Travestie.org

Hoi hoi,

Onlangs heb ik mijn collega van PZ ingelicht over mijn transseksualiteit. Zij was beetje verbaasd, maar ze kon het goed begrijpen en maakte er geen probleem van. So far so good!

Waar ik echter nu tegen aan loop is dat een aantal vrouwelijke collega's opmerkingen gaan maken. Nou ja opmerkingen, meer vragen. Zoals "Heb je nou je wenkbrauwen geepileerd?" en "Lak jij je nagels wel eens ofzo?"

Opzich niet erg dat ze het vragen, maar aan de andere kant brengen ze mij ook in verlegenheid. Waarom? Omdat ik het op dit moment nog moeilijk vind om het te openbaren naar mijn collega's. Ik ben bang dat als ik het de betreffende collega's vertel, dat het vervolgens als roddel door het bedrijf zal gaan. Ik ben liever degene die alle collega's inlicht rechtstreeks.

Hoe is dat bij jullie gegaan?

Hoi hoi Chantal,

Normaliter schrijf ik hier niet omdat ik er niets te zoeken heb. Maar nu heb ik toch el de vraag : PZ, moet die het niet geheim houden voor je collega's en hebben hun het daadwerkelijk laten lekken ?

Liefs,

Pamela- schreef:Normaliter schrijf ik hier niet omdat ik er niets te zoeken heb. Maar nu heb ik toch el de vraag : PZ, moet die het niet geheim houden voor je collega's en hebben hun het daadwerkelijk laten lekken?

Nee dat staat er los van. PZ zegt niks. Ze is er van op de hoogte maar verder niet.

Het komt meer omdat ik natuurlijk wel met mijn uiterlijk bezig ben: wenkbrauwen geepileerd, nagels langer en gepoleist, etc etc. Vrouwelijke collega's valt dat op. En daar loop ik nu tegenaan...

Ik heb het andersom gedaan, ik heb het eerst mijn collega's verteld en toen pas PZ. Er zal altijd over je geroddeld worden, daar moet je gewoon aan wennen. Ik heb wel gemerkt dat vrouwelijke collega's er veel makkelijker mee omgaan dan de mannelijke. Het is moeilijk om het te vertellen aan je collega's, maar daardoor maak je je hetzelf ook een stuk makkelijker. Je hoeft niets meer uit te leggen over nagellak restjes etc.

Hoi

Zelf moet ik nog naar PZ gaan (staat voor komende week op mijn programma) maar ik heb het vorig jaar al wel aan wat collega's, managers en de bedrijfsarts verteld.
Reacties tot nu toe waren allemaal heel positief.

Vragen ove rmijn uiterlijk krijg ik ook wel es, maar heel beperkt.
Tegen "ingewijden" ben ik gewoon open, maar ik merk bij mezelf dat ik bij anderen de boot nog wat afhou. Vind zelf dat ik daar toch mee op moet houden. Goed voornemen dus.

Volgende week eerst maar PZ!

Hoi Chantal,

Bij mij ging het zo.....
Na dat pz was geinformeerd heb ik een maand of twee daarna al mijn directe collega's persoonlijk ingelicht, na weer ongeveer 2 maanden heb ik een brief geschreven voor mijn andere collega's dat ik na het weekend als vrouw zou verschijnen op het werk, dat zijn trouwens collega's die ik zo goed als nooit zie.... er zijn er, nu na 9maanden rlt, die mij nog steeds niet gezien hebben of er nog niks van blijken te weten.....

Mijn werk verschilt echter wel behoorlijk want ik ben service technicus in de buitendienst. Het is trouwens wel zo dat je collega's wel zien dat er wat aan de hand is, voor mijn collega's was het een opluchting om te horen wat er aan de hand was....

Liefs, Amanda

Hoewel ik nu nog niet werk ben ik wel met mijn transitie begonnen toen ik nog werkte. Ik heb toen alles gewoon in de openbaarheid gegooid omdat ik het zat was mij te verbergen voor de wereld. Aangezien ik nogal een relnicht was toen keek eigenlijk niemand echt vreemd op. Het was natuurlijk wel hotnews maar heb zelf gewoon wat olie op het vuur gegooid tot het nieuws niet interessant meer was. Echter toen was ik nog niet om en was bang door bepaalde reakties dat ik daar problemen zou krijgen als ik om moest. Ik heb toen ontslag genoemen om ergens anders te gaan werken. Heb dus als het ware eerst gepeild (flink gepeild hehehe) voor ik wat officieel naar buiten bracht alleen had ik toen al besloten ergens anders te gaan werken.

