Travestie.org

Hallo allemaal,

Al enige tijd loop is met een vraag rond waarvan ik graag jullie mening wil horen. Een profiel op deze site is voor mij de aanleiding geweest om deze vraag aan jullie te stellen.

Transseksuelen kunnen worden onderverdeeld in primaire transseksuelen en secundaire transseksuelen. Daar de definitie van deze twee soorten transseksuelen niet geheel overeenstemt met de twee soorten transseksuelen die ik onderscheidt, heb ik zelf een onderscheidt weten te maken. En omdat er voornamelijk man -> vrouw transseksuelen op dit forum komen (helaas), gaat deze stelling dan ook over man -> vrouw transseksuelen.

Transseksueel A
Al tijdens de ontwikkeling wijkt men af van andere jongetjes. De pubertijd is een ware hel. Vaak volgt men de ene studie naar de andere soms zonder resultaat. De persoon probeert de gevoelens te onderdrukken door een "man" te spelen zoals extra stoer en macho te doen wat uiteindelijk tot desastreuze gevolgen kan leiden. Sommige personen plegen zelfs zelfmoord of doen daar een poging toe. Na een jarenlange strijd zit er niks anders op dan te accepteren dat deze persoon transseksueel is.

Transseksueel B
De persoon heeft een normale ontwikkeling als jongetje en als man meegemaakt. De pubertijd heeft niet tot problemen geleid. De persoon heeft op normale wijze een opleiding afgerond. De persoon heeft een relatie en misschien een gezin. Door men een keertje te laten transformeren zijn ze helemaal onder de indruk. Vervolgens meldt deze persoon zich vrij snel aan bij een genderteam. Deze persoon is vooral blij dat ze transseksueel is.

Wat het uiterlijk betreft kleedt Transseksueel A zich doorgaans als de doorsnee vrouw. Deze transseksueel gebruikt tijdens een normale dag geen of nauwelijks make-up. Transseksueel B laat duidelijk blijken dat zij een vrouw is. Vrijwel altijd draagt zij een rokje en maakt zich uitgebreid op.

Transseksueel A heeft een jarenlange strijd moeten voeren. Vooral sociaal/maatschappelijk gezien heeft deze transseksueel nooit als een "man" kunnen fungeren wat uiteindelijk tot psychische problemen heeft geleidt. Transseksueel B is altijd een normale "man" geweest. Nooit heeft deze persoon zicht afwijkend gedragen en het gevoel gehad dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Bij deze transseksueel is vooral het vrouw kunnen zijn van belang en zijn sociale/maatschappelijke en psychische problemen omdat ze in het verkeerde lichaam zitten nooit aan de orde geweest.

Mijn stelling is nu van:
Is het juist als men zegt dat een geslachtsverandering voor Transseksueel A noodzakelijk oftewel een laatste redmiddel is omdat deze transseksueel geboren is in het verkeerde lichaam en een geslachtsverandering voor Transseksueel B een wens is omdat men graag een "vrouw wil worden"? Moeten de genderteams meer onderscheidt gaan maken tussen deze twee soorten transseksuelen? Stel je eens voor dat de gezondheidszorg nog meer moet bezuinigen. Zou het dan juist zijn dat Transseksueel A de geslachtsverandering vergoed krijgt terwijl Transseksueel B de geslachtsverandering (deels) zelf moet betalen?

Graag wil ik jullie mening horen. Ik hoop dat ik bepaalde personen niet tegen het zere been heb geschopt en hoop dat deze discussie niet uit de hand loopt.

Groetjes,
Edith

Edith schreef:Transseksuelen kunnen worden onderverdeeld in primaire transseksuelen en secundaire transseksuelen.
Transseksueel A
Al tijdens de ontwikkeling wijkt men af van andere jongetjes. De pubertijd is een ware hel. Vaak volgt men de ene studie naar de andere soms zonder resultaat. De persoon probeert de gevoelens te onderdrukken door een "man" te spelen zoals extra stoer en macho te doen wat uiteindelijk tot desastreuze gevolgen kan leiden. Sommige personen plegen zelfs zelfmoord of doen daar een poging toe. Na een jarenlange strijd zit er niks anders op dan te accepteren dat deze persoon transseksueel is.

