Mijn SRSverslag/out of my system
Geplaatst: ma aug 19, 2002 17:07
Hier volgt een verslag van mijn SRS.
Woensdag 7 augustus: T minus two days
Dit is de dag van mijn opname en ik ga samen met mijn vader naar de VU.
Tussen tien en half elf werd ik verwacht op afdeling 6B en daar aangekomen werden we verwelkomd met koffie, thee en een klein inleidend gesprek.
Ik had nog een licht ontbijt mogen gebruiken en was daar toen nog even mee bezig.
Vervolgens werd ik na een half uurtje wachten opgehaald voor het intake gesprek.
In een aparte kamer werd mij van alles gevraagd over mijn gezondheid en evt klachten vragen of twijfels die ik had aangaande mijn SRS.
Ook vroeg men of ik op de hoogte was van wat mij te wachten stond en ik deed in details de gehele SRS uit de doeken waarbij de verpleegkundigen verbaasd toekeken.
"Goh dat wist ik niet eens" zei een van de twee dames mij en ik begreep dat onze kennis en dan heb ik het over de dames en heren die deze groep lezen erg hoog is.
Hierna vertelde ze mij dat ik vanaf dat moment alleen nog maar mocht drinken en dat dat mijn lot was voor de volgende zes dagen.
Hieronder viel koffie, thee, water, limonade, bouillon en 5 a 6 pakjes Ensure plus (het vloeibaar voedsel in de smaken aarbei, banaan, bosvruchten en chocola)
En na dit gesprek werd ik naar mijn kamer gebracht om mij te kunnen installeren en om af te wachten op de pre-op onderzoeken.
Telefoon en tv laten aansluiten, kennis gemaakt met mijn buurvrouw en toen maar een beetje op bed gaan zitten relaxen met de leesmap van mijn buurvrouw.
Ook nog even gebeld met deze of gene en toen volgde dus een aantal bloedpriksessies.
Een gesprekje met de co assistent en met ene dr Kanhai die mijn borsten zou gaan doen was het volgende agendapunt.
Toen dit alles achter de rug was heb ik de rest van de dag doorgebracht met lezen bellen en tv kijken.
De nacht kwam en om 1 uur ben ik gaan slapen wat mij wonderwel nog gelukt is ook.
Donderdag 8 augustus: T minus one day
Om zeven uur werd ik door de verpleging wakker gemaakt om gewogen te worden.
Met 87 kg schoon aan de haak kreeg ik een flesje Prunacolon mee wat ik moest opdrinken.
Dit is voor het ledigen van de dikke darm en het smaakt mierzoet maar niet vies.
Toen gedouched en gewacht op mijn ontbijt (voor zover je dat zo kon noemen).
Rond negen uur hoorde ik een flink gerommel in mijn buik en was een vlucht naar het toilet essentieel om de boel schoon te houden in de broek.
Na drie toiletgangen was het ergste over en kon ik rustig gaan zitten wachten op mijn ouders die op bezoek zouden komen.
Het bezoek van mijn ouders was erg fijn voor de support en werd nog onderbroken door het bezoek van ***/Pompelmoen.
Ook kreeg ik nog een gesprekje met van Onselen tussendoor waarin hij mij verzekerde zijn best te doen om een zo mooi en diep mogelijke vagina te creeren.
Hij vertelde mij tevens dat ik de volgende ochtend al om half acht aan de beurt was en dat vond ik erg fijn want dan is er geen tijd voor zenuwen.
Toen mijn ouders om 13;00u vertrokken kwam de vepleging met het heerlijke Clean-prep.
Ik moest daar dus de welbekende drie liter van drinken binnen drie uur.
Dat betekent een plastic beker per kwartier.
Mijn ouders wenste mij succes en gingen vervolgens naar huis zodat ik in alle rust kon beginnen met de lavage.
Stel je voor zout water met een vleugje vanille.
Een beker is te doen maar twaalf werd een andere zaak.
Gelukkig had ik een middel tegen de misselijkheid gekregen en dat voorkwam dat ik alles wat ik opdronk er ook weer uit gooide.
Algauw moest ik naar het toilet en zonder verdere krampen of nare gevoelens spoelde de boel goed door.
Als ik wel veertig keer naar het toilet ben geweest zou me dat niets verbazen.
Ik was er rauw en schraal van.
De laatste twee bekers gingen er maar met moeite in maar uiteindelijk was ik dan toch echt klaar en hoefde ik mij daar niet druk meer om te maken.
Slechts het toilet was nog van belang.
In de tussentijd was dr Kanhai nog langs geweest voor een onderzoek naar de verhouding implantaat/cupmaat.
Hij heeft alles gemeten en legde uit dat het hun bedoeling was door middel van dit onderzoek een schema te maken waarmee ze de hoeveelheid cc van het implantaat konden bepalen om zodoende een bepaalde wens cupmaat te realiseren.
Dit gebeurde natuurlijk met de nodige humor en toiletair oponthoudt.
Een bezoekje van de anesthaesist kwam daarna waarbij me de planning van de operatie werd uitgelegd met alle byzonderheden daarbij.
Rond half vijf kreeg ik bezoek van Lisette Willemsen en met haar heb ik twee uur zitten ouwehoeren tot mijn broer en zijn vrouw langskwamen practisch gelijk met een stel vrienden van mij.
We zijn toen maar naar beneden gegaan waar we gezellig hebben gezeten en gekletst.
Ik was natuurlijk weer erg op dreef met mijn kletspraat maar zowel ik als mijn gasten begrepen heel goed dat het de zenuwen waren.
Rond 20:00u weer naar mijn kamer waar ze mijn luchtbed tegen het doorliggen inmiddels al hadden geinstalleerd.
Om ongeveer 23:00u heb ik mijzelf een klysma toegediend wat (inderdaad Stephanie) erg vurig was.
Toen van nek tot knieen geschoren waarbij ik alleen de schaamstreek met Veet heb gedaan om al te veel irritatie van het mes te voorkomen.
Ik ben toen om 0:00u ondersteund door een slaappil naar bed gegaan en heb liggen ronken tot de volgende ochtend vijf voor half zeven.
Vrijdag 9 augustus: Blast off
Zoals ik al zei werd ik om vijf voor half zeven wakker en mocht ik mij gaan douchen met Hibiscrub wat ik de avond daarvoor ook al had gedaan.
Dit is een chloorhexidrinezeep om eventuele ziekenhuis bacterieen te doden aangezien ik al twee dagen in het ziekenhuis verbleef.
Om tien voor zeven kreeg ik mijn halve pilletje Dornicum en mocht ik op mijn bed gaan liggen.
Klokslag half acht werd ik met bed en al naar de wachtruimte van de OK gebracht en aangezien ik de eerste was werd ik nog geen vijf minuten later door geschoven naar het "theater".
