Travestie.org

OK, mijn partner 'accepteert' het allemaal. Ik voel me vrouw (hoewel zij het niet ziet). Ik heb geen seks meer met haar (doordat het in dat opzicht niet 'klikt'. Geen wonder, achteraf bezien...)
Maar hoe moet het verder, als ik ge-opereerd ben? Dan wil ik misschien wel seks met een man. Erger nog, misschien wil ik wel seks met een (andere) vrouw!
Ik kan niet anders, dan eerlijk zeggen wat ik voel. Kent iemand dit dillemma?

Evelien

Dat is inderdaad een dilemma.
Mijn ervaring is, dat er niets over te zeggen valt.
Ik heb altijd geroepen dat ik "heel erg lesbisch" ben.
En hoewel ik mij meer tot vrouwen voel aangetrokken, is het voor mij toch ook niet helemaal ondenkbaar dat ik ooit iets met een man zal hebben.
Er is dus wel een kleine verschuiving merkbaar; daarom durf ik over mijn toekomstige voorkeur geen harde uitspraken meer over te doen.

Bovendien vind ik dat niet het belangrijkste.
Gelukkig (wat dat betreft dan) hoef ik geen rekening meer te houden met een partner.
Je moet inderdaad eerlijk zijn, maar ook oppassen dat je daarmee je partner niet nodeloos extra pijn doet. Ze zal het al moeilijk genoeg hebben.

Evelien schreef:OK, mijn partner 'accepteert' het allemaal. Ik voel me vrouw (hoewel zij het niet ziet).

Da's niet zo gek, ze is per slot van rekening gevallen voor de man die je was.

Evelien schreef: Ik heb geen seks meer met haar (doordat het in dat opzicht niet 'klikt'. Geen wonder, achteraf bezien...)

Maar voor haar waarschijnlijk een ontzettende teleurstelling.

Evelien schreef: Maar hoe moet het verder, als ik ge-opereerd ben? Dan wil ik misschien wel seks met een man. Erger nog, misschien wil ik wel seks met een (andere) vrouw!

Heel hard, maar als je er nu al vanuit gaat dat je nooit weer je "huwelijkse plicht" zult nakomen, kun je beter het zinkende schip verlaten. Haar je de hele transitie laten steunen en haar dan laten vallen is ronduit gemeen.

Evelien schreef: Ik kan niet anders, dan eerlijk zeggen wat ik voel. Kent iemand dit dillemma?

Je bent het ook aan haar verplicht om eerlijk te zijn. Maar hoe zit het eigenlijk met haar, kan zij leven als lesbiënne?

Je bent het ook aan haar verplicht om eerlijk te zijn. Maar hoe zit het eigenlijk met haar, kan zij leven als lesbiënne?

Ja, dat is dus het probleem! Dat kan ze niet. Dat is duidelijk geworden in onze gesprekken bij de VU. Wij hebben hiervoor geen oplossing . Ik voel me ontzettend schuldig, dat ik haar dit alles moet aandoen. Maar ik kan niet anders. We zitten hierin echt klem.

Tsja, herkenbaar... Mijn ex heeft ook een poging gewaagd om lesbisch te worden en hoewel je als persoon niet (veel) verandert, is het voor een rechtgeaarde hetero veel te veel. De buitenkant, waar ze in eerste instantie voor was gevallen, verdwijnt. Dat is voor jou alleen maar mooi, maar voor je vrouw niet bepaald. Dat ze, na 2 jaar Evelien, nog steeds bij je is, zegt wel dat ze heel erg haar best doet en dat ze dus waarschijnlijk heel veel van je houdt. Maar ik ben bang dat ze ook haar best doet om het laatste beetje man in Evelien te blijven zien. Wat zij waarschijnlijk het meeste koestert, is waar jij vanaf wil. Een middenweg is er niet, tenzij je bereidt bent om compromissen te sluiten, maar dat zou dan wel inhouden dat je moet stoppen bij de VU, om haar het laatste restje man te gunnen. Het kan dus eigenlijk maar 2 kanten uit, haar kant, of jouw kant, maar ik denk dat de uitkomst beide keren hetzelfde zal zijn omdat zij jouw weg niet kan bewandelen en jij, naar ik aanneem, de hare niet. Er is ook een andere oplossing, maatjes blijven in een open relatie, maar dat vind ik een heel slecht idee. Die zou op den duur ook op hetzelfde uitdraaien. Alles wat ik bedenken kan, betekent alleen maar uitstel van executie. Zo is het bij mij ook gegaan. Het is erg wrang, 2 mensen die ontzettend veel van elkaar houden en die tegelijkertijd zulke tegenstrijdige belangen hebben. Sterkte voor jullie allebei, misschien kunnen jullie vriendinnen blijven.