Transseksueel B
De persoon heeft een normale ontwikkeling als jongetje en als man meegemaakt. De pubertijd heeft niet tot problemen geleid. De persoon heeft op normale wijze een opleiding afgerond. De persoon heeft een relatie en misschien een gezin. Door men een keertje te laten transformeren zijn ze helemaal onder de indruk. Vervolgens meldt deze persoon zich vrij snel aan bij een genderteam. Deze persoon is vooral blij dat ze transseksueel is.

Wat het uiterlijk betreft kleedt Transseksueel A zich doorgaans als de doorsnee vrouw. Deze transseksueel gebruikt tijdens een normale dag geen of nauwelijks make-up. Transseksueel B laat duidelijk blijken dat zij een vrouw is. Vrijwel altijd draagt zij een rokje en maakt zich uitgebreid op.

Ik ben de eerste die reageert, maar ik pas nu al niet in jouw 2-deling.
Ik probeer me als doorsnee vrouw te kleden (wel neigend naar de verzorghde zijde). Draag ca 50% van de tijd rok (of zomerjurk), en 50% een broek. En make-up bestaat voor mij eigenlijk alleen uit mascara, oogschaduw en lippenstift.

Mijn puberteit was vooral vervelend omdat ik veel gepest werd. En dat kwam omdat ik "anders" was. Ik heb daarna niet meer dan 1 studie gedaan (al heb ik er wel ontzettend lang over gedaan, maar dat terzijde).
EN ik heb twee huwelijken achter de rug, al hadden we meer een broer-zus relatie dan een man-vrouw.

Edith schreef: Transseksueel A heeft een jarenlange strijd moeten voeren. Vooral sociaal/maatschappelijk gezien heeft deze transseksueel nooit als een "man" kunnen fungeren wat uiteindelijk tot psychische problemen heeft geleidt. Transseksueel B is altijd een normale "man" geweest. Nooit heeft deze persoon zicht afwijkend gedragen en het gevoel gehad dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Bij deze transseksueel is vooral het vrouw kunnen zijn van belang en zijn sociale/maatschappelijke en psychische problemen omdat ze in het verkeerde lichaam zitten nooit aan de orde geweest..

Na mijn studie jaren als man gewerkt, maar ik paste er niet echt tussen. Ik was zeker geen macho; men dacht eerder dat ik homoseksueel was.
En door een samenloop van omstandigheden toch nog vader geworden en geprobeerd een gezinnetje te vormen. Dus ik voel me wel meer bij jouw type "A" thuishoren, maar voldoe ook aan kenmerken van jouw type "B".

Edith schreef:Mijn stelling is nu van:
Is het juist als men zegt dat een geslachtsverandering voor Transseksueel A noodzakelijk oftewel een laatste redmiddel is omdat deze transseksueel geboren is in het verkeerde lichaam en een geslachtsverandering voor Transseksueel B een wens is omdat men graag een "vrouw wil worden"? Moeten de genderteams meer onderscheidt gaan maken tussen deze twee soorten transseksuelen? Stel je eens voor dat de gezondheidszorg nog meer moet bezuinigen. Zou het dan juist zijn dat Transseksueel A de geslachtsverandering vergoed krijgt terwijl Transseksueel B de geslachtsverandering (deels) zelf moet betalen?

Ik kan niet oordelen over anderen. Voor mij is het noodzakelijk en wordt het steeds urgenter. Dus denk ik dat ik toch meer tot jouw type "A" hoor.
Maar zelf ben ik van mening als je door de gesprekken heen bent en groen licht krijgt, dat je dan ook de operatie vergoed moet krijgen. Dus jouw "selectie" zou feitelijk tijdens de gesprekken moeten plaatsvinden. En ik denk dat dat juist al gebeurt. Ik kan me niet voorstellen dat jouw type "B" standaard groen licht zal krijgen. Want dat is volgens mij dee groep waar de spijtoptanten in zitten.

Hoi,
Ik zal ook ff reageren, en ook ik pas niet in a of b.
Neig toch het meest naar A, omdat ik inderdaad een rotjeugd heb gehad, maar zodra de pubertijd zich aandiende begon het pas echt moeilijk te worden.Heb mezelf nooit als man kunnen zien, gewoon omdat ik me niet zo voelde.Helaas was het toendertijd heel wat anders dan nu, en pas op mijn 13e wist ik dat er zoiets als transseksualiteit bestond, maar er werd mij ook meteen duidelijk gemaakt om alles maar ff in de ijskast te stoppen en te wachten tot ik 18 was.Leefde ondertussen als een soort zombie, en vanaf mijn 18e werd er pas actie ondernomen, en ben op mijn 21e geopereerd.
Ik leef gewoon als doorsnee vrouw(stealth) en make-up gebruik ik alleen als ik uitga, of een feest heb.Draag in de winter het liefst broeken, en in de zomer jurken en rokken, maar gewoon om praktische redenen.
In mijn omgeving weet niemand van mijn verleden, en dat was destijds ook mijn grote droom, gewoon een leven als vrouw, niet meer en niet minder.

