Travestie.org

Op dit moment weet ik niet meer hoe het verder moet. Het lijkt wel of alles tegen mij is. Ik heb enkele weken een gesprek gehad met mijn huisarts over hormonen. Waar ik al bang voor was is toch uitgekomen: Je vrouw wilt zijn, ok je doet maar, maar onder mij. Dit is precies het zelfde als je zegt dat je kanker hebt tegen je huisarts en dan als antwoord krijgt: succes ermee. Geen enkele medewerking (zal wel komen dat ik ziekenfonds ben, valt niets te halen aan zo’n lastig geval).
Ik zit op dit moment te wachten op een oproep voor het eerste gesprek met de zielenknijper. Als dit maar goed gaat, alles wat ik op dit moment doe gaat fout, ik leef nu al bijna 5 maand als vrouw voor zover mogelijk. Als de gesprekken ook het zelfde resultaat opleveren als het gesprek met mijn huisarts, ik moet er niet aan denken. Het maakt mij alleen nog maar meer gedeprimeerd, ik kan het bijna niet meer aan. Ik ben tegen de overspannenheid aan, maar er aan toegeven kan ik nog niet, want er is nog hoop en overspannen zijn vergt ook weer hersteltijd. Een ander nadeel van overspannen zijn is dat een psycholoog dit direct doorheeft en eerst zal trachten dat probleem op te lossen. Weer uitstel. Hoe langer het uitstel duurt hoe negatiever ik wordt. Ik sta en ’s morgens mee op en ga er ’s avonds mee naar bed. Ook met mijn werk gat het weer achteruit, concentratieproblemen. De dag wil maar niet voorbij.
Zoals je ziet zie ik als een berg tegen de gesprekken op. Zo optimistisch als ik normaal ben zo negatief ben ik nu. Tegen de rest van het traject zie ik absoluut niet op, ook niet naar de dag van de grote verlossing. Ik zie er nu al naar uit, eindelijk te zijn zoals ik altijd al had moeten zijn. Ik wil de boel niet forceren, maar progressie mag er wel zijn.
Alleen de gedachten dat ik niet door de jurering kom baat mij zorgen. Jullie zullen wel zeggen: blijf gewoon je zelf, maar toch. Ook alle ellende met mijn familie en mijn werkgever
zorgen ervoor dat ik het niet meer zie zitten.
Als ik niet mag zijn die ik behoor te zijn is voor mij het moment over een andere verlossing te denken, want ik kan het niet langer aan. Een stuk touw is dan volgens mij nog de enige oplossing.
Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik probeer mij telkens nog op te laden, maar op een gegeven moment lukt het niet meer, dan slaan alle zekeringen eruit. Hartelijk dank doktoren van Nederland, weer een lastige patiënt minder. Voor Hoogervorst weer een kostenbesparing.
Waarom moet mij dit overkomen? Bij de meeste postings die ik lees verloopt alles positiever. Komt dit omdat alleen de positieve ts hier nog aanwezig zijn en de afgewezen het voor gezien houden? Wat moet ik doen? Wie kan mij helpen? Wat kan ik tijdens de gesprekken verwachtten? Ik weet dat je er niet op kunt voorbereidden, maar het geeft wel steun.

Ps. Het stuk touw hangt nog ik de schuur waar ik het voorlopig nog laat hangen, ik hoop niet dat het zover komt dat ik het ga gebruiken. Het kan ook maar eenmaal, maar de achterblijvers zitten met de rotzooi.

Laura,

Laat je niet kisten meid.
Ooit zal de rups een prachtige vlinder zijn toch?
Je weet hoelang dat ongeveer duurt, dus in de tussentijd geduld uitoefenen.

Wat ik zelf doe is ondertussen stappen nemen of voorbereiden op mijn eigen weg naar het grote doel. Want ook ik heb een huisarts die zelf niets doet (al wil die wel verwijzingen uitschrijven) .

Maar gewoon vasthoudend zijn, en je doel voor ogen houden.
Het gaat je lukken.

Hoi Laura,

Waar je op kunt rekenen bij het VU is dat er serieus naar je geluisterd wordt. Je krijgt tijd zat voordat zij een "oordeel" over jou hebben.
Ziekenfonds of niet heeft er niks mee te maken.

