Travestie.org

Hoi meiden,

Na enkele zeer woelige weken, zoals jullie weten heeft mijn familie mij verlaten alleen mijn vader steunt mij, de eerste stappen in de buitenwereld als vrouw (part-time nog wel) en alle emoties en het feit dat ik 7 november mij intake heb zorgen ervoor dat ik helemaal dicht klap (zie ook het topic stof).
Mijn vriendinnen steunen mij enorm, maar ik zie het nu ff niet meer. Ik begin nu te leven met in het achterhoofd de stap dat ik over enkele jaren het lichaam zal bezitten dat ik altijd had moeten hebben. (tenmiste als het VU meewerkt, zo niet dan is het waarschijnlijk exit) . Ik zie erg tegen het komen traject bij het VU op. Daarom ben ik op dit moment ook niet in staat om mij regelmatig op het forum te melden en mee te kwebbelen.
Aankomende week ga ik maar eens weer met mij huisarts babbelen, ik zie het allemaal niet meer zitten. Was ik maar zover dat ik mocht beginnen, want daar leef ik op dit moment nog voor, het houdt mij nu nog in de running.

Groetjes,

Hoi Laura.

We hebben het er ook al es prive over gehad, maar juist nu is het heel belangrijk dat je je kunt uiten. Je moet je gevoelens leren uiten en er niet zelf mee blijven worstelen (hoor wie het zegt hihi; ben zelf ook wel een beetje erg zoals jij hoor).
Maar het VU-traject hoef je niet tegenop te zien hoor.
De intake is psychologisch een hele stap, maar stelt op zich niet zoveel voor. Pas een maand of drie, vier daarna beginnen de gesprekken pas echt. In jouw geval dus pas maart 2004 schat ik zo in.

Maar wat houdt je tegen om alvast te beginnen met full-time als vrouw te leven in plaats van part-time? Of bedoel je dat niet?
Maar het belangrijkste dat ik je wil meegeven is, dat je je moet blijven uiten. En waar sommigen afhaken, zul je zien dat er anderen voor in de plaats gaan komen. En die nemen je wel zoals je bent!
Dus daar heb je uiteindeljk veel meer aan!!!

En het forum is niet alleen om mee te kwebbelen, maar ook om elkaar te steunen. Met name het TS-gedeelte! Doen hoor.
Je mag altijd prive contact houden als je daar prijs op stelt hoor.
Liever teveel dan te weinig denk ik zo maar.

Lieve Cynthia,

Heel erg aardig van die opbeurende woorden. Je hebt wel gelijk. Sommigen laten je als een blok vallen (familie heb je gekregen en daar moet je het maar mee doen) anderen geven je steun en warmte. Zo als afgelopen vrijdag, mijn zus moest zo nodig weer eens de boel bij ons op stelten zetten. Ik had uit veiligheidsoverweging al het slot van de poort vervangen, ze was altijd bij mij welkom, maar naar de 'voorstellingen' die ze regelmatig houdt, heb ik haar de toegang maar ontzegd en kan ze gewoon aanbellen. Ik wist dat ze kwam dus ben ik ondergedoken bij mij een van mijn boezemvriendinnen. (vriendinnen en vrienden vindt je, zij passen bij jouw). Telkens na een sessie van mijn zus slaap ik een nacht niet, bloeddruk als een raket omhoog, hartkloppingen, trillen en bibberen. Nu weet ik wat psychologische oorlogsvoering inhoudt. Telkens je een slag toebrengen op het moment dat je voor 90% hersteld bent en zolang dat je helemaal kapot bent.

In een van de komende weken zal ik een onderhoud met de notaris hebben over het onterven van mijn broer en zus. Wie mij bij leven niet wil accepteren hoeft na mijn dood niet van mij te profiteren (eigen huis + eigendommen) ik schenk het liever aan de mensen die mij lief zijn (mijn boezemvriendinnen). Als ze me kwaad maken ben ik een kreng hoor.

Zoals je al wel weet, wil ik niet verder leven na afwijzing door het VU. Daarom laat ik nu alvast eea vastleggen voor als het misgaat. Een brief aan de achterblijvers is er een van met een verklaring waarom en waar ze de schuldigen moeten zoeken.
Sorry dat ik zo verbitterd ben, maar ik zie op dit moment echt geen andere oplossing. Ik wil gewoon zijn wie ik altijd al had moeten zijn maar door een fout in de natuur mocht zijn. Dat wil ik in de komende tijd rechtzetten, ik ben er klaar voor, zonder een moment van twijfel ben ik het laatste en belangrijkste deel van mijn huidige leven ingegaan. Ik wil niet langer leven in een mannenlichaam, dan liever helemaal geen leven meer.