Laat ik dan de volgende zijn die niet in deze tweedeling ga passen.

In principe ben ik secundair en zou dus transseksueel "B" zijn. Ik heb echter wel een normale ontwikkeling als jongen meegemaakt, maar tijdens de pubertijd is het fout gegaan. Ik heb deze gewoon niet gehad. Het gevolg daarvan is dat na de pubertijd ik eigenlijk meer androgyn was en zeker geen gewone man. Ben ik dan toch "A"?

Transseksueel B laat duidelijk blijken dat zij een vrouw is. Vrijwel altijd draagt zij een rokje en maakt zich uitgebreid op.

Hmmm.... Ik kleed mij juist niet extreem vrouwelijk. Een rokje draag ik nu omdat het zo heet is, maar verder kleed ik mij sportief en casual - en make-up gebruik ik ook al weinig of nooit. Toch "A"?

Transseksueel B is altijd een normale "man" geweest. Nooit heeft deze persoon zicht afwijkend gedragen en het gevoel gehad dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Bij deze transseksueel is vooral het vrouw kunnen zijn van belang en zijn sociale/maatschappelijke en psychische problemen omdat ze in het verkeerde lichaam zitten nooit aan de orde geweest.

Ben nooit een normale man geweest, ik ben eerder androgyn geweest. Ik ben zeker niet geboren in het verkeerde lichaam. Mijn lichaam perfect, maar moet alleen aangepast worden zodat ik in evenwicht ben. Euhh... "A" of "B"?

Is het juist als men zegt dat een geslachtsverandering voor Transseksueel A noodzakelijk oftewel een laatste redmiddel is omdat deze transseksueel geboren is in het verkeerde lichaam en een geslachtsverandering voor Transseksueel B een wens is omdat men graag een "vrouw wil worden"?

En weer wijk ik af. Ja, geslachtsverandering is puur noodzakelijk. "A" dus. Ik heb nooit de wens gehad "om vrouw" te worden. Ik heb een enorme afkeer om een man te zijn, ofwel pure genderdysforie. Dat is een heel verschil. Je kunt dat terugvinden in mijn SRS.

Edith, ik heb een genderidentiteitsstoornis die neigt naar NAO volgens DSM IV. Het verbaast me ook niets dat ik in geen van beide vakjes ga passen. Ik denk dat je er met twee mogelijheden niet komt. Laat ik nu eens transseksueel "C" zijn?

Liefs,

Kitty.

Kitty schreef:Edith, ik heb een genderidentiteitsstoornis die neigt naar NAO volgens DSM IV. Het verbaast me ook niets dat ik in geen van beide vakjes ga passen. Ik denk dat je er met twee mogelijheden niet komt. Laat ik nu eens transseksueel "C" zijn?

En wat is dan type "C"? Alles wat niet onder A of B valt?

Nou ook maar ff mijn mening.....

......mij boeit het niet, wat andere doen, voor mij is iedereen die het leven zo leid als die het voor goed bevind iemand waar ik respekt voor heb.....het snappen waarom iemand dus iets doet, wat blijkbaar voor buitenstaanders onbegrijpelijk is, is voor mij alleen moeilijk.....maar ik ben dan ja eigenlijk ook een buitenstaander, want in andermans hoofd kan ik maar heel beperkt kijken.....

......volstrekt onbegrijpelijk vind ik, dat iemand echt 40 jaar of langer volledig een *normaal* leven kan leiden zonder ook maar iets van te merken, dat die eigenlijk vrouw is, respektievelijk dat andere iets aan die mens opmerken....

Ik ben ja nu ook enige tijd geleden vaak in keulen geweest bij twee praatgroepen daar en daar is daadwerkelijk een *beginnend* transje van over de 60 geweest, meer dan 30 jaar getrouwt met de bijbehorende nakommelingen.....ik moet eerlijk toegeven, dat ik het daar best moeilijk mee had, vooral omdat die daar zat en deed als een ouwe oom van me, daar was geen spoor van vrouwelijkheit, echt niet.....

