Meiden,
Wat ik nu ga schrijven ligt bij me heel erg diep, en ik ben eerlijk dat traantjes over m'n toetsenbord vloeien. Ik heb dit ook al op andere fora gezet. Wat is mijn probleem...?
In 7 maanden tijd heb ik de nodige ingrepen en behandeligen gehad. Qua uiterlijk ben ik naar mijn eigen bescheiden mening zeer passabel, en leef nu zeer gelukkig als vrouw. Op een ding na. Zoals elke transseksueel verafschuw ik mijn mannelijk geslachtsdeel. Elke keer weer, als ik onder de douche sta of ga zwemmen wordt ik weer geconfronteerd met wat ik daaronder heb hangen. Goed, over twee jaar een SRS en dan is het probleem toch opgelost, hoor ik jullie denken...
Dat is zo. Echter, op dit punt wijk ik zo sterk af van jullie dat velen mij niet zullen begrijpen. Toch vraag ik jullie even verder te lezen, voor je je commentaar op mij afvuurt.
Oke, met een SRS is mijn groostse probleem opgelost. Mijn penis gaat eraf en ik krijg een neo-vagina er voor in de plaats. En dan... ik ben mijn hele leven volledig asexueel, sexuele gevoelens ken ik niet, ik verafschuw geslachtsverkeer en zal mijn vagina daarvoor dan ook nooit gebruiken. Er speelt ook nog wat anders mee. Ik heb het gevoel dat een vagina mij niet vrouwelijker maakt dan wat ik nu al ben. Wanneer je mij zal vragen of ik een vagina wil, is het antwoord "nee". Al met al worstel ik met een enorm inwendig conflict waar ikzelf niet uit kom. Inmiddels weet ik dat de mogelijkheid bestaat om een SRS gedeeltelijk uit te laten voeren. Het zien van video's en slideshows van een SRS hebben mijn standpunt alleen maar versterkt.
Ik realiseer mij heel goed dat jullie hier misschien niets mee kunnen. Ik ben nu eenmaal een uitzondering. Ik heb een aantal gesprekken gepland hierover met Tanja van Hengel, mijn psych - want ik kom hier dus niet uit. Kan het zijn dat ik er misschien nog niet klaar voor ben? Misschien, maar hoe lang houd ik het nog vol om elke dag die confrontatie aan te gaan als ik douche? Zal ik tot die tijd moeten blijven knoeien met correctieslips en meer van dat soort onpractische oplossingen? Ik besef heel goed dat wat ik wil onomkeerbaar is.
Ben ik echt de enige die met deze inwendige tweestrijd worstelt?
Sorry, ik moest dit even kwijt....
Liefs, Kitty.
Inwendig conflict
Moderator: Moderators
Hoi Kitty,
ondanks het feit dat ik niet zover ben als sommigen van jullie, kan ik me je gevoelens heel goed voorstellen. Er is, denk ik, sowieso tweestrijd in je leven als transsexueel zijnde: met de essentie van je eigen "zijn", de buitenwereld en soms ook je partner ( mijn geval ). En grote stappen nemen, waarvan je de consequenties niet kunt overzien, zijn ook best ingewikkeld.
Ik wens je sterkte en ik hoop dat jouw gevoel je de weg wijst; die weet precies wat goed voor jouw situatie is. "Small moves", is mijn devies!
Liefs,
Babette.
xxxx
ondanks het feit dat ik niet zover ben als sommigen van jullie, kan ik me je gevoelens heel goed voorstellen. Er is, denk ik, sowieso tweestrijd in je leven als transsexueel zijnde: met de essentie van je eigen "zijn", de buitenwereld en soms ook je partner ( mijn geval ). En grote stappen nemen, waarvan je de consequenties niet kunt overzien, zijn ook best ingewikkeld.
Ik wens je sterkte en ik hoop dat jouw gevoel je de weg wijst; die weet precies wat goed voor jouw situatie is. "Small moves", is mijn devies!
Liefs,
Babette.
xxxx
Kitty,
We hebben het hier al eerder over gehad.
Maar ik raad je aan om gewoon het traject richting SRS te volgen. Mocht je er tegen die tijd nog niet uit zijn, dan moet je op dat moment beslissen wat je zult doen. En tot die tijd wel orienteren op mogelijke alternatieven.
Maar voorlopig hoef je toch nog geen keuze te maken!
