Travestie.org

Hoi meiden,

Ik heb een heel bijzonder weekend meegemaakt. Een tijd terug (ruim voor mijn coming out) had ik me opgegeven voor een weekend acteertraining en improvisatie. Door ziekte van een paar cursisten is de training een half jaar later geweest en dat was dus dit weekend.
Ik heb getwijfeld om te gaan maar heb het toch maar gedaan. Omdat ik nog niet om ben ben ik dus als man naar Amsterdam gegaan. Geen enkele toneelervaring maar wel mijn hele leven een rol gespeeld ben ik er maar zo onbevangen mogelijk ingestapt.

Na anderhalf uur keihard werken was er koffiepauze en één van de vrouwen in de groep nam me toen apart en vroeg me direct en volkomen onverwacht wat het was dat me weerhield om mijn kwetsbaarheid te tonen. Ze vond dat ik op slot zat en dat ik meer ruimte aan de vrouw in me moest geven. Ik was volslagen van mijn stuk gebracht en heb haar gezegd dat ik er nog niet aan toe was om in een groep te vertellen dat ik trans ben. Haar simpele reactie was: "joh meid, hier kan je niks gebeuren. Kom op vertel het nu gewoon even aan de groep want dat kan heus wel.

Enfin, met de zenuwen in mijn strot heb ik daarna toen we bij de groep aan de koffie zaten op haar vraag wat voor rol ik het liefst zou spelen dus gezegd dat ik liefst een vrouwenrol speelde omdat ik dat ook ben.
Even werd het stil en de jongen naast me vroeg wat ik bedoelde. Ik heb het toen maar gewoon verteld en de reacties die ik kreeg waren zonder uitzondering heel erg positief. Ze vonden het dapper dat ik het vertelde en de docente vroeg direct of ik het aandurfde om dan ook maar een aantal keren die rol te pakken. Een jonge meid nam me voor we begonnen even naar een andere ruimte, gaf me haar sjaaltje, deed mijn kraag van mijn shirt wat anders en deed me vlot nette make-up op. De lipstick stopte ze me toe want dan kon ik af en toe even bijwerken. Precies voldoende en ondanks mijn korte haar stond het me eigenlijk best leuk. (Later vertelde ze me dat ze een visagie opleiding heeft gedaan.)

Daarna zijn we gewoon weer begonnen. Niemand deed raar en we hebben allerlei klein improvisatieoefeningetjes gedaan. De eerste oefening ging helemaal niet. Het lukt me niet de vrouw te zijn en reageerde gewoon nogal mannelijk op de situatie (je kreeg een zinnetje op een briefje van een tegenspeler en moest er op reageren met het eerste wat in je opkwam).
Na de lunch was het al wat gemakkelijker en was ik meer met de cursus bezig dan met mezelf.

Vandaag hebben we met teksten gewerkt en ik had mijn uiterlijk wat aangepast. Vlotte jeans, truitje, schoenen met een bescheiden hakje en heel beperkte make-up (beetje lichte oogschaduw, weinig mascara en de lichte lipstick van gisteren en een beetje blush, vooral zo natuurlijk mogelijk dus). Ik had natuurlijk nu wel mijn nagels gelakt met een lichte onopvallende tint. Ik zag er vooral androgyn uit. Niet supervrouwelijk maar beslist niet mannelijk meer.
We hebben met een paar scenes van Tsjechov geoefend en het waren vooral scenes over relaties tussen twee mensen. Ik ben de hele dag in alle scenes de vrouw geweest. Een paar keer met de mannen, die daar erg goed mee om konden gaan hoewel het soms na de scene wel met elkar gieren was als in de scene ik de man moest smeken bij me te blijven of zo. Geweldig!

Aan het eind van de middag kreeg ik een scene waarbij volgens de tekst een vrouw een man na twee jaar weer ontmoet en ondanks hun liefde toch voor het laatst afscheid van hem neemt omdat ze geen toekomst hebben. Mijn opdracht was om de mannenrol in dit geval in te vullen als vrouw. Kortom het was ineens een scene waarin de ene vrouw de andere verlaat. Mijn tegenspeelster was een hele lieve en erg vrouwelijke jonge vrouw van 25. Om de een of andere reden ging het allemaal vanzelf. We voelden elkaar en de scene helemaal aan en het afscheid was hartbrekend. Na de scene was iedereen dus echt even stil en uiteindelijk was de docente degene die het eerste wat zei. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen was simpelweg: 'Alice, je bent een prachtvrouw'. Het leek wel of ik zweefde. De anderen klapten en één van de jongens zei dat hij me in die scene niet eenmaal heeft bekeken als man of trans maar me echt als vrouw had gezien.

Nadat de workshop klaar was zijn we met zijn allen gaan eten en we hebben besloten om elke twee maanden in het weekend een dag weer een workshop te doen. Een paar mensen vroegen me wat er met me ging gebeuren de komende tijd en zeiden het fijn te vinden als ik de volgende keer weer gewoon als Alice kom opdagen omdat die leuker is om mee te spelen dan mijn mannelijke persoonlijkheid.

Ik ben nu weer thuis, uitgeput van het vele oefenen en spelen en de emoties. Maar jeemig wat ben ik gelukkig nu. Mijn vrouw vroeg natuurlijk hoe het gegaan is en ik heb verteld wat er is gebeurt. Wat haar betreft is het prima als ik hierin door zou gaan omdat ze me in tijden niet zo heeft zien stralen als vandaag.

