Travestie.org

Baby's, kinderen... ik moet er niet aan denken!

Ik zit in het man-naar-vrouw proces, maar ben dolgelukkig dat het niet mogelijk is, een baarmoeder te implanteren. (het is niet mijn bedoeling om anderen hiermee te kwetsen, dus iedereen die hier wel naar verlangt; sorry!)
Maar... ooit had ik via internet een vriend, waar ik maandenlang heel leuk mee mailde. Uiteindelijk hadden we een geweldig fictief on-line huwelijk en heel veel lol.
Tot we besloten dat het leuk zou zijn om elkaar eens in het echt te ontmoeten...

Dit gebeurde en... het was reuze gezellig!

Ik had echter last van een vreemd bij-verschijnsel; ik zag dat koppie van hem nu in het echt, en de moedermelk spoot bij-wijze-van-spreken uit mijn tieten, en ik had een enorme drang hem constant te knuffelen.
De volgende dag stuurde ik hem een mailtje, waarin ik zei dat ik een scheiding wilde van ons on-line (fantasie)huwelijk, maar dat ik hem dolgraag wilde adopteren als mijn zoon.

Dit vond hij prima, en sindsdien ben ik de trotse mamma van een heerlijke zoon (bijzonder detail; ik ben 29, hij is 23, hihihi).

Sinds september ben ik eindelijk begonnen met de hormoonbehandeling, en ik heb de vermoeidheid, de prikkelbaarheid, de zijde zachte huid, en de emotionele huilbuien.
Tot zo ver, heel normaal dus.

Maar.... wat begon als een grap, voelt steeds realistischer...

Als mijn adoptieve zoon niet in de buurt is, maak ik me zorgen om hem, en als hij er wel is, voel ik een enorme behoefte hem te beschermen "tegen de boze buitenwereld".
Hij is 23 jaar, en ik ben super trots op hem; doet het fantastisch op school, heeft een rijk sociaal leven met veel vrienden, heeft een fijne vaste relatie met een lieve vriend, werkt zelf hard voor zijn centjes, en hij is ook nog heel attent en superlief voor mij; zijn adoptie mamma.

Met hem is niets mis...

Maar zijn deze exteme gevoelens van mij wel normaal?
Is er iets bekend over het ontluiken van een moeder-instinct, na het startten met de hormonen?

hhih funny story....

nouwwwwwww, het kan er wel iets mee te maken hebben...

Ik had al moederinstinct toen mijn oudste zoon geboren werd.....Omdat ik toen geen werk had, heb ik hem een jaar meer verzorgd dan mijn ex heeft gedaan (och, zij had 9 maanden ook haar aandeel geleverd).

Ik ben met een vriendin zusjes. En zo voelt t ook. Zou dat er ook iets mee te maken hebben?

AM_ber_79 schreef:Ik ben met een vriendin zusjes. En zo voelt t ook. Zou dat er ook iets mee te maken hebben?

Dat we door de hormonen in staat zijn om sterkere, meer diepgaande banden aan te gaan?
Bedoel je dat?

Maar ik heb het verder bij niemand, hoe schattig sommige pubers ook zijn (want tegenover baby's en kleuters blijf ik een gezonde weerzin houden). Terwijl ik voor mijn zoon direct een nier of long zou afstaan.

Robijntje schreef: Maar ik heb het verder bij niemand, hoe schattig sommige pubers ook zijn

Ik zou iemand van 23 niet snel meer n puber noemen hoor Of we door de hormonen sterkere diepgaande banden aan kunnen gaan vraag ik me af. Heeft er ook mee te maken hoe open je er voor staat en zo.

AM_ber_79 schreef:

Robijntje schreef: Maar ik heb het verder bij niemand, hoe schattig sommige pubers ook zijn

Ik zou iemand van 23 niet snel meer n puber noemen hoor Of we door de hormonen sterkere diepgaande banden aan kunnen gaan vraag ik me af. Heeft er ook mee te maken hoe open je er voor staat en zo.

Hihihi, nee, hij is ook geen puber meer.
Maar komt wel uit een erg klein dorp in de provincie.
Ik woon zo'n 20 jaar in Den Haag, en je merkt toch hoe dat invloed heeft op de ontwikkeling van mensen.
Hij is heel intelligent, maar soms nog zo lekker wereldvreemd; echt schattig!