Ik werd op de tafel gelegd en alle masjienus werden aangesloten.
Plakkers op de borst, naalden in de armen en de enige vraag die ik op dat moment nog kon bedenken was of ze met de naaktscenes even wilden wachten tot ik sliep.
Geen probleem zei de anesthaesist en weg was ik...............
Vijf en een half uur later kwam ik enigszins tot mijn positieven in de uitslaapkamer met een doffe bonkende pijn tussen mijn benen.
Het enige wat ik mij van die tijd kan herinneren is dat ik veel om pijnstillers heb gevraagd en kennelijk heb ik die gekregen want van de pijn weet ik niet veel meer.
Rond half drie werd ik teruggereden naar mijn kamer waar een vriendin van mij zat te wachten tot ik terug was.
Toen ik wat wakkerder was kreeg ik wat te drinken en kreeg ik een cadeautje van haar, een zilveren kettinkje met een vrouwenteken als hangertje.
Na een uurtje of twee toen alles wel in orde was met me is mijn vriendin naar huis gegaan en heb ik wat geslapen.
Van Onselen kwam even later ook nog langs en vertelde mij dat de operatie geslaagd was en dat ik maar goed moest rusten nu.
Volgens hem heb ik veel gebloed en had ik daarom best een jasje uit gedaan.
Tsja en toen kwam langzaam de pijn en ellende van de nacht.
Waarschijnlijk door een combinatie van een te lange narcose, te veel pijn en de nare bijwerkingen van de morfine heb ik geen oog dicht gedaan.
Ik kreeg om de vier uur morfine maar dat was net niet genoeg om die vier uur mee rond te komen dus vroeg ik na drie uur steeds een paracetamolletje.
Zo kwam ik de tijd aardig door maar slapen homaar (ondanks de twee slaappillen) en tegen de ochtend was ik ook nog wat spuugbeurten doodmoe en bijna wanhopig van ellende.
De verpleegkundige die mij was toegewezen voor die nacht heeft mij toen een extra zware dosis morfine gegeven en toen heb ik enigszins kunnen wegsoezen.
Zaterdag 10 augustus: A new dawn
Deze morgen heb ik voor het eerst mijn kersverse doos gezien en ik moet zeggen dat ik hem ondanks de wat geringe waardering van Saskia prachtig vond:o)
Natuurlijk is het nog niet wat het gaat worden maar in vergelijking met wat er gezeten heeft leek het een toverdoos.
Bij het schoonmaken met Hibisept (lekker koel en fris) hield de verpleegkundige een spiegel zo dat ik kon meekijken wat ze deed en je begrijpt dat ik in de wolken was.
Ook mochten de drains bij mij neo vagina verwijderd worden en hoewel het best naar was viel het mij reuze mee.
Echter de tol van de operatie en een nacht niet slapen was hoog en de spanningsontlading was nog niet geschied dus jahoor daar barstte de bom.
Huilbuien niet te kort en erg hevig moet ik zeggen.
Drie jaar spanning en 32 jaar ellende kwamen naar boven en zochten zich een uitweg naar buiten en schokkend brulde ik het uit.
Na een half uurtje kwam ik weer wat tot rust en ik wachtte nog wat zenuwachtig op het bezoek van mijn ouders, mijn vriendin Mieke en mijn broer en zijn vrouw.
En jahoor toen ik de stemmen van mijn moeder en Mieke hoorde kwam het alweer los.
Weer een hevige ontlading waarop mijn moeder adrem antwoordde: "nou als je het niet leuk vind dat we komen moet je het gewoon zeggen hoor, dan gaan we wel weer weg".
Dat brak de huilbui op en veranderde hem in een lachbui en we hebben een heerlijk bezoekuur gehad waarin er over en weer veel gelachen en gehuild werd.
's Avonds kwamen ***** en ******** en die hebben een foto genomen van mijn doos.
Tegen 23:00u heb ik twee valiums gekregen en een slaappil en ik heb aan een stuk doorgeslapen tot de volgende ochtend.
Zondag 11 augustus: The saga continues
Tijdens het bezoek van dr Kanhai bij de ochtend ronde kreeg ik te horen dat niet hij maar dr Couwenberg mijn borsten had gedaan.
Ik vroeg hem toen of ze het niet riskant vonden om een soapster ook echte operaties te laten doen, waarop ik hem dus moest uitleggen dat een van de neurologen van het Beatrixziekenhuis uit "onderweg naar morgen" dr Couwenberg heet en toen snapte hij de grap pas. (hardwerkende mensen die dokters, geen tijd om soaps te kijken).
Hij vertelde mij overigens ook dat ik geen 300 cc implantaten had gekregen maar 310 en dat vond ik best een goeie maat.
Toen mocht de drain uit mijn linkerborst en net als bij mijn vagina vond ik dat niet fijn maar eenmaal eruit is het een opluchting.
Bij het bezoekuur heb ik bezoek gehad van *****, *****, Franciska, ******* en ***** ( ******* is in februari door van Onselen geholpen en ***** is haar vriendin.)
Later kwamen mijn buurjongen en zijn vriendin nog langs en bij het avondbezoek kwamen Elvira en Michiel wat een erg emotioneel bezoek was.
Met hen ben ik jarenlang intensief omgegaan en in mijn drugsperiode hebben zij mij gezegd dat ik maar eens hulp moest gaan zoeken omdat ze er geen van beiden tegenkonden om te zien hoe ik mijzelf langzaam kapot aan het maken was.
En dat tot ik mijn act together had ze mij liever niet meer zagen.
Dat kwam toen hard aan en heeft mij doen inzien dat ik dat inderdaad maar eens moest gaan doen.
Samen met Adinda een andere vriendin van mij die mij heeft doen inzien dat ik trans was hebben ze daarmee de hele molen op gang gebracht en ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor.
Je kunt begrijpen dat er heel wat besproken is en veel gehuild bij dit bezoek maar niet van ellende dit keer.
Puur van geluk.
Deze nacht heb ik weer wat minder geslapen want het stilliggen viel mij inmiddels zwaar.
Was dan ook weer vroeg wakker in de ochtend.
Maandag 12 augustus: The making of happiness
Over deze dag valt niet zo veel te vertellen behalve dan dat het langzaam tot mij door begint te dringen wat er nu eigenlijk precies gebeurt is.
Vanaf zaterdag 19:00u heb ik al geen morfine meer en de pijn wordt onderdrukt met Naproxen en Paracetamol.
Alles is redelijk dragelijk en alleen de bedrust is killing me.
Het catheter irriteert echter wel en het geeft mij een constant gevoel of ik moet plassen.
Daardoor lig ik ook niet echt lekker en mijn benen zijn beurs van het nietsdoen en van de verschillende standjes op de operatietafel.
