Bijzijn tijdens mijn adamsappelreductie
Geplaatst: za mar 18, 2006 1:34
Bij deze een kort overzicht van mijn adamsappelreductie in Wellness, Belgie.
Nou, Kitty is weer thuis - een ervaring rijker en een bult minder. Op vrijdagnacht 5 uur zijn we vertrokken naar Belgie om daar ruim op tijd te kunnen zijn. Dat is gelukt, geen files en dergelijk oponthoud. Wanneer ik de entree van de kliniek binnenwandel wordt ik direct herkend, een vriendelijk ontvangst en het is omdat ik nuchter moest blijven anders kon een kop koffie met gebak er ook nog wel vanaf. Eventjes wachten in de wachtkamer, en ja hoor, Kitty wordt gehaald. Ik neem afscheid van m'n vriendje, en volg de medewerkster de lift in. Alles een en al vriendelijkheid, en al zou ik nerveus zijn, dat weten zijndat wel weg te nemen.
Ik volg haar door het labyrinth van de kliniek er beland uiteindelijk in een ruimte waar men wat foto's van mij maakt. Later betreedt ik een zaal met allemaal hokjes. Ik krijg er een toegewezen. Ik moet mij ontkleden, een operatieschort aandoen, een badjas er weer overheen en aan mijn voeten luxe slofjes. Hoe sjofel ziet ook hier alles eruit! Hoewel ik onder het mes zou gaan om 10 uur werd ik al veel eerder opgeroepen. Dat gaat voorspoedig!
Weer de lift in, naar de operatiekamers. Wanneer ik de ruimte betreedt kan ik niet ontkennen dat ik toch wat nerveus aan het worden ben. Ik krijg elektroden op en mijn hartslag schiet omhoog. De assistente probeert mij wat te kalmeren, en geeft aan dat ze stinkend jaloers is op mijn French Manicure nagels. Ik vertel haar wat meer over mijn transzijn, mijn passie voor zeemeerminnen en met name dat laatse verhaal gaat als een lopend vuurtje de hele kliniek door (moet je nou eens horen: we hebben een zeemeermin op de operatietafel liggen!). De chirurg komt binnen, en ja.... dan is het zover. Ik wordt in mijn nek en hals plaatselijk verdoofd met enkele spuiten, en binnen 5 minuten gaat het mes er letterlijk erin. De planning die we voor ogen hadden tijdens de intake moet door omstandigheden worden aangepast. Het lidteken komt nu wat lager.
Ik heb mijn ogen dicht maar kan alles volgen. Het mag dan een kleine ingreep zijn, maar hij is nogal grof in de weer. Ik voel de druk die hij op mijn hals uitoefent, en af en toe proest ik omdat het niet te houden is. Geen probleem, even bijkomen en weer opnieuw beginnen. Toch krijg ik het op een gegeven moment erg heet, ga zweten, en heb het gevoel of ik de zeilen ga strijken. Onmiddelijk koude washandjes op mijn voorhoofd en water in mijn gezicht. "Jij bent toch zeemeermin, moet je tegen kunnen" is wat ik hoor. Na een half uur trekken, duwen, knippen en schaven is de bult eindelijk weg. Knippen? "Schaar" hoor ik nog zeggen. "Grotere schaar". Hmmm, gaat niet helemaal zoals het moet, zeker. Weer duwen en trekken. Ik krijg beelden voor me van een heupoperatie, waar artsen met beitels en hamers in de weer zijn. De ingreep mag dan "Tracheal Shave" heten, maar geschaafd wordt er eigenlijk alleen maar om de restjes mooi te maken. Al het andere schijnt met wat grover geweld verwijderd te worden.