Dus moet je je er nu ook niet al te druk om maken. Komt tijd, komt raad. Is een dooddoener, maar in dit geval wel van toepassing!
We hebben het hier al eerder over gehad.
Maar ik raad je aan om gewoon het traject richting SRS te volgen. Mocht je er tegen die tijd nog niet uit zijn, dan moet je op dat moment beslissen wat je zult doen. En tot die tijd wel orienteren op mogelijke alternatieven.
Maar voorlopig hoef je toch nog geen keuze te maken!
Dus moet je je er nu ook niet al te druk om maken. Komt tijd, komt raad. Is een dooddoener, maar in dit geval wel van toepassing!
Cyn.
-
Chantal C.
- Forumdiva
- Berichten: 1759
- Lid geworden op: vr okt 03, 2003 12:27
- Locatie: Hellevoetsluis
Ik kan me die gevoelens wel voorstellen. Persoonlijk heb ik wel dat intense verlangen. Pas dan klopt mijn lichaam met mijn psyche. En dat staat los van het feit of die ooit gebruikt zal gaan worden.
In ieder geval wens ik je wijsheid in je beslissing. En zoals Cynthia al zei: take your time!
In ieder geval wens ik je wijsheid in je beslissing. En zoals Cynthia al zei: take your time!
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
Dat intense verlangen om een vagina te willen hebben heb ik dus niet. Het idee alleen al kan ik niets mee. Daarom heeft het ook zo verdomd lang geduurd eer ik voor mijzelf heb geaccepteerd dat ik dan toch maar transseksueel zou zijn. Ik ben dan ook geclassificeerd met genderidentiteitsstoornis NAO (Niet Anderszins Omschreven).
En wat Cynthia zegt, daar heeft zij wel gelijk in. Mijn traject richting m'n SRS is echter dichterbij dan je denkt: als ik zou willen al in september 2007. Dat komt omdat mijn RLE met terugwerkende kracht is vastgesteld (nov 2005), en dat mijn gesprekken met m'n psych niet voor, maar tijdens mijn RLE gedaan worden.
Net zoals alle problemen die ik op m'n pad ben tegengekomen weet ik dat ik er uit ga komen. Ik voel mij echter op dit gebied wat alleen, omdat ik niet het verlangen heb wat andere transseksuelen wel hebben.
Nu ik weet dat een gedeeltelijke SRS inderdaad uitgevoerd kan worden, voel ik me al wel een heel stuk blijer
Kitty.
En wat Cynthia zegt, daar heeft zij wel gelijk in. Mijn traject richting m'n SRS is echter dichterbij dan je denkt: als ik zou willen al in september 2007. Dat komt omdat mijn RLE met terugwerkende kracht is vastgesteld (nov 2005), en dat mijn gesprekken met m'n psych niet voor, maar tijdens mijn RLE gedaan worden.
Net zoals alle problemen die ik op m'n pad ben tegengekomen weet ik dat ik er uit ga komen. Ik voel mij echter op dit gebied wat alleen, omdat ik niet het verlangen heb wat andere transseksuelen wel hebben.
Nu ik weet dat een gedeeltelijke SRS inderdaad uitgevoerd kan worden, voel ik me al wel een heel stuk blijer
Kitty.
-
Zohra
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 178
- Lid geworden op: wo jan 15, 2003 14:04
- Locatie: Rotterdam
- Contacteer:
Lieve Kitty,
Ik denk dat er niet EEN soort standaard transseksueel bestaat, de ene transseksueel is de ander niet he? Je voelt je vrouw en dat gevoel komt van binnen uit , of je nu je pensi houdt of niet, vrouw ben je in je hart en nieren. Echter, je verafschwut je geslachtsdeel, dus lijkt een oplossing mij om een vagina te laten construeren, puur en alleen om van dat gevoel van afschuw af te zijn dat jij ervaart. De behoefte om een vagina te HEBBEN is er niet maar het kan wel dienen als oplossing voor je gender identiteitsstoornis en je afhelpen van je afschuw van je mannelijk geslachtsdeel.
Wat vindt je hier zelf van?
Ik wens je heel veel sterkte, want die tweestrijd en dat innerlijke conflict is iets dat bij elke transsexueel hoort volgens mij hoor en het lijkt me dat zelfs na de operatie er een conflict blijft bestaan bijv. in het verwerken van je verleden als MAN.