......maar ik vind het niet erg, als die(ja ik zeg die) doet wat die voor zich voor het beste houd.....ik vind niet dat therapeuten strenger moeten optreden, waarvoor eigenlijk zullen hun dat ook doen, de standards zijn al streng genoeg, dus het is wel goed.....jammer alleen voor de vrouwen en kinderen van iemand, die op latere leeftijd erachterkomen, dat ze vrouw zijn en dan de weg gaan, meestals levert dat heel veel verdriet dan op in de tot die tijd *normale* familie......

.....ik heb ook un 10 jaar relatie achter de rug, maar trouwen wou ik nooit, ook geen kinderen verwekken en ik was altijd open, dat ik de weg uns ga.....ja ook ik wou het zo proberen, dus zonder transitie, maar dat heeft me met de jaren supergek gemaakt ook had ik elke steun van m'n ex....we hebben daar veel over gehad, zelfs over het zelfde onderwerp als in deze draad en zij had ook ergens zoiets van, als iemand met 30 niet al weet, dat die eigenlijk vrouw is, waneer wil die dan leven als vrouw, dus ze heeft me eigenlijk bemoedigt, maar ik wist, dat het dan uit zal zijn.......en dat heeft ertoe geleidt, dat ik dus pas met 26 op zoek ging om hulp te vragen, ook had ik dezelfde mening als zij erover, dat het toch onbegrijpelijk is, dat je zo laat begint aan zo'n transitie. Voordat ik die relatie had, was het al zover, dat ik het liefst zo snel mogelijk onder het mes en aan de hormonen wou, mijn puberteit was bijna voorbij toen, maar ik leefde toen echt in chaotische toestanden, met 16 het ouderlijke huis uit, deed ik wat wou, ik kleed me toen hoe ik het leuk vond, ik ging nooit zonder makeup, ook in de periodes waar ik op straat leefde, had ik mijn voor mij gewone styling......

.....ik vind, als je vrouw bent met een mannenlichaam, dan is het wel voor sommigen 40-50-60 jaar vol te houden un *normaal* leven te voeren, dat het niet verwonderlijk is, als velen dan zullen vragen, waarom hou je de rest niet ook nog vol als de man(getrouwt en met kinderen), die je al die jaren voor de naasten was zonder dat ze het wisten, dat je in princiepe eigenlijk vrouw bent......

.....ik heb met 26 un handvol kalmeringstabletten geslikt en ben twee dagen later weer wakker geworden, ik had het zeker niet nog langer volgehouden en dat was het moment, dat ik hulp opzochte ook op aandringen van mijn ex, want die was dat weekend niet thuis toen ik dat deed, maar ik vertelde het wel dat ik dit deed met die pillen......die vent, waar ik de pillen vandaan had, werdt erna door mijn vriendin zwaar aangevallen....begrijpelijk....en ik schaamde me rot maar ze ging in het begin wel mee naar elke psych.....

.....en maarja, mijn leven was echter nooit dat van een doorsnee normale man, nee joh, dat had ik zeker geen twee dagen kunnen volhouden

ik hoop, ik heb niemand gekwetst met mijn mening, wat dus enkel un mening is!

groetjes

Cynthia schreef:En wat is dan type "C"? Alles wat niet onder A of B valt?

Euh.... ja, precies

Nee, zondergekheid, er zijn wel meer transen die, voor dat zij "om" gingen, vele jaren androgyn hebben geleefd. Type "A" en type "B" zijn uitersten, en daar kom je dus naar mijn mening niet mee weg. Vandaar een extra: "C".

Liefs,

Kitty.

Als ik het zo lees ben ik dan een klassiek A-geval...

Maar een vergoeding moet voor iedereen blijven vind ik...

Vaak speelt ook mee dat transseksualiteit nu veel meer bekend is en misschien vroeger niet of minder... (Ik was bijv. al bekend met het fenomeen transseksueel vanaf mijn 6de---> ik had een buurvrouw die eerst man was...)

Hoi allemaal,

ik heb met aandacht de stelling en alle reacties gelezen, en de vraag die bij mij onmiddellijk boven komt drijven, is de volgende: vanwaar die categorietjes? Vanuit mijn, of eigenlijk ons ( m'n partner en ik ), standpunt zijn mensen unieke energiewezens, en vanuit die positie is het lastig categoriseren. Ook kun je je afvragen of het überhaupt mogelijk is om de diversiteit van al die verschillende gevoelslevens onder te brengen in een of meerdere hokjes.