Voor de jaap wordt dichtgenaaid moet ik verscheidene malen slikken ter controle. Alles goed? Mooi, dichtmaken! Ik mag dan volledig bij zijn geweest, wanneer ik ga staan lijkt het of de wereld onder mij wegzakt. Ik wil slapen, en snel graag. Ik wordt weer naar mijn hokje gebracht, en in de lift zie ik de spiegel. Ik durf eigenlijk niet eens te kijken. Mijn hele hals is rood gekleurd, met waar mijn adamsappel zat een fraai borduurwerkje. Ik krijg tranen in mijn ogen en een tijd lang laat ik alle emoties maar komen. In de comfortabele feautuil in mijn hokje val ik uiteindelijk in slaap.
Na een uur wordt ik wakker gemaakt met met verzoek om mij om te kleden. Daarna naar beneden waar een afspraak wordt gemaakt wanneer mijn hechtingen eruit mogen.
Ik bel mijn vriendje op en binnen 5 minuten kan ik weer op weg naar huis. Ik voel mij goed, en geen pijn. De pret duurt nog wat kort want weer komen emoties bij mij los, en huil ik weer. Ondanks dat kan ik mijn vriendje door de straten van Genk loodsen naar de snelweg. En dan.... raakt de verdoving uitgewerkt. Het wordt pijnlijk en vooral slikken lijkt haast onmogelijk.
Dat is tot op heden nog steeds de huidige situatie. De pijn in mijn hals is minder geworden, maar slikken is elke keer een drama. Ik leef op vloeibaar voedsel als vla, want vast voedsel krijg ik nog niet weg.
Een behandeling in Wellness Kliniek is luxe te noemen. Vriendelijk personeel waarvoor het geen enkele moeite is om alle nog een keer uit te leggen. Bijzijn tijdens deze ingreep is iets wat ik niet nog een keer zou willen meemaken. Het is te doen geweest, maar dan toch... Ik kan mijn chirurg bellen wanneer ik wil, al is het midden in de nacht als er onverhoopt wat mis gaat. Het is niet te hopen want dat is weer drie uur rijden.
Liefs en kusjes,
Kitty.
Nou, Kitty is weer thuis - een ervaring rijker en een bult minder. Op vrijdagnacht 5 uur zijn we vertrokken naar Belgie om daar ruim op tijd te kunnen zijn. Dat is gelukt, geen files en dergelijk oponthoud. Wanneer ik de entree van de kliniek binnenwandel wordt ik direct herkend, een vriendelijk ontvangst en het is omdat ik nuchter moest blijven anders kon een kop koffie met gebak er ook nog wel vanaf. Eventjes wachten in de wachtkamer, en ja hoor, Kitty wordt gehaald. Ik neem afscheid van m'n vriendje, en volg de medewerkster de lift in. Alles een en al vriendelijkheid, en al zou ik nerveus zijn, dat weten zijndat wel weg te nemen.
Ik volg haar door het labyrinth van de kliniek er beland uiteindelijk in een ruimte waar men wat foto's van mij maakt. Later betreedt ik een zaal met allemaal hokjes. Ik krijg er een toegewezen. Ik moet mij ontkleden, een operatieschort aandoen, een badjas er weer overheen en aan mijn voeten luxe slofjes. Hoe sjofel ziet ook hier alles eruit! Hoewel ik onder het mes zou gaan om 10 uur werd ik al veel eerder opgeroepen. Dat gaat voorspoedig!
Weer de lift in, naar de operatiekamers. Wanneer ik de ruimte betreedt kan ik niet ontkennen dat ik toch wat nerveus aan het worden ben. Ik krijg elektroden op en mijn hartslag schiet omhoog. De assistente probeert mij wat te kalmeren, en geeft aan dat ze stinkend jaloers is op mijn French Manicure nagels. Ik vertel haar wat meer over mijn transzijn, mijn passie voor zeemeerminnen en met name dat laatse verhaal gaat als een lopend vuurtje de hele kliniek door (moet je nou eens horen: we hebben een zeemeermin op de operatietafel liggen!). De chirurg komt binnen, en ja.... dan is het zover. Ik wordt in mijn nek en hals plaatselijk verdoofd met enkele spuiten, en binnen 5 minuten gaat het mes er letterlijk erin. De planning die we voor ogen hadden tijdens de intake moet door omstandigheden worden aangepast. Het lidteken komt nu wat lager.
