Oproep Amnesty International
Moderator: Moderators
- Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Oproep Amnesty International
Allen,
Onderstaand verhaal kwam ik tegen op http://teken.amnesty.nl. Ik weet het, het heeft weinig te maken met genderdysforie, maar het maakt mij (net als de overige 9 verhalen die daar staan) wel verschrikkelijk kwaad.
Amnesty verzamelt (electronische) handtekeningen voor een petitie die aan regeringsleiders aangeboden zal worden in een vergadering van de Verenigde Naties. In de petitie wordt aangedrongen om op te treden tegen geweld tegen vrouwen.
Mijn verzoek aan jullie is dan ook om, net als ik gedaan heb, die petitie te tekenen.
Alvast bedankt,
Frederique
=======
Dit is het verhaal van Julliette. Ze woont in de Democratische Republiek Congo. Dus in een van de grootste rampgebieden van de wereld: drie miljoen doden in de laatste zes jaar.
Wij van Amnesty hebben haar gesproken. Ze praatte heel langzaam, heel zacht, ze maakte haar zinnen vaak niet af.
‘Hoe oud ben je?’, vroegen we.
‘Ik ben nu 27’, zei ze.
‘Wil je ons vertellen wat je is overkomen?’
‘Nou’, zei ze, ‘ik wil het jullie wel vertellen, dan kunnen jullie het aan anderen vertellen. Het is niet iets waar je elke keer weer over kunt praten. Want wat er met me gebeurd is maakt me…’, en ze zweeg.
Toen zei ze: ‘Als ik eraan terugdenk voel ik me misselijk. Het gebeurde drie jaar geleden, in juni. Op 2 juni. Ik was toen 24 dus. Ik was op weg naar de begrafenis van mijn schoonzus. Ik liep snel door het bos. Toen liep ik een Rwandese soldaat tegen het lijf. Hij eiste seks.’
‘Hij verkrachtte je?’, vroegen we.
‘Ja. Nou, hij dwong me. En daarna heeft ie me gemarteld. Ik weet niet hoeveel kogels hij op me afschoot. Maar het waren er heel wat. Heel veel. In mijn buik.’
We vroegen waar in haar buik.
Ze zei: ‘In mijn onderbuik. In m’n … geslachtsdelen.’ Ze schaamde zich duidelijk voor dat woord. En ze zei: ‘Het duurde uren voordat ik hulp kreeg. Ze hebben niet eens verband in dat ziekenhuis, ze hebben helemaal niks. Maar ze hielpen me in elk geval om het bloeden … En toen brachten ze me naar een ander ziekenhuis. Vier keer ben ik geopereerd. Het werkte niet.’
‘Was dat vanwege de kogels?’, vroegen we.
‘Ja.’
Waren haar organen beschadigd?
‘Ja’, zei ze, ‘al mijn organen’.
Wat moet je verder vragen aan een vrouw die dit heeft doorstaan? Julliette wilde er eigenlijk niet over praten. Niet omdat ze het wilde ontkennen, maar omdat ze zichzelf niet als slachtoffer wilde zien. Ze had nog een heel leven voor zich, zei ze. ‘Hoe zie je je leven dan voor je?’, vroegen we. En haar antwoord was echt verrassend. Ze zei: ‘Ik ga mijn diploma halen. En dan wil ik voor dokter leren.’ Je wilt medicijnen gaan studeren? ‘Ja’, zei ze, en ze lachte erbij, heel verlegen.
Toen hebben we geprobeerd haar te helpen. We hebben haar naar een ziekenhuis in Ethiopië gebracht. Daar heeft ze een operatie gekregen die wel ‘werkte’. Nu is ze terug in Congo. Ze verkoopt donuts, op straat. Daarmee kan ze haar school betalen. Want ze wil nog steeds dokter worden.
Kort geleden kregen we weer een bericht van haar. Ze heeft haar middelbareschooldiploma gehaald. Op haar 27ste. En hoe lang het ook mag duren, ze weet nog altijd zeker dat ze dokter gaat worden.
(Julliette is niet haar echte naam)
Onderstaand verhaal kwam ik tegen op http://teken.amnesty.nl. Ik weet het, het heeft weinig te maken met genderdysforie, maar het maakt mij (net als de overige 9 verhalen die daar staan) wel verschrikkelijk kwaad.