ChantalC schreef: Omdat ik het op dit moment nog moeilijk vind om het te openbaren naar mijn collega's. Ik ben bang dat als ik het de betreffende collega's vertel, dat het vervolgens als roddel door het bedrijf zal gaan. Ik ben liever degene die alle collega's inlicht rechtstreeks.

Hoe is dat bij jullie gegaan?

Hoi Chantal,

Bij deze mijn ervaring hoe het mij vergaan is en hoe het me momenteel afgaat wat betreft mijn collega's en mijn transseksualiteit.

Voordat ik mijn directe collega's een paar maanden geleden inlichtte over mijn transseksuele gevoelens, heb ik eerst, noodgedwongen, omdat ik mijn gevoelens, emoties niet helemaal in de hand had en ik mij niet goed op mijn werk kon concentreren, open kaart moeten spelen over mijn coming out en feit dat ik mijn zeer nadrukkelijk aanwezige gevoelens mij meer vrouw dan man te voelen. Dat speelde allemaal zo'n 3 jaar geleden.

Omdat ik qua uiterlijk wat veranderde..... nee ik epileerde mijn wenkbrauwen niet zoals jij, maar viel na mijn coming out in een korte periode, 5 maanden tijd deels door het ideaal beeld wat ik van een vrouw had en deels door stress zo'n 20 kilo af. Dit riep natuurlijk wel vragen op en in combinatie met mijn afnemende concentratie op mijn werk, omdat mijn gedachten afgleden naar Renate, kwam ik moeilijke situaties terecht. Uiteindelijk na vragen van wat directe collega's wat er met mij aan de hand was, heb ik de vrouwelijke collega's, die in mijn team werken, verteld over mijn gevoelens. Voor de mannen in het team was dat voor mij nog taboe. Hierdoor onstonden ongemakkelijke situaties op de kamer, zoals gesprekken die ik met de vrouwen had, terwijl de mannen van de kamer af waren, en plotseling stilvielen wanneer de mannen in kwestie weer de kamer betraden.
Dat leidde natuurlijk tot praatjes en gissen naar wat er met me aan de hand was en vrouwelijke collega's die stijf hun lippen op elkaar hielden om maar niet uit de school te hoeven klappen.
Uiteindelijk was het voor mij niet uit te houden en heb me tot de bedrijfmaatschappelijk werkster gewend. In de gesprekken met haar, stelde ze voor dat ik 1 dag per week sociaal verlof kon opnemen, op een maandag, om "een weekend als Renate" uit mijn hoofd te zetten. Maar de reden van het sociaal verlof moest wel gemeld worden aan mijn afdelingshoofd en mijn teamchef. Dus op die manier werden mijn 2 direct leidingevenden op de hoogte gesteld door de bedrijfsmaatschappelijk werkster.

Ondertussen bleven de vragen aanhouden, zoals ".....wat is er met je aan de hand...? wat ben je afgevallen....?, ben je soms ziek...?"

In mijn hoofd maakte ik voor mezelf een inschatting van welke collega's er positief of negatief zouden kunnen reageren op mijn T*-zijn. M.a.w. een afweging gemaakt wie vertel ik het wel (ondersteund met laten zien van een foto van Renate) en wie niet.
Het risico dat mijn verhaal, geruchten enzo door het kantoorgebouw hun ronde gingen doen, nam ik maar op de koop toe.
Ik dacht daarbij.... "ze kunnen beter over je fiets lullen, dan over je l*l fietsen." Al zal gegeven deze situatie dit niet zo erg zijn... Alhoewel wil toch nog een stukje vel overhouden om er wat moois van te laten maken......

De tijd verstreek en Renate werd steeds rustiger in me. Er waren collega's die geïnteresseerd in me waren en voor anderen was het erg lastig om er over er te praten. Inmiddels ben ik al verscheidene keren met collega's uitgegaan..... de teller staat nu op "10", waaronder 3 mannen.