Ik heb dit zelf ook, ik WEET dat ik een vrouw ben en ga ook voor de SRS, toch blijft het lange verleden dat ik heb als 'man' me wel achtervolgen. Je kan niet ontkennen dat je lange tijd officieel een man geweest bent en dat moet verwerkt worden en dat duurt heel erg lang!
Maar ja meid, ik wens je heel veel sterkte met alles hoor!
Liefs,
Zohra
Ik denk dat er niet EEN soort standaard transseksueel bestaat, de ene transseksueel is de ander niet he? Je voelt je vrouw en dat gevoel komt van binnen uit , of je nu je pensi houdt of niet, vrouw ben je in je hart en nieren. Echter, je verafschwut je geslachtsdeel, dus lijkt een oplossing mij om een vagina te laten construeren, puur en alleen om van dat gevoel van afschuw af te zijn dat jij ervaart. De behoefte om een vagina te HEBBEN is er niet maar het kan wel dienen als oplossing voor je gender identiteitsstoornis en je afhelpen van je afschuw van je mannelijk geslachtsdeel.
Wat vindt je hier zelf van?
Ik wens je heel veel sterkte, want die tweestrijd en dat innerlijke conflict is iets dat bij elke transsexueel hoort volgens mij hoor en het lijkt me dat zelfs na de operatie er een conflict blijft bestaan bijv. in het verwerken van je verleden als MAN.
Ik heb dit zelf ook, ik WEET dat ik een vrouw ben en ga ook voor de SRS, toch blijft het lange verleden dat ik heb als 'man' me wel achtervolgen. Je kan niet ontkennen dat je lange tijd officieel een man geweest bent en dat moet verwerkt worden en dat duurt heel erg lang!
Maar ja meid, ik wens je heel veel sterkte met alles hoor!
Liefs,
Zohra
Beleef het mee in Privé!
Heyy, Zohra,Zohra schreef:De behoefte om een vagina te HEBBEN is er niet maar het kan wel dienen als oplossing voor je gender identiteitsstoornis en je afhelpen van je afschuw van je mannelijk geslachtsdeel.
Wat vindt je hier zelf van?
Zohra
Daarom heb ik mij eens meer gespitst op een partial SRS voor de oplossing voor mijn genderidentiteitsstoornis. Een partial SRS houdt in:
Partial SRS - involves surgical removal of the testes and penis for the construction of, what externally appears to be female genitalia. There is no emphasis placed on vaginal depth, as the external appearance is considered more important. Labiaplasty usually is performed in a followup operation several months after the initial surgery. This is usually done following the "Penile Inversion" technique.
Ik heb geen echt verleden als man gekend. Een groot deel (13 jaar) voor mijn transitie heb ik als androgyn geleefd. In die tijd heb ik mijn verleden als man al verwerkt. Perioden dat ik in travestie liep heb ik nooit gekend, mijn lichaam is langzaamaan veranderd in een steeds meer vrouwelijkere verschijning. Daarom heb ik niet echt een punt dat ik "om" ben gegaan, hoewel ik zelf maar aanhoud dat dat tussen sept. 2005 en april 2006 ligt.
In het verleden had ik altijd de wens dat ik geen man wilde zijn. Pure genderdysforie. Dat dat bijna als vanzelf inhield dat ik dan vrouw zou worden, zover was ik toen nog niet. Nu wel. Inmiddels heb ik voor mijzelf wel een redelijk evenwicht gevonden. Redelijk, omdat ik graag nog van mijn mannelijk geslachtsdeel af wil.
Ik ben nu nog steeds in de orienterende fase. Hoewel ik heel erg graag een partial SRS wil en waarop ik me nu het meeste focus, laat ik de andere weg (full SRS) niet links liggen.
Liefs, Kitty.
Lieve Kitty,
Ik zelf heb hier nooit aan getwijfeld, en wist vanaf mijn eerste bewustzijn zeker dat ik zoveel mogelijk het vrouw zijn wilde bereiken, en een vagina was daarbij niet weg te denken.
Ik probeer me wel in jouw situatie te verplaatsen, en kan me indenken dat je gedachten nu zo zijn, maar wat als je straks iemand tegenkomt waar je heftig verliefd op zou worden en dan is het "samensmelten"toch wel een van de meest intense vormen van affectie die ik me persoonlijk kan indenken, maar ik besef maar al te goed dat jou fantasie daarover ontbreekt.