Amnesty verzamelt (electronische) handtekeningen voor een petitie die aan regeringsleiders aangeboden zal worden in een vergadering van de Verenigde Naties. In de petitie wordt aangedrongen om op te treden tegen geweld tegen vrouwen.
Mijn verzoek aan jullie is dan ook om, net als ik gedaan heb, die petitie te tekenen.
Alvast bedankt,
Frederique
=======
Dit is het verhaal van Julliette. Ze woont in de Democratische Republiek Congo. Dus in een van de grootste rampgebieden van de wereld: drie miljoen doden in de laatste zes jaar.
Wij van Amnesty hebben haar gesproken. Ze praatte heel langzaam, heel zacht, ze maakte haar zinnen vaak niet af.
‘Hoe oud ben je?’, vroegen we.
‘Ik ben nu 27’, zei ze.
‘Wil je ons vertellen wat je is overkomen?’
‘Nou’, zei ze, ‘ik wil het jullie wel vertellen, dan kunnen jullie het aan anderen vertellen. Het is niet iets waar je elke keer weer over kunt praten. Want wat er met me gebeurd is maakt me…’, en ze zweeg.
Toen zei ze: ‘Als ik eraan terugdenk voel ik me misselijk. Het gebeurde drie jaar geleden, in juni. Op 2 juni. Ik was toen 24 dus. Ik was op weg naar de begrafenis van mijn schoonzus. Ik liep snel door het bos. Toen liep ik een Rwandese soldaat tegen het lijf. Hij eiste seks.’
‘Hij verkrachtte je?’, vroegen we.
‘Ja. Nou, hij dwong me. En daarna heeft ie me gemarteld. Ik weet niet hoeveel kogels hij op me afschoot. Maar het waren er heel wat. Heel veel. In mijn buik.’
We vroegen waar in haar buik.
Ze zei: ‘In mijn onderbuik. In m’n … geslachtsdelen.’ Ze schaamde zich duidelijk voor dat woord. En ze zei: ‘Het duurde uren voordat ik hulp kreeg. Ze hebben niet eens verband in dat ziekenhuis, ze hebben helemaal niks. Maar ze hielpen me in elk geval om het bloeden … En toen brachten ze me naar een ander ziekenhuis. Vier keer ben ik geopereerd. Het werkte niet.’
‘Was dat vanwege de kogels?’, vroegen we.
‘Ja.’
Waren haar organen beschadigd?
‘Ja’, zei ze, ‘al mijn organen’.
Wat moet je verder vragen aan een vrouw die dit heeft doorstaan? Julliette wilde er eigenlijk niet over praten. Niet omdat ze het wilde ontkennen, maar omdat ze zichzelf niet als slachtoffer wilde zien. Ze had nog een heel leven voor zich, zei ze. ‘Hoe zie je je leven dan voor je?’, vroegen we. En haar antwoord was echt verrassend. Ze zei: ‘Ik ga mijn diploma halen. En dan wil ik voor dokter leren.’ Je wilt medicijnen gaan studeren? ‘Ja’, zei ze, en ze lachte erbij, heel verlegen.
Toen hebben we geprobeerd haar te helpen. We hebben haar naar een ziekenhuis in Ethiopië gebracht. Daar heeft ze een operatie gekregen die wel ‘werkte’. Nu is ze terug in Congo. Ze verkoopt donuts, op straat. Daarmee kan ze haar school betalen. Want ze wil nog steeds dokter worden.
Kort geleden kregen we weer een bericht van haar. Ze heeft haar middelbareschooldiploma gehaald. Op haar 27ste. En hoe lang het ook mag duren, ze weet nog altijd zeker dat ze dokter gaat worden.
(Julliette is niet haar echte naam)
Re: Oproep Amnesty International
Toch lijkt het me niet zo'n slechte plek om dit soort zaken hier onder de aandacht te brengen.Frederique_ schreef: Ik weet het, het heeft weinig te maken met genderdysforie,
<<groetjes
"Wil je niet anders worden?"