Robijntje schreef:

AM_ber_79 schreef:

Robijntje schreef: Maar ik heb het verder bij niemand, hoe schattig sommige pubers ook zijn

Ik zou iemand van 23 niet snel meer n puber noemen hoor Of we door de hormonen sterkere diepgaande banden aan kunnen gaan vraag ik me af. Heeft er ook mee te maken hoe open je er voor staat en zo.

Hihihi, nee, hij is ook geen puber meer.
Maar komt wel uit een erg klein dorp in de provincie.
Ik woon zo'n 20 jaar in Den Haag, en je merkt toch hoe dat invloed heeft op de ontwikkeling van mensen.
Hij is heel intelligent, maar soms nog zo lekker wereldvreemd; echt schattig!

aach wat schattig je klinkt wel verliefd
Ik merk wel heel duidelijk dat ik door de transitie veel meer diepe banden met mensen aan kan gaan...en sommige banden verlies je er juist door en die bleken achteraf dan weer nogal ondiep te zijn...
Ik vind kinderen heel leuk omdat ze zo puur en spontaan kunnen zijn... nog niet verpest door de volwassen gekte...
beetje net als de stad jouw boerenjongen nog niet heeft verpest

wel leuk hoor...
geef hem maar een knuffel van me

groetjes

Zou het kunnen zijn dat je zo'n behoefte hebt aan het voor iemand zorgen dat je dat volledig op die vriend projecteert? Of, omgekeerd, dat je graag zou willen dat iemand voor jou zorgt en dat je die behoefte aan warmte, zorg op die vriend projecteert?
Voel je pijn, verdriet. Zoek eventueel hulp, want normaal is het niet - en ik denk dat het zowel voor jou als die vriend niet goed is om er mee door te gaan (iemand van 23 is volwassen en hoort op eigen benen te staan, ook jij bent volwassen en je bent dus verantwoordelijk voor het goed omgaan met je gevoelens. Jouw bericht hier kan een goede eerste stap voor geweest zijn).

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:Zou het kunnen zijn dat je zo'n behoefte hebt aan het voor iemand zorgen dat je dat volledig op die vriend projecteert? Of, omgekeerd, dat je graag zou willen dat iemand voor jou zorgt en dat je die behoefte aan warmte, zorg op die vriend projecteert?
Voel je pijn, verdriet. Zoek eventueel hulp, want normaal is het niet - en ik denk dat het zowel voor jou als die vriend niet goed is om er mee door te gaan (iemand van 23 is volwassen en hoort op eigen benen te staan, ook jij bent volwassen en je bent dus verantwoordelijk voor het goed omgaan met je gevoelens. Jouw bericht hier kan een goede eerste stap voor geweest zijn).

Groetjes,

Frederique

Lieve Frederique,
bedankt voor je reactie. Vooral door de zin "zoek eventueel hulp" kreeg ik even een glimlach op mijn gezicht.
Maar maak je geen zorgen; zo ernstig is het niet hoor!

Ik leef niet in een fantasie wereld, en hij heeft ook een heel normaal leven, met alles wat in het leven van een 23 jarige hoort.

De drang om te zorgen herken ik wel, maar dat heeft zich tot voor kort, altijd op dieren gericht.
Alles dat is gedumpt, ziek, zwak, moederloos enzovoorts, sleep ik mee naar huis, en geef ik (althans; ik doe mijn uiterste best) een heerlijk leven. Ik heb een huis vol met katten, kippen, knaagdieren, vogels en vissen. En ik vind het heerlijk. En zij volgens mij ook. Iedereen is rustig en happy.

Wat betreft je zorgen om mij; nee, ik voel geen pijn of verdriet, en ben er van overtuigt dat ik al mijn "jeugdtrauma's" inmiddels -al lang- goed heb verwerkt.

Wat Remi betreft; hij staat midden in het leven, qua opleiding, werk, sociale contacten. Het is een gezonde, intelligente knul! Niks mis mee! Maar waarom mogen wij niet af en toe genieten van een heel liefdevol, respectvol en gezellig contact? Wat is daar mis mee?

De reden waarom ik dit topic startte, was omdat ik merkte, dat sinds ik begonnen ben met de hormonen, mijn moeder-instinct plotseling leek te exploderen.
En ik vroeg me gewoon af of dit een bekend verschijnsel was.