Ik heb hier absoluut geen weet van, maar weet je al of het daarna ook nog mogelijk is om eventueel alsnog een vagina te creeren valt, of is dit maar eenmalig mogelijk......dit zou natuurlijk kunnen meewegen in je beslissing, maar meid wat een dilemma voor je!
Heel veel sterkte in je weg hier naar toe, en hopelijk kun je straks een keuze maken waar je zelf voor 100% achter staat!
heel veel liefs,
Betteke
Ik zelf heb hier nooit aan getwijfeld, en wist vanaf mijn eerste bewustzijn zeker dat ik zoveel mogelijk het vrouw zijn wilde bereiken, en een vagina was daarbij niet weg te denken.
Ik probeer me wel in jouw situatie te verplaatsen, en kan me indenken dat je gedachten nu zo zijn, maar wat als je straks iemand tegenkomt waar je heftig verliefd op zou worden en dan is het "samensmelten"toch wel een van de meest intense vormen van affectie die ik me persoonlijk kan indenken, maar ik besef maar al te goed dat jou fantasie daarover ontbreekt.
Ik heb hier absoluut geen weet van, maar weet je al of het daarna ook nog mogelijk is om eventueel alsnog een vagina te creeren valt, of is dit maar eenmalig mogelijk......dit zou natuurlijk kunnen meewegen in je beslissing, maar meid wat een dilemma voor je!
Heel veel sterkte in je weg hier naar toe, en hopelijk kun je straks een keuze maken waar je zelf voor 100% achter staat!
heel veel liefs,
Betteke
Hoi, Betteke,
Weet je wat nu zo aardig is? Ik heb dus al een vriendje, al bijna 4 jaar. Ik "val" niet op vrouwen en ook niet op mannen, maar hij is een uitzondering omdat het mannelijke waar ik bij mijzelf en bij anderen zo'n afkeer van heb, ontbreekt.
Op sexueel gebied hebben we al van alles geprobeerd om mijn sexuele gevoelens enigzins op te wekken, maar alles zonder resultaat. Daarnaast vind ik het gewoon niet prettig - alleen al het idee dat iets of iemand mijn lichaam in zou kunnen komen maakt mij al misselijk. Nu met Androcur zit er helemaal geen leven meer in, en daar rouw ik helemaal niet om.
Het gekke is dat wanneer iemand asexueel is, de persoon in kwestie er helemaal geen problemen mee heeft. Mensen in de omgeving die dus een "normaal" sexleven kennen, kunnen zich deze situatie gewoon nauwelijks voorstellen.
Ik kan niet echt zeggen dat ik verliefd ben, althans niet zoals anderen dat ervaren. Ik weet niet echt wat dat is. We wonen dan ook niet bij elkaar, om de simpele reden dat ik niet continu iemand om me heen kan hebben. Ik heb tijden nodig dat ik mij terug kan trekken, om weer energie op te laden. Mensen om me heen ontrekken die energie weer. Samen hebben we een vorm van harmonie bereikt wat in evenwicht is. Tijdens SM sessies speel ik met 'm en hebben we dus een vorm van sexueel contact die eenzijdig is. Buiten de sessie geeft hij mij vormen van warmte, liefde en geborgenheid.
In principe is mijn verhaal geen dilemma meer. Tot voor kort had ik slechts de keuze in wel of geen SRS. Geen SRS zou inhouden dat ik nog steeds mijn mannelijk geslachtsdeel heb, en dus ongelukkig ben. Wel een SRS laten doen houd weer in dat ik heel blij zal zijn dat het hele zwikkie aan de voorkant weg gaat, maar ik krijg er wat voor in de plaats wat ik eigenlijk niet wil. Ik ken mijzelf goed genoeg om te weten dat ik dan ook niet echt gelukkig zal zijn. Nu een partial SRS daadwerkelijk uitgevoerd kan worden, is mijn dilemma min of meer opgelost. Er bestaan ingrepen waarbij later diepte kan worden gecreerd, zij het dat de ingreep risicovol is.
Kitty.
Weet je wat nu zo aardig is? Ik heb dus al een vriendje, al bijna 4 jaar. Ik "val" niet op vrouwen en ook niet op mannen, maar hij is een uitzondering omdat het mannelijke waar ik bij mijzelf en bij anderen zo'n afkeer van heb, ontbreekt.