Toen was het oktober 2003..... "Renate in me" was inmiddels sterker aanwezig, dan de kant die collega's kende. Op de kamer van de bedrijfsmaatschappelijk werkster heb ik toen de telefonische afspraak met het VU/Genderteam gemaakt voor een intake-gesprek.
Een maand later had ik een functioneringsgesprek. In dat gesprek zei mijn chef dat ik goed functioneer en veel beter mijn werk doe dan in de periode rondom mijn coming out. In dat gesprek heb ik hem ook ingelicht dat ik in december 2003 een gesprek heb bij het Genderteam omdat ik er van overtuigd ben dat ik me beter zou voelen "wanneer ik helemaal als vrouw kan leven". Mijn chef praatte er snel over heen, door te vertellen ".......dat hij in zijn tijd als aktievoerder en later als opbouwwerker - eind jaren '60/begin jaren '70 - iemand gekend heeft die zich ook als man naar vrouw heeft laten opereren....." In het verslag van het functioneringsgesprek is wel opgenomen dat ik ".....om privé-redenen psychologische en medische hulp heb."

Weer een paar maanden later - na mijn eerste gesprek met de psycholoog van het VU/Genderteam - werden er, in een relatief korte tijdspanne, - een aantal afspraken voor vervolg-gesprekken, psychologische test en interview gepland, t.w. 4 afspraken tussen 21 april en 15 juni. Dat hield ik dat ik 4 dagen verlof op moest nemen. Gelet op de drukke werkzaamheden en de periode van vrije dagen (Koninginnedag, 5 mei, hemelsvaartdag (verplichte ADV-dag erna) en Pinksteren, betekent dat ik bij het claimen van die 4 dagen verlof) commentaar kreeg van mijn directe chef.... "zo dat neemt maar vrij..."

Ik voelde me geroepen om tekst en uitleg te geven en samen met de bedrijfsmaatschappelijk werkster heb ik 19 april jl. een gesprek gehad met mijn afdelingshoofd en teamchef, waarin ik in alle openheid mededelingen deed over het feit dat ik momenteel gesprekken voer bij het VU/Genderteam i.h.k.v. de diagnostische fase een wat er nog aan zit te komen.
M.n. mijn afdelingshoofd reageerde heel goed en vertelde dat alle collega's van de afdeling - zo'n 20 personen - op de hoogte zijn en dat de afdeling mij zal steunen, wanneer het moment daar is wanneer ik -in de RLT - als vrouw naar kantoor kom. Tja... zal wel bijzonder zijn en zal zeker niet anoniem blijven. Ik werk namelijk op het stadhuis in Den Haag, waar zo'n 2.500 mensen werken...... ff stereotiepe grapjes de kop in drukken..... ik ken weinig ambtenaren die niet hard werken..... Als jullie dit maar goed in jullie oren knopen!!!
Mijn afdelingshoofd stelde in het gesprek ook nog voor om gaandeweg het traject op werkoverleggen de collega's te informeren over mijn vorderingen. Op die manier kunnen ze "meegroeien ....", tot het moment dat ik na het groene licht in RLT ben aanbeland.

De toezegging dat mijn collega's me daar door heen zullen slepen, heb ik en nu maar afwachten of dat echt zo gebeurt......!!!

Zo, ik ben eigenlijk best wel uitgebreid bezig geweest nu...... maar ja ff de schade inhalen.. .er staan namelijk maar bitter weinig berichtjes van me in het algemene forum.
Ennuh... .volgens mij genoeg stof om op te reageren.

Groetjes van Renate

Renate,

Heerlijk om jouw verhaal te lezen.
Een deel van jouw story had ik kunnen schrijven; hoop het andere deel van dit verhaal snel achter de rug te hebben.
Denk dat we redelijk gelijk op gaan nu.
Misschien dat we elkaar wel in de VU tegenkomen, of op andere ontmoetingsplaatsen voor transen.
En we kunnen ook wel es met elkaar afspreken; ben al een tijd niet meer in Den Haag geweest, en nog nooit en femme.

Cynthia schreef: Heerlijk om jouw verhaal te lezen.
Een deel van jouw story had ik kunnen schrijven; hoop het andere deel van dit verhaal snel achter de rug te hebben.