Ik begrijp er niets meer van op het moment. Heb ik me zo in de mensen vergist? Ben ik dan al die tijd onterecht bang geweest voor de reacties van de mensen? Hoe kan het dat de mensen zo geweldig lief voor me zijn? Kom ik zomaar in een groep mensen die me helemaal niet kennen, na een paar uur horen wat er aan de hand is en vervolgens alleen maar geweldig lief voor me zijn. Ik voel me echt in de zevende hemel op dit moment.

Tijd om te gaan slapen in ieder geval maar ik weet niet of dat gaat lukken nu. Groetjes en een fijne week allemaal,

Alice.

Mijn eravring is dat eerlijk het langst duurt. In momenten dat ik mezelf op slot voel gaan doordat ik met een geheim rond loop werkt het voor mij het best als ik iemand in vertrouwen neem over mijn verleden. Wat jij hier nu schrijft is zo herkenbaar en ook de reaktie van mensen op je ontboezemingen vind ik zo herkenbaar. Want eerlijkheid in dit soort zaken wordt door veel mensen gewaardeerd. Zeker als je er last van hebt het niet te zijn op een gegeven moment. En inderdaad mensen in het algemeen zijn zo moeilijk niet als het om transsexualiteit gaat. Er zitten soms wel miesgassers tussen maar het overgrote deel waardeert het alleen maar. En er komt ook een tijd dat je het minder nodig hebt om die eerlijkheid ten toon te spreiden. Eigenlijk is dat het lekkerst. Dat je van die dagen hebt dat je gewoon even vergeet ooit man te zijn geweest. Maar dat duurt nog wel even. Geniet nu maar gewoon van het uiten want dat is ook een vak apart. En veel plezier bij die workshops. Lijken me fijne mensen daar

Ik ga bvb met een gemengd groepie mensen regelatig ilegaal hier in Limburg de grotten in, niemand van die groep die mijn vroegere naam kent of die er moeilijk doet wegens mijn gender, het blijkt niet te bestaan, ik vind het maar goed zo, ik ben gewoon Mara, meer niet, mensen die me kennen weten ook dat ik geen vraag te stom vind, maar ik moet wel zeggen dat in deze groep helemaal niet zoveel vragen opkomen, iedereen weet waar ik me bezig ben, maar het is echt niet het thema, er zijn andere dingen boeiende, zoals niet worden betrapt en de eigen veiligheit en niet de oriëtatie te verliezen en dat soort dingen!

Ik wil ook helemaal niet in het middenpunt staan, ik ben niets bijzonders, alleen un beetje trans, maar niet meer lang

hey,

tof voor je dat het zo goed loopt, ook ik kan niet meer zeggen dan dat dit verhaal zo herkenbaar is.

Ik ga nu ruim 2 jaar met ziekenzorg mee als begeleidster (zijn langdurige zieken, ouderen en gehandicapten)( groepen van 150 patienten en ongeveer 50 medewerkers(sters)
Ik ben hiermee begonnen voordat mijn naam officieel gewijzigd was en voor dat de srs had plaatsgevonden. In die 2 jaar heb ik nu 9 vakanties achter de rug, en mijn eerste negatieve reactie heb ik nu met nieuwjaar gehad, een mannelijke medewerker kwam nieuwjaar wensen, maar wou dit alleen met een handdruk, niet zoals bij al de andere dames met drie kussen.
Toen ik in de loop van de week niet echt contact meer had met hem, kwam hij vragen wat er scheelde, en tijdens het gesprek vertelde hij mij dat hij het moeilijk had en het niet begreep wat ik gedaan had.

maar op zo een klein 1600 mensen, één negatief resultaat is niet slecht.

De meeste geven hier ook volgende verklaring voor " het ligt gewoon aan jezelf, je bent er zo open mee, je geeft ons duidelijke uitleg, je ben er niet beschaamd voor"

dus ja, eerlijk zijn blijkt positief te werken

succes verder nog

groeten

linda

Alice Verheij schreef: (...)
Ik begrijp er niets meer van op het moment. Heb ik me zo in de mensen vergist? Ben ik dan al die tijd onterecht bang geweest voor de reacties van de mensen? Hoe kan het dat de mensen zo geweldig lief voor me zijn? Kom ik zomaar in een groep mensen die me helemaal niet kennen, na een paar uur horen wat er aan de hand is en vervolgens alleen maar geweldig lief voor me zijn. Ik voel me echt in de zevende hemel op dit moment.
(...)

Uhm... eigenlijk is het antwoord een beetje 'JA'. Er zijn veel en veel meer mensen dan we denken die veel liever, aardiger en accepterender zijn dan we ze meestal krediet voor geven. Zeker als het mensen met een artistieke en creatieve achtergrond zijn... Dus ergens ben ik helemaal niet verbaasd over de reacties, hoewel het voor jou natuurlijk hemels is om te ervaren

Jammer genoeg zijn er ook altijd nog een hoop bekrompen denkende mensen op deze aardkloot... Die negatieve reacties ga je ongetwijfeld ook nog krijgen, maar ik ben blij dat je eerste kennismakingen met de reacties van 'men' wel allemaal positief zijn. Dat wapent je om tegen de negatieve reacties te kunnen.

Ik kan dit eigenlijk onderschrijven, ik ben (nog voor mij rlt) begonnen als vrijwilligerster in een wooninrichting voor gehandicapten en later als vrijwilligster bij een kinder vakantie week. De mensen zijn accepterend , misschien begrijpen ze het niet helemaal (ik vind dat je alleen echt kan begrijpen als je het mee hebt gemaakt en zelfs dan nog is ieder geval verschillend), maar ze vinden gewoon de openheid, eerlijkheid en mijn gedrag prettig en daarom zien ze me graag komen.