Jezelf in de zenuwen maken helpt niet echt, dus mijn advies; zie er niet zo erg tegen op, die mensen daar doen niet anders dan met transen om gaan. Als jij gewoon jezelf bent dan komt het heus goed hoor.

Sterkte, Amanda

Hoi Cynthia en Amanda,

Heel hartelijk dank voor jullie steun.
Voor Chynthia: je weet voldoende over mij.
Voor Amande: Voor mijzelf ben ik er wel uit ik moet alleen nog dat 'examen' doen. Ik zie er als een berg tegenop.

Voor alle duidelijkheid, ik doe nu nog geen domme dingen. Ik probeer op dit moment nog iets van mijn leven te maken, dat is het doel dat ik op dit moment nastreef.

Na jullie opbeurende woorden wil ik jullie danken voor de steun en het begrip. Misschien kinderachtig, maar een opbeurend woord doet wonderen.

Groetjes,

Hoi Laura,

Dat je huisarts niet wil mee werken heeft voor de VU echt geen enkele waarde. Mijn huisarts stuurde mij ook naar huis met de boodschap dat ik het maar zonder zijn hulp moest uitzoeken. Toch heb ik bij het genderteam het groene licht gekregen. omdat zij in zagen dat de psychiese druk zo groot was dat er geen andere mogelijkheid was.
Voor zover ik jouw verhaal ken hoef jij je echt geen zorgen te maken, het zal zeker geen makkelijke weg worden voor jou maar je zult die weg zeker gaan bewandelen, al ben ik natuurlijk geen psych.

Verder wil ik je adviseren vast te beginnen om naar een andere huisarts te zoeken want aan je huidige huisarts heb je dus geen moer.

Groetjes en sterkte,
Franciska.

Hoi Franciska,

Je hebt gelijk, de druk wordt te hoog, jarenlang heb ik het weten te onderdrukken. het is precies als een dijkdoorbraak. Eerst een paar druppels lek, daarna wordt het gat steeds groter, er is geen houden meer aan. Het functioneren in het leven wordt steeds moeilijker. Concentratieproblemen in mijn normale werk. Niet lekker meer in de vrije tijd kunnen werken in mijn schoonheidssalon. Ik wou gewoon wat begrip en iets medewerking van hem om mij weer een beetje op de rails te krijgen. Ik verzand nu in het niets. Elke dag lijkt bagger. Ik had gehoopt dat hij mij wou helpen. Het vertrouwen in mijn huisarts heeft een enorme dreun gehad. Het vinden van een andere huisarts is niet eenvoudig met het huidige gebrek aan die hans-worsten. In mijn plaats hebben ze onderling overleg, dus overstappen naar een ander heeft volgens mij geen zin, ze werken allemaal onder een hoedje.
Wat als ik nu met een ernstige ziekte kom? Ook zo van, ik wens je succes.
Waarom worden mensen die jarenlang hun best hebben gedaan om hun longen kapot te roken wel geholpen? Ze hebben toch gekozen om in gezondheidsproblemen te komen. Ik heb niet gekozen voor wat ik ben, ik heb gekozen om hulp te zoeken en gelukkig verder te leven in het geslacht zoals ik geboren had moeten worden. Het leven wordt nu een hel, als de 'deskundigen' het laten afweten zoek ik zelf wel naar een alternatief.
Zoals ik als schreef is er nog hoop dat het VU mij wil helpen, zoniet dan neem ik afscheidt van deze rotwereld.

Groetjes,

Hoi Laura,

Een huisarts is geen deskundige als het op specifieke problemen aan komt.
Je huisarts is ook verplicht om jou te helpen bij het zoeken naar een andere huisarts hij is er namelijk verantwoordelijk voor dat jij goede zorg krijgt. Dit betekend dus dat wanneer hij jou niet wil helpen om wat voor reden dan ook hij er voor moet zorgen dat jij een andere huisarts krijgt die geen probleem heeft met de behandeling van transseksuelen. Je kunt dus gewoon tegen je huisarts zeggen dat wanneer hij dan maar voor een andere huisarts voor jou moet zorgen.

Heeft hij eigelijk gezegt waarom hij je niet wil helpen?

Groetjes,
Franciska.