Afgelopen weken ben ik al part-time omgegaan, in overleg met mijn werkgever ben ik voor mijn werk nog niet over. Mijn klantenkring moet nog op de hoogte worden gedracht (zie mijn topic's hier en bij Yahoo). Het heeft zijn tijd nodig en daar kan ik mij in vinden. Niets overhaast doen. Ik zou al wel heel graag full-time overgaan. Per medio november ga ik voor mijn schoonheidssalon wel over. De klanten die ik daar heb zijn op de hoogte. Als er wat wegvallen is niet zo erg, dan heb ik weer een avond rust of ik kan mijn wachtlijst inkorten. Tot op dit moment geen enkele twijfel of negatief woord van hen gehoord.

Ik weet het, ik moet voor mijzelf opkomen.
O ja, ik heb niet eerder prive gereageerd, de emailserver (waar ik zelf het beheer over voer) is door een aantal providers geblocked ivm een open relay. Dit is nu verholpen door een andere server in te zeten. Ik denk dat ik je nog wel een keer prive weer mail.

Groetjes

Hoi Laura,

Als ik dit soort brieven lees op het forum krijg ik altijd de kriebels vooral als familie waar je eigenlijk veel steun van moet verwachten.
Nou nee dus niet in jouw geval ik vind dit echt vreselijk om te horen en dat je nu door heel veel ellende alleen nog maar depressiver word.

Toch hoop ik dat er ook voor jou licht is aan het eind van die tunnel en dat alles straks alles in positieve aard terug keert.
Het Vu traject kun je niet versnellen dat weten we allemaal maar probeer nu eens de dingen te doen die wel voor handen zijn en wat je wel makkelijk op kan lossen zet het anders eens op het papier en streep af wat je hebt gehad ik weet zekers dat het in je voordeel gaat werken en er meer rust gaat komen in je hoofd..
Als je graag om wilt gaan moet je dat gewoon doen laat je niet weerhouden door anderen dit is wat je wil dus geen probleem van maken.
Laat ze maar in hun eigen sop gaar koken en negeer ze maar eens.
Op je werk zal je daar rekening mee moeten houden dat is niet anders je werkgever is toch ook heel belangrijk maar er komt straks een tijd dat dat ook geen probleem meer hoeft te zijn als eenmaal het Vu traject gepasseerd is.
Straks kunnen ze niet meer om jou heen dat is een feit laat maar zien dat je een mooie vrouw bent van buiten en van binnen.
Mensen die je nu laten vallen heb je straks niet meer nodig daar moet je geen energie meer insteken zonde van je tijd.
Besteed liever tijd aan anderen die wel begrip hebben voor jou en jouw situatie je zult zien dat je daar heel veel voor terug krijgt.
Er hoeft voor jou helemaal geen exit te zijn geloof in jezelf laat dat aan anderen zien zorg dat je trots kan zijn opjezelf praat met het Vu laat zien dat je het allemaal aankan dan weet ik zekers dat ze jou willen helpen op een goeie manier.

Ik wens je verders heel veel sterkte met alles en koppie op hoor meid ..

Hi Laura,
ik kan me je worstelingen, ontgoochelingen, depressies allemaal voorstellen, maar je leven, en dat is het enige wat je echt bezit, laten afhangen van positieve gesprekken bij de VU gaat me toch ietwat te ver. Bekijk je leven in de spiegel, zie je dan niet ook fijne dingen. Liefde gekregen van anderen, liefde gegeven aan anderen. De waardering in je leven waardoor je als mens gegroeid bent. Bij je leven hoort ook een kunne een gender. Je geest echter zal nooit veranderen, in welk lichaam je ook woont. Mijn advies, maar take it for what it's worth, ga nu al als vrouw leven, doe datgene wat je ook zonder het VU kunt doen. Be a woman, en gedraag je zo, als dat is wat je graag wilt zijn. Liefs Yvon

Miss Laura schreef:Hoi meiden,

Na enkele zeer woelige weken, zoals jullie weten heeft mijn familie mij verlaten alleen mijn vader steunt mij, de eerste stappen in de buitenwereld als vrouw (part-time nog wel) en alle emoties en het feit dat ik 7 november mij intake heb zorgen ervoor dat ik helemaal dicht klap (zie ook het topic stof).
Mijn vriendinnen steunen mij enorm, maar ik zie het nu ff niet meer. Ik begin nu te leven met in het achterhoofd de stap dat ik over enkele jaren het lichaam zal bezitten dat ik altijd had moeten hebben. (tenmiste als het VU meewerkt, zo niet dan is het waarschijnlijk exit) . Ik zie erg tegen het komen traject bij het VU op. Daarom ben ik op dit moment ook niet in staat om mij regelmatig op het forum te melden en mee te kwebbelen.
Aankomende week ga ik maar eens weer met mij huisarts babbelen, ik zie het allemaal niet meer zitten. Was ik maar zover dat ik mocht beginnen, want daar leef ik op dit moment nog voor, het houdt mij nu nog in de running.