's Ochtends mag ook de drain van mijn rechterborst er uit en dat is de minst fijne van alle vier.
Hij zuigt vacuum en wordt door de verpleegster met ferme kracht eruit gerukt.
Eindelijk dat was dat en geen drains meer.
De rest van de ochtend lig ik Tv te kijken en dan met name naar TMF en bij elk clipje voel ik een soort van gelukgevoel waardoor ik ook bij elk clipje zo'n beetje lig te janken.
Het vooruitzicht dat het ergste voorbij is en dat ik met mijn nieuwe leven kan beginnen maakt dat ik keer op keer in tranen uitbarst......heerlijk gewoon.
Nu zijn er drie clipjes die voor mij zijn blijven hangen en dat zijn Titiano Ferro met Perdonno, Nelly met Its gettin hot in here en Brainpower met Voel de Vibe.
Voor de rest van mijn leven zijn deze drie nummers een herinnering aan mijn SRS.
Bij het bezoekuur komen ****** en Pompel en de mangosap van ****** is een genot na al die Ensure plus.
's Avomds heb ik bezoek van Saskia, *****, Adinda, Mieke, Bianca en Miranda (die overigens geen dochters van Mieke zijn maar vriendinnen van Mieke haar echte dochter die momenteel in een zomerkamp in Amerika werkt)
Dat is erg gezellig en zo komen we samen de avond weer door.
Moe maar gelukkig val ik in slaap en verheug mij op de volgende dag wanneer ik uit bed mag en weer vast voedsel ga eten.
Dinsdag 13 augustus: To hell and back.
Dit was de dag waar ik mij op verheugd had na drie dagen bedrust maar dat bleek achteraf gezien een vergissing.
Rond acht uur krijg ik een laxeermiddel om mijn ontlasting die al die tijd door middel van Laudanum gestopt is (wel veel gas maar geen poep) weer op gang te brengen.
De bedoeling is dat ik nu langzaam weer het bed uitga en dan ook zelf naar de wc.
De verpleegkundige zou mij helpen als het zover was maar eerst moest ik maar eens rechtop proberen te gaan zitten en met mijn benen naast het bed bungelen.
Maar met een tampon van rond de vijftien cm in mijn doos, een catheter en plastic buisjes vastgehecht aan mijn doos om de boel op zijn plek te houden is dat geen pretje.
Ook slaat onmiddelijk de duizeligheid toe en na een paar seconden ga ik maar weer liggen.
Van de teleurstelling krijg ik weer een huilbui en ze laten mij even bijkomen,
Echter het laxeermiddel werkt al en ik heb om een po gevraagd voor het geval dat.
Gelukkig blijft alles nog even voor wat het is en ik kan na mijn tweede poging zo ver rechtop zitten dat ik mij kan wassen en dat doe ik dan ook heerlijk.
Vooral mijn rug was wel toe aan een lekkere wasbeurt en ik genoot er echt van.
Volkomen moe en uitgeput mag ik weer een tijdje liggen en heb afgesproken dat als ik moet poepen dat ik dan de vepleging bel en dat ze dan snel komen zodat we samen naar het toilet kunnen.
De poep was echter sneller dan de verpleging en gelukkig heb ik net op tijd de po eronder zodat er geen schade is.
Behalve aan mijn ego want tegelijkertijd komt mijn nieuwe buurvrouw binnen en laat het nu een meisje uit Lelystad zijn die twee straten achter mij woont.
De lucht is echt erg en ik stamel iets van excuses maar gelukkig vat ze het goed op als ze ziet hoe ik mij geneer.
Het ergste is er nu uit en de verpleging komt nu om op een wat rustiger tempo mij te leren hoe ik weer moet gaan staan en lopen.
Eerst rechtop zitten en vervolgens gaan staan.
Het is de bedoeling dat ik nu even een tijdje blijf staan en wederom slaat de duizeligheid en ook de misselijkheid dit keer toe.
Liggen dus maar weer en de teleurstelling is weer groot.
Hoe lang gaat dit nog dueren en wat is het vervelend met al die toeters en bellen aan mijn doos.
En tot overmaat van ramp moet ik alweer poepen en dus pak ik de po er weer bij en bel om de verpleging.
Krijg ik toch op mijn donder dat ik eerder had moeten bellen zodat we op het toilet hadden moeten poepen.
Dus maar weer proberen om te gaan staan en ja dit keer lukt het zonder noemenswaardige problemen.
Nu lopen we een stukje en ik heb het gevoel alsof ik zo door mijn benen kan zakken.
Terwijl we zo lopen moet ik weer naar het toilet en dus gaan we door naar de toiletruimte waar ik met veel pijn en moeite ga zitten en alles laat gaan.
Door de hechtingen die de buisjes en mijn doos op hun plek houden is dit pijnlijk en vermoeiend en ik ben dan ook blij als ik weer kan gaan staan.
Terug naar bed en onder veel gezucht en gesteun leg ik mijzelf neder.
Om elf uur komt mijn kapster en ze brengt boekies en een paar beha's mee en hoewel ik haar bezoek op prijs stel stuur ik haar na een kwartier weer weg omdat ik totaal gebroken ben en eerst even moet gaan slapen.
De rest van de dag ben ik bezig met uit en in bed klimmen en naar de wc gaan en tijdens het middagbezoekuur terwijl Ilona en Lady (de vrouw van de opricht(st)er van travestie.org) toekijken geniet ik van mijn eerste boterham met kaas na een week vloeibaar voedsel, GODDELIJK gewoon.
'sAvonds komt Renate (de huidtherapeute die vandaag gastspreekster bij Virgin was) op bezoek die ik ken omdat haar man en mijn broer samen op de politie school hebben gezeten.
Daarna komt ook Saskia die wat foto's van mijn doos wil maken voor op de photosectie maar ik heb er op dat moment even geen zin in en dus worden het "lekker in bed kiekjes".
's Nachts veel wakker geweest en rond gewandeld met mijn catheterzak in de hand want beweging was goed, zei de dokter, voor de doorbloeding.
Heb zelfs nog even op het balkon gezeten met de verpleging samen om een luchtje te scheppen, wat overigens erg naar sigaretten rook vanwege het feit dat het peukenuurtje was voor de verpleging.
Woensdag 14 augustus: Release the pressure (1 jaar niet gerookt, by the way)
Maar nu kwam dus het moment wat ik gevreesd heb vanaf het begin van mijn transitie.
Vandaag moesten het tampon, het catheter en de canules verwijderd worden en de ik stond letterlijk helemaal strak van de spanning.
Een geluk was wel dat al dit soort dingen vroeg in de ochtend gebeuren zodat je de rest van de dag niet meer in spanning zit.