Op sexueel gebied hebben we al van alles geprobeerd om mijn sexuele gevoelens enigzins op te wekken, maar alles zonder resultaat. Daarnaast vind ik het gewoon niet prettig - alleen al het idee dat iets of iemand mijn lichaam in zou kunnen komen maakt mij al misselijk. Nu met Androcur zit er helemaal geen leven meer in, en daar rouw ik helemaal niet om.
Het gekke is dat wanneer iemand asexueel is, de persoon in kwestie er helemaal geen problemen mee heeft. Mensen in de omgeving die dus een "normaal" sexleven kennen, kunnen zich deze situatie gewoon nauwelijks voorstellen.
Ik kan niet echt zeggen dat ik verliefd ben, althans niet zoals anderen dat ervaren. Ik weet niet echt wat dat is. We wonen dan ook niet bij elkaar, om de simpele reden dat ik niet continu iemand om me heen kan hebben. Ik heb tijden nodig dat ik mij terug kan trekken, om weer energie op te laden. Mensen om me heen ontrekken die energie weer. Samen hebben we een vorm van harmonie bereikt wat in evenwicht is. Tijdens SM sessies speel ik met 'm en hebben we dus een vorm van sexueel contact die eenzijdig is. Buiten de sessie geeft hij mij vormen van warmte, liefde en geborgenheid.
In principe is mijn verhaal geen dilemma meer. Tot voor kort had ik slechts de keuze in wel of geen SRS. Geen SRS zou inhouden dat ik nog steeds mijn mannelijk geslachtsdeel heb, en dus ongelukkig ben. Wel een SRS laten doen houd weer in dat ik heel blij zal zijn dat het hele zwikkie aan de voorkant weg gaat, maar ik krijg er wat voor in de plaats wat ik eigenlijk niet wil. Ik ken mijzelf goed genoeg om te weten dat ik dan ook niet echt gelukkig zal zijn. Nu een partial SRS daadwerkelijk uitgevoerd kan worden, is mijn dilemma min of meer opgelost. Er bestaan ingrepen waarbij later diepte kan worden gecreerd, zij het dat de ingreep risicovol is.
Kitty.
Lieve Kitty,
Je hebt absoluut gelijk!
Het is heel moeilijk zoiets voor te stellen, maar weet wel dat het hebben van deze gevoelens ook niet altijd gelukkigmakend is, omdat ik in het verleden hiermee leuke, maar ook hele vervelende ervaringen heb gehad, want liefde maakt nu eenmaal blind!
Toch hoop ik dat jij het een keer mag ervaren (een positieve verliefheid !), want dat is voor jou waarschijnlijk net zo moeilijk voor te stellen als het a-sexueel zijn voor mij.
Volg je eigen gevoel meisje, want het is jouw leven, en je zult zelf die beslissing moeten maken, en ik denk dat je zelf heel goed weet wat je wil, en daar moet je gewoon voor gaan!
Nu het het wat beter hebt uitgelegd, kan ik je beweegredenen ook beter begrijpen.
heel veel liefs,
Betteke
Je hebt absoluut gelijk!
Het is heel moeilijk zoiets voor te stellen, maar weet wel dat het hebben van deze gevoelens ook niet altijd gelukkigmakend is, omdat ik in het verleden hiermee leuke, maar ook hele vervelende ervaringen heb gehad, want liefde maakt nu eenmaal blind!
Toch hoop ik dat jij het een keer mag ervaren (een positieve verliefheid !), want dat is voor jou waarschijnlijk net zo moeilijk voor te stellen als het a-sexueel zijn voor mij.
Volg je eigen gevoel meisje, want het is jouw leven, en je zult zelf die beslissing moeten maken, en ik denk dat je zelf heel goed weet wat je wil, en daar moet je gewoon voor gaan!
Nu het het wat beter hebt uitgelegd, kan ik je beweegredenen ook beter begrijpen.
heel veel liefs,
Betteke
Hoihoi, meiden,
Vandaag moest ik naar de Wellness kliniek voor de laatste controle van mijn adamsappelreductie. Ik was nog niet helemaal tevreden over het resultaat, maar Dr. Hoeyberghs stelde voor om 1,5 jaar te wachten eer er correcties worden uitgevoerd. Het proces van herstel van een AR gaat zeer traag. Meteen bedenk ik me dat over 1,5 jaar ik misschien m'n srs heb. Zegt Dr. Hoeyberghs van: wanneer is jouw srs dan precies?