Hoi Evelien,

Natuurlijk is dat een dilemma.
Ik denk dat nagenoeg elke transseksueel, die een partner heeft, dit dilemma tegenkomt.
Uit eigen ervaring kan ik hierover meepraten.

Wij hebben in ieder geval afgesproken om heel eerlijk en open met elkaar hierover te praten, hoe pijnlijk het soms ook kan zijn.
De aller belangrijkste pijlers van een relatie zijn immers eerlijkheid, openheid en oprechtheid. Deze pijlers zijn de basis voor vertrouwen, liefde en houden van.
Het is van beide kanten verleidelijk om uit liefde en angst om de ander (nog meer) pijn te doen of wellicht uit zelfbescherming van de eigen gevoelens, er niet over te praten. Maar wees eerlijk, dit is niet iets dat zichzelf oplost. Erger nog, beiden weten dat dit speelt. Als er binnen de relatie niet over gesproken wordt, is de kans groot dat je zeker uit elkaar groeit.
Je zult jezelf beiden af moeten vragen of je genoeg van elkaar als persoon houdt om te proberen de relatie te "redden". Natuurlijk speelt sexuele geaardheid daarbij een belangrijke rol.
Is zij voor je gevallen, omdat je een man was? Of is ze verliefd geworden op de persoon, die je was (bent)? Ben jij voor haar gevallen, omdat zij een vrouw was? Of ben je verliefd geworden op de persoon die zij is?
Voor beiden is de gemakkelijkste manier om de relatie te beëindigen. Het vergt heel veel moed en energie, naast veel emotionele pijn om de relatie niet (direct) te beëindigen. Het betekent een gevecht tegen je/haar eigen kader (opvoeding/geloof etc), tegen opinie van familie/vrienden/kennissen/buren etc en tegen maatschappelijke opinie. Ook een ontdekkingstocht m.b.t. sexuele geaardheid.
Je relatie heeft natuurlijk al een flinke deuk opgelopen, doordat ze zich hoogstwaarschijnlijk bedrogen voelt in haar vertrouwen in je. Ze dacht je helemaal te kennen, maar dat blijkt niet zo te zijn, omdat je je transseksualiteit had verzwegen. Natuurlijk vraagt ze zich af, of dit betekent dat je nu (ook) voor mannen valt. Waarschijnlijk is dat haar grootste angst.

Als je beiden echt bereid bent om te trachten de relatie voort te zetten, omdat je als persoon echt van elkaar houdt, kan het mogelijk zijn allerlei obstakels die jullie nu als onoverkomelijk ervaren, omdat je op dit moment daar nog geen oplossing voor ziet, te overwinnen. Ook dat zal stapje voor stapje zijn, niet proberen om alles al te willen overzien. Het probleem is daar veel te groot voor, dat brengt alleen veel angst en ondermijnt het vertrouwen dat het kan lukken. Veel communiceren met elkaar en waarschijnlijk ook veel emoties verwerken. Belangrijk om elkaars gevoelens te respecteren, niet iets al bij voorbaat "afschieten", maar open en flexibel communiceren. Dus niet al bij voorbaat iets als goed of fout bestempelen. Het zal allereerst ook voor beide een gevecht tegen eigen kader/vorming zijn. Je hebt allebei tijd nodig om je ook geestelijk aan te passen aan de veranderende situatie. En geestelijke aanpassing gaat geleidelijk. Bij de één misschien wat sneller dan bij de ander.
Jullie relatie kan hierdoor dieper en sterker worden. Het is geen garantie, maar als je er beiden in gelooft en voor vecht, wie weet.........
Probeer nu niet gelijk al in de hokjes homo- en heteroseksueel te denken. Wellicht dat de hokjes in de toekomst rekbaar te zijn. Wellicht dat jullie definitie van deze begrippen ook rekbaar te zijn.