Hoi Laura

Allereerst wil ik je even zeggen dat ik achter je sta net als alle meiden hier. We hebben het allemaal meegemaakt of moeten het nog ondergaan en weten dus dat je serieus bent en dat het probleem waar je mee worstelt een heel vervelend probleem is. Verder proef ik uit je posting inderdaad een enorme negativiteit en dat is iets wat je mijns inziens los zou moeten laten. Negativiteit lokt namelijk negativiteit uit en dat helpt niet echt mee in de progressie van je transitie of wat dan ook waar je mee worstelt. Daarnaast vul je de gedachten in voor mensen die je nog nooit hebt gesproken naar aanleiding van een vervelende ervaring met één persoon. Op die manier sluit je zelf de weg naar een uitkomst af en dat is ook iets wat een progressie in je proces tegenwerkt. Wat ik je dus zou willen aanraden is een wat opener vizier te houden. Er zullen altijd mensen zijn die het met je beslissing moeilijk hebben. De truuk is dat soort dingen te filteren en uit je leven te vegen. Maar wel op een positieve manier zodat je er voordeel uit kunt halen. Elke keer dat je een nare ervaring overwint is dat iets waar je sterker van wordt en als je transitie vordert heb je daar baat bij. Het leven bestaat nu eenmaal uit dualisme. Aan de ene kant heb je tijden dat het goed gaat en aan de andere kant heb je momenten dat het fout gaat en je je er slecht bij voelt. En juist die tijden dat het slecht gaat zou je kunnen zien als leerschool. Geef de moed niet op en vecht meid. Confronteer mensen neem het leven in je eigen hand en laat het niet van anderen afhangen. En ga vooral niet de slachtoffer rol in. Dat werkt niet en maakt het alleen maar moeilijker. Wat de "zielenknijpers" betreft in de VU. Laat dat gevoel los. Die "zielenknijpers" zijn er om jou te helpen en niet om je de grond in te stampen. Het fenomeen transsexualiteit wordt in de VU inderdaad heel serieus genomen en een reaktie zoals die van je huisarts is er één die je daar in ieder geval niet hoeft te verwachten. Maar het ligt er natuurlijk ook aan hoe jij er zelf tegenover staat. Als je met een enorme air je recht op hulp opeist (bij wie dan ook en om wat voor reden dan ook) dan zal je het deksel op je neus krijgen. Je hoeft je ook niet in je zak te laten schijten maar onthou dat je met stroop altijd meer vliegen vangt dan met azijn. En respect krijg je ook pas als je het zelf geeft. Doe maar even een stapje terug op de versnelling en wacht eens af wat er allemaal gaat gebeuren. Kan best zijn dat het allemaal heel erg meevalt en dat je je nu helemaal voor niets zo zit op te winden. Laat dat touw nou maar hangen of beter nog gooi het gewoon weg. Ik wens je heel veel sterkte in ieder geval.

Hallo Laura,
Ik weet niet juist hoe het in Nederland werkt, maar hier kan een huisarts niet zomaar iets voorschrijven. Echte hulp kon ze alleen maar geven door me aan te raden kontakt op te nemen met het genderteam en daar de gepaste hulp te halen. Het is wel een "do it yourself" zaak. Want voor alles wat je wilt moet je zelf lopen, informatie zoeken, afspraken maken... Het genderteam heeft me dan een lijstje met psychologen gestuurd die ervaring met T-zijn hebben. Ook hier weer zelf het initiatief nemen en er gewoon naartoe stappen, zeggen wat je werkelijk wilt. Gevolg is dat ik sinds vrijdag mijn "groen licht" heb. Maar ook nu is het zelf verder uitzoeken en stappen nemen...
Wat ik hiermee wil zeggen is, je hebt een doel en dat moet je vasthouden en er ook echt alles voor over hebben om het te bereiken. Opgeven is geen oplossing. Werkt het niet met een dokter... gewoon verder zoeken tot je er een hebt waar het wel mee werkt en die je kunt vertrouwen. Ze zijn er... heb vertrouwen in de toekomst, maar probeer niets te overhaasten.
Liefs
Angelique

Hier in Nederland heeft je huisarts in principe geen invloed op je transitie. Alles wordt door het genderteam geregeld en verzorgd. Alleen als je besluit de alternatieve route te bewandelen is het handig als je huisarts meewerkt omdat hij dan degene is die je hormonen voorschrijft en zo. Volgens mij kan ze dus best bij haar huisarts blijven voor de gewone huisartszaken. Zal misschien wat stroef verlopen na de ervaring die ze gehad heeft al kan het ook best zijn dat gaandeweg het proces hij ziet dat ze er in haar voordeel door veranderd.

