Travestie.org

Ik zie dat hier best wel veel transseksuelen schrijven,
en ik vroeg me af hoe jullie erachter zijn gekomen dat jullie
transseksueel waren en dan met name bedoel ik dat jullie dus ook je lichaam wilden laten aanpassen....
Hoe weet je dat dat de beste keuze voor je is?
Misschien dat iemand daar iets over zou willen vertellen.....

groetjes
Natashya

Bij mij was dat een heel geleidelijk proces.
* In 2004 kwam ik er achter dat ik een vrouwelijke kant had. Ik had tot dantoe gedacht dat ik een normale man was.
* In 2005 ben ik met permanent ontharen begonnen. Op dat moment ook met make-up gaan "knoeien".
* In 2006 serieus make-up opgepakt, in augustus 24/7 gaan leven en kort daarna heb ik me aangemeld bij het genderteam (oktober intakegesprek gehad). Op dat moment alleen vanwege hormonen, operatie had ik op korte termijn toen niet nodig. Op langere termijn heb ik het nooit uitgesloten.
* In januari 2008 heb ik de hormonen gekregen en ook direkt gaan gebruiken (ik stond "op springen").
* In 2009 heb ik voor het eerst gevoeld dat ik niet zonder geslachtsoperatie kon
* Op dit moment sta ik voor de wachtlijst, Jos kan zelfs niet bij benadering aangeven wanneer de operatie komen zal. Ik ga zelf uit van 2011.

't Is helemaal niet raar om aan ideëen te moeten wennen. Soms zijn bepaalde behandelingen voor jou niet nodig - da's ook niet erg.

Je weet dat 't niet anders kan dan zo op het moment dat je rustig bent op je beslissing. Of op het moment dat je -zo- stikjaloers op vrouwen wordt dat je dat ook elders in je lichaam (bij mij: met pijnsteken in mijn buik) voelt. Overigens is dat wel een teken dat je psyche -ver- voorloopt op je lichamelijk/uiterlijk proces. Zolang je je niet zeker voelt over je beslissing kun je beter nog even wachten tot je meer zekerheid hebt (over wel -of- niet doen).

Succes en groetjes,

Frederique

Om er wat chronologisch te blijven....

...in 1991 vertelt aan een hele goeie vriendin.....1992 vertelt aan mun lief.....in 1997 begonnen met gesprekken met psychologen, in 1999 ben ik naar het VU gegaan.....2006 SRS gehad.....

.....ja het had allemaal best lang geduurt, maar ik dacht, dat ik zonder SRS en zo kon.....maar dat kon dus niet.....

groetjes

Mara

Ik was er dicht bij om het te weten toen ik in 1983, aan het begin van de relatie met mijn vrouw, een poosje bij een psychologe liep. Met haar sprak ik wel over mijn gevoelens en op een gegeven moment zei zij: "Hm, je hebt wel een erg sterke identificatie met de vrouw."

Van toen af heb ik heel sterk mijn best gedaan dat te overwinnen, want ik wilde mijn lief niet kwijtraken. Twintig jaar ben ik ver uit de buurt van psychologen en dergelijke gebleven, want ik wilde niet dat dit naar boven, laat staan naar buiten kwam.

In 2003 was de kracht die daarvoor nodig is bij mij op. Van 2005 af heb ik mijn naam veranderd en ging ik mij voorgoed als vrouw presenteren. Een hele tijd heb ik gedacht dat ik het zonder hormonen en SRS wel kon (anderen in mijn omgeving konden het immers ook?), maar op een gegeven moment bleek ook dat niet meer houdbaar. In 2009 heb ik mijn intake bij het VUmc gehad. De verwachting is dat het nog jaren kan duren eer ik dat deel van het proces achter mij heb.

In mijn jongste jeugd wist ik van binnen al dat ik graag een meisje wilde zijn.
Als het ff kon droeg ik ook al de kleding van mijn nichtje en liet mij opmaken etc etc.
Ergens in de '80,s las ik een artikel in een weekblad over een amerikaanse dokter (biber) die van een man een vrouw kon maken.
Toen al wist ik dat ik dat ook moest en sprong een gat in de lucht dat dat kon. Helaas, door allerlei zaken ben ik nu 41 en nog steeds niet om heb ik twee kids, huisje, auto enz. maar diep ongelukkig.
Hier heb ik al meerdere malen over geschreven.