Rond half negen, na mijn ontbijt, kwam de delegatie dokters en met hen verscheen het karretje met hulpmiddelen, een grote operatielamp en wat verpleging en meteen schoot ik in een hyperventilatie aanval.
Het koudzweet sprong uit mijn porieen, ik werd lijkbleek en de paniek was volkomen.
Huilend lag ik de komst van de doktersdelegatie te bekijken en ik schokte steeds harder en voelde mij steeds beroerder.
Van Onselen vroeg waarom ik huilde en ik legde hem met horten en stoten uit dat ik echt vreselijk bang was voor dit punt van de behandeling.
Maar je moet toch echt proberen te ontspannen want dan gaat alles een stuk beter en nu lig je te hyperventileren en daar moet je even uit komen, zei hij.
Ik antwoordde dat dat makkelijker gezegd dan gedaan was en huilde nog heftiger en ik had er gewoon geen controle meer over.
Toen pakte hij mijn hand en zei: "Meisje meisje toch.....Nu heb je al zoveel doorstaan en je hebt zo'n vertrouwen in mij getoont, vertrouw mij nu nog een keer als ik je zeg dat ik je absoluut geen pijn ga doen en dat het in twee minuten voorbij is.
Dat stelde mij wel wat gerust maar ik antwoorde toch bijdehand als ik ben, dat ik hem pas geloofde als het achter de rug was.
De spanning was echter doorbroken en de paniekaanval ook dus was het ontspannen maar en laten gebeuren.
Eerst werden de canules los geknipt en dat was al een hele opluchting want de hechtingen daarvan hadden de meeste pijn veroorzaakt.
Vervolgens werd heel zacht het tampon verwijderd en dat zit in een condoom dus is het glad kan het nergens aan vastgroeien en gleed het als een drol naar buiten.
Geen pijn alleen dat gevoel alsof je net een grote boodschap hebt gedaan en natuurlijk alweer opluchting.
Maar toen het catheter waar ik door alle irritatie ook erg bang voor was.
En ik moet zeggen dat was geen lekker gevoel maar het duurde maar zo kort dat ik geeneens tijd had om auw te zeggen.
Vervolgens kreeg ik mijn eerste Speculum onderzoek en op wat kou na was dat ook niet echt de moeite van het druk maken waard.
Tranen natuurlijk weer, maar nu dus weer van opluchting.
(en dan klagen we over stemmingswisselingen door de hormonen hahaha)
Na een uurtje rust mocht ik douchen en dat was de lekkerste douchebeurt die ik ooit heb gehad en tijdens die douchebeurt heb ik ook mijn eerste plas gedaan en dat was een vreemde gewaarwording.
Want zoals ***** ooit eens schreef het voelde alsof het er aan kwam maar het was al aan het druppelen.
Het was eigenlijk de bedoeling dat ik ook voor het eerst gespoeld zou worden maar ik was zo gammel van die paniekaanval dat ik dat liever op bed deed.
Ze hield de spiegel er voor en hoe mooi alles nog van kleur was op Vrijdag na de operatie zo paars, blauw, geel en rood was het nu.
Het spoelcatheter wilde er niet goed in en ze zou nog even navragen of iemand het eens beter voor kon doen 's avonds.
Toen was het tijd voor mijn eerste warme hap en ik had het geluk dat ik mijn lievelings hollandse pot kreeg, Bloemkool.
Ook dit was weer genieten van de bovenste plank en langzaam daalde er een rust in mij neer en viel echt de allerlaatste spanning van mij af.
Nu was echt al het nare achter de rug en kon ik mij eens goed ontspannen.
En voor het eerst voelde ik alle spierpijn en alle beursheid en na een dutje ben ik eens wat gaan rondlopen en ben nog een paar keer naar het toilet geweest.
Zo tegen vieren is mij door de verpleging nogmaals uitgelegd hoe ik moet spoelen en heb het op dat moment ook meteen zelf gedaan
's Avonds kwamen mijn broer en zijn vrouw nog een keer op bezoek en na nog een spoelbeurt ben ik vroeg gaan slapen omdat ik de volgende dag naar huis zou mogen.
Donderdag 15 augustus: Going home
Zes uur opgestaan en om acht uur had ik mijn tas al grotendeels ingepakt.
Lekker ontbijt gehad en na het onderzoek van van Onselen ben ik gaan douchen heb mijn pappie en mammie gebeld zodat ik opgehaald zou worden.
Mijn vader kwam pas kwart over elf vanwege een aantal files door ongelukken maar de tocht naar huis zou een stuk aangenamer en sneller verlopen.
Hij had de zitring mee en daardoor was de tocht wel te doen.
Eerst thuis bij mijn ouders koffie gedronken met gebak en daarna zijn we naar mijn huis gegaan waar ik nieuwsgierig naar binnenging.
Zoals ik al schreef hebben mijn vader en ik flink geklust aan mijn overloop, gang en trappenhuis en tijdens mijn verblijf in de VU had mijn vader alles afgerond.
Ik kwam dus binnen in een gloednieuwe sfeer en het was zo mooi dat ik voor de verandering maar eens ging huilen.
Toen kwam ik de woonkamer binnen en daar stond een grote vaas met bloemen op tafel met een kaart van pa en ma waarop in grote letters "welkom thuis" stond (en je raad het al....boehoehoeoeoe..snik..snotter).
's Avonds lekker spaghetti gegeten bij mams en om tien uur heerlijk naar bed in mijn eigen waterbed, wat een weelde.
Toen ik 's nachts echter wilde gaan plassen kwam er geen druppeltje uit en raakte ik weer in paniek maar gelukkig ging het om een combinatie van een drukkende zwelling en een lichte blaasontsteking.
Iets wat vaker voorkomt en waar ik mij geen zorgen over hoef te maken volgens de dokter en een aantal post-op kennissen.
Epiloog 19 augustus
Nu 10 dagen na mijn SRS is alles prima in orde en terugkijkend op het geheel is het mij fysiek gezien meegevallen echter emotioneel gezien is het hele andere koek.
Het was, voor mij althans, op emotioneel vlak erg pittig maar absoluut alle shit waard.
Ik ben een nieuw mens en dat voelt goed al ben ik ook nog steeds dezelfde persoon en wat vooral belangrijk is, nu door dit verslag: it's out of my system.
Volgende week naar van Onselen voor controle en dan hoor ik ook wat meer over het dilateren.
Vanaf vandaag ben ik ook weer met de progynova begonnen en al met al heb ik dus vijf weken zonder hormonen gezeten
Elke dag voel ik mij een stuk beter en ik heb zin in de toekomst maar dat is niet meer dan logisch toch????
PS dit is een kopie van het verslag wat ik op de transengroep ts-nl heb geplaatst en om privacy redenen heb ik wat namen weggepiept.