Wij zijn na 1 1/2 jaar transitie nog steeds bij elkaar. Onze relatie is al veel veranderd en zal nog verder veranderen. We hebben voor veel zaken samen een oplossing gevonden. We hebben allebei het vertrouwen dat we voor de dingen waarvoor we beiden nu nog geen oplossing zien, hoogstwaarschijnlijk in de toekomst een oplossing zullen vinden.

Veel succes,

Liefs,
Abby

Rare materie eigenlijk he. Ik had van het weekend een hele leuke jongen otmoet die vond dat ik echt een vrouw was ook al wist ie van mijn verleden was. Echter toen het zover was dat we verder zouden gaan dan alleen zoenen vond hij dat het toch allemaal anders aanvoelt en dat ie toch hetero was. Kennelijk kan een hetero man er toch niet overheen stappen dat je ooit man bent geweest en dat staat dan weer lijnrecht tegenover de problemen die Evelien hier schetst. Toch te overtuigend vrouw straks voor je hetero partner

Ik heb de eer aan mijzelf gehouden en ben verder niet met die jongen in zee gegaan. Knap he

Joanne,

Heel knap van je, maar ook het enige juiste.
Als ie nog niet eens voldoende respect kan opbrengen!

Maar lijkt me ontzettend frustrerend voor je.
Want je kunt dit dus vaker oplopen.
hoe ga je jezelf hiertegen wapenen?

Ik weet niet of je je hier tegen kunt wapenen. Het is het directe gevolg van je keus de transitie te doen en ik noem het dus maar het risico van het vak. Is nu al de tweede keer dat het me overkomt en de eerste keer ben ik echt op mijn hart getrapt. Die jongen vertelde het me pas na de hete nacht en dat vond ik dus echt niet tof. Anyway de enige manier om hier mee om te gaan is gewoon wachten tot je iemand tegenkomt die er wel mee overweg kan. Ik heb gelukkig nog meer mannen die wel geinteresseert zijn. In dit geval heb ik die mannen via het internet opgedoken en er zitten een drietal jongens tussen die veel meer respect hebben voor me dan de jongen in de kroeg.
Overigens krijgt die jongen uit de kroeg hem nog wel voor zijn kiezen hoor. Ik ken zijn zus en heb regelmatig contact met haar dus ik zie hem binnenkort ook nog wel. Even kijken of hij al eens een roestvrijstalen hak op zijn tenen heeft gevoeld hehehe

Dank je Violet en Abby!

Jullie voelen ons probleem heel goed aan. En ik kan daar eigenlijk met niemand anders over praten. Ik heb ook geaarzeld, voordat ik er hier over durfde te beginnen, maar ik ben heel blij, dat ik het gedaan heb, want jullie uitgebreide antwoorden helpen me zeker!

Al is het natuurlijk een probleem, dat wij zelf op moeten lossen, dat spreekt vanzelf. Jullie antwoorden helpen niet alleen door de tips die jullie geven, maar ook doordat er aan te zien is, dat het twee (misschien wel meer) verschillende kanten op kan gaan.

Ja, we houden erg veel van elkaar. Juist dat maakt het zo moeilijk! Gelukkig zijn er ook momenten, dat we niet met de problemen bezig zijn, maar we zullen het moeten bespreken. En dat doen we ook! Het was juist na zo'n gesprek, dat ik mijn noodkreet hier plaatste. Want die gesprekken doen me pijn en dan zoek ik jullie steun...

