Travestie.org

Dit kwam in tegen in een artikel. De reden hiervan is dat mensen met autisme sneller verliefd worden op mensen van hun eigen geslacht is dat dit vertrouwelijker is. Dat klinkt aannemelijk? Ik zelf ben meer bi seksueel denk ik maar val meer op jongens.

Ik heb uit ervaring geleerd dat er erg veel "artikelen" zijn op het internet, en dat deze vaak claimen dat autisten het een vlugger of minder snel doen dan neurotypische mensen.
Als jongen van 24 met Asperger weet ik dat het enige dat echt te zeggen is over mensen met autisme is dat het een informatie verwerkingstoornis is.
Ik zelf heb een relatie met een man, maar ben ook met een vrouw geweest, heel veel onderzoek mocht ik met mijn toenmalige vriendin niet doen

Ik weet niet of autisten vlugger op het zelfde geslacht vallen of niet, wat ik wel weet is dat autisten minder kans maken bij vrouwen, hoe zwaarder de "afwijking" hoe minder kans.
want vrouwen zijn erg communicatief ingesteld, wanneer de communicatie stroef loopt, of als ze er veel meer moeite voor moeten doen, is het vaak onaantrekkelijk.
Terwijl ik het idee heb dat mannen (niet allemaal, dit is puur mijn ervaring) makkelijker om kunnen gaan met autisme, omdat ze minder praten en meer zeggen wat ze bedoelen.

"less beating around the bush"

maar ook hier zijn weer uitzonderingen natuurlijk.
kortom, ik geloof niet meer zo in die artikelen online die vertellen hoe "autisten" in elkaar zitten, voornamelijk omdat er 1001 soorten mensen zijn, die soms aardig zijn en soms niet, ook varieert het gehalte van autisme e.d.
Maar het zou eventueel kunnen kloppen...als je het graag in de statistieken wilt zien.

Beste Kiara, jij hebt zelf het syndroom van Asperger, dat heeft mijn zoontje ook en als ik wat testen doe weet ik dat hij het van mij heeft. Hij is zeer snel in zijn babbel en komt "pedant" over ! Ach je kent het wel denk ik. Hoog IQ op het babbel/denk gebied, maar laat er niets plots zich wijzigen . . dan zijn de rapen snel gaar . . Goed vraag, hij is nu 11. Zijn vader wil eerlijk zijn tegen hem en hem vertellen hoe ik in elkaar zit (geboren in verkeerd lichaam, niet laten opereren omdat ik vind dat ik te oud ben, maar wel zo veel als mogelijk rond willen lopen in huis als vrouw). Ik wil zijn wereldje niet in elkaar laten storten, op welke leeftijd ga ik erover beginnen ? 12 jaar? Hij is wel erg open minded, zo hebben wij hem wel opgevoed. Zelf slaap ik in niet al te mannelijke nachtkleding en daar maakt hij niet eens een opmerking over. Vraag mij af of hij het wel ziet of dit in zijn hoofdje aan het verwerken is ? Maar ik wil a.s.a.p volledig als vrouw rondlopen in huis als ik daar behoeft aan heb. Hij komt zo vroeg uit school . .. . Wat denk jij ? Is mijn vraag een beetje duidelijk ? Moet ik wachten (geduld hebben) of moet ik er eens rustig over beginnen. Ik heb ook nog de o-zo-mooie documentaire over Valentijn, het jongetje die al op zeer vroege leeftijd in de gaten had dat hij eigenlijk meisje zou willen zijn. Samen eens gaan kijken ?? Kijken wat hij erover te zeggen heeft ?? Misschien een tip: als mensen niet weten wat Asperger is reageer dan svp niet op deze vraag. Het heeft ons ook jaren geduurd voordat we wisten wat het precies was. En uiteindelijk bleek dus dat ik het zelf ook heb (gaat nooit over). Mensen zoals Kiara kunnen hier daadwerkelijk wat over zeggen uit ervaring.
Lieve groet Lana.