Woensdag 7 augustus: T minus two days
Dit is de dag van mijn opname en ik ga samen met mijn vader naar de VU.
Tussen tien en half elf werd ik verwacht op afdeling 6B en daar aangekomen werden we verwelkomd met koffie, thee en een klein inleidend gesprek.
Ik had nog een licht ontbijt mogen gebruiken en was daar toen nog even mee bezig.
Vervolgens werd ik na een half uurtje wachten opgehaald voor het intake gesprek.
In een aparte kamer werd mij van alles gevraagd over mijn gezondheid en evt klachten vragen of twijfels die ik had aangaande mijn SRS.
Ook vroeg men of ik op de hoogte was van wat mij te wachten stond en ik deed in details de gehele SRS uit de doeken waarbij de verpleegkundigen verbaasd toekeken.
"Goh dat wist ik niet eens" zei een van de twee dames mij en ik begreep dat onze kennis en dan heb ik het over de dames en heren die deze groep lezen erg hoog is.
Hierna vertelde ze mij dat ik vanaf dat moment alleen nog maar mocht drinken en dat dat mijn lot was voor de volgende zes dagen.
Hieronder viel koffie, thee, water, limonade, bouillon en 5 a 6 pakjes Ensure plus (het vloeibaar voedsel in de smaken aarbei, banaan, bosvruchten en chocola)
En na dit gesprek werd ik naar mijn kamer gebracht om mij te kunnen installeren en om af te wachten op de pre-op onderzoeken.
Telefoon en tv laten aansluiten, kennis gemaakt met mijn buurvrouw en toen maar een beetje op bed gaan zitten relaxen met de leesmap van mijn buurvrouw.
Ook nog even gebeld met deze of gene en toen volgde dus een aantal bloedpriksessies.
Een gesprekje met de co assistent en met ene dr Kanhai die mijn borsten zou gaan doen was het volgende agendapunt.
Toen dit alles achter de rug was heb ik de rest van de dag doorgebracht met lezen bellen en tv kijken.
De nacht kwam en om 1 uur ben ik gaan slapen wat mij wonderwel nog gelukt is ook.
Donderdag 8 augustus: T minus one day
Om zeven uur werd ik door de verpleging wakker gemaakt om gewogen te worden.
Met 87 kg schoon aan de haak kreeg ik een flesje Prunacolon mee wat ik moest opdrinken.
Dit is voor het ledigen van de dikke darm en het smaakt mierzoet maar niet vies.
Toen gedouched en gewacht op mijn ontbijt (voor zover je dat zo kon noemen).
Rond negen uur hoorde ik een flink gerommel in mijn buik en was een vlucht naar het toilet essentieel om de boel schoon te houden in de broek.
Na drie toiletgangen was het ergste over en kon ik rustig gaan zitten wachten op mijn ouders die op bezoek zouden komen.
Het bezoek van mijn ouders was erg fijn voor de support en werd nog onderbroken door het bezoek van ***/Pompelmoen.
Ook kreeg ik nog een gesprekje met van Onselen tussendoor waarin hij mij verzekerde zijn best te doen om een zo mooi en diep mogelijke vagina te creeren.
Hij vertelde mij tevens dat ik de volgende ochtend al om half acht aan de beurt was en dat vond ik erg fijn want dan is er geen tijd voor zenuwen.
Toen mijn ouders om 13;00u vertrokken kwam de vepleging met het heerlijke Clean-prep.
Ik moest daar dus de welbekende drie liter van drinken binnen drie uur.
Dat betekent een plastic beker per kwartier.
Mijn ouders wenste mij succes en gingen vervolgens naar huis zodat ik in alle rust kon beginnen met de lavage.
Stel je voor zout water met een vleugje vanille.
Een beker is te doen maar twaalf werd een andere zaak.
Gelukkig had ik een middel tegen de misselijkheid gekregen en dat voorkwam dat ik alles wat ik opdronk er ook weer uit gooide.
Algauw moest ik naar het toilet en zonder verdere krampen of nare gevoelens spoelde de boel goed door.
Als ik wel veertig keer naar het toilet ben geweest zou me dat niets verbazen.
Ik was er rauw en schraal van.
De laatste twee bekers gingen er maar met moeite in maar uiteindelijk was ik dan toch echt klaar en hoefde ik mij daar niet druk meer om te maken.
Slechts het toilet was nog van belang.
In de tussentijd was dr Kanhai nog langs geweest voor een onderzoek naar de verhouding implantaat/cupmaat.
Hij heeft alles gemeten en legde uit dat het hun bedoeling was door middel van dit onderzoek een schema te maken waarmee ze de hoeveelheid cc van het implantaat konden bepalen om zodoende een bepaalde wens cupmaat te realiseren.
Dit gebeurde natuurlijk met de nodige humor en toiletair oponthoudt.
Een bezoekje van de anesthaesist kwam daarna waarbij me de planning van de operatie werd uitgelegd met alle byzonderheden daarbij.
Rond half vijf kreeg ik bezoek van Lisette Willemsen en met haar heb ik twee uur zitten ouwehoeren tot mijn broer en zijn vrouw langskwamen practisch gelijk met een stel vrienden van mij.
We zijn toen maar naar beneden gegaan waar we gezellig hebben gezeten en gekletst.
Ik was natuurlijk weer erg op dreef met mijn kletspraat maar zowel ik als mijn gasten begrepen heel goed dat het de zenuwen waren.
Rond 20:00u weer naar mijn kamer waar ze mijn luchtbed tegen het doorliggen inmiddels al hadden geinstalleerd.
Om ongeveer 23:00u heb ik mijzelf een klysma toegediend wat (inderdaad Stephanie) erg vurig was.
Toen van nek tot knieen geschoren waarbij ik alleen de schaamstreek met Veet heb gedaan om al te veel irritatie van het mes te voorkomen.
Ik ben toen om 0:00u ondersteund door een slaappil naar bed gegaan en heb liggen ronken tot de volgende ochtend vijf voor half zeven.
Vrijdag 9 augustus: Blast off
Zoals ik al zei werd ik om vijf voor half zeven wakker en mocht ik mij gaan douchen met Hibiscrub wat ik de avond daarvoor ook al had gedaan.
Dit is een chloorhexidrinezeep om eventuele ziekenhuis bacterieen te doden aangezien ik al twee dagen in het ziekenhuis verbleef.
Om tien voor zeven kreeg ik mijn halve pilletje Dornicum en mocht ik op mijn bed gaan liggen.
Klokslag half acht werd ik met bed en al naar de wachtruimte van de OK gebracht en aangezien ik de eerste was werd ik nog geen vijf minuten later door geschoven naar het "theater".
Ik werd op de tafel gelegd en alle masjienus werden aangesloten.