Ja meiden,

Jullie hebben wel gelijk. ik zie de dingen af en toe wel te somber. Het probleem van mijn huisarts is een van de zaken. Er spelen meer dingen. In een er van komt misschien weer schot.
Gisteren is mijn zwager nog op bezoek geweest. Hij wil nog een verzoeningspoging doen naar zijn vrouw (mijn zus). Ik hoop dat het wat wordt. dan is een een punt opgelost. Verder heb ik nog een broer. Dit zit op dit moment zelf diep in de shit. Dus uit die hoek heb ik voorlopig niets te verwachten.
Mijn hartsvriendin welke een paar deuren verderop woont gaat verhuizen. dat is pech, waar we blijven vriendinnen.
Op mijn werk het nog niet vorderen, de gehele dag dwalen mijn gedachten af. De concentratie is zoek. Ook hier kan ik in de loop van de tijd wel weer iets rechttrekken.
Het probleem met mijn huisarts heb ik ik een voorgaande topic af als afgesloten beschouwd. (niet als opgelost)

Als ik nu de balans opmaak mag ik niet zeuren. Zolang er nog hoop is moet ik alles aangrijpen, zonder de boel te forceren. Ik ga deze week werken aan een positieve houding. Hiermee hoop ik een compleet afknappen te voorkomen, want daar heeft niemand iets aan.

Meiden, allemaal hartelijk dank voor jullie medeleven en adviezen.
Ik ga ervoor.

Groetjes,

Hoi meiden,

Nu een week later kan ik alleen maar zeggen dat ik vorige week behoorlijk in een dip zat. Ik zag het ff niet meer zitten. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt door het zeer lange wachten, zonder dat er zicht is op een vervolg. Ik leef nu bijna een half jaar als vrouw en het gaat steeds beter. Bijna alle correnspondentie vermeld nu mevrouw. Ook al mijn lidmaatschappen van diverse organisaties vermelden mevrouw evenals de vezekering. Mijn huisarts heeft nu ook mevrouw in zijn systeem staan en mijn neiuwe naam.
Vorige week voelde ik mij precies een formule race-wagen in de grindbak. Enorm veel vermogen om snel vooruit te komen, maar afgeremd door het grind, hoe meer gas hoe verder je wegzakt.
Na eens lekker met een vriendin te hebben gebabbeld ging de zon weer schijnen. Ook belde een oud collega afgelopen week. Ze had via het 'circuit' gehoord van mijn grote levenswending. Ik heb met haar hier een uur over gebabbeld. Als ik het te moeilijk kreeg kon ik haar bellen en even uitjanken. Ook wou ze mij wel bijstaan als ik voor de onderzoeken naar het VU moet.
Ik moet in principe niet zeuren en dat doe ik nu ook niet meer. Ik wil jullie niet langer met mijn prive zaken lastig vallen. Ik ga ervoor en als het te moeilijk wordt ga ik lekker even als vrouw uitjanken bij een vriendin. Vrouwen onder elkaar begrijpen elkaar ook zonder woorden.
Over twee weken ga ik lekker naar de vakbeurs voor de schoonheidsverzorging. Ik heb hiervoor nieuwe kleding gekocht en ik ga voor het eerst na de beurs als vrouw. Ik zie er nu al naar uit.

Groetjes, een heel positieve

Hoi Missy

Fijn om te horen dat het nu een stuk beter met je gaat alleen wil ik je even op het hart drukken dat dit medium er is omdat het juist de bedoeling is dat je ons lastig valt met je privesores. Ik heb uit ervaring ontdekt dat het soms in het dagelijks leven lastig is om de dingen te vertellen die je dwarszitten op het gebeid van je transitie. Gewoon omdat men soms niet helemaal weet wat men er mee aan moet. Dus dat je steun en bijval hebt prima maar vlak ons niet uit he. Wij zijn ook met je begaan en het is geen enkel probleem om je prive zaken hier te bespreken. Verder ga je maar lekker je gangetje en als het nodig is hebben wij hier ook een luisterend oor