"Ik-ik... 't hoeft niet," zei Anders. "Ik wil wel Anders blijven." - Paul Biegel
"Ik-ik... 't hoeft niet," zei Anders. "Ik wil wel Anders blijven." - Paul Biegel
- Adeline_
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 136
- Lid geworden op: ma okt 20, 2003 15:12
- Locatie: Antwerpen
Ik vind het erg wat er in de wereld gebeurt met de vrouwen,maar een petitie ondertekenen van A.I. kan ik niet omdat diezlfde organitatie ook opkomt voor de rechten van moordenaars,verkrachters enzovoort,plus dat A.I. geschoeidt is op religieuze basis en dat stoort me heel erg.Als je opkomt voor mensenrechten moet je zelf religieus en politiek neutraal blijven anders heb je vooroordelen,mss onbewust maar ze zijn er.
Groetjes Adeline
Groetjes Adeline
Lach ni met een ander als jezelf niet in de spiegel van het leven durft kijken
Hoe je aan deze mening komt, weet ik niet, maar laten we het er op houden dat je verkeerd bent ingelicht.Adeline_ schreef:Ik vind het erg wat er in de wereld gebeurt met de vrouwen,maar een petitie ondertekenen van A.I. kan ik niet omdat diezlfde organitatie ook opkomt voor de rechten van moordenaars,verkrachters enzovoort,plus dat A.I. geschoeidt is op religieuze basis en dat stoort me heel erg.Als je opkomt voor mensenrechten moet je zelf religieus en politiek neutraal blijven anders heb je vooroordelen,mss onbewust maar ze zijn er.
Anmesty komt niet op voor verkrachters en moordenaars. Het enige, dat ze voor deze en andere misdadigers nastreeft, is een eerlijk proces, zoals dat in de Universele Verklaring van De Rechten van de Mens is vastgelegd.
Dit misverstand komt waarschijnlijk voort uit het feit dat Amnesty streeft naar vrijlating van GEWETENSgevangenen. Dat zijn niet zomaar gevangenen, maar mensen die vanwege het uiten van hun mening gevangen zitten. Daarbij geldt tevens de voorwaarde dat deze gewetensgevangenen geen gebruik hebben gemaakt van geweld bij het verkondigen van hun mening.
Verder staat onpartijdigheid bij Amnesty International hoog in het vaandel. Op de site van Amnesty kan je daarover het volgende lezen:
Onpartijdig, ongebonden en onafhankelijk
Van wezenlijk belang voor de geloofwaardigheid van Amnesty is haar onpartijdige opstelling. Amnesty voert geen actie vóór of tegen regeringen of politieke systemen. De organisatie vindt dat onder ieder systeem de rechten van de mens dienen te worden nageleefd. Amnesty is niet gebonden aan enige regering, politieke partij, ideologie, godsdienstige gezindte of aan enige economische belangengroep. Van zeer groot belang voor Amnesty is ook haar financiële onafhankelijkheid. Amnesty accepteert geen giften of subsidies van de landelijke, provinciale of lokale overheden. Voor het werven van fondsen zijn richtlijnen opgesteld, om te voorkomen dat Amnesty werkelijk of schijnbaar afhankelijk wordt van welke groepering dan ook. Voor haar werk is Amnesty geheel aangewezen op giften en contributies van haar leden, donateurs en sympathisanten. Amnesty accepteert geen gebonden giften. Om de onafhankelijkheid te waarborgen is bepaald dat een afdeling, groep of lid van Amnesty geen actie mag voeren tegen mensenrechtenschendingen in eigen land (de zogenaamde 'werk op eigen land-regel'). Zo wordt voorkomen dat het werk van Amnesty door nationaal-politieke belangen wordt beïnvloed. Bovendien wil Amnesty haar eigen mensen zo beschermen voor mogelijk gevaarlijke situaties. Wel kunnen afdelingen bij hun regering aandringen op de ondertekening van internationale mensenrechtenverdragen, op versterking van de mensenrechtencomponent in het buitenlands beleid, op afschaffing van de doodstraf of op verbetering van de asielwetgeving.
Dat Amnesty bij kerkelijke organisaties en gelovige mensen een willig oor vindt, is alleen maar een logisch gevolg van de deels gemeenschappelijke doelstellingen, wat vrij vertaald (althans in mijn optiek) neerkomt op "een leefbare wereld".
A candle loses nothing by lighting another candle.