Tja, geen idee, zeg ik, moet eerst een chirurg vinden die mijn srs wil behandelen. Enfin, we raken aan de babbel over mijn wens van een partial srs. Hij trekt een verbaasd gezicht en zegt: dat kunnen wij hier ook hoor!
Ik zit even met mijn mond vol tanden en denk eerst dat hij een geintje maakt. Nee, toch niet - hij beschrijft precies wat ik voor ogen heb. Of ik vanmiddag nog even tijd heb. Euh.... ja... stamel ik. Dan komt er nog een gyneacoloog bij en gaan we even met z'n drieen rond de tafel zitten. Ik zeg nog van heeft u daar dan wel tijd voor? Daar maken we tijd voor krijg ik terug...
Wanneer ik na een uurtje op een terrasje gezeten te hebben, ik weer bij de Wellness kliniek kom kan ik vrijwel meteen doorlopen. De gyneacoloog en Dr. Hoeybergs zetten een globaal verhaal uiteen waarin ik me kan vinden. Ik kan het nog steeds niet bevatten. De rest van de dag denk ik er logischerwijs aan, maar ik besef niet echt dat wat ik wil kan uitgevoerd worden op een plaats waar ik vertrouwen in heb, waar ik eerder behandeld ben, en ik de taal goed spreek. Oh, ja, of ik even over een maand nog een keer langskom voor een tweede gesprek.
Ik moet zelf wel veel dingen gaan regelen, maar daar heb ik ruim de tijd voor.... Omdat ik en m'n psych net als bij een genderteam de SOC hanteer, zal het tussen mei en sept. 2007 plaatsvinden.
Tjonge, dit is wel een hele grote verassing voor me, terwijl ik voor een controle AR naar Genk ben geweest. Het gaat dus echt gebeuren! Besef het nauwelijks....
Kitty...
Vandaag moest ik naar de Wellness kliniek voor de laatste controle van mijn adamsappelreductie. Ik was nog niet helemaal tevreden over het resultaat, maar Dr. Hoeyberghs stelde voor om 1,5 jaar te wachten eer er correcties worden uitgevoerd. Het proces van herstel van een AR gaat zeer traag. Meteen bedenk ik me dat over 1,5 jaar ik misschien m'n srs heb. Zegt Dr. Hoeyberghs van: wanneer is jouw srs dan precies?
Tja, geen idee, zeg ik, moet eerst een chirurg vinden die mijn srs wil behandelen. Enfin, we raken aan de babbel over mijn wens van een partial srs. Hij trekt een verbaasd gezicht en zegt: dat kunnen wij hier ook hoor!
Ik zit even met mijn mond vol tanden en denk eerst dat hij een geintje maakt. Nee, toch niet - hij beschrijft precies wat ik voor ogen heb. Of ik vanmiddag nog even tijd heb. Euh.... ja... stamel ik. Dan komt er nog een gyneacoloog bij en gaan we even met z'n drieen rond de tafel zitten. Ik zeg nog van heeft u daar dan wel tijd voor? Daar maken we tijd voor krijg ik terug...
Wanneer ik na een uurtje op een terrasje gezeten te hebben, ik weer bij de Wellness kliniek kom kan ik vrijwel meteen doorlopen. De gyneacoloog en Dr. Hoeybergs zetten een globaal verhaal uiteen waarin ik me kan vinden. Ik kan het nog steeds niet bevatten. De rest van de dag denk ik er logischerwijs aan, maar ik besef niet echt dat wat ik wil kan uitgevoerd worden op een plaats waar ik vertrouwen in heb, waar ik eerder behandeld ben, en ik de taal goed spreek. Oh, ja, of ik even over een maand nog een keer langskom voor een tweede gesprek.
Ik moet zelf wel veel dingen gaan regelen, maar daar heb ik ruim de tijd voor.... Omdat ik en m'n psych net als bij een genderteam de SOC hanteer, zal het tussen mei en sept. 2007 plaatsvinden.
Tjonge, dit is wel een hele grote verassing voor me, terwijl ik voor een controle AR naar Genk ben geweest. Het gaat dus echt gebeuren! Besef het nauwelijks....
Kitty...
Nou, is dat even geweldig.
Heb je in ieder geval een optie om dit te laten doen.
En nog wel op een vertrouwde plek ook.
