Travestie.org

Hallo allemaal,

Ik leef al enkele jaren als vrouw, en heb na horen zeggen ook bestwel een redelijk hoge passabiliteit bereikt.
Nu is het zo dat ik via mijn studie heb een groepje meiden leren kennen met wie ik regelmatig optrek en uitga, en het beginnen nu ook steeds meer vriendinnen te worden. Het is echter zo dat ze niet weten van mijn mannelijke verleden. Als we het hebben over vroeger dan verander ik mijn verhalen enigszinds door het aan te passen aan een vrouwelijk perspectief, bv goede vrienden van vroeger worden exen. Niet dat ik echt lieg, maar helemaal eerlijk ben ik ook niet.
Op mijn studie zitten er daarentegen wel andere mensen die het wel weten. Een meisje die het wel weet, gaat ook wel om met die andere meisjes, maar ze heeft tot dusver nooit wat aan hun verteld.
Enerzijds ben ik bang dat als de aap uit mouw komt ze zich bedrogen zullen voelen, en heb daarom de neiging het ze zelf te vertellen. Anderzijds heb ik zoiets van ik moet dit verleden toch ook achter me proberen te laten want ik ben niet van plan om iedere keer dat ik nieuwe mensen leer kennen ze te vertellen van mijn verleden. Ik hoop het op den duur toch achter me te laten.
Ik heb vaker dit soort dingen waarin mensen uit mijn 'nieuwe' leven in contact komen met mensen uit mijn oude leven, of mensen die van mijn oude leven weten, en iedere keer is het lastig. Mijn vraag is herkennen jullie dit? en hoe gaan jullie hiermee om?

Groetjes
Inge

Ja, dat herken ik zeker, Inge.
Ik ben zelf inmiddels ook al weer 4 jaar post-ops en heb in de begintijd altijd bij twijfel open kaart gespeeld: meteen verteld wat er aan de hand was.
Maar nu? Het komt me eerlijk gezegd steeds onzinniger voor. Ik zit zelf bijvoorbeeld ook al weer enige tijd op een cursus van mijn kerk en uiteraard weet iedereen van mijn eigen kerk van de hoed en de rand. Er zal best iets uitlekken naar nieuwe kennissen. Toegegeven, ik heb best eens de neiging om te vertellen hoe het zit (zeker als we een onderwerp behandelen waar ik mijn geschiedenis goed als voorbeeld zou kunnen gebruiken). Maar ik heb er eenvoudig geen zin in.
Wat mij betreft zal ik dus niets doen, behalve als er een rechtstreekse vraag komt. Als die komt, krijgt men ook eerlijk de waarheid te horen maar tot die tijd ben ik mezelf zo als ik nu ben.
Ik geef toe, het is wel eens verleidelijk om open kaart te spelen want dat is beslist DE manier om roddels uit de wereld te houden. Maar vaak weet je bij bepaalde opmerkingen niet eens zeker of mensen iets vermoeden of weten, dus waarom er dan over beginnen?
Het zal altijd wel een beetje schipperen blijven....

Succes met de studie, Carin.

Ook voor mij heel herkenbaar!
Ik heb ook verschillende vrienden die het wel, en niet weten.
Is altijd al zo geweest, en zal wel zo blijven, want als je net zoals ik al bijna 30 jaar als vrouw leeft, dan weet je niet beter.
Alleen in relaties heb ik het (soms) verteld, en dan nog alleen als ik echt serieuse plannen had.Ik leef dus gedeeltelijk stealth, en dat bevalt me prima.Uiteraard heb ik wel eens de neiging om het te vertellen, maar alleen als het wat toevoegd, anders beslist niet....waarom

Bedankt voor jullie reactie. Ik ben zelf nog maar 4 maand post op, dus heb er nog niet zoveel ervaring mee als jullie.
Hebben jullie weleens meegemaakt dat nieuwe vrienden die het niet weten er viavia achter kwamen?
Ik heb bestwel wat persoonlijke gesprekken met hen gevoerd over relaties, exen en dergelijke en ik kan me voorstellen dat ze als ze erachter komen zich een beetje bedrogen voelen. Maar misschien valt dat ook wel mee.

groetjes
Inge

Ik zal het na mijn SRS (volgende maand) niet aan de grote klok hangen. Maar als het ter sprake komt ben ik niet degene die het gaat verzwijgen cq ontkennen.

In sommige situaties (relationele sfeer) zal ik het wel vertellen. In andere situaties niet. Je hebt toch een verleden en dat kan je niet verzwijgen. Zeker niet in een relatie. Verzwijgen vind ik dan hetzelfde als liegen. Wat dat betreft ben ik gewoon te eerlijk.

hey Chantal,

Dat is een beetje wat ik bedoel. In welke situaties vertel je het wel en in welke niet? Ik kan me voorstellen dat als mensen je al een tijd lang goed denken te kennen, ze het nogal een schok zullen vinden als ze het te horen krijgen, en dat je dan denkt had ik het maar eerder gezegd.
Ik ben het helemaal met je eens dat het in een relatie altijd gezegd moet worden. Maar ook dan speelt de vraag wanneer.
Maar als het gaat om nieuwe vrienden in hoevere ben je 'verplicht' om het te zeggen? Misschien beter gezegd wanneer is het verstandig om het te zeggen? Of zeg je het helemaal niet, tenzij ernaar gevraagd wordt?