Toch wel razend benieuwd waar je deze 'wijsheid' vandaan hebt,Adeline_ schreef:...........maar een petitie ondertekenen van A.I. kan ik niet omdat diezlfde organitatie ook opkomt voor de rechten van moordenaars,verkrachters enzovoort,plus dat A.I. geschoeidt is op religieuze basis en dat stoort me heel erg....................
Groetjes Adeline
en; het past in een rechtstaat dat ook moordenaars en verkrachters rechten hebben waarmee noch ik noch een rechtstaat de daden van moordenaars en of verkrachters goed praat.
verder verwijs ik naar de reactie van Dorothy.
Itthi pi hi ekacciya seyya.
- Adeline_
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 136
- Lid geworden op: ma okt 20, 2003 15:12
- Locatie: Antwerpen
In die landen waar vrouwen worden onderdrukt en mishandeld zoal in de petitie,gebeurd hetzelfde met holebi's en T's en daar wordt met geen woord over gerept ook niet Door A.I.En de daders krijgen kost en inwoon de slachtoffers moeten maar zien dat ze overleven.Ik ga verder niets meer antwoorden opdit onderwerp want ik heb duidelijk een iets andere kijk op instellingen zoals A.I.,die voor mij geen heilige boontjes zijn.
Groetjes Adeline
Groetjes Adeline
Lach ni met een ander als jezelf niet in de spiegel van het leven durft kijken
- Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Daar vragen ze wel aandacht voor, maar niet via deze actie, lees onder meer hierAdeline_ schreef:In die landen waar vrouwen worden onderdrukt en mishandeld zoal in de petitie,gebeurd hetzelfde met holebi's en T's en daar wordt met geen woord over gerept ook niet Door A.I.
Ze zijn voor mij ook niet heilig, maar dan wel met een andere reden. Als er bijvoorbeeld gevraagd wordt een bepaalde case te onderzoeken waarbij gevangenis-medewerkers de gevangenen mishandelen, en daarbij de betrokkenen voor het gerecht te brengen dan denk ik wel eens bij mijzelf: "zou je die minister niet beter eerst kunnen vragen de economische omstandigheden te verbeteren, of de werkomstandigheden van die bewakers, waardoor die mensen minder cynisch worden waardoor je de oorzaak van het probleem beter aanpakt".Adeline_ schreef:ik heb duidelijk een iets andere kijk op instellingen zoals A.I.,die voor mij geen heilige boontjes zijn.
Aan de andere kant denk ik dan ook: "wat kan ik nu hier, op afstand, doen om dit soort situaties aan te pakken". En dat is, naast het schrijven van brieven, het ondertekenen van petities, het meedoen aan organisaties als Novib (giften), Oikocredit (leningen) en Max Havelaar (eerlijke handel) nagenoeg niets. Laat mij dan in ieder geval het weinige dat ik kan doen wel doen.
Groetjes,
Frederique
Deze discussie komt mij bekend voor. Helaas kan Amnesty niet alles aanpakken. Voor het verbeteren van de economische omstandigheden zijn andere instanties actief, zoals je zelf al noemt.Frederique schreef: Ze zijn voor mij ook niet heilig, maar dan wel met een andere reden. Als er bijvoorbeeld gevraagd wordt een bepaalde case te onderzoeken waarbij gevangenis-medewerkers de gevangenen mishandelen, en daarbij de betrokkenen voor het gerecht te brengen dan denk ik wel eens bij mijzelf: "zou je die minister niet beter eerst kunnen vragen de economische omstandigheden te verbeteren, of de werkomstandigheden van die bewakers, waardoor die mensen minder cynisch worden waardoor je de oorzaak van het probleem beter aanpakt".
Amnesty streeft naar het verbeteren van de omstandigheden, waardoor mensen in hun eigen land zelf kunnen werken aan economische vooruitgang, zoals mogelijkheden om vakbonden op te richten. In veel landen is zelfs dat niet mogelijk. Of het is een door de staat gemanipuleerde vakbond, waar de leden geen zeggenschap hebben.
En je hoeft het ene niet te laten om het andere te doen. Je kan zowel Amnesty als Unicef, Novib etc. steunen.
Verder mag Adeline natuurlijk haar mening over Amnesty ventileren, alleen heb ik van haar nog geen enkel argument gezien om die mening te onderbouwen.
A candle loses nothing by lighting another candle.
- Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
- Selena Maria
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 138
- Lid geworden op: za aug 09, 2003 4:18