We hebben het er wel eens eerder over gehsd, maar dit geeft je toch ook de tijd om het nog eens rustig te overdenken.
En misschien worden we wel gelijkertijd geholpen. Zelf denk ik aan najaar 2007; mischien wat eerder als ze eindelijk wat aan die wachtlijst kunnen doen.
Heb je in ieder geval een optie om dit te laten doen.
En nog wel op een vertrouwde plek ook.
We hebben het er wel eens eerder over gehsd, maar dit geeft je toch ook de tijd om het nog eens rustig te overdenken.
En misschien worden we wel gelijkertijd geholpen. Zelf denk ik aan najaar 2007; mischien wat eerder als ze eindelijk wat aan die wachtlijst kunnen doen.
Cyn.
Ben echt heel blij voor je!-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Hoi Kitty,
Geweldig dat je in Genk terecht kan! Maar ik lees deze draad nu net, en ik herken je twijfels over een full SRS. Ik ben zelf nog erg zoekende naar een manier om mijn Transsexuele gevoelens écht toe te laten in mijn bestaan, maar wat ik zonder meer herkenbaar vind is het gevoel dat het gebengel daarbeneden al veel te lang geduurd heeft -punt-.
Ik heb zelfs momenten dat ik weet dat ik erg tevreden zal zijn zonder dat, en dat alle overige vrouwelijke kenmerken (Ja, ook borsten) niet eens zo nodig hoeven.
Sexueel gezien durf ik bijna te stellen dat ik lesbisch ben (of zou zijn?), in ieder geval zie ik helemaal niets in mannen, zeker geen 'echte mannen'.
Mijn vriendin en ik hebben een heel 'poezelige' omgang: Aanrakinkjes, strelen, kinderlijke kusjes voetjevrijen en handjes vasthouden. Zeker de eerste jaren dat we samen waren was haar lichaam mij zo grondig vertrouwd, dat het mij moeite kostte om als ik bijv. aan mijn handen dacht, niet de hare voor me te zien.
Ik durf eerlijk gezegd niet te zeggen hoe uniek jij (en ik?) hierin bent. We zijn immers opgegroeid in de maatschappij die alleen mannen en vrouwen kent en niets ertussenin, dus als je dan het één niet bent móet je wel het ander zijn.
Misschien is het gewoon tijd voor iets nieuws: Na Hermafrodiet en Transsexueel komt Non-Gender o.i.d.
Ik wil je bedanken Kitty. De vraag die jij stelde schijnt een nieuw licht op hetgene waar ik mee worstel.
Een hartelijke omhelzing,
Carla.
Geweldig dat je in Genk terecht kan! Maar ik lees deze draad nu net, en ik herken je twijfels over een full SRS. Ik ben zelf nog erg zoekende naar een manier om mijn Transsexuele gevoelens écht toe te laten in mijn bestaan, maar wat ik zonder meer herkenbaar vind is het gevoel dat het gebengel daarbeneden al veel te lang geduurd heeft -punt-.
Ik heb zelfs momenten dat ik weet dat ik erg tevreden zal zijn zonder dat, en dat alle overige vrouwelijke kenmerken (Ja, ook borsten) niet eens zo nodig hoeven.
Sexueel gezien durf ik bijna te stellen dat ik lesbisch ben (of zou zijn?), in ieder geval zie ik helemaal niets in mannen, zeker geen 'echte mannen'.
Mijn vriendin en ik hebben een heel 'poezelige' omgang: Aanrakinkjes, strelen, kinderlijke kusjes voetjevrijen en handjes vasthouden. Zeker de eerste jaren dat we samen waren was haar lichaam mij zo grondig vertrouwd, dat het mij moeite kostte om als ik bijv. aan mijn handen dacht, niet de hare voor me te zien.
Ik durf eerlijk gezegd niet te zeggen hoe uniek jij (en ik?) hierin bent. We zijn immers opgegroeid in de maatschappij die alleen mannen en vrouwen kent en niets ertussenin, dus als je dan het één niet bent móet je wel het ander zijn.
Misschien is het gewoon tijd voor iets nieuws: Na Hermafrodiet en Transsexueel komt Non-Gender o.i.d.
Ik wil je bedanken Kitty. De vraag die jij stelde schijnt een nieuw licht op hetgene waar ik mee worstel.
Een hartelijke omhelzing,
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.