Fijn dat je van mijn verhaal hebt genoten, Cynthia. Inderdaad komen veel van onze stories met elkaar overeen, en nu maar hopen dat we beiden "het tweede deel van ons verhaal" succesvol zullen doorlopen

Cynthia schreef: Misschien dat we elkaar wel in de VU tegenkomen, of op andere ontmoetingsplaatsen voor transen.

De kans is erg groot dat we elkaar ergens, hetzij bij het VU, hetzij op contactavonden tegen zullen komen. Wat het laatste betreft, ik ben namelijk geen huismus.

Cynthia schreef: En we kunnen ook wel es met elkaar afspreken; ben al een tijd niet meer in Den Haag geweest, en nog nooit en femme.

Moeten we beslist eens doen, Cynthia. Ik weet genoeg leuke plekjes, waar het prettig vertoeven is.... Ennuh.... Den Haag bruist...ook voor transen!!!
Ik hoor wel van je wanneer, hoe of wat.

Groetjes van Renate

Ik wacht met het vertellen als ik groen licht heb, er is geen noodzaak om het eerder te vertellen. Daarbij werk ik in een bedrijf met overwegend mannen en die zijn toch zo blind als een paard of durven niets te zeggen als ze iets 'anders' aan me zien. Een aantal collega's weten het en die hebben zoiets van 'als jij je beter voelt dan moet je dat doen' en ik verwacht dat dat de algemene houding zal zijn. In ieder geval was dat ook de houding bij het vrijwilligerswerk toen ik daar de kogel door de kerk gooide en na 1 of 2 keer me te hebben gezien was het nieuwtje er ook vanaf.
Mocht er nu iemand op mijn werk een opmerking maken over bijvoorbeeld mijn haar wat langer wordt dan heb ik vaak een antwoord als 'Nou en, vind je het niet mooi dan' dan haal je ze de wind uit de zeilen, ga je het proberen te ontkennen of er onzeker over doen dan gaan ze er juist even op door. Er is toch niets mis met een beetje persoonlijke verzorging daar gaan die meiden op je werk echt niet vreemd van opkijken hoor, dat is mijn ervaring in ieder geval.

hi chantal

ik denk dat je het beste gewoon eerlijk kunt zijn, en gewoon antwoord geven op die vragen over epileren en nagels lakken, althans, zo doe ik het en heb daarmee weinig te verliezen

heeft men meer interesse, vraagt men toch wel door, en je kunt zelf bepalen tot hoe ver je gaat met info geven