Kortom, ik moest zonodig bewijzen tegenover iedereen dat ik geen transseksueel was, maar ben ondertussen de man met de hamer al eens tegengekomen.
Ik heb er dus een rommeltje van gemaakt en heb dat aan mezelf te wijten. Nu loop ik bij Humanitas en heb me ingeschreven bij het VU.

Helaas heb ik 30 jaar van mijn leven verspild en zit ik met de troep.

Dit is ook een tip voor de jeugdigen onder ons.

DRUK JE GEVOELENS NIET WEG, MAAR ONDERNEEM ACTIE EN ZOEK HULP

Dit klinkt erg herkenbaar, Natasja. Ik hoop voor jou dat je over een paar jaar weer over de puinhopen heen kunt kijken en perpectief ziet. Dat is wel zoals het werkt, meestal.

Het verhaal van Janiek komt bij mij heel herkenbaar over, alleen zit ik nog altijd in de fase dat ik geloof (den, hoop) dat ik het wel zonder kan.

Irene

Irene schreef:Het verhaal van Janiek komt bij mij heel herkenbaar over, alleen zit ik nog altijd in de fase dat ik geloof (den, hoop) dat ik het wel zonder kan.

Irene

Ben jij ook wel al als vrouw gaan leven dan?

Misschien is het voor jou wel zo, dat het "zonder" kan. Maar aan alles wat ik hier van je merk houdt het je wel heel erg bezig en sta je steeds met je hakken in het zand, zoals je wel eens schreef.

Het is aan jou om te beslissen hoe leefbaar dat allemaal is. Het lijkt me zwaar, zeker als ik afga op mijn eigen ervaringen. Maar het is ook zo dat je de ene zwaarte voor de andere inruilt als je omgaat. Maar dan voelt het wel meer als je eigen leven.

Nee, ik probeer inderdaad gewoon voort te worstelen en dat is soms best wel zwaar, anderzijds is een onzekere toekomst best wel beangstigend.

Irene

Irene schreef:Nee, ik probeer inderdaad gewoon voort te worstelen en dat is soms best wel zwaar, anderzijds is een onzekere toekomst best wel beangstigend.

Irene

Tja, dan is de veiligheid die je nu hebt je kennelijk veel waard. Dus waarschijnlijk reageer je op je eigen verlangens in de richting van omgaan met het vinden van telkens nieuwe bezwaren? En zoek je liever geen steun om het er wel op te wagen?

ja dat klopt helemaal

Irene

Irene schreef:ja dat klopt helemaal

Nou, dan is daar waarschijnlijk niet veel aan te doen .

Sterkte d'r mee dan maar .

dank je

Ik probeer gewoon op mijn eigen manier mijn weg te vinden.

Irene

Een ding weet ik heel zeker.....ik voel me op en top vrouw nu.....hahahaha, nadat ik vannacht het met twee kerels heb gedaan.....als man had ik het nooit ook maar met ene alleen gedaan.....

.....ik krijg zoveel feedback onderweg in de wereld en dat laat het me gewoon voelen dat ik nu wel een volledige vrouw ben......ze staan nu echt in een rij....

Ik moest het ff kwijt en wou dat met jullie delen.....dus als je echt vrouw voelt en je hebt een mannenlichaam, doe er wat aan en ga dat veranderen, het voelt namelijk zo goed als je gewoon dat mag zijn, wat je diep in je bent.....

groetjes uit Tortona

Mara

[quote="natashya"] Hoe weet je dat dat de beste keuze voor je is?

Je kan de vraag ook omkeren : " Hoe weet je dat je de juiste keuze (nog) niet genomen hebt ? "

42 jaar om precies te zijn, weet ik dat ik liever een meisje/vrouw was.
27 jaar weet ik bewust dat ik geen travestiet ben en dat er voor mensen als mij een oplossing bestaat.

Vandaag ben ik een kruitvat en dan hebben we het niet over de winkelketen. Dit gevoel wens ik niemand toe !

Waarom ik er niets aan gedaan heb ? Mijn ouders..., mijn echtgenote...., mijn schoonouders...., mijn kinderen....., mijn werk......, de hond.....

Enkel mijn echtgenote weet wat ik diep van binnen wil en daardoor kan ik vandaag meer dan regelmatig leven als vrouw gekleed en ook dit is maar een halve oplossing.