Groetjes,

Lieve meiden,

Het klopt wel wat jullie schrijven, het leven is hard. Ik heb ook nog wel hoop, er zijn nog wel positive kanten te ontdekken. Na mijn coming out is al weer een klein beetje de zon gaan schijnen, alleen de reacties van mij eigen familie k..k..k..k..k.. en nog eens k.. ik had op iets meer begrip gehoopt. Mijn vader steunt mij wel door dik en dun. Al mijn kennissen die ik op de hoogte heb gebracht zeiden, gelukkig eindelijk weten we wat er bij jouw aan mankeerd. Wij wisten altijd al dat er iets niet goed zat. Ook een oude buurjongen, die nu mij buurman is zei laatst nog: al op de lagere school was je anders, je paste niet in de jongensgroep.
Waarom zien buitenstaanders het wel alleen je eigen broer en zus niet. Mijn collega's hebben achter mijn rug om ook wel eens aan mijn werkgever gevraagd over hoe of wat ik was. Ook zij zagen iets.
Dit en de enorme stress maken mij erg depri.
Als mijn zus mij nou eens ff met rust zou laten, dan kan ik weer de normale draad van het leven oppakken.
Mijn boezemvriendinnen zijn toffe meiden (echte bio-vrouwen, getrouwd en kinderen), zij steunen mij net als jullie om de werkelijkheid niet uit het oog te verliezen. Het kost mij nu nog heel wat slapeloze jank nachten. Mijn gewicht is behoorlijk afgenomen. Dit is eigenlijk wel een voordeel, maatje 42-44 past mij nu als gegoten, het buikje is verdwenen. (dit is toch echt wel positief).
Ik weet het ik moet door, want achter de wolken schijnt de zon ook voor mij.

Liefs,

Hoi Laura,

Zeg, je doet me wel schrikken, hoor. Ik heb al vaker berichten op het forum gelezen van T*girls die het even niet meer zagen zitten (ben er regelmatig zelf eentje van) maar iemand die een zelfmoord overweegt ben ik nog niet tegengekomen.

De andere meiden hebben het eigenlijk al allemaal in het breed aan je uitgelegd. Meid, focus op de goede dingen in je leven en laat vooral je zus even links liggen. Het feit dat je al over erfeniskwesties zit na te denken maakt me echt een beetje bang. Denk daar nog niet te veel aan!

Positief is:

1. Je hebt vele biovriendinnen die je steunen door dik en dun. Om je T*vriendinnen hier op het forum al niet te vergeten.

2. Ook de vooruitzichten voor je intake bij het VU is toch iets om naar uit te zien. Als ik lees hoe je nu lijdt onder zulke depressieve gevoelens, wie zal je daar dan een geslachtsveranderende operatie weigeren?

3. Je klanten en je werkgever geven ook al aan dat ze je niet laten vallen. Dus wat betreft de werkzekerheid na een eventuele operatie zit het ook wel goed. Toch wel belangrijk, niet?

Nee meid, zet je een leuk muziekje op. Gooi je familie even overboord (op je vader na, dan) en vergeet al de negatieve gedachten. Blik naar voorwaarts, je wordt een echte vrouw.

Groetjes en een dikke knuf om je humeur wat op te krikken.

Sterkte, meid!

Hoi allemaal,

Zoals jullie al schreven, blijf hopen. Ja, gisteravond belde mijn zwager. Hij wil een lijmpoging ondernemen om toch de breuk tussen mijn zus en mij te herstellen. Het gesprek verliep zeer goed en in alle rust. As. vrijdag komt hij koffiedrinken en onder 4 ogen het gesprek voortzetten.
Ik zie het positief tegemoed. Ook het gesprek met mijn huisarts verliep zeer goed. Dit geeft je weer moed.
Ik hou jullie op de hoogte.

Groetjes,

Hi Laura,


Leef je eigen wereldje met de mensen die je accepteren ..... jezelf geweld aandoen is dan weer niet eerlijk naar diegenen die om je geven .

Sterkte en hou van het leven!!!!!!!!!!

Knuffel Véronique