Plakkers op de borst, naalden in de armen en de enige vraag die ik op dat moment nog kon bedenken was of ze met de naaktscenes even wilden wachten tot ik sliep.
Geen probleem zei de anesthaesist en weg was ik...............
Vijf en een half uur later kwam ik enigszins tot mijn positieven in de uitslaapkamer met een doffe bonkende pijn tussen mijn benen.
Het enige wat ik mij van die tijd kan herinneren is dat ik veel om pijnstillers heb gevraagd en kennelijk heb ik die gekregen want van de pijn weet ik niet veel meer.
Rond half drie werd ik teruggereden naar mijn kamer waar een vriendin van mij zat te wachten tot ik terug was.
Toen ik wat wakkerder was kreeg ik wat te drinken en kreeg ik een cadeautje van haar, een zilveren kettinkje met een vrouwenteken als hangertje.
Na een uurtje of twee toen alles wel in orde was met me is mijn vriendin naar huis gegaan en heb ik wat geslapen.
Van Onselen kwam even later ook nog langs en vertelde mij dat de operatie geslaagd was en dat ik maar goed moest rusten nu.
Volgens hem heb ik veel gebloed en had ik daarom best een jasje uit gedaan.
Tsja en toen kwam langzaam de pijn en ellende van de nacht.
Waarschijnlijk door een combinatie van een te lange narcose, te veel pijn en de nare bijwerkingen van de morfine heb ik geen oog dicht gedaan.
Ik kreeg om de vier uur morfine maar dat was net niet genoeg om die vier uur mee rond te komen dus vroeg ik na drie uur steeds een paracetamolletje.
Zo kwam ik de tijd aardig door maar slapen homaar (ondanks de twee slaappillen) en tegen de ochtend was ik ook nog wat spuugbeurten doodmoe en bijna wanhopig van ellende.
De verpleegkundige die mij was toegewezen voor die nacht heeft mij toen een extra zware dosis morfine gegeven en toen heb ik enigszins kunnen wegsoezen.
Zaterdag 10 augustus: A new dawn
Deze morgen heb ik voor het eerst mijn kersverse doos gezien en ik moet zeggen dat ik hem ondanks de wat geringe waardering van Saskia prachtig vond:o)
Natuurlijk is het nog niet wat het gaat worden maar in vergelijking met wat er gezeten heeft leek het een toverdoos.
Bij het schoonmaken met Hibisept (lekker koel en fris) hield de verpleegkundige een spiegel zo dat ik kon meekijken wat ze deed en je begrijpt dat ik in de wolken was.
Ook mochten de drains bij mij neo vagina verwijderd worden en hoewel het best naar was viel het mij reuze mee.
Echter de tol van de operatie en een nacht niet slapen was hoog en de spanningsontlading was nog niet geschied dus jahoor daar barstte de bom.
Huilbuien niet te kort en erg hevig moet ik zeggen.
Drie jaar spanning en 32 jaar ellende kwamen naar boven en zochten zich een uitweg naar buiten en schokkend brulde ik het uit.
Na een half uurtje kwam ik weer wat tot rust en ik wachtte nog wat zenuwachtig op het bezoek van mijn ouders, mijn vriendin Mieke en mijn broer en zijn vrouw.
En jahoor toen ik de stemmen van mijn moeder en Mieke hoorde kwam het alweer los.
Weer een hevige ontlading waarop mijn moeder adrem antwoordde: "nou als je het niet leuk vind dat we komen moet je het gewoon zeggen hoor, dan gaan we wel weer weg".
Dat brak de huilbui op en veranderde hem in een lachbui en we hebben een heerlijk bezoekuur gehad waarin er over en weer veel gelachen en gehuild werd.
's Avonds kwamen ***** en ******** en die hebben een foto genomen van mijn doos.
Tegen 23:00u heb ik twee valiums gekregen en een slaappil en ik heb aan een stuk doorgeslapen tot de volgende ochtend.
Zondag 11 augustus: The saga continues
Tijdens het bezoek van dr Kanhai bij de ochtend ronde kreeg ik te horen dat niet hij maar dr Couwenberg mijn borsten had gedaan.
Ik vroeg hem toen of ze het niet riskant vonden om een soapster ook echte operaties te laten doen, waarop ik hem dus moest uitleggen dat een van de neurologen van het Beatrixziekenhuis uit "onderweg naar morgen" dr Couwenberg heet en toen snapte hij de grap pas. (hardwerkende mensen die dokters, geen tijd om soaps te kijken).
Hij vertelde mij overigens ook dat ik geen 300 cc implantaten had gekregen maar 310 en dat vond ik best een goeie maat.
Toen mocht de drain uit mijn linkerborst en net als bij mijn vagina vond ik dat niet fijn maar eenmaal eruit is het een opluchting.
Bij het bezoekuur heb ik bezoek gehad van *****, *****, Franciska, ******* en ***** ( ******* is in februari door van Onselen geholpen en ***** is haar vriendin.)
Later kwamen mijn buurjongen en zijn vriendin nog langs en bij het avondbezoek kwamen Elvira en Michiel wat een erg emotioneel bezoek was.
Met hen ben ik jarenlang intensief omgegaan en in mijn drugsperiode hebben zij mij gezegd dat ik maar eens hulp moest gaan zoeken omdat ze er geen van beiden tegenkonden om te zien hoe ik mijzelf langzaam kapot aan het maken was.
En dat tot ik mijn act together had ze mij liever niet meer zagen.
Dat kwam toen hard aan en heeft mij doen inzien dat ik dat inderdaad maar eens moest gaan doen.
Samen met Adinda een andere vriendin van mij die mij heeft doen inzien dat ik trans was hebben ze daarmee de hele molen op gang gebracht en ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor.
Je kunt begrijpen dat er heel wat besproken is en veel gehuild bij dit bezoek maar niet van ellende dit keer.
Puur van geluk.
Deze nacht heb ik weer wat minder geslapen want het stilliggen viel mij inmiddels zwaar.
Was dan ook weer vroeg wakker in de ochtend.
Maandag 12 augustus: The making of happiness
Over deze dag valt niet zo veel te vertellen behalve dan dat het langzaam tot mij door begint te dringen wat er nu eigenlijk precies gebeurt is.
Vanaf zaterdag 19:00u heb ik al geen morfine meer en de pijn wordt onderdrukt met Naproxen en Paracetamol.
Alles is redelijk dragelijk en alleen de bedrust is killing me.
Het catheter irriteert echter wel en het geeft mij een constant gevoel of ik moet plassen.
Daardoor lig ik ook niet echt lekker en mijn benen zijn beurs van het nietsdoen en van de verschillende standjes op de operatietafel.
's Ochtends mag ook de drain van mijn rechterborst er uit en dat is de minst fijne van alle vier.