Joy

Ha die Chantal,

The coming out op mijn werk heb ik heel voorzichtig gedaan.
Eerstes heb ik het aan 1 vrouwelijke collega verteld, eigenlijk was ze meer een vriendin waar ik al heel veel mee deelde.
Die pakte het heel goed op, vond het eigenlijk heel interessant.
Toen een andere collega waar ik het ook heel goed mee kon vinden.
Ook perfect
Toen heb ik het maar een tijdje laten betijen, wel ging ik steeds meer mijn uiterlijk veranderen.
Collega's vielen dit wel op, maar ik was eerder ook een apart figuur, en sommigen dachten al een tijd dat ik een homo was.
Dus kon ik lekker doorgaan.
Bewoners waar ik mee werk begonnen dingen op te vallen, eentje kickt bv op vrouwenparfum en begon aan mij te snuffelen.
Vrouwelijke collega's vonden dit prachtig, eindelijk een man die ook het haasje is.
Tussentijds kwam ik steeds verder in het proces, slikte hormonen, en had me aangemeld bij de vu.
Het werd steeds serieuzer, heb het aan vrienden verteld, en mijn werk kon ook niet achter blijven.
Heb het nog een aantal collega's verteld hoe het met me stond.
Helemaal geen verbaasde reacties. Meer van, nou eigenlijk heb ik het wel verwacht. In de tijd heb ik het ook aan mijn clustermenage verteld, en zij reageerde er heel begripvol op.
Wilde graag informatie over hoe het verder gaat
Op een gegeven moment kon ik niet meer verder op mijn werk.
Bewoners begonnen het steeds meer te zien en te merken.
Eentje kwam bij me en zei: volgens mij weet jij niet wat je bent.
Een jongen of een meid, en vroeg me of ik me ook liet opereren.
Hij had namelijk een programma op de tv gezien
Niet iedereen pakte het goed op, sommige begonnen me voor de gek te houden, deden mijn onbewuste lichaamsbeweging na.
Niet dat ze me pijn wilden doen, maar ze begrepen het gewoon niet...
Sommigen vonden het ook extra eng omdat ze zelf met homofilische gevoelens worstelen.
En ik boete daarnaast in op mijn autoriteit als begeleider.
Werk alleen met mannelijke verstandelijkgehandicapten, die vrij macho zijn, en een negatief/ minderwaardig beeld over vrouwen hebben. Voor vrouwen was dit al moeilijk.
Laat staan voor een homo of trans.
Ik ben in de ziektewet gegaan, kon het voor mezelf niet meer hendelen.
Van het 1 komt het ander, arboarts kwam het te weten.
Heb met deze mevrouw veel geluk want zij heeft ook ervaring in begeleiden van transen.
En zo ging het steeds verder.
De afdeling zorg kwam het ook te weten en begonnen zich direkt te roeren.
Hoe de bewoners dit oppakken, of ze niet in verwarring raken.
Ik werk in een vrij conservatieve stichting en al gouw was er paniek.
Hellup een trans, waar we nog geen ervaring mee hadden.
Okay homo's lesbo, geen probleem, maar dit!!
Het was puur onbekendheid, en niet dat ze me wilden dumpen.
Al vertrouwde ik hen absoluut niet, je hoort zoveel van die gekke verhalen.
Ze kwamen met een voorstel of ik niet een tijd in de luwte wilde werken.
Op het administratiekantoor.
Daar kan ik licht administratief werk gaan doen, en als ik naar de vu moet dan is dit helemaal geen probleem.
En ziek is ziek.
Voor mij goed en uiteraard ook voor hen.
Kreeg het keurig op papier dat ik na mijn transitie, of eerder, weer aan het werk kan als begeleidster.
Volgende week ga ik beginnen als administratief medewerkster.
Lekker dan mezelf, zonder werkstress aan jezelf werken.
Klinkt als een succesverhaal.
Heb er ook wel vertrouwen in, maar ook daarnaast een portie gezonde wantrouwen.
We zullen zien.
Jij verder ook veel sterkte!

anouk
x

Hoi,

Ik heb mijn geheim aan een vrouwelijke collega verteld, met wie ik heel veel nachtdiensten heb gewerkt. Verder aan niemand al praatte ik vanavond (11 mei 2004) bijna mijn mond voorbij. Stagaire zei iets waarop ik dus zei: Had ik bijna gezegd van ik ben ook een meid. We waren beide in een vervelende melige stemming. Ik hoop maar dat ze er niet al te diep over na denkt.

Mijn collega die ik het dus heb verteld reageerde eigenlijk heel goed (en leuk!!)
Vergeleken met haar zoons gedroeg ik me veel vrouwelijker ze had geloof ik wel iets door dat ik liever een meisje zou willen zijn.

Nataschja

Nataschja schreef:Hoi,

Ik heb mijn geheim aan een vrouwelijke collega verteld, met wie ik heel veel nachtdiensten heb gewerkt. Verder aan niemand al praatte ik vanavond (11 mei 2004) bijna mijn mond voorbij. Stagaire zei iets waarop ik dus zei: Had ik bijna gezegd van ik ben ook een meid. We waren beide in een vervelende melige stemming. Ik hoop maar dat ze er niet al te diep over na denkt.

Vaak denken mensen niet zo ver, collega's van mij dachten dat ik een homo was, en dan kun je heel veel vrouwelijkheid permiteren voordat er een belletje gaat rinkelen.
Ook dat ik mijn wenkbrauwen epileerde, verfde maakte niet dat ze die kant op dachten.
Pas toen ik het vertelde vielen de puzzelstukjes samen, en waren ze helemaal niet verbaast.
Dus, wees maar niet bang, zou gouw gaat je dekmantel niet aan flarden.
En zou dit zo erg zijn??

Nataschja schreef: Mijn collega die ik het dus heb verteld reageerde eigenlijk heel goed (en leuk!!)
Vergeleken met haar zoons gedroeg ik me veel vrouwelijker ze had geloof ik wel iets door dat ik liever een meisje zou willen zijn Nataschja

Leuk, die bevestiging, en je ziet...
Mensen kunne er heel leuk en normaal op reageren.
Denk je het verzwijgen nog lang te kunnen volhouden?
Ben onderbehandeling ofzo?

anouk
x