Het zijn moeilijke vragen die ook heel persoonlijk zijn. Maar ik vraag me af waar jullie die grens trekken.

Groetjes
Inge

Ik zeg niks. Ik ben onlangs ergens anders gaan werken, daar heb ik niks gezegd. Ze zullen vast wel een idee hebben, maar het komt gewoon niet ter sprake... Mochten ze er toch over beginnen, dan zal ik ze wel vertellen hoe of wat denk ik. Maargoed daar hou ik me niet eens mee bezig. Merk het dan wel hoor...

Ik heb een verleden als man, net zoals vele transen hier.
In mijn ogen kun je toch niet iets weggooien wat je ooit hebt meegemaakt als man. Ik zou niet eens mijn verleden willen vergeten, twee mooie dochters eraan over gehouden. Zo ook mijn huwelijk dat 14 jaar heeft geduurd(18 jarige relatie). En mijn ex is nog steeds een mooie vrouw. Ik heb er nog veel goede herinneringen aan om dat te vergeten.

Ik denk eerder dat sommige dingen/mensen uit je verleden jouw vergeten.
Maar mijn nieuwe leven nu is een onderdeel van het totale leven als mens.

Joy

Er is een verschil tussen weggooien en niet vertellen. Waarom moet je vertellen van je verleden. Ik ben nu ruim 9 jaar post-op. Of ik meteen opval dat ik vroeger als man heb geleefd, vraag het aan Chantal, die heeft me in het ziekenhuis gezien. Dat ik opval dat weet ik, maar het gaat meer waarom val je op. Ik oa omdat ik groot en fors ben.
Ik zelf vertel het als het nut heeft, of als iemand het aan me ziet. Iemand die bv zelf een partner had gehad die van geslacht veranderd was wist het, maar zei er in eerste instantie niks over tegen mij.
Ik ga in ieder geval niet te koop lopen met mijn verleden, ook al ben ik getrouwd geweest, en heb ik 3 kinderen. Mijn ex is mijn ex, en hebben anderen vrouwen het over kinderen, zeg ik niet 'ja maar ik ben de biologische vader', daar hebben de meeste niks mee te maken toch ?

Over dat mensen zich bedrogen voelen, vertel je ook meteen aan iedereen als je een gebroken been hebt gehad, of als HIV besmet zou zijn, of kanker hebt of hebt gehad ? Waarom zou je dan wel moeten vertellen dat je in het verkeerde lichaam geboren bent ?

Hoi Nannette,

Ik ben het helemaal met je eens dat je het niet gelijk moet vertellen. Dat zou idioot zijn. En tegen het merendeel van de mensen hoef je sowieso nooit wat te vertellen.
Maar in het groepje meisjes waar ik mee omga, wordt er soms gepraat over vrij persoonlijke dingen zoals menstruatie, zwangerschap, vriendjes en sex.
Wat betreft menstruatie en zwangerschap hou ik me redelijk op de vlakte, kan ik toch weinig over zeggen. Maar wat betreft vriendjes en sex, heb ik natuurlijk wel een mening, en ook een andere point of view dan dat zij hebben. Als ik open kaart speel over mijn verleden maakt dat daarom dit soort gesprekken makkelijker.
Daarbij is het ook zo dat ik vanwege mijn transseksuele verleden bestwel gesloten ben over persoonlijk dingen, en dat wordt door vrouwen niet altijd gewaardeerd omdat ze dan het gevoel krijgen dat je hun niet vertrouwd.
Aan de andere kant ben ik bang dat als ik open kaart speel ze me anders zullen gaan bekijken. Ik vind het ook gewoon fijn dat ze me als een vrouw zien, en wil ook niet dat dat verandert. Het is allemaal beetje dubbel. Vandaar dat ik het hier gepost heb, ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen.

Groetjes
Inge

Hallo Inge,

je hebt gewoon een heel moeilijk punt. Ik snap je behoefte om het te vertellen, heb ik soms ook, en dan doe ik het ook. Wat je kunt proberen is als er iets in het nieuws is over TS dat in het groepje te gooien en te kijken hoe ze reageren. Niet dat dat een een garantie is voor hoe ze reageren als je het zegt, maar het wel een indruk geven. Mijn eigen ervaring is dat vrouwen er over het algemeen minder afwijzend tegenover staan dan mannen.
Maar helaas kun je er alleen achter komen door het te vertellen. En hoe er gereageerd wordt is toch bij iedereen anders.
Ik heb ook weleens gehad dat ze zeiden, maar ohh, dat had ik allang gezien, terwijl ik daarvoor gemerkt had dat dat niet zo was.
Ik wens je veel sterkte toe met dit probleem, want makkelijk is het niet,

Groetjes, Anna ( Nannette is mijn 2e voornaam)