Hij zuigt vacuum en wordt door de verpleegster met ferme kracht eruit gerukt.
Eindelijk dat was dat en geen drains meer.
De rest van de ochtend lig ik Tv te kijken en dan met name naar TMF en bij elk clipje voel ik een soort van gelukgevoel waardoor ik ook bij elk clipje zo'n beetje lig te janken.
Het vooruitzicht dat het ergste voorbij is en dat ik met mijn nieuwe leven kan beginnen maakt dat ik keer op keer in tranen uitbarst......heerlijk gewoon.
Nu zijn er drie clipjes die voor mij zijn blijven hangen en dat zijn Titiano Ferro met Perdonno, Nelly met Its gettin hot in here en Brainpower met Voel de Vibe.
Voor de rest van mijn leven zijn deze drie nummers een herinnering aan mijn SRS.
Bij het bezoekuur komen ****** en Pompel en de mangosap van ****** is een genot na al die Ensure plus.
's Avomds heb ik bezoek van Saskia, *****, Adinda, Mieke, Bianca en Miranda (die overigens geen dochters van Mieke zijn maar vriendinnen van Mieke haar echte dochter die momenteel in een zomerkamp in Amerika werkt)
Dat is erg gezellig en zo komen we samen de avond weer door.
Moe maar gelukkig val ik in slaap en verheug mij op de volgende dag wanneer ik uit bed mag en weer vast voedsel ga eten.
Dinsdag 13 augustus: To hell and back.
Dit was de dag waar ik mij op verheugd had na drie dagen bedrust maar dat bleek achteraf gezien een vergissing.
Rond acht uur krijg ik een laxeermiddel om mijn ontlasting die al die tijd door middel van Laudanum gestopt is (wel veel gas maar geen poep) weer op gang te brengen.
De bedoeling is dat ik nu langzaam weer het bed uitga en dan ook zelf naar de wc.
De verpleegkundige zou mij helpen als het zover was maar eerst moest ik maar eens rechtop proberen te gaan zitten en met mijn benen naast het bed bungelen.
Maar met een tampon van rond de vijftien cm in mijn doos, een catheter en plastic buisjes vastgehecht aan mijn doos om de boel op zijn plek te houden is dat geen pretje.
Ook slaat onmiddelijk de duizeligheid toe en na een paar seconden ga ik maar weer liggen.
Van de teleurstelling krijg ik weer een huilbui en ze laten mij even bijkomen,
Echter het laxeermiddel werkt al en ik heb om een po gevraagd voor het geval dat.
Gelukkig blijft alles nog even voor wat het is en ik kan na mijn tweede poging zo ver rechtop zitten dat ik mij kan wassen en dat doe ik dan ook heerlijk.
Vooral mijn rug was wel toe aan een lekkere wasbeurt en ik genoot er echt van.
Volkomen moe en uitgeput mag ik weer een tijdje liggen en heb afgesproken dat als ik moet poepen dat ik dan de vepleging bel en dat ze dan snel komen zodat we samen naar het toilet kunnen.
De poep was echter sneller dan de verpleging en gelukkig heb ik net op tijd de po eronder zodat er geen schade is.
Behalve aan mijn ego want tegelijkertijd komt mijn nieuwe buurvrouw binnen en laat het nu een meisje uit Lelystad zijn die twee straten achter mij woont.
De lucht is echt erg en ik stamel iets van excuses maar gelukkig vat ze het goed op als ze ziet hoe ik mij geneer.
Het ergste is er nu uit en de verpleging komt nu om op een wat rustiger tempo mij te leren hoe ik weer moet gaan staan en lopen.
Eerst rechtop zitten en vervolgens gaan staan.
Het is de bedoeling dat ik nu even een tijdje blijf staan en wederom slaat de duizeligheid en ook de misselijkheid dit keer toe.
Liggen dus maar weer en de teleurstelling is weer groot.
Hoe lang gaat dit nog dueren en wat is het vervelend met al die toeters en bellen aan mijn doos.
En tot overmaat van ramp moet ik alweer poepen en dus pak ik de po er weer bij en bel om de verpleging.
Krijg ik toch op mijn donder dat ik eerder had moeten bellen zodat we op het toilet hadden moeten poepen.
Dus maar weer proberen om te gaan staan en ja dit keer lukt het zonder noemenswaardige problemen.
Nu lopen we een stukje en ik heb het gevoel alsof ik zo door mijn benen kan zakken.
Terwijl we zo lopen moet ik weer naar het toilet en dus gaan we door naar de toiletruimte waar ik met veel pijn en moeite ga zitten en alles laat gaan.
Door de hechtingen die de buisjes en mijn doos op hun plek houden is dit pijnlijk en vermoeiend en ik ben dan ook blij als ik weer kan gaan staan.
Terug naar bed en onder veel gezucht en gesteun leg ik mijzelf neder.
Om elf uur komt mijn kapster en ze brengt boekies en een paar beha's mee en hoewel ik haar bezoek op prijs stel stuur ik haar na een kwartier weer weg omdat ik totaal gebroken ben en eerst even moet gaan slapen.
De rest van de dag ben ik bezig met uit en in bed klimmen en naar de wc gaan en tijdens het middagbezoekuur terwijl Ilona en Lady (de vrouw van de opricht(st)er van travestie.org) toekijken geniet ik van mijn eerste boterham met kaas na een week vloeibaar voedsel, GODDELIJK gewoon.
'sAvonds komt Renate (de huidtherapeute die vandaag gastspreekster bij Virgin was) op bezoek die ik ken omdat haar man en mijn broer samen op de politie school hebben gezeten.
Daarna komt ook Saskia die wat foto's van mijn doos wil maken voor op de photosectie maar ik heb er op dat moment even geen zin in en dus worden het "lekker in bed kiekjes".
's Nachts veel wakker geweest en rond gewandeld met mijn catheterzak in de hand want beweging was goed, zei de dokter, voor de doorbloeding.
Heb zelfs nog even op het balkon gezeten met de verpleging samen om een luchtje te scheppen, wat overigens erg naar sigaretten rook vanwege het feit dat het peukenuurtje was voor de verpleging.
Woensdag 14 augustus: Release the pressure (1 jaar niet gerookt, by the way)
Maar nu kwam dus het moment wat ik gevreesd heb vanaf het begin van mijn transitie.
Vandaag moesten het tampon, het catheter en de canules verwijderd worden en de ik stond letterlijk helemaal strak van de spanning.
Een geluk was wel dat al dit soort dingen vroeg in de ochtend gebeuren zodat je de rest van de dag niet meer in spanning zit.
Rond half negen, na mijn ontbijt, kwam de delegatie dokters en met hen verscheen het karretje met hulpmiddelen, een grote operatielamp en wat verpleging en meteen schoot ik in een hyperventilatie aanval.