Bovendien kan het erg lang duren voordat je "het" aan jezelf kan of durft toe te geven. Ik weet m'n hele leven al dat er "iets" aan de hand was ( ik wilde vroeger als kind al liever een meisje zijn ), maar ik heb pas in de laatste vijf en een half jaar, de tijd dat ik overspannen thuis zit, hier volop aandacht aan besteed, en kunnen besteden, mede dankzij mijn partner.

Groetjes,

Babette.

Vakje A,

Bezuiniging in de zorg? Heb het zoie zo niet vergoed gehad.

Ik heb nog niet veel gepost op dit deel van het forum, wel met interesse 'bijna' alles gevolgd.
Ieder mens is uniek, en om dat te bestrijden gaan we categorien aanbrengen, zo proberen we de onduidelijke dingen in de wereld te verhelderen. Zodra je er een etiket op plakt is het duidelijk. Te veel etiketten zorgt weer voor vaagheid.

maar goed ik voel me vooral aangesproken (aangemoedigd) door Mara

Mara schreef:

.....ik vind, als je vrouw bent met een mannenlichaam, dan is het wel voor sommigen 40-50-60 jaar vol te houden un *normaal* leven te voeren, dat het niet verwonderlijk is, als velen dan zullen vragen, waarom hou je de rest niet ook nog vol als de man(getrouwt en met kinderen), die je al die jaren voor de naasten was zonder dat ze het wisten, dat je in princiepe eigenlijk vrouw bent......

Irene

Irene schreef:maar goed ik voel me vooral aangesproken (aangemoedigd) door Mara

Ja is dat zo.....jij hoort dus bij die mensen, die ik bedoel in mijn vorige posting......jij hebt 40-50-60 jaar een normaal leven geleidt, getrouwt, kinderen verwekt en je komt op late leeftijd erachter, dat je eigenlijk vrouw ben en gaat nu de transitie in....en niemand, zelfs jij niet, had het door over al die jaren......

.....nee joh, ik creeër erdoor geen verdere hokje, wie goed leest, ziet alleen, dat ik het moeilijk heb, dit te snappen.

Trouwens, ik was afgelopen vrijdag weer us in keulen.....en ja, zij/hij was er ook weer......ik bedoel die met meer dan 60 plots de transitie is ingegaan......in princiepe niks mis mee, maar net zo als ik deze mens zie verheugen, moet ik dan toch aan die vrouw en de kinderen denken, waarmee die zooo lang un normaal leven heeft gevoert........en nu best hard gerakt zijn, omdat ze op eens de mannelijke deel van een normaal gezin berooft zijn....die die altijd was....

.....ik bedoel maar......ik vind het best vreemd....meer niet

Ik begrijp precies wat je bedoeld Mara. Ik vind het ook heel vreemd, vandaar dat ik ook zeer terughoudend ben.

Irene

Irene......hier hoef je niet terughoudend zijn......hier mogen we toch over alles praten....wat ik dan wel moeilijk vind....hoe leg je dat uit tegen een genderteam of dergelijken....en hoe krijg je het gered met al die schuldgevoelens tegenover je gezin....

....het lijkt me niet makkelijk, wetend dat ik deze schuldgevoelen nou ook had en dat sinds het begin van mijn outing en daarvoor ook al.

Sterkte met al dit, hoe vervelend het ook mag zijn voor je familie en voor jezelf....het erge is, dat je niet zomaar kunt verlangen, dat je naasten het maar alles moeten slikken.....het maakt het echt niet makkelijker, als je pas laat, of zeg maar later ervoor uitkomt

groetjes

Ik heb me hier een paar maanden geleden aangemeld, omdat ik onzeker was over mijn gevoelens. Die onzekerheid is niet weggenomen in de afgelopen maanden. Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat ik op dit forum tot de conclusie zou komen dat ik het me allemaal maar inbeeldde. Momenteel fluctueert het echter nog veel te veel om rigoreuze (waar geen weg meer terug is) beslissingen te nemen. Zoals je al zei Mara, als je het zolang vol kan houden kun je het ook nog wel wat langer uitstellen (of afstellen). Bovendien heb ik nog steeds niet het idee dat mijn leven een gevecht is hoor. Het is nog altijd gemakkelijker om helemaal niets te doen.


Irene