Nogmaals bedankt!

Liefs, Evelien

Tsja Evelien het kan een hoop kosten om jezelf te zijn/worden en je zal de eerste niet zijn die haar relatie erdoor verliest. Toch vind ik niet dat je je schuldig moet voelen hierover. (makkelijker gezegd dan gedaan) Mijns inziens is je partner verliefd geworden op een image niet op een persoon. En hoewel ik vind dat je in een relatie heel voorzichtig moet zijn met zo'n transitie vind ik ook dat het voor jou gewoon niet anders kan. Je doet dit niet om je partner pijn te doen. En als je het niet zou doen zou je jezelf pijn doen. Kortom hoe pijnlijk het ook is voor beiden partijen, als jij man blijft ben jij niet gelukkig en als je vrouw wordt is zij niet gelukkig. In zo'n geval zou ik voor mijzelf kiezen. En wat is er mis met vriendschap in plaats van een relatie. Ik ken meerdere mensen die van een relationele situatie naar een goede vriendschap gegaan zijn. Misschien een optie voor jullie

Dank je Joanne en Cynthia,

weet je, voor mij maakt het niet zoveel uit of mijn partner man of vrouw is. Ik val op alles wat beweegt, mits het niet onder een steen woont . Maar voor de meesten maakt het een enorm verschil. Dat is voor mij dan weer lastig te begrijpen, maar ik weet gewoon, dat het zo is.

Maar als ik mijn operatie gehad heb, dan wil ik zeker uitproberen of mijn nieuwe speelgoedje ook echt werkt in een 'interactie' met een man. Anders is het net of ik een auto koop, waar ik niet in mag rijden . En dat is voor mijn partner onverteerbaar.

Ik hoop, dat we er samen in de loop der jaren uit gaan komen. Maar het moet volgens mij nu al ter sprake komen. Ook al doet het pijn. Ik ben heel blij met al de intieme ervaringen, die jullie met me delen. Het helpt me zeker!

Liefs, Evelien

Evelien schreef: Maar als ik mijn operatie gehad heb, dan wil ik zeker uitproberen of mijn nieuwe speelgoedje ook echt werkt in een 'interactie' met een man. Anders is het net of ik een auto koop, waar ik niet in mag rijden . En dat is voor mijn partner onverteerbaar.

Erg begrijpelijk, het is tenslotte vreemdgaan. Maar ik snap ook wel dat je graag wilt weten wat je allemaal met je vagina kunt, ik sluit het zelf ook niet uit dat ik na de srs wil weten hoe het voelt. Maar ja, ik heb geen partner... Het klinkt misschien heel flauw en ik heb gisteravond ook al zitten twijfelen of ik dit zou schrijven of niet, maar is een voorbinddildo geen oplossing? Volgens mij komt dat redelijk dicht in de buurt, het grootste nadeel wat ik me ervan kan voorstellen is dat je vrouw verwacht dat je haar hetzelfde plezier terug doet, lijkt me een beetje een gek idee voor een post op. Maar het is zeker niet ondenkbaar in een lesbische relatie...

Hehehe ik kan zeggen dat zij het met wat kleine tekortkomingen (diepte droogte en wat mentale blokkades die ik nog moet oplossen) het prima werkt allemaal. Maar grote teleurstelling was dat het penetreren me niets doet. Het idee wel maar het gevoel in mijn vagina niet. Soms is het best pijnlijk als je iemand hebt van iets meer dan gemiddelde lengte. Veel praten en je niet schamen je gevoel te uiten helpt daar heel goed bij gelukkig. Dus het is allemaal best te doen. Ik voel me er echter wel heel erg vrouw bij als het gebeurt Gelikt worden daarentegen is hemels hehehe dus misschien hebben jullie die mannen niet nodig.

Joanne schreef: Gelikt worden daarentegen is hemels hehehe

En het is ook nog eens leuk om te doen tenminste.... als zij geschoren is

Greetzz, Nataschja