Ik ben geen specialist op het gebied van Asperger, maar ken wel wat mensen in mijn omgeving.
Aspergers zijn doorgaans gemakkelijker met de rede dan met het gevoel, daardoor zou het best weleens kunnen zijn, dat hij er prima mee om kan gaan, niet teveel belemmerd door de emotie en het geheel beredenerend, anderzijds kan de verandering zoals jezelf al aangaf voor stress zorgen. Ik vermoed dat als jij er zelf luchtig over doet hij dat als een mindere verandering zal ervaren, maar nogmaals ik ben geen specialist op dit gebied.

Ik wens je veel moed en sterkte,

Irene

Beste Lana, sorry voor de late reactie (volgens mij heb ik nog geen reactie gegeven)

Ik denk dat het beste is dat je eerlijk bent, je kunt gewoon vertellen dat de buitenwereld nou eenmaal niet altijd snugger is (zijn ze ook niet altijd) en dat je daarom niet altijd jezelf kunt zijn.
dat je soms een sociaal masker moet ophebben, moeten autisten zoizo best vaak naar mijn inzien, of altans zich anders opstellen dan ze normaal doen.
Over hoe je het moet vertellen kan ik niks zeggen, dat verschilt per persoon.
de makkelijkste manier (zo is mijn moeder er achter gekomen) is zware dingen vertellen als ze ergens mee bezig zijn. dan is de mogelijkheid tot grote problemen minder omdat ze toch met de gedachte bezig zijn, maar het wel opnemen....is maar een idee.
Maar in ieder geval zou ik het zo snel mogelijk vertellen, want of hij komt er zelf achter en denkt dat het slecht is (waarom zou je het anders verzwijgen?) of hij gaat er mee naar andere mensen, en ik weet niet of dat is wat je wilt.

open en eerlijk zijn is het beste voor kinderen, dan leren ze dat er over alles gepraat kan worden, en dat ze niet naar vrienden of "vrienden" toe hoeven om raad.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, als ik te laat ben, excuus, was niet mijn bedoeling.

PS. en ja, autisme gaat nooit over...iets waar ik ook time and again tegen aan loop, maak er het beste van :3

Beste Kiara, bedankt voor je reactie, en die was toch niet (te) laat ?? Het getal 12 spookt door mijn hoofd. Ik denk dat ik er dan mee moet komen. Tenzij hij nu al vragen heeft. Mijn vrouw denk er anders over dus dat is iets waar we onderling nog over uit moeten komen. Zij accepteert mij volledig, maar wil haar kind natuurlijk 'beschermen', dus haar opvatting over het nu al vertellen is nog te heftig (hij is over een half jaartje 12). Persoonlijk denk ik dat hij het zeker wel aankan. Ik denk dat als ik het hem nu al vertel (ik moet ook vertellen dat ik biseksueel ben) dat hij aandachtig luistert en als we klaar zijn hij naar zijn computer loopt en verder gaat met zijn spelletje en over gaat dus met de orde van de dag ! Maarja nogmaals ik heb rekening te houden met zijn moeder ! Nogmaals bedankt voor je antwoord, ook Irene bedankt voor je meedenken ! Supergroet Lana.

Over het vertellen aan je kind en rekening houden met je vrouw kan ik wel iets zeggen wat mij frappeerde toen ik het hem uiteindelijk vertelde was het volgende,
Mijn vrouw heeft het jaren tegengehouden en ik heb dat gerespecteerd tot hij 21 was. Toen ik hem het vertelde nam hij dat rustig op en vond het geen punt en eigenlijk wel fijn. Waarom hij het fijn vond was dat hij het in gevoel eigenlijk altijd al van kindsaf aan wist, maar dat hij geen plaatje had bij dat gevoel en het was een opluchting voor hem om te weten waarop zich dit qua vorm in uitte. Het had eindelijk een plaats. Zo zie je maar, dat ook wat je niet zegt er gewoon is, onmiskenbaar ben je wat je bent en kinderen zijn nu eenmaal heel ontvankelijk voor je energie. Je kunt het leven niet beheersen, maar leeft het ongeacht.