droeve situatie op korte termijn misschien een happy ending komt.

Schrijven hier op het forum ook al zoiets.
De meeste trachten voor anderen misschien hulpbehoevende antwoorden te kunnen geven op zijn of haar subtiele manier. Het getuigt van goede manieren, blijkt ook wel uit de persoonlijke emails die ik ontvang.
Ik ben zeker geen psychologe, toch hebben sommige van ons die net een comming -out hebben wellicht een psychologische barrière door broken door hier te komen.
En wat zou mij dan letten om even terug te vallen op mijn ervaringen in het verleden te melden?

Ik weiger om mijn verleden weg te cijferen, want ook mijn verleden had veel positiefs, vandaar uit put ik nog steeds mijn kracht.

Carola-Voorvelt schreef: Ik weiger om mijn verleden weg te cijferen, want ook mijn verleden had veel positiefs, vandaar uit put ik nog steeds mijn kracht.

Lijkt me heel verstandig bovendien: je zou er een dagtaak aan hebben en behalve alle veranderingen aan jezelf die je nu hebt te verwerken ook nog het feit dat je ooit zoon, echtgenoot, vader bent geweest en in zekere zin altijd zult blijven onzichtbaar te maken.

<<groetjes

Met alles respect voor de andere meningen maar ik kan mijn verleden nog niet laten rusten op dit moment. (2,5 jaar na mijn SRS) Ik ben nog volop in ontwikkeling en nog volop bezig mijn verleden te verwerken en me mijn nieuwe leven eigen te maken. Een ieder die stelt zijn verleden te laten rusten bekijk ik enigzins met argusogen omdat ik me daar eigenlijk niet veel bij voor kan stellen. Het proces en het komen tot, in de periode daarvoor is dermate ingrijpend dat je er mijns inziens nog wel tot vijf jaar na je SRS bezig mee bezig bent. Helemaal los ervan zal ik nooit komen en dat wil ik eerlijk gezegd ook niet. Het is immers mijn verleden en heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Wel geloof ik dat het in de toekomst steeds minder belangrijk zal worden me met dat verleden bezig te houden maar daar zal ik nog een hoop werk voor moeten verzetten. Mijn TS heeft veel schade aangericht in mijn leven. Pestverleden met alle gevolgen van dien verkeerd aangeleerd erotisch gedrag verdriet woede weet ik veel wat nog meer en het zal nog een hele tijd duren voor ik weer helemaal in orde ben. Dus verleden laten rusten? Nee nu nog even niet.

Hoe in gods naam zal ik ooit mijn verleden vergeten of laten rusten, ik heb nog te veel te doen om het te verwerken, ik schrijf wel elders dat ik geen familie heb, maar er is een hele grote familie waar ik me van losgemaakt heb omdat ik van hun nooit werd geaccepteerd en als zwart schaap van de familie gezien werd!

Niemand van de familie weet dus iets waarmee ik nou concreet in A'dam bezig ben, dat komt ook nog op me af het aan hun te vertellen, op dat moment is al weer sinds meer dan een jaar geen enkel contakt met de clan, ze wonen gelukkig ook 500 km verderop aan de linker kant van de straat, maar als het weer zo ver is dat we contakt hebben, gaat niet gewoon het leven verder, nee daar komt me keihard het verleden zeker op volle touren inhalen, is altijd zo, elke keer dat we contakt hebben, komt alles weer omhoog, wat mijn klote vader me toen alles heeft aangedaan, dat hele gebeuren is nog helemaal niet verwerkt zo als het hoort, ik praat wel veel over maar niet met hun, ik kan het ook niet, tis me teveel hoor, volgs hun moet ik het nu ook eindelijk maar's moeten vergeten, tjaaaa

In "My Big Fat Greek Wedding" zegt Nick, de broer van Toula (de hoofdpersoon van de film) tegen haar:

“Don’t let your past dictate who you are, but let it be part of who you will become.”

Lisa

En dat Lieve Lisa is dan ook precies wat ik de laatste tijd aan het doen ben. En het begint me zo langzamerhand te lukken. Gisteravond was voor het eerst in 12 jaar dat ik een avond helemaal uit mijn dakkie ben geweest helemaal op eigen kracht. Dus zonder toegevoegde middeltjes om mijn frustraties te verstoppen. En dat was een hele overwinning op mezelf. Ben dan ook erg blij met de Joanne die ik aan het worden ben dankzij de ervaringen uit mijn verleden.

Ps ook erg leuk jou een keer live mee te mogen maken. Je zag er heel leuk uit zo met je santa hat:)

Dank je wel, Joanne, en mag ik zeggen dat geen enkele foto dat ik van jou heb gezien recht doet aan de mooie mens (zowel van binnen als van buiten) met wie ik gisteravond heb kennisgemaakt. Ik kan moeilijk jouw levensvreugde en uitstraling rijmen met de verhalen die je hier hebt verteld over je verleden en de problemen die je soms meemaakt. Je mag -- nee, je moet ongelooflijk trots op jezelf zijn.

Lisa

Thank you ur too kind my dear

Joanne schreef: Het verschil ligt hem waarschijnlijk in de leeftijd en in de manier van leven. Deze zaken komen voornamelijk omdat ik er een actief uitgaansleven op na hou. In het dagelijks leven heb ik hier minder last van als bij het uitgaan. En ja dat heeft soms ook tot gevolg dat ik in het winkelcentrum gespot word omdat ze me van het uitgaan kennen.

Uhm... ff lekker laat nog reageren
Veel van wat je schrijft over wat je doet en delen van je houding, herken ik uit mijn eigen leven en instelling. Ook ik ga nog steeds uit in mijn oude stamkroegen (en maak me geen enkele illusie: zowel het personeel als de stamgasten weten gewoon precies wat er aan de hand is. Duh, ze hebben het zien gebeuren), heb geen enkele behoefte eraan om op te gaan in de massa (zou ook helemaal niet kunnen als goff), binnen goffy scene vaker wel dan niet nadrukkelijk in de buurt zijn waar het ook echt gebeurd (als een van de scene fotografes), ook ik krijg met regelmatig van een goede vriend te horen dat ik het mezelf veel en veel te moeilijk maak, enz, enz...

Natuurlijk wordt ik ook wel eens een enkele keer door iemand aangesproken en als die persoon de vraag beschaafd en vriendelijk stelt is er zelfs een kans dat ik nog open antwoord ook.

Alleen tegelijkertijd weet ik ook de meeste mensen toch echt alleen maar gewoon een jonge vrouw zien (ééntje die trouwens heel blij is doorgaans zo'n 10 jaar jonger geschat te worden dan ze in werkelijkheid is, daarmee kom ik tenminste weer aan de goede kant van de 30 uit ). Dus terwijl ik de ene helft van je verhaal helemaal herken, herken ik de andere helft compleet niet. Niet dat het echt belangrijk is, maar dan ga ik weer eens het me moeilijk maken en zoeken naar de verschillen...