Het koudzweet sprong uit mijn porieen, ik werd lijkbleek en de paniek was volkomen.
Huilend lag ik de komst van de doktersdelegatie te bekijken en ik schokte steeds harder en voelde mij steeds beroerder.
Van Onselen vroeg waarom ik huilde en ik legde hem met horten en stoten uit dat ik echt vreselijk bang was voor dit punt van de behandeling.
Maar je moet toch echt proberen te ontspannen want dan gaat alles een stuk beter en nu lig je te hyperventileren en daar moet je even uit komen, zei hij.
Ik antwoordde dat dat makkelijker gezegd dan gedaan was en huilde nog heftiger en ik had er gewoon geen controle meer over.
Toen pakte hij mijn hand en zei: "Meisje meisje toch.....Nu heb je al zoveel doorstaan en je hebt zo'n vertrouwen in mij getoont, vertrouw mij nu nog een keer als ik je zeg dat ik je absoluut geen pijn ga doen en dat het in twee minuten voorbij is.
Dat stelde mij wel wat gerust maar ik antwoorde toch bijdehand als ik ben, dat ik hem pas geloofde als het achter de rug was.
De spanning was echter doorbroken en de paniekaanval ook dus was het ontspannen maar en laten gebeuren.
Eerst werden de canules los geknipt en dat was al een hele opluchting want de hechtingen daarvan hadden de meeste pijn veroorzaakt.
Vervolgens werd heel zacht het tampon verwijderd en dat zit in een condoom dus is het glad kan het nergens aan vastgroeien en gleed het als een drol naar buiten.
Geen pijn alleen dat gevoel alsof je net een grote boodschap hebt gedaan en natuurlijk alweer opluchting.
Maar toen het catheter waar ik door alle irritatie ook erg bang voor was.
En ik moet zeggen dat was geen lekker gevoel maar het duurde maar zo kort dat ik geeneens tijd had om auw te zeggen.
Vervolgens kreeg ik mijn eerste Speculum onderzoek en op wat kou na was dat ook niet echt de moeite van het druk maken waard.
Tranen natuurlijk weer, maar nu dus weer van opluchting.
(en dan klagen we over stemmingswisselingen door de hormonen hahaha)
Na een uurtje rust mocht ik douchen en dat was de lekkerste douchebeurt die ik ooit heb gehad en tijdens die douchebeurt heb ik ook mijn eerste plas gedaan en dat was een vreemde gewaarwording.
Want zoals ***** ooit eens schreef het voelde alsof het er aan kwam maar het was al aan het druppelen.
Het was eigenlijk de bedoeling dat ik ook voor het eerst gespoeld zou worden maar ik was zo gammel van die paniekaanval dat ik dat liever op bed deed.
Ze hield de spiegel er voor en hoe mooi alles nog van kleur was op Vrijdag na de operatie zo paars, blauw, geel en rood was het nu.
Het spoelcatheter wilde er niet goed in en ze zou nog even navragen of iemand het eens beter voor kon doen 's avonds.
Toen was het tijd voor mijn eerste warme hap en ik had het geluk dat ik mijn lievelings hollandse pot kreeg, Bloemkool.
Ook dit was weer genieten van de bovenste plank en langzaam daalde er een rust in mij neer en viel echt de allerlaatste spanning van mij af.
Nu was echt al het nare achter de rug en kon ik mij eens goed ontspannen.
En voor het eerst voelde ik alle spierpijn en alle beursheid en na een dutje ben ik eens wat gaan rondlopen en ben nog een paar keer naar het toilet geweest.
Zo tegen vieren is mij door de verpleging nogmaals uitgelegd hoe ik moet spoelen en heb het op dat moment ook meteen zelf gedaan
's Avonds kwamen mijn broer en zijn vrouw nog een keer op bezoek en na nog een spoelbeurt ben ik vroeg gaan slapen omdat ik de volgende dag naar huis zou mogen.
Donderdag 15 augustus: Going home
Zes uur opgestaan en om acht uur had ik mijn tas al grotendeels ingepakt.
Lekker ontbijt gehad en na het onderzoek van van Onselen ben ik gaan douchen heb mijn pappie en mammie gebeld zodat ik opgehaald zou worden.
Mijn vader kwam pas kwart over elf vanwege een aantal files door ongelukken maar de tocht naar huis zou een stuk aangenamer en sneller verlopen.
Hij had de zitring mee en daardoor was de tocht wel te doen.
Eerst thuis bij mijn ouders koffie gedronken met gebak en daarna zijn we naar mijn huis gegaan waar ik nieuwsgierig naar binnenging.
Zoals ik al schreef hebben mijn vader en ik flink geklust aan mijn overloop, gang en trappenhuis en tijdens mijn verblijf in de VU had mijn vader alles afgerond.
Ik kwam dus binnen in een gloednieuwe sfeer en het was zo mooi dat ik voor de verandering maar eens ging huilen.
Toen kwam ik de woonkamer binnen en daar stond een grote vaas met bloemen op tafel met een kaart van pa en ma waarop in grote letters "welkom thuis" stond (en je raad het al....boehoehoeoeoe..snik..snotter).
's Avonds lekker spaghetti gegeten bij mams en om tien uur heerlijk naar bed in mijn eigen waterbed, wat een weelde.
Toen ik 's nachts echter wilde gaan plassen kwam er geen druppeltje uit en raakte ik weer in paniek maar gelukkig ging het om een combinatie van een drukkende zwelling en een lichte blaasontsteking.
Iets wat vaker voorkomt en waar ik mij geen zorgen over hoef te maken volgens de dokter en een aantal post-op kennissen.
Epiloog 19 augustus
Nu 10 dagen na mijn SRS is alles prima in orde en terugkijkend op het geheel is het mij fysiek gezien meegevallen echter emotioneel gezien is het hele andere koek.
Het was, voor mij althans, op emotioneel vlak erg pittig maar absoluut alle shit waard.
Ik ben een nieuw mens en dat voelt goed al ben ik ook nog steeds dezelfde persoon en wat vooral belangrijk is, nu door dit verslag: it's out of my system.
Volgende week naar van Onselen voor controle en dan hoor ik ook wat meer over het dilateren.
Vanaf vandaag ben ik ook weer met de progynova begonnen en al met al heb ik dus vijf weken zonder hormonen gezeten
Elke dag voel ik mij een stuk beter en ik heb zin in de toekomst maar dat is niet meer dan logisch toch????
PS dit is een kopie van het verslag wat ik op de transengroep ts-nl heb geplaatst en om privacy redenen heb ik wat namen weggepiept.
naar buiten, kan je niet vergelijken 
)
Volgens mij kan het dan niet mis gaan 