Maar bedankt voor je bezorgdheid.

aach wat schattig je klinkt wel verliefd
Ik merk wel heel duidelijk dat ik door de transitie veel meer diepe banden met mensen aan kan gaan...en sommige banden verlies je er juist door en die bleken achteraf dan weer nogal ondiep te zijn...
Ik vind kinderen heel leuk omdat ze zo puur en spontaan kunnen zijn... nog niet verpest door de volwassen gekte...
beetje net als de stad jouw boerenjongen nog niet heeft verpest

wel leuk hoor...
geef hem maar een knuffel van me

groetjes[/quote]

Verliefd? Nee, dat is niet aan de orde. Hoewel; ze zeggen vaak dat alle moeders verliefd zijn op hun zonen. Hihihi.

Ik ben blij dat het jouw ook bekent voorkomt, dat je sinds je transitie in staat bent diepere banden aan te gaan.
Dat herken ik ook! Sommige "vriendschappen van vroeger" voelen momenteel inderdaad behoorlijk leeg aan. En aan de andere kant ben ik veel meer bereid om energie te stoppen in nieuwe contacten, die voor mij waardevol aanvoelen.

Remi ken ik echter al veel langer, zelfs nog uit de tijd dat ik nog niet eens aan mijn diagnose gesprekken bij het VUMC was begonnen.
Toch is mijn gevoel naar hem, sinds de hormonen, enorm verstekt! Op een moederlijk niveau. Vandaar dat ik dit topic startte; ik was benieuwd of er meerdere transvrouwen waren dit dit hebben ervaren.

Okee, sommigen van jullie zullen dit absurd (ziek?) vinden. Dat is prima. Maar wij zelf voelen ons er goed bij, en doen er niemand kwaad mee.
Dus wat is het probleem?

Remi heeft iemand erbij die veel van hem houd en om hem geeft.
En ik heb de leukste, en absoluut de liefste zoon die een moeder zich kan wensen. So what's the problem?

En die knuffel? Dat doe ik graag, want het is een heerlijk knuffel-kind.

Frederique_ schreef: Zoek eventueel hulp, want normaal is het niet -

hihih vind je wat jij zelf doet wel normaal dan?hahahah ik dacht dat jij lak had aan elke maatschappelijke norm?

whahahaha

Robijntje schreef:Op een moederlijk niveau. Vandaar dat ik dit topic startte; ik was benieuwd of er meerdere transvrouwen waren dit dit hebben ervaren.
.

Ik heb vroeger voor ik aan de hormonen begon ook wel eens moedergevoelens voor een volwassen jongen gehad. Daar werd ik trouwens enorm door overvallen en raakte ik van in de war. Wilde voor hem zorgen en van hem houden...nu begrijp ik mezelf beter, dus het valt me eigenlijk niet eens zo op. Ik ben wel meer van kinderen gaan houden, misschien komt dat ook wel omdat ik nu meer mezelf toesta spontaan te zijn. Als jongen durfde ik dat ook niet zo, want mensen vinden dat soms raar. Vooroordelen.

Snoopy schreef:

Frederique_ schreef: Zoek eventueel hulp, want normaal is het niet -

hihih vind je wat jij zelf doet wel normaal dan?hahahah ik dacht dat jij lak had aan elke maatschappelijke norm?

whahahaha

TOUCHé

Snoopy schreef:

Robijntje schreef:Op een moederlijk niveau. Vandaar dat ik dit topic startte; ik was benieuwd of er meerdere transvrouwen waren dit dit hebben ervaren.
.

Ik heb vroeger voor ik aan de hormonen begon ook wel eens moedergevoelens voor een volwassen jongen gehad. Daar werd ik trouwens enorm door overvallen en raakte ik van in de war. Wilde voor hem zorgen en van hem houden...nu begrijp ik mezelf beter, dus het valt me eigenlijk niet eens zo op. Ik ben wel meer van kinderen gaan houden, misschien komt dat ook wel omdat ik nu meer mezelf toesta spontaan te zijn. Als jongen durfde ik dat ook niet zo, want mensen vinden dat soms raar. Vooroordelen.

HOERA!!! Dus toch herkenning!

Maar heb je daar toentertijd niets mee gedaan? Heb je het hem vertelt?

In mijn geval was het anders geweest, als hij een stoere, volwassen kerel was. Dan was hij waarschijnlijk totaal niet benaderbaar geweest, op "deze manier".

Remi is wel een stoere, volwassen kerel, maar hij heeft een heel kwetsbare, gevoelige kant. En kan zich dan heerlijk wentelen in mijn moederliefde.
Ik ervaar het als een unieke vriendschap, ongelofelijk waardevol, voor ons allebei.

Ik ben blij dat Snoopy het gevoel herkent.