Ik heb mijn ogen dicht maar kan alles volgen. Het mag dan een kleine ingreep zijn, maar hij is nogal grof in de weer. Ik voel de druk die hij op mijn hals uitoefent, en af en toe proest ik omdat het niet te houden is. Geen probleem, even bijkomen en weer opnieuw beginnen. Toch krijg ik het op een gegeven moment erg heet, ga zweten, en heb het gevoel of ik de zeilen ga strijken. Onmiddelijk koude washandjes op mijn voorhoofd en water in mijn gezicht. "Jij bent toch zeemeermin, moet je tegen kunnen" is wat ik hoor. Na een half uur trekken, duwen, knippen en schaven is de bult eindelijk weg. Knippen? "Schaar" hoor ik nog zeggen. "Grotere schaar". Hmmm, gaat niet helemaal zoals het moet, zeker. Weer duwen en trekken. Ik krijg beelden voor me van een heupoperatie, waar artsen met beitels en hamers in de weer zijn. De ingreep mag dan "Tracheal Shave" heten, maar geschaafd wordt er eigenlijk alleen maar om de restjes mooi te maken. Al het andere schijnt met wat grover geweld verwijderd te worden.
Voor de jaap wordt dichtgenaaid moet ik verscheidene malen slikken ter controle. Alles goed? Mooi, dichtmaken! Ik mag dan volledig bij zijn geweest, wanneer ik ga staan lijkt het of de wereld onder mij wegzakt. Ik wil slapen, en snel graag. Ik wordt weer naar mijn hokje gebracht, en in de lift zie ik de spiegel. Ik durf eigenlijk niet eens te kijken. Mijn hele hals is rood gekleurd, met waar mijn adamsappel zat een fraai borduurwerkje. Ik krijg tranen in mijn ogen en een tijd lang laat ik alle emoties maar komen. In de comfortabele feautuil in mijn hokje val ik uiteindelijk in slaap.
Na een uur wordt ik wakker gemaakt met met verzoek om mij om te kleden. Daarna naar beneden waar een afspraak wordt gemaakt wanneer mijn hechtingen eruit mogen.
Ik bel mijn vriendje op en binnen 5 minuten kan ik weer op weg naar huis. Ik voel mij goed, en geen pijn. De pret duurt nog wat kort want weer komen emoties bij mij los, en huil ik weer. Ondanks dat kan ik mijn vriendje door de straten van Genk loodsen naar de snelweg. En dan.... raakt de verdoving uitgewerkt. Het wordt pijnlijk en vooral slikken lijkt haast onmogelijk.
Dat is tot op heden nog steeds de huidige situatie. De pijn in mijn hals is minder geworden, maar slikken is elke keer een drama. Ik leef op vloeibaar voedsel als vla, want vast voedsel krijg ik nog niet weg.
Een behandeling in Wellness Kliniek is luxe te noemen. Vriendelijk personeel waarvoor het geen enkele moeite is om alle nog een keer uit te leggen. Bijzijn tijdens deze ingreep is iets wat ik niet nog een keer zou willen meemaken. Het is te doen geweest, maar dan toch... Ik kan mijn chirurg bellen wanneer ik wil, al is het midden in de nacht als er onverhoopt wat mis gaat. Het is niet te hopen want dat is weer drie uur rijden.
Liefs en kusjes,
Kitty.
.
Onmiddelijk de kliniek gebeld. Oplossing: gaascompressen erop, en om de 6 uur wisselen. Bij voorkeur nathouden. Echter, toen het grootste deel van het wondvocht eruit was, nam mijn hals weer war normalere vormen aan. Het zag er immers uit alsof ik een tennisbal had ingeslikt en